The Shamen - Boss Drum, 1992;

Boss Drum - czwarty album studyjny szkockiego zespołu electro popowego, The Shamen, nagrywany w pierwszej połowie 1992 roku. Wcześniej jednak istnienie formacji, mimo ogromnego sukcesu komercyjnego jej trzeciego wydawnictwa studyjnego, En-Tact (1991), zawisło na włosku, bowiem 23 maja 1991 roku u wybrzeży hiszpańskiej wyspy, Teneryfy, utonął basista i klawiszowiec zespołu, Will Sinnott, wobec czego wokalista, gitarzysta i klawiszowiec, Colin Angus, rozważał nawet zakończenie działalności The Shamen, jednak po otrząśnięciu się z szoku po tragedii, frontmam formacji postanowił kontynuować jej działalność zakładając, iż tragicznie zmarły muzyk życzyłby sobie dalszego ciągu jej działalności. Willa Sinnotta zastąpili zatem nowi klawiszowcy, Bob Breeks i Richard Sharpe (ten drugi odszedł ze składu zespołu wkrótce po nagraniu albumu Boss Drum). W nagraniach gościnny udział wzięła amerykańska wokalistka soulowa, Jhelisa Anderson, formacja nawiązała również współpracę z kontrowersyjnym amerykańskim filozofem, pisarzem i mistykiem, Terence'em McKenną.
   Pierwszą zapowiedzią nowego wydawnictwa studyjnego The Shamen było ukazanie się na singlu 6 lipca 1992 roku piosenki LSI (Love Sex Intelligence) z silnie utanecznionym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkimi, miękkimi i masywnymi basowymi akordami syntezatorowymi układającymi się w płytko i house'owo zapętloną linię basu w podkładzie, chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi podszytymi chłodnym i przestrzennym brzmieniem klawiszowym oraz subtelnym sykiem syntezatorowym układającymi się w krótką i house'owo zapętloną linię melodii przeciętą chłodnymi, wibrującymi, wysoko, retrospektywnie i lekko wysmukle brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, krótkimi, nisko i chropowato brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko i house'owo zapętloną linię melodii, oraz występującą okresowo (przede wszystkim w refrenach) chłodną przestrzenią. Partie wokalne są podzielone; Colin Angus, Richard West (Mr. C) i Jhelisa Anderson razem śpiewają w refrenach i post refrenach, przy czym piosenkarka wychodzi na solo w śpiewanych strofach, Colin Angus i Jhelisa Anderson razem wykonują również wokalizy. Colin Angus łagodną, acz nostalgiczną barwą głosu wykonuje pierwszą strofę rapowaną, zaś Richard West klasycznie czarnym głosem (choć jest biały) wykonuje drugą strofę rapowaną. Wokalista wykonuje również krótkie sentencje rapowane w refrenach, a także krótkie, bardziej free style'owe partie rapowane oraz pojedynczo wypowiadane frazy. W drugiej połowie kompozycji Richard West nisko i szorstko brzmiącym półgłosem bądź basem, oraz Jhelisa Anderson półkrzykiem, wypowiadają frazy - odpowiednio: ,,Love" i ,,Sex". Richard West wykrzykuje jeszcze frazę ,,Come on". Warto zwrócić uwagę na chwytliwe i przebojowe linie wokalne w strofach, refrenach i post refrenach, które wraz z utanecznionym i przebojowym charakterem warstwy muzycznej sprawiły, iż singiel odniósł ogromny sukces komercyjny, w latach 1992-93 w USA w zestawieniach Billboardu osiągając 1. miejsca na listach Dance Club Play i Maxi-Singles Sales oraz 72. pozycję listy Top 40 Radio Monitor, w Wlk. Brytanii singiel zajmował 1. miejsce w zestawieniu UK Indie, 6. miejsce zestawienia UK Singles oraz 10. pozycję w zestawieniu UK Dance. Ponadto singiel doszedł m.in. do 1. miejsca w Finlandii, 4. miejsca w Szwecji, 6. miejsca w Kanadzie, 10. miejsca na ogólnoeuropejskim zestawieniu European Dance Radio, 16. miejsca ogólnoeuropejskiego zestawienia Eurochart Hot 100, 20. miejsca w Holandii, 27. miejsca w Niemczech, czy 30. pozycji we Francji. Utwór LSI (Love Sex Intelligence) zdobywał pozytywne opinie dziennikarzy i krytyków muzycznych, zapowiadał też kontynuację przez The Shamen stylistyki acid house i techno charakteryzującą album En-Tact, a rozpoczętą już na wydawnictwie EP, Phorward (1989).
