Kategoria

Synth pop & cold wave


Kombi - Minerał Życia, 2021;


13 listopada 2025, 22:48

Minerał Życia - album studyjny polskiego zespołu synth popowego, Kombi, nagrywany w studiu w Gdańsku w czasie lockdownu spowodowanego pandemią COVID-19, między wrześniem 2020 a wrześniem 2021 roku. Wydawnictwo powstało z okazji 45-lecia legendarnej formacji i ukazało się 26 listopada 2021 roku nakładem niezależnej wytwórni SL Sound. Do współpracy zespół zaprosił znaną z korelacji z polskimi wykonawcami popowymi, jak m.in. Alicja Janosz, Feel i Iwona Węgrowska, popularną polską wokalistkę pop-rockową i autorkę tekstów, Patrycję Kosiarkiewicz, która jest autorką znacznej większości tekstów piosenek zawartych na albumie.
   Najwcześniejszą zapowiedzią wydawnictwa była jego tytułowa kompozycja, Minerał Życia, z tekstem autorstwa Sławomira Łosowskiego, która ukazała się na singlu już 19 stycznia 2021 roku. Jednocześnie utwór otwiera albumową setlistę. Piosenkę poprzedza introdukcja złożona z wysoko-tubalnie, archaicznie i chropowato brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, unoszącego się, szorstko, wysoko i archaicznie brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, oraz chłodnych, krótkich, miękkich, chropowato i wysoko brzmiących partii klawiszowych w tle wypełnionym niskim brzmieniem syntezatorowym, gdzie słychać jest również krótką, twardą, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiącą wstawkę klawiszową. W swojej zasadniczej części kompozycja utrzymuje spowolnione, trip hopowe tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, w podkładzie brak jest sekcji basowej. Warstwa muzyczna złożona jest z rozległego, nisko brzmiącego tła syntezatorowego (nabierającego większej intensywności w refrenach), dyskretnych, chłodnych, krótkich, miękkich i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących zapętlające się górne arpeggio, chłodnej, gładko, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w krótkie i zapętlone linie melodii, chłodnych, krótkich, rozległych, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiących partii klawiszowych w stylu twórczości z lat 80. Kombi tworzących krótkie zapętlenia, chłodnych, krótkich, wysoko i matowo brzmiących przeciągnięć klawiszowych, chłodnych, wysoko i świszcząco brzmiących wstawek klawiszowych, subtelnych, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partii klawiszowych układających się w luźne arpeggio w refrenach, chłodnych, gładko, wysoko i retrospektywnie brzmiących solówek klawiszowych w stylu twórczości z lat 80. Kombi tworzących krótkie zapętlenia w refrenach, oraz chłodnych, krótkich, twardych i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących niedługie, quasi gitarowe arpeggia. Tło wypełniają krótkie, brzmiące niczym przepuszczone przez radio bądź wymawiane niskim i szorstkim głosem wypowiadane sentencje w wykonaniu Zbigniewa Fila, wysoko-wokalicznie (obojniaczo) brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie i dynamicznie zapętlone linie melodii bądź występujące jako krótkie wstawki, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe, nisko i szorstko brzmiące wstawki klawiszowe, krótkie zaszumienia radiowe oraz syntezatorowe syki, szumy i efekty zaszumień. Partia wokalna w wykonaniu Zbigniewa Fila jest silna i soulowa. Bliżej środkowej fazy utworu następuje pomost, w którym cała warstwa muzyczna zatrzymuje się zastąpiona opadającą od dołu i obniżającą swoje brzmienie nisko brzmiącą partią syntezatorową oraz opadającym do dołu sykiem syntezatorowym, pojawia się przetworzona przez wokoder wysoko i chropowato brzmiąca partia wokalna w wykonaniu Sławomira Łosowskiego, przytłumione wokalne frazy w wykonaniu Zbigniewa Fila słychać jest w tle. W drugim refrenie pojawiają się chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, w tle zaś występują zapętlone, nisko brzmiące partie klawiszowe. W drugiej połowie piosenki warstwa muzyczna zatrzymuje się, następuje syntezatorowy syk i szum tła oraz odległa, stłumiona, ale rozległa, wysoko brzmiąca partia syntezatorowa wypełniająca tło, po czym następuje bardzo krótka pauza, po której struktura muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy. Pojawia się chłodna, wysoko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w rozbudowaną, zapętloną i soulową linię melodii, w tle dodatkowo występują wsamplowane, krótkie, wysoko (obojniaczo, damsko i męsko) brzmiące efekty wokaliczne oraz wysoko, futurystycznie i szorstko brzmiące efekty syntezatorowe. W końcowej fazie kompozycji chłodna i wysoko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w rozbudowaną, zapętloną i soulową linię melodii przyjmuje wyższego, bardziej wysmukłego i gładkiego rejestru dźwiękowego, finalnie wtapiając się w tło. Warstwę muzyczną zamyka efekt szumu syntezatorowego wsparty miękkim uderzeniem partii werbla elektronicznej perkusji, jednak utwór posiada jeszcze interlude złożone z chłodnej przestrzeni, rozległego, nisko brzmiącego tła syntezatorowego oraz nisko, retrospektywnie i szorstko brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, które wycisza się i niknie w warstwie muzycznej.
   Kolejną zapowiedzią premierowego wydawnictwa studyjnego Kombi była wydana na singlu 9 kwietnia 2021 roku piosenka Ale Co Z Tego poprzedzona introdukcją złożoną z unoszącego się długiego, podwójnego, wysoko i chropowato brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, na które nachodzi zawijająca się kilkukrotnie masywna, wysoko, archaicznie i matowo brzmiąca partia klawiszowa. W swojej zasadniczej części kompozycja posiada jednostajne i utanecznione tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkie i miękkie basowe akordy syntezatorowe następujące luźno i równomiernie po sobie, w refrenach ustępujące krótkim basowym pulsom sekwencerowym w podkładzie, występującą jedynie w początkowej fazie utworu chłodną, krótką, miękką, rozległą i fletowo brzmiącą partię klawiszową układającą się w pogodną i zapętloną linię melodii wspartą przez chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące akordy w stylistyce reggae, chłodne, masywne, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii bądź tworzące krótkie przeciągnięcia, chłodne, krótkie, retrospektywnie i bardzo wysoko brzmiące partie klawiszowe układające się w krótką i zapętloną linię melodii, chłodne, rozległe, wysoko i retrospektywnie brzmiące solówki klawiszowe tworzące krótkie i rozmyte linie melodii, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętlone arpeggia w refrenach, występujące okresowo nisko brzmiące tło syntezatorowe oraz również pojawiającą się okresowo subtelną i chłodną przestrzeń. W tle słychać jest przeciągłe szumy syntezatorowe przechodzące w syki. W drugiej części piosenki w jej podkładzie krótki i miękki syntezatorowy akord basowy tworzy krótką i płytko zapętloną linię basu wspartą krótką i miękką basową pulsacją sekwencerową, w warstwie muzycznej pojawia się chłodny, miękki, równomierny, dynamiczny i wysoko brzmiący puls sekwencerowy, chłodna, rozległa, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa układa się w płytko zapętloną linię melodii, przeciętą chłodnym, krótkim i wysoko brzmiącym akordem klawiszowym poddanym efektowi echa, z czasem zakończoną krótkim, tubalnie brzmiącym pulsem sekwencerowym, po którym następuje dźwięk uderzenia podszyty efektem echo-szumu, następnie pojawia się krótki, wstecznie odtworzony i szeleszcząco-wysoko brzmiący efekt taśmowy szybko zastąpiony chłodnym, krótkim, bardzo wysoko i wysmukle brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym następującym wraz w chłodną, wysoko, gładko i wokalicznie (męsko) brzmiącą partią klawiszową, po czym warstwa muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy. Bliżej końcowej fazy kompozycji na pewien czas pojawiają się krótkie, masywne, nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe podszyte wysokim i chropowatym brzmieniem klawiszowym układające się w krótką, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii wymieniającą się z krótkim i płytkim zapętleniem tworzonym przez krótkie, masywne, nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe, słychać jest też wsamplowaną, damsko brzmiącą wokalizę, dalej zaś następują chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układające się w quasi gitarowe, płytko-sinusoidalne arpeggio. Całość zamykają krótkie, masywne, nisko i chropowato brzmiące partie klawiszowe podszyte wysokim i chropowatym brzmieniem klawiszowym układające się w krótką, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, po której następuje krótki efekt syntezatorowego szumu. Partia wokalna w wykonaniu Zbigniewa Fila charakteryzuje się klimatem czarnego soulu.
   Równo miesiąc przed premierą albumu Minerał Życia, 26 października 2021 roku, na promującym go singlu został wydany utwór Jeszcze Wszystko Przed Nami, poprzedzony krótką introdukcją złożoną z subtelnego, ale gęstego szumu syntezatorowego, subtelnej, nisko i szorstko brzmiącej wstawki syntezatorowej, unoszącej się, wysoko brzmiącej i stopniowo nabierającej coraz wyższego rejestru dźwiękowego partii klawiszowej, subtelnego, wysoko brzmiącego pulsu sekwencerowego, stłumionych i podszytych efektem echa dźwięków uderzeń, utrzymującej standardowe, jednostajne i nieznacznie przyspieszające tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, równomiernego i dynamicznego basowego pulsu sekwencerowego w podkładzie, krótkich, wysoko brzmiących przeciągnięć klawiszowych, chłodnych, krótkich, wysoko i świszcząco brzmiących partii klawiszowych oraz chłodnego, krótkiego, wysoko i retrospektywnie brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego. Jednak numer wprost odwołuje się do największego przeboju z repertuaru Kombi, piosenki Słodkiego, Miłego Życia (wydawnictwo Nowy Rozdział, 1984). Zasadniczo kompozycja Jeszcze Wszystko Przed Nami jest młodszą siostrą, czy też kontynuacją kultowego utworu, o czym świadczy zarówno warstwa tekstowa (częściowo w refrenach), linia i partia wokalna (w refrenach) oraz struktura muzyczna charakteryzująca się standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej okresowo wyhamowującej do lekko spowolnionego, standardowego i jednostajnego tempa bądź ograniczającej się do utrzymującego standardowe tempo beatu podkładu rytmicznego, równomiernym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie, nisko brzmiącym tłem syntezatorowym, chłodną, rozległą, wysoko i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową układającą się w krótką, płytko zapętloną i rozmytą bądź chwytliwą i zapętloną linię melodii, czasem tworzącą także krótkie przeciągnięcia, chłodnymi, krótkimi, wysoko i świszcząco brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi krótką i zapętloną bądź płytko zapętloną linię melodii, chłodnymi, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi solówkami klawiszowymi układającymi się w płytko zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, wysoko i matowo brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, oraz chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi krótkie arpeggia. W tle warstwy muzycznej słychać jest krótkie syki syntezatorowe. W drugiej połowie piosenki pojawiają się chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układające się w równomierne arpeggio, o które odtąd poszerza się struktura muzyczna, występuje też chłodna, rozległa, wysoko i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa tworząca zapętloną linię melodii, jednorazowo następuje unoszące się, wysoko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. Partia wokalna w wykonaniu Zbigniewa Fila jest soulowa, nawiązująca do stylu śpiewania dawnego wokalisty Kombi, Grzegorza Skawińskiego, szczególnie w kompozycji Słodkiego, Miłego Życia, choć w drugiej połowie utworu Zbigniew Fil przez chwilę śpiewa surową i zachrypniętą barwą głosu.
   Kompozycja Fahrenheit była pierwszym singlem, który ukazał się już po premierze albumu Minerał Życia. Singiel wydany został 17 grudnia 2021 roku. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje spowolnione i połamane tempo, w podkładzie występuje miękka i zapętlona sekcja gitary basowej, jednak okresowo krótkie syntezatorowe akordy basowe tworzą dodatkową, płytko zapętloną linię basu. Warstwa muzyczna złożona jest z chłodnych, krótkich, miękkich i wysoko brzmiących partii klawiszowych (przyjmujących też niższego rejestru dźwiękowego) tworzących luźną i płytko zapętloną linię melodii, krótkie zapętlenia bądź występujących pojedynczo, subtelnych, krótkich, wysoko i gitarowo brzmiących partii klawiszowych imitujących akompaniament gitarowy w tle, chłodnych, delikatnych, wysoko i matowo brzmiących przeciągnięć klawiszowych często podszywanych delikatnym syntezatorowym efektem szumu, chłodnych, miękkich, zapętlonych, wysoko i gładko brzmiących wstawek klawiszowych, chłodnej przestrzeni, subtelnych, krótkich i wysoko-tubalnie brzmiących partii klawiszowych tworzących płytko i stale zapętloną linię melodii, chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących wibracji syntezatorowych, chłodnych, przestrzennie brzmiących wejść klawiszowych, chłodnych, krótkich i smyczkowo brzmiących partii klawiszowych układających się w krótkie zapętlenia, subtelnych, chłodnych, krótkich, płytkich, wysoko i gładko brzmiących zapętleń klawiszowych, subtelnych, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących lekko zapętlające się arpeggia, subtelnych, chłodnych, krótkich, lekko wibrujących, wysoko i futurystyczno-retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych podążających za partia wokalną, chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących krótką i zapętloną linię melodii, chłodnej, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w rozmytą linię melodii wspartą zapętlającą się chłodną, lekko chropowato, retrospektywnie i wysoko brzmiącą solówką klawiszową, oraz chłodnych, krótkich, twardych i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących jednorazowe, krótkie i równomierne arpeggio. W tle czasami słychać jest syntezatorowe szumy. W drugiej połowie utworu podążając za partią wokalną, na krótkie solo wychodzi chłodna, lekko chropowato, retrospektywnie i wysoko brzmiąca solówka klawiszowa, nieco dalej w tle następuje unoszące się chłodne, rozległe, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. W końcowej fazie numeru warstwa muzyczna minimalizuje się do utrzymującej spowolnione i połamane tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, subtelnych, krótkich i wysoko-tubalnie brzmiących partii klawiszowych tworzących płytko i stale zapętloną linię melodii oraz chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących wibracji syntezatorowych. Całość zamyka silnie stłumiony efekt huku podszytego echem oraz syntezatorowy szum. Partia wokalna w wykonaniu Zbigniewa Fila jest soulowa, wokalista wykonuje również wokalizy.
