Depeche Mode - Black Celebration, 1986;

Black Celebration - piąty album studyjny brytyjskiej formacji synth popowej, Depeche Mode, nagrywany między grudniem 1985 a styczniem 1986 roku w studiach Westside i Genetic w Londynie oraz w berlińskim studiu Hansa Mischraum. Współproducentem wydawnictwa był inżynier dźwięku odpowiedzialny już wcześniej za artystyczny i komercyjny sukces albumu Some Great Reward, Gareth Jones. Premiera albumu miała miejsce 17 marca 1986 roku.

   W połowie lat 80. Depeche Mode zdobywał coraz większą rzeszę fanów. Wydanym w 1984 roku albumem Some Great Reward muzycy Depeche Mode udowodnili swoją dojrzałość muzyczną oraz przodującą rolę wśród zespołów wywodzących się z kręgu szeroko pojętej muzyki elektronicznej. Zespół zagrał masę koncertów na wszystkich (poza Afryką i Antarktydą) kontynentach, wydał też albumy kompilacyjne (The Singles 81-85 Catching Up with Depeche Mode oraz People Are People w USA) podsumowujące dotychczasową twórczość formacji.

   Muzycy zespołu byli niezwykle wyczerpani systemem ,,co rok to nowy album" oraz niezliczonymi koncertami, toteż album Black Celebration powstawał w dużych bólach urozmaicanych używkami, balowaniem i wizytami w nocnych klubach, w czym brylował przede wszystkim Martin Gore.

   Druga połowa lat 80. była też zmierzchem ery synth popu, toteż muzycy Depeche Mode, nie chcąc odchodzić od dotychczasowej stylistyki, musieli zaprezentować materiał bardziej ponury w wymowie, będący znaczącym rozwinięciem założeń z albumu Some Great Reward.

   Zapowiedzią bardziej ponurego oblicza zespołu był singiel zapowiadający album Black Celebration, wydany 10 lutego 1986 roku Stripped. Utwór, który rozpoczyna gitarowy efekt i przesamplowany dźwięk silnika samochodu oparty jest o siężki beat automatu perkusyjnego, nisko grany warkotliwy syntezatorowy podkład w stylu Kraftwerk, chwytliwe sekwencyjne solówki klawiszy oraz głęboką i chłodną syntezatorową przestrzeń, która pojawia się w drugiej części utworu. Singiel dotarł do 4. miejsca w RFN, 15. miejsca na UK Singles, 8. miejsca w Szwajcarii, 16. miejsca we Włoszech oraz 10. miejsca na European Hot 100 Singles.

   Album otwiera utwór tytułowy, Black Celebration, osadzony w posępnych syntezatorowych akordach. Dominują tu chłodne przestrzenie na tle warkotliwego, nisko granego syntezatorowego podkładu oraz industrialnego pulsu sekwencera i industrialnych efektów. Sekcja rytmiczna brzmi marszowo i automatycznie, zaś solówki klawiszy mają posmak surowości. Numer jest zaproszeniem do Czarnej Uroczystości - świętowania końca beznadziejnego dnia.

   Również i drugi numer nie brzmi optymistycznie. Fly on the Windscreen - Final przypomina bowiem, że w każdej chwili możesz umrzeć niczym mucha na przedniej szybie samochodu bądź oczekiwać śmierci niczym owca czekająca na rzeź. Utwór oparty jest na głębokim i wyrazistym basowym pulsie sekwencera, syntezatorowych pętlach, posępnym rytmie automatu perkusyjnego oraz chłodnych i mrocznych solówkach klawiszy wspartych partiami fortepianowymi.

