New wave, post punk, synth rock, strona 1

Here's to Future Days - piąty studyjny album brytyjskiej formacji synth popowej, Thompson Twins, który ukazał się na rynku 17 września 1985, a więc z blisko półrocznym opóźnieniem, którego przyczyną było wyczerpanie i nerwowe załamanie wokalisty zespołu, Toma Baileya.
   Mimo ogromnego sukcesu komercyjnego albumu Into the Gap, który przyniósł formacji światową sławę w 1984 roku, muzycy Thompson Twins postanowili rozstać się z odpowiedzialnym za ich sukcesy producentem, Alexem Sadkinem (zdążył jeszcze wyprodukować dla zespołu singiel Lay Your Hands on Me, który potem znalazł się w setliście albymu Here's to Future Days), poza tym Thompson Twins postanowił odejść od standardowego synth popu, przechodząc w kierunku bardziej rockowym, stawiając szerzej na brzmienia gitar, dodając szereg dodatkowego instrumentarium jak saksofon, czy żywa sekcja perkusji, w celu osiągnięcia bardziej organicznego brzmienia. W sesji nagraniowej albumu Here's to Future Days udział wzięli tak znani muzycy sesyjni, jak gitarzysta związany z zespołem Chic, Nile Rodgers, który był również współproducentem całego albumu, czy hardrockowy gitarzysta, współpracujący z Billym Idolem, Steve Stevens.,
   Ponadto bezapelacyjny sukces albumu Into the Gap przyniósł formacji zaproszenie na legendarny charytatywny występ, Live Aid, zorganizowany przez Boba Geldofa i Midge'a Ure, gdzie 13 lipca 1985 roku, na stadionie im. Johna F. Kennedy'ego w Philadelphii, w obecności 100 tysięcy widzów, Thompson Twins zagrał obok największych światowych gwiazd muzyki, w tym Black Sabbath, Run–D.M.C., Judas Priest, Bryana Adamsa, Santany, Madonny, The Cars, Neila Younga, Erica Claptona, Phila Collinsa, Led Zeppelin, Duran Duran, Micka Jaggera, Tiny Turner, Boba Dylana czy Keitha Richardsa. Na tą okazję zespół nagrał własną, rockową wersję przeboju The Beatles - Revolution.
   Zarówno sukces albumu Into the Gap, jak i występ na Live Aid siłą rzeczy pchały nowo wydany album Here's to Future Days w kierunku sukcesu komercyjnego.
   Album otwiera przebojowo brzmiący numer Don't Mess with Doctor Dream łączący style od new wave, przez zimną falę i funk, po synth pop. Ten schemat powtarza się zresztą wielokrotnie na albumie, chociażby w nawiązującym do tytułu albumu utworze Future Days, a także w piosenkach Love Is the Law oraz zamykającej podstawową setlistę albumu Breakaway.
   Bardziej synth popowe oblicze Thompson Twins przypominające nieco bardziej klimaty z albumu Into the Gap prezentują kompozycje King for a Day i Tokyo z japońskimi motywami klawiszy, co raczej było dość częstym elementem na poprzednich albumach formacji. Warto jednak pamiętać, że w obu utworach silne są wpływy funku, new wave i soulu, choć niewątpliwie mają taneczny wydźwięk. Z kolei Lay Your Hands on Me chyba najbardziej nawiązuje do klimatów z albumu Into the Gap; numer bliźniaczo podobny jest do przeboju Hold Me Now, choć brak jest tu tej chłodnej przestrzeni, tak charakterystycznej dla Hold Me Now, pojawia się za to epizod z rockowym gitarowym riffem.
   Są też i całkiem nastrojowe momenty, które przynoszą spokojne soulowe ballady, takie jak You Killed the Clown i Emperor's Clothes (Part 1). W pierwszej kompozycji słychać elementy funku i jazzu, w drugiej zaś silnie zaznaczają się wpływy funku, synth popu, cold wave i new wave.
   Jednak chyba najbardziej niesamowitym i niecodziennym momentem albumu jest wspomniany wcześniej numer Revolution z repertuaru zespołu The Beatles. Niesamowitym i niecodziennym z dwóch względów - po pierwsze Thompson Twins jak nigdy dotąd prezentuje się tutaj jako glam rockowy zespół, bowiem piosenka łączy new wave z ewidentnie glam rockowymi riffami gitary, po drugie Tom Bailey zaskakuje partią wokalną zupełnie w stylu The Beatles!
   Do wersji zremasterowanej wydawnictwa dodano utwory bonusowe. Niealbumowy singiel Roll Over prezentujący zdecydowanie synth popowo-funkowy charakter znany z poprzednich albumów Thompson Twins. Słychać tu (mimo obecności riffów gitarowych) silne wpływy brzmieniowe formacji Kraftwerk, i gdyby tylko utwór był podstawowym numerem wydawnictwa, byłby jego zdecydowanie najlepszym momentem, co też uświadamia, że Thompson Twins popełnił kardynalny błąd nie umieszczając Roll Over w podstawowej setliście albumu Here's to Future Days.
   Shoot Out jest wydłużonym remixem piosenki Don't Mess with Doctor Dream; Alice jest instrumentalną wersją kompozycji Lay Your Hands on Me, podobnie rzecz ma się z Heavens Above!, który jest instrumentalną wersją utworu Future Days. Kompozycja The Kiss jest w rzeczywistości remixem utworu Tokyo, zaś zamykający całą albumową setlistę Desert Dancers jest remixem kompozycji Breakaway.
   Chociaż album Here's to Future Days przyniósł Thompson Twins oczekiwany sukces komercyjny na listach przebojów w Wlk. Brytanii i USA, nie był to sukces, jakiego zespół oczekiwałby, a przynajmniej nie był to sukces na miarę wydawnictwa Into the Gap. Single pochodzące z albumu Here's to Future Days radziły sobie różnie; w USA Lay Your Hands on Me dotarł do 6. miejsca; Don't Mess with Doctor Dream doszedł do 15. miejsca w Wlk. Brytanii; King for a Day zajmował 8. miejsce w USA, zaś w Wlk. Brytanii dopiero 22. miejsce. Sporym rozczarowaniem okazał się Revolution, który nie osiągnął 40. miejsca w Wlk. Brytanii.
   Chyba nawet sami muzycy Thompson Twins nie przypuszczali w tamtym czasie, że album Here's to Future Days będzie ich ostatnim sukcesem komercyjnym. Wydawnictwo też było ostatnim albumem wydanym w klasycznym trzyosobowym składzie zespołu, bowiem w następnym roku klawiszowiec, Joe Leeway, zakochuje się w dziewczynie, dla której postanawia opuścić skład formacji. A to był dopiero początek złej passy i kłopotów Thompson Twins.