   Jako piąty i ostatni singiel promujący wydawnictwo Minerał Życia, 14 lutego 2022 roku ukazała się piosenka Mam Cię W Snach poprzedzona intensywnym szumem syntezatorowym imitującym szum morskich fal, na który nachodzi chłodna, wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w folkową linię melodii, z czasem także chłodna, wysoko zawieszona przestrzeń. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe, jednostajne i spowolnione tempo, w podkładzie brak jest sekcji basowej. W początkowej fazie kompozycji słychać jest wsamplowaną krótką, damsko brzmiącą, ludowo-sakralną pieśń. Warstwa muzyczna składa się z chłodnego, miękkiego, równomiernego i wysoko brzmiącego pulsu sekwencerowego wymieniającego się z równomiernym arpeggio tworzonym przez chłodne, krótkie, twarde i wysoko brzmiące partie klawiszowe, masywnego, nisko brzmiącego tła syntezatorowego okresowo wspieranego nisko i chropowato brzmiącą partią syntezatorową, chłodnej i wysoko brzmiącej partii klawiszowej układającej się w silnie rozmytą linię melodii, masywnych, nisko i szorstko brzmiących wstawek syntezatorowych, chłodnych, krótkich, wysoko i gładko brzmiących przeciągnięć klawiszowych, opadających do dołu lub unoszących się ku górze chłodnych, krótkich, wysoko i chropowato brzmiących przeciągnięć klawiszowych, subtelnych, krótkich, wysoko i matowo brzmiących przeciągnięć klawiszowych oraz subtelnej i chłodnej przestrzeni. Warstwę muzyczną wspierają masywne, ale przytłumione i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe okresowo podszywające partię werbla elektronicznej perkusji, oraz krótkie syntezatorowe zaszumienia i syki. W pierwszej połowie utworu występuje pomost, w którym warstwa muzyczna ogranicza się do utrzymującej spowolnione, standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, pojawia się krótkie, ale masywne przeciągnięcie syntezatorowego szumu, po którym następuje masywna, dwukrotnie unosząca się, lekko chropowato i wysoko-tubalnie brzmiąca partia klawiszowa wsparta syntezatorowym sykiem. Od środkowej fazy piosenki w warstwie muzycznej pojawia się chłodna, wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w krótką i folkową linię melodii, występuje chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, dalej zaś chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układa się w zapętloną linię melodii wspartą krótkim przeciągnięciem klawiszowym o wysokim i chropowatym brzmieniu riffu gitarowego oraz klawiszową wstawką o wysokim i gładkim brzmieniu riffu gitarowego, następnie chłodna, rozległa, wysoko i retrospektywnie brzmiąca partia klawiszowa tworzy dwa szerokie i płytkie zapętlenia, między którymi występuje krótkie przeciągnięcie klawiszowe o wysokim i chropowatym brzmieniu riffu gitarowego, dalej zaś chłodne, krótkie, miękkie, wysoko, organowo i matowo brzmiące partie klawiszowe układają się w krótką i płaską linię melodii. Bliżej końcowej fazy kompozycji stałym elementem struktury muzycznej stają się płytkie zapętlenia chłodnej, wysoko i retrospektywnie brzmiącej partii klawiszowej. Warstwę muzyczną finalizuje chłodny, masywny, miękki, wysoko i matowo brzmiący akord klawiszowy, jednak utwór posiada interlude złożone z intensywnego szumu syntezatorowego imitującego szum morskich fal, chłodnych, krótkich, rozległych, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiących partii klawiszowych tworzących luźną i płytko zapętloną linię melodii, oraz chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w krótką i folkową linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Zbigniewa Fila jest soulowa, z wyraźną nutką nostalgii w głosie.
   Numer Jedna Liga poprzedzony jest krótką introdukcją złożoną z chłodnej, wysoko i organowo brzmiącej przestrzeni, syntezatorowego szumu oraz krótkich, ale przeciągniętych i futurystycznie bądź świszcząco brzmiących tweetów syntezatorowych. W swojej zasadniczej części piosenka opiera się na jednostajnym i utanecznionym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkich i miękkich syntezatorowych akordach basowych układających się w płytko i house'owo zapętloną linię basu okresowo wspartą twardym i zapętlającym się basowym pulsem sekwencerowym bądź krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi płytko zapętloną linię basu w podkładzie, chłodnych, wysoko i melancholijnie brzmiących partiach klawiszowych tworzących silnie rozmytą linię melodii, chłodnych partiach klawiszowych o brzmieniu marimby - z czasem podszytych chłodnym, wysokim, matowym i retrospektywnym brzmieniem klawiszowym - układających się w krótkie i zapętlone linie melodii w tle, dyskretnej, chłodnej i przestrzennie brzmiącej partii klawiszowej podążającej za linią wokalną, subtelnej, chłodnej, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiącej partii klawiszowej tworzącej rozmytą linię melodii, krótkim, nisko i warkotliwie brzmiącym przeciągnięciu klawiszowym, krótkiej, wstawkowej, miękkiej i tubalnie brzmiącej pulsacji sekwencerowej, chłodnej, krótkiej, wstawkowej, twardej i wysoko brzmiącej pulsacji sekwencerowej, chłodnej, masywnej, nisko i chropowato brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w płytko zapętloną linię melodii przecinaną przez chłodne, krótkie i smyczkowo-przestrzennie brzmiące wstawki klawiszowe, chłodnych, rozległych, wysoko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych tworzących krótką i rozmytą linię melodii, chłodnych, krótkich, masywnych, drżących, wysoko, matowo i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych układających się w krótką i płytko zapętlona linię melodii, następujących trzy razy po sobie chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących wstawkach klawiszowych, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partiach klawiszowych tworzących krótkie i luźne zapętlenia, miękkich, nisko i szorstko brzmiących wstawkach syntezatorowych, chłodnych, krótkich, wysoko i chropowato brzmiących partiach klawiszowych układających się w krótkie, ale głębokie zapętlenie, oraz chłodnej, masywnej, wysoko i chropowato brzmiącej solówki klawiszowej tworzącej rozmytą i płytko zapętloną linię melodii. W tle słychać jest subtelne, miękkie, lekko wibrujące i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, krótkie i miękkie tweety syntezatorowe, syntezatorowe efekty szumów, oraz miękkie, nisko i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe. W drugiej połowie kompozycji pojawia się chłodna, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w powtarzane kilkakrotnie krótkie i zapętlone oraz płytko zapętlone linie melodii. Całość zamyka syntezatorowy szum, na który nachodzą twarde, miarowo spowalniające i atonalnie brzmiące fascykulacje syntezatorowe, syntezatorowy syk, wreszcie ta faktura dźwiękowa ustępuje niskiemu i szorstkiemu brzmieniu syntezatorowemu. Partia wokalna w wykonaniu Zbigniewa Fila jest soulowa.
   Utwór Piękna Jest poprzedza introdukcja złożona z nisko i szorstko brzmiących przeciągnięć klawiszowych, chłodnych, krótkich, wysoko-tubalnie, gładko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących luźną i płytko zapętloną linię melodii, chłodnej, twardej, wysoko i retrospektywnie brzmiącej wibracji syntezatorowej w stylu twórczości legendarnej niemieckiej formacji muzyki elektronicznej, Kraftwerk, chłodnych, krótkich i wysoko-futurystycznie brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie arpeggia, subtelnej, miękkiej, tubalnie i chropowato brzmiącej wibracji syntezatorowej oraz niezliczonych chłodnych, wysoko i wysmukle brzmiących efektów syntezatorowych. W swojej zasadniczej części piosenka zawiera spowolnione, trip hopowe tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, subtelne, krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe tworzące płytko zapętloną linię basu w podkładzie, nisko brzmiące tło syntezatorowe, chłodną, rozległą, wysoko i retrospektywnie brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w zapętloną i chwytliwą linię melodii nawiązującą do linii wokalnej w refrenach, chłodne, miękkie, wysoko i świszcząco brzmiące wstawki klawiszowe, chłodne, krótkie, twarde i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie i dynamiczne arpeggia, chłodne, miękkie, retrospektywnie, wysoko i lekko tubalnie brzmiące partie klawiszowe układające się w równomierne arpeggio, miękkie, masywne, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe wchodzące wraz z partią werbla elektronicznej perkusji, miękkie i nisko brzmiące wstawki syntezatorowe, subtelne, chłodne, miękkie, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiące wstawki klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe podążające za linią wokalną w strofach, chłodną solówkę klawiszową o wysokim i chropowatym brzmieniu tworzącą krótką i rozmytą linię melodii, chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe tworzące równomierne i krótkie arpeggia, nisko i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, oraz subtelne, chłodne i wysoko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. W drugiej połowie kompozycji, bliżej jej środkowej fazy, kiedy na chwilę zatrzymuje się elektroniczna sekcja perkusyjna, pojawia się chłodna, wysoko, retrospektywnie i lekko wysmukle brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w płytko zapętloną linię melodii oraz chłodna przestrzeń. Dalej chłodna partia klawiszowa o wysokim i gładkim brzmieniu riffu gitarowego tworzy krótką i dynamicznie zapętlającą się linię melodii. Bliżej końcowej fazy utworu w niedługie, ale dynamicznie zapętlone arpeggio układają się chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe, następnie pojawiają się chłodne, wysoko, gładko i wysmukle brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie i płytko zapętlone linie melodii bądź krótkie zapętlenia. Całość zamyka odległy szum syntezatorowy oraz lekko przeciągnięte z dołu do góry chłodne, wysoko, gładko i wysmukle brzmiące partie klawiszowe. Partia wokalna w wykonaniu Zbigniewa Fila jest soulowa, ale okresowo wokalista śpiewa łagodną i senną barwą głosu, którą wykonuje również krótkie wokalizy.
   Autorem tekstu piosenki Moc Marzeń jest polski aktor teatralny i filmowy, piosenkarz, autor tekstów, scenarzysta i reżyser spektakli muzycznych, także wokalista i gitarzysta zespołów rockowych, Bończyk/Krzywański oraz Nowe Sytuacje, Jacek Bończyk. Utwór poprzedzony jest dość długą introdukcją złożoną z chłodnych, krótkich, miękkich i bardzo wysoko brzmiących partii klawiszowych powtarzanych echem i tworzących swobodną linię melodii, subtelnej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni, gęsto osadzonych, miękkich bądź twardych i wysoko brzmiących efektów stukotów, chłodnej, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiącej wstawki syntezatorowej powtórzonej echem, chłodnego, krótkiego i wysoko-tubalnie brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w zapętloną linię melodii, oraz silnego i narastającego syku syntezatorowego, po którym warstwa muzyczna zatrzymuje się, pojawia się beat podkładu rytmicznego elektronicznej sekcji perkusyjnej utrzymujący spowolnione tempo 2 / 1, krótki syntezatorowy akord basowy, następują chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie zapętlenia, w krótkie zapętlenie układa się chłodna, masywna i wysoko brzmiąca solówka klawiszowa, pojawia się chłodne, krótkie i przestrzennie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, za nim występuje dublująca się chłodna, krótka, miękka i wysoko brzmiąca partia klawiszowa, następnie nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe wsparte szumem syntezatorowym, po którym następują krótkie efekty szumów syntezatorowych. W tle introdukcji słychać jest rozmyty i poddany efektowi echa dźwięk uderzenia, chłodną, wysoko i wokalicznie (obojniaczo) brzmiącą wstawkę klawiszową oraz zawijający się syntezatorowy efekt zaszumienia. W swojej zasadniczej części kompozycja prezentuje początkowo oszczędną sekcję rytmiczną w postaci utrzymującego spowolnione tempo 2 / 1 beatu podkładu rytmicznego elektronicznej sekcji perkusyjnej, która rozwija się do pełnej formy utrzymującej jednostajne i utanecznione tempo, gęsty basowy puls sekwencerowy, na który okresowo (i dość często) nachodzi tak samo gęsty, ale chropowato brzmiący basowy puls sekwencerowy w podkładzie, chłodne, wysoko i świszcząco brzmiące wstawki klawiszowe, chłodne, miękkie, rozległe i wysoko brzmiące partie klawiszowe układające się w stale zapętloną linię melodii, chłodne, masywne i wysoko brzmiące solówki klawiszowe tworzące krótkie zapętlenia, masywne, nisko i szorstko brzmiące wstawki syntezatorowe, chłodne, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące rozmytą linię melodii bądź krótkie przeciągnięcia, chłodne, wysoko i matowo brzmiące wstawki klawiszowe z efektem echa, chłodne, krótkie, masywne i wysoko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, występującą okresowo chłodną, równomierną, dynamiczną i wysoko brzmiącą pulsację sekwencerową, pojawiające się okresowo nisko brzmiące tło syntezatorowe oraz również występującą okresowo chłodną przestrzeń. W tle słychać jest krótkie efekty syków syntezatorowych. W drugiej połowie utworu, bliżej jego środkowej fazy, pojawia się chłodna, krótka, rozległa, wysoko i matowo brzmiąca partia klawiszowa z efektem echa tworząca krótką i płytko zapętloną linię melodii (powtórzoną jeszcze w dalszej części kompozycji), dalej zaś chłodne, krótkie i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe układają się w płytko zapętloną linię melodii wspartą krótkimi, dublującymi się, nisko i szorstko brzmiącymi akordami syntezatorowymi, następnie chłodna, krótka, masywna, wysoko, retrospektywnie i lekko chropowato brzmiąca partia klawiszowa tworzy zapętloną i orientalnie (dalekowschodnio) zabarwioną linię melodii, po której chłodne, krótkie, miękkie, masywne, wysoko i matowo brzmiące partie klawiszowe układają się w krótką i płytko zapętloną linię melodii wspartą krótkimi, dublującymi się, nisko i szorstko brzmiącymi akordami syntezatorowymi. Bliżej końcowej fazy piosenki cztery razy po sobie następują chłodne i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe, zaś w jej końcowej fazie powracają znane z introdukcji chłodne, krótkie wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie zapętlenia wsparte krótkimi, dublującymi się, nisko i szorstko brzmiącymi akordami syntezatorowymi. Oprócz dotychczasowych syntezatorowych efektów syków i zaszumień, w tle słychać jest masywną, wysoko i matowo brzmiącą wstawkę syntezatorową oraz rozmytą, poddaną efektowi echa i wysoko brzmiącą wstawkę klawiszową, następnie ponownie chłodna, krótka, masywna, wysoko, retrospektywnie i lekko chropowato brzmiąca partia klawiszowa tworzy zapętloną i orientalnie (dalekowschodnio) zabarwioną linię melodii, po której następuje chłodna, wysoko i wokalicznie (obojniaczo) brzmiąca wstawka klawiszowa, warstwa muzyczna poszerza się o dodatkową, wysoko zawieszoną, chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzeń, ponownie pojawiają się chłodne, krótkie, miękkie, masywne, wysoko i matowo brzmiące partie klawiszowe układające się w krótką i płytko zapętloną linię melodii wspartą krótkimi, dublującymi się, nisko i szorstko brzmiącymi akordami syntezatorowymi. Partia wokalna w wykonaniu Zbigniewa Fila jest soulowa.
