NON Boyd Rice - Back To Mono, 2012;

Back To Mono - kompilacyjny album legendarnego amerykańskiego mistrza hałasu, eksperymentatora i performera, Boyda Rice'a, działającego również pod pseudonimem NON. Wydawnictwo ukazało się 22 października 2012 roku i, jak zapowiadał sam artysta, miało być powrotem do jego korzeni, czyli sztuki prezentowania hałasu. Album, oprócz utworów premierowych, zawiera również materiały archiwalne z lat 70. Przy nagraniu wydawnictwa kompozytora wspomogły zaprzyjaźnione z nim ikony muzyki Industrialnej i noise, takie jak Wes Eisold czy współpracujący blisko z kultowymi zespołami, Throbbing Gristle, Psychic TV i Coil - Z'ev i Bryin Dall.
   Album otwiera premierowa kompozycja, Turn Me On, Dead Man, oparta na przesterach i industrialnym hałasie, ale zawierająca jednocześnie sekcję rytmiczną i poukładaną linię melodii, których w następnych utworach już nie ma, o czym przekonuje numer Watusi, będący prostą linią fabrycznych zgrzytów i hałasów, bez konkretnej linii melodii, bez rytmu. Kompozycja jest archiwalnym zapisem niepublikowanej ścieżki z 1978 roku, zremasterowanej na nowo przez Bryina Dalla w 2009 roku.
   Podobna ,,ściana hałasu" pozbawiona linii melodii i sekcji rytmicznej prezentuje się w nagranym w słynnym filadelfijskim studiu Cold Cave w 2009 roku tytułowym utworze, Back To Mono, co sanowi faktyczny powrót NON to swoich brzmieniowych korzeni.
   Psychodeliczna kompozycja Seven Sermons To The Dead jest nagraniem live, pochodzącym z występu NON w Nowym Jorku w 2009 roku. I tu pojawiają się słowa w postaci słabo słyszalnej deklamacji, która jest mocno zagłuszana przez eksperymentalną, elektro-akustyczną muzykę konkretną przypominającą dokonania elektronicznych eksperymentatorów z lat 50. i 60., takich jak Karlheinz Stockhousen czy Pierre Schaeffer. Do muzyki konkretnej i elektronicznych pionierów z lat 50. i 60. nawiązują dwie kolejne premierowe ścieżki, Obey Your Signal Only i Man Cannot Flatter Fate. Pierwsza opiera się na kakofonii przeciągłych dźwięków zdehumanizowanego wycia i syntezatorowych przesterów, z których wyłania się krótka i powtarzająca się sekwencja linii melodii, druga z wymienionych kompozycji osadzona jest na przetworzonych dźwiękach wibrującego białego szumu i trzasków.
   Utwór Scream jest zapisem występu NON w legendarnym klubie Whiskey A Go-Go w Los Angeles w 1979 roku, gdzie dekadę wcześniej grała legendarna amerykańska formacja psychodeliczna, The Doors, i takiej serii fabrycznych zgrzytów i hałasów, z których wyłania się pełen szaleństwa krzyk artysty, ten słynny klub chyba nigdy dotąd jeszcze nie doświadczył.
   Kompozycja Back To Mono (Live), pochodząca z występu w Nowym Jorku w 2009 roku, jest łagodniejsza od swojej wersji studyjnej, bez rozwalającej uszy kanonady zgrzytów, które występują i w wersji live, jednak są one bardziej stonowane, głośniej słychać jest przeciągły syk, zaś utwór bardziej utrzymany jest w klimacie muzyki konkretnej lat 50. i 60.
   Turn Me On, Dead Man (Reprise), to numer, który różni się znacznie od otwierającego album utworu o tym samum tytule. Kompozycję otwiera mroczna, niemal piekielna przestrzeń ambientowa o wokalicznym brzmieniu, na które z czasem nachodzi niski i brzękliwy dźwięk generatora prądu i industrialnego hałasu. Brak tu jest przede wszystkim sekcji rytmicznej i namiastki popowej linii melodii cechującej kompozycję Turn Me On, Dead Man otwierającej setlistę wydawnictwa. Po ustąpieniu hałasów warstwę muzyczną wieńczy psychodeliczne, pulsujące sekwencerowe interlude. Utwór Turn Me On, Dead Man (Reprise) jest najlepszym momentem albumu.
   Po takiej ilości instrumentalnego eksperymentalizmu, pojawia się w końcu w pełni wokalna kompozycja, Fire Shall Come, wyraźnie inspirowana twórczością kultowego brytyjskiego zespołu industrialnego, Throbbing Gristle. Struktura muzyczna opiera się tu na ciężkim, jednostajnym i posępnym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej połączonej z industrialnym zgrzytem syntezatorowym oraz zniekształconymi dźwiękami wycia syren alarmowych, a wszystko opatrzone jest chrypliwą deklamacją w wykonaniu Boyda Rice'a. Utwór dość wyraźnie przypomina słynny numer z repertuaru Throbbing Gristle, Discipline, choć jest znacznie bardziej spowolniony i posępniejszy.
   Wydawnictwo zamyka piosenka, która całkowicie wyłamuje się od całej reszty materiału zawartego na albumie. Kompozycja Warm Leatherette pochodząca z repertuaru brytyjskiej formacji synth popowej, The Normal, była jednym z pierwszych synth popowych brytyjskich hitów w latach 70. W aranżacji NON oryginalny utwór z silnym wpływem synth popu i wczesnego stylu house, został zespolony z brzmieniem industrialnym. Jak wyjaśnił Boyd Rice, piosenka Warm Leatherette była dla niego najlepszą elektroniczną kompozycją pop. Oryginalny singiel muzyk kupił 15 minut przed spotkaniem z Danielem Millerem - frontmanem zespołu The Normal oraz założycielem wytwórni Mute Records, a to spotkanie na zawsze odmieniło jego muzyczne życie.
   Wydawnictwo Back To Mono jest nie tylko sentymentalnym powrotem NON do własnej twórczości z lat 70. czy ukazaniem hałasu jako formy sztuki - jest to także hołd złożony pionierom muzyki elektronicznej z lat 50., 60. i 70.

Tracklista:

1 Turn Me On, Dead Man 3:11
2 Watusi 3:26
3 Back To Mono 5:16
4 Seven Sermons To The Dead 3:25
5 Obey Your Signal Only 2:17
6 Man Cannot Flatter Fate 4:02
7 Scream 3:04
8 Back To Mono (Live) 3:17
9 Turn Me On, Dead Man (Reprise) 4:18
10 Fire Shall Come 3:42
11 Warm Leatherette 3:19

Personel:

Design – Paul A. Taylor
Liner Notes – Boyd Rice
Music By – NON
Photography By – Boyd Rice, Christopher Cooper, Karin Buchbinder

Written by, © copyright May 2016 by Genesis GM.