   Bezpośrednią zapowiedzią albumu Boss Drum było wydanie na singlu 24 sierpnia 1992 roku kompozycji Ebeneezer Goode z początkowo połamanym tempem beatu podkładu rytmicznego elektronicznej sekcji perkusyjnej przy jednoczesnym jednostajnym tempie uderzenia partii werbla, z czasem jednak elektroniczna sekcja perkusyjna przyjmuje silnie utanecznione i jednostajne tempo. Podkład wypełniony jest krótkimi, miękkimi i masywnymi basowymi akordami syntezatorowymi układającymi się w płytko i house'owo zapętloną linię basu. Warstwa muzyczna składa się z chłodnej, rozległej, wysoko i wokalicznie (obojniaczo) brzmiącej partii klawiszowej podszytej dyskretnie wysokim, gładkim i archaicznym brzmieniem klawiszowym tworzącej rozmytą linię melodii, podwójnie dublujących się bądź występujących pojedynczo partii dzwonka, krótkich, miękkich, nisko, retrospektywnie i chropowato brzmiących partii klawiszowych układających się w transową, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, subtelnych, chłodnych, miękkich, chropowato i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących płytko i dynamicznie zapętlone arpeggio, chłodnych, krótkich, wysoko i nawołująco brzmiących wstawek klawiszowych okresowo podążających za partią werbla perkusyjnego, chłodnego, krótkiego, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiącego zapętlenia klawiszowego, chłodnych, wysoko, gładko i organowo brzmiących solówek klawiszowych układających się w płytko zapętloną linię melodii wspartą zapętleniami tworzonymi przez chłodne, krótkie, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe, występującej okresowo dyskretnej i chłodnej przestrzeni (niekiedy wzmagającej się), chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych układających się w płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, oraz dynamicznej, płytko zapętlonej, nisko i chropowato brzmiącej pulsacji sekwencerowej. W drugiej połowie piosenki, bliżej jej środkowej fazy, w tle słychać jest wsamplowaną sentencję "A great philosopher once wrote..." wypowiadaną przez brytyjskiego aktora, Malcolma McDowella, pochodzącą z brytyjsko-amerykańskiego filmu, Szczęśliwy Człowiek (1973, reż. Lindsay Anderson). Ponury Śmiech aktora słychać jest jeszcze parokrotnie w dalszej części utworu w jego tle. Warstwa muzyczna poszerza się o chłodne, miękkie, wysoko, retrospektywnie i lekko chropowato brzmiące wstawki klawiszowe następujące luźno po sobie, dynamiczna, płytko zapętlona, nisko i chropowato brzmiąca pulsacja sekwencerowa na moment przyjmuje formy równomiernego i dynamicznego pulsu sekewncerowego. W końcowej fazie kompozycji dodatkowo pojawia się subtelna, chłodna, wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w zapętloną i rozmytą linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Richarda Westa jest rapowana w strofach oraz tradycyjnie i soulowo śpiewana w refrenach, gdzie wokalistę wokalizą wspiera Jhelisa Anderson. Numer przez swoją warstwę liryczną opowiadającą o przyjemności ze stosowania narkotyków (ecstasy) wywołał wiele kontrowersji; brytyjska stacja TV, BBC, przez pewien czas zabroniła nawet emisji teledysku. Jednakże tekst odnosił się do zażywania narkotyków przez wykonawców oraz uczestników imprez nurtu rave. Autorem efektownego teledysku był brytyjski reżyser, Richard Heslop, znany jako twórca teledysków dla kultowych brytyjskich zespołów rockowych, jak Queen, The Cure i New Order. Mimo ogromnych kontrowersji singiel odniósł duży sukces komercyjny, w USA plasując się na 2. miejscu listy Hot Dance Breakouts Club Play w zestawieniu Billboardu, w Wlk. Brytanii zajmował 1. miejsca w zestawieniach UK Singles, UK Dance i UK Indie, do 1. miejsca doszedł również w Irlandii. Ponadto singiel dotarł m.in. do 2. miejsca w Norwegii, 4. miejsca na ogólnoeuropejskim zestawieniu European Dance Radio, 7. miejsca ogólnoeuropejskiego zestawienia Eurochart Hot 100, 11. miejsca w Austrii i Szwecji, 14. miejsca w Australii, 17. miejsca w Szwajcarii, 19. miejsca w Holandii, czy 23. pozycji w Belgii, Niemczech i Nowej Zelandii. Z nakładem 200 tys. sprzedanych egzemplarzy w Wlk. Brytanii singiel otrzymał status Srebrnej Płyty, zaś w Nowej Zelandii z nakładem 35 tys. sprzedanych sztuk singiel zdobył status Złotej Płyty.