   Kompozycja Laba oparta jest na jednostajnym i utanecznionym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkich, miękkich i szorstko brzmiących syntezatorowych akordach basowych w fazach refenowych tworzących płytko zapętloną linię basu w podkładzie, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących wejściach klawiszowych, podszytych sykiem chłodnych, wysoko i chropowato brzmiących partiach klawiszowych układających się w orientalnie (bliskowschodnio) zabarwioną i płytko zapętloną linię melodii, chłodnej, rozległej, wysoko i chropowato brzmiącej solówce klawiszowej tworzącej krótkie i płytko zapętlone linie melodii, miękkich, masywnych, wysoko i chropowato brzmiących wstawkach klawiszowych, występującym okresowo nisko brzmiącym tle syntezatorowym, chłodnych, miękko wibrujących, gładko i wysoko brzmiących zapętleniach klawiszowych, stale następujących po sobie trzy razy chłodnych, krótkich, twardych, wysoko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych, chłodnej, rozległej i wysoko brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w krótkie zapętlenia, występującej okresowo subtelnej i chłodnej przestrzeni, chłodnej, miękko wibrującej, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącej partii klawiszowej tworzącej krótką i zapętloną linię melodii, subtelnych, odległych, chłodnych, krótkich i smyczkowo-przestrzennie brzmiących przeciągnięciach klawiszowych, chłodnych, masywnych, wysoko i chropowato brzmiących przeciągnięciach klawiszowych oraz krótkich, bardzo wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych układających się w bardzo krótkie, wstawkowe arpeggia w refrenach. Warstwę muzyczną wspierają dodatkowe komponenty, takie jak nisko i warkotliwie brzmiące wstawki syntezatorowe, chłodne, miękkie, przestrzennie i melancholijnie brzmiące wstawki klawiszowe, delikatne syntezatorowe efekty zaszumień, krótkie, rozległe, nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące wibracje syntezatorowe, wysoko brzmiące wstawki klawiszowe, krótkie i silnie sykliwe wstawki syntezatorowe podszyte wysokim i gładkim brzmieniem, syntezatorowe syki, następujące gęsto po sobie chłodne, krótkie, miękkie, wysoko, chropowato i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe, krótkie, zawinięte, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące wibracje syntezatorowe, występująca epizodycznie miękka, ale masywna, luźna i równomierna perkusyjno-sekwencerowa pulsacja, oraz następujące w refrenach chłodne, krótkie i miękkie tweety syntezatorowe. W drugiej połowie utworu w warstwie muzycznej co pewien czas pojawiają się chłodne, twarde i wysoko brzmiące pulsy sekwencerowe, w tle występują krótkie, nisko i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, na krótko chłodne, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe tworzą rozmytą linię melodii, dalej chłodne, masywne, wysoko i chropowato brzmiące solówki klawiszowe, oprócz krótkich przeciągnięć, które teraz wychodzą na solo, tworzą płytkie zapętlenia, w tle dodatkowo słychać jest krótkie, twardo wibrujące i wysoko brzmiące wstawki syntezatorowe, następnie chłodna, rozległa, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiąca partia klawiszowa układa się w zapętloną i rozbudowaną linię melodii, na którą z czasem nachodzi unoszące się przeciągnięcie klawiszowe o wysokim brzmieniu riffu gitarowego, finalizujące ją. W końcowej fazie piosenki elektroniczna sekcja perkusyjna ogranicza się do utrzymującego spowolnione i jednostajne tempo beatu podkładu rytmicznego, pojawiają się tworzące swobodną i płytko zapętloną linię melodii masywne, nisko, retrospektywnie i szorstko brzmiące akordy syntezatorowe, chłodne, twarde i wysoko brzmiące pulsy sekwencerowe oraz przeciągła i miękka wibracja syntezatorowa o wysokim i wysmukłym brzmieniu. Całość zamyka chłodny, smyczkowo-przestrzennie brzmiący akord klawiszowy, twarda i atonalnie brzmiąca wibracja syntezatorowa oraz odległy syntezatorowy efekt szumu. Partia wokalna w wykonaniu Zbigniewa Fila tradycyjnie jest soulowa, niekiedy wokalista wspiera siebie samego dodatkowymi, szeptanymi partiami wokalnymi. Jedną z ciekawostek jest jednorazowo pojawiające się w drugiej połowie kompozycji, bliżej jej środkowej fazy, spowolnienie ostatniej głoski „a" i jednoczesne silne obniżenie głosu wokalisty w śpiewanej frazie „Laba".
   Instrumentalna ścieżka Zalogowany przypomina dokonania z lat 90. i 2000. legendarnej niemieckiej formacji rocka elektronicznego, Tangerine Dream. Kompozycja poprzedzona jest bulgoczącym, opadającym do dołu przeciągnięciem klawiszowym przechodzącym od wysokiego, gładkiego i retrospektywnego brzmienia, przez wysoko-tubalne i retrospektywne brzmienie, po tubalny i retrospektywny rejestr dźwiękowy. Elektroniczna sekcja perkusyjna pojawia się dopiero z czasem i utrzymuje trip hopowe tempo, podkład wypełniony jest następującymi wraz z pojawieniem się elektronicznej sekcji perkusyjnej retrospektywnie brzmiącymi, krótkimi i miękkimi syntezatorowymi akordami tworzącymi płytko zapętloną linię basu. Warstwa muzyczna tworzona jest przez z czasem ustępującą chłodną, przestrzeń, występującą jedynie w początkowej fazie utworu chłodną, wysoko i wokalicznie (obojniaczo) brzmiącą partię klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii, chłodne, delikatne, miękkie, wysoko i retrospektywnie (z czasem wysoko i chropowato) brzmiące partie klawiszowe układające się w przeciągłe, opadające do dołu arpeggio niewystępujące już później, chłodną, wysoko i retrospektywnie brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą płytko zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie i futurystyczno-dzwoniące partie klawiszowe układające się w krótkie zapętlenia, nisko brzmiące tło syntezatorowe, chłodną, wysoko brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą rozbudowaną linię melodii bądź krótką i zapętloną linię melodii (w tym drugim przypadku z towarzyszeniem nisko brzmiącej partii klawiszowej, wychodzącej z tą samą linią melodii na solo w dalszej części numeru), chłodne, krótkie, miękkie, masywne, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii, występującą okresowo chłodną i melancholijną przestrzeń, chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące wejścia klawiszowe, następujące luźno po sobie chłodne, krótkie, miękkie i smyczkowo-przestrzennie brzmiące partie klawiszowe, oraz chłodne, krótkie, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące partie klawiszowe tworzące płytko zapętloną linię melodii, w którą układają się również chłodne, krótkie, miękkie, wysoko i lekko chropowato brzmiące partie klawiszowe. W tle początkowo słychać jest rozległy syntezatorowy echo-szum, dalej zaś występują rozmyte i podszyte efektem szumu dźwięki uderzeń, chłodne, rozmyte i przestrzennie brzmiące wstawki klawiszowe, chłodne, wysoko i lekko świszcząco brzmiące wstawki klawiszowe, krótkie efekty dźwięku pocierania, syntezatorowe szumy, krótkie syki syntezatorowe, chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, krótkie, szorstko i tubalnie-brzęcząco brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz podszyta efektem echa chłodna i wysoko brzmiąca wstawka klawiszowa. W środkowej fazie ścieżki pojawia się krótka, rozległa, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiąca partia klawiszowa układająca się w zapętloną linię melodii wspartą chłodną partią pianina oraz delikatną partią dzwonka, w tle występuje masywna i nisko brzmiąca partia klawiszowa tworząca rozmytą linię melodii, dalej zaś w tle słychać jest nisko i szorstko brzmiącą wstawkę syntezatorową. W drugiej połowie utworu wraz z nastąpieniem podszytej efektem echa chłodnej, wysoko brzmiącej wstawki klawiszowej wcześniej poprzedzonej chłodnym, wysoko brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym, struktura muzyczna zatrzymuje się, pojawiają się nałożone na siebie przeciągłe chłodne, bardzo wysoko i nawołująco brzmiące partie klawiszowe wzmocnione chropowato i lekko wysmukle brzmiącym sykiem syntezatorowym, tło wypełnia rozległa, nisko i szorstko brzmiąca partia syntezatorowa, brak jest sekcji rytmicznej. Ponownie następuje bulgoczące, opadające do dołu przeciągnięcie klawiszowe przechodzące od wysokiego, gładkiego i retrospektywnego brzmienia, przez wysoko-tubalne i retrospektywne brzmienie, po tubalny i retrospektywny rejestr dźwiękowy. Po chwili powraca chłodna, wysoko brzmiąca solówka klawiszowa tworząca rozbudowaną linię melodii, tło w którym słychać jest rozmyte i podszyte efektem echa uderzenia, chłodne, wysoko i lekko świszcząco brzmiące wstawki klawiszowe oraz krótkie efekty szumów syntezatorowych, wypełnia niskie brzmienia syntezatorowe, pojawiają się chłodne, krótkie, miękkie, masywne, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętloną linie melodii. Namiastkę sekcji rytmicznej pełnią odległe i poddane efektowi echa uderzenia partii werbla elektronicznej perkusji, utrzymujące silnie spowolnione i jednostajne tempo. W końcowej fazie kompozycji jej struktura muzyczna minimalizuje się do nisko brzmiącego tła syntezatorowego, na które nachodzi, a następnie wtapia się weń twarda, atonalnie brzmiąca wibracja syntezatorowa, tło dodatkowo wypełnia subtelny syntezatorowy echo-szum, brak jest też sekcji rytmicznej.
   Również nawiązujący do twórczości, ale z lat 80. zespołu Tangerine Dream instrumentalny utwór Opowieści Szafy, poprzedzony jest introdukcją złożoną z chłodnej, wysoko-klarnetowo i przestrzennie brzmiącej partii klawiszowej układającej się w rozmytą linię melodii, chropowato-brzęczącego, tubalnie brzmiącego, następnie przyjmującego jękliwą formę i tubalnego rejestru dźwiękowego przeciągnięcia klawiszowego, chłodnej, rozległej i wysoko brzmiącej partii klawiszowej tworzącej rozmytą i płytko zapętloną linię melodii, oraz nisko brzmiącego tła syntezatorowego. Tę początkową fazę ścieżki zamyka nisko-tubalnie i warkotliwie brzmiąca partia klawiszowa degradująca się do szorstkiego i atonalnego dźwięku, po czym następuje zasadnicza część utworu z trip hopowym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, tworzącymi płytko zapętloną linię basu krótkimi i miękkimi syntezatorowymi akordami basowymi bądź krótkimi, miękkimi, masywnymi i szorstko brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi w podkładzie, występującą okresowo chłodną i melancholijną przestrzenią, chłodnymi krótkimi, gładko i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w chwytliwą i płytko zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, miękkimi, masywnymi, wysoko i chropowato brzmiącymi partiami klawiszowymi (epizodycznie ulegającymi efektowi silnego przytłumienia) tworzącymi zapętloną linię melodii, chłodną, rozległą, nisko i chropowato brzmiącą solówką klawiszową układającą się w zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi chwytliwą i płytko zapętloną linię melodii, krótkimi, chłodnymi, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, chłodną, wysoko, chropowato i archaicznie brzmiącą solówką klawiszową układającą się w krótką i zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, miękkimi, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii w tle, oraz chłodną i wysoko brzmiącą solówką klawiszową układającą się w jednorazowo występującą krótką i głęboko zapętloną linię melodii finalizowaną krótkim i równomiernym arpeggiem tworzonym przez krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe. W tle słychać jest przeciągnięte syki syntezatorowe przechodzące w miękki dźwięk chrobotania, dyskretne, unoszące się, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, subtelne, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, efekty twardego dźwięku chrobotania, efekty delikatnego i miękkiego dźwięku zgrzytu oraz nisko i szorstko brzmiącą wstawkę syntezatorową. W środkowej fazie kompozycji elektroniczna sekcja perkusyjna na pewien czas przyjmuje bardziej oszczędnej formy utrzymując lekko spowolnione, standardowe i jednostajne tempo, pojawia się chłodna, rozległa, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa, wsparta chłodnym, wysokim i wokalicznym (damskim) brzmieniem klawiszowym, układająca się w płytko zapętloną linię melodii, w tle słychać jest krótkie, rozległe, nisko i wokalicznie (męsko) brzmiące zapętlenia klawiszowe, krótki, wibrujący, szorstko i wysoko brzmiący efekt syntezatorowy, krótkie, zapętlone, wysoko-tubalnie, chropowato i komputerowo brzmiące wstawki syntezatorowe, krótką, chropowato, wysoko-futurystycznie i komputerowo brzmiącą wstawkę syntezatorową oraz delikatne efekty szmerów i stukotów. Dalej pojawiają się krótkie, masywne i tubalnie brzmiące zapętlenia klawiszowe, w tle dodatkowo słychać jest krótkie i miękkie efekty scratch oraz krótkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe. Wraz z powrotem pełnej struktury muzycznej chłodna, lekko matowo, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa układa się w płytko zapętloną linię melodii finalizowaną krótkim i równomiernym arpeggiem tworzonym przez krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe, dalej ta sama chłodna, lekko matowo, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa tworzy rozbudowaną linię melodii również finalizowaną krótkim i równomiernym arpeggiem tworzonym przez krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe. W warstwie muzycznej pojawiają się chłodne, miękkie, rozległe, wysoko i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe, w tle zaś, oprócz syntezatorowych syków i zaszumień, słychać jest miękkie, nisko i wybitnie szorstko brzmiące wstawki syntezatorowe, także krótką, wysoko, chropowato i metalicznie brzmiącą wstawkę syntezatorową, potem zaś powracają chłodne, krótkie i wysoko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz efekty dźwięku twardego chrobotania. W końcowej fazie ścieżki następuje pomost, w którym elektroniczna sekcja perkusyjna zatrzymuje się, pojawia się rozległa i chłodna przestrzeń oraz chłodne, krótkie, wysoko i gładko brzmiące partie klawiszowe układające się w chwytliwą i płytko zapętloną linię melodii, w tle słychać jest krótkie, nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, przeciągły, wznoszący się i opadający syk syntezatorowy oraz krótkie i wysoko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. Zasadniczą część kompozycji finalizuje chłodne, krótkie, rozległe, lekko chwiejne, wysoko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, po którym następuje krótki, miękki, nisko i szorstko brzmiący akord klawiszowy. Utwór posiada interlude złożone z chłodnej, wysoko-klarnetowo i przestrzennie brzmiącej partii klawiszowej układającej się w rozmytą linię melodii oraz chropowato-brzęczącego, tubalnie brzmiącego, następnie przyjmującego jękliwą formę i tubalnego rejestru dźwiękowego przeciągnięcia klawiszowego. Całość zamyka dźwięk trzasku zamknięcia drzwiczek od szafki.
   Album finalizuje instrumentalna wersja jego tytułowej kompozycji, Minerał Życia, pozbawionej głównej partii wokalnej w wykonaniu Zbigniewa Fila oraz przetworzonej przez wokoder wokalnej frazy w wykonaniu Sławomira Łosowskiego, choć jednocześnie w tle warstwy muzycznej pozostają krótkie, brzmiące niczym przepuszczone przez radio bądź wymawiane niskim i szorstkim głosem wypowiadane sentencje w wykonaniu Zbigniewa Fila. Sama struktura muzyczna nie ulega zmianie, jedynie partię wokalną zastępuje masywna i wysoko-tubalnie brzmiąca solówka klawiszowa przyjmująca również (w szczególności w refrenach) wysokiego i gładkiego rejestru dźwiękowego, układająca się w linię melodii pokrywającą się z linią wokalną. Utwór zawiera też niewystępujące w jego piosenkowej wersji dodatkowe komponenty, jak tworząca rozmytą linię melodii partia klawiszowa o wysokim i gładkim brzmieniu riffu gitarowego, chłodna, wysoko i wokalicznie (damsko bądź męsko) brzmiąca partia klawiszowa układająca się w krótką i rozmytą linię melodii, występujące swobodnie w tle krótkie, wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiące partie klawiszowe, krótkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii, w którą układają również chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe, oraz chłodne, lekko chwiejne, przeciągnięte i wysoko-futurystycznie brzmiące partie klawiszowe tworzące swobodną linię melodii.
   Wydawnictwo Minerał Życia zyskało przychylne opinie fanów Kombi oraz dziennikarzy muzycznych, którzy jednak często krytykowali jego warstwę liryczną. Niestety, rzeczywiście trudno szukać tu jakichkolwiek odniesień do wręcz poetyckich i kultowych tekstów pochodzących z lat 80. piosenek z repertuaru Kombi. Niewątpliwie formacja zaprezentowała swoją bardzo wysoką formę artystyczno-muzyczną, łącząc klasyczne, syntezatorowe brzmienie Kombi znane z albumów z lat 80. ze współczesnymi aranżacjami, choć największa popularność zespołu należy do zamierzchłej przeszłości.
   Wydawnictwo Minerał Życia jest ostatnim albumem studyjnym sygnowanym nazwą Kombi, bowiem 7 września 2022 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oddalił skargę Sławomira Łosowskiego dotyczącą praw autorskich do nazwy formacji, na skutek czego muzyk utracił wyłączne prawa do znaku towarowego Kombi.


