Experimental, drone & industrial

Journey Through a Body - piąty i ostatni album studyjny brytyjskiej formacji rockowo-eksperymentalnej, Throbbing Gristle, przed rozwiązaniem zespołu w maju 1981 roku, jest zarazem drugim po 20 Jazz Funk Greats (1979) w pełni studyjnym wydawnictwem (wszystkie pozostałe albumy z okresu 1977-80 łączą materiał studyjny z koncertowym). Po raz pierwszy formacja nagrała też studyjny materiał poza Londynem, przenosząc się w marcu 1981 roku do Rzymu, siedziby kościoła katolickiego, którego najzagorzalszym wrogiem był frontman Throbbing Gristle, Genesis P- Orridge. Muzyk postanowił "ujawnić" czwartą Tajemnicę Fatimską głoszącą, że papież Jan Paweł II jest antychrystem! Wydawnictwo zostało nagrane w studiu włoskiego publicznego radia RAI (zapewne katoliccy redaktorzy nie mieli zielonego pojęcia z kim mają do czynienia) w zaledwie pięć dni, na klika tygodni przed zamachem na Jana Pawła II dokonanego przez Alego Ağcę.
   O ile na wspomnianym albumie 20 Jazz Funk Greats muzycy Throbbing Gristle bezczelnie flirtują z formą popową, to wydawnictwo Journey Through a Body jest zdecydowanym powrotem twórczości zespołu do eksperymentalnych korzeni i klimatu muzyki twórców wywodzących się z niemieckiego nurtu krautrocka, który w Niemczech od kilku lat był gatunkiem już martwym, zaś Throbbing Gristle, na przekór wszystkiemu i wbrew komercjalizacji muzyki elektronicznej oraz industrialnej, nagrał swój bodaj najbardziej awangardowy album, niemal w całości instrumentalny w iście wagnerowskim duchu. Zresztą wchodząc do studia RAI muzycy nie mieli ani żadnych dem utworów, ani nawet jakichkolwiek nut! Wszystko powstawało w zaledwie pięć dni w formie improwizacji (jam session), jak dekadę wcześniej w przypadku twórców z nurtu krautrocka pokroju formacji Tangerine Dream, Cluster czy Neu!
   Wydawnictwo Journey Through a Body finalnie ukazało się nakładem niewielkiej wytwórni Walter Ulbricht Schallfolien w kwietniu 1982 roku, zaś jego formuła składa się z dwóch beztytułowych suit podzielonych na tytułowe wątki.
   Strona A (24 min.) rozpoczyna się od 15-minutowego wątku Medicine z przerażającym motywem buczenia monitora kontrolującego funkcje życiowe, wskazującego śmierć pacjenta. Chwila ciszy (przerywanej konwersacją w tle) i aparat ponownie podejmuje pracę; słychać jest dźwięk pracującego płucoserca, ciężki oddech pełen cierpienia, czy płacz dziewczynki cierpiącej ból. Ból, cierpienie, sucha praca aparatury podtrzymującej życie i obojętność personelu medycznego przewijają się przez całą ścieżkę.
   Drugą część kompozycji stanowi jedyny wokalny moment albumu, wątek Catholic Sex z charakterystycznym dla twórczości Throbbing Gristle proto-house'owym beatem automatu perkusyjnego utrzymującego jednostajne tempo, oraz basowym pulsem sekwencera w podkładzie (będącego też zapowiedzią twórczości zespołów Chris & Cosey / CarterTutti) wspartego sekcją gitary basowej. W strukturze muzycznej występują też chaotyczne partie trąbki, syntezatorowo-industrialne eksperymenty dźwiękowe oraz odgłosy ostrego (katolickiego) sexu. Antyreligijna narracja w wykonaniu Genesisa P- Orridge'a pojawia się wraz z psychodeliczną przestrzenią organową.
   Strona B (16 min.) składa się z trzech wątków. Neofolkowy wątek Exotic Functions zawiera elementy klasycznej europejskiej muzyki fortepianowej połączonej z muzyką Wschodu i rytmami afrykańskimi oraz odgłosami afrykańskich dzikich zwierząt. Utwór często zmienia swoje tempo od bardzo powolnego do zabójczo szybkiego, stanowiąc jednocześnie hołd dla amerykańskiego awangardowego pianisty, Martina Denny'ego.
   Wątek Violencia (The Bullet) to eksperymentalno-industrialne rejony nawiązujące do niemieckiego nurtu krautrocka oraz elektro-akustycznej muzyki konkretnej. Nie ma tu spójnej linii melodii, brak jest sekcji rytmicznej, występują za to luźne improwizowane dźwięki instrumentów - przesterowanej gitary, fortepianu, syntezatorowych eksperymentów dźwiękowych, oraz niezwykle szorstkiego brzmienia syntezatorów, które tylko częściowo przytłumiają krzyki maltretowanych ludzi.
   Kompozycję wieńczy zupełnie niespodziewanie klimat muzyki poważnej - fortepianowy i dramatyczny wątek Oltre La Morte, Birth and Death w duchu twórczości XIX-wiecznego niemieckiego kompozytora muzyki poważnej, Ryszarda Wagnera, oraz twórczości z przełomu lat 60. i 70. brytyjskiej formacji psychodelicznej, Pink Floyd.
   Wydawnictwo Journey Trough a Body jest nie tylko końcem pewnej epoki w twórczości Throbbing Gristle, ale także końcem pewnej epoki we wczesnym okresie ery rocka industrialnego, zaś na następny studyjny album zespołu trzeba było czekać kolejne 23 lata.