Tracklista:

"Don't Mess with Doctor Dream" - 4.25
"Lay Your Hands on Me" - 4.21
"Future Days" - 3.00
"You Killed the Clown" - 4.52
"Revolution" - 4.05
"King for a Day" - 5.18
"Love Is the Law" - 4.43
"Emperor's Clothes (Part 1)" - 4.45
"Tokyo" - 3.38
"Breakaway"- 3.33
"Roll Over" - 4.58 - Bonus Track (Album version that only appeared on North American copies of the original album in 1985)
"Shoot Out" - 6.22 (Remix of "Don't Mess With Doctor Dream" that appeared previously on the UK 12" single known as the "[(U4A)+(U3A)=REMIX]", catalogue number TWINS229)
"Alice" - 4.59 (Instrumental version of "Lay Your Hands On Me")
"Heavens Above!" - 3.19 (Instrumental remix of "Future Days")
"The Kiss" - 5.42 (Remix of "Tokyo")
"Desert Dancers" - 7.07 (Remix of "Breakaway")

Personel:

Tom Bailey – lead vocals, synthesizers, pianos, Fairlight programming, guitar, double bass, drum programming
Alannah Currie – acoustic drums, percussion, marimba, xylophone, backing vocals
Joe Leeway – E-mu Emulator, synth bass, congas, backing vocals

Muzycy sesyjni:

Nile Rodgers – guitar, backing vocals
Steve Stevens – guitar ("Revolution", "Breakaway", "Roll Over")
Steve Elsin – tenor saxophone ("You Killed the Clown")
East Harlem Hobo Choir – backing vocals ("Lay Your Hands on Me", "Future Days")

Written by, © copyright November 2019 by Genesis GM.

