Suicide - Why Be Blue, 1992;

Why Be Blue - czwarty album studyjny nowojorskiej formacji synthn popowej, Suicide, nagrywany w One Take Studios w Nowym Jorku, wydany został w 1992 roku. Producentem wydawnictwa, podobnie jak w przypadku dwóch poprzednich albumów Suicide, był wokalista i frontman formacji The Cars, Ric Ocasek.
   Na wydawnictwie Why Be Blue Alan Vega i Martin Rev nie nawiązują już do swojego psychodeliczno-eksperymentalnego stylu z dwóch pierwszych albumów Suicide. Formacja proponuje za to klasyczny produkt o popowej strukturze, z jednej strony odnajdujący się w stylistyce klubowej muzyki początków lat 90., z drugiej zaś strony stanowiący powrót to brzmienia z lat 80.
   Świetnym przykładem ,,muzyki na czasie" jest tytułowy utwór otwierający album, Why Be Blue, wyraźnie skłaniający się ku trendom europejskim w muzyce. Kompozycja charakteryzuje się nieomal house'ową linią melodii oraz nowoczesnym, jednostajnym i utanecznionym beatem automatycznej sekcji rytmicznej. W pewnym momencie Alan Vega nawet rapuje.
   Również w stylistyce nowoczesnego electro-popu pozostają, melancholijny i ponury numer Universe, a także piosenka Last Time, utrzymana w dynamicznym i utanecznionym tempie, oraz kompozycja Play The Dream, która wraz ze swoim melancholijnym klimatem do złudzenia przypomina dokonania zespołui Pet Shop Boys w tamtym okresie. Praktycznie wystarczyłoby tylko zamienić partię wokalną w wykonaniu Alana Vegi na partię wokalną w wykonaniu Neila Tennanta z Pet Shop Boys, by nie znaleźć żadnej różnicy wobec stylu brytyjskiej formacji.
   Oczywiście partie wokalne w wykonaniu Alana Vegi nawiązujące do stylistyki rockabilly są jednym z mocniejszych punktów tego wydawnictwa. Ponad połowę materiału albumu stanowią piosenki utrzymane w synth popowym retro-klimacie lat 80., co było dość ryzykownym i odważnym posunięciem, zwłaszcza, że początek lat 90. był erą fali popularności grunge'u i euro dance, stanowiąc raczej odwrót od syntezatorowym brzmień retro z lat 80., nawet wśród wykonawców wywodzących się z tamtej dekady, jednakże ,,utwory-retro" wydają się stanowić tę lepszą i wyrazistszą stronę tego wydawnictwa. Chyba najbardziej osobliwym numerem albumu jest piosenka Chewy-Chewy będąca mariażem synth popu z rockabilly, gdzie Alan Vega doskonale nawiązuje do stylu śpiewania Elvisa Presleya.
   Brak większego sukcesu komercyjnego wydawnictwa Why Be Blue sprawił, że muzycy Suicide, Alan Vega i Martin Rev, ponownie skupili się na twórczości solowej, zaś na kolejny album studyjny Suicide trzeba było czekać pełną dekadę.
   Why Be Blue do dziś jest najbardziej popowym wydawnictwem studyjnym w twórczości Suicide, co czyni ten album dość wyjątkowym.

Tracklista:

1. "Why Be Blue" 4:33
2. "Cheat-Cheat" 4:02
3. "Hot Ticket" 3:59
4. "Universe" 3:56
5. "Last Time" 3:35
6. "Play the Dream" 4:24
7. "Pump It" 3:50
8. "Flashy Love" 4:43
9. "Chewy-Chewy" 3:57
10. "Mujo" 4:11

Personel:

Martin Rev – keyboards, drum programming
Alan Vega – vocals

Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.