Kraftwerk - Transmission Impossible, 2022...

Dysk trzeci zawiera zapis koncertu Kraftwerk w hali Nakano Sunplaza w Tokio w Japonii z 7 września 1981 roku. Występ rozpoczyna pochodząca z wydawnictwa Computer World (1981) miniatura Numbers zaprezentowana w znacznie skromniejszej, skróconej, niespełna 1-minutowej wersji ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej o mechanicznie załamującym się tempie uderzenia beatu podkładu rytmicznego podbitego krótkim, tubalnie i szorstko brzmiącym akordem syntezatorowym, twardą i równomierną pulsacją sekwencerowo-perkusyjną, krótką, wysoko, futurystycznie i chropowato brzmiącą wstawką klawiszową, miękkimi, chropowato, wysoko i archaicznie brzmiącymi wstawkami syntezatorowymi, oraz krótkimi, komputerowo, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiącymi wstawkami klawiszowymi. Warstwa tekstowa polega na wypowiadaniu przez muzyków liczb w różnych językach. Ralf Hütter wypowiada liczby od 1 do 4 w języku włoskim (urzędniczym tonem), w języku rosyjskim od 1 do 3 (szorstkim głosem komunistycznego aparatczyka), oraz w języku niemieckim od 1 do 5 (urzędniczym tonem). Natomiast Florian Schneider przetworzonym przez wokoder, szorstko i tubalnie brzmiącym głosem w języku angielskim wypowiada liczby 1 i 2 oraz wysoko, chropowato i groteskowo brzmiącym głosem w języku japońskim wypowiada liczby 1, 2 i 3. Numer finalizowany jest odtwarzanymi z taśmy chaotycznie i szybko recytowanymi w języku niemieckim cyframi, wypowiadanymi przetworzonym i chropowato brzmiącym szeptem typu zombie.
   Pochodząca z albumu Computer World jego tytułowa kompozycja, Computerworld, prezentuje standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe tworzące luźną i płytko zapętloną linię basu w podkładzie, nisko brzmiące, dynamiczne i równomierne pulsacje sekwencerowe wymieniające się z krótkimi, nisko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w równomierne arpeggio, krótkie i tubalnie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie zapętlenia, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie zapętlenia, oraz chłodną i organowo brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w krótką, chwytliwą i płytko zapętloną linię melodii oraz podążającą za linią wokalną bądź solo wychodzącą na linię melodii pokrywającą się z linią wokalną. W drugiej połowie piosenki pojawiają się chłodne, krótkie, lekko wibrujące i smyczkowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe podszyte chłodnym i wysokim brzmieniem organowym, krótką, chwytliwą i płytko zapętloną linię melodii tworzy, a także podąża za linią wokalną również chłodna, wysoko, gładko i organowo brzmiąca solówka klawiszowa. Ralf Hütter new wave'owym barytonem śpiewa refreny, natomiast Florian Schneider przetworzonym przez wokoder nisko, metalicznie i warkotliwie brzmiącym głosem wypowiada pojedyncze frazy oraz przetworzonym, nisko i warkotliwie brzmiącym głosem wyśpiewuje frazę tytułową.
   Pochodzący z wydawnictwa Computer World utwór Computerlove charakteryzuje się standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi płytko zapętloną linię basu w podkładzie, chłodną, wysoko-tubalnie, gładko i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową o organowym zabarwieniu dźwiękowym układającą się w krótką i chwytliwą linię melodii bądź krótkie i zapętlone linie melodii, nisko brzmiącą partią klawiszową tworzącą linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w strofach, występującą okresowo subtelną, organowo brzmiącą przestrzenią, chłodną, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową układającą się w płytko zapętloną bądź rozbudowaną linię melodii, oraz chłodnymi, krótkimi i organowo brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi. W drugiej połowie kompozycji jej struktura muzyczna przybiera bardziej utanecznionego charakteru poprzez wzmocnienie równomiernym groove'em utrzymującej standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej. W warstwie muzycznej dodatkowo pojawiają się chłodne, krótkie, wysoko i organowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, subtelne, chłodne i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe, oraz krótkie, nisko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótką i zapętlającą się linię melodii w tle. Ralf Hütter śpiewa new wave'owym barytonem w strofach oraz łagodną, new wave'ową barwą głosu w refrenach.
