Faust - Faust, 1971;

Faust - debiutancki album studyjny niemieckiej formacji awangardowej wywodzącej się z nurtu krautrocka, Faust, której początki sięgają roku 1970, kiedy przedstawiciele wytwórni muzycznej Polydor, dostrzegłszy ogromny potencjał rodzącej się niemieckiej sceny rockandrollowej, a ponieważ zespoły Amon Duul II i Can nie były zainteresowane rolą gwiazd rocka, menadżerowie wytwórni Polydor skontaktowali się z niemieckim producentem muzycznym, Uwe Nettelbeckiem, z prośbą o skompletowanie w Niemczech składu formacji, która nie tylko zaistniałaby na brytyjskich i amerykańskich listach przebojów, ale wprost konkurowałby z gigantami wśród zespołów, jak The Beach Boys, The Rolling Stones, The Kinks czy powoli rozpadającym się, choć będącym u szczytu popularności kolosem na glinianych nogach - The Beatles. Uwe Nettelbeck będący fanem wspomnianych formacji z entuzjazmem podjął się wyzwaniu kompletując wśród niemieckich hippisów sześcioosobowy zespół, który przyjął nazwę Faust, na cześć słynnego dramatu Johanna Wolfganga von Goethego pod tym samym tytułem, którego nośność powinna zapewnić formacji sukces komercyjny.
   Los bywa jednak przewrotny; młodzi muzycy tworzący skład zespołu Faust - Werner "Zappi" Diermaier, Hans Joachim Irmler, Arnulf Meifert, Jean-Hervé Péron, Rudolf Sosna i Gunter Wüsthoff - byli hippisami w dosłownym tego słowa znaczeniu. Narkotyki, w tym LSD były u nich na porządku dziennym, w dodatku chłopaki podzielali sympatię dla marksistowskiej grupy terrorystycznej, Baader-Meinhof, toteż niejednokrotnie studio nagraniowe - ku rozbawieniu samych muzyków - nachodziła policja i jednostki antyterrorystyczne, poszukując środków pirotechnicznych.
   Ku rozpaczy menadżerów z Polydor, muzycy postanowili, iż nie będą łatwą popową formacją na wzór zespołu The Beatles, co pogrzebało wszelkie mocarstwowe plany wytwórni, chociaż muzycy Faust w pewnym sensie przychylili się do warunków Polydor bycia nowymi ,,Beatlesami", oczywiście na swój niemiecki, przewrotny sposób, wręcz ironicznie umieszczając na początku otwierającego wydawnictwo utworu Why Don't You Eat Carrots? sample ze słynnego szlagieru The Beatles - All You Need Is Love.
   Sama kompozycja Why Don't You Eat Carrots? nie ma nic wspólnego z przebojowymi hitami brytyjskiego i amerykańskiego big-bitu. To klasyczna awangarda w niemieckim stylu, jakiej na początku lat 70. w RFN było pełno. 10-minutowy utwór zaczyna się od psychodelicznych białych szumów i brzęku generatora, w które wsamplowano fragmenty światowych przebojów, w tym wspomniany numer All You Need Is Love. Struktura muzyczna przechodzi przez wiele etapów, od brzmień niemal barokowych z jazzującą partią trąbki w tle, które momentalnie przerywa upiorna, eksperymentalna linia melodii przetworzona techniką reverse, by znów powrócić do stanu poprzedniego (niemal barokowego). Mniej więcej w połowie trwania kompozycja przechodzi w stan free-jazzu z elektronicznymi eksperymentami dźwiękowymi i nieco nieskładnymi, chóralnymi partiami wokalnymi (po angielsku), imitując tym samym popowy hit. W końcu eksperymenty dźwiękowe i elektronika zaczynają dominować całkowicie, przenosząc utwór w kolejny, końcowy wątek, w którym pojawia się dialog damsko-męski (po niemiecku). Od czasu do czasu przebija się wesoła, free-jazzowa linia melodii mieszając się z pychodeliczno-eksperymentalnymi dźwiękami generatora i syntezatorów.
