Recoil - Bloodline, 1992;

Bloodline - trzeci album Recoil, formacji, za którą stoi [były obecnie] klawiszowiec Depeche Mode, Alan Wilder. Album nagrywany był w Konk Studios w Londynie między styczniem a marcem oraz między październikiem a grudniem 1991 roku, jego premiera nastąpiła 14 kwietnia 1992 roku.

Niezwykle wyczerpująca światowa trasa koncertowa, World Violation Tour, promująca w 1990 roku album Depeche Mode, Violator, spowodowała ogólne zmęczenie muzyków zespołu. Martin Gore zdołał jeszcze skomponować w 1991 roku premierowy utwór, Death's Door, który znalazł się na soundtracku, Until the End of the World (ostatecznie numer wszedł na singiel Depeche Mode, Comdemnation, jako strona B w 1993 roku), po czym jednak postanowił wyraźnie sobie odpocząć. Dave Gahan coraz bardziej popadał w heroinowy nałóg, zostawiając rodzinę, pakując walizki, udał się do Los Angeles, by wywrócić swoje życie do góry nogami, zaś Andy Fletcher kontynuował kurację antydepresyjną w klinice psychiatrycznej. W tej sytuacji, nieznoszący próżni Alan Wilder wziął się za produkcję albumu Nitzer Ebb, Ebbhead, oraz skupił się na nagraniu trzeciego autorskiego wydawnictwa pod szyldem Recoil, Bloodline.

   Już w styczniu 1991 roku Alan wszedł do Konk Studios w Londynie, by zgrywać nowy materiał. Tym razem muzyk po raz pierwszy zmienił koncepcję swojej twórczości z dotychczasowej czysto instrumentalnej na wokalną, zapraszając zaprzyjaźnionych wokalistów, w tym Douglasa McCarthy'ego z Nitzer Ebb ,,pozyskanego" w trakcie współpracy nad produkcją albumu Ebbhead, awangardową wokalistkę Toni Halliday z formacji Curve oraz mało jeszcze wówczas znanego muzyka, Richarda Melville'a Halla, którego światowa sława miała dopiero nastąpić pod pseudonimem Moby.

   Podobnie jak Martin Gore na swoim solowym debiucie (minialbum Counterfeit, 1989), także i Alan sięgnął po przeróbkę, konkretnie po utwór z repertuaru Sensational Alex Harvey Band, Faith Healer, otwierający album, będący de facto zapowiedzią kierunku w jakim podąży macierzysta formacja Alana Wildera, Depeche Mode, na kolejnym albumie. Faith Healer z wokalem Douglasa McCarthy'ego jest połączeniem mocnych syntezatorowych pulsów, gitarowych sampli z - w istocie rockową - sekcją perkusyjną.

   Electro Blues for Bukka White jest syntezatorowym hołdem dla legendarnego amerykańskiego bluesmana z Delty Mississipi, Bukki White'a. Utwór jest kombinacją house'u, electro i minimalu z wplecionymi samplami z narracją Bukki White'a. W utworze wykorzystano sample pianina z utworu Davida Bowie'ego, Aladdin Sane. Kompozycja zawiera również finalne, eksperymentalne jednominutowe interlude.

   Instrumentalny, The Defector, być może jest najlepszym numerem albumu. Utwór ma minimalistyczno-house'ową strukturę, cechującą twórczość Cabaret Voltaire z albumów Body And Soul i Plasticity, oraz wyraźną stylistykę Kraftwerk z okresu albumu Electric Cafe, co daje się wyczuć w przetworzonym przez wokoder głosie Alana Wildera. Nie ma tu jednak przypadku, bowiem sam Alan chciał w ten sposób oddać hołd pionierom synth popu, a przy okazji także swojemu ulubionemu zespołowi, Kraftwerk. W utworze wykorzystano sample głosu Anthony'ego Hopkinsa z filmu Milczenie Owiec (reż. Jonathan Demme).

   Czysto synth popowe kompozycje, Edge To Life oraz tytułowa Bloodline, są śpiewane przez Toni Halliday; pierwsza z nich, z funkowo-soulową nutą, zbliżona jest klimatem do twórczości New Order, Pet Shop Boys i Cabaret Voltaire; Bloodline z kolei jest bardziej retrospektywna, nawiązująca do klimatu Depeche Mode z albumu Music For The Masses. W interlude kompozycji wykorzystano motywy ze ścieżki dźwiękowej kultowej serialowej produkcji, Twin Peaks (reż. David Lynch).

   Curse, z introdukcją z basowymi syntezatorowymi efektami fretless w stylu Kraftwerk, jest nawiązaniem do sceny electro początku lat 90. Utwór jest mariażem nowoczesnego electro popu z trip hopową rytmiką oraz z hip-hopem w postaci rapowanego przez Moby'ego tekstu. Także i tutaj na zakończenie pojawia się eksperymentalne jednominutowe minimalistyczne interlude. W utworze, techniką backmasked, użyto motywu ,,Pan jest moim pasterzem" z albumu You Must Be Certain of the Devil (1988), awangardowej amerykańskiej wokalistki, Diamandy Galás.

   Album zamyka instrumentalna Freeze, notabene będąca powrotem do ulubionego przez Alana stylu z utworu Grain pochodzącego z albumu Recoil, Hydrology (1988). Kompozycja oparta jest na fortepianowych solówkach na tle minimalistycznych syntezatorowych pulsów.

   Bloodline, choć nie jest albumem Depeche Mode, jest przykładem ogromnego potencjału jaki wnosił Alan Wilder do twórczości zespołu. Bez jego wkładu inżynierskiego, albumy Music for the Masses, Violator i Songs of Faith and Devotion, brzmiałyby zupełnie inaczej i, być może, nie byłyby tak genialne.

   Album Bloodline, choc nie odniósł sukcesu komercyjnego, okazał się być idealnym wypełnieniem ,,martwego okresu" między albumami Depeche Mode, Violator i Songs of Faith and Devotion. Wydawnictwo wydaje się być również szczytowym osiągnięciem w dyskografii Recoil.

 

Tracklista:

 

"Faith Healer" (vocals: Douglas McCarthy)

"Electro Blues for Bukka White" (vocals: Bukka White)

"The Defector" (instrumental)

"Edge to Life" (vocals: Toni Halliday)

"Curse" (vocals: Moby)

"Bloodline" (vocals: Toni Halliday)

"Freeze" (instrumental)

 

Personel:

 

Alan Wilder – production, instruments

Douglas McCarthy – lead vocals on "Faith Healer"

Toni Halliday – lead vocals on "Edge to Life" and "Bloodline"

Moby – rap on "Curse"

Bukka White – vocals taken from the track "Shake 'Em on Down" and used for "Electro Blues for Bukka White"

Diamanda Galás – vocals (whispering) on "Curse"

Jimmy Hughes – bass guitar on "Edge to Life"

Steve Lyon – engineering

Aaron Trinder – guitar on "Faith Healer"[citation needed]

Dave Eringa – engineering assistant

Martin Atkins, T + CP Associates – sleeve photography and design

 

Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.