   Potem rozpoczyna się trylogia zaśpiewana przez Martina Gore'a o bardzo nastrojowym charakterze. Singlowa A Question of Lust, to przestrzenna syntezatorowa kompozycja, w której Martin prowadzi intymny dialog ze swoją partnerką. Utwór opiera się na delikatnych sekwencerowych pulsach, chłodnej przestrzeni, subtelnych syntezatorowych pętlach oraz surowo brzmiących solówkach klawiszy. W drugiej części pojawia się wyrazista, wysoko grana solówka klawiszy. Singiel A Question of Lust ukazał sie 14 kwietnia 1986 roku docierając do 8. miejsca w RFN, 28. miejsca na UK Singles, 12. miejsca w Szwajcarii oraz 21. miejsca na European Hot 100 Singles.

   Niedługi, oparty wyłącznie na akompabniamencie fortepianu numer Sometimes ma w sobie klimat piosenek gospel.

   Wieńczący śpiewaną przez Martina trylogię utwór It Doesn't Matter Two zawiera partie wokalne o jazzowym zabarwieniu oraz zsamplowane wokalizy będące pełnym podkładem muzycznym. W drugiej części kompozycji pojawiają się długie solówki klawiszy przypominające wysoko brzmiące riffy gitarowe.

   Przejście z nastrojowych klimatów zapewnia krótkie interlude będące wstępem do singlowego A Question of Time, utwór w pełni przywraca albumowi dynamikę, znów słychać wokal Dave'a Gahana. Numer zawiera sample gitarowe będące jego główną oprawą muzyczną. Sekcja rytmiczna opiera się o standardowy beat automatu perkusyjnego oraz hipnotyzujący, industrialny podkład sekwencera. W drugiej części kompozycji pojawiają się długie, piskliwie brzmiące solówki klawiszy. Singiel A Question of Time ukazał się 11 sierpnia 1986 roku dochodząc m.in. do 4. miejsca w RFN, 17. miejsca UK Singles, 29. miejsca we Francji, 14. miejsca na European Hot 100 Singles oraz 34. miejsca zestawienia listy Dance Singles Sales amerykańskiego Billboardu.

   Here Is the House to prawdziwa perła w twórczości Depeche Mode, gdzie duet Gahan - Gore perfekcyjnie wzajemnie uzupełnia się wokalnie. Także i tu wykorzystano sample gitarowe; tym razem jest to coś w rodzaju gitary akustycznej. Utwór oparty jest o klasyczny, synth popowy rytm automatu perkusyjnego, głęboki puls sekwencera oraz subtelną i chłodną, lekko drgającą przestrzeń.

   Śpiewana przez Martina Gore'a World Full of Nothin oparta jest ma minimalistycznej strukturze muzycznej składającej się z prostych solówek klawiszy oraz smyków wspomaganych partiami fortepianowymi. W tle słyszalne są perkusjonalia oraz mroczne syntezatorowe wstawki. Utwór finalizują industrialne pulsy sekwencera.

   Dressed in Black również jest oszczędna jeżeli chodzi o warstwę muzyczną, brak tu jest tradycyjnej sekcji rytmicznej, którą zastępuje syntezatorowa pętla na tle basowego podkładu. Numer zawiera chłodne solówki klawiszy oraz subtelną, wysoko zawieszoną przestrzeń. Zwracają uwagę genialne partie wokalne Dave'a Gahana wspomaganego chórkami przez Martina Gore'a.

   Podstawową setlistę albumu finalizuje utwór New Dress, będący powrotem do chłodnych klimatów w stylu Kraftwerk. Kompozycja oparta jest o nieco połamany beat sekcji rytmicznej, głęboki puls sekwencerowaego basu oraz odległe i chłodne przestrzenie wsparte syntezatorowymi wibracjami. Utwór ten jest nieco lżejszy od pozostałej części albumu, co pozwala na odrobinę prawdziwego relaksu, choć sam tekst bynajmniej nie należy lekkich i przyjemnych. Zespół atakuje tu bowiem rodzinę królewską (konkretnie księżną Dianę Spencer): - Mąż zabijający żonę, klęska głodu, ofiary trzęsienia ziemi, itd., ale Lady Di założyła nową sukienkę.

   Edycję CD albumu wzbogacono o materiał z wydanego 22 października 1986 roku maxisingla Stripped.