   Pochodząca z albumu Computer World piosenka Home Computer zaznacza się standardowym, jednostajnym i utanecznionym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkimi i twardymi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi płytko zapętloną linię basu w podkładzie, chłodnymi, krótkimi, twardymi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi unoszące się arpeggia, chłodnymi, krótkimi, wysoko i chropowato brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi unoszące się arpeggia, epizodycznymi, krótkimi i miękkimi sekwencerowymi pulsacjami basowymi, epizodycznymi, krótkimi, twardymi i tubalnie brzmiącymi pulsacjami sekwencerowymi, chłodną solówką klawiszową o organowym brzmieniu układającą się w krótkie i zapętlone linie melodii, krótkimi, nisko i szorstko brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi, chłodnymi, rozciągniętymi, zawijającymi się, futurystycznie i matowo brzmiącymi efektami tweetu syntezatorowego, oraz chłodnymi partiami klawiszowymi o miękkim i retrospektywnym brzmieniu xylofonu tworzącymi wznoszące się arpeggia. W drugiej połowie utworu pojawiają się twarde sekwencerowe pulsacje basowe, twarde i wysoko-tubalnie brzmiące pulsacje sekwencerowe, chłodne, twarde i wysoko brzmiące pulsacje sekwencerowe, krótkie, odległe, rozległe, matowo i organowo-atonalnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie arpeggia, chłodne, krótkie, wysoko, prawie atonalnie i metalicznie brzmiące zapętlenia klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące partie klawiszowe układające się w krótkie, wstawkowe zapętlenia, chłodne, krótkie, wysoko, futurystycznie i szorstko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko, organowo i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, oraz krótkie i gęste furkoty syntezatorowe. W końcowej fazie kompozycji jej struktura muzyczna powraca do swojej podstawowej formy, całość zamyka powtórzony kilkukrotnie, chłodny, rozciągnięty, zawijający się, futurystycznie i matowo brzmiący efekt tweetu syntezatorowego, brak jest natomiast końcowego interlude znanego ze studyjnej aranżacji piosenki. Warstwa tekstowa jest oszczędna, ograniczona do czterokrotnie śpiewanego barytonem przez Ralfa Hüttera refrenu.
   Pochodząca z wydawnictw\a The Man-Machine (1978) kompozycja Neon Lights opiera się na jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, chłodnych, krótkich i organowo brzmiących partiach klawiszowych układających się w równomierne arpeggio, krótkich i wysoko brzmiących przeciągnięciach twardego i wysoko brzmiącego pulsu sekwencerowego, chłodnych, krótkich, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiących przeciągnięciach klawiszowych, krótkich, nisko i szorstko brzmiących przeciągnięciach klawiszowych niekiedy wspartych tubalnym i szorstkim brzmieniem klawiszowym, chłodnej, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącej solówce klawiszowej o dźwięku przypominającym wysokie i gładkie brzmienie riffu gitarowego tworzącej linię melodii pokrywającą się z linią wokalną oraz rozmyte i zapętlone linie melodii, krótkich, wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiących partiach klawiszowych układających się w zapętlenia, krótkich, wysoko i gitarowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących zapętlenia, oraz chłodnych partiach klawiszowych o retrospektywnym brzmieniu marimby układających się w zapętloną i arpeggiową linię melodii. Warstwa tekstowa ogranicza się do zaśpiewanych łagodnym barytonem przez Ralfa Hüttera w pierwszej, piosenkowej części utworu refrenów. Pierwszy refren zaśpiewany jest w języku angielskim, natomiast drugi w języku niemieckim. Dopiero od instrumentalnej fazy ścieżki w podkładzie pojawiają się krótkie basowe pulsy sekwencerowe łączone miękkim syntezatorowym akordem basowym, chłodne partie klawiszowe o retrospektywnym brzmieniu marimby z czasem przyjmują bardziej miękką formę tworząc płytko zapętlone i arpeggiowe linie melodii, chłodne, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące solówki klawiszowe układają się w krótkie i płytko zapętlone linię melodii, z czasem pojawiają się nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcia syntezatorowe wsparte tubalnym i szorstkim brzmieniem klawiszowym.