   Wydawnictwo Boss Drum miało swoją premierę 14 września 1992 roku nakładem angielskiej niezależnej wytwórni, One Little Indian Records, zaś jego setlistę otwiera tytułowy utwór, Boss Drum, wydany na singlu, 26 października 1992 roku. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne i utanecznione tempo, podkład wypełnia płytko zapętlająca się masywna syntezatorowa sekcja basowa z szorstko brzmiącymi syntezatorowymi nakładkami basowymi, okresowo wsparta również krótkimi, twardymi i retrospektywnie brzmiącymi akordami basowymi układającymi się w luźną, płytko i house'owo zapętloną linię basu. Warstwę muzyczną tworzą krótkie, ale szerokie, nisko i szorstko brzmiące zapętlenia klawiszowe o dźwięku przypominającym metalowy riff gitarowy typu ,,overdive", krótkie, twarde, nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące równomierne arpeggio okresowo wspierane takim samym arpeggiem tworzonym przez chłodne, krótkie, twarde, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe, chłodne, krótkie, miękkie, wysoko i gitarowo brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii wspartą miękką, wysoko i gładko brzmiącą partią gitarową, oraz nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe następujące wraz z chłodnymi, rozległymi, choć przytłumionymi, wysoko, gładko i archaicznie brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi. Tło wypełniają masywne, wznoszące się i opadające szumy syntezatorowe dyskretnie podszyte wysokim dźwiękiem wichury, czasem także dyskretnym, rozległym, niskim, szorstkim i wokalicznym (męskim) brzmieniem syntezatorowym, dublujące się i podszyte efektem echa dźwięki uderzeń, delikatne partie dzwonków, po których następuje twarde, ale delikatne i wysoko brzmiące uderzenie typu ,,stick" pałeczki perkusyjnej, miękkie i poddane efektowi zwielokrotnionego echa dźwięki uderzeń, krótkie, miękkie i równomierne stukoty oraz subtelne, krótkie, nawołujące, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. W drugiej połowie kompozycji, bliżej jej środkowej fazy, pojawiają się chłodne, krótkie, wysoko i wokalicznie (męsko) brzmiące partie klawiszowe tworzące równomierne arpeggio, okresowo główną sekcję rytmiczną wspiera wysoko brzmiąca partia perkusjonaliów utrzymujących zapętloną, quasi plemienną rytmikę, dalej warstwa muzyczna na pewien czas poszerza się o chłodną, przestrzennie brzmiącą partię klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii. Colin Angus łagodnym, new wave'owo zabarwionym głosem śpiewa w strofach i refrenach, Richard West wykonuje partie rapowane. Singiel osiągnął sukces komercyjny zajmując w USA w zestawieniu Billboardu 5. miejsce na liście Maxi-Singles Sales.
   Space Time to numer, który charakteryzuje się niezwykle dynamicznym, trip hopowym i utanecznionym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, gęstym i urywającym się basowym pulsem sekwencera bądź pojawiającymi się cyklicznie subtelnymi i krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi w podkładzie, występującą okresowo chłodną, smyczkowo brzmiącą przestrzenią, chłodnymi, krótkimi, sinusoidalnymi, wysoko, matowo i wysmukle brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, układającymi się rozmytą linię melodii chłodnymi, wysoko i gładko brzmiącymi partiami klawiszowymi, chłodnymi, przestrzennie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi rozmytą linię melodii, subtelną i miękką partią gitarową układającą się w płytko zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, wysoko i gładko brzmiącymi akordami gitarowymi tworzącymi płytko zapętloną, chwytliwą i arpeggiową linię melodii niekiedy wspieraną krótkimi, miękkimi i latynosko zabarwionymi akordami gitarowymi układającymi się w house'owo zapętloną linię melodii, chłodnymi, bardzo krótkimi, twardymi, gitarowo, bardzo wysoko i gładko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi krótką i płytko zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, twardymi, wysoko, chropowato i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w płytko i house'owo zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, wysoko i gładko brzmiącymi przeciągnięciami gitarowymi, oraz występującą okresowo dodatkową chłodną przestrzenią. Richard West wykonuje free style'owe frazy mówione, partie rapowane w strofach oraz soulową, wspierającą partię wokalną w refrenach, Colin Angus wykonuje łagodne partie rapowane w strofach, tradycyjną partię wokalną w refrenach ze wsparciem Jhelisy Anderson w chórkach oraz soulowo zabarwioną partię wokalną w post refrenach bez wsparcia chórków. Wokalista swobodnie wypowiada też frazy ,,Space" i ,,Time", zaś jego partia rapowana w drugiej strofie wsparta jest wykonaną przez niego drugą, przetworzoną przez wokoder i wysoko brzmiącą partią wokalną.
