Kraftwerk - Transmission Impossible, 2022;...

Transmission Impossible - trzypłytowy, nieoficjalny album koncertowy legendarnej niemieckiej formacji muzyki elektronicznej, Kraftwerk, wydany w 2022 roku przez specjalizującą się w tego typu wydawnictwach wytwórnię Eat To The Beat. Seria albumów-live ,,Transmission Impossible" obejmuje pochodzące z radiosesji koncerty takich kultowych wykonawców, jak m.in. Foo Fighters, Prince, Tom Waits, Ramones, Alice Cooper, The Byrds, Pearl Jam, Talking Heads, Tom Petty, Bon Jovi, Lou Reed, Stevie Ray Vaughan, Kiss, Nirvana, Frank Zappa, Joni Mitchell, AC/DC, czy Miles Davis. Wydawnictwo Transmission Impossible prezentuje cztery pochodzące z radiosesji występy legendarnego rockowo-elektronicznego zespołu niemieckiego, Kraftwerk, z lat 1970-81, zamieszczone na trzech dyskach, co stanowi swoistą podróż w czasie przez karierę formacji, od jej zarania i eksperymentalnych początków, przez okres rockowo-elektroniczny z połowy lat 70., po twórczość synth popową na początku lat 80.
   Dysk pierwszy prezentuje jeden z wczesnych, kultowych koncertów Kraftwerk podczas festiwalu Jarmarku Wszystkich Świętych, Karussell Der Jugend (Karuzela Młodych) w Soest w Niemczech z dnia 15 listopada 1970 roku, w którym obok zespołu Kraftwerk, wzięła również udział inna niemiecka formacja eksperymentalna, Can.
   Koncertową setlistę otwiera kompozycja Vom Himmel Hoch z długimi, nisko i warkotliwie brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi wspartymi nisko i szorstko brzmiącymi partiami klawiszowymi oraz podszytymi głębokim i niskim brzmieniem syntezatorowym, bądź podszytymi rozległym, niskim i głębokim brzmieniem syntezatorowym długimi, tubalnie i chropowato brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi niekiedy popadającymi w efekt falowania. Oba komponenty muzyczne imitują dźwięk nadlatujących bombowców. Z czasem na tę fakturę brzmieniową nachodzą długie, zawijające się i wysoko-tubalnie brzmiące oraz wysoko, chropowato i archaicznie brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe nawiązujące do dźwięków syren alarmowych, w czasie których słychać jest miękkie, zawinięte i wysoko brzmiące wstawki syntezatorowe - niektóre z nich wsparte są krótkim i miękkim tweetem syntezatorowym. Niedługo potem powraca długie, nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe podszyte głębokim i niskim brzmieniem syntezatorowym, na które nachodzi tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe. Warstwę muzyczną przecinają głuche i stłumione dźwięki uderzeń perkusyjnych imitujące wybuchy zrzuconych bomb, podczas których struktura muzyczna ogranicza się do bardzo nisko brzmiących warkotów syntezatorowych. Następują długie, nałożone na siebie, wzmagające się i nisko brzmiące, nisko i szorstko brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe przerywane głuchymi i stłumionymi dźwiękami uderzeń perkusyjnych imitujących wybuchy zrzuconych bomb, podczas których struktura muzyczna ponownie ogranicza się do bardzo nisko brzmiących warkotów syntezatorowych. Schemat ponownie powtarza się z nisko i szorstko, nisko i warkotliwie oraz tubalnie i chropowato brzmiącymi partiami syntezatorowymi tworzącymi długie i płaskie przeciągnięcie finalizowane głuchymi i stłumionymi dźwiękami uderzeń perkusyjnych imitującymi wybuchy zrzuconych bomb, podczas których struktura muzyczna ogranicza do bardzo nisko brzmiących warkotów syntezatorowych. Następnie pojawia się długie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe z wysoko i chropowato brzmiącymi nakładkami syntezatorowymi, spontanicznymi i delikatnymi uderzeniami pałki perkusyjnej oraz tubalnie i szorstko brzmiącą wstawką syntezatorową, po której następuje miękka, tubalnie i szorstko brzmiąca wibracja syntezatorowa podszyta rozległym, głębokim, szorstkim i niskim brzmieniem syntezatorowym, imitująca zapewne dźwięk silnika czołgu bądź pojazdu opancerzonego, finalizowana krótką, wypowiedzianą przez Ralfa Hüttera (?) frazą brzmiącą jak polskie słowo ,,Gruby". Pojawiają się tym razem krótkie przeciągnięcia nisko i warkotliwie brzmiącej partii syntezatorowej z tubalnie i chropowato brzmiącymi nakładkami syntezatorowymi, podszyte dodatkowym, niskim brzmieniem