Tracklista:


1 Minerał Życia 4:54
2 Jeszcze Wszystko Przed Nami 4:41
3 Mam Cię W Snach 3:54
4 Ale Co Z Tego 4:21
5 Fahrenheit 4:26
6 Jedna Liga 3:59
7 Piękna Jest 5:07
8 Moc Marzeń 4:22
9 Laba 5:23
10 Zalogowany 3:56
11 Opowieści Szafy 4:02
12 Minerał Życia (Instrumentalnie) 4:58


Personel:


Sławomir Łosowski – lider, instrumenty klawiszowe
Zbigniew Fil – wokal
Karol Kozłowski – gitara basowa
Tomasz Łosowski – perkusja

 


Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.

Y.M.O. - Naughty Boys & Instrumental,...


10 listopada 2025, 00:03

Naughty Boys & Instrumental - szósty, podwójny album studyjny japońskiej formacji synth popowej, Yellow Magic Orchestra (YMO), nagrywany w tokijskich studiach Alfa Studio "A", Shibaura, Minato, Onkio Haus Inc., Ginza oraz Chūō między październikiem 1982 a marcem 1983 roku. Materiał na wydawnictwie zwrócony jest w o wiele bardziej niż dotychczas popową stronę muzyczną, również po raz pierwszy w dotychczasowej twórczości YMO pojawiają się synth popowe piosenki w języku japońskim. W nagraniach gościnnie udział wziął brytyjski gitarzysta art rockowy, Bill Nelson.
   Premiera albumu miała miejsce 24 maja 1983 roku nakładem japońskiej wytwórni, Alfa Records Inc. Kompozycją pilotującą wydawnictwo i otwierającą jego setlistę jest wydany na singlu wiosną 1983 roku, śpiewany w języku japońskim utwór Kimi ni, mune kyun. (A holiday affair) (君に、胸キュン。(浮気なヴァカンス); Kimi ni, mune kyun. (Uwaki na vacances). Autorem tekstu piosenki jest japoński muzyk rockowy, Takashi Matsumoto, z którym basista i klawiszowiec YMO, Haruomi Hosono, współpracował już pod koniec lat 60. w zespołach Burns, The Floral / Apryl Fool i Valentine Blue, następnie zaś obaj w pierwszej połowie lat 70. wspólnie występowali w art rockowej formacji, Happy End. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe i jednostajne tempo, w podkładzie występuje miękka i płytko zapętlająca się sekcja gitary basowej. Warstwa muzyczna złożona jest z partii cymbałków tworzącej płytko zapętloną linię melodii wspartą krótkimi przeciągnięciami partii cymbałków, chłodnej, rozległej i wysoko brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w rozmytą i płytko zapętloną, bądź silnie rozmytą linię melodii, występującej okresowo subtelnej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni, chłodnej, smyczkowo brzmiącej partii klawiszowej tworzącej rozmytą linię melodii i długie przeciągnięcia, chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych układających się w dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, chłodnych, przestrzennie brzmiących przeciągnięć klawiszowych, oraz chłodnej, wysoko brzmiącej partii klawiszowej tworzącej rozmytą i płytko zapętloną linię melodii. W środkowej fazie utworu warstwę muzyczną subtelnie wspiera partia gitary akustycznej, występują też wsamplowane, damsko brzmiące krótkie dialogi w języku japońskim. W drugiej połowie numeru na pewien czas struktura muzyczna minimalizuje się do utrzymującej standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, w tle słychać jest wsamplowane, kobieco brzmiące westchnienia, dalej zaś następuje chłodne, masywne, wysoko i retrospektywnie brzmiące klawiszowe przeciągnięcie, po którym warstwa muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy. Partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest łagodna i ciepła, linia wokalna jest przebojowa, nawiązująca do stylistyki popu lat 70., w szczególności do twórczości szwedzkiego zespołu disco, Abba. Singiel znalazł się na 2. miejscu w Japonii w zestawieniu listy Oricon w 1983 roku.
   Utwór Expected Way (希望の路; Kibou no michi), w całości autorstwa Yukihiro Takahashiego, poprzedzony jest przeciągłym, opadającym szumem syntezatorowym. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe i jednostajne tempo, podkład wypełniony jest gęstym i miękkim basowym pulsem sekwencerowym okresowo wspartym subtelną i miękką sekcją gitary basowej. Warstwa muzyczna składa się z chłodnego, równomiernego, dynamicznego i wysoko brzmiącego pulsu sekwencerowego, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie arpeggia, new wave'owych, nisko brzmiących partii gitarowych układających się w płytko zapętloną linię melodii, subtelnej, chłodnej, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącej solówki klawiszowej tworzącej rozmytą linię melodii, chłodnych, wysoko, gładko i archaicznie brzmiących przeciągnięć klawiszowych, subtelnej, new wave'owej i miękkiej partii gitarowej w tle, oraz występującej w refrenach subtelnej i chłodnej przestrzeni. W drugiej połowie kompozycji w tle słychać jest znany z jej introdukcji przeciągły, opadający do dołu szum syntezatorowy, w warstwie muzycznej pojawiają się subtelne, chłodne, krótko przeciągnięte, wysoko i lekko wysmukle brzmiące partie klawiszowe układające się w urywaną i lekko zapętloną linię melodii wspartą chłodnymi, krótkimi, lekko chwiejnymi, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi. Partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest łagodna, new wave'owa, śpiewana w języku japońskim, linia wokalna jest chwytliwa. Haruomi Hosono i Ryuichi Sakamoto wykonują łagodne wokalizy.
   Współautorem tekstu do piosenki Focus jest współpracujący z YMO od 1981 roku (album BGM), mieszkający w Japonii brytyjski DJ i dziennikarz, Peter Barakan. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe i jednostajne tempo, okresowo wspierana jest przez utrzymujące bojowe tempo silne uderzenia dodatkowej partii werbla perkusyjnego, podkład wypełniają krótkie i twarde basowe pulsy sekwencerowe wymieniające się z krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi. Warstwę muzyczną tworzą chłodne partie klawiszowe o brzmieniu xylofonu występujące luźno bądź tworzące płytko zapętlającą się linię melodii, chłodne, krótkie, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe wymieniające się z krótkimi, masywnymi, tubalnie i archaicznie brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, new wave'owy, wysoko i gładko brzmiący riff gitarowy układający się w rozmyte linie melodii, dyskretna, chłodna, rozległa, lekko wibrująca i wysoko brzmiąca partia klawiszowa tworząca silnie rozmytą linię melodii w refrenach, oraz miękkie, new wave'owe partie gitarowe układające się w krótką i płytko zapętloną linię melodii w tle. Śpiewana w języku angielskim partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest łagodna, z lekkim wpływem stylu śpiewania wokalisty kultowej brytyjskiej formacji new wave Ultravox, Midge'a Ure'a. Haruomi Hosono i Ryuichi Sakamoto wspierają Yukihiro Takahashiego chórkami.
   Kompozycja Ongaku (音楽; Music), w całości autorstwa Ryuichiego Sakamoto, opiera się na tempie bossa novy elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkich, masywnych i chropowato brzmiących syntezatorowych akordach basowych tworzących zapętloną linię basu bądź równomiernym, chropowato brzmiącym i miękkim basowym pulsie sekwencera w podkładzie, chłodnych, krótkich, retrospektywnie i wysoko brzmiących zapętleniach klawiszowych, chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko, matowo i organowo brzmiących partiach klawiszowych układających się w krótkie arpeggia bądź w płytko zapętloną, jazzową linię melodii, a także krótkie i płytkie zapętlenia podszyte subtelnym, chropowato, archaicznie i wysoko-tubalnie brzmiącą partią klawiszową, chłodnych, retrospektywnie i wysoko brzmiących solówkach klawiszowych tworzących krótką i płytko zapętloną linię melodii, wysoko i archaicznie brzmiącym tle syntezatorowym, partii saksofonu układającej się w rozmytą i jazzową linię melodii, tworzącej rozmytą linię melodii chłodnej, rozległej i przestrzennie brzmiącej partii klawiszowej subtelnie podszytej wysokim, fletowym i retrospektywnym brzmieniem klawiszowym, oraz chłodnej, wysoko i wiolonczelowo brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w funkową, płytko zapętloną i rozmytą linię melodii. Całość zamyka unoszące się ku górze chłodne, wysoko brzmiące przeciągnięcie organowe. Śpiewana w języku japońskim partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest ciepła i pogodna, wokalistę chórkami wspierają Ryuichi Sakamoto i Haruomi Hosono. Istnieje plotka, iż Ryuichi Sakamoto skomponował numer dla swojej dwuletniej wówczas córki, Miu - przyszłej popularnej japońskiej piosenkarki, Miu Sakamoto.
   Utwór Opened My Eyes autorstwa Yukihiro Takahashiego i Petera Barakana charakteryzuje się standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej wspartej zapętloną rytmiką elektronicznych bongosów, płytko zapętloną sekcją gitary basowej wspartą krótkimi, masywnymi, nisko i chropowato brzmiącymi przeciągnięciami syntezatorowymi w podkładzie, chłodnymi, krótkimi i głębokimi zapętleniami klawiszowymi o wysokim i gładkim brzmieniu, chłodną i wysoko brzmiącą solówką klawiszową układającą się w płytko zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi i smyczkowo brzmiącymi zapętleniami klawiszowymi, chłodnymi, krótkimi, miękkimi, wysoko, gładko i wysmukle brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi krótką i opadającą do dołu linię melodii, chłodną, wysoko brzmiącą solówką klawiszową o skrzypcowo-gitarowym zabarwieniu dźwiękowym układającą się w krótką i zapętloną linię melodii o orientalnym, dalekowschodnim zabarwieniu, subtelnymi, miękkimi i funkowymi partiami i akordami gitarowymi w tle, chłodnymi, wysoko i wysmukle brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi wstawkową, krótką, dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii przechodzącą w krótkie przeciągnięcie, subtelnymi, chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi w tle, oraz chłodną, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącą partią klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii. W tle niekiedy słychać jest krótkie i rozległe szumy syntezatorowe. Całość wieńczy miękki akord organowy wsparty subtelnym, nisko i szorstko brzmiącym tłem organowym. Śpiewana w języku angielskim partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest new wave'owa i łagodna, wokalistę w chórkach wspierają Haruomi Hosono i Ryuichi Sakamoto.
   Półminutowa instrumentalna miniatura You've Got to Help Yourself (Preview) (以心電信(予告編); Ishin denshin (Yokokuhen) autorstwa Yukihiro Takahashiego i Ryuichiego Sakamoto, osadzona jest na standardowym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękkim i równomiernym pulsie basowym sekwencera z czasem wspartym dyskretną, miękko kołyszącą się w stylu disco lat 70. sekcją gitary basowej w podkładzie, dyskretnej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni z czasem zanikającej, chłodnej i wysoko brzmiącej partii klawiszowej układającej się w rozmytą i płytko zapętloną linię melodii, krótkich partiach klawiszowych o brzmieniu trąbki tworzących krótkie, wstawkowe arpeggio, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partiach klawiszowych układających się w krótkie i zapętlone arpeggia, subtelnych, chłodnych i smyczkowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących rozmytą linię melodii, oraz solówkach klawiszowych o wysokim brzmieniu trąbki układających się w płytko zapętloną linię melodii.
