The Buggles - The Age of Plastic, 1980;

The Age of Plastic - debiutancki album brytyjskiej formacji new wave, The Buggles, założonej w 1977 roku w południowo londyńskiej dzielnicy Wimbledon przez trzech muzyków - Trevora Horna, Geoffa Downesa oraz wokalistę, Bruce'a Woolley'ego - zainspirowanych w głównej mierze twórczością formacji Electric Light Orchestra, 10cc i Kraftwerk. Zespół szybko opuścił Bruce Woolley zakładając własną formację, The Camera Club, wobec czego wokalne obowiązki przyjął na siebie Trevor Horn.
   Album powstawał w 1979 roku w Londynie, zaś muzycy dysponowali całkiem pokaźnym budżetem 60000 funtów, dzięki czemu mogli zastosować szereg nowinek technicznych i inżynieryjnych.
   Głównym motywem wydawnictwa był temat stawienia czoła rzeczywistości przez plastikowy popowy zespół działający w plastikowej i futurystycznej erze nadchodzących lat 80., stąd też wywodzi się tytuł albumu - The Age of Plastic.
   Wydawnictwo miało swoją premierę 10 stycznia 1980 roku, choć po raz pierwszy szerokiej publiczności zaprezentowane zostało przez angielskie stacje radiowe już 31 grudnia 1979 roku.
   Album otwiera singlowy numer Living in the Plastic Age w klimacie łączącym pop lat 60., klasyczne disco lat 70. i zimnofalowy synth pop lat 80. Utwór opowiada o powszednieniu w erze plastikowego życia codziennych newsów telewizyjnych i prasowych dotyczących wojny w Wietnamie.
   Kolejny singiel, utrzymany w podobnej stylistyce co singiel otwierający album, Video Killed the Radio Star, stał się największym przebojem The Buggles i jednym z pierwszych hitów brytyjskiego synth popu. Kompozycja utrzymana w radosnej tonacji z przetworzoną "radiowo" brzmiącą partią wokalną w wykonaniu Trevora Horna i cukierkowymi kobiecymi wokalami w wykonaniu Debi Doss i Lindy Jardim w refrenie, co szybko stało się wizerunkiem formacji i rozpoczęło modę na synth pop w latach 80. Chyba nie ma stacji radiowej, która nie grałaby tego przeboju zapewniającemu światową sławę The Buggles, choć, jak na ironię, przyczyniającemu się również do zguby formacji. Dodatkowo utwór został unieśmiertelniony przez amerykańską stację muzyczną MTV, która 1 sierpnia 1981 roku zaczęła nadawanie właśnie teledyskiem Video Killed the Radio Star.
   Glam rockowy i zimnofalowy numer Kid Dynamo z wpływami twórczości Davida Bowiego, przypomina również wczesne dokonania zespołu Ultravox z Johnem Foxxem w składzie. Wyraźnie jest tu słychać echa i inspiracje dla przyszłych dokonań polskiego zespołu synth popowego, Klincz.
   Synth popowy utwór I Love You (Miss Robot) przypomina z kolei klimaty twórczości zespołu Ultravox z lat 80. Nawet pełna melancholii partia wokalna w wykonaniu Trevora Horna jakby nawiązuje do stylu śpiewania Midge'a Ure'a. W refrenie uwagę budzą vocoderowe partie wokalne w stylu Kraftwerk.
   Kolejny z singlowych numerów, post punkowy, przypominający wczesne dokonania Ultravox z lat 70. Clean, Clean z chwytliwą i przebojową solówką klawiszową budzi skojarzenia z przyszłymi post punkowymi rejonami twórczości formacji The Cure i New Order.
   Czwarty z singlowych utworów, Elstree, zdominowany jest przez styl disco z wyraźnie wyczuwalnym wpływem twórczości szalenie popularnego wtedy zespołu Abba.
   Zamykająca podstawową setlistę wydawnictwa Astroboy (And the Proles on Parade) to spokojna i nastrojowa synth popowa ballada zapowiadająca erę new romantic, z kolei zimnofalowy numer Johnny on the Monorail jest jakby zapowiedzią post punkowego oblicza twórczości formacji Ultravox z lat 80.
   Kompaktowe wznowienie albumu zawiera utwory dodatkowe; pierwszym z nich jest instrumentalny Island łączący syntezatorowe przestrzenie ze stylem reggae; kompozycja dość wyraźnie przypomina podobne dokonania niemieckiej formacji Can.
   Utwór Technopop z futurystycznymi partiami klawiszy nawiązującymi do brzmienia organów Vox Continental, jak żywo przypomina stylem twórczość formacji Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD).
   Całość wieńczy wczesna wersja piosenki Johnny on the Monorail (A very different version), w bardziej post punkowym wydaniu.
   Wydawnictwo The Age of Plastic okazało się wielkim sukcesem komercyjnym, zarówno jako album zajmując czołowe lokaty na europejskich listach przebojów, jak i pod względem singli, a w szczególności piosenki Video Killed the Radio Star, która stała się numerem jeden w Wielkiej Brytanii, Australii, Austrii i w krajach skandynawskich.
   Sukces albumu sprawił, że muzycy The Buggles dostali propozycję dołączenia do legendarnej progresywnej formacji Yes, którą właśnie wstrząsnęło odejście dwóch czołowych muzyków, Ricka Wakemana i Jona Andersona, których miejsce zajęli właśnie Trevor Horn i Geoffrey Downes, i z nimi w składzie Yes nagrał album Drama. Posunięcie to okazało się jednak błędem, bowiem mimo wysokiego poziomu artystycznego wydawnictwa i świetnych recenzji krytyków, w zespole pojawiły się nieporozumienia; Trevor Horn i Geoffrey Downes już po jednym nagranym albumie dla Yes musieli opuścić zespół, co też niekorzystnie odbiło się na dalszych losach formacji The Buggles, z którą muzycy nagrali album Adventures in Modern Recording (1981) i, być może także pod ciężarem wielkiego sukcesu albumu The Age of Plastic i singla Video Killed the Radio Star, wydawnictwo nie odniosło spodziewanego sukcesu komercyjnego mimo, iż zostało docenione w USA docierając do 7. miejsca na US Bubbling Under Rock Albums w zestawieniu Billboardu, w rezultacie czego The Buggles została rozwiązana w 1982 roku, stając się tym samym formacją, do której przylgnęła etykietka ,,zespołu jednego przeboju".
   Trevor Horn i Geoffrey Downes kontynuowali z powodzeniem działalność w progresywnym zespole, Asia. Trevor Horn ponadto dał się poznać jako muzyk industrialnego zespołu, The Art. Of Noise, oraz w roli cenionego producenta muzycznego.