   Kultowy utwór Autobahn tradycyjnie poprzedzony jest introdukcją złożoną z dźwięku zamknięcia drzwi auta, po którym następuje dźwięk odpalania stacyjki samochodowej, szorstki dźwięk pracy silnika startującego i odjeżdżającego Volkswagena Garbusa, następnie dwukrotny i miękki sygnał klaksonu, przypominającego bardziej dźwięk klaksonu... ciężarówki. Tym razem nie mogło zabraknąć powtórzonej czterokrotnie przez Floriana Schneidera, przetworzonej przez wokoder, brzmiącej nisko i warkotliwie oraz (nakładkowo) wysoko i metalicznie, tytułowej frazy. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje stałe, niezależne od fazy kompozycji, standardowe, dynamiczne i jednostajne tempo, w podkładzie, jedynie w fazach piosenkowych, występuje miękki i zapętlający się basowy puls sekwencerowy wspierany niekiedy krótkimi, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi basowymi akordami syntezatorowymi, bądź twardy i równomierny basowy puls sekwencerowy, lub też krótkie syntezatorowe akordy basowe układające się w zapętloną linię basu. W fazach piosenkowych warstwa muzyczna tworzona jest przez chłodną, organowo i chropowato brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w płytko zapętloną i chwytliwą bądź rozmytą linię melodii, krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, krótkie, twarde i wysoko-tubalnie brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętloną linię melodii oraz subtelne, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące równomierne arpeggio. W pierwszej fazie instrumentalnej pojawia się chłodna, wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w zapętloną i folkową linię melodii, w którą układa się również partia fletu tworząca ponadto rozbudowaną, folkową linię melodii. W tle występują subtelne, krótkie i organowo brzmiące zapętlenia klawiszowe, chłodna, wysoko brzmiąca solówka klawiszowa tworzy rozmytą linię melodii finalizowaną krótkim, nisko i warkotliwie brzmiącym przeciągnięciem, po którym utwór przechodzi w drugą fazę piosenkową finalizowaną krótkim, nisko i chropowato brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym przechodzącym w długie, nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. W drugiej fazie instrumentalnej warstwa muzyczna minimalizuje się do utrzymującej standardowe, dynamiczne i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej wspartej dodatkowymi, dublującymi się i wspartymi uderzeniami partii talerza partiami werbla elektronicznej perkusji, pojawiają się następujące trzy razy po sobie krótkie i nisko brzmiące akordy syntezatorowe, chłodne, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcia organowe z masywnymi, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiącymi nakładkami klawiszowymi imitującymi dźwięk szybko przejeżdżających aut, chłodne, krótkie, dublujące się, wysoko i chropowato brzmiące przeciągnięcia organowe imitujące dźwięki klaksonu, oraz masywne, wysoko-tubalnie, szorstko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe imitujące dźwięk szybko przejeżdżającego samochodu. Z czasem następuje subtelne, nisko brzmiące tło syntezatorowe, krótkie, nisko i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz krótkie, tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe układają się w luźną i rozmytą linię melodii, następnie krótkie, nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzą zapętloną linię melodii finalizowaną krótkim, nisko brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym przechodzącym w krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, po którym kompozycja przechodzi w trzecią fazę piosenkową. W fazach piosenkowych partia wokalna w wykonaniu Ralfa Hüttera jest łagodna i new wave'owa, linia wokalna zachowuje klimat psychodeli lat 60., wokalistę w chórkach wspiera Florian Schneider, który w trzeciej fazie piosenkowej, w środkowej części utworu wychodzi na wokalne solo śpiewając refren przetworzonym przez wokoder, wysoko, chropowato i metalicznie brzmiącym głosem. Warstwa muzyczna ponownie ogranicza się do utrzymującej standardowe, dynamiczne i jednostajne tempo, elektronicznej sekcji perkusyjnej, pojawiają