Depeche Mode - Spirit, 2017;

Spirit - wraz z odejściem Alana Wildera z zespołu (w 1995 roku) i począwszy od albumu Ultra (1997), Depeche Mode wydawał swoje albumy w czteroletnim cyklu, w międzyczasie - od ukazania się wydawnictwa Exciter (2001) - muzycy zespołu w owym cyklu między albumami bądź to wydawali solowe projekty, bądź wchodzili we współpracę z innymi wykonawcami. Nie inaczej było z okresem poprzedzającym ukazanie się wydawnictwa Spirit. W 2015 roku fanów oczekujących nowego albumu Depeche Mode, wokalista Dave Gahan uraczył nagranym wspólnie z Soulsavers wydawnictwem Angels & Ghosts, zaś Martin Gore solowym instrumentalnym albumem z minimalistyczną muzyką elektroniczną, nagranym pod szyldem MG. Ostatecznie wiosną i latem 2016 roku muzycy Depeche Mode ulokowani w swoim kalifornijskim studiu w Santa Barbara, a także w nowojorskim studiu Jungle City Studios, nagrali materiał na nowy album, którego producentem został czołowy przedstawiciel alternatywnej muzyki elektronicznej oraz muzyk formacji Simian Mobile Disco, James Ford.
   Premiera wydawnictwa nastąpiła 17 marca 2017 roku. Tym razem względnie apolityczni i niezaangażowani zazwyczaj w bieżące światowe problemy, na fali dochodzącego do władzy populizmu w Europie i w USA oraz sprzeciwu wobec brytyjskiego Breixitu, muzycy postanowili wyrazić swoje niezadowolenie poprzez przekaz tekstowy. Ponadto wraz ze zmianą producenta, album Spirit zyskał bardziej surowsze i bogatsze brzmieniowo oblicze względem swojego poprzednika - Delta Machine.
   Wydawnictwo otwiera surowe brzmienie utworu Going Backwards, wydanego na singlu 23 czerwca 2017 roku, który już na wstępie budzi skojarzenia z klimatami z albumu Songs of Faith and Devotion (1993), poprzez surową partię fortepianu i bluesującą partię gitary. Kompozycja w miarę trwania rozwija się, głównie w sekcji perkusyjnej. Początkowo jest to prosty i równomierny beat, na który nakładają się coraz mocniejsze i utanecznione elementy rytmiczno-perkusyjne. Utwór ewoluuje od dark wave, po elektronicznego rocka z chłodną przestrzenią. Singiel w USA dotarł do 37. miejsca listy Hot Rock & Alternative Song w zestawieniu Billboardu.
   Jeszcze przed premierą wydawnictwa Spirit, 3 lutego 2017 roku, ukazał się singiel promujący album w postaci numeru Where’s the Revolution, ze wspomnianym wcześniej politycznym manifestem i wyrażeniem swego niezadowolenia z panującej sytuacji w USA i Europie: ,,Gdzie jest ta rewolucja? Dajcie spokój ludzie, zawodzicie mnie", śpiewają w refrenie Dave, Martin i Fletch. Kompozycję otwiera nisko brzmiąca i zapętlona solówka klawiszowa podszyta charakterystycznym twardo pulsującym groove'em w stylu twórczości formacji Kraftwerk. W refrenach występują bluesowe riffy gitarowe, sam zaś refren brzmi niczym stadionowy hymn - to jedna z najbardziej przebojowych piosenek w twórczości Depeche Mode ostatnich lat. Pod koniec utworu nie brakuje chwili melancholii, zaś uwieńczeniem jest finalny bluesowy chwyt gitarowy. W USA singiel dotarł do 40. miejsca listy Alternative Airplay w zestawieniu Billboardu, w Niemczech doszedł do 29. miejsca, we Włoszech zajął 17. miejsce, w Hiszpanii 18. miejsce, czy 22. miejsce we Francji.
   Kompozycja The Worst Crime jest przepiękną, pełną melancholii w muzyce i warstwie wokalnej ambientowo-soulową balladą, kojarzącą się z utworem When the Body Speaks z albumu Exciter (2001), z charakterystyczną, filmowo brzmiącą chłodną przestrzenią i delikatnymi partiami gitarowymi, choć bez tego basowego industrialnego pulsu sekwencera znanego z piosenki When the Body Speaks. Początkowo brak jest tu sekcji rytmicznej, która bardzo delikatnie pojawia się w drugiej strofie, zaś w trzeciej zaznacza się już wyraźnie w postaci spowolnionej sekcji perkusyjnej, która nabiera mocy w refrenach. Jednak piękno i melancholia utworu są złudne, bowiem tekst bezpardonowo opowiada o rozliczeniu, w tym sądzie i karze (śmierci), dla oszustów i kłamców, których obywatele sami dopuścili do władzy. Kompozycja The Worst Crime jest de faco sequelem utworu Where’s the Revolution.
