New wave, post punk, synth rock, strona 2

Lost Sirens - album brytyjskiej formacji new wave, New Order, poprzedzony niesamowitymi perypetiami i konfliktem wewnątrz zespołu, którego głównym bohaterem był basista Peter Hook, który po wydaniu w 2005 roku albumu Waiting For The Sirens’ Call nie tylko postanowił opuścić zespół, ale także... rozwiązać (bezskutecznie) New Order. Kiedy w 2012 roku ujawniono informację iż New Order chce wydać album z niepublikowanymi utworami pochodzącymi z sesji nagraniowej do Waiting For The Sirens’ Call, Hooky próbował storpedować wydanie tego albumu. Wreszcie po przepychankach prawnych, 11 stycznia 2013 roku ukazało się wydawnictwo Lost Sirens zawierające utwory, które nie dostały się do albumowej setlisty Waiting For The Sirens’ Call.

   Otwierający album numer, I'll Stay with You, jest przykładem klasycznego oblicza New Order ostatniej dekady; numer zaczyna się od soczyście elektronicznej introdukcji, po czym przechodzi w stylistykę gitarowego indie rocka.

   Następna kompozycja - najlepsza na wydawnictwie - Sugarcane jest z kolei odwrotnością numeru poprzedniego; piosenkę rozpoczyna gitarowy, indie rockowy wstęp, po czym numer przechodzi w funkowo-synth-popowy klimat nawiązujący stylem do schyłkowego Joy Division i wczesnego New Order.

   Utwory Recoil i Hellben (ten drugi, z motywami elektroniki, ma bardziej utaneczniony charakter) nawiązują do brit-popowego oblicza New Order, zaś piosenki Californian Grass i I've Got a Feeling są bardziej indie rockowe i nawiązują stylem do twórczości wczesnego Joy Division. Kompozycja Shake It Up z kolei jest połączeniem utanecznionego eletro popu z gitarowymi, indie rockowymi riffami; numer dość mocno zbliżony jest klimatem do przeboju Crystal z albumu Geat Ready (2001).

   Całość wieńczy utwór pochodzący z albumu Waiting For The Sirens’ Call, I Told You So, w wersji Crazy World Mix, w znacznie bardziej spowolnionym tempie sekcji rytmicznej i w bardziej indie rockowej stylistyce względem pierwowzoru.

   Album Lost Sirens, chociaż pod względem poszczególnych piosenek prezentuje się nader solidnie, nie prezentuje jakiejś szerszej koncepcji i myśli przewodniej, przez co jest chyba najsłabszym albumem w dyskografii New Order, mimo to wydawnictwo odniosło umiarkowany sukces komercyjny zajmując 23. miejsce w Wlk. Brytanii i 68. miejsce w Niemczech (w zestawieniu Offizielle Top 100).

 

Tracklista:

 

1. "I'll Stay with You" 4:22

2. "Sugarcane" 4:50

3. "Recoil" 5:09

4. "Californian Grass" 4:35

5. "Hellbent" 4:27

6. "Shake It Up" 5:23

7. "I've Got a Feeling" 4:29

8. "I Told You So" (Crazy World Mix) 5:06

 

Personel:

 

Art Direction, Design – Studio Parris Wakefield

Mastered By – Frank Arkwright

Mixed By – Cenzo Townshend (tracks: 1, 2, 4 to 7), Stephen Street (tracks: 1, 4, 5, 7)

Producer – New Order, Stephen Street (tracks: 1, 4, 5, 7)

Project Manager – Gary Lancaster

Written-By – Bernard Sumner, Peter Hook, Phil Cunningham, Stephen Morris

 

Written by, © copyright May 2015 by Genesis GM.

Lifelines - siódmy album studyjny norweskiej formacji A-ha, nagrywany między czerwcem 2001 a styczniem 2002 roku, wydany został 24 kwietnia 2002 roku. Za produkcję albumu odpowiedzialni byli Ian Caple, Martin Landquist, Clive Langer, Alan Winstanley oraz Stephen Hague doskonale znany ze współpracy m.in. z New Order, Pet Shop Boys czy Blur.

