The Wozard Of Iz - An Electronic Odyssey,...

An Electronic Odyssey - koncept album The Wozard of Iz, projektu tworzonego przez producentów muzycznych i eksperymentatorów muzyki elektronicznej, Morta Garsona, który zagrał na syntezatorach, przede wszystkim używając Mooga, oraz Jacquesa Wilsona, który skomponował muzykę, napisał wszystkie teksty oraz podłożył narrację pod część utworów. Koncept album An Electronic Odyssey jest prześmiewczą parodią klasycznej baśni zekranizowanej w 1939 roku, The Wizard of Oz (Czarnoksiężnik z Krainy OZ, reż. Victor Fleming), która została zaaranżowana na realia amerykańskiej hippisowskiej psychodeli lat 60. Producentem albumu był inżynier dźwięku, multiinstrumentalista Bernie Krause, były muzyk kultowej amerykańskiej formacji folkowej The Weavers, twórca (wraz z Paulem Beaverem) legendarnego eksperymentalnego duetu Beaver & Krause. Premiera wydawnictwa miała miejsce w 1968 roku, blisko 30 lat po ekranizacji filmu The Wizard of Oz.

   Album An Electronic Odyssey składa się z w miarę krótkich 13 quasi-utworów łączących muzykę eksperymentalną i konkretną ze strukturą popową. Nagrania zrealizowano w eksperymentalnym EmGee Electronic Studio w Los Angeles z udziałem zaproszonych wokalistów: Julie Haas, Suzie Jane Hokom, Jaya Jasina oraz Barneya Phillipsa wcielających się w w bohaterów filmu. Album prezentuje dosyć nowatorską muzykę jak na swoje czasy, ocierającą się o futuryzm i freudyzm z wyraźnie psychotycznymi akcentami. Większość partii wokalnych w utworach ma charakter dialogów i narracji połączonych z kolażami dźwiękowymi i stereofonicznymi, hałasami generowanymi niekiedy zupełnie nieoczekiwanie, syntezatorowymi i sekwencerowymi pulsami rodem niemal z lat 80. Kompozycje powstały z użyciem automatów perkusyjnych do złudzenia przypominających te z wydanego w 1974 roku przez formację Kraftwerk albumu Autobahn. Wszystko to przypomina niekiedy futurystyczną muzykę z gier na Atari bądź Commodore 64, a nawet wczesne brzmienia tworzone przez The Human League i Composition of Sound (pre Depeche Mode). Całość jest hippisowską psychodeliczną opowieścią o wędrówce Dorotki i jej przyjaciół w poszukiwaniu Wozarda (czarodzieja) z Iz.

   Album rozpoczyna Prologue zawierający wstępną zapowiedź w wykonaniu Jacquesa Wilsona na tle futurystycznie brzmiących solówek klawiszowych oraz uderzeń automatu perkusyjnego. W bardzo podobnej koncepcji utrzymane są kolejne numery. Leave the Driving to Us poprzedzony syntezatorowymi szumami imitującymi dźwięk huraganu, osadzony jest na archaicznym sekwencerowym pulsie oraz długich, futurystycznie brzmiących solówkach klawiszy. W tle słychać dość chaotyczne uderzenia automatu perkusyjnego. Upset Strip z chwytliwymi partiami futurystycznych solówek klawiszowych, zawiera syntezatorowy puls w podkładzie oraz archaiczną, acz uporządkowaną sekcję rytmiczną automatu perkusyjnego. Thing-a-Ling (Scared Crow) oparty jest na futurystycznej sekwencji klawiszowej, głębokim podkładzie syntezatorowego basu i futurystycznych, wysoko brzmiących solówkach klawiszowych. Całkowicie eksperymentalny charakter ma In-man oparty na syntezatorowych pętlach i wstecznie odtworzonych taśmach. Man With the Word (Lyin' Coward) osadzony jest na wysoko brzmiącej syntezatorowej wibracji i analogowo brzmiącej solówce klawiszowej. W tle słychać odległe bębnienie o militarnym charakterze, na samym zaś początku rozlegają się odgłosy tłumu. Poprzedzony przeszywającym, podwójnym, wysokim i niskim brzmieniem syntezatora utwór Blue Poppy charakteryzuje się wyrazistym pulsem sekwencera o industrialnym zabarwieniu, długimi dość surowo i archaicznie brzmiącymi solówkami klawiszy, spontanicznym i subtelnym podkładem syntezatorowego basu, licznymi eksperymentami dźwiękowymi, szumami i hałasami w tle oraz syntezatorowymi wstawkami. W drugiej części utworu sekwencerowy puls staje się bardziej chaotyczny, tak jak chaotyczny jest cały ten utwór, jest to jednak chaos w pełni kontrolowany o czym świadczą wyhamowujące utwór w końcówce szumy oraz niskie syntezatorowe dźwięki przypominające dźwięk pędzącego samochodu. Killing of the Witch poprzedzony jest wokalną plątaniną, która jednak przybiera postać uporządkowanej melorecytacji, po czym utwór rozkręca się w dynamicznym podkładzie warkotliwej pętli syntezatorowej oraz długiej i archaicznie brzmiącej solówce klawiszy. W tle słychać subtelny i dynamiczny podkład automatu perkusyjnego oraz - epizodycznie - krótkie punktowe partie klawiszowe. Zamykający i podsumowujący całość Finale zawiera nisko graną syntezatorową pętlę w podkładzie, długie futurystyczne solówki klawiszy oraz połamaną sekcję rytmiczną automatu perkusyjnego. Numer poprzedza krótki monolog Suzie Jane Hokom, zaś w jego trakcie słychać podsumowującą narrację w wykonaniu Jacquesa Wilsona.

