Throbbing Gristle - 20 Jazz Funk Greats,...

20 Jazz Funk Greats - trzeci album studyjny brytyjskiej formacji rockowo-industrialnej, Throbbing Gristle, nagrywany w sierpniu 1979 roku, wydany został w grudniu 1979 roku. Poczynając od albumu D.o.A: The Third and Final Report of, muzycy Throbbing Gristle zaczęli stopniowo odchodzić od eksperymentalizmu w stronę bardziej przystępnej i przyswajalnej muzyki, czego przykładem jest trzeci album formacji, 20 Jazz Funk Greats, i - co więcej - jest to pierwszy w pełni studyjny album Throbbing Gristle biorąc pod uwagę fakt, że na dwóch poprzednich wydawnictwach materiał studyjny łączył się z koncertowym. Album 20 Jazz Funk Greats ma już bardziej piosenkowy charakter, nie jest to jednak pierwszy flirt Throbbing Gristle z popową strukturą muzyki, wystarczy przypomnieć singiel United czy też takie albumowe numery, jak Hit By A Rock, Weeping i AB/7A. 20 Jazz Funk Greats nie różni się zbytnio charakterystyką od wydawnictw ówczesnych brytyjskich wykonawców pokroju Gary'ego Numana czy The Human League. Nawet sami muzycy prezentują się na okładce dosyć... zwyczajnie, a Genesis P- Orridge przywdział nawet marynarkę i krawat! Zdjęcie zespołu na froncie okładki (wykonane przy kredowym urwisku Beachy Head w pobliżu Eastbourne, które jest popularnym miejscem wybieranym przez samobójców) przypomina nieco inną, pochodzącą sprzed dekady okładkę albumu The Doors, Waiting For The Sun (1968). Był to świadomy zabieg zespołu, żeby skłonić popowego odbiorcę spodziewającego się popowej muzyki do kupienia albumu. Jednak były to tylko pozory, bo już na odwrocie albumu, to samo pogodne zdjęcie jest czarno-białe, a cała czwórka muzyków stoi przed obnażonymi ludzkimi zwłokami! A więc jednak Throbbing Gristle dalej pozostawało mrocznym demonem performance'u. Wracając jednak do - jakby to dziwacznie nie zabrzmiało - zawartości całkiem przystępnego wydawnictwa prezentującego jedenaście utworów poprzedzielanych instrumentalnymi ilustracjami, sam album nie ma wiele wspólnego z jazzem i funkiem, chociaż te elementy pojawiają się w kilku utworach.

   Album otwiera utwór tytułowy, 20 Jazz Funk Greats, zawierający ciepły i powolny rytm perkusyjny o trip hopowym zabarwieniu, głęboki syntezatorowy podkład basowy, a w to wszystko wplecione są zawodzące brzmienia skrzypiec, klarnetu i trąbki. Partie wokalne opierają się o szeptaną przez Genesisa P- Orridge'a narrację. To niespełna 3-minutowy numer, po którym następuje instrumentalny drone'owy utwór, Beachy Head, brzmiący niczym mroczny soundtrack horroru. Odległa, duszna i mroczna drone'owa przestrzeń wypełniona jest przeciągłym, lekko drgającym brzmieniem skrzypiec, subtelnymi, krótkimi solówkami chłodnych klawiszy, szumami, a nawet okrzykami mew. Kompozycja przypomina dokonania niemieckich formacji krautrockowych - wczesnego Cluster lub Tangerine Dream z tzw. okresu ,,Pink Years".

   Still Walking w znacznej mierze opiera się na szybkim, zagęszczonym i wręcz wibrującym rytmie automatu perkusyjnego imitującego działanie fabrycznej linii produkcyjnej. Utwór wypełniony jest skrzypcowymi i gitarowymi zgrzytami, w tle zaś słychać partie wokalne oparte na naprzemiennych i cichych dialogach Genesisa P-Orridge'a i Cosey Fanni Tutti, które mogą nieść skojarzenia z narkotycznymi odjazdami obojga. I znów następuje instrumentalny przerywnik. Tanith w pełni dopasowany jest jednak do tematu przewodniego albumu, bowiem utwór zawiera tłusty, jazzowo-funkowy podkład gitary basowej, delikatne partie wibrafonu, subtelny akompaniament pianina elektrycznego o jazzowym zabarwieniu oraz przeciągłe solówki skrzypiec o niepokojącym wydźwięku.

   Convincing People charakteryzuje się jednostajnym beatem automatu perkusyjnego, sekwencerowym podkładem gęstego i hipnotycznego industrialnego pulsu, brudnymi i przetworzonymi riffami gitarowymi oraz syntezatorowymi efektami dźwiękowymi. W tle słychać również przeciągłe solówki klawiszy, ćwierknięcia oraz smyczkowe efekty. Sekcje wokalne Genesisa P-Orridge'a opierają się na melodycznych recytacjach powtarzających się fraz poruszających kwestie manipulacji ludzkim zachowaniem.

   Exotica to kolejny niedługi instrumentalny przerywnik osadzony między piosenkami. Utwór zawiera odległą, opadającą i wznoszącą się, lekko drgającą ponurą drone'ową przestrzeń. W tle rozlega się piskliwa syntezatorowa wibracja wpleciona w odgłos furkotania. Utwór wypełniają delikatne partie wibrafonu, zaś w drugiej części pojawiają się świdrujące dźwięki na wysokich częstotliwościach, które przechodzą w potężne, acz stłumione odgłosy burzy. Podobnie jak w przypadku Beachy Head, Exotica ma charakter mrocznej ścieżki dźwiękowej rodem z horroru.