   Początek dekady lat 2000. przyniósł ze sobą powrót mody na zespoły muzyczne i brzmienia lat z 80. Nastąpiły udane powroty takich wykonawców, jak Depeche Mode, New Order, Pet Shop Boys, The Cure, Kraftwerk, The Human League, Simple Minds i oczywiście A-ha.

   W odróżnieniu od wymienionych brytyjskich gigantów spod znakui synth pop / new wave A-ha nie wrócili brzmieniem do swoich korzeni z lat 80., wręcz przeciwnie, album Lifelines jest kontynuacją założeń z poprzedniego wydawnictwa studyjnego formacji, Minor Earth Major Sky (2000), toteż dominują tu nastrojowe ballady, dosyć charakterystyczne dla tria z Norwegii, okraszone delikatnym i anielskim wokalem Mortena Harketta, z czego najlepsze z całą pewnością są Time and Again, A Little Bit, Turn the Lights Down oraz tytułowy Lifelines. Chyba warto jeszcze nadmienić gościnny udział wokalistki formacji Bel Canto, Anneli Marian Drecker, w utworze Turn The Lights Down.

   Inną charakterystyczną cechą albumu jest wyraźne kroczenie w kierunku britpopu (często łączonego z trip-hopową rytmiką i elektroniczną oprawą) oraz nowoczesnej muzyki klubowej. Nie brakuje tu dynamicznych numerów, jak You Wanted More, Did Anyone Approach You? Afternoon High i Oranges on Appletrees.

   Kompozycje There's a Reason for It, Less Than Pure i Dragonfly z kolei wyróżniają się britpopowym klimatem mocno podchodzącym pod styl Coldplay.

   Jedynymi nawiązaniami brzmieniowymi do lat 80. są mocno utaneczniony, synth popowy numer w stylu retro, Cannot Hide, oraz przepiękna syntezatorowa ballada, Forever Not Yours, którą charakteryzuje również genialny teledysk w reżyserii Haralda Zwarta nakręcony na Kubie.

   Całość albumu to udane połączenie zarówno melancholii, jak i dobrego nastroju. Album Lifelines przyniósł A-ha ogromny sukces komercyjny, również wszystkie pochodzące z niego single - Forever Not Yours, Lifelines oraz Did Anyone Approach You? - usadowiły się wysoko na światowych listach przebojów. Singiel Forever Not Yours, który ukazał się 2 kwietnia 2002 roku, dotarł m.in. do 2. miejsca w Czechach, 18. miejsca w Niemczech, 175. miejsca na brytyjskiej UK Singles, zaś w rodzinnej Norwegii singiel był hitem numer 1. Singiel Lifelines, którego premiera miała miejsce 8 lipca 2002 roku, uplasował się na 32. miejscu w Niemczech, 78. miejscu UK Singles, zaś w Norwegii dotarł do 18. miejsca. 32. miejsce w Niemczech z kolei osiągnął trzeci z singli albumu, Did Anyone Approach You?, który ukazał się 30 września 2002 roku. Sam album Lifelines był numerem jeden na listach przebojów w Norwegii i Niemczech, zajął również 4. miejsce zestawienia European Albums, ponadto dotarł m.in. do 6. miejsca w Szwajcarii, 8. miejsca w Polsce, 9. miejsca w Danii, 30. miejsca we Francji oraz 67. miejsca na UK Albums. Tym samym A-ha osiągnęło szczyt popularności na miarę ówczesnych sukcesów Depeche Mode lub New Order, co przełożyło się także na entuzjastyczne przyjęcie zespołu podczas światowej trasy koncertowej promującej album.

