Hula - Murmur, 1984;

Murmur - drugi album brytyjskiej post punkowej formacji, Hula, pochodzącej z Sheffield, a działającej w latach 80.

   Początki zespołu sięgają 1981 roku, kiedy młodzi muzycy punkowego zespołu, klawiszowiec Mark Albrow, perkusista Alan Fish oraz gitarzysta, basista i wokalista Ron Wright poznali w hotelu Hula Kula w Sheffield wokalistę formacji Cabaret Voltaire, Stephena Mallindera, dla których było to przełomowe spotkanie, wtedy też pojawiła się nazwa zespołu Hula, zaś sami muzycy silnie zainspirowali się twórczością Cabaret Voltaire, łącząc styl punka z funkiem, jazzem i elementami industrialu.

   Album Murmur rozpoczyna firmowe dla Hula tamtego okresu nagranie Ghost Rattle o funkowej rytmice i partii gitary basowej w podkładzkie, świdrujących i przeciągłych solówkach gitary, eksperymentalnym i chłodnym syntezatorowym tle oraz półszepczącą partią wokalu w stylu Stephena Mallindera. Całościowo kompozycja silnie podszyta jest duchem twórczości Cabaret Voltaire z albumów The Voice of America (1980), Red Mecca (1981) i 2x45 (1982).

   Niezaprzeczalne wpływy brzmieniowe Cabaret Voltaire, głównie z albumu 2x45, słychać w kompozycji Invisible, z chłodną zabarwioną new wave'em przestrzenią poprzecinaną niekiedy dęciakami, ociężałym rytmem perkusji, funkowo-jazzową sekcją gitary basowej w podkładzie i punkową sekcją wokalną.

   Instrumentalny numer Delirium oparty jest na niepokojącym drone'owo-chłodnym tle eksperymentalnej sekcji syntezatorowej i partii funkowego basu w podkładzie. Warstwa muzyczna wspomagana jest przez sekcje dęte i atonalne fortepianowe partie. Subtelną sekcję rytmiczną stanowią odległe quasi-plemienne bębny i ospałe jazzowe partie perkusyjne.

   Utwór Pleasure Hates Language z zagęszczoną transową rytmiką sekcji perkusyjnej, psychodelicznym organowym tłem, funkową sekcją basową w podkładzie i krzykliwymi, dość odległymi partiami wokalnymi, przypomina dokonania niemieckiej formacji krautrockowej, Can, z okresu połowy lat 70.

   Kompozycja Tear-Up to przede wszystkim ociężała i potężna sekcja rytmiczna wspomagana funkującą sekcją basową w podkładzie osadzoną na tle wibrującej i niezwykle chłodnej syntezatorowej psychodelicznej przestrzeni. Partie wokalne są tu bardziej post punkowe. To jeden z najbardziej kultowych i firmowych numerów w twórczości Hula.

   Numer Hour By Hour jest sentymentalnym powrotem do klimatów z albumu formacji Cabaret Voltaire, 2x45, przede wszystkim w warstwie rytmicznej i basowej. Utwór odznacza się subtelnym industrialnym pulsem sekwencera w tle, chłodną i odległą przestrzenią oraz krzykliwymi, punkowymi partiami wokalnymi.

   Utwór Jump The Gun charakteryzuje się soczystym i rozedrganym industrialnym pulsem sekwencera wspomaganym przez funkowe sekcje basowe w podkładzie, chłodne syntezatorowe tło i gitarową oprawę. Pozornie spokojna sekcja perkusyjna nabiera nerwowości w drugiej części utworu, który utrzymuje się w dość paranoicznym klimacie wzmaganym dodatkowo poprzez partie wokalne osadzone w stylistyce twórczości formacji Can, której wpływy słyszalne są również w utworze Red Mirror z dymamiczną, zagęszczoną i transową sekcją rytmiczną, funkową sekcją basową w podkładzie, chłodną przestrzenią oraz partiami wokalnymi, które przechodzą od schizofrenicznych półszeptów, po punkowe wrzaski.