się krótkie, miękkie, wysoko bądź wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiące partie klawiszowe imitujące akordy gitarowe układające się w krótkie linie melodii, krótkie, wysoko-tubalnie, gładko i gitarowo brzmiące zapętlenia klawiszowe, chłodne, długie, wznoszące się i opadające, szorstko, wysoko, retrospektywnie i wysmukle brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodna, wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa tworzy płytko zapętloną linię melodii wspartą chłodną i wysoko brzmiącą partią klawiszową, na tę fakturę brzmieniową nachodzi subtelna, chłodna, wysoko, gładko i organowo brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w rozmytą linię melodii. Z czasem krótkie, miękkie i wysoko-tubalnie brzmiące partie klawiszowe tworzą płytko zapętloną linię melodii, krótkie, twarde, nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe układają się w krótkie i płytko zapętlone linie melodii. Ralf Hütter utrzymując tę samą linię wokalną zaczyna wymieniać wszystkie miasta, w których Kraftwerk wystąpił w bieżącej trasie koncertowej, w tym polskie miasta wymieniając je w języku polskim (Katowice, Wrocław, Gdańsk, Warszawa). Przyjmującego bardziej barytonową barwę głosu wokalistę przetworzonym przez wokoder wysoko i metalicznie brzmiącym głosem wspiera Florian Schneider śpiewający frazy refrenowe. W podkładzie równomierny basowy puls sekwencerowy wspierany jest dodatkowym równomiernym i chropowato brzmiącym basowym pulsem sekwencerowym bądź krótkimi, chropowato brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi luźną i płytko zapętloną linię basu. Chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układa się w zapętlone linie melodii, następnie przyjmując bardziej chropowatego brzmienia i lekkiej wibracji przechodzi w krótką i rozmytą linię melodii wspartą chłodnym, subtelnym i wysokim brzmieniem klawiszowym. Cała struktura muzyczna zatrzymuje się minimalizując do subtelnej, chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej partii organowej tworzącej przestrzeń, Florian Schneider przetworzonym przez wokoder, tubalnie i chropowato brzmiącym głosem śpiewa frazę refrenową ze zmienioną linią wokalną na leniwą i pogodną. Kompozycja przechodzi w fazę finalną, gdzie chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układają się w płytko zapętloną linię melodii pozostającą, kiedy struktura muzyczna powraca ze standardowym, dynamicznym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, w podkładzie krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe tworzą płytko zapętloną linię basu z czasem wspartą krótkimi i twardymi syntezatorowymi akordami basowymi. Pojawiają się nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w rozmyte linie melodii przechodzące w krótkie przeciągnięcia, występują nisko i chropowata brzmiące wstawki syntezatorowe, warstwa muzyczna ponownie poszerza się o chłodną, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w płytko zapętloną linię melodii bądź krótkie i zapętlone linie melodii. Z czasem chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa tworzy również krótką, zapętloną, leniwą i pogodną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w wykonaniu Floriana Schneidera, bądź rozbudowaną linię melodii. Krótkie, miękkie i tubalnie brzmiące partie klawiszowe układają się w zapętlone i dynamiczne arpeggio przyjmując w międzyczasie też wysoko-tubalnego bądź wysokiego i retrospektywnego brzmienia. Ralf Hütter śpiewa refren tradycyjnie w new wave'owym stylu, natomiast Florian Schneider wykonuje przetworzoną przez wokoder, brzmiącą tubalnie i chropowato bądź tubalnie i matowo partię wokalną, utrzymując pogodną i leniwą linię wokalną. Całość zamykają nałożone na siebie przeciągnięcia chłodnej, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącej solówki klawiszowej, rozległej, nisko i szorstko brzmiącej partii syntezatorowej, generowanego przez partię talerza elektronicznej perkusji efektu syku, nachodzące na tę fakturę brzmieniową nisko i chropowato brzmiące przeciągnięcie klawiszowe oraz krótkie i zmasowane uderzenia partii werbla elektronicznej perkusji.