Tracklista:

Side A:

1. "Medicine" 15:22
2. "Catholic Sex" 8:10

Side B:

3. "Exotic Functions" 4:18
4. "Violencia (The Bullet)" 8:00
5. "Oltre La Morte, Birth and Death" 3:27

Personel:

Genesis P-Orridge – lead vocals, bass guitar, violin, guitars, percussion
Cosey Fanni Tutti – guitars, cornet, effects, tapes
Peter Christopherson – tapes, electronics, cornet, percussion
Chris Carter – synthesizers, tapes, electronics, drum machine, programming

Written by, © copyright September 2015 by Genesis GM.

Electronic Sound - drugi solowy album studyjny instrumentalisty legendarnej brytyjskiej formacji rockowej The Beatles, George'a Harrisona, nagrany między listopadem 1968, a lutym 1969 roku w studiach Sound Recorders w Los Angeles (USA), Kinfauns (w domu George'a Harrisona) oraz w Surrey na południowo-wschodnich przedmieściach Londynu. Wydawnictwo ukazało się 9 maja 1969 roku nakładem niewielkiej wytwórni Zapple (filii wytwórni Apple Records), budząc kontrowersje. Jeżeli ktoś wtedy spodziewałby się przebojowych, popowych piosenek w stylu twórczości The Beatles, musiałby przeżyć spory szok; album zawiera dwie długie instrumentalne suity (18 i 25 minut), co jak na standardy lat 60. było bardzo odważnym posunięciem, bowiem taki schemat nagrywania wydawnictw przyjął się dopiero w latach 70. w kręgach zespołów rocka awangardowego.
   Ciężko jest się tu doszukiwać analogii do twórczości The Beatles, jednakże George Harrison należał do najbardziej kreatywnych muzyków tej najbardziej znanej na świecie formacji. Był zwolennikiem wprowadzenia szerszego i często nietypowego jak na tamte czasy instrumentarium, w tym m.in. sitaru, tamburynu, tambury, co miało związek z jego fascynacją kulturą i muzyką wschodu i przyjaźnią z wirtuozem sitaru, Ravim Shankarem. We wczesnych latach 60., będąc nieco w cieniu pozostałych muzyków zespołu, zainteresował się elektroniczną muzyką konkretną i jej możliwościami w dziedzinie polifonii, przetwarzania i modyfikacji dźwięków. Zajął się wczesnymi metodami samplowania i loopów, co też sukcesywnie wprowadzał na albumach The Beatles, stając się tym samym pionierem w dziedzinie inżynierii dźwięku, polifonii, stereofonii i muzyki elektronicznej.
   Światowy sukces The Beatles na początku lat 60. sprawił iż formacja mogła również sięgać po drogie nowinki techniczne, a jedną z nich był niewątpliwie syntezator opatentowany przez Boba Mooga (Moog), którego pierwszy egzemplarz ukazał się w 1964 roku. Instrument oferował rewolucję nie tylko w brzmieniu i w dźwiękach, ale nawet w sposobie tworzenia muzyki; był prawdziwym technicznym cackiem na miarę współczesnych najnowszych modeli Ferrari, więc większości zespołów nie stać było na taki instrument (uproszczony i tańszy model Minimooga ukazał się w 1970 roku). Stać na Mooga było natomiast The Beatles - z obopólną korzyścią - dla formacji, która mogła uatrakcyjnić swoje kompozycje, oraz dla Boba Mooga, którego instrument tacy giganci mogli tylko rozreklamować na cały świat. Całkowite możliwości syntezatora Mooga postanowił wykorzystać George Harrison nagrywając wydawnictwo studyjne wyłącznie przy użyciu tego syntezatora i elektroniki (system modułowy Moog III), na co raczej nie mógłby sobie pozwolić w The Beatles.
   Album składa się z dwóch długich suit nagrywanych w dwóch różnych miejscach. Strona A wydawnictwa zatytułowana Under the Mersey Wall, nagrana została w lutym 1969 roku w podlondyńskim Esher. Eksperymentalna kompozycja nagrana przy użyciu dwóch syntezatorów grających jednocześnie (rewolucyjna metoda dubu), zawiera elektroniczne zapętlenia, nawet coś w rodzaju sekcji rytmicznej, elektronicznie przetworzone industrialne dźwięki, które z czasem układają się w całkiem spójną, wibrującą i psychodeliczną syntezatorową linię melodyczną obudowaną tu i tam eksperymentalnymi, syntezatorowymi dźwiękami.