Tracklista:

1. "Living in the Plastic Age" 5:13
2. "Video Killed the Radio Star" 4:13
3. "Kid Dynamo" 3:29
4. "I Love You (Miss Robot)" 4:58
5. "Clean, Clean" 3:53
6. "Elstree" 4:29
7. "Astroboy (And the Proles on Parade)" 4:41
8. "Johnny on the Monorail" 5:28

Bonus tracks:

9. "Island" (edit) 3:33
10. "Technopop" 3:50
11. "Johnny on the Monorail" (a very different version) 3:49

Personel:

Geoff Downes – keyboards, synthesizers, drums and percussion programming, vocoder
Trevor Horn – vocals, bass guitar, guitar, synthesizers, programming

Muzycy diodatkowi:

Dave Birch – guitars on "The Plastic Age" and "Video Killed the Radio Star"
Richard James Burgess – drums
Tina Charles – background vocals
Debi Doss and Linda Jardim – background vocals on "Video Killed the Radio Star"
Paul Robinson – drums
Tom Blades - guitar
Bruce Woolley – guitar
Obsługa techniczna:
Gary Langan – mixer, vocal recording
Bob Ludwig - Mastering
Hugh Padgham – engineer, instrumental recording

Written by, © copyright August 2018 by Genesis GM.