syntezatorowym, następują cykliczne uderzenia podkładu rytmicznego sekcji perkusyjnej układające się w spowolnione i jednostajne tempo. Krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące oraz nisko i szorstko brzmiące akordy syntezatorowe tworzą następującą po sobie krótką i zapętlającą się linię melodii, podkład rytmiczny sekcji perkusyjnej przyjmuje zapętlone tempo powoli przyspieszając wraz z całą warstwą muzyczną, w której krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące, nisko i matowo brzmiące oraz nisko brzmiące akordy syntezatorowe przechodzą w dynamiczną i bardzo płytko zapętloną linię melodii, podkład rytmiczny sekcji perkusyjnej przyjmuje jednostajne i bardzo dynamiczne tempo, na warstwę muzyczną nachodzi wysoko, szorstko i wysmukle brzmiące przeciągnięcie klawiszowe z czasem przyjmujące formy chaotycznie zapętlających się długich przeciągnięć wspartych krótkimi, wysoko-tubalnie i matowo brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi powielanymi efektem zwielokrotnionego echa, jednocześnie przyjmując wysoko-tubalnego, archaicznego, wysmukłego i chropowatego rejestru dźwiękowego wraz z zatrzymaniem się struktury muzycznej. Na tę improwizowaną fakturę dźwiękową nachodzą krótkie, art rockowe, wysoko brzmiące riffy gitarowe poddane efektom falowania, przechodzące w krótkie, masywne, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe ustępujące tubalnie i chropowato brzmiącej partii syntezatorowej układającej się w swobodną i rozmytą linię melodii, na którą nachodzą miękko wibrujące i gładko brzmiące partie gwizdków tworzących chaotyczną fakturę dźwiękową wspartą rozmiękłym i wysmukle brzmiącym tweetem syntezatorowym oraz krótkimi, masywnymi, nisko i chropowato brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi. Tubalnie i chropowato brzmiąca partia syntezatorowa przyjmuje krótkich i powielanych efektem zwielokrotnionego echa akordów tworzących swobodną i rozmytą linię melodii, następują początkowo dość spontaniczne uderzenia podkładu rytmicznego sekcji perkusyjnej przechodzące w dynamiczne i jednostajne tempo, krótkie, nisko, archaicznie i szorstko brzmiące oraz krótkie, wysoko, archaicznie i szorstko brzmiące akordy syntezatorowe układają się w dynamiczną i płaską linię melodii, następnie, tempo podkładu sekcji perkusyjnej staje się chaotyczne, jeden z muzyków zespołu (Florian Schneider?) wydaje krótki i ostry okrzyk, po sobie pojawiają się krótkie, nisko i chropowato brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe, sekcja perkusyjna przyjmuje pełnej formy początkowo prezentując jednostajne i standardowe tempo, przechodząc do standardowego, dynamicznego i hard rockowego tempa. Krótkie i nisko brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe tworzą dynamiczną i płaską bądź zapętloną linię melodii ustającą wraz z partią gwizdków na rzecz krótkich, szorstko, nisko i archaicznie brzmiących akordów syntezatorowych układających się w płaską i dynamiczną linię melodii ustępującą nisko, archaicznie i szorstko brzmiącym przeciągnięciom syntezatorowym, w czasie których sekcja perkusyjna na moment powraca do standardowego i jednostajnego tempa, następnie sekcja perkusyjna ponownie przyjmuje standardowe, jednostajne i hard rockowe tempo, krótkie i nisko brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe znowu tworzą dynamiczną i płaską linię melodii, z czasem powracają lekko wibrujące i gładko brzmiące partie gwizdków tworzące przeciągnięcia, występują krótkie, wysoko i chropowato brzmiące akordy klawiszowe układające się w dynamiczną i płaską linię melodii. Sekcja perkusyjna ponownie powraca do standardowego i jednostajnego tempa, krótkie i nisko brzmiące oraz tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe tworzą dynamiczną i zapętloną linię melodii ustępującą krótkim, nisko, szorstko i archaicznie brzmiącym oraz tubalnie i chropowato brzmiącym przeciągnięciom syntezatorowym, po czym krótkie, tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe układają się w dynamiczną i płaską linię melodii przecinaną krótkimi, nisko, szorstko i archaicznie brzmiącymi akordami syntezatorowymi. Sekcja perkusyjna na powrót przyjmuje standardowe, jednostajne i hard rockowe tempo, partie