   Piosenka Lotus Love w całości autorstwa Haruomiego Hosono prezentuje jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, twardy i płytko zapętlony basowy puls sekwencerowy w podkładzie, lekko chwiejną, tubalnie brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w płytko zapętloną linię melodii wspartą płytko zapętlającą się, wysoko-tubalnie i wysmukle brzmiącą partią klawiszową, chłodne, smyczkowo-przestrzennie brzmiące partie klawiszowe tworzące rozmytą i płytko zapętloną linię melodii, chłodną partię klawiszową o wysokim, gładkim i retrospektywnym brzmieniu układającą się w rozmytą linię melodii, oraz chłodną partię klawiszową o brzmieniu skrzypcowym tworzącą silnie rozmytą linię melodii wspartą subtelną partią klawiszową o wiolonczelowym brzmieniu. Śpiewana w języku angielskim partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest łagodna, new wave'owa, ze wsparciem chórków w wykonaniu Haruomiego Hosono i Ryuichiego Sakamoto. Linia wokalna, szczególnie w refrenach, jest chwytliwa. Utwór posiada interlude złożone z nisko i szorstko brzmiącego tła syntezatorowego, tubalnie brzmiących, popadających w lekkie wibracje przeciągnięć klawiszowych, subtelnych, chłodnych, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiących przeciągnięć klawiszowych oraz zimnych i krótkich przeciągnięć elektronicznej partii dzwonków w tle.
   Kompozycja Kai-Koh (邂逅; Kaikō) w całości autorstwa Ryuichiego Sakamoto, oparta jest na standardowym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkich, basowych pulsach sekwencerowych złączonych z takimi samymi pulsami sekwencerowymi o nisko-tubalnym i chropowatym brzmieniu w podkładzie, chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych tworzących dynamiczne i równomierne arpeggio, chłodnych, twardych i wysoko brzmiących pulsacjach sekwencerowych, chłodnych, rozległych i wysoko brzmiących wejściach klawiszowych, występującej okresowo chłodnej, płytko zapętlonej, twardej i wysoko brzmiącej wibracji syntezatorowej, chłodnej, wysoko i matowo brzmiącej solówce klawiszowej tworzącej rozmytą i płytko zapętloną linię melodii, chłodnej, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącej partii klawiszowej układającej się w krótkie i płytko zapętlone linie melodii, występującej okresowo subtelnej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni, chłodnym, gęstym, melancholijnym i wysoko brzmiącym tle syntezatorowym, chłodnej, przestrzennie brzmiącej partii klawiszowej finalizującej refreny, oraz chłodnej, krótkiej i dzwoniącej partii klawiszowej podążającej za linią wokalną w drugiej połowie utworu. W końcowej fazie piosenki sekcja rytmiczna powoli wycisza się i ustaje, struktura muzyczna minimalizuje się do chłodnego, gęstego, melancholijnego i wysoko brzmiącego tła syntezatorowego oraz chłodnej, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącej partii klawiszowej układającej się w krótkie i płytko zapętlone linie melodii, pozostają też chłodne, rozległe i wysoko brzmiące wejścia klawiszowe, ale przyjmują one rozległego, dzwoniącego brzmienia podszytego chłodnym i przestrzennym brzmieniem klawiszowym, jednorazowo pojawia się chłodna, krótka i wysoko brzmiąca wibracja syntezatorowa. Śpiewana w języku japońskim partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest ciepła i łagodna. Wokalistę w chórkach wspierają Haruomi Hosono i Ryuichi Sakamoto.
   Utwór Expecting Rivers (希望の河; Kibou no kawa) autorstwa Yukihiro Takahashiego i Ryuichiego Sakamoto zawiera jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej dodatkowo wspartej dynamiczną, bojową i zapętloną rytmiką elektronicznego bębna, rozległe i szorstko brzmiące basowe przeciągnięcia syntezatorowe w podkładzie, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące równomierne arpeggio wsparte chłodnymi, krótkimi, wysoko i lekko matowo brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, chłodną, rozległą, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiącą partię klawiszową układającą się w chwytliwą, zapętloną i rozmytą linię melodii, chłodną i wysoko brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą pogodną i płytko zapętloną linię melodii, chłodną partię pianina elektrycznego układającą się w arpeggiową, płaską, jazzowo-soulową linię melodii, oraz pojawiającą się z czasem, jeszcze w pierwszej części kompozycji chłodną, rozległą i wysoko brzmiącą przestrzeń organową. Śpiewana w językach japońskim (strofy) i angielskim (refreny) partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest ciepła i pogodna, wokalistę w chórkach wspierają Haruomi Hosono i Ryuichi Sakamoto. Linia wokalna nawiązuje do stylistyki popu lat 70.
   Wydawnictwo zamyka piosenka Wild Ambitions autorstwa Haruomiego Hosono i Ryuichiego Sakamoto, z podwójną sekcją rytmiczną w postaci, jednostajnego i mechanicznego tempa elektronicznej sekcji perkusyjnej oraz gęstej, plemiennej rytmiki elektronicznych bongosów i twardych, wysoko brzmiących elektronicznych perkusjonaliów, twardym, równomiernym i dynamicznym basowym pulsem sekwencerowym bądź krótkimi i miękkimi basowymi pulsami sekwencerowymi w podkładzie, występującym jedynie w pierwszej części utworu nisko-tubalnie i brzęcząco brzmiącym tłem syntezatorowym przypominającym dźwięk brzęku transformatora wysokiego napięcia, następującymi po sobie krótkimi, miękkimi, masywnymi, nisko, retrospektywnie i szorstko brzmiącym akordami syntezatorowymi w tle, chłodną, retrospektywnie i wysoko brzmiącą solówką klawiszową układającą się w płytko zapętloną linię melodii, w którą układa się również chłodna, krótka i wysoko brzmiąca partia klawiszowa (w tym drugim przypadku linia melodii przecinana jest chłodnym, krótkim, miękkim, wysoko i gładko brzmiącym akordem klawiszowym), chłodną, lekko wibrującą, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącą partią klawiszową tworzącą rozmytą i płytko zapętloną linię melodii wspartą stale zapętlającą się, wysoko-tubalnie brzmiącą partią klawiszową, oraz chłodnymi partiami pianina elektrycznego układającymi się w soulową linię melodii ustępującą długiemu, nisko i szorstko brzmiącemu przeciągnięciu syntezatorowemu, które wypełnia tło. W pierwszej części kompozycji, bliżej jej początkowej fazy, słychać jest wznoszące się i drgające syntezatorowe zaszumienie tła finalizowane miękką, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiącą wstawką klawiszową, zaś w jej drugiej połowie, blisko fazy środkowej, pojawia się chłodna, wysoko i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa tworząca rozmytą linię melodii. W końcowej fazie piosenki, wraz z nastąpieniem długiego, nisko i szorstko brzmiącego przeciągnięcia syntezatorowego wypełniającego tło, powraca chłodna, retrospektywnie i wysoko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w płytko zapętloną linię melodii. Śpiewana w języku angielskim partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego, choć jest new wave'owa i łagodna, pełna jest nostalgii. Wokaliście w chórkach towarzyszą Haruomi Hosono i Ryuichi Sakamoto. Linia wokalna nawiązuje do twórczości z pierwszej połowy lat 80. zespołu Ultravox.
   Dla audiomaniaków muzycy formacji przygotowali alternatywną, instrumentalną wersję albumu, Naughty Boys Instrumental, gdzie zaprezentowano pozbawione partii wokalnych utwory z bardziej wyeksponowanymi partiami instrumentalnymi, w zmienionej względem wokalnej wersji wydawnictwa chronologii, brak jest jednak instrumentalnej wersji numeru Kimi ni, mune kyun. (A holiday affair) (君に、胸キュン。(浮気なヴァカンス); Kimi ni, mune kyun. (Uwaki na vacances).
   Setlistę instrumentalnej części albumu otwiera pochodząca ze strony B singla Kimi ni, mune kyun. (A holiday affair) kompozycja Chaos Panic w całości autorstwa Haruomiego Hosono, ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, względnie twardym pulsem basowym sekwencera wspartym miękką, masywną i rozmytą sekcją gitary basowej w podkładzie, chłodnymi, krótkimi, retrospektywnie i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi na przemian bardzo krótkie arpeggia i dublujące się wstawki, chłodnymi, wysoko i gładko brzmiącymi solówkami klawiszowymi układającymi się krótkie i płytko zapętlone bądź rozmyte linie melodii, chłodną i wysoko brzmiącą partią klawiszową tworzącą stale zapętloną linię melodii, za którą niekiedy podąża chłodna, lekko chropowato i wysoko brzmiąca solówka klawiszowa, chłodną, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącą solówką klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii, chłodnymi partiami klawiszowymi o wysokim i gładkim brzmieniu saksofonu układającymi się w zapętlone i jazzowe linie melodii, oraz chłodnymi, krótkimi, wysoko, archaicznie i matowo brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko zapętloną linię melodii w tle, gdzie okresowo słychać jest szorstko brzmiący szum syntezatorowy. W drugiej połowie ścieżki pojawia się chłodna, wysoko i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w rozmytą linię melodii, dalej zaś chłodne przeciągnięcia klawiszowe o wysokim brzmieniu saksofonu tworzą swobodną, funkowo zabarwioną linię melodii.
   W pozostałych utworach partie wokalne zastąpione zostają klawiszowymi solówkami, zaś ich struktura muzycznie nie ulega zmianie. Wyjątkiem jest tu kompozycja You've Got to Help Yourself (以心電信; Ishin denshin), zaprezentowana w pełnej, ponad 4-minutowej wersji, poprzedzona krótką introdukcja złożoną z syntezatorowego szumu oraz silnie zmasowanych uderzeń partii werbla perkusyjnego. W swojej zasadniczej części ścieżka opiera się na standardowym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, kołyszącej się w stylu disco lat 70. sekcji gitary basowej w podkładzie, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partiach klawiszowych tworzących bardzo krótkie, wstawkowe arpeggia, chłodnych, rozległych i wysoko brzmiących solówkach klawiszowych układających się w rozmytą i zapętloną linię melodii, chłodnej przestrzeni, chłodnych, miękkich, masywnych, wysoko i melancholijnie brzmiących partiach klawiszowych tworzących płytko zapętloną, rozmytą i soulowo zabarwioną linię melodii wspartą niekiedy chłodnymi i wysoko brzmiącymi nakładkami klawiszowymi, oraz chłodnych i wysoko brzmiących solówkach klawiszowych układających się w zapętloną, rozmytą i soulową linię melodii. W środkowej fazie utworu pojawia się chłodna, rozległa i przestrzennie brzmiąca partia klawiszowa tworząca płytko zapętloną linię melodii poprzecinaną oddalonymi, chłodnymi, krótkimi i smyczkowo brzmiącymi zapętleniami klawiszowymi. W drugiej połowie kompozycji następuje krótki pomost, w którym elektroniczna sekcja perkusyjna ogranicza się do utrzymującego jednostajne tempo uderzenia beatu podkładu rytmicznego, struktura muzyczna wycisza się, tło wypełnia subtelne, niskie brzmienie syntezatorowe oraz masywny syntezatorowy syk ustępujący miejsca rozległemu gongowi kotła perkusyjnego. W końcowej fazie ścieżki warstwa muzyczna poszerza się o oddalone, chłodne i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii.
   Wydawnictwo Naughty Boys, choć w 1983 roku dotarło do 1. miejsca w Japonii w zestawieniu listy Oricon, nie wzbudzało już tak wielkiego entuzjazmu wśród fanów YMO, jak trzy pierwsze albumy zespołu, prezentując się również gorzej pod względem muzycznym od najlepszych wydawnictw studyjnych formacji, BGM i Technodelic (oba pochodzące z 1981 roku), mimo to album zdobył pozytywne opinie krytyków i dziennikarzy muzycznych, którzy podkreślali solidność zawartego na nim komercyjnego synth popu oraz perfekcję muzyczną kompozycji.