   W numerze Scum, który równie bezpardonowo opowiada historię człowieka-kanalii przedkładającego własny interes kosztem wszystkich (nawet własnej rodziny), podobnie jak w utworze Welcome To My World otwierającym poprzedni album formacji, Delta Machine (2013), Depeche Mode sięga po dub-step przejawiający się w połamanym tempie sekcji perkusyjnej. Strukturę muzyczną buduje nisko brzmiące tło syntezatorowe przypominające do złudzenia klimat rodem z albumu Autobahn (1974) formacji Kraftwerk, krótka, dublująca się, wysoko brzmiąca solówka klawiszowa występująca w tle oraz chłodna przestrzeń o organowym brzmieniu. Nie brak tu też futurystyczno-tubalnie brzmiących solówek charakterystycznych dla solowego wydawnictwa Martina Gore'a, MG (2015), którego wpływy udzielają się również w następnej piosence, You Move, będącej pierwszym wspólnym dziełem skomponowanym przez Dave'a Gahana i Martina Gore'a, zamieszczonym w podstawowej setliście albumu Depeche Mode. Kompozycja You Move jest fuzją chłodnego i retrospektywnego synth popu o industrialnym zabarwieniu z syntezatorowym futuryzmem osadzonym w klimatach z przełomu lat 70. i 80. Warstwa muzyczna charakteryzuje się tu chłodną, chwytliwie zapętlającą się, wysoko i futurystycznie brzmiącą solówką klawiszową nieco w stylu utworu Jeana-Michela Jarre'a, Oxygene part II (album Oxygène, 1976). You Move to najlepsza kompozycja wspólnego autorstwa Dave'a Gahana i Martina Gore'a, Tekst piosenki ma wyraźny podtekst erotyczny.
   Wydany na singlu 6 października 2017 roku utwór Cover Me autorstwa tria Dave Gahan, Christian Eigner i Peter Gordeno, to niezwykle atmosferyczna ballada, która powoli rozwija się i wciąga słuchacza swoim niesamowitym klimatem, począwszy od ambientowego wstępu z bluesową partią gitarową w tle, co nadaje kompozycji klimatu rodem z filmowej serii Davida Lyncha, Twin Peaks, przez industrialny basowy puls sekwencera w podkładzie i chłodną przestrzenią w wokalnej części utworu, po jego wydłużony instrumentalny finał przypominający klimat rodem z albumu Phaedra (1974) formacji Tangerine Dream. To najlepsza, ale i najsmutniejsza kompozycja wydawnictwa. Tekst piosenki jest refleksją na temat marzeń, które wydają się być nieosiągalne - przynajmniej nie w tym życiu.
   Eternal to krótki numer śpiewany przez Martina Gore'a, pełen melancholii, pozbawiony sekcji rytmicznej, za to w całości wypełniony szorstkim brzmieniem harmonii, co niezwykle upodabnia go do innego śpiewanego przez Martina Gore'a utworu, Death's Door (strona B singla Condemnation, 1993). Występują tu też subtelne, chłodne, zapętlające się i wysoko brzmiące solówki klawiszowe. Tekst piosenki pozornie sprawia wrażenie nazbyt nachalnego i infantylnego, jednak opowiada on o bezgranicznej miłości w czasie wojny nuklearnej, a eksperymentalna forma muzyki dodaje miniaturze specyficznego klimatu.
   Poison Heart to z kolei numer traktujący o toksycznej przyjaźni. Jest to kolejna propozycja autorstwa tria Dave Gahan, Christian Eigner, Peter Gordeno, którzy stworzyli mocną soulową balladę w klimacie z albumów nagranych przez Dave'a Gahana wespół z formacją Soulsavers. Dave Gahan wykazuje tu niesamowity kunszt wokalny - chyba najlepszy na wydawnictwie.
   Piosenka So Much Love na pierwszy rzut oka (ucha) jak żywo przypomina utwór Soft Touch / Raw Nerve z albumu Delta Machine, jednakże inspirowana kompozycją Red Mask formacji Cabaret Voltaire (album Red Mecca) piosenka So Much Love zawiera wyrazisty i mechaniczny basowy industrialny puls sekwencera w podkładzie oraz efektowny bluesowy chwyt gitarowy w stylu Chico Hablasa, gitarzysty sesyjnego nagrywającego w latach 80. i 90. z zespołem Yello. Dodatkowym atutem kompozycji jest niesamowity duet wokalny Martin Gore - Dave Gahan.