   Instrumentalna ścieżka Librae Solidi Denari zawiera jednostajne i silnie utanecznione tempo beatu podkładu rytmicznego elektronicznej sekcji perkusyjnej wspartej zmasowaną i quasi militarną rytmiką partii miękkiego werbla perkusyjnego, subtelną, twardą i równomierną pulsacją sekwencerowo-perkusyjną oraz zapętloną i quasi plemienną rytmiką elektronicznych bongosów, cyklicznie zagęszczający się równomierny, miękki i dynamiczny basowy puls sekwencerowy w podkładzie, układające się w płytko zapętloną linię melodii przechodzącą w głęboko i dwukrotnie zapętloną linię melodii chłodne, twarde i cymbałkowo brzmiące partie klawiszowe z szorstko i cymbałkowo brzmiącym efektem zwielokrotnionego echa, chłodne, krótkie, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe tworzące pogodną i house'owo zapętloną linię melodii, oraz krótkie, rozległe, tubalnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii. W pierwszej części utworu następuje pauza wypełniona poddaną efektowi zwielokrotnionego echa miękką, masywną i tubalnie brzmiącą wibracją syntezatorową obniżającą rejestr dźwiękowy do niskiego brzmienia, po której na pewien czas cała struktura muzyczna spowalnia zarówno w sekcji rytmicznej, jak i warstwie muzycznej, w której dodatkowo pojawiają się następujące po sobie miękkie, tubalnie i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe. Z czasem struktura muzyczna powoli przyspiesza, by powrócić do swojego zasadniczego, dynamicznego tempa. Dalej chłodne, krótkie, miękkie, organowo i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzą krótką i płytko zapętlającą się linię melodii wymieniającą się z krótką, płytko i dynamicznie zapętloną linią melodii, w którą układają się chłodne, krótkie, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe. W środkowej fazie kompozycji pogodną i house'owo zapętloną linię melodii tworzą chłodne, krótkie, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe. W tle warstwy muzycznej słychać jest subtelny efekt bulgotania wody oraz krótkie, wysoko i archaicznie brzmiące wibracje syntezatorowe. Dopiero w drugiej połowie ścieżki, i to okresowo, utrzymująca jednostajne i silnie utanecznione tempo beatu podkładu rytmicznego elektroniczna sekcja perkusyjna wsparta zmasowaną i quasi militarną rytmiką partii miękkiego werbla perkusyjnego, subtelną, twardą i równomierną pulsacją sekwencerowo-perkusyjną oraz zapętloną i quasi plemienną rytmiką elektronicznych bongosów, dodatkowo zyskuje jednostajne tempo uderzenia partii werbla.
   Piosenka Comin' On była ostatnim, szóstym singlem albumu wydanym 25 października 1993 roku. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje silnie utanecznione i jednostajne tempo, w podkładzie występuje twardy, równomierny i dynamiczny basowy puls sekwencerowy bądź krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe układające się w płytko i house'owo zapętloną linię melodii. Warstwa muzyczna tworzona jest przez latynoską partię gitarową tworzącą płytko zapętloną i latynoską linię melodii przeciętą krótkim, miękkim, latynoskim i wysoko brzmiącym akordem gitarowym, krótkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe o brzmieniu riffu gitarowego typu ,,overdrive" układające się w stale zapętloną linię melodii, występującą okresowo chłodną przestrzeń, chłodną, wysoko i gładko brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą silnie rozmytą linię melodii, krótkie, ale głębokie zapętlenia klawiszowe o wysokim brzmieniu riffu gitarowego, wysoko i chropowato brzmiące wstawki klawiszowe, miękkie, zapętlone, wysoko, gładko i gitarowo brzmiące wstawki klawiszowe, a także występujące w drugiej połowie utworu krótkie, miękkie, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w równomierne arpeggio bądź tworzące house'ową i płytko zapętloną linię melodii w tle, krótkie, miękkie, nisko i szorstko brzmiące akordy klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące zapętlenia klawiszowe, czy masywną, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiącą partię klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii w tle. Strukturę muzyczną wspomagają dźwięki andaluzyjskich kastanietów, aluminiowo brzmiące krótkie i płytko zapętlające się stukoty oraz głęboko zapętlające się i lekko wibrujące, wysoko i archaicznie brzmiące efekty syntezatorowe. Bliżej końcowej fazy numeru pojawia się lekko zapętlony, twardy, wysoko i chropowato brzmiący puls sekwencerowy, dalej zaś w podkładzie następuje masywny i miękki basowy puls sekwencerowy. Piosenka zawiera interlude złożone z krótkich, miękkich, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiących partii klawiszowych układających się house'ową i płytko zapętloną linię melodii bądź krótkie arpeggia, krótkiego, miękkiego, nisko i szorstko brzmiącego akordu klawiszowego oraz chłodnego, krótkiego, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącego zapętlenia klawiszowego. Richard West wykonuje free style'owe partie mówione oraz partie rapowane w strofach, Colin Angus łagodnie śpiewa w refrenach.