gwizdków ustają, pojawiają się miękkie, szorstko i tubalnie brzmiące wstawki syntezatorowe oraz krótkie, tubalnie brzmiące akordy syntezatorowe, sekcja perkusyjna przyjmuje standardowego i jednostajnego tempa, następują nisko, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe oraz wygięte, wysoko-tubalnie i matowo brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe wsparte przeciągłą, wyginającą się, wysoko, lekko wysmukle i chropowato brzmiącą partią syntezatorową. Sekcja perkusyjna spowalnia, wyhamowuje i zatrzymuje się, ponownie pojawiają się, ale już znacznie subtelniej, lekko wibrujące i gładko brzmiące partie gwizdków. Następuje szorstko i tubalnie brzmiąca partia syntezatorowa tworząca krótką, jazzową i zapętloną linię melodii, na którą nachodzi miękka, bardzo wysoko i szorstko brzmiąca wibracja syntezatorowa przechodząca w opadające do dołu przeciągnięcie o tym samym brzmieniu, po którym następuje masywne, bardzo szorstko i atonalnie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe podszyte organowym efektem echo-szumu oraz wsparte stłumionymi i głuchymi uderzeniami sekcji perkusyjnej, co w oczywisty sposób nawiązuje do dźwięków spuszczenia bomby i huku eksplozji. To jednak nie kończy utworu, bowiem dalej słychać jest lekko wibrujące i gładko brzmiące przeciągnięcia partii gwizdków oraz silnie stłumione odgłosy dźwięku eksplozji. Partie gwizdków ustają, pojawia się subtelne, nisko, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe, następnie krótkie, masywne, nisko, warkotliwie i archaicznie brzmiące akordy syntezatorowe układają się w krótką i płytko zapętloną linię melodii oraz improwizowane zagrywki wsparte subtelną, nisko, szorstko i archaicznie brzmiącą partią syntezatorową tworzącą płytko zapętloną linię melodii, po czym krótkie, masywne, nisko, warkotliwie i archaicznie brzmiące akordy syntezatorowe układają się w płytko zapętloną linię melodii. Sekcja perkusyjna powraca z początkowo standardowym i jednostajnym tempem, na stałe przechodzącym już w dynamiczne i jednostajne, wręcz utanecznione tempo, pojawiają się drżące, nisko brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe przecięte krótkimi, tubalnie i chropowato brzmiącymi wstawkami syntezatorowymi tudzież następujące po sobie krótkie, tubalnie brzmiące akordy syntezatorowe przedzielane krótkimi, nisko i warkotliwie brzmiącymi akordami syntezatorowymi. Następnie do końca już krótkie, tubalnie i chropowato brzmiące, nisko i warkotliwie brzmiące, tubalnie i szorstko brzmiące, nisko brzmiące oraz wysoko i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe razem tworzą płaską i dynamiczną linię melodii wspartą krótkimi, wysoko i chropowato brzmiącymi oraz nisko, archaicznie i szorstko brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi, pojawia się nawet zapętlone arpeggio tworzone przez krótkie, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe oraz krótkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe, dalej występują krótkie przeciągnięcia syntezatorowe o wysoko-tubalnym i chropowatym oraz wysokim i chropowatym brzmieniu. W końcowej fazie ścieżki pojawiają się krótkie, nisko, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe, krótkie, nisko, szorstko i archaicznie brzmiące akordy syntezatorowe tworzące krótkie arpeggio, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe, wreszcie długie, nisko, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe razem z tubalnie i szorstko brzmiącym przeciągnięciem syntezatorowym nachodzące na subtelne, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe. Utrzymująca dynamiczne, jednostajne, wręcz utanecznione tempo sekcja perkusyjna spowalnia, następuje miękka, bardzo wysoko i chropowato brzmiąca wibracja syntezatorowa, po której pojawia się masywne, wybitnie szorstko, nisko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe podszyte organowym efektem echo-szumu, co imituje dźwięki zrzucenia bomby i eksplozji. Sekcja perkusyjna wpierw utrzymuje spowolnione tempo chaotycznych uderzeń partii werbla, następnie przechodzi do zagęszczonych i miękkich partii talerza perkusyjnego, wreszcie pojedynczym i jednoczesnym uderzeniem partii werbla i talerza, zamyka warstwę muzyczną.
