Front 242 - Geography, 1982;

Geography - debiutancki album belgijskiej formacji synth popowej, Front 242, wydany we wrześniu 1982 roku. Front 242 został założony w 1981 roku we flandryjskim Aarschot z połączenia dwóch pomniejszych formacji - prowadzonej przez Daniela Bressanuttiego i Dirka Bergena Prothese oraz Underviewer założonej przez Patricka Codenysa i Jean-Luca De Meyera. Zespół nad swoim debiutanckim albumem pracował w niewielkim studiu muzycznym, zainstalowanym w apartamencie Daniela Bressanuttiego, wykorzystując rządową dotację dla artystów, dzięki której muzycy mogli nabyć lepszy sprzęt.

   Zespół inspirował się w głównej mierze futuryzmem oraz twórczością niemieckich formacji nurtu krautrocka z lat 70., przede wszystkim Kraftwerk, sami zaś muzycy Front 242 ukryli swoje wizerunki pod przykryciem bojowych mundurów i ciemnych okularów przeciwsłonecznych.

   Debiutancki album formacji, Geography, otwiera utwór Operating Tracks o standardowym i jednostajnym uderzeniu automatycznej sekcji perkusyjnej podkreślonej i utanecznionej poprzez pulsujący groove. W podkładzie występuje równomierny basowy puls sekwencera, tło wypełnia surowe i niskie brzmienie syntezatorowe wsparte krótkimi wstawkami syntezatorowymi o chłodnym i chropowatym bądź warkotliwym brzmieniu oraz odległe futurystyczne efekty i zimne syntezatorowe wibracje. W drugiej części piosenki pojawia się ciężka, twarda i industrialna syntezatorowa pulsacja podszyta zimną i wibrującą syntezatorową pętlą. Partia wokalna zaznacza się surowo brzmiącym barytonem Dirka Bergena. W utworze wykorzystano również sample dialogów z filmu science fiction ,,THX 1138" (1971, reż. George Lucas.

   With Your Cries wyraźnie spowalnia, ale bynajmniej nie jest to ballada, o czym świadczy twardy beat automatu perkusyjnego o trip hopowym zabarwieniu podszyty twardym i zapętlającym się basowym pulsem sekwencera w podkładzie. Tło tworzone jest przez niskie brzmienie syntezatora. Warstwa muzyczna zawiera nieco odległą syntezatorową przestrzeń o chłodnym i surowym brzmieniu, tło wypełniają krótkie i spontaniczne solówki klawiszowe o chłodnym brzmieniu i niekiedy futurystycznym zabarwieniu, liczne futurystyczne i industrialne efekty, syntezatorowe warkoty oraz szumy. Partie wokalne wyróżniają się surowością i brutalnością.

   Art & Strategy charakteryzuje się nierównym beatem automatycznej sekcji perkusyjnej, gęstymi, nakładającymi się na siebie zimnymi i twardymi syntezatorowymi pulsami, które pojawiają się nagle i równie nagle się urywają. W początkowej fazie utworu występuje długa, lekko wibrująca, szorstko i chłodno brzmiąca solówka klawiszowa. Tło wypełniają szumy, syntezatorowe zgrzyty, efekty ze wzmacniacza i dźwięki fal radiowych oraz odległe dialogi.

   Krótka, nieco ponad minutowa tytułowa miniatura Geography II poprzedzona jest wstępem niskiego brzmienia syntezatorowego, na które nachodzi lekko wibrująca, surowo i warkotliwie brzmiąca partia syntezatorowa, po czym numer nabiera utanecznionego, nieco przyspieszonego trip hopowego beatu archaicznego automatu perkusyjnego. Sama warstwa muzyczna również składa się z archaicznych brzmień począwszy od krótkich, surowo i szorstko brzmiących chłodnych solówek klawiszy, przez tubalnie brzmiący i zapętlający się puls sekwencera, po chłodne i zapętlające się syntezatorowe pulsacje o futurystycznym zabarwieniu. Numer brzmi niczym nagrane przy użyciu komputera Commodore 64 8-bitowe muzyczne demo.

   U-Men zaznacza się jednostajnym werblem i zapętlonym podkładem rytmicznym dość archaicznej sekcji automatu perkusyjnego, twardym basowym pulsem sekwencera w podkładzie, krótkimi i chropowato brzmiącymi solówkami klawiszy przechodzącymi w chwytliwe i zapętlone linie melodii podszyte zimną i przeszywającą partią syntezatorową oraz brutalnymi wokalami. W drugiej połowie piosenki pojawia się długa, chłodna i zgrzytliwa partia syntezatorowa. To jeden z pierwszych klasycznych numerów Front 242 wykonywanych przez zespół na koncertach również obecnie, w bardziej uwspółcześnionej formie, rzecz jasna.