Tracklista:


1. "Kimi ni, mune kyun. (A holiday affair)" (君に、胸キュン。(浮気なヴァカンス); "Kimi ni, mune kyun. (Uwaki na vacances)") 4:07
2. "Expected Way" (希望の路; "Kibou no michi") 4:34
3. "Focus" 3:41
4. "Ongaku" (音楽; "Music") 3:25
5. "Opened My Eyes" 3:40
6. "You've Got to Help Yourself (Preview)" (以心電信(予告編); "Ishin denshin (Yokokuhen)") 0:30
7. "Lotus Love" 4:05
8. "Kai-Koh" (邂逅; "Kaikō") 4:27
9. "Expecting Rivers" (希望の河; "Kibou no kawa") 4:37
10. "Wild Ambitions" Hosono Hosono, Sakamoto 5:10


Naughty Boys Instrumental:


1. "Chaos Panic" 4:12
2. "Expected Way" (希望の路; "Kibou no michi") 4:34
3. "Focus" 3:41
4. "Kai-Koh" (邂逅; "Kaikō") 4:27
5. "Expecting Rivers" (希望の河; "Kibou no kawa") 4:37
6. "You've Got to Help Yourself" (以心電信; "Ishin denshin") 4:21
7. "Lotus Love" 4:05
8. "Ongaku" (音楽; "Ongaku") 3:25
9. "Opened My Eyes" 3:40
10. "Wild Ambitions" 5:10


Personel:


Haruomi Hosono – Bass, Synth Bass, Keyboards, Vocals
Ryuichi Sakamoto – Keyboards, Vocals
Yukihiro Takahashi – Vocals, Electronic drums, Cymbals, Keyboards


Personel dodatkowy:


Takeshii Fujii & Akihiko Yamazoe – Technical assistance
Takashi Matsumoto – Lyrics for "Kimi ni, mune kyun."
Peter Barakan – Lyrics for "Focus" and "Opened My Eyes"
Bill Nelson – Electric guitar

 


Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.

Sparks - Pulling Rabbits Out of a Hat, 1984;...