   Kompozycja Meadow Meal jest kontynuacją eksperymentalnych założeń. 8-minutowy utwór rozpoczynają serie eksperymentalnych szumów, przetworzonych elektronicznie perkusjonaliów i dzwonków, w tle zaś słychać jest dźwięk partii fortepianu. Owa introdukcja przenosi kompozycję w fazę wokalną, niemal o popowej strukturze, przypominającej nieco dokonania kultowej brytyjskiej formacji, Pink Floyd, z przebojowo brzmiącym refrenem i narracjami z efektem zwielokrotnionego echa. W tle słychać jest delikatną partię gitarową w stylu twórczości Pink Floyd. Struktura muzyczna na moment przechodzi w klimat art rockowy, z ożywionymi i przetworzonymi riffami gitarowymi nieco w stylu twórczości Jimmy'ego Hendrixa, oraz jednostajnym, progresywno-rockowym tempem sekcji perkusyjnej i oszalałym wyciem w finale, by znów powrócić do formy niemal popowej. Trzecią część utworu stanowią przetworzone dźwięki deszczu i burzy połączone z psychodeliczną, organową linią melodii w stylu psychodeli lat 60.
   Drugą stronę wydawnictwa wypełnia 17-minutowa, wielowątkowa suita Miss Fortune, zaczynająca się klimatami art.-rockowymi z charakterystycznymi riffami przetworzonych dźwięków gitarowych. W momencie kulminacyjnym kompozycja niemal całkiem cichnie, ożywiana jest przez przeciągły, surowy brzęk syntezatora, którego dźwięk przenosi się z niskich na wysokie rejestry brzmieniowe, by znów zamilknąć. Po krótkiej pauzie, wśród szumów perkusyjnych talerzy, delikatnej partii pianina i elektronicznych eksperymentów dźwiękowych, pojawia się zawodząca partia wokalna. Utwór, powoli nabierając rozpędu, przyjmuje art.-rockową formę z domieszką jazzu, by znów niemal ucichnąć przy akompaniamencie pianina i przetworzonych, zawodzących partii wokalnych, które przechodzą w taśmowe eksperymenty i samplowanie taśm ,,od tyłu" (techniką reverse). I kiedy wydaje się, że kompozycja definitywnie zamyka się, następuje dodatkowe interlude z delikatną partią gitary akustycznej w tle, zaś na pierwszy plan wychodzi dialog-wyliczanka, gra słów wypowiadanych po angielsku, w której pojawia się wątek tytułowy utworu.
   Niemiecką scenę rockową dość mocno charakteryzowała odmienność od sceny anglo-amerykańskiej - przede wszystkim Niemcy stawiali na romantyzm i awangardę. O ile zespoły z ograniczoną liczbą muzyków do dwóch-trzech w składzie, takie jak Kraftwerk, Tangerine Dream czy Cluster, cechowała większa skłonność do eksperymentalizmu, o tyle formacje bardziej rozbudowane personalnie, jak Can (na wczesnym etapie działalności), Amon Duul II czy Wallenstein, charakteryzowały się nieco większym twórczym podobieństwem do zespołów brytyjskich. Faust, mimo rozbudowanego składu personalnego prezentował jednak schemat twórczości formacji zdecydowanie eksperymentalnej.
   Debiutancki album studyjny Faust, który ukazał się w 1971 roku, nie spełnił oczekiwań wytwórni Polydor - nie osiągnął sukcesu komercyjnego, co było do przewidzenia, za to dziś jest uważany za kultowe wydawnictwo w dziejach rocka. Album zebrał pozytywne opnie krytyków rockowych, miał też bezpośredni wpływ na twórczość takich zespołów awangardowych, jak Throbbing Gristle czy Sonic Youth.

Tracklista:

1. "Why Don't You Eat Carrots?" - 9:31
2. "Meadow Meal" - 8:02
3. "Miss Fortune" - 16:35

Personel (podstawowy skład):

Werner "Zappi" Diermaier – drums
Hans Joachim Irmler – organ
Arnulf Meifert – drums
Jean-Hervé Péron – bass guitar
Rudolf Sosna – guitar, keyboards
Gunter Wüsthoff – synthesiser, saxophone

Written by, © copyright December 2016 by Genesis GM.