NOMC15 - album koncertowy legendarnej brytyjskiej formacji synth popowej, New Order, wydany 26 maja 2017 roku, był zapisem występu na Brixton Academy w rodzinnym mieście zespołu, Manchesterze, 17 listopada 2015 roku, w ramach światowej trasy koncertowej promującej album Music Complete, będącym pierwszym w dotychczasowej działalności New Order albumem nagranym bez udziału Petera Hooka, który opuścił szeregi zespołu w 2007 roku, zaś jego miejcie zajął w 2011 roku basista Tom Chapman.
   Wydawnictwo NOMC15, oprócz materiału pochodzącego z albumu Music Complete, zawiera rzecz jasna największe przeboje New Order z przestrzeni ponad 30 lat jego działalności, choć w klimat koncertu wprowadza trochę klaski w postaci Introduction: Das Rheingold - Vorspiel Ryszarda Wagnera w wykonaniu Georga Soltiego z towarzystwem Filharmonii Wiedeńskiej w Der Ring des Nibelungen w 1997 roku.
   Pierwszą fazę koncertu stanowi bardziej gitarowe, indie rockowe oblicze New Order. Indie rockowy numer Singularity pochodzący z albumu Music Complete, choć z dodatkiem sekwencerowego basowego pulsu w podkładzie, brzmi zdecydowanie surowiej, podobnie jak kolejne piosenki; klasyczne gitarowe Ceremony i Lonesome Tonight z wczesnego okresu działalności formacji, Crystal z albumu Get Ready (2001) oraz Restless z Music Complete zyskują wyraźnie w wersjach live nie tylko na surowości, ale i na bardziej rock'n'rollowym klimacie, czym w zasadzie numery bronią się same.
   Kompozycja 586, klasyka twórczości New Order pochodząca z albumu Power, Corruption & Lies (1983), choć podobnie jak oryginał utrzymana jest wyraźnie w utanecznionym rytmie synth popu, wzmocniona jest agresywniejszymi partiami gitar, co również dodaje kompozycji rock'n'rollowego kolorytu i surowości, na czym tylko zyskuje ona w wersji live.
   Prawdziwą perełką koncertu jest pochodzący z albumu Power, Corruption & Lies synth popowy numer Your Silent Face zagrany - nie licząc dodatkowych partii instrumentalnych i wzmocnienia żywą sekcją perkusyjną - w wersji identycznej, jak na albumie.
   Piosenki Tutti Frutti i People On The High Line z albumu Music Complete bardzo bliskie są wersjom albumowym, choć ich brzmienie jest bardziej surowe dzięki żywej sekcji perkusyjnej. W obu utworach Bernarda Sumnera gościnnie wokalnie wspomogła synth popowa wokalistka młodego pokolenia, La Roux.
   Zupełnie zmieniony został z kolei klasyczny przebój New Order z lat 80. Bizarre Love Triangle, choć linie melodii i partie klawiszy pozostają bez zmian, to sekcja gitary basowej jest przytłumiona, zaś beat sekcji rytmicznej automatu perkusyjnego, syntezatorowy puls i melancholijna przestrzeń upodabniają numer do klimatów bliskich twórczości formacji Pet Shop Boys. Nie zmieniają tego nawet dodatkowe indie rockowe solówki gitar.
   Również zmieniony względem studyjnego odpowiednika został utwór Waiting For The Sirens' Call pochodzący z albumu o tym samym tytule (2005), zaprezentowany został w dynamiczniejszej wersji synth popowej.
   Kompozycja Plastic, podobnie jak pozostałe piosenki z Music Complete, prezentuje się w wersji niemal identycznej jak albumowa, tylko surowości dodaje tu żywa sekcja perkusji.
   Klasyczny synth popowy przebój z lat 80. The Perfect Kiss z albumu Low-Life (1985) bliski jest oryginalnemu brzmieniu, mimo uwspółcześnieniu sekcji rytmicznej i dodaniu nowych partii gitarowych.
   Kultowy numer, True Faith, choć został praktycznie całkowicie zmieniony muzycznie poprzez uwspółcześnioną sekcję rytmiczną, dodanie syntezatorowego pulsu i nowych partii klawiszowych oraz wyciszeniu sekcji basowej, zyskuje na brzmieniu chyba najbardziej, bowiem klimat utworu ciągle pozostaje ten sam, nie zmieniają się ani tło, ani solówki gitarowe. Numer w nowej wersji broni się sam, wciąż pozostając klasyczną pozycją w twórczości New Order świetnie sprawdzającą się koncertowo.
   Klasyka wczesnego New Order, piosenka Temptation, utrzymana jest na oryginalnym syntezatorowym pulsie, utanecznionym rytmie i mocniejszych, indie rockowych riffach gitarowych.
   Kompozycje Atmosphere i Love Will Tear Us Apart to retrospektywny powrót do repertuaru z poprzedniego wcielenia New Order, czyli formacji Joy Division; obie piosenki zaprezentowane zostały w oryginalnych, choć bardziej surowych wersjach.
   Prawdziwą przystawką na zakończenie koncertu jest - a jakże - największy przebój formacji, Blue Monday, będący wielkim, ikonicznym wręcz hitem lat 80. oraz wizerunkiem twórczości New Order. Utwór zagrany został w oryginalnej wersji, choć z nieco wydłużonymi partiami instrumentalnymi.
   New Order udowadnia, że mimo braku Petera Hooka w składzie jest jedną z niewielu synth popowych formacji, która ciągle jest w stanie dać prawdziwy show na miarę występów kultowego zespołu Depeche Mode, prezentując doskonałą formę koncertową.