   Utwór Ruckzuck poprzedzony jest introdukcją złożoną z rozległej partii fletu układającej się w folkową i zapętloną linię melodii wspartą dyskretnymi, krótkimi i miękkimi tweetami syntezatorowymi. W swojej zasadniczej części kompozycja posiada standardowe i jednostajne tempo żywej sekcji perkusyjnej, krótkie, masywne i szorstko brzmiące syntezatorowe akordy basowe tworzące płytko zapętloną linię basu w podkładzie, matowo brzmiącą partię fletu układającą się w folkową, płytko zapętloną linię melodii bądź jazzową, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii o folkowym zabarwieniu, oraz chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie organowe tworzące płytko zapętloną linię melodii. Co pewien czas w warstwie muzycznej następuje gładko brzmiąca partia fletu układająca się w krótką, folkową i zapętloną linię melodii znaną i introdukcji. Jeszcze w pierwszej części kompozycji, bliżej jej środkowej fazy, pojawia się seria masywnych syków organowych oraz chłodne, psychodeliczne, długie, wysoko i szorstko brzmiące przeciągnięcie organowe przechodzące w krótkie dublujące się bądź nawet potrajające się przeciągnięcia na tle syków organowych i generowanych przez talerze perkusyjne, sekcja perkusyjna wycisza się i zatrzymuje, tło wypełnia nisko brzmiąca partia syntezatorowa, sporadycznie następują uderzenia partii werbla perkusyjnego, dość licznie występują delikatne ewolucje partii talerzy perkusyjnych. Po tym eksperymentalnym pomoście struktura muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy, chociaż prezentuje się w bardziej dynamicznym tempie. W drugiej połowie ścieżki struktura muzyczna załamuje się poprzez serię chłodnych, psychodelicznych, wysoko i matowo brzmiących wejść organowych podbitych jednoczesnym uderzeniem partii werbla i talerza perkusyjnego. Ostatnie z wejść przechodzi w długie, psychodeliczne, wysoko i szorstko brzmiące przeciągnięcie organowe podszyte subtelnym, masywnym, psychodelicznym, drżącym i niskim brzmieniem organowym, po czym następuje zmiana struktury muzycznej, gdzie podkład rytmiczny żywej sekcji perkusyjnej utrzymuje jednostajne i bardzo dynamiczne tempo bez partii werbla, pojawia się chłodna i psychodeliczna przestrzeń organowa, tło wypełnia niskie brzmienie syntezatorowe, choć ta psychodeliczna struktura muzyczna, za wyjątkiem sekcji perkusyjnej, ustępuje krótkim, rozległym, wysoko i matowo brzmiącym partiom organowym oraz krótkim, wysoko i chropowato brzmiącym partiom klawiszowym razem tworzącym równomierne arpeggio. Pojawia się rozległy, art rockowy i wysoko brzmiący riff gitarowy układający się w rozmytą linię melodii, na którą nachodzi rozległe, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe o dźwięku przypominającym gitarowy riff typu ,,overdrive" ze wsparciem subtelnych, chłodnych, krótkich, wysoko, gładko i archaicznie brzmiących przeciągnięć klawiszowych w tle, po czym arpeggio ulega pewnej degradacji przyjmując stłumionej formy oraz wysokiego, archaicznego i matowego brzmienia krótkich partii klawiszowych. W warstwie muzycznej pojawiają się krótkie wstawki art rockowego, wysoko brzmiącego riffu gitarowego podszytego wysokim i chropowatym brzmieniem organowym, matowo brzmiąca partia fletu tworzy krótkie i twarde arpeggio, występują krótkie wstawki art rockowego i wysoko brzmiącego riffu gitarowego bez wsparcia organowego, krótkie, partie fletu ponownie układają się w równomierne arpeggio, na które nachodzi też arpeggio tworzone przez chłodny, przetworzony, gładko i wysoko brzmiący riff gitarowy, następuje seria hybrydowych wstawek tworzonych przez art rockowy, wysoko brzmiący riff gitarowy oraz chłodną, wysoko i chropowato brzmiącą partię organową, następnie wytwarza się równomierne, hybrydowe arpeggio tworzone przez chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie organowe, krótkie partie fletu, okresowo krótkie, art rockowe i wysoko brzmiące riffy gitarowe, epizodycznie również przez chłodne i bardzo wysoko brzmiące partie pianina elektrycznego. Z czasem następują dwie solówki klawiszowe - jedna o wysoko-tubalnym i archaicznym brzmieniu, druga chłodna, wysoko, archaicznie i gładko brzmiąca. Obie układają się w zapętlone i oplecione wokół siebie linie melodii, na które nachodzą krótkie przeciągnięcia miękkiego, art rockowego i wysoko brzmiącego riffu gitarowego przyjmującego dłuższych przeciągnięć przy jednoczesnej degradacji brzmieniowej, zaś chłodna, wysoko, archaicznie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa