Heldon - Electronique Guerilla, 1974;

Electronique Guerilla - debiutancki album francuskiej formacji eksperymentalnej, Heldon, nagrywany w latach 1973-74, wydany został w 1974 roku.

   Heldon został powołany przez studenta filozofii na Sorbonie, Richarda Pinhasa, w 1973 roku. Począwszy od końca lat 60. Richard Pinhas grał na gitarze w amatorskich zespołach blues-rockowych; jego pierwszym poważnym zespołem była w 1972 roku art.-rockowa formacja Schizo, która wydała dwa single, jednakże w następnym roku Schizo uległa rozwiązaniu, wobec czego Richard Pinhas powołał nową formację, której nazwę zaczerpnął z twórczości amerykańskiego pisarza, reżysera, twórcy ruchu Beatników i nieformalnego ojca chrzestnego subkultury hippisowskiej, Williama S. Burroughsa. Od samego też początku, jeszcze w czasach Schizo, główną inspiracją Richarda Pinhasa była filozofia Fryderyka Nietzschego, zaś muzycznie artysta inspirował się twórczością King Crimson, Roberta Frippa i Briana Eno.

   Francja w latach 70. nie wykształciła tak wpływowej sceny alternatywno-rockowej, jak prog-rockowa scena w Wlk. Brytanii czy scena krautrockowa w Niemczech, mimo to także we Francji powstało na przełomie lat 60. i 70. kilka zespołów nagrywających ambitną muzykę, m.in. Triangle, z którego na szerokie wody wypłynął potem Jean-Michel Jarre, czy najbardziej znany francuski prog-rockowy zespół Gong. Powstała też tzw. scena zeuhlowa, do której należały m.in. formacje Magma, Eskaton, Dün, Art Zoyd, Lard Free czy właśnie Heldon.

   Muzyka wczesnego Heldon opierała się przede wszystkim na brzmieniu syntezatora EMS Synthi AKS i starej gitary Gibson Les Paul z 1954 roku. Muzycznie najbliżej było zatem Heldonowi do niemieckiej sceny krautrockowej, bowiem główne brzmienie muzyki zespołu opierało się na syntezatorze, sam wymiar muzyki był też mocno eksperymentalny, gdyby więc zespół tworzył i nagrywał w Niemczech, należałby z całą pewnością do sceny krautrockowej - i pewnie byłby o wiele bardziej znany.

   W spadku po Schizo pozostało Richardowi Pinhasowi studio, które nosiło nazwę tejże formacji, oraz utwory z dwóch singli, które artysta postanowił wykorzystać na potrzeby debiutanckiego wydawnictwa Heldon - Electronique Guerilla. Album otwiera jednak syntezatorowa miniatura Zind, oparta w całości na niskim, drone'owym brzmieniu syntezatorowym poprzetykanym podnoszącymi się i opadającymi sprzężeniami.

   Utwór Back To Heldon opiera się na zagęszczonych syntezatorowych zapętleniach osadzonych na nisko granym drone'owym tle, w którym zawieszone zostały przetworzone elektronicznie gitarowe riffy. W drugiej połowie utworu syntezatorowe pętle ustępują zastąpione przez liczne syntezatorowe bulgoty, pulsy i eksperymenty dźwiękowe. W miejsce gitarowych riffów pojawiają się z kolei powtarzalne klawiszowe sekwencje.

   Charakterystyką albumów Heldon był fakt, że oprócz utworów stricte elektronicznych, zespół znajdował na nich miejsce także dla kompozycji art.-rockowych, co było pozostałością po twórczości w Schizo oraz miało związek z inspiracjami muzyką formacji King Crimson. Art.-rockowa kompozycja Northernland Lady jest powrotem do stylistyki twórczości Schizo; utwór opiera się na podkładzie gitary rytmicznej, w tle zaś słychać wysokie riffy gitarowe w stylu Roberta Frippa, klawiszowe solówki w orientalnym japońskim stylu (można rzec, że to Heldon, nie Kraftwerk, jest pionierem tego modnego w latach 80. trendu), oraz naprzemienne wysoko brzmiące (epizodycznie) i nisko brzmiące (zdecydowanie częstsze) brzękliwe solówki syntezatora uzupełniające tło.

   Równie art.-rockowy, choć utrzymany bliżej tradycyjnej rock'n'rollowej struktury muzycznej jest utwór Ouais, Marchais, Mieux Qu'en 68 (Ex: Le Voyageur) pochodzący jeszcze z repertuaru Schizo. Utwór oparty jest na konwencjonalnej rockowej sekcji rytmicznej oraz mocnych i wyrazistych riffach gitarowych. Pojawiają się też rozbudowane klawiszowe solówki o jazz-rockowym zabarwieniu, a także subtelne organowe tło. Utwór posiada rzadką w przypadku twórczości Heldon warstwę wokalną, a w zasadzie deklamację w gościnnym wykonaniu francuskiego filozofa, Gillesa Deleuze'a, recytującego wybrane fragmenty książki ,,Ludzkie, arcyludzkie" Fryderyka Nietzschego.

   Numer Circulus Vitiosus jest powrotem do elektronicznego oblicza muzyki Heldon. Dominują tu charakterystyczne już wtedy dla zespołu zagęszczone wibrujące syntezatorowe pętle, w których tle słychać przetworzone, przeciągłe solówki gitarowe i retrospektywne klawiszowe partie. Pod koniec utworu zagęszczone pętle ustępują miejsca syntezatorowym pulsom i ciągle powtarzającej się syntezatorowej sekwencji, choć odległe przetworzone solówki gitarowe nie milkną, w końcu atmosfera znowu gęstnieje za sprawą wibrujących dynamicznych syntezatorowych zapętleń.

   Album wieńczy miniatura Ballade Pour Puig Antich, Révolutionnaire Assassiné En Espagne. Numer osadzony jest na syntezatorowych dźwiękach szumów atmosferycznych i morza oraz elektronicznych wibracjach i sygnałach wypełniających przestrzeń, której podstawę stanowi głęboki basowy puls w podkładzie  oraz delikatne solówki gitary w stylu Roberta Frippa i Micheala Rothera z krautrockowej formacji Neu!

   Chociaż Electronique Guerilla nie odniósł komercyjnego sukcesu, co zresztą jest w pełni zrozumiałe, album jest dziś jednym z najbardziej kultowych wydawnictw muzyki elektronicznej, zaś w latach 70. wpłynął na twórczość m.in. brytyjskich formacji rocka industrialnego, Throbbing Gristle i Cabaret Voltaire.

 

Tracklista:

 

"Zind" (2:18)

"Back To Heldon" (8:31)

"Northernland Lady" (6:57)

"Ouais Marchait, Mieux Qu'en 68 (Le Voyageur)" (4:22)

"Circulus Vitiosus" (8:43)

"Ballade pour Puig Antich (Révolutionnaire Assassiné en Espagne)" (2:19)

 

Personel:

 

Richard Pinhas: AKS-synthesizer, 1957 Gibson Les Paul-gitaar

Alain Renaud: gitaar

George Grunblatt: VCS3-synthesizer

Patrick Gauthier: piano en VCS3-synthesizer

Coco Roussel: drums

Pierrot Roussel: basgitaar

Gilles Deleuze: voorlezen, track 4

 

Written by, © copyright February 2020 by Genesis GM.