   Kompozycja Phorever People jest czwartym singlem wydawnictwa, który ukazał się 7 grudnia 1992 roku. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje silnie utanecznione, jednostajne tempo, podkład zawiera krótkie, miękkie i rozległe syntezatorowe akordy basowe układające się w house'owo zapętloną linię basu okresowo wspartą krótkimi i retrospektywnie brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi house'owo zapętloną linię basu. Warstwa muzyczna opiera się na chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partiach klawiszowych tworzących płytko i dynamicznie zapętlającą się linię melodii przeciętą chłodnym, krótkim i wysoko brzmiącym akordem klawiszowym, chłodnej, przestrzennie brzmiącej partii klawiszowej układającej się w rozmytą linię melodii, występującym okresowo miękkim, dynamicznym i tubalnie brzmiącym pulsie sekwencerowym przyjmującym też wysoko-tubalny rejestr dźwiękowy, zimnych, krótkich, dublujących się, wysoko, retrospektywnie i podzwaniająco brzmiących wstawkach klawiszowych, pojawiającym się okresowo twardym, równomiernym, dynamicznym, wysoko-tubalnie i matowo brzmiącym pulsie sekwencerowym, przechodzących z góry do dołu nisko, retrospektywnie i szorstko brzmiących przeciągnięciach klawiszowych, chłodnych, krótkich, wysoko i chropowato brzmiących partiach klawiszowych tworzących łączące się ze sobą równomierne arpeggia, oraz krótkich, miękkich, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i szorstko brzmiących partiach klawiszowych, przyjmujących też szorstkiego, retrospektywnego i tubalnego rejestru dźwiękowego, układających się w dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii wspartą subtelnymi, krótkimi, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii. W tle słychać jest przeciągnięte syki generowane przez talerz elektronicznej perkusji, krótkie, wstecznie odtworzone i dublujące się efekty taśmowe oraz krótkie i gęsto osadzone tweety syntezatorowe. Bliżej końcowej fazy utworu pojawia się chłodna, gładko i wysoko brzmiąca partia klawiszowa o gitarowym zabarwieniu dźwiękowym układająca się w płytko zapętloną i rozmytą linię melodii, dodatkowo występują miękkie, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiące wstawki klawiszowe. Całość zamyka powielona efektem zwielokrotnionego echa wstawka wokalna w wykonaniu Richarda Westa, który wykonuje partie rapowane w strofach. Jhelisa Anderson soulowym głosem samodzielnie śpiewa w śpiewanych strofach, w refrenach wokalistkę chórkami wspierają Colin Angus i Richard West. Piosenka otrzymała pozytywne opinie dziennikarzy i krytyków muzycznych, zaś singiel osiągnął ogromny sukces komercyjny, w latach 1992-93 w USA dochodząc w zestawieniach Billboardu do 1. miejsca listy Dance Club Play i 5. miejsca na liście Maxi-Singles Sales, w Wlk. Brytanii plasował się na 1. miejscu w zestawieniu UK Indie, 4. miejscu zestawienia UK Club Chart i 5. miejscu w zestawieniu UK Singles. Ponadto singiel zajmował m.in. 3. miejsce w Holandii, 6. miejsce na ogólnoeuropejskim zestawieniu European Dance Radio. 10. miejsce w Danii, 12. miejsce we Francji, 14. miejsce w Szwecji i Finlandii, 16. miejsce na ogólnoeuropejskim zestawienia Eurochart Hot 100, 21. miejsce na ogólnoeuropejskim zestawieniu European Hit Radio, czy 31. pozycję w Niemczech. Z wynikiem 200 tys. sprzedanych egzemplarzy w Wlk. Brytanii singiel otrzymał status Srebrnej Płyty.