przyjmuje wysokiego, archaicznego i lamentacyjnego rejestru dźwiękowego przypominającego brzmienie trąbki, przechodząc w długie przeciągnięcia. Za bardzo dynamicznym i jednostajnym tempem podkładu rytmicznego sekcji perkusyjnej z czasem podąża również partia werbla perkusyjnego. Wraz z nastąpieniem rozstrojonego, art rockowego i wysoko brzmiącego riffu gitarowego oraz lamentacyjnie, archaicznie, wysoko i gładko brzmiących przeciągnięć klawiszowych o dźwięku przypominającym brzmienie trąbki, następują równomierne uderzenia werbla partii perkusyjnej, które z czasem spowalniają tempo uderzenia, wreszcie ustają, choć na zamknięcie warstwy muzycznej partie werbla perkusyjnego powracają z silnie zmasowanymi uderzeniami. Wydawałoby się że utwór skończył się - nic jednak bardziej mylnego. Kompozycja powraca w swojej podstawowej formie w bardziej dynamicznym tempie, choć na krótko i bez gładko brzmiącej partii fletu układającej się w krótką, zapętloną i folkową linię melodii. Całość zamykają, podbite partią perkusyjnego werbla, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące partie organowe tworzące najpierw wejścia, następnie przechodzące w krótką i zapętloną linię melodii. Tak jak studyjnie, tak i w wersji koncertowej ścieżka zawiera oddzielne interlude-bis złożone dokładnie z tych samych elementów, co jej część zasadnicza, oczywiście prezentując się w bardziej dynamicznej formie ze standardowym i jednostajnym tempem żywej sekcji perkusyjnej, krótkimi, masywnymi i szorstko brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi płytko zapętloną linię basu w podkładzie, matowo brzmiącą partią fletu układającą się w folkową, płytko zapętloną linię melodii bądź jazzową, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii o folkowym zabarwieniu, oraz chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi partiami organowymi tworzącymi płytko zapętloną linię melodii. Brak jest też gładko brzmiącej partii fletu układającej się w krótką, zapętloną i folkową linię melodii. Także tę końcową miniaturę stanowiącą interlude utworu zamykają, podbite partią perkusyjnego werbla, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące partie organowe tworzące najpierw wejścia, następnie przechodzące w krótką i zapętloną linię melodii.
   Ścieżka Stradovarius pozbawiona jest swojej organowej, psychodelicznej fazy początkowej. Całość zaczyna się od zmasowanych uderzeń partii werbla perkusyjnego ustępujących serii wysoko brzmiących akordów gitarowych podszytych efektami talerzy perkusyjnych, następnie pojawiają się przeciągnięcia art rockowego, wysoko brzmiącego riffu gitarowego oraz krótkie, orientalnie zabarwione i wysoko brzmiące akordy gitarowe układające się w spokojną, orientalną linię melodii. Sekcja perkusyjna ogranicza się do cyklicznych uderzeń wspartych art rockowym riffem gitarowym o blues rockowym zabarwieniu przechodzącym w krótkie i następujące po sobie przeciągnięcia. Z czasem sekcja perkusyjna nabiera standardowego i jednostajnego tempa, podkład zawiera miękką, ale rozległą sekcję gitary basowej. Wysoko brzmiący, art rockowy riff gitarowy tworzy rozmytą i płytko zapętlającą się linię melodii wspartą krótkimi, wysoko brzmiącymi akordami gitarowymi bądź krótkimi i miękkimi akordami art rockowego riffu gitarowego. W pewnej chwili struktura muzyczna przyspiesza, sekcja perkusyjna przyjmuje bardzo dynamicznego i jednostajnego tempa jednoczesnych uderzeń partii werbla i talerzy, podczas gdy sekcja gitary basowej w podkładzie równomiernie i dynamicznie pulsuje. Po pewnym czasie warstwa muzyczna degraduje się do krótkich, twardych i wysoko brzmiących akordów gitarowych. Wreszcie struktura muzyczna zatrzymuje się, pojawia się pojedynczy, miękki akord gitary basowej oraz chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcie organowe, po czym kilka razy po sobie następują wibrujące, gładko i wysoko brzmiące akordy gitarowe wsparte miękkimi akordami art rockowego riffu gitarowego, następnie pojawiają się krótkie, twarde i wysoko brzmiące akordy gitarowe wsparte akordami art rockowego riffu gitarowego przechodzącego w krótkie, szorstko i wysoko brzmiące przeciągnięcia riffu gitarowego. Krótkie, wysoko brzmiące akordy gitarowe, krótkie, szorstko i wysoko brzmiące przeciągnięcia art rockowego riffu gitarowego oraz krótkie, miękkie i rozległe akordy gitarowe układają się w płaską linię melodii, która spowalnia następnie przyspiesza. Następują równomierne uderzenia silnej, ale