   Pochodząca z albumu Trans-Europe Express (1977) piosenka Showroom Dummies osadzona jest na standardowym, dynamicznym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkich i chropowato brzmiących syntezatorowych akordach basowych tworzących płytko zapętloną linię basu w podkładzie niekiedy wspartą krótkimi, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato bądź wysoko, retrospektywnie i szorstko brzmiącymi nakładkami klawiszowymi, chłodnej, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w groteskową i chwytliwie zapętloną linię melodii bądź rozbudowaną i jazzowo zabarwioną linię melodii, chłodnej przestrzeni organowej, oraz chłodnych, krótkich, wysoko i gitarowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących krótkie i płytko zapętlone linie melodii. Ralf Hütter w odróżnieniu od aranżacji studyjnej, w której wykonuje deklamację, w wersji koncertowej śpiewa w new wave'owym stylu, w ostatniej strofie śpiewając podniesionym głosem, niemal krzycząc. W chwili zaśpiewania przez wokalistkę frazy ,,And we break the glass" następuje efekt dźwięku eksplozji i tłuczenia szkła. W drugiej połowie utworu w warstwie muzycznej pojawiają się krótkie, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w niedługie i równomierne arpeggia, również krótkie, twarde, wysoko i gitarowo brzmiące partie klawiszowe tworzą krótkie i dynamiczne arpeggia bądź luźne i równomierne arpeggia, pojawiają się krótkie, wysoko, gładko, lekko wysmukle i gitarowo brzmiące zapętlenia klawiszowe, krótkie, następujące po sobie trzy lub cztery razy nisko i chropowato brzmiące wstawki klawiszowe, występują też krótkie, wysoko, matowo i gitarowo brzmiące zapętlenia klawiszowe. W końcowej fazie utworu, zachowując ciągle to samo dynamiczne, standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, następuje motyw końcowy zaczerpnięty ze ścieżki Mitternacht w postaci układającej się w zapętloną i rozmytą linię melodii chłodnej i wysoko brzmiącej partii organowej, masywnego i nisko brzmiącego tła syntezatorowego oraz nachodzącego nań wibrującego, nisko i chropowato brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego. Elektroniczna sekcja perkusyjna zatrzymuje się, następuje kilka krótkich syków generowanych przez partie talerza elektronicznej sekcji perkusyjnej - ostatni z tych syków jest przeciągnięty.
   Kompozycja Trans-Europe Express oparta jest dynamicznym i trip hopowym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej wspartej zapętloną i dynamiczną rytmiką miękkiego elektronicznego bębna imitującego jazdę parowozu, krótkich, miękkich i dublujących się syntezatorowych akordach basowych tworzących oszczędną i urywającą się linię basu w podkładzie niekiedy wspieraną występującymi parami krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących przeciągnięciach organowych układających się w filmową linię melodii, chłodnej, wysoko brzmiącej partii organowej tworzącej podszytą subtelnym i niskim brzmieniem syntezatorowym krótką i rozmytą linię melodii z efektem Dopplera, chłodnej, wysoko i organowo brzmiącej solówce klawiszowej tworzącej chwytliwą i zapętloną linię melodii, krótkich, dublujących się, nisko i szorstko brzmiących wstawkach syntezatorowych, chłodnej i wysoko brzmiącej partii organowej podążającej za partią wokalną w refrenach, a także następujących z czasem chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych układających się w płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii imitującą przejazd składu kolejowego, wspieraną subtelną, chłodną, twardą i wysoko brzmiącą pulsacją sekwencerową. Ralf Hütter, inaczej niż w aranżacji studyjnej piosenki, w której wykonuje deklamację, w wersji koncertowej śpiewa barytonem w new wave'owym stylu. Florian Schneider przetworzonym przez wokoder, wysoko i metalicznie brzmiącym głosem wypowiada frazę tytułową, brak jest też trzeciej strofy, w której Ralf Hütter wymienia kultowych brytyjskich muzyków rockowych - Iggy'ego Popa i Davida Bowie. W drugiej połowie utworu elektroniczna sekcja perkusyjna zatrzymuje się, następuje krótkie, nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe, po którym elektroniczna sekcja perkusyjna powraca w trip hopowym tempie, choć tym razem już tak samo, jak w aranżacji studyjnej, wsparta jest miękkimi, utrzymującymi dynamicznie zapętloną rytmikę uderzeniami dodatkowej, miękkiej partii werbla automatu perkusyjnego imitującego dźwięk przejazdu parowozu. Następują podwójne i wsparte efektem echo-szumu uderzenia dodatkowej, ciężkiej, ale miękkiej partii werbla elektronicznej perkusji, cyklicznie występują też dublujące się (czy też złamane), twarde i metalicznie pobrzękujące uderzenia dodatkowej partii werbla elektronicznej perkusji. Ralf Hütter tradycyjnie śpiewa frazę tytułową, natomiast Florian Schneider śpiewa frazę tytułową przetworzonym przez wokoder wysoko i metalicznie brzmiącym głosem. Całość zamyka chłodne, wysoko brzmiące przeciągnięcie organowe oraz masywne, nisko brzmiące tło syntezatorowe, ustępujące dźwiękowi szumu składu kolejowego oraz piskom i wysoko brzmiącym zgrzytom wyhamowujących żelaznych kół pociągu.