   Hot on the Heels of Love to kompozycja która jest absolutnym ewenementem w twórczości Throbbing Gristle. Numer charakteryzuje się jednostajnym beatem automatu perkusyjnego będącym zaczątkiem stylu house, pulsującą sekwencerową oprawą muzyczną do złudzenia przypominającą twórczość Giorgio Morodera, futurystycznymi, japońsko brzmiącymi solówkami klawiszy rozpropagowanymi w latach 70. przez Kraftwerk, chropowatymi syntezatorowymi wstawkami, w tle zaś rozbrzmiewają partie wibrafonu znacznie wyraźniej wygrywające linię melodii znaną już z utworu Exotica. Sekcję wokalną pełnym erotyzmu i wyuzdania głosem śpiewa Cosey Fanni Tutti, która wzywa pomocy z... niebios. Hot on the Heels of Love to jeden z najwcześniejszych numerów utrzymanych w stylistyce house.

   Psychodeliczny utwór Persuasion poprzedza introdukcja w postaci tykania metronomu. Utwór ma dość minimalistyczną strukturę muzyczną opartą o warkotliwy, nisko brzmiący, prosty i powoli postępujący krótki syntezatorowy akord. Brak jest sekcji rytmicznej, w tle słychać za to rozpaczliwy głos i płacz gwałconej kobiety oraz głos jej oprawcy. Tekst utworu jest przykładem prawdziwego kunsztu poetyckiego Genesisa na miarę Jima Morrisona, w którym artysta leniwym wokalem, poprzez siłę perswazji, przekonuje partnerkę do rzeczy, których dobrowolnie nie zrobiłaby, np. odbycia stosunku na siłę, bądź wykonania jej pornograficznych zdęć. ,,Zrób to, ponieważ mówię ci / Zrób to, ponieważ kocham cię". Tak działa siła perswazji w prostym i genialnym ujęciu.

   Poprzedzony syntezatorowymi efektami utwór Walkabout, to kolejny instrumentalny przerywnik, jednak tym razem niemający ani done'owego, ani eksperymentalnego czy też mrocznego charakteru. Wręcz przeciwnie, numer który do złudzenia przypomina utwór AB/7A z albumu D.o.A: The Third and Final Report of, jest pogodną synth popową kompozycją opartą o sekwencerowe pulsy i wysoko graną chłodną przestrzeń. Brak jest sekcji rytmicznej, jednak wydaje się tu ona całkiem niepotrzebna. Kompozycja osadzona jest nieco w klimatach twórczości Kraftwerk z albumu The Man Machine, bądź J.M. Jarre'a z albumu Equinoxe.

   What a Day, to znowu powrót do muzyki rodem z zapylonej hali produkcyjnej, w której ton nadaje potężne, pojedyncze uderzenie automatu perkusyjnego imitującego ciężki młot pneumatyczny. Struktura muzyczna utworu opiera się industrialnej pętli syntezatorowej oraz głuchej pulsacji w podkładzie. W tle słychać gitarowe oraz elektroniczne efekty. Wykrzyczana partia wokalna ma czysto punkowy charakter.

   Zamykający podstawową setlistę albumu Six Six Sixties, to krótki utwór o punkowej charakterystyce oparty na hipnotycznym rytmie automatu perkusyjnego, brudnych riffach gitarowych oraz niepokojącej i chłodnej narracji Genesisa P- Orridge'a.

   Do wznowienia CD albumu w formie bunus tracków dodano utwór Discipline w dwóch wersjach granych na żywo - Live at SO36 Club, Berlin 1980 i Live at Illuminated 666 Club, Manchester 1980. Discipline to fuzja punk rocka w wokalu z ciężkim podkładem automatu perkusyjnego, noise'owymi riffami gitarowymi oraz industrialnym zgrzytem.

   Album 20 Jazz Funk Greats osiągnął umiarkowany sukces komercyjny docierając do 6. miejsca na brytyjskim zestawieniu UK Indie Chart, co jest jednym z największych osiągnieć Throbbing Gristle na listach przebojów. Prestiżowy amerykański portal Pitchfork uznał 20 Jazz Funk Greats za najlepszy industrialny album wszechczasów, zaś brytyjski magazyn muzyczny Fact uznał wydawnictwo najlepszym albumem wydanym w latach 70.

Tracklista:

 

1. "20 Jazz Funk Greats" 2:51

2. "Beachy Head" 3:42

3. "Still Walking" 4:56

4. "Tanith" 2:20

5. "Convincing People" 4:54

6. "Exotica" 2:53

7. "Hot on the Heels of Love" 4:24

8. "Persuasion" 6:36

9. "Walkabout" 3:04

10. "What a Day" 4:38

11. "Six Six Sixties" 2:07

 

Bonus tracks:

 

12. "Discipline (Berlin)" 10:45

13. "Discipline (Manchester)" 8:06

 

Personel:

 

Genesis P-Orridge – vocals, bass guitar, violin, vibraphone, synthesizer

Cosey Fanni Tutti – guitar, synthesizer, cornet, vocals

Chris Carter – synthesizer, album sequencing, drum programming, vocals

Peter Christopherson – tape, vibraphone, cornet, vocals

 

Written by, © copyright April 2012 by Genesis GM.