Tracklista:

1-1 Introduction: Das Rheingold - Vorspiel, Written-By Wagner 3:20
1-2 Singularity 6:01
1-3 Ceremony 4:55
1-4 Crystal 6:53
1-5 586 5:22
1-6 Restless 4:39
1-7 Lonesome Tonight 4:08
1-8 Your Silent Face 6:22
1-9 Tutti Frutti 7:09
1-10 People On The High Line 5:51
1-11 Bizarre Love Triangle 6:01
2-1 Waiting For The Sirens' Call 7:20
2-2 Plastic 7:16
2-3 The Perfect Kiss 6:21
2-4 True Faith 6:39
2-5 Temptation 9:38
2-6 Atmosphere 4:12
2-7 Love Will Tear Us Apart 4:06
2-8 Blue Monday 7:30

Personel:

Art Direction – Warren Jackson
Guest, Vocals [Vocal] – La Roux (tracks: 1-9, 1-10)
Management – Andrew Robinson, Prime Management, Rebecca Boulton
Mastered By – Frank Arkwright
Mixed By – Danny Davies
Recorded By – Martin Knight, Necker
Recorded By [Assistant] – Adam Williams
Written-By – Bernard Sumner (tracks: 1-2 to 2-8), Gillian Morris (tracks: 1-2, 1-4 to 1-11, 2-2 to 2-5, 2-8), Ian Curtis (tracks: 1-3, 2-6, 2-7), Peter Hook (tracks: 1-3 to 1-5, 1-7, 1-8, 1-11, 2-1, 2-3 to 2-8), Philip Cunningham (tracks: 1-2, 1-6, 1-9, 1-10, 2-1, 2-2), Stephen Hague (tracks: 2-4), Stephen Morris (tracks: 1-2 to 2-8), Thomas Chapman (tracks: 1-2, 1-6, 1-9, 1-10, 2-2)

Written by, © copyright December 2019 by Genesis GM.