   Strona B albumu nosi tytuł No Time or Space, nagrana została wcześniej od ścieżki Under the Mersey Wall - w listopadzie 1968 roku w Kalifornii przy współpracy z legendarnym amerykańskim producentem muzycznym i wirtuozem syntezatora Mooga, Bernie'em Krause'em (współtworzył jeden z pierwszych zespołów wykonujących rocka elektronicznego, Beaver and Krause), który po ukazaniu się wydawnictwa wytoczył nawet George'owi Harrisonowi proces sądowy (zakończony ugodą) o nielegalne wykorzystanie jego pomysłów. Schemat utworu No Time or Space jest ten sam, co w przypadku kompozycji Under the Mersey Wall. Eksperymentalna ścieżka prezentuje wszelkie, zadziwiające jak na ówczesne możliwości techniczne elektroniczne dźwięki syntezatorów, choć w utworze No Time or Space artysta bardziej kładzie nacisk na aspekt efektów stereofonicznych. Kompozycję rozpoczyna dźwięk przypominający próbę perkusyjną - w tym przypadku próbę archaicznych automatów perkusyjnych, które z czasem wtapiają się w syntezatorowe szumy, odgłos przeciągu z psychodelicznym podkładem w tle. Potem następuje kakofonia przeróżnych syntezatorowych industrialnych, wibrujących czy futurystycznych dźwięków przypominających dźwięki z futurystycznych gierek komputerowych na Commodore 64 i Atari (a także brzmienia z początków lat 80. w wykonaniu brytyjskich formacji synth popowych, Depeche Mode i The Human League ), te zaś na przemian zapętlają się z szumami, industrialnymi dźwiękami, stereofonicznymi efektami audio i taśmowymi eksperymentami dźwiękowymi, by stworzyć wreszcie coś w rodzaju chwilowej złożonej, futurystyczno-psychodelicznej linii melodii, po czym struktura muzyczna (od 20 minuty) przybiera formę czysto eksperymentalną powracając do syntezatorowych polifonicznych, często futurystycznych dźwięków, odgłosów industrialnych, szumów, stereofonicznych efektów dźwiękowych oraz taśmowych eksperymentów.
   Album Electronic Sound, którego sympatyczną okładkę George Harrison narysował sam, nie odniósł sukcesu komercyjnego (zaledwie 191. miejsce w USA), niemniej wartość muzyczna wydawnictwa do dziś wydaje się bezcenna i jest jedną z najważniejszych pozycji w historii muzyki - przede wszystkim elektroniczne. Jednakże album Electronic Sound nie należy do tych nowatorskich i przełomowych elektronicznych wydawnictw typu An Electric Storm (Wite Noise, 1969), Phaedra (Tangerine Dream, 1974), Autobahn (Kraftwerk, 1974), czy Oxygène (Jean Michel Jarre, 1976), sam George Harrison nagrał go bardziej z czystej chęci nagrania albumu z muzyką elektroniczną, zaś wydawnictwo Electronic Sound jest raczej typowym eksperymentalnym albumem z muzyką konkretną z lat 50. i 60., jakie wydawali w tamtym czasie eksperymentatorzy elektroniczni z Pierre'em Schaefferem, Pierre'em Henrym, Johnem Cage'em, Vladimirem Ussachevskym, Karlheinzem Stockhausenem czy Eugeniuszem Rudnikiem na czele, niemniej wydawnictwo Electronic Sound było przykładem, że muzyk popowy / rockowy jest w stanie wydać album z muzyką elektroniczną, co dało zachętę dla wielu następnych naśladowców i początek kolejnej rewolucji muzycznej, poczynając od zespołów Pink Floyd i White Noise (Wlk. Brytania), francuskiego kompozytora Jeana-Michela Jarre'a, niemieckich wykonawców nurtu krautrocka w tym formacji Kraftwerk, Tangerine Dream i Cluster, po brytyjski nurt rocka industrialnego z lat 70. z zespołami Throbbing Gristle i Cabaret Voltaire na czele. W twórczości wszystkich wspomnianych nurtów i wykonawców słychać jest silne wpływy wydawnictwa Electronic Sound, co więcej, dziedzictwo albumu sięga aż do współczesnych form techno i minimalu z twórczością formacji The Chemicals Brothers na czele.
   Zapewne brak sukcesu komercyjnego wydawnictwa Electronic Sound zniechęcił George'a Harrisona do dalszej kontynuacji elektronicznej twórczości, a szkoda, bo mimo wielu późniejszych popowych wspaniałych hitów, artysta mógł pójść drogą Jeana-Michela Jarre'a czy greckiego kompozytora, Vangelisa, i znając jego talent, kto wie jak wspaniale mogłaby się potoczyć jego kariera w tej dziedzinie muzyki.
   Album Electronic Sound jest ostatnim wydawnictwem wydanym przez wytwórnię Zapple, rozwiązaną pod naciskiem menedżera The Beatles, Allena Kleina, który poprzez eksperymentalny i awangardowy charakter tej wytwórni widział w niej zagrożenie dla komercyjnej kariery The Beatles i stratę dużej ilości gotówki. Czas pokazał, że Allen Klein się mylił.