   Utwór Poorman to kolejny protest-song, który opowiada o życiu na łasce rządu i korporacji. Warstwa muzyczna przykuwa uwagę leniwym, mechanicznie zapętlającym się basowym sekwencerowym pulsem przypominającym nieco styl z albumu Stratosfear (1976) zespołu Tangerine Dream. Warstwa muzyczna z czasem nabiera electro-bluesowo-gospelowego charakteru za sprawą bluesowego riffu gitarowego przechodzącego w przesterowane formy, oraz partii wokalnych - prowadzącej w wykonaniu Dave'a Gahana i chórków w wykonaniu Martina Gore'a i Andy'ego Fletchera - które wyraźnie mają charakter gospelowy. Kompozycja ewoluuje od elektroniczno-gospelowej ballady, w miarę nabierania rytmu, po stylistykę industrialną, przypominającą klimatem twórczość formacji Fad Gadget.
   Retrospektywna piosenka No More (This Is The Last Time) autorstwa Davida Gahana i Kurta Uenali, jest absolutnym powrotem Depeche Mode do swojej najwcześniejszej twórczości z albumów Speak & Spell (1981) i A Broken Frame (1982), tylko w o wiele dojrzalszej formie. Numer emanuje niesamowitym przebojowym potencjałem, być może największym na wydawnictwie. Dominują tu synth popowe brzmienia w stylu z epoki przełomu lat 70. i 80., nie brakuje też akcentów industrialnych.
   Całość wieńczy niezwykle pesymistyczna, śpiewana przez Martina Gore'a (to pierwszy taki przypadek w dyskografii Depeche Mode - nie licząc utworów bonusowych na reedycjach albumów) synth popowa ballada, Fail, łącząca futuryzm z melancholią i mrokiem. Retrospektywno-futurystyczne synth popowe brzmienie z przełomu lat 70. i 80. partii klawiszowych, na tle niskiego brzmienia syntezatorowego współgra z silnym, wręcz industrialnym uderzeniem sekcji perkusyjnej utrzymującej jednostajne tempo i nadającej kompozycji mroku. Melancholii zaś dodaje jej niezwykle przejmująca partia wokalna w wykonaniu Martina Gore'a oraz ponura warstwa tekstowa opowiadająca o zepsuciu współczesnego społeczeństwa. Po raz pierwszy w twórczości Depeche Mode pojawiają się wulgaryzmy w tekście, a wszystko to razem daje efekt swoistej słodkiej trucizny. Fenomen utworu stanowi fakt, iż jest on podsumowaniem całego albumu, idealnym jego zwieńczeniem. To zdecydowanie najlepsza kompozycja śpiewana przez Martina Gore'a od dwudziestu lat, czyli od czasów piosenek Home i The Bottom Line z wydawnictwa Ultra (1997).
   Mimo upływu lat Depeche Mode ciągle potwierdza wysoką formę muzyczną, czego efektem jest sukces komercyjny albumu Spirit, który w USA uplasował się na 1. miejscu list Top Alternative Albums i Top Alternative Albums w zestawieniach Billboardu oraz 5. miejscu w zestawieniu US Billboard 200. Również w Wlk. Brytanii wydawnictwo dotarło do 5. miejsca zestawienia UK Albums. 1. miejsce album zajął w Austrii, Belgii, Czechach, Francji Niemczech (Offizielle Top 100), Węgrzech, Włoszech, Polsce, Portugalii, Słowacji i Szwajcarii, do 2. miejsca dotarł w Chorwacji, Grecji i Hiszpanii, zaś 3. miejsce zajął w Iralndii, Szkocji i Szwecji. Na całym świecie wydawnictwo sprzedało się w nakładzie 800 tys. egzemplarzy. W Francji z nakładem 100 tys. sprzedanych egzemplarzy album pokrył się Platyną, zaś w Niemczech z taką samą ilością sprzedanych egzemplarzy zdobył status Złotej Płyty. Z wynikiem 60 tys. sprzedanych egzemplarzy w Wlk. Brytanii i w Polsce wydawnictwo zdobyło odpowiednio status Srebrnej Płyty i Potrójnej Platyny.
   Album Spirit okazuje się być najlepszym wydawnictwem studyjnym Depeche Mode ostatnich lat, być może najlepszym od czasów albumu Ultra. Nawet mimo braku przebojowych utworów wydawnictwo zaskakuje połączeniem surowości z synth popową estetyką oraz niesamowitym budowaniem napięcia i klimatu, czego potrafi dokonać bardzo niewielu - w zasadzie tylko Depeche Mode.

Tracklista:

01. "Going Backwards" 5:42
02. "Where’s the Revolution" 4:59
03. "The Worst Crime" 3:48
04. "Scum" 3:14
05. "You Move" 3:49
06. "Cover Me" 4:51
07. "Eternal" 2:24
08. "Poison Heart" 3:17
09. "So Much Love" 4:29
10. "Poorman" 4:25
11. "No More (This Is The Last Time)" 3:13
12. "Fail" 5:07

Personel (skład podstawowy):

Dave Gahan – lead vocals
Martin Gore – guitars, keyboards, backing and lead vocals
Andy Fletcher – keyboards, occasional backing vocals

Muzycy dodatkowi:

Matrixxman – programming
Kurt Uenala – programming (all tracks); electric bass (tracks 8, 11)
James Ford – drums (tracks 1–6, 8–12); pedal steel (track 6)

Written by, © copyright January 2018 by Genesis GM.