Visage - wydany 10 listopada 1980 roku debiutancki album brytyjskiej formacji new wave, Visage, od którego bierze swój początek cały ruch new romantic oraz fala synth popowej rewolucji, jaka ogarnęła Wielką Brytanię na początku lat 80.
   Początki Visage sięgają końca lat 70., w czasach dominacji w Wlk. Brytanii nurtów punka i disco, kiedy punkowy muzyk, Steve Strange, wraz z DJ-em Rustym Eganem związanym z punkowym zespołem, The Rich Kids, prowadzili imprezy w londyńskich klubach m.in. Blitz i Camden Palace, na których prezentowano muzykę wykonawców pokroju Kraftwerk, Davida Bowiego, Roxy Music czy niemieckich zespołów nurtu krautrocka; obowiązywały tam również ekstrawaganckie stroje i makijaże, co było preludium do stworzenia nurtu zwanego wówczas Blitz Kids, a następnie No Future, które stały się zalążkiem całego ruchu new romantic.
   W 1978 roku Steve Strange i Rusty Egan, zainspirowani prezentowaną przez siebie w klubach muzyką ulubionych wykonawców, postanowili sami założyć zespół. W tamtym czasie na granicy rozpadu z powodu odejścia wokalisty, Johna Foxxa, pozostawała formacja Ultravox, której klawiszowiec i skrzypek, Billy Currie, oraz nowy wokalista, były muzyk zespołu Thin Lizzy, Midge Ure, postanowili zasilić nowo powstałą formację, Visage. Do składu zespołu dołączyli również muzycy new wave'owej formacji Magazine, Dave Formula, John McGeoch i Barry Adamson, tworząc tym samym zespół o charakterze supergrupy.
Mimo, iż ich pierwszy singiel Tar, wydany jesienią 1979 roku, przeszedł praktycznie bez echa, formacja podpisała kontrakt z dużą wytwórnią płytową, Polydor Records, co umożliwiło muzykom nagranie debiutanckiego albumu, który na początku lat 80. miał zatrząść nie tylko brytyjską, ale i światową sceną muzyczną.
   Bezpośrednie koneksje Visage z Ultravox wywarły szczególny wpływ na muzykę obu zespołów, co też dobitnie słychać na otwierającym album Visage utworze zatytułowanym po prostu Visage, będącym w klimacie łączącym post punk, new wave i synth pop bardzo zbliżony do klimatów formacji Ultravox z albumu Vienna (1980). Zresztą piosenka równie dobrze mogłaby się ukazać na albumie Vienna. Nawet pojawiający się pod koniec utworu syntezatorowy puls może kojarzyć się z kompozycją Passing Strangers z albumu Vienna, choć z drugiej strony warto zwrócić uwagę na znacznie agresywniejsze riffy gitarowe w stylu Davida Bowiego, którego silne wpływy słychać również w warstwie wokalnej.
   Piosenka Blocks On Blocks do złudzenia przypomina z kolei synth popowe dokonania formacji Ultravox z albumu Systems of Romance (1978), a nawet jeszcze bardziej - z uwagi na sekcję wokalną i sekwencerowy puls w podkładzie - solową twórczość Johna Foxxa z początków lat 80. W refrenie partia wokalna została przetworzona przez vocoder.
   Instrumentalny utwór, The Dancer, choć również utrzymuje silne muzyczne wpływy formacji Ultravox, głównie poprzez klawiszową przestrzeń, to warstwa muzyczna ma wyraźnie surowszy, post punkowy charakter z wpływami twórczości Davida Bowiego w rytmie sekcji żywych bębnów, gitarowych solówkach oraz partiach fortepianu i saksofonu.
   Tar, który rok wcześniej ukazał się na singlu, jest utanecznionym numerem łączącym stylistykę synth pop w klimacie Ultravox z albumu Systems of Romance z elementami disco lat 70. w sekcji rytmicznej oraz twórczością Davida Bowiego w partiach saksofonu.
   Kompozycja Fade To Grey to, rzecz jasna, singiel i teledysk, który przyniósł Visage międzynarodowy rozgłos i sukces; to sztandarowy numer, z którym do dziś jest kojarzony Visage, nawet przez osoby niezorientowane w muzyce lat 80. Utwór stał się numerem jeden list przebojów w Niemczech oraz osiągnął czołowe lokaty list przebojów m.in. w USA, Wlk. Brytanii, Australii, Francji, Szwajcarii czy we Włoszech. Słynny teledysk Fade to Grey wyreżyserowali Kevin Godley i Lol Creme z zespołu Godley and Creme. Choć numer zaczyna się od chłodnego i minimalistycznego intro, to w krótkim czasie nabiera charakterystycznego transowo-hipnotycznego wymiaru synth popu z pulsującym wolno sekwencerowym podkładem i futurystyczno-romantycznymi partiami klawiszy. Erotycznego wymiaru kompozycji dodają partie francuskojęzycznej deklamacji w wykonaniu Brigitte Arens, pochodzącej z Luksemburga ówczesnej dziewczyny Rusty'ego Egana.