Tracklista:

"Under the Mersey Wall" – 18:41
"No Time or Space" – 25:10

Personel:

Producer, Composed By, Design [Sleeve] – George Harrison

Written by, © copyright September 2015 by Genesis GM.

Live, Volume 2, 1977 - 1978 - druga z czteroczęściowej serii albumów koncertowych brytyjskiej formacji psychodelicznej, Throbbing Gristle, wydanych w 1993 roku przez angielską wytwórnię Mute Records. Wydawnictwo Volume 2 jest zmiksowaną i zremasterowaną w studiu Chrisa Cartera kompilacją występów zespołu z lat 1977-78 (brzmieniowo pozostawionych w stanie surowym), wydaną w formie pełnowymiarowego albumu koncertowego. Zestaw zawiera fragmenty trzech koncertów prezentujących w większości utwory nie posiadające swoich studyjnych odpowiedników; część materiału z tych występów formacja wykorzystała na swoim drugim wydawnictwie studyjnym, D.o.A: The Third and Final Report (1978).
   Album rozpoczyna się występem w Rat Club w Londynie 17 grudnia 1977 roku, który otwiera eksperymentalno-art.-rockowa kompozycja Tesco Disco z kosmiczną introdukcją w stylu wczesnych dokonań niemieckich zespołów rockowo-elektronicznych, Tangerine Dream i Cluster, po których następuje kanonada dźwięków zgrzytliwych partii gitar oraz brudnej, drone'owej i hałaśliwej elektroniki. Brak jest sekcji rytmicznej, zaś wrzaski w wykonaniu Genesisa P-Orridge'a ocierają się o rozpacz i obłęd.
   Knife In My Side to śieżka z krautrockowo-drone'owym wstępem oraz narracjami w wykonaniu Genesisa P- Orridge'a i Cosey Fanni Tutti. Warstwa muzyczna czasem nabiera coraz większej mocy, zaś narracjew wykonaniu frontmana przechodzą od spokojnych, po opętańcze. Utwór pod względem muzycznym jest kontynuacją eksperymentalnych hałasów i nieładów z kompozycji Tesco Disco, choć pod koniec nie brak jest tu ciekawych sekwencerowych pulsów basowych.
   Urge To Kill to numer, który dokładnie kontynuuje schemat wcześniejszych ścieżek, choć w brzmieniu partii gitar słychać jest nutkę punka, a w nieco łagodniejszej narracji w wykonaniu Genesisa P- Orridge'a powiewa nawet styl new wave.
   Tę część wydawnictwa wieńczy utwór Assume Power Focus osadzony w tym samym eksperymentalnym i hałaśliwym klimacie, co wcześniej, bez sekcji rytmicznej, choć na pierwszy plan wybija się pulsujące i nieco zgrzytliwe brzmienie partii klawiszowej, zaś krzykliwa partia wokalna w wykonaniu Genesisa P-Orridge'a staje się niezwykle agresywna.
   Kolejną część albumu stanowi występ w Goldsmiths College w Londynie, 18 maja 1978 roku, który rozpoczyna ponad 12-minutowa, instrumentalna kompozycja IBM o charakterystyce muzyki konkretnej, której fragment wykorzystano jako introdukcję do wydawnictwa D.o.A: The Third and Final Report. Utwór rozpoczyna się od charakterystycznych dźwięków radiostacji, na które miarowo następuje kanonada brzękliwych, drone'owych dźwięków syntezatorowych, industrialnych zgrzytów, efektów dźwiękowych i stereofonicznych oraz przesterów gitarowych, brak jest też jakiejkolwiek sekcji rytmicznej.
   It's Always The Way to numer, który oparty jest na psychodelicznej i wibrującej partii syntezatorowej w stylu muzyki elektronicznej z lat 60. W tle słychać jest leniwą, acz depresyjną narrację w wykonaniu Genesisa P-Orridge'a, podsycaną w dalszej części ścieżki przez silnie psychodeliczny i chłodny klimat partii syntezatorów uzupełnianych o dźwięki industrialne oraz szumy.
   Ten set zamyka psychodeliczna piosenka, Hamburger Lady, jako jedyna w zestawieniu kompozycja, która finalnie znalazła się na albumie D.o.A: The Third and Final Report w wersji studyjnej. W wersji koncertowej zaprezentowana została w mroczniejszej i drone'owej aranżacji, bez sekcji rytmicznej i zniekształcenia partii wokalnej.
   Występ w Industrial Training College w Wakefield z 1 lipca 1978 roku stanowi trzecią część wydawnictwa, którą otwiera utwór Mother Spunk polegający na narracjach i dialogach, z kolei będąca połączeniem muzyki konkretnej i psychodelicznej elektroniki oraz rozpaczy i groteski w partii wokalnej (niezwykle obłąkańcze wrzaski) kompozycja Cabaret Voltaire jest hołdem dla artystów związanych z legendarnym, powstałym w szwajcarskim Zurychu w czasie I wojny światowej awangardowym klubem Cabaret Voltaire, oraz dla nurtu artystycznego zwanego Dadaizmem.
   Album finalizuje pojedynczy utwór, D.O.A, pochodzący z występu (prezentowanego jako numer dwa) w londyńskiej Goldsmiths College z 18 maja 1978 roku (słuszny zabieg - pod wieloma względami ten numer nie pasowałby na środek setlisty wydawnictwa), który wykorzystano na wydawnictwie D.o.A: The Third and Final Report (zatytułowany jako Dead on Arrival). Jest to jedyna kompozycja posiadająca sekcję rytmiczną i to rozbudowaną, z mechanicznym i jednostajnym tempem automatu perkusyjnego oraz równomiernym i mechanicznym, basowym pulsem sekwencera w podkładzie. Warstwę muzyczną uzupełniają wszechobecne zgrzyty elektro-narzędzi generowane przez przetworzone partie gitarowe. Całość doskonale imituje pracę fabrycznej taśmy produkcyjnej. Pełny Industrial Music.
   Album Live Volume 2, 1977 - 1978 stanowi muzyczną lekturę obowiązkową nie tylko dla fanów Throbbing Gristle, ale także dla miłośników szeroko pojętej muzyki eksperymentalnej, psychodelicznej i noise'owej. Na pewno jest to jedna z najlepszych - jak nie najlepsza - z czteropłytowego zestawu Throbbing Gristle - Live.