   Dialogues opiera się na dość standardowym rytmie automatu perkusyjnego oraz występujących jedynie w pierwszej części kompozycji szorstkich i nisko brzmiących solówkach klawiszy wspartych krótkimi, przypominającymi brzmienie gitary akustycznej solówkami klawiszowymi. Tło wypełniają szumy, tweety, furkoty, efekty industrialne i odległe dialogi.

   Least Inkling poprzedzona jest krótką introdukcją złożoną z chaotycznych, zimnych, wysoko i chropowato brzmiących solówek klawiszowych oraz chłodnych i wibrujących pętli syntezatorowych. Kompozycja zawiera standardowy, synth popowy beat sekcji rytmicznej oraz surowe, nisko brzmiące syntezatorowe tło. Warstwę muzyczną uzupełniają krótkie i zimne solówki klawiszowe występujące wcześniej w introdukcji. Z czasem pojawia się chropowato i archaicznie brzmiący równomierny puls sekwencera w podkładzie, w tle słychać jest szumy. Partia wokalna Dirka Bergena jest głęboka i brutalna.

   Śpiewany przez Jeana-Luca De Meyera GVDT to najdynamiczniejszy numer albumu charakteryzujący się niezwykle dynamicznym i zapętlającym się beatem automatu perkusyjnego oraz nisko i warkotliwie brzmiącymi, zapętlającymi się solówkami klawiszowymi. Brak jest tym razem przestrzeni, brzmienia tła czy sekwencerowego podkładu, choć na pewien moment warkotliwe solówki klawiszowe przechodzą w formę pulsującą. W strofach występują dyskretne, chłodne i krótkie solówki klawiszowe, które w refrenach przechodzą w wyraziste, zgrzytliwo-futurystyczne efekty. Względnie minimalistyczną warstwę muzyczną wzbogacają szumy i dialogi w tle.

   Druga śpiewana przez Jeana-Luca De Meyera kompozycja, tytułowa Geography I, zawiera dość archaiczną sekcję automatu perkusyjnego charakteryzującą się równomiernym werblem i zapętlonym podkładem rytmicznym. Tło stanowi nisko i archaicznie brzmiąca warkotliwa partia syntezataorowa. Piosenka charakteryzuje się wyrazistą, twardą, chropowato i nisko brzmiącą zapętlającą się solówką klawiszową uzupełnioną o krótkie, chłodne i pulsujące klawiszowe zapętlenie. W tle występuje zimna, wibrująca, wznosząca się i opadająca syntezatorowa partia o chropowatym brzmieniu. Warto zwrócić uwagę na o wiele łagodniejszy wymiar wokalu Jeana-Luca De Meyera względem brutalnego wokalu Dirka Bergena.

   Utwór Black White Blue to wczesna forma współczesnego techno i house, o czym świadczy dynamiczny i jednostajny beat automatu perkusyjnego wsparty równie jednostajnym groove'em. Warstwę muzyczną tworzą krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące wstawki syntezatorowe, krótkie i zimne solówki klawiszowe, krótkie, chłodne i chaotyczne partie klawiszowe o donośnym, archaicznym i dość piszczałkowatym brzmieniu nawiązującym nieco do dźwięków sekcji dętych Cabaret Voltaire z początków lat 80. Brak jest przestrzeni czy sekwencerowego podkładu, w tle występują syntezatorowe zgrzyty oraz chłodne syntezatorowe pulsacje, wibracje i futurystyczne tweety. Minimalistyczna sekcja wokalna ogranicza się do okrzyków. Podobnie jest zresztą w kompozycji.

   Kinetics z trip hopowym beatem automatu perkusyjnego, chłodną przestrzenią oraz subtelnym, nisko brzmiącym i przechodzącym w warkoty syntezatorowym tłem. Warstwę muzyczną wzbogacają szumy, zgrzyty i furkoty. W końcówce chłodna przestrzeń ustępuje miejsca długiej, chłodnej, surowej i przeszywającej partii syntezatorowej.

   Zamykający podstawową setlistę albumu, śpiewany po niemiecku przez Dirka Bergena utwór Kampfbereit oparty jest na spowolnionym rytmie automatu perkusyjnego, twardym i równomiernym industrialnym pulsie sekwencera, chropowatej i tubalnie brzmiącej syntezatorowej przestrzeni oraz krótkich i chłodnych solówkach klawiszowych wspartych zimnymi i surowymi partiami klawiszowymi. W tle słychać jest odległe i chłodne syntezatorowe wstawki, w drugiej zaś połowie utworu pojawia się chropowata, przypominająca gitarowy riff długa partia syntezatorowa. Warstwę muzyczną wzbogaca sucha syntezatorowa pulsacja. To drugi, obok U-Men, klasyczny numer Front 242 grany przez zespół na koncertach do dziś.