miękkiej partii werbla perkusyjnego. Struktura muzyczna podlega przeobrażeniu, w podkładzie pojawia się rozległa i miękka sekcja gitary basowej z czasem przechodząca w zapętloną bądź miękką i równomiernie pulsującą linię basu, sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe, jednostajne i hard rockowe tempo, rozległy, art rockowy i wysoko brzmiący riff gitarowy tworzy rozmytą bądź płytko zapętloną linię melodii przechodząc w zachwiania, chłodna i wysoko brzmiąca solówka organowa układa się w płytko zapętloną linię melodii przechodząc w krótkie partie tworząc również płaską i dynamiczną linię melodii wraz z krótkimi akordami art rockowego riffu gitarowego. Po pewnym czasie struktura muzyczna przyspiesza tempa ze wsparciem miękkiej partii gitarowej i przy jednoczesnym, dynamicznym i wciąż przyspieszającym uderzeniu partii perkusyjnych werbli oraz talerzy, wreszcie zatrzymuje się wypełniona efektem syku perkusyjnych talerzy oraz chłodnym, długim, wysoko i chropowato brzmiącym przeciągnięciem organowym, które ustępuje miękkiej partii gitarowej, długim efektom syków organowych i generowanych przez talerze perkusyjne wspieranych subtelnymi, chwiejnymi i wysmukle brzmiącymi efektami skrzypiec elektrycznych oraz organowym efektom zaszumień - niektórych poddanych efektowi zwielokrotnionego echa. W tej fakturze muzycznej występują pojedyncze i miękkie akordy gitarowe, wysoko, matowo i archaicznie brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe poddane efektowi zwielokrotnionego echa, wreszcie pojawia się partia skrzypiec tworząca rozmyte bądź płytko zapętlające się linie melodii, w tle dodatkowo występują poddane efektowi zwielokrotnionego echa krótkie, drżące, wysoko-tubalnie i archaicznie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, subtelne tweety syntezatorowe, oraz zapętlone i poddane efektowi zwielokrotnionego echa szumy radiowe. Z czasem pojawiają się krótkie i poddane efektowi zwielokrotnionego echa przeciągnięcia partii skrzypiec elektrycznych, poddane efektowi zwielokrotnionego echa chłodne, krótkie, płytkie, gładko i wysoko brzmiące zapętlenia klawiszowe, poddany efektowi zwielokrotnionego echa art rockowy, wysoko brzmiący riff gitarowy przyjmujący formę krótkich przeciągnięć a także płytko zapętlonej linii melodii, oraz matowo brzmiąca partia skrzypiec elektrycznych tworząca chaotyczną i płytko zapętloną linię melodii. W końcowej fazie kompozycji następuje sekcja perkusyjna utrzymująca quasi militarne tempo, wreszcie całość zamyka pojedyncze uderzenie werbla perkusyjnego.
   Megaherz to numer, który wbrew swojemu tytułowi nie ma nic wspólnego z utworem pochodzącym z debiutanckiego albumu formacji, Kraftwerk (1970). Jest to jedna z wielu ówcześnie prezentowanych na koncertach przez zespół beztytułowych ścieżek, choć niewykluczone, iż jest to najwcześniejsza wersja kompozycji Tongebirge, która później ukazała się na wydawnictwie Ralf & Florian (1973), na co wskazywałyby dość charakterystycznie, rozmyte linie melodii partii klawiszowych i fletu. Całość poprzedza psychodeliczna, krótka i miękka wibracja organowa. Z początku występuje lekko lawirujący pod względem rejestru dźwiękowego długi, art rockowy, gładki i wysoko brzmiący riff gitarowy przechodzący w art rockowy i szorstko brzmiący riff gitarowy, na który początkowo nachodzą dynamiczne tweety wywołane przez efekt wstecznie odtworzonej taśmy. Z czasem na art rockowy riff gitarowy nachodzi przeciągła i załamująca się partia organowa, pojawiają się krótkie wibracje art rockowego riffu gitarowego oraz krótkie i wibrujące przeciągnięcia partii fletu elektrycznego. Po wygaśnięciu art rockowego riffu gitarowego pojawiają się tworzące rozmyte linie melodii rozległe partie fletu elektrycznego, rozległe, wysoko-tubalnie, matowo i archaicznie brzmiące partie klawiszowe, art rockowe riffy gitarowe, partie skrzypiec elektrycznych, nisko-tubalnie i chropowato brzmiące partie syntezatorowe, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe o dźwięku przypominającym wysoko brzmiący riff gitarowy, rozległe partie fletu, nisko i chropowato brzmiące partie syntezatorowe oraz nisko i archaicznie brzmiące partie syntezatorowe. Warstwę muzyczną wspierają dublujące się bądź gęsto osadzone miękkie, wysoko-tubalnie, matowo i archaicznie brzmiące wstawki syntezatorowe, wysmukle brzmiące efekty art rockowego riffu gitarowego, krótkie tweety syntezatorowe, krótkie, masywne i miękkie przeciągnięcia partii gitary basowej, oraz