   Utwór Fatman zaznacza się jednostajnym i utanecznionym tempem beatu podkładu rytmicznego elektronicznej sekcji perkusyjnej, jednostajnym tempem uderzenia odległej, miękkiej i podszytej efektem echa drugoplanowej partii werbla elektronicznej perkusji oraz połamanym tempem uderzenia głównego werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej (krótko i okresowo utrzymującego jednostajne tempo uderzenia), twardą i równomierną sekwencerowo-perkusyjną pulsacją, zapętloną syntezatorową sekcją basową w podkładzie, dublującymi się syntezatorowymi wstawkami o wysokim brzmieniu typu cowbell, chłodną i smyczkowo-przestrzennie brzmiącą solówką klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii, twardym, równomiernym, dynamicznym, chropowato i tubalnie brzmiącym pulsem sekwencerowym, występującą okresowo (głównie w refrenach) chłodną przestrzenią, chłodnymi, krótkimi, miękkimi, wysoko i chropowato brzmiącymi partiami klawiszowymi (zmieniającymi swój wysoki rejestr dźwiękowy od najniższego i przytłumionego po najwyższy) tworzącymi unoszące się z dołu do góry arpeggia, oraz krótkimi, tubalnie, szorstko i wysmukle brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w równomierne, nakładkowe arpeggio. W tle występują dodatkowe, niezwiązane z główną sekcją rytmiczną, zapętlone w bojowym tempie i podszyte efektem echa uderzenia partii werbla perkusyjnego oraz dublujące się miękkie uderzenia partii werbla perkusyjnego. W drugiej połowie kompozycji (oraz w jej końcowej fazie) pojawiają się krótkie, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętloną, house'ową linię melodii, na którą nachodzi house'owo zapętlona linia melodii tworzona przez krótko przeciągnięte, tubalnie, chropowato i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe o dźwięku przypominającym brzmienie riffu gitarowego, w tle dodatkowo słychać jest zimne partie klawiszowe o delikatnym brzmieniu dzwonka układające się w house'owo zapętloną linię melodii wspartą zimną, delikatnie i sucho dzwoniącą partią klawiszową. Richard West wykonuje partie rapowane w strofach, Colin Angus łagodną i new wave'ową barwą głosu śpiewa w refrenach charakteryzujących się soulową linią wokalną.
   Instrumentalna, new age'owa ścieżka Scientas oparta jest na chłodnej, rozległej i smyczkowo brzmiącej przestrzeni, chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej partii klawiszowej tworzącej silnie rozmytą linię melodii z efektami Dopplera, chłodnych solówkach klawiszowych o wysokim i gładkim brzmieniu riffu gitarowego układających się z zapętloną linię melodii, chłodnych, krótkich, wysoko i gładko brzmiących akordach gitarowych tworzących płytko zapętloną linię melodii, rozległej i nisko brzmiącej partii syntezatorowej wypełniającej tło, krótkich, tubalnie i szorstko brzmiących wstawkach syntezatorowych, długich, nisko, warkotliwie i retrospektywnie brzmiących przeciągnięciach klawiszowych, subtelnych, chłodnych, lekko wznoszących się i opadających, wysoko i matowo brzmiących przeciągnięciach organowych, krótkich, miękkich, wysoko-tubalnie i archaicznie brzmiących partiach klawiszowych układających się w krótkotrwałe i luźne arpeggia, oraz chłodnych partiach klawiszowych o brzmieniu fletu tworzących folkową linię melodii. W tle słychać jest przetworzone i podszyte syntezatorowym sykiem dźwięki lejącej się i szumiącej wody np. w strumieniu górskim, oraz krótkie, ale rozległe, rozmyte i podszyte efektem echa tweety syntezatorowe. Przez większą część trwania utworu brak jest sekcji rytmicznej, dopiero w drugiej połowie kompozycji, bliżej jej końcowej fazy, następuje sekcja rytmiczna w postaci utrzymującego jednostajne i utanecznione tempo beatu podkładu rytmicznego elektronicznej sekcji perkusyjnej, pojawia się chłodna solówka klawiszowa o wysokim i gładkim brzmieniu riffu gitarowego układająca się w rozmytą i rozbudowaną linię melodii z czasem przechodzącą w zapętlenia, elektroniczna sekcja perkusyjna zyskuje partię werbla utrzymującego bojowe tempo.