Tracklista:

Rat Club London 17th December 1977:

1 Tesco Disco 5:13
2 Knife In My Side 10:28
3 Urge To Kill 7:19
4 Assume Power Focus 7:18

Goldsmiths College London 18th May 1978:

5 IBM 12:12
6 It's Always The Way 6:33
7 Hamburger Lady 7:29

Industrial Training College Wakefield 1st July 1978:

8 Mother Spunk 3:24
9 Cabaret Voltaire 3:57

Goldsmiths College London 18th May 1978:

10 D.O.A. 7:00

Personel:

Artwork – Disinformation
Lead Guitar, Effects, Vocals, Performer [Screwdriver, Gizmo], Effects [Gristlizer], Cornet, Photography By [Picture Of Chicago Death Factory], Liner Notes [Text] – Cosey Fanni Tutti
Research [Archive Research, Track Selection Consultant] – B. Lustmord
Synthesizer, Drum Programming [Electronic Rhythms], Tape, Performer [Machines, Gristlizer], Mixed By, Mastered By [Digital Remastering], Producer – Chris Carter
Tape, Performer [Machines, Gristlizer], Vocals, Cornet, Harmonica – Peter Christopherson
Vocals, Bass Guitar, Performer [Bass Gizmo, Gristlizer], Violin – Genesis P Orridge

Written by, © copyright September 2015 by Genesis GM.