   Podstawową setlistę albumu wieńczy pchychodeliczno-funkowy w warstwie rytmiczno-basowej numer Cold Kiss z wibrującą syntezatorową przestrzenią i pojawiającymi się na niej piskliwymi partiami trąbki, elektronicznymi eksperymentami i solówkami gitary. Partie wokalne utrzymane są w klimatach punkowych.

   Reedycję albumu uzupełniono o utwory bonusowe pochodzące z wydanych w tamtym czasie EP-ek. Kompozycja (No One Leaves The) Fever Car, w której słychać silne wspływy twórczości Cabaret Voltaire z albumów 2x45 i The Crackdown, jest fuzją synth popowego beatu i funkowego podkładu basowego, stanowiąc wczesną formę klasycznego electro-funku lat 80.

   Kompozycja In The Shutout z kolei łączy synth popowy puls automatycznej sekcji perkusyjnej z funkowym podkładem basowym, post punkowymi riffami gitarowymi i partią wokalu, w którym słychać wokalne wpływy Stephena Mallindera.

   Króciutka, eksperymentalno-industrialna syntezatorowa miniatura Bats Lost..... Bloodrush stanowi w zasadzie introdukcję dla electro-funkowego numeru Hard Stripes przypominającego nieco klimatem, estetyką i stylistyką utwór formacji Cabaret Voltaire, 24-24, z albumu The Crackdown (1983), choć Hard Stripes utrzymany jest w znacznie wolniejszym tempie. Również partie wokalne są tu bardziej punkowe.

   Utwór Get The Habit to electro-funkowa hybryda synth popu, funku, punka, a także jazzu, którego echa słychać w partiach dęciaków. W partiach wokalnych można doszukać się inspiracji dla przyszłego stylu zespołów, Nitzer Ebb i Ministry, z lat 80. W podobnej stylistyce muzycznej, choć bez sekcji dętych, za to w bardziej psychodelicznej formule, utrzymany jest numer Bad Blood, z kolei zamykająca cały albumowy set piosenka Walk On Stalks Of Shattered Glass (Version), z silnymi wpływami brzmieniowymi Cabaret Voltaire, posiada nawet całkiem przebojowy potencjał. Kompozycja jest połączeniem synth popu i zimnej fali z elementami funku i punkowymi partiami wokalnymi.

   Chociaż album Murmur zawrotnej furory może nie zrobił, jest uważany za jeden z najważniejszych albumów brytyjskiego post punkowego undergroundu oraz za jedno z najbardziej przełomowych wydawnictw dla początków ery elecro-funku lat 80., a w dalszej kolejności także dla nurtu techno.

 

Tracklista:

 

1 Ghost Rattle 3:57

2 Invisible 4:32

3 Delirium 3:38

4 Pleasure Hates Language 3:43

5 Tear-Up 4:52

6 Hour By Hour 3:02

7 Jump The Gun 3:45

8 Red Mirror 3:29

9 Cold Kiss 4:41

10 (No One Leaves The) Fever Car 5:07

11 In The Shutout 2:57

12 Bats Lost..... Bloodrush 0:35

13 Hard Stripes 4:54

14 Get The Habit 5:11

15 Bad Blood 4:35

16 Walk On Stalks Of Shattered Glass (Version) 3:58

 

Personel:

 

Drums, Percussion – Nort

Engineer – Geoff Higgins (tracks: 10 to 13), Mark Estdale (tracks: 1, 3, 4, 15, 16), Pete Coleman (tracks: 2, 5 to 9, 14), Stuart Skinner (track: 16)

Guitar, Voice, Bass, Tape – Ron Wright

Keyboards, Tape, Sleeve – Mark Albrow

Layout – Lisa Robotka

Performer – John Avery (tracks: 10 to 16)

Remastered By – Martin Bowes

Saxophone – Simon Crump (track: 15)

 

Written by, © copyright January 2020 by Genesis GM.