   Pochodzący z wydawnictwa The Man-Machine numer The Robots poprzedzony jest introdukcją złożoną z następujących po sobie chłodnych, krótkich, masywnych i wysoko brzmiących wstawek klawiszowych wspartych krótkim i miękkim tweetem syntezatorowym, po których pojawia się wysoko-tubalnie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe podbite niskim brzmieniem syntezatorowym, dalej następuje krótkie, twardo wibrujące, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe oraz bardzo krótkie, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiące zapętlenie klawiszowe przecięte krótką, bardzo wysoko i retrospektywnie brzmiącą wstawką klawiszową, po czym cykl kilkukrotnie powtarza się. Z czasem pojawiają się krótkie i retrospektywnie brzmiące syntezatorowe akordy basowe z krótkimi, twardymi, nisko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi nakładkami klawiszowymi, tworzące płytko zapętloną linię melodii. Następuje elektroniczna sekcja perkusyjna początkowo utrzymująca spowolnione, standardowe i jednostajne tempo, z czasem jednak przyspieszająca, utrzymująca standardowe i jednostajne tempo. Razem z elektroniczną sekcją perkusyjną przyspiesza też cała struktura muzyczna; krótkie i retrospektywnie brzmiące syntezatorowe akordy basowe z krótkimi, twardymi, nisko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi nakładkami klawiszowymi przechodzą w gęsty i płytko zapętlający się basowy puls sekwencerowy z nałożonym twardym, gęstym, retrospektywnie i chropowato brzmiącym basowym pulsem sekwencerowym tworząc tym samym podwójną linię basu w podkładzie, wspieraną wysoko brzmiącą pulsacją sekwencerową. W warstwie muzycznej występuje organowo brzmiąca przestrzeń, pojawiają się krótkie, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiące oraz chłodne, krótkie, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe układające się w zapętloną, chwytliwą i japońsko brzmiącą linię melodii, oraz krótkie, miękkie i organowo brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętloną linię melodii. W pomostach pojawia się podbite niskim brzmieniem syntezatorowym tubalnie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe z nisko, retrospektywnie i chropowato brzmiącą nakładką klawiszową, po którym następuje krótkie, twardo wibrujące, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe oraz bardzo krótkie, ale wysokie, twarde, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiące zapętlenie klawiszowe ustępujące krótkim tweetom syntezatorowym subtelnie podszytym wysokim brzmieniem klawiszowym. Ralf Hütter, trochę w rynsztokowym ruskim stylu, wypowiada słynną rosyjskojęzyczną frazę ,,Я твой слуга / Я твой работник" (cykl ten powtarza się dwukrotnie). W drugiej połowie kompozycji w warstwie muzycznej pojawiają się chłodne, krótkie i organowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz krótkie i miękkie tweety syntezatorowe, zaś w końcowej fazie utworu występują krótkie tweety syntezatorowe subtelnie podszyte wysokim brzmieniem klawiszowym. Florian Schneider główną partię wokalną wykonuje przetworzonym przez wokoder, nisko i warkotliwie brzmiącym głosem, choć bliżej końcowej fazy piosenki na pewien czas jego przetworzona przez wokoder partia wokalna podnosi się do tubalnego i chropowatego rejestru dźwiękowego. Całość zamyka, długie i organowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, chłodny, krótki i wysoko brzmiący syntezatorowy bulgot oraz krótkie i gęsto osadzone tweety syntezatorowe.