Live, Volume 1, 1976 - 1978 - pierwsza z czteroczęściowej serii albumów koncertowych brytyjskiej formacji rocka industrialnego, Throbbing Gristle, wydanych w 1993 roku przez wytwórnię Mute Records. Volume 1 jest zmiksowaną i zremasterowaną w studiu Chrisa Cartera kompilacją występów zespołu z lat 1976-78 (brzmieniowo pozostawionych w stanie surowym), wydaną w formie pełnowymiarowego wydawnictwa koncertowego. Zestaw zawiera fragmenty sześciu występów z lat 1976-78 połączonych w jeden album koncertowy, który otwiera występ w londyńskim klubie I.C.A. z 18 października 1976 roku. Poprzedzony krótką introdukcją-zapowiedzią set rozpoczyna się od utworu Very Friendly pochodzącego z nigdy niewydanego oficjalnie debiutanckiego wydawnictwa studyjnego Throbbing Gristle, First Annual Report (1975). W tamtym czasie materiał z albumu nie był nikomu spoza składu formacji znany, jednakże kompozycja Very Friendly, poza zasadniczym brakiem sekcji rytmicznej występującej jedynie szczątkowo, oraz szokującym przekazem lirycznym, różni się od studyjnego odpowiednika nieco skróconym czasem trwania (i tak ponad 15-minutowym!) oraz chłodnymi partiami klawiszowymi, których brak jest w surowej studyjnej aranżacji ścieżki.
   Drugim fragmentem występu w klubie I.C.A. jest równie szokująca w warstwie lirycznej, pozbawiona sekcji rytmicznej eksperymentalna kompozycja Dead Ed, niemająca jak większość prezentowanego materiału swojego studyjnego odpowiednika. Struktura muzyczna oparta jest tu na psychodelicznej partii syntezatorowej brzmiącej niczym z przełomu lat 60. i 70., z kakofonią kosmicznych brzmień i radiowych szumów w duchu twórczości elektronicznych eksperymentatorów lat lat 60. oraz niemieckich wykonawców wywodzących się z nurtu krautrocka. W pewnym momencie w warstwie muzycznej pojawiają się chaotyczne partie skrzypiec, zaś formalności dopełnia szaleńcza narracja w wykonaniu Genesisa P- Orridge'a odgrywającego rolę seryjnego maniakalnego zabójcy.
   Występ w klubie Hat Fair w Winchesterze, 21 sierpnia 1976 roku, reprezentuje jeden utwór, instrumentalny No Two Ways, nieposiadający jak niemal wszystkie pozostałe kompozycje sekcji rytmicznej, za to osadzony w duchu eksperymentów w wykonaniu niemieckiego pioniera muzyki elektronicznej, Karlheinza Stockhousena, twórczości brytyjskiego zespołu, Pink Floyd, oraz niemieckich wykonawców pierwszej połowy lat 70. wywodzących się z nurtu krautrocka. Struktura muzyczna stanowi połączenie art.-rockowych riffów gitarowych z eksperymentalną sekcją syntezatorową.
   Również jedynego przedstawiciela ma występ w Brighton Polytechnic z 26 marca 1977. Last Exit to numer, który tak samo jak poprzednie ścieżki nie posiada sekcji rytmicznej i perkusyjnej, oparty jest za to na mrocznej syntezatorowej, syntezatorowych i gitarowych przesterach, występujących gdzieniegdzie sekwencerowych pulsacjach basowych oraz elektronicznych eksperymentach dźwiękowych i szaleńczych narracjach w wykonaniu Genesisa P- Orridge'a. Fragmenty tej kompozycji zostały wykorzystane na pierwszym oficjalnym wydawnictwie studyjnym Throbbing Gristle, The Second Annual Report (1977), w utworze Slug Bait (Live in Brighton).
   Kolejnym etapem albumu koncertowego jest fragment występu w Nuffield Theatre w Southampton 7 maja 1977 roku, który reprezentują dwie kompozycje. Pierwszy z nich, eksperymentalno-instrumentalna ścieżka Forced Entry opiera się na podobnym schemacie jak utwór Last Exit, choć po improwizowanym, psychodeliczno-industrialnym, drone'owym chaosie z czasem pojawia się w pełni zsynchronizowany sekwencerowy puls basowy w podkładzie, a wraz z nim po raz pierwszy mechaniczny beat archaicznego automatu perkusyjnego, jednakże po minucie warstwa muzyczna powraca do wcześniejszej, pozbawionej sekcji rytmicznej, improwizowanej formy muzycznej, w której słychać jest silne wpływy wczesnej twórczości eksperymentalnej formacji niemieckiej, Cluster. Fragmenty utworu również wykorzystano na wydawnictwie The Second Annual Report w numerze Maggot Death (live in Southampton). Drugą ścieżką ze wspomnianego koncertu jest kompozycja National Affront o podobnym schemacie struktury muzycznej co poprzednio, bez sekcji rytmicznej, występują za to zniekształcone i zabarwione bluesem partie gitarowe oraz zniekształcona partia recytacji w wykonaniu Genesisa P- Orridge'a.
   Kolejny performance, to występ w Art College, 11 listopada 1977 roku w Winchesterze, który reprezentują drone'owo-art-rockowe utwory A Nod And A Wink i Feeling Critical, w których słychać jest echa twórczości zespołów Pink Floyd, Tangerine Dream i Cluster, z syntezatorowo-gitarowymi przesterami, elektronicznymi eksperymentami dźwiękowymi, radiowymi szumami oraz względnie spokojnymi narracjami w wykonaniu Genesisa P- Orridge'a w kompozycji A Nod And A Wink i oszalałymi wrzaskami w numerze Feeling Critical - oba utwory tradycyjnie są improwizowane, pozbawione sekcji rytmicznej.
   Całość wieńczy występ w klubie London Film Makers Co-Op, z 6 lipca 1978 roku, gdzie formacja zaprezentowała nową, skróconą wersję pochodzącej jeszcze z czasów zespołu COUM Transmissions ścieżki After Cease To Exist Soundtrack: New After Cease To Exist Soundtrack. Struktura muzyczna jest tu równie eksperymentalna, ale już bez tej nieograniczonej przestrzeni i chaosu co wcześniej, za to osadzona bardziej w klimacie psychodelicznym i industrialnym.
   Pierwsza z czteroczęściowej serii albumów koncertowych Throbbing Gristle Live jest najlepszą z całej serii, prezentuje bowiem w większości najwcześniejszy, pełen improwizacji okres twórczości Throbbing Gristle, zanim formacja wydała jakikolwiek oficjalny materiał, zaś brytyjski nurt rocka industrialnego był kompletnym zaskoczeniem i fenomenem wdzierającym się na opanowaną rewolucją punkową brytyjską scenę muzyczną pomiędzy zwalczające się wzajemnie gatunki punk-rocka, disco i rocka progresywnego. Pojawienie się na brytyjskiej scenie muzycznej Throbbing Gristle z syntezatorami i robionymi chałupniczymi metodami samplerami oraz innymi elektronicznymi gadżetami, było tym, czym pojawienie się amerykańskiego zespołu art rockowego, The Velvet Underground w latach 60. w USA, czy niemieckiej formacji rocka elektronicznego, Kraftwerk, na początku lat 70.