   Breathing in Fumes to instrumentalna, utrzymana bardziej w house'owo-industrialnej stylistyce wersja Stripped. Sekcja wokalna ogranicza się tu zasadniczo niemal wyłącznie do refrenu.

   But Not Tonight (extended remix) to synth popowy numer oparty na tradycyjnym uderzeniu automatu perkusyjnego oraz podwójnym podkładzie gęstego sekwencerowego pulsu. Okazjonalnie pojawia się również nisko grany, głęboki syntezatorowy podkład w stylu albumu Kraftwerk, Autobahn (1974). Kompozycja zawiera subtelną i chłodną przestrzeń oraz futurystyczne solówki klawiszy w stylu znanym z albumu Some Great Reward, zresztą sam utwór jest klimatycznie niezwykle bliski albumowi Some Great Reward.

   Całość wieńczy eksperymentalny numer Black Day wspólnego autorstwa Alana Wildera, Daniela Millera i Martina Gore'a zaśpiewany przez tego drugiego. Utwór nietypowy raczej dla twórczości Depeche Mode, nie tylko ze względu na eksperymentalny charakter. Jego struktura opiera się na groźnie brzmiącym, hipnotycznie pulsującym syntezatorowym podkładzie przypominającym brzmienie wiolonczeli oraz długich, wysoko granych sekcjach dętych. Utwór przypomina klimaty zaczerpnięte z twórczości Cabaret Voltaire początków lat 80., niemniej idealnie pasuje do zakończenia Czarnej Uroczystości.

   Black Celebration to album, który śmiało można określić mianem albumu-majstersztyku o niesamowitym klimacie, gdzie w zasadzie brak jest słabych momentów. O ile jeszcze w przypadku Some Great Reward pojawiało się trochę niedowiarków wątpiących w talent twórczy Depeche Mode, to w przypadku albumu Black Celebration te wątpliwości zostają ostatecznie rozwiane. Wydawnictwo nie tylko jest sztandarową pozycją w dyskografii Depeche Mode, to także przełom w muzyce lat 80. Sam album, choć niewątpliwie trudniejszy w odbiorze niż poprzednie wydawnictwa zespołu, przyniósł formacji sukces komercyjny docierając do m.in. 4. miejsca zestawienia UK Albums, 2. miejsca niemieckiego zestawienia Offizielle Top 100, 1. miejsca w Szwajcarii, 5. miejsca na European Top 100 Albums, 9. miejsca we Włoszech, 11. miejsca we Francji czy 90. miejsca na US Billboard 200 w USA, chociaż warto zwrócić uwagę, iż album nie zawiera numerów czysto ,,przebojowych" pokroju Master And Servant, People Are People czy Everything Counts.

   Dzięki albumowi Black Celebration zespół chyba raz na zawsze pozbył się krzywdzącej etykietki ,,disco-bandu", zaś album obok takich wydawnictw, jak jak Songs of Faith and Devotion (1993) i Violator (1990), zalicza się do absolutnej klasyki w twórczości Depeche Mode.

 

Tracklista:

 

1. „Black Celebration” 4:55

2. „Fly on the Windscreen” (Final) 5:18

3. „A Question of Lust” 4:20

4. „Sometimes” 1:53

5. „It Doesn't Matter Two” 2:50

6. „A Question of Time” 4:10

7. „Stripped” 4:16

8. „Here Is the House” 4:15

9. „World Full of Nothing” 2:50

10. „Dressed in Black” 2:32

11. „New Dress” 3:42

12. „Breathing in Fumes” 6:07

13. „But Not Tonight (Extended Remix)” 5:13

14. „Black Day” 2:36

 

Personel:

 

Martin Gore – keyboards, backing and lead vocals, guitars

Dave Gahan – lead vocals

Alan Wilder – keyboards, piano, drums, backing vocals

Andy Fletcher – keyboards, backing vocals

 

Written by, © copyright April 2012 by Genesis GM.