 

Tracklista:

 

Lifelines – 4:17

You Wanted More – 3:39

Forever Not Yours – 4:06

There's A Reason For It – 4:21

Time And Again – 5:03

Did Anyone Approach You? – 4:10

Afternoon High – 4:30

Oranges On Appletrees – 4:16

A Little Bit – 4:10

Less Than Pure – 4:13

Turn The Lights Down – 4:14

Cannot Hide – 3:19

White Canvas – 3:27

Dragonfly – 3:19

Solace – 4:20

 

Personel (skład podstawowy):

 

Morten Harket - vocals

Magne Furuholmen - keyboards

Paul Waaktaar-Savoy - guitar

 

Written by, © copyright March 2013 by Genesis GM.

Closer - drugi i zarazem ostatni album studyjny brytyjskiej formacji new wave, Joy Division, nagrywany w marcu 1980 roku w studiu Britannia Row w londyńskim Islington. Producentem albumu był odpowiedzialny już za produkcję poprzedniego albumu Joy Division, Unknown Pleasures, Martin Hannett. Wydanie albumu zaplanowane zostało na na 8 maja 1980 roku, jednakże samobójcza śmierć Iana Curtisa w tymże maju spowodowała, że Closer ostatecznie ukazał się 18 lipcu 1980 roku, stając się jednym z przełomowych i sztandarowych wydawnictw w historii rocka.

   Album charakteryzuje przede wszystkim o wiele szersze sięgnięcie przez Joy Division po instrumenty klawiszowe, co zresztą było typowe dla ówczesnych przedstawicieli brytyjskich zespołów wywodzących się z kręgu new wave. Muzycznie na albumie dominują style łączące inspiracje muzyką lat 60., brytyjską sceną punkową oraz muzyką elektroniczną spod znaku twórczości Kraftwerk w połączeniu z depresyjnym wokalem Iana Curtisa wyrażającego swą samotność, ból i zmaganie się z samym sobą.

   Warto zwrócić uwagę na utwory takie, jak Isolation, A Means To An End czy Heart And Soul, w których zespół kroczy wyraźnie w kierunku stylistyki synth pop charakterystycznej dla późniejszego stylu New Order. Jednak najlepszym momentem jest tu zimnofalowy numer, The Eternal, będący praktycznie apogeum całego albumu.

   Jednak nieważne, co w ogóle można napisać o tym albumie, Closer kojarzy się przede wszystkim z samobójstwem Curtisa, które de facto uczyniło z niego swoistą ,,wyklętą" ikonę rocka. Sam album odniósł sukces komercyjny docierając do 6. miejsca zestawienia listy UK Albums oraz do 10. miejsca w Nowej Zelandii, co było względnie skromnym osiągnięciem biorąc pod uwagę późniejsze sukcesy albumów New Order. Jednakże Closer zyskał status albumu wręcz ikonicznego w następnych latach i takim pozostaje właściwie po dzień dzisiejszy. W 2003 roku album został sklasyfikowany na 157. miejscu listy 500 albumów wszech czasów według magazynu Rolling Stone.

   Ostatecznie, krótko po ukazaniu się albumu, pozostali muzycy Joy Division postanowili rozwiązać zespół jednocześnie zakładając nową formację, New Order, której, w dużej mierze bazując na legendzie Joy Division i albumu Closer, skutecznie udało się podbić muzyczny światowy rynek.

 

Tracklista:

 

1. „Atrocity Exhibition” 6:05

2. „Isolation” 2:53

3. „Passover” 4:46

4. „Colony” 3:55

5. „A Means to an End” 4:07

6. „Heart and Soul” 5:51

7. „Twenty Four Hours” 4:26

8. „The Eternal” 6:07

9. „Decades” 6:09

 

Personel:

 

Ian Curtis – lead vocals, guitar, melodica

Bernard Sumner – guitar, bass guitar, synthesizers

Peter Hook – bass guitar, guitar, six-string bass guitar

Stephen Morris – drums, electronic drums, percussion

 

Written by, © copyright December 2012 by Genesis GM.