Tracklista:

I.C.A. London 18th October 1976:

1 Introduction 1:01
2 Very Friendly 15:54
3 Dead Ed 4:23

Hat Fair Winchester 21st August 1976:

4 No Two Ways 5:43

Brighton Polytechnic 26th March 1977:

5 Last Exit 8:38

Nuffield Theatre Southampton 7th May 1977:

6 Forced Entry 9:21
7 National Affront 7:04

Art College Winchester 11th November 1977:

8 A Nod And A Wank 6:35
9 Feeling Critical 9:21

London Film Makers Co-Op 6th July 1978:

10 New After Cease To Exist Soundtrack 5:26

Personel:

Artwork – Disinformation
Compiled By [Archive Research And Track Selection Consultant] – B. Lustmord
Lead Guitar, Effects, Vocals, Performer [Screwdriver, Gizmo], Effects [Gristlizer], Cornet, Liner Notes [Text] – Cosey Fanni Tutti
Photography By [Picture Of Val Denham] – Peter Christopherson
Remastered By, Producer – Chris Carter
Synthesizer, Drum Programming [Electronic Rhythms], Tape, Electronics [Machines], Effects [Gristlizer], Mixed By [Mixing] – Chris Carter
Tape, Electronics [Machines], Vocals, Cornet, Effects [Gristlizer], Harmonica – Peter Christopherson
Vocals, Bass Guitar, Performer [Bass Gizmo], Effects [Gristlizer], Violin – Genesis P. Orridge

Written by, © copyright October 2015 by Genesis GM.