chaotyczne, generowane taśmowo, rozmiękłe, podszyte wysokim i archaicznym brzmieniem stukoty, jak i twarde, ale przytłumione dźwięki uderzeń. Brak jest sekcji rytmicznej. W strukturze muzycznej występują krótkie pauzy wypełnione krótkimi, chłodnymi, gładko i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, krótkimi przeciągnięciami partii skrzypiec elektrycznych oraz rozległymi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami partii fletu elektrycznego. Z czasem struktura muzyczna ulega przeobrażeniu; krótkie partie fletu elektrycznego tworzą swobodną i płaską bądź dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, bardziej delikatny, wysoko brzmiący art rockowy riff gitarowy układa się w dynamiczną i płytko zapętloną bądź spokojną i zapętloną linię melodii, nisko-tubalnie i chropowato brzmiąca partia syntezatorowa tworzy rozmytą linię melodii, partia fletu elektrycznego przechodzi w krótkie i zapętlone bądź rozmyte linie melodii, krótkie, wysoko-tubalnie i archaicznie brzmiące partie klawiszowe układają się w zapętloną linię melodii. W dalszym ciągu brak jest sekcji rytmicznej, jednak pojawiają się krótkie, rozległe i nisko brzmiące syntezatorowe akordy tworzące równomiernie i luźne arpeggio wymieniające się z wysokim i nisko brzmiącym syntezatorowym zapętleniem, partia fletu elektrycznego tworzy krótkie i zapętlone, długie i rozmyte, a także płytko zapętlone linie melodii. W międzyczasie pojawia się żywa sekcja perkusyjna, początkowo subtelnie z jednostajnym tempem uderzenia delikatnej i miękkiej partii werbla, choć też cyklicznie następują pojedyncze, silne uderzenia perkusyjnego werbla i talerza, w tle słychać jest tubalnie, archaicznie i chropowato brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe. Krótkie i nisko brzmiące akordy syntezatorowe przechodzą w równomierne i dynamiczne arpeggio, tworzą też krótkie bądź długie i nisko brzmiące przeciągnięcia. W podkładzie luźno występują krótkie, miękkie i masywne akordy oraz zapętlenia sekcji gitary basowej, sekcja perkusyjna przybiera pełnej formy przyjmując jednostajnego i bardzo dynamicznego tempa uderzenia partii werbla, następnie przechodzi do standardowego, jednostajnego i jazz rockowego tempa. W tle warstwy muzycznej subtelnie występują art rockowe riffy gitarowe, wysoko i organowo brzmiąca partia klawiszowa układa się w zapętloną linię melodii, chłodne partie klawiszowe o wysoko-tubalnym brzmieniu przypominającym gładki dźwięk riffu gitarowego tworzą rozmyte linie melodii, zaś partia fletu i partia skrzypiec elektrycznych układają się w zapętlone i rozmyte linie melodii, również partie fletu elektrycznego przyjmują bardziej subtelnej formy. Sekcja perkusyjna przyjmuje standardowe, hard rockowe, dynamiczne i bojowe tempo przechodząc do zmasowanych uderzeń partii werbla, następnie przyjmuje nieregularną i połamaną formę tempa, wreszcie stabilizuje się do standardowego, jazz rockowego tempa. W warstwie muzycznej pojawiają się długie i wysoko brzmiące przeciągnięcia gładkiego, art rockowego riffu gitarowego, nisko i archaicznie brzmiąca partia syntezatorowa tworzy krótkie zapętlenia oraz układa się w krótką, zapętloną i rozmytą linię melodii. W podkładzie następuje miękka sekcja gitary basowej, warstwa muzyczna poszerza się o nisko i chropowato brzmiącą partię syntezatorową układającą się w silnie rozmytą linię melodii, wysoko brzmiącą partię organową tworzącą zapętloną linię melodii bądź (przyjmując formy krótkich akordów) układa się w dynamiczne i równomierne arpeggio w tle. Sekcja perkusyjna przyjmuje standardowego, jednostajnego i hard rockowego tempa, pięć razy po sobie pojawiają się krótkie wstawki szorstko brzmiącego, art rockowego riffu gitarowego, wysoko brzmiący art rockowy riff gitarowy tworzy zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie organowe, krótkie, nisko i chropowato brzmiące akordy syntezatorowe oraz krótkie, art rockowe akordy riffu gitarowego układają się w dynamiczne i równomierne arpeggio. Art rockowy riff gitarowy przechodzi w krótkie i zapętlone linie melodii, nisko i chropowato brzmiąca patia syntezatorowa tworzy długie przeciągnięcie. Sekcja perkusyjna przechodzi w standardowe i jednostajne tempo, art rockowy, wysoko i gładko brzmiący riff gitarowy przyjmuje formę falujących przeciągnięć, następuje długie, masywne, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, w tle słychać jest organowy efekt zaszumienia oraz potrójny, chropowato-szumiący efekt