   Setlistę występu zamyka pochodzący z albumu Computer World (zamykający również i jego setlistę) utwór It's More Fun to Compute, jednak diametralnie różniący się od aranżacji studyjnej. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje dynamiczne, standardowe i jednostajne tempo, wsparta jest równomierną i dynamiczną pulsacją sekewencerowo-perkusyjną, podkład wypełniają krótkie, dublujące się i szorstko brzmiące syntezatorowe przeciągnięcia basowe bądź krótkie i dublujące się syntezatorowe akordy basowe. Warstwa muzyczna składa się z subtelnych, chłodnych, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiących wstawek klawiszowych, miękkich, nisko, archaicznie i szorstko brzmiących wstawek syntezatorowych, chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych układających się w połączone i dynamiczne arpeggia, na które nachodzą opadające do dołu chłodne, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe, oraz chłodnych, krótkich, twardych, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie, równomierne i dynamiczne arpeggia. W warstwie muzycznej występują liczne przeszkadzajki takie, jak krótkie, metalicznie i organowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, szumiące wibracje syntezatorowe, przeciągnięte i twarde odgłosy chrobotania przechodzące w krótką, twardą, zwalniającą, wysoko, matowo i organowo brzmiącą wibrację syntezatorową, miękko bulgoczące i wysoko brzmiące efekty syntezatorowe finalizowane tweetem, wysoko, organowo i matowo brzmiące wstawki klawiszowe, następujące kilka razy po sobie twarde, masywne, wysoko, matowo i futurystycznie brzmiące wstawki syntezatorowe, miękkie, lekko przytłumione, rozległe, tubalnie, gładko i retrospektywnie brzmiące wstawki syntezatorowe oraz lekko wibrujące, wysoko i retrospektywnie brzmiące wstawki syntezatorowe, a także subtelne tweety syntezatorowe. Strukturę muzyczną przecinają pauzy wypełnione odtwarzanym z taśmy przetworzonym i chropowato brzmiącym szeptem typu ,,zombie", odliczającym od 1 do 8 w języku niemieckim. Ralf Hütter tradycyjnym, new wave'owym barytonem śpiewa tytułową frazę ,,It's More Fun to Compute" (czego nie ma w aranżacji studyjnej), natomiast Florian Schneider przetworzonym przez wokoder, nisko i warkotliwie, tubalnie i chropowato, tubalnie oraz wysoko brzmiącym głosem wyśpiewuje jedynie frazy ,,Compute". Dopiero z czasem w warstwie muzycznej pojawia się komponent kojarzący się ze studyjną aranżacją kompozycji w postaci chłodnej i organowo brzmiącej solówki klawiszowej tworzącej - wspartą chłodnymi, krótkimi, rozległymi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi - krótką i zapętloną linię melodii, bądź krótką, rozmytą i płytko zapętloną linię melodii. W warstwie muzycznej swobodnie występują też dublujące się, krótkie, wysoko i gitarowo brzmiące akordy klawiszowe oraz opadające do dołu chłodne, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe. W końcowej fazie ścieżki Ralf Hütter żegna się z publicznością rzuconym słowem ,,Good Night!", na dynamiczne arpeggia tworzone przez chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe nie nachodzą już opadające do dołu chłodne, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe - ich miejsce zajmuje subtelne, chłodne, wysoko i retrospektywnie brzmiące podszycie klawiszowe.
   Wydawnictwo Transmission Impossible, choć jest nieautoryzowane, przez wzgląd na swoją muzyczną zawartość oraz okazałą szatę graficzną, jest o wiele cenniejsze od ostatnich, niezbyt udanych i - powiedzmy to szczerze - nudnych wydań albumowych Kraftwerk. To cenna i obowiązkowa pozycja dla każdego fana legendarnej formacji, dokumentująca najbardziej kreatywny okres jej twórczości z lat 1970-81.

Tracklista:

Nakano Sunplaza, Tokyo, Japan, 7th September 1981:

3-1 Numbers 0:57
3-2 Computerworld 5:11
3-3 Computerlove 5:36
3-4 Home Computer 4:49
3-5 Neon Lights 8:15
3-6 Autobahn 17:35
3-7 Showroom Dummies 5:35
3-8 Trans Europe Express 9:18
3-9 The Robots 7:05
3-10 It's More Fun To Compute 8:02

Personel:

Florian Schneider – synthesizers, background vocals, vocoder, computer-generated vocals, acoustic and electronic flute, live saxophone, percussion
Ralf Hütter – lead vocals, vocoder, synthesizers, keyboards
Wolfgang Flür – electronic percussion
Karl Bartos – electronic percussion, live vibraphone, live keyboards

Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.