Back To Mono - kompilacyjny album legendarnego amerykańskiego mistrza hałasu, eksperymentatora i performera, Boyda Rice'a, działającego również pod pseudonimem NON. Wydawnictwo ukazało się 22 października 2012 roku i, jak zapowiadał sam artysta, miało być powrotem do jego korzeni, czyli sztuki prezentowania hałasu. Album, oprócz utworów premierowych, zawiera również materiały archiwalne z lat 70. Przy nagraniu wydawnictwa kompozytora wspomogły zaprzyjaźnione z nim ikony muzyki Industrialnej i noise, takie jak Wes Eisold czy współpracujący blisko z kultowymi zespołami, Throbbing Gristle, Psychic TV i Coil - Z'ev i Bryin Dall.
   Album otwiera premierowa kompozycja, Turn Me On, Dead Man, oparta na przesterach i industrialnym hałasie, ale zawierająca jednocześnie sekcję rytmiczną i poukładaną linię melodii, których w następnych utworach już nie ma, o czym przekonuje numer Watusi, będący prostą linią fabrycznych zgrzytów i hałasów, bez konkretnej linii melodii, bez rytmu. Kompozycja jest archiwalnym zapisem niepublikowanej ścieżki z 1978 roku, zremasterowanej na nowo przez Bryina Dalla w 2009 roku.
   Podobna ,,ściana hałasu" pozbawiona linii melodii i sekcji rytmicznej prezentuje się w nagranym w słynnym filadelfijskim studiu Cold Cave w 2009 roku tytułowym utworze, Back To Mono, co sanowi faktyczny powrót NON to swoich brzmieniowych korzeni.
   Psychodeliczna kompozycja Seven Sermons To The Dead jest nagraniem live, pochodzącym z występu NON w Nowym Jorku w 2009 roku. I tu pojawiają się słowa w postaci słabo słyszalnej deklamacji, która jest mocno zagłuszana przez eksperymentalną, elektro-akustyczną muzykę konkretną przypominającą dokonania elektronicznych eksperymentatorów z lat 50. i 60., takich jak Karlheinz Stockhousen czy Pierre Schaeffer. Do muzyki konkretnej i elektronicznych pionierów z lat 50. i 60. nawiązują dwie kolejne premierowe ścieżki, Obey Your Signal Only i Man Cannot Flatter Fate. Pierwsza opiera się na kakofonii przeciągłych dźwięków zdehumanizowanego wycia i syntezatorowych przesterów, z których wyłania się krótka i powtarzająca się sekwencja linii melodii, druga z wymienionych kompozycji osadzona jest na przetworzonych dźwiękach wibrującego białego szumu i trzasków.
   Utwór Scream jest zapisem występu NON w legendarnym klubie Whiskey A Go-Go w Los Angeles w 1979 roku, gdzie dekadę wcześniej grała legendarna amerykańska formacja psychodeliczna, The Doors, i takiej serii fabrycznych zgrzytów i hałasów, z których wyłania się pełen szaleństwa krzyk artysty, ten słynny klub chyba nigdy dotąd jeszcze nie doświadczył.
   Kompozycja Back To Mono (Live), pochodząca z występu w Nowym Jorku w 2009 roku, jest łagodniejsza od swojej wersji studyjnej, bez rozwalającej uszy kanonady zgrzytów, które występują i w wersji live, jednak są one bardziej stonowane, głośniej słychać jest przeciągły syk, zaś utwór bardziej utrzymany jest w klimacie muzyki konkretnej lat 50. i 60.
   Turn Me On, Dead Man (Reprise), to numer, który różni się znacznie od otwierającego album utworu o tym samum tytule. Kompozycję otwiera mroczna, niemal piekielna przestrzeń ambientowa o wokalicznym brzmieniu, na które z czasem nachodzi niski i brzękliwy dźwięk generatora prądu i industrialnego hałasu. Brak tu jest przede wszystkim sekcji rytmicznej i namiastki popowej linii melodii cechującej kompozycję Turn Me On, Dead Man otwierającej setlistę wydawnictwa. Po ustąpieniu hałasów warstwę muzyczną wieńczy psychodeliczne, pulsujące sekwencerowe interlude. Utwór Turn Me On, Dead Man (Reprise) jest najlepszym momentem albumu.
   Po takiej ilości instrumentalnego eksperymentalizmu, pojawia się w końcu w pełni wokalna kompozycja, Fire Shall Come, wyraźnie inspirowana twórczością kultowego brytyjskiego zespołu industrialnego, Throbbing Gristle. Struktura muzyczna opiera się tu na ciężkim, jednostajnym i posępnym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej połączonej z industrialnym zgrzytem syntezatorowym oraz zniekształconymi dźwiękami wycia syren alarmowych, a wszystko opatrzone jest chrypliwą deklamacją w wykonaniu Boyda Rice'a. Utwór dość wyraźnie przypomina słynny numer z repertuaru Throbbing Gristle, Discipline, choć jest znacznie bardziej spowolniony i posępniejszy.
   Wydawnictwo zamyka piosenka, która całkowicie wyłamuje się od całej reszty materiału zawartego na albumie. Kompozycja Warm Leatherette pochodząca z repertuaru brytyjskiej formacji synth popowej, The Normal, była jednym z pierwszych synth popowych brytyjskich hitów w latach 70. W aranżacji NON oryginalny utwór z silnym wpływem synth popu i wczesnego stylu house, został zespolony z brzmieniem industrialnym. Jak wyjaśnił Boyd Rice, piosenka Warm Leatherette była dla niego najlepszą elektroniczną kompozycją pop. Oryginalny singiel muzyk kupił 15 minut przed spotkaniem z Danielem Millerem - frontmanem zespołu The Normal oraz założycielem wytwórni Mute Records, a to spotkanie na zawsze odmieniło jego muzyczne życie.
   Wydawnictwo Back To Mono jest nie tylko sentymentalnym powrotem NON do własnej twórczości z lat 70. czy ukazaniem hałasu jako formy sztuki - jest to także hołd złożony pionierom muzyki elektronicznej z lat 50., 60. i 70.

Tracklista:

1 Turn Me On, Dead Man 3:11
2 Watusi 3:26
3 Back To Mono 5:16
4 Seven Sermons To The Dead 3:25
5 Obey Your Signal Only 2:17
6 Man Cannot Flatter Fate 4:02
7 Scream 3:04
8 Back To Mono (Live) 3:17
9 Turn Me On, Dead Man (Reprise) 4:18
10 Fire Shall Come 3:42
11 Warm Leatherette 3:19

Personel:

Design – Paul A. Taylor
Liner Notes – Boyd Rice
Music By – NON
Photography By – Boyd Rice, Christopher Cooper, Karin Buchbinder

Written by, © copyright May 2016 by Genesis GM.