   Utwór Malpaso Man jest silnie naznaczony stylistyką twórczości Ultravox z albumu Vienna; numer charakteryzuje się zagęszczoną rytmiką żywej sekcji bębnów łącząc elementy new wave, post punku i cold wave. Słychać tu także echa twórczości Davida Bowiego (szczególnie na wstępie), zaś w partiach wokalnych, choć oparte są w większości na deklamacji, słyszalne są bardzo silne wpływy Midge'a Ure.
   Wyraźne wpływy brzmieniowe i wokalne formacji Ultravox charakteryzują także Mind Of A Toy, drugi obok Fade To Grey przebój albumu, choć numer jest zdecydowanie bardziej synth popowy i zimnofalowy z chwytliwymi i chłodnymi solówkami klawiszy, marszowym tempem sekcji rytmicznej i charakterystyczną dla twórczości Ultravox sekcją basu w podkładzie oraz przestrzenią. Kompozycję wieńczy interlude w postaci muzyki z pozytywki. Bardzo podobny schemat muzyczny prezentuje Visa-age, choć sekcja rytmiczna utworu jest znacznie bardziej utaneczniona.
   Utwór Moon Over Moscow, jakby dla odmiany, utrzymany jest w tanecznych klimatach rodem z twórczości z pierwszych dwóch albumów japońskiej formacji, Yellow Magic Orchestra. Kompozycja, oprócz utanecznionej sekcji rytmicznej w stylu disco, zawiera chwytliwe partie klawiszy o orientalnym japońskim zabarwieniu. Nie licząc wokaliz i vocoderowego epizodu, jest to utwór w zasadzie instrumentalny.
   Album wieńczy instrumentalny The Steps, przypominający twórczość Vangelisa utwór o dość surowym brzmieniu przestrzeni, która w końcówce przechodzi w organowo brzmiącą psychodelę. Utwór charakteryzuje się orkiestrowymi partiami oraz odległym, miarowym i prostym bębnieniem typu "bam-bam" w rytm akcji serca, wprowadzając tym samym album - jak i słuchacza - w stan wyciszenia.
   Album Visage jest nie tylko symbolem muzyki lat 80. i największym sukcesem komercyjnym zespołu Visage. Jego pojawienie się na rynku muzycznym spowodowało prawdziwą eksplozję syntezatorowych wykonawców i zespołów w samej tylko Wielkiej Brytanii. Album rozpoczął przede wszystkim nurt o nazwie new romantic, który Visage kreował wspólnie z Ultravox, a pod który bardzo chętnie, głównie wizualnie, podpinali się najwięksi wykonawcy tamtych czasów, w tym Depeche Mode, Soft Cell, The Human League, Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD), Duran Duran, Tears For Fears, Spandau Ballet, The Cure i wielu innych. New romantic był tym samym krótkotrwałym, ale niezwykle popularnym zjawiskiem muzyczno-kulturowym, co dekadę później wywodzący się z rejonów Seattle nurt grunge. Wraz z rozwiązaniem zespołu Visage w 1985 roku, skończył się również sam new romantic; wszystkie zespoły identyfikujące się dotąd z tym nurtem, w tym Ultravox, zmieniły swój styl. Analogiczny proces nastąpił dekadę później w przypadku grunge'u, który skończył się wraz z rozwiązaniem formacji Nirvana.

Tracklista:

1. „Visage” 3:53
2. „Blocks on Blocks” 4:00
3. „The Dancer” 3:40
4. „Tar” 3:32
5. „Fade to Grey” 4:00
6. „Malpaso Man” 4:14
7. „Mind of a Toy” 4:28
8. „Moon Over Moscow” 4:00
9. „Visa-age” 4:18
10. „The Steps” 3:14

Personel:

Skład podstawowy;

Steve Strange – lead vocals
Midge Ure – guitar, backing vocals, synthesizers
John McGeoch – guitar, backing vocals, saxophone
Dave Formula – synthesizer
Billy Currie – electric violin, synthesizer
Rusty Egan – drums, backing vocals, electronic percussion

Muzycy sesyjni:

Barry Adamson – bass guitar (1, 2, 4)
Chris Payne – synthesizer (5)
Cedric Sharpley – drums, electronic drums programming (5)
Brigitte Arens – voice (5)

Written by, © copyright December 2019 by Genesis GM.