   Piątym singlem albumu wydanym 22 lutego 1993 roku był jednocześnie zamykający jego podstawową setlistę utwór Re:Evolution z gościnnym udziałem amerykańskiego filozofa i pisarza, Terence'a McKenny, wykonującego narrację. Elektroniczna sekcja perkusyjna pojawia się dopiero z czasem i wyróżnia się częstą zmiennością rytmu, początkowo spowolnionego tempa w stylu reggae beatu podkładu rytmicznego, silnie spowolnionego i jednostajnego tempa uderzenia miękkiej, drugoplanowej partii werbla oraz jednostajnego i mechanicznego tempa uderzenia podstawowej partii werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej, która zmienia swoje tempo na połamane, następnie przechodzi w jednostajne tempo z cyklicznie zagęszczającymi się uderzeniami partii werbla, gdzie na krótko powraca połamane tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, która po pewnym czasie wytraca partię werbla przyjmując jednostajne tempo beatu podkładu rytmicznego. Dalej beat podkładu rytmicznego przyjmuje połamane tempo, zaś partia werbla utrzymuje jednostajne i mechaniczne tempo, które utrzymuje się w chwili, kiedy beat podkładu rytmicznego powraca do jednostajnego tempa. Z czasem elektroniczna sekcja perkusyjna, utrzymując jednostajne, utanecznione i mechaniczne tempo, coraz bardziej spowalnia i wyhamowuje, by wreszcie zatrzymać się. Po pewnym czasie elektroniczna sekcja perkusyjna powraca przyjmując jednostajne tempo, z czasem przechodzi do utanecznionego, jednostajnego i mechanicznego tempa, następnie po dłuższym czasie, ponownie przyjmuje połamane tempo, zatrzymuje się i powraca z jednostajnym, utanecznionym i mechanicznym tempem w końcowej fazie kompozycji. Podkład wypełniają krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe tworzące płytko zapętlającą się linię basu okresowo i krótko wspartą krótkimi, miękkimi i retrospektywnie brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi układającymi się w zapętloną linię basu. Warstwa muzyczna składa się z chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko, gładko i organowo brzmiących partii klawiszowych układających się w płytko zapętloną linię melodii, nisko brzmiących zapętleń klawiszowych, chłodnych, wysoko i gładko brzmiących zapętleń klawiszowych, chłodnych, smyczkowo-przestrzennie brzmiących partii klawiszowych tworzących rozmytą linię melodii, występującej okresowo chłodnej przestrzeni, luźnych (ale przyspieszających) i zapętlających się arpeggiów tworzonych przez krótkie, miękkie, retrospektywnie i tubalnie brzmiące partie klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe, chłodne, krótkie, gładko i wysoko brzmiące partie klawiszowe oraz chłodne, krótkie, wysoko i wysmukle brzmiące partie klawiszowe, chłodnych, krótkich, wysoko i gładko brzmiących partii klawiszowych układających się w dynamiczne i płytko zapętlone arpeggio, luźnych i zapętlających się arpeggiów tworzonych przez chłodne, krótkie, wysoko i archaicznie brzmiące partie klawiszowe oraz chłodne, twarde, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe, luźnych i zapętlających się arpeggiów tworzonych przez chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe oraz chłodne, krótkie, wysoko, gładko i organowo brzmiące partie klawiszowe, a także subtelnych, krótkich, miękkich, nisko-tubalnie i szorstko brzmiących partii klawiszowych tworzących zapętloną linię melodii w tle. W środkowej fazie numeru pojawiają się chłodne partie klawiszowe o twardym brzmieniu marimby układające się w płytko zapętloną linię melodii, w tle naprzemiennie występują wstawki syntezatorowe o niskim i wokalicznym (męskim) brzmieniu oraz wysokim, chropowatym i krzykliwym rejestrze dźwiękowym, dalej pojawiają się chłodne, krótkie, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętloną linię melodii. W drugiej połowie utworu pojawiają się krótkie, archaicznie i matowo brzmiące partie klawiszowe układające się w arpeggio, na które nachodzi zapętlona w house'owym stylu linia melodii tworzona przez chłodne, krótkie, wysoko i organowo brzmiące partie klawiszowe, a także krótkie arpeggia tworzone przez chłodne, krótkie, twarde i wysoko brzmiące partie klawiszowe. Z czasem cała ta struktura muzyczna spowalnia i wyhamowuje, po czym powracają chłodne, krótkie, miękkie, wysoko, gładko i organowo brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii przecinaną tym razem wysoko, archaicznie i matowo brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, następnie chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzą płytko zapętloną linię melodii, po której chłodne, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układają się w dynamiczne i płytko zapętlone arpeggio z czasem zastąpione zapętloną w house'owym stylu linią melodii tworzoną przez chłodne, krótkie, wysoko i organowo brzmiące partie klawiszowe. W końcowej fazie kompozycji pojawiają się krótkie arpeggia tworzone przez chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe, następnie powraca chłodna przestrzeń, subtelne, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układają się luźną i płytko zapętloną linię melodii w tle, gdzie subtelne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzą luźną i szeroko zapętloną linię melodii.