   Oprócz wspomnianych eksperymentalnych utworów opartych na narracjach, album zawiera także typowe utwory o piosenkowym charakterze typu strofa-refren będące nawet swego rodzaju wczesną formą new wave. Never Follow the Yellow Green Road zawiera hppisowską linię wokalną w refrenie oraz podniosłą narrację w strofie. Utwór ma charakter wczesnego synth popu opartego na archaicznych syntezatorowych partiach, wysoko brzmiącej przestrzeni oraz basowym podkładzie syntezatorowym. They're off to Find the Wozard jest już klasyczną piosenką z hippisowską linią wokalną o strukturze wczesnego synth popu opartą na futurystycznie i archaicznie brzmiących solówkach klawiszy, syntezatorowej pętli w tle, futurystycznej syntezatorowej wstawce oraz basowym pulsie syntezatorowym w podkładzie. I've Been Over the Rainbow oparta jest na delikatnej i chłodnej syntezatorowej pętli, basowym syntezatorowym podkładzie oraz futurystycznych solówkach klawiszy. Numer charakteryzuje się delikatną kobiecą partią wokalną Suzie Jane Hokom. Big Sur opiera się na archaicznie brzmiącej syntezatorowej pętli, podwójnym podkładzie składającym się z subtelnej partii pianina elektrycznego i syntezatorowej partii basu oraz futurystycznych solówkach klawiszy. Partie wokalne są podwójne, damsko-męskie, przy czym ciekawostką jest fakt niezwykłego podobieństwa barwy głosu Barneya Phillipsa do barwy głosu Franka Sinatry.

   Warto zwrócić uwagę na to, że ówczesne moduły i syntezatory były dosyć wielkie i nieporęczne, jak wspominał Mart Garson w jednym z wywiadów, nagrywanie albumu było prawdziwym piekłem związanym głównie z trudnością utrzymania płynności dźwięku, jednak artysta doskonale poradził sobie z problemami stosując przeróżne ówczesne nowinki w technice nagrywania.

   Ten koncept-album jest jednym z pierwszych albumów o charakterystyce synth popowej oraz jednym największych dzieł rocka psychodelicznego, który wpłynął na twórczość wykonawców rockowo progresywnych i krautrockowych w latach 70., synth popowych w latach 80. oraz twórców techno i house w latach 90.

 

Tracklista:

 

"Prologue" - 3:05

"Leave the Driving to Us" - 2:50

"Upset Strip" - 2:25

"Never Follow the Yellow-Green Road" - 2:40

"Thing-a-Ling (Scared Crow)" - 2:21

"In-man" - 1:28

"Man With the Word (Lyin' Coward)" - 2:00

"They're Off to Find the Wozard" - 1:40

"Blue Poppy" - 6:27

"I've Been Over the Rainbow" - 2:10

"Big Sur" - 3:20

"Killing of the Witch" - 3:35

"Finale" - 1:04

 

Personel:

 

Muzycy / technicy:

 

Mort Garson – score, electronics

Jacques Wilson – vocals

Bill Lazarus – engineering

Tom Wilkes – art director, cover illustration

Guy Webster – photography

Bernard Krause – producer

 

Odtwórcy:

 

Dorothy - Suzie Jane Hokom

Scared Crow - Barney Phillips

In-man - Jay Jasin

Lyin' Coward - Barney Phillips

Baddy Witch - Julie Haas

Goodie Witch - Jadine Vaughn

Narrator - Jacques Wilson

 

Written by, © copyright April 2012 by Genesis GM.