05 listopada 2025, 23:03

Pulling Rabbits Out of a Hat - trzynasty album studyjny amerykańskiej formacji new wave, Sparks, nagrywany w studiu Oasis Studios w Los Angeles (Kalifornia), wydany został w czerwcu 1984 roku przez amerykańską wytwórnię, Atlantic. Wydawnictwo rozwijało synth popową koncepcję poprzedniego albumu zespołu, In Outer Space (1983), choć warstwa tekstowa jest tu mroczniejsza, poruszająca tematy związków. Producentem nagrań był Ian Little, zaś za brzmienie wydawnictwa odpowiadał inżynier dźwięku, Steve Bates. W nagraniach gościnny udział wzięli stali współpracownicy Sparks, Bob Haag (gitara, syntezator gitarowy, wokal wspierający), Leslie Bohem (gitara basowa, wokal wspierający), David Kendrick (perkusja elektroniczna), oraz John Thomas (instr. klawiszowe).
   Album bezpośrednio pilotowany był wydaną na singlu w czerwcu 1984 roku piosenką With All My Might z jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękką i płytko zapętlającą się sekcją gitary basowej wspartej subtelnym, dynamicznym i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie, chłodnym, dynamicznym, równomiernym i wysoko brzmiącym pulsem sekwencerowym, chłodną i wysoko brzmiącą solówką klawiszową podszytą chłodnym i przestrzennym brzmieniem klawiszowym układającą się w zapętloną i pogodną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, miękkimi i płytko zapętlającymi się partiami klawiszowymi o wysokim, retrospektywnym i lekko matowym brzmieniu wspartymi miękkimi wejściami gitarowymi, chłodnymi, krótkimi, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi luźne i równomierne arpeggio, oraz następującymi po sobie subtelnymi, chłodnymi, płytkimi, wysoko, retrospektywnie, chropowato i wysmukle brzmiącymi zapętleniami klawiszowymi. W drugiej połowie kompozycji struktura muzyczna, poprzedzona silnymi uderzeniami partii werbla elektronicznej perkusji, poszerza się o chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układające się w luźne i równomierne arpeggio w tle, z czasem ustępujący równomierny, tubalnie i chropowato brzmiący puls sekwencerowy, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu xylofonu tworzące tymczasową, płytko zapętloną linię melodii, oraz chłodną, wysoko i retrospektywnie brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w zapętloną i rozmytą linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Russella Maela jest pogodna o new wve'owym zabarwieniu, linia wokalna jest pogodna, przebojowa i new wave'owo zabarwiona, jednak za sprawą chórków w post refrenach w wykonaniu Boba Haaga i Leslie Bohema, nabiera klimatu psychodeli lat 60. Singiel odniósł sukces komercyjny w postaci 4. miejsca w zestawieniu Billboard Bubbling Under the Hot 100 w USA, choć sami muzycy formacji przyznawali, że notowania na listach przebojów singla były dla nich rozczarowaniem. W 1990 roku wokalista, Russell Mael, przyznał w jednym z wywiadów, że utwór skomponowany został z myślą o radiosłuchaczach i masowej publiczności, ale z jakichś powodów stacje radiowe nie chciały go zbyt często grać. Do piosenki powstał efektowny teledysk w reżyserii amerykańskiego scenarzysty i reżysera, Graeme'a Whiflera, nawiązujący do westernu łączonego z fantasy, ale i ten zabieg niewiele pomógł singlowi na listach przebojów.
   Wydawnictwo otwiera jego tytułowa kompozycja, Pulling Rabbits Out of a Hat, z dynamicznym, standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, równomiernie i dynamicznie pulsującą sekcją gitary basowej w podkładzie, występującymi naprzemiennie, silnymi i gwałtownymi oraz słabszymi i bardziej stonowanymi smyczkowo-przestrzennie brzmiącymi partiami klawiszowymi (pierwsze z nich występują również luzem bądź tworzą krótką i płytko zapętloną linię melodii), dyskretną i równomierną partią gitary rytmicznej w tle, chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu typu piano wraz z chłodnymi partiami o miękkim brzmieniu xylofonu układającymi się w płytko i stale zapętloną linię melodii, występującą w fazach refrenowych utworu chłodną przestrzenią wspartą subtelnym, new wave'owym riffem gitarowym, chłodnymi, krótkimi i przestrzennie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi też krótką i dynamicznie zapętloną linię melodii, chłodnymi i krótkimi partiami klawiszowymi o wysoko-tubalnym brzmieniu gitary akustycznej tworzącymi płytko zapętloną linię melodii, oraz pojawiającą się od trzeciej strofy subtelną, chłodną, wysoko, lekko wysmukle i nieco organowo brzmiącą partią klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii przecinaną przez chłodne, krótkie i przestrzennie brzmiące partie klawiszowe tworzące też krótką i dynamicznie zapętloną linię melodii. W drugiej połowie piosenki, bliżej jej środkowej fazy, w jej strukturę muzyczną wplecione zostają dyskretne, gładkie i dynamicznie zawijające się efekty dźwięku tarcia. Partia wokalna w wykonaniu Russella Maela jest klasycznie new wave'owa; w strofach barwą głosu przypomina śpiew Franka Toveya z brytyjskiego zespołu synth popowego, Fad Gadget, zaś w refrenach wokalista śpiewa łagodnym krzykiem. W obu przypadkach linia wokalna zachowuje przebojowy charakter.
   Numer Love Scenes prezentuje standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe tworzące płytko zapętloną linię basu w podkładzie, chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące akordy klawiszowe układające się w płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, następujące po sobie trzykrotnie bądź występujące pojedynczo wysoko brzmiące, krótkie przeciągnięcia klawiszowe, chłodny, wysoko i gładko brzmiący riff syntezatora gitarowego tworzący rozmytą linię melodii, układające się w zapętloną i chwytliwą linię melodii krótkie partie klawiszowe o wysoko-tubalnym i gładkim brzmieniu riffu gitarowego podszyte chłodną partią klawiszową o dzwoniącym brzmieniu, łączące się ze sobą krótkie i dłuższe przeciągnięcia new wave'owego, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiącego riffu syntezatora gitarowego imitującego riff gitarowy typu ,,overdive", oraz chłodną, wysoko i gładko brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą zapętloną, wspierającą linię melodii w drugiej fazie strofowej. W drugiej połowie kompozycji pojawiają się chłodne, krótkie, miękkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe układające się w tę samą chwytliwą i zapętloną linię melodii, co krótkie partie klawiszowe o wysoko-tubalnym i gładkim brzmieniu riffu gitarowego podszyte chłodną partią klawiszową o dzwoniącym brzmieniu, następnie zaś chłodne i krótkie partie klawiszowe o dzwoniącym brzmieniu wymieniają się swobodnie z chłodną, krótką, miękką i wysoko brzmiącą partią klawiszową, na tę fakturę brzmieniową nachodzi subtelna, unosząca się, przeciągła i wysoko brzmiąca partia klawiszowa. Partia wokalna w wykonaniu Russella Maela jest new wave'owa i łagodna, w refrenach wokalistę chórkami wspierają Bob Haag i Leslie Bohem. Linia wokalna zachowuje przebojowy charakter.
   Utwór Pretending to Be Drunk został w 1984 roku wydany jako drugi singiel promujący album Pulling Rabbits Out of a Hat. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne tempo w stylu rock'n'rolla lat 50., w podkładzie występuje miękka i równomiernie pulsująca sekcja gitary basowej wsparta miękkimi, funkowymi wstawkami akordu gitary basowej. Warstwa muzyczna złożona jest z chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partii organowych układających się w soulowo zapętloną linię melodii spajaną krótkimi, archaicznie, nisko i chropowato brzmiącymi partiami klawiszowymi, chłodnych, wysoko brzmiących solówek organowych tworzących skoczną linię melodii w stylu popu z lat 50. i 60., chłodnych i wysoko brzmiących partii klawiszowych układających się w krótką i zapętloną linię melodii bądź tworzących przeciągnięcia, subtelnych i krótkich przeciągnięć new wave'owego riffu syntezatora gitarowego, chłodnego, subtelnego i wysoko brzmiącego przeciągnięcia organowego, chłodnych, krótkich, miękkich i wysoko brzmiących akordów klawiszowych okresowo wchodzących w interakcję z partią werbla perkusyjnego, subtelnej i chłodnej partii klawiszowej o miękkim brzmieniu typu piano tworzącej płytko zapętloną linię melodii wspartą new wave'owym riffem syntezatora gitarowego, oraz new wave'owego riffu syntezatora gitarowego układającego się w płytko zapętloną linię melodii a'la rock'n'roll lat 60. W środkowej fazie piosenki pojawia się chłodna, wysoko, retrospektywnie i lekko matowo brzmiąca solówka klawiszowa podszyta rozległą, wysoko i matowo brzmiącą partią klawiszową tworząca tę samą linię melodii, co linia wokalna w strofach i refrenach, dalej zaś, po dłuższym przeciągnięciu, obie partie klawiszowe układają się w płytko zapętloną linię melodii, przy czym rozległa, wysoko i matowo brzmiąca solówka klawiszowa przejmuje rolę dominującą, zaś linię melodii wspierają krótkie, wysoko-tubalnie i archaicznie brzmiące akordy klawiszowe. Z wolna na tę fakturę muzyczną nachodzi subtelna i chłodna przestrzeń. W końcowej fazie numeru ponownie występuje chłodna wysoko, retrospektywnie i lekko matowo brzmiąca solówka klawiszowa podszyta rozległą, wysoko i matowo brzmiącą partią klawiszową tworząca tę samą linię melodii, co linia wokalna w strofach i refrenach. Partia wokalna w wykonaniu Russella Maela jest łagodna, nawiązująca, tak samo jak cała linia wokalna, do stylistyki rockabilly. Wokalistę w chórkach wspierają Bob Haag i Leslie Bohem; obaj wykonują również łagodne, wysoko brzmiące okrzyki. W drugiej połowie utworu Bob Haag śpiewając falsetem wychodzi na wokalne solo. Singiel w USA dotarł do 60. miejsca listy Dance Club Songs w zestawieniu Billboardu.
   Piosenka Progress wydana została w 1984 roku jako trzeci singiel promujący wydawnictwo Pulling Rabbits Out of a Hat. Okresowo wspierana równomiernym stukotem werbla automatu perkusyjnego elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe i jednostajne tempo, sekcję rytmiczną niekiedy wspierają krótkie i zmasowane uderzenia dodatkowej, miękkiej partii werbla elektronicznej perkusji, podkład wypełniony jest równomiernym i twardym basowym pulsem sekwencerowym cyklicznie wymieniającym się z krótkim i twardym syntezatorowym akordem basowym. Warstwa muzyczna składa się z poddanych efektowi zwielokrotnionego echa krótkich, dublujących się, nisko, retrospektywnie i warkotliwie brzmiących wstawek klawiszowych, subtelnych, chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partii klawiszowych układających się równomierne arpeggio w tle z czasem wsparte takim samym, równomiernym arpeggio tworzonym przez chłodne, krótkie i miękkie partie klawiszowe o brzmieniu gitary akustycznej, chłodnych partii klawiszowych o brzmieniu typu piano tworzących krótkie, wstawkowe linie melodii bądź pojedyncze wstawki, chłodnej, masywnej, wysoko i retrospektywnie brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w zapętloną i rozmytą linię melodii, chłodnych, miękkich, wysoko i lekko wysmukle brzmiących wstawek klawiszowych, występującej okresowo dyskretnej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni, oraz subtelnych, krótkich, twardych, ale delikatnych, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie i zapętlone arpeggia. W końcowej fazie kompozycji pojawia się dość dyskretna, chłodna, miękko wibrująca, wysoko i futurystycznie brzmiąca partia klawiszowa układająca się w krótką i rozmytą linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Russella Maela tym razem ma bardziej soulowe zabarwienie, choć linia wokalna jest new wave'owa. Singiel w USA znalazł się na 28. pozycji listy Dance Club Songs w zestawieniu Billboardu.