   Wydawnictwo w formacie CD uzupełniono o dodatkowe ścieżki w postaci remixów utworów Boss Drum i Phorever People - odpowiednio Boss Dub i Phorever Dub. W pierwszym przypadku, Boss Dub, struktura muzyczna nie ulega zmianie. Wydłużone są fazy instrumentalne z bardziej wyeksponowanymi partiami instrumentalnymi. Partie wokalne zostają silnie ograniczone do krótkich fraz refrenowych w wykonaniu Colina Angusa oraz krótkich i poddanych efektowi zwielokrotnionego echa rapowanych fraz w wykonaniu Richarda Westa. Z kolei nieco większej zmianie uległ remix kompozycji Phorever People, Phorever Dub, ze skróconym względem zasadniczej wersji czasem trwania oraz dodanymi niektórymi komponentami muzycznymi i odjętymi innymi elementami warstwy muzycznej. Utwór rozpoczynają długo przeciągnięte, nisko, retrospektywnie i warkotliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe z lekkim efektem fretless, podszyte niskim brzmieniem syntezatorowym, z czasem poddawane zachwianiom i degradacji brzmieniowej. Utrzymująca silnie utanecznione tempo elektroniczna sekcja perkusyjna wsparta jest plemienną rytmiką partii bongosów. Dalej ponownie pojawiają się długie, nisko, retrospektywnie i warkotliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, choć z czasem ustają. Krótkie, miękkie, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe początkowo układają się w krótką, dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, następnie tworzą swoją dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii. Pojawia się chłodna, przestrzennie brzmiąca partia klawiszowa układająca się w rozmytą linię melodii, następują chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące łączące się ze sobą równomierne arpeggia. W drugiej połowie ścieżki w podkładzie pojawiają się krótkie i retrospektywnie brzmiące syntezatorowe akordy basowe tworzące house'owo zapętloną linię basu. Warstwa muzyczna powoli poszerza się o krótkie, miękkie, tubalnie, szorstko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe układające się w dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii przeciętą miękką, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiącą wstawką klawiszową, chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące łączące się ze sobą równomierne arpeggia, chłodną i przestrzennie brzmiącą partię klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii, zimne, krótkie, dublujące się, wysoko, retrospektywnie i podzwaniająco brzmiące wstawki klawiszowe, przechodzące z góry do dołu nisko, retrospektywnie i warkotliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, dynamiczny, równomierny, wysoko i chropowato brzmiący puls sekwencerowy, oraz zimne, krótkie, zapętlone, bardzo wysoko i wysmukle brzmiące efekty syntezatorowe. W międzyczasie podkład poszerza się o krótkie i rozległe syntezatorowe akordy basowe układające się w house'owo zapętloną linię basu. Całość zamyka krótki, miękki, tubalnie, szorstko i retrospektywnie brzmiący akord klawiszowy poddany efektowi zwielokrotnionego echa razem z miękką, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiącą wstawką klawiszową. Brak jest partii wokalnych.
   Album Boss Drum przyniósł The Shamen największy sukces komercyjny w całej twórczości formacji. Wydawnictwo w latach 1992-93 w Wlk. Brytanii zajęło 3. miejsce w zestawieniu UK Albums, w Austrii dotarło do 28. miejsca, w Australii i Szwecji do 35. miejsca, w Holandii do 62. miejsca, oraz w Niemczech do 72. pozycji zestawienia Offizielle Top 100. Album otrzymywał pozytywne recenzje krytyków i dziennikarzy muzycznych, a żurnalista amerykańskiego dziennika Philadelphia Inquirer, Dennis Romero, napisał iż muzycy The Shamen wydawnictwem Boss Drum posunęli się w swoich założeniach o krok dalej niż zrobiły to kultowe brytyjskie zespoły z kręgu synth popu, Depeche Mode i Erasure.
   Album Boss Drum jest nie tylko muzycznym i komercyjnym szczytem twórczości The Shamen, wywarł też ogromny wpływ na całą scenę klubową lat 90., w szczególności na nurty rave, techno i euro dance.

Tracklista:

"Boss Drum" – 6:26
"LSI (Love Sex Intelligence)" – 3:43
"Space Time" – 4:58
"Librae Solidi Denari" – 5:26
"Ebeneezer Goode" (Beatmasters Mix) – 6:16
"Comin' On" – 4:27
"Phorever People" – 4:52
"Fatman" – 5:39
"Scientas" – 5:38
"Re:Evolution" – 8:22
"Boss Dub" – 5:19
"Phorever Dub" – 3:53

Personel:

Colin Angus – vocals, guitar, keyboards, bass guitar
Bob Breeks – keyboards
Gavin Knight – drums, electronic percussion
Richard West (Mr. C) – vocals, keyboards
Richard Sharpe – keyboards
Jhelisa Anderson – vocals

Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.