   Wznowienie CD albumu uzupełniają kompozycje pochodzące z materiału EP wydanego w 1981 roku jeszcze pod szyldem Prothese.

   Ethics charakteryzuje się jednostajnym beatem automatu perkusyjnego, zapętlonym i wyostrzonym basowym pulsem sekwencera w podkładzie oraz brakiem przestrzeni. W refrenach piosenka nabiera nisko brzmiącego i warkotliwego tła oraz krótkich i zimnych solówek klawiszowych. W tle występują futurystyczne efekty, partie wokalne są nieco bardziej oddalone, choć w refrenach zdecydowanie nabierają brutalności.

   Instrumentalny Principles zawiera dość archaiczną sekcję rytmiczną z równomiernym werblem i zapętlonym podkładem rytmicznym. W podkładzie występuje basowy puls sekwencera, z czasem w warstwie muzycznej pojawiają się przetworzone sample riffów i świdrujących efektów gitarowych, po nich zaś krótkie i zapętlające się twarde i chropowate solówki klawiszowe o tubalnym brzmieniu - cykl ten powtarza się po kilkakroć. W tle występują industrialne efekty oraz dialogi. W drugiej połowie utworu przez pewien czas pojawia się chłodna i zapętlająca się solówka klawiszowa o wysokim, ale archaicznym brzmieniu.

   Zamykająca całość kompozycja Body to Body osadzona jest na jednostajnym uderzeniu sekcji rytmicznej o house'owym zabarwieniu, hipnotyzującym i zapętlonym industrialnym pulsie sekwencerowego basu w podkładzie, samplach długich riffów gitarowych, chłodnej i pulsującej syntezatorowej pętli oraz krótkich, twardych i nisko brzmiących house'owych solówkach klawiszy. W tle słychać jest odległe monologi. W finale utworu pojawiają się chropowate dźwięki rozstrojonego odbiornika radiowego. W przyszłości numer ewoluuje w kierunku piosenkowej formy EBM-u.

   Album Geography nie przyniósł jeszcze Front 242 sukcesu komercyjnego, ale zespół zwrócił nim na siebie uwagę wielu wykonawców z pogranicza synth popu i industrialu dając początek nurtowi EBM, którego termin wymyślili sami muzycy Front 242 stając się tym samym ojcami chrzestnymi tego nurtu.

   Wydawnictwo w wielu elementach przypomina debiut albumowy formacji Depeche Mode, Speak & Spell (1981). Oba albumy oparte są na dość prostych i archaicznych, nawet jak na swoje czasy, syntezatorowych melodiach rodem z futurystycznych gierek komputerowych na Atari i Commodore 64, których warstwa muzyczna charakteryzuje się prostymi i archaicznymi automatami perkusyjnymi. Podobieństw między Geography a Speak & Spell jest znacznie więcej; oba albumy stanowią chaotyczny zbiór przypadkowych kompozycji bez większego spójnego konceptu, o czym w przypadku Geography dobitnie świadczy odwrotne ułożenie dwóch kompozycji tytułowych, Geography I i Geography II. Tak jak Speak & Spell był jedynym albumem Depeche Mode nagranym z udziałem współzałożyciela zespołu, Vince'a Clarke'a, który krótko potem opuścił jego skład, tak samo Geography jest jedynym albumem Front 242 z udziałem współzałożyciela, Dirka Bergena, który niedługo po nagraniu albumu opuścił formację. Rolę pierwszego wokalisty przejął Jean-Luc De Meyer, zaś skład formacji uzupełnił perkusista Richard Jonckheere, znany bardziej pod pseudonimem Richard23, który również stał się drugim wokalistą zespołu.

   Album Geography był dopiero zapowiedzią przyszłych sukcesów Front 242, stał się też ważną składową dla twórczości wielu formacji m.in. Skinny Puppy, Front Line Assembly, Ministry, Nitzer Ebb czy Psyche.

 

Tracklista:

 

1. "Operating Tracks" 3:48

2. "With Your Cries" 2:45

3. "Art & Strategy" 2:16

4. "Geography II" 1:10

5. "U-Men" 3:15

6. "Dialogues" 2:06

7. "Least Inkling" 2:26

8. "GVDT" 2:57

9. "Geography I" 2:14

10. "Black White Blue" 4:21

11. "Kinetics" 2:05

12. "Kampfbereit" 3:21

13. "Ethics" 2:29

14. "Principles" 4:43

15. "Body to Body" 4:13

 

Personel:

 

Dirk Bergen – lead vocals, keyboards, programming

Jean-Luc De Meyer – lead vocals

Daniel Bressanutti – mixing console, programming

Patrick Codenys – keyboards, programming, samplers

 

Written by, © copyright March 2012 by Genesis GM.