stukotu. Chłodne, krótkie, twarde, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe układają się w krótkie i równomierne arpeggio, pojawia się krótkie, tubalnie i archaicznie brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe oraz chłodne, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. Rozmyte linie melodii a następnie rozbudowane linie melodii tworzą art rockowy riff gitarowy, partia fletu elektrycznego, partia fletu oraz partia skrzypiec elektrycznych. Sekcja perkusyjna spowalnia do standardowego i jednostajnego tempa, w warstwie muzycznej ponownie pojawiają się krótkie, nisko brzmiące akordy syntezatorowe inicjujące krótkie, nisko brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe oraz układające się w równomierne i dynamiczne arpeggio, sekcja perkusyjna ponownie przyspiesza do dynamicznego, standardowego, jednostajnego i hard rockowego tempa, by z czasem zwolnić do standardowego i jednostajnego tempa, warstwa muzyczna poszerza się o nisko i szorstko brzmiącą partię syntezatorową wypełniającą tło, gdzie występują miękkie, tubalnie i archaicznie brzmiące wstawki syntezatorowe. W końcowej fazie utworu warstwa muzyczna minimalizuje się, pojawia się chłodne, krótkie, wibrujące, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, tło wypełnia masywna, nisko i archaicznie brzmiąca partia syntezatorowa, sekcja perkusyjna ogranicza się do sporadycznych uderzeń partii werbla oraz podkładu rytmicznego, następują krótkie, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcia art rockowego riffu gitarowego, krótkie przeciągnięcia partii fletu elektrycznego, wibrujące przeciągnięcia gładkiego i wysoko brzmiącego art rockowego riffu gitarowego oraz krótkie i wibrujące przeciągnięcia partii skrzypiec elektrycznych. Wreszcie w krótką i zapętloną linię melodii układają się wibrująca partia skrzypiec elektrycznych, partia fletu elektrycznego oraz wysoko-tubalnie, archaicznie i chropowato brzmiąca partia klawiszowa z opadającym do tubalnego, chropowatego i archaicznego rejestru dźwiękowego brzmieniem. Kompozycję zamykają delikatne uderzenia w talerz perkusyjny.
   Całość uzupełnia fragment utworu Ruckzuck pochodzący z występu zespołu podczas festiwalu Karussell Der Jugend w Soest, jednak w surowszej i nienajlepszej jakości dźwięku oraz z usuniętymi dźwiękami tła, w tym pochodzącymi od publiczności. W formie bonusu dodano Interview With Florian Schneider - fragment wywiadu z klawiszowcem i flecistą formacji, Florianem Schneiderem-Eslebenem, dla magazynu Silverstar Club z 1988 roku, podczas którego muzyk opowiada o korzeniach muzyki Kraftwerk, jej wpływie na światową muzykę elektroniczną, wykonawców czarnych i synth popowych, oraz o planach koncertowych i wydawniczych formacji, choć kompozytor odmawia odpowiedzi na pytanie na temat prac nad nowym albumem studyjnym Kraftwerk oraz ewentualnej daty wydania go przez zespół. Rozmowa zaczyna się od piątego pytania, ale następne punkty zostają wycięte i wywiad kontynuowany jest od 14. pytania. Wszystkie pytania zadaje komputer sztucznym, wysokim, drżącym, masywnym i groteskowym głosem, natomiast muzyk odpowiada klasycznie, własnym głosem. Na 18. pytanie Florian Schneider odpowiada przetworzonym przez wokoder nisko i warkotliwie brzmiącym głosem, na krótko odpala też automat perkusyjny utrzymujący trip hopowe tempo. W trakcie ostatniego, 20. pytania, kompozytor odpowiada tradycyjnym głosem, ale też jego głos jest odtwarzany na przyspieszanych bądź spowalnianych obrotach taśmy, a nawet na krótko przetworzony jest przez wokoder, brzmiąc wysoko, chropowato i groteskowo - niemal tak samo, jak zadający pytania komputer. Dalej zaś muzyk przetworzonym przez wokoder tubalnie brzmiącym głosem udając robota, w języku japońskim wypowiada sentencje sylabami - trochę w stylu z lat 60. kanadyjskiego kompozytora muzyki eksperymentalnej i elektronicznej, Bruce'a Haacka. Na koniec Florian Schneider żegna się i pozdrawia w językach angielskim i japońskim.

C.D.N.

Tracklista:

Karussell Der Jugend, Soest, Germany, 15th November 1970:

1-1 Vom Himmel Hoch 16:43
1-2 Ruckzuck 10:41
1-3 Stradovarius 9:48
1-4 Megaherz 10:44
1-5 Ruckzuck 5:32
1-6 Interview With Florian Schneider 7:33

Personel:

Florian Schneider – acoustic and electronic flute, live saxophone, percussion, electric guitar, violin
Ralf Hütter – synthesizers, keyboards
Klaus Dinger – drums
Peter Schmidt – drums
Houschäng Nejadépour – guitar
Eberhard Kranemann – bass

Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.