Heaven 17 - Penthouse and Pavement, 1981;

Penthouse and Pavement - debiutancki album studyjny brytyjskiej formacji synth popowej, Heaven 17, założonej w 1980 roku przez byłych muzyków synth popowego zespołu The Human League, Martyna Ware'a i Iana Craiga Marsha, rozczarowanych dotychczasowym brakiem dużego sukcesu komercyjnego formacji (mimo ogromnej popularności muzyki elektronicznej na początku lat 80.), oraz najwyraźniej współpracą z jej wokalistą, Philem Oakey'em. Muzycy postanowili realizować swoje pomysły artystyczne w nowym zespole, Heaven 17, dokooptując do jego składu nowego, post-punkowego wokalistę, Glenna Gregory'ego, którego doskonale znali ze wcześniejszej współpracy z The Human League. Już w 1977 roku Martyn Ware i Ian Craig Marsh chcieli, by Glenn Gregory śpiewał w składzie The Human League, ten jednak był wówczas nieosiągalny.
   Debiutanckie wydawnictwo studyjne Heaven 17, Penthouse and Pavement, ukazało się nakładem brytyjskiej wytwórni Virgin we wrześniu 1981 roku. Jego producentami byli brytyjski iżynier dźwięku, Richard Manwaring, oraz założona przez Martyna Ware'a i Iana Craiga Marsha w 1980 roku muzyczno-producencka grupa, B.E.F. (British Electric Foundation). Każda z dwóch stron albumu została oznaczona tytułem - strona A, Pavement, zaś strona B, Penthouse.
   Stronę Pavement otwiera utwór (We Don't Need This) Fascist Groove Thang, wydany na promującym wydawnictwo singlu, który wywołał wiele kontrowersji przez wzgląd na swój niezwykle silnie anarchistyczny i antyfaszystowski wydźwięk, co też skutkowało blokadą singla przez wpływowego DJ-a stacji BBC, Mike'a Reada, znanego z konserwatywnych poglądów, przez co singiel (jak i pozostałe single z tego albumu) nie dostał się do brytyjskiego zestawienia Top 40 listy przebojów. Nie trudno odnieść wrażenia, iż piosenka Fascist Groove Thang pozostawała pod silnym wpływem wczesnej twórczości formacji The Human League, jednakże kompozycja posiada wyraźnie przebojowy potencjał.
   Pozostałe piosenki umieszczone na stronie Pavement, jak tytułowa, wydana na singlu kompozycja, Penthouse and Pavement, (z gościnnym udziałem wokalistki Josie James), również wydany na singlu utwór Play to Win oraz piosenka Soul Warfare, utrzymane są w stylach disco lat 70., electro-funku i soulu połączonych ze stylistyka synth-popu, co stanowi wyraźnie poszukiwanie przez zespół własnego stylu.
   Otwierający stronę Penthouse numer Geisha Boys and Temple Girls jest już jednak powrotem do syntezatorowo-futurystycznej awangardy twórczości The Human League z wydawnictwa Reproduction (1979). Pozostałe kompozycje umieszczone na tej stronie, Let's All Make a Bomb, The Height of the Fighting oraz Song with No Name, zawierają wyraźnie anarchistyczny wydźwięk w warstwie tekstowej, muzycznie charakteryzują się dynamicznym tempem archaicznie brzmiących automatów perkusyjnych, utrzymane są również w stylistyce synth-popu naznaczonego twórczością z albumów Reproduction (1979) i Travelogue (1980) zespołu The Human League. Utwór The Height of the Fighting (He-La-Hu) wydany został na singlu, który odniósł nawet sukces komercyjny w postaci 41. miejsca w zestawieniu UK Top 100 Singles w Wlk. Brytanii oraz 20. miejsca w Nowej Zelandii.
   Całość zamyka piosenka We're Going to Live for a Very Long Time, już niemal perfidnie brzmiąca niczym wczesna, awangardowo-synth popowa twórczość The Human League, nawiązując bezpośrednio do kompozycji Circus of Death (wydawnictwo Reproduction) i The Black Hit of Space (album Travelogue.
   Ostatecznie odejście Martyna Ware'a i Iana Craiga Marsha ze składu formacji The Human League wyszło obu stronom na dobre; w 1981 roku muzycy The Human League w nowym składzie nagrali przebojowe wydawnictwo studyjne, Dare, zaś debiutancki album Heaven 17, Penthouse and Pavement, mimo bojkotu pochodzącego z niego singli, również zdobywał listy przebojów, w Wlk. Brytanii docierając do 14. miejsca zestawienia UK Albums Chart, stając się równorzędną konkurencją dla wydawnictwa Dare. Ponadto album Penthouse and Pavement notował m.in. 24. miejsce w Szwecji, 45. miejsce w Nowej Zelandii, czy 99. pozycję w Australii.
   Rok 1981 był wyjątkowy, bowiem obfitował w prawdziwy wysyp debiutów synth popowych wykonawców (i nie tylko debiutów), które stały się przebojami światowych list przebojów. Wystarczy wspomnieć chociażby takie wydawnictwa, jak m.in. Speak & Spell (Depeche Mode), Non-Stop Erotic Cabaret (Soft Cell), czy Architetcure & Morality (Orchestral Manoeuvres in the Dark).

Tracklista:

Side A ("Pavement");

1. "(We Don't Need This) Fascist Groove Thang" 4:20
2. "Penthouse and Pavement" 6:23
3. "Play to Win" 3:37
4. "Soul Warfare" 5:04

Side B ("Penthouse");

5. "Geisha Boys and Temple Girls" 4:33
6. "Let's All Make a Bomb" 4:03
7. "The Height of the Fighting" 3:01
8. "Song with No Name" 3:36
9. "We're Going to Live for a Very Long Time¹" 3:15

Personel:

Glenn Gregory – lead vocals, backing vocals
Martyn Ware – pianos, synthesizers, Linn LM-1, percussion, backing vocals
Ian Craig Marsh – synthesizers, saxophone, percussion

Muzycy dodatkowi:

The Boys of Buddha – synthetic horns
Steve Travell – acoustic piano (4)
John Wilson – guitars (1–4), guitar synthesizers (1–4), bass (1–4)
Josie James – backing vocals (2)

Personel techniczny:

Richard Manwaring – co-producer, engineer
Bob Last – executive producer
British Electric Foundation – producers, packaging design
Peter Walsh – production assistant (2–4, 6), engineer (2–4, 6)
Steve Rance – engineer (5, 7–9)
Ray Smith – cover painting
Studios: Virgin Townhouse (London), B.E.F.–Maison Rouge (Sheffield), Garden (London)

Written by, © copyright March 2016 by Genesis GM.