   Króciutka, półminutowa instrumentalna ścieżka Sparks in the Dark (Part One), poprzedzona jest krótką introdukcją złożoną z układającej się w szerokie zapętlenie krótkiej partii klawiszowej o brzmieniu ludzkiego głosu odtworzonego na przyspieszonych obrotach taśmy. W swojej zasadniczej części miniatura zawiera początkowo oszczędną sekcję rytmiczną złożoną z utrzymującej jednostajne tempo przypominającej dźwięk klaśnięcia partii werbla automatu perkusyjnego, z czasem jednak sekcja rytmiczna rozwija się do jednostajnego tempa elektronicznej sekcji perkusyjnej. W pierwszej części utworu warstwę muzyczną tworzy wokalicznie, wysoko (męsko) brzmiąca partia klawiszowa przechodząca w gładkie i wysokie brzmienie organowe, tworząca płytko zapętloną linię melodii przeciętą nisko i wokalicznie (męsko) brzmiącą wstawką klawiszową. W tle słychać jest miękkie, drżące, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiące wstawki klawiszowe, drżące efekty syntezatorowych zaszumień, chłodne i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe, chłodne, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiące wstawki klawiszowe oraz przetworzone i rozmyte efekty dźwięku uderzeń. W drugiej połowie ścieżki pojawia się chłodna, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa z krótkimi, miękkimi i bardzo wysoko brzmiącymi nakładkami klawiszowymi na wykończeniach, układająca się w pogodną, zapętloną i chwytliwą linię melodii. W tle słychać jest miękkie efekty syntezatorowych furkotów.
   Miniatura Everybody Move zaznacza się standardowym, dynamicznym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, twardym i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym wspartym równomiernym i miękkim pulsem sekcji gitary basowej w podkładzie, subtelną, glam rockowo zabarwioną partią gitarową w tle, chłodnymi, krótkimi, wysoko i lekko matowo brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, krótkimi, wysoko-tubalnie i gitarowo brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, chłodnym, krótkim, unoszącym się i wysoko brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym poprzedzającym pomosty, oraz przeciągnięciami typu ,,overdrive" riffu syntezatora gitarowego. W drugiej połowie piosenki, bliżej jej środkowej fazy, pojawia się nisko i szorstko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w zapętloną linię melodii, za którą podąża również miękka sekcja gitary basowej w podkładzie, gdzie ustaje twardy i równomierny basowy puls sekwencerowy, jednocześnie następuje krótka i gitarowo brzmiąca partia klawiszowa tworząca równomierne arpeggio, występuje również twardy, zapętlony i wysoko brzmiący puls sekwencerowy, chłodna, wysoko i matowo brzmiąca partia klawiszowa dotąd tworząca krótkie przeciągnięcia układa się w krótkie i płytkie zapętlenia, na tę fakturę muzyczną nachodzi masywny, wysoko brzmiący, glam rockowy riff syntezatora gitarowego wsparty efektem szumu syntezatorowego, z czasem jednak warstwa muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy, choć chłodne, wysoko i lekko matowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe czasami dubluje się. Partia wokalna w wykonaniu Russella Maela jest łagodna i pogodna, dostosowana do linii wokalnej w stylu rockabilly. Wokalistę wspierają damskie chórki, o których brak jest szerszych informacji. Utwór zawiera pięć pomostów (w tym introdukcję), w których warstwa muzyczna minimalizuje się do utrzymującej tempo 2 / 1 elektronicznej sekcji perkusyjnej oraz kilkukrotnie wyśpiewywanej przez Russella Maela i damskie chórki frazy ,,Everybody". W czwartym pomoście ostatnia wyśpiewana przez wokalistę fraza ,,Everybody" poddana jest efektowi zwielokrotnionego echa.
   Kompozycja A Song That Sings Itself charakteryzuje się jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, płytko zapętloną sekcją gitary basowej w podkładzie, chłodnymi, krótkimi, twardymi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w zapętlone i dynamiczne arpeggio, występującymi jedynie w początkowej fazie numeru nisko brzmiącym tłem syntezatorowym oraz chłodną i melancholijną przestrzenią, chłodnymi partiami klawiszowymi o wysokim brzmieniu i organowym zabarwieniu dźwiękowym tworzącymi płytko zapętloną linię melodii niepowtarzającą się już później, zapętlonym bądź układającym się w rozmytą linię melodii riffem typu ,,overdrive" syntezatora gitarowego przechodzącym też w new wave'ową formę riffu, chłodną i smyczkowo brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii występującą w pre refrenach i refrenach, oraz następującą w refrenach chłodną, rozległą i smyczkowo brzmiącą partią klawiszową tworzącą zapętloną i rozmytą linię melodii, za którą podąża bardziej subtelna, nisko i archaicznie brzmiąca partia klawiszowa. W warstwie muzycznej pojawiają się również chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układające się w krótkie i dynamiczne arpeggia oraz chłodne partie klawiszowe o brzmieniu vibrafonu tworzące równomierne arpeggio. W drugiej połowie piosenki następują chłodne partie klawiszowe o brzmieniu xylofonu układające się w dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, dalej zaś chłodna, smyczkowo-przestrzennie brzmiąca partia klawiszowa tworzy zapętloną i soulowo zabawioną linię melodii, za którą podąża również subtelna partia klawiszowa o brzmieniu vibrafonu. Bliżej końcowej fazy utworu jego warstwa muzyczna dodatkowo poszerza się o chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzeń. Linia i łagodna partia wokalna w wykonaniu Russella Maela nawiązują do stylistyki muzyki pop lat 70. Wokalistę w chórkach wspomagają Bob Haag i Leslie Bohem.
   Piosenka Sisters osadzona jest na jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, masywnej i zapętlającej się sekcji gitary basowej w podkładzie, chłodnych, krótkich i organowo-fortepianowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących zapętlenia, krótkich, twardych i wysoko brzmiących pulsacjach sekwencerowych, chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych układających się w krótkie arpeggia łączone tym samym, pojedynczym akordem klawiszowym, nisko brzmiącym tle syntezatorowym występującym w refrenach, oraz tworzących krótkie i płytko zapętlone linie melodii chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko-tubalnie i lekko wysmukle brzmiących partiach klawiszowych, których dźwięk przypomina brzmienie gitary akustycznej. W drugiej połowie kompozycji w warstwie muzycznej pojawiają się new wave'owe, płytko zapętlone riffy syntezatora gitarowego, dalej zaś już na stałe w zapętloną linię melodii wspólnie układają się chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano oraz wysokim brzmieniu, w końcowej fazie piosenki warstwa muzyczna poszerza się o chłodne, krótkie, miękkie, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i lekko wysmukle brzmiące partie klawiszowe tworzące głębokie i krótkie zapętlenia, oraz przeciągnięcia new wave'owego riffu syntezatora gitarowego. Partia wokalna w wykonaniu Russella Maela jest łagodna i pogodna, linia wokalna zachowuje styl rockabilly. Wokalistę chórkami wspierają Bob Haag, Leslie Bohem oraz niewymieniona w informacji o dodatkowych muzykach wokalistka, która w drugiej połowie piosenki na krótko wychodzi na wokalne solo.
   Utwór Kiss Me Quick oparty jest na standardowym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękkiej, płytko zapętlonej, funkowej sekcji gitary basowej cyklicznie wspartej twardymi, funkowymi akordami gitary basowej w podkładzie, chłodnych, krótkich, ale łączących się ze sobą wysoko brzmiących pulsach sekwencerowych, chłodnej, wysoko i retrospektywnie brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w płytko zapętlone, orientalne linie melodii o bliskowschodnim zabarwieniu wsparte krótkimi przeciągnięciami chłodnej, lekko rozległej i fletowo-przestrzennie brzmiącej partii klawiszowej oraz chropowato, archaicznie i tubalnie brzmiącej partii klawiszowej, dalej zaś przechodzących do tła (początkowy motyw powtarza się jeszcze w drugiej części i końcowej fazie piosenki), subtelnych, krótkich, wysoko i gładko brzmiących przeciągnięciach klawiszowych o dźwięku wysoko i gładko brzmiącego riffu gitarowego, występujących w refrenach wysoko i gładko brzmiących riffach syntezatora gitarowego tworzących silnie rozmytą linię melodii, funkowych akordach gitarowych układających się w płytko zapętloną linię melodii w tle, oraz chłodnych, fletowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących krótką i płytko zapętloną linię melodii w tle. W drugiej połowie kompozycji następują zmasowane, utrzymujące bojowe tempo uderzenia werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej, sekcja rytmiczna wspierana jest powielanymi efektem zwielokrotnionego echa efektami miękkiego werbla elektronicznej perkusji, w tle słychać jest krótkie, poddane efektowi zwielokrotnionego echa tweety syntezatorowe. Epizodycznie pojawiają się silne i krótkie uderzenia dodatkowej partii werbla elektronicznej perkusji utrzymane w zapętlonym tempie. W końcowej fazie utworu powracają zmasowane, utrzymujące bojowe tempo uderzenia werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej, jednocześnie w podkładzie miękką, płytko zapętloną, funkową sekcję gitary basowej cyklicznie wspartą twardymi, funkowymi akordami gitary basowej zastępuje miękki, basowy puls sekwencerowy. Partia wokalna w wykonaniu Russella Maela jest new wave'owa i łagodna, linia wokalna, szczególnie w refrenach, jest przebojowa. Wokalistę w refrenach chórkami wspierają śpiewający falsetem Bob Haag i Leslie Bohem.
   Podstawową setlistę albumu zamyka instrumentalna miniatura Sparks in the Dark (Part Two) ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, równomiernym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie, chłodną, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową z krótkimi, miękkimi i bardzo wysoko brzmiącymi nakładkami klawiszowymi na wykończeniach układającą się w pogodną, zapętloną i chwytliwą linię melodii, chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi (niekiedy tworzącymi krótkie wstawki), chłodnymi, krótkimi, twardymi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii, chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu typu piano układającymi się w luźną i swobodną linię melodii w tle, jednorazowo występującym chłodnym, długim, rozległym, lekko unoszącym się, wysoko i gładko brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym, oraz wysoko-tubalnie, niemal atonalnie, archaicznie i szorstko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko zapętloną i chaotyczną linię melodii w tle, gdzie na długości prawie całej ścieżki słychać jest liczne efekty, takie jak przetworzone i rozmyte uderzenia (niektóre poddane efektowi echa), syntezatorowe miękkie bądź twarde furkoty i zgrzyty, zimne i delikatnie dzwoniące wstawki klawiszowe, krótkie i twarde tweety syntezatorowe, nisko i warkotliwie brzmiące wstawki klawiszowe, wysoko, futurystycznie i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe, krótkie i miękkie tweety syntezatorowe, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiące wstawki klawiszowe, krótkie, twarde, wysoko i futurystycznie-komputerowo brzmiące wstawki klawiszowe, krótkie, miękkie, wysoko i futurystycznie-komputerowo brzmiące wstawki klawiszowe, krótkie, miękkie i atonalnie brzmiące wibracje syntezatorowe oraz zawinięte, szorstko i atonalnie brzmiące efekty syntezatorowe.
   We wznowieniu wydawnictwa Pulling Rabbits Out of a Hat nakładem wytwórni Repertoire Records dodano utwory bonusowe w postaci pochodzących ze stron B singli remixów. Sparks in the Dark (Extended Club Mix) jest de facto połączeniem obu instrumentalnych miniatur, Part One i Part Two, przy czym Part Two posiada wydłużoną drugą część, choć w strukturze muzycznej nic się nie zmienia. Piosenki Pretending to Be Drunk (Extended Version), Progress (Extended Club Mix), With All My Might (Extended Club Mix) oraz Kiss Me Quick (Extended Version) w strukturze muzycznej nie różnią się od swoich podstawowych aranżacji, są jedynie wydłużone na odcinkach instrumentalnych, chociaż kompozycja Pretending to Be Drunk (Extended Version) zawiera niewystępującą w podstawowej wersji introdukcję złożoną z marszowego tempa beatu podkładu elektronicznej sekcji perkusyjnej, tylko cyklicznie wzmocnionej uderzeniem partii werbla, chłodnej, krótkiej, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącej partii klawiszowej układającej się w krótką i płytko zapętloną linię melodii wspartą krótkim akordem klawiszowym o wysokim brzmieniu z czasem obniżającym się do brzmienia organowego, dalej zaś w podkładzie pojawia się równomierny i dynamiczny basowy puls sekwencerowy, warstwę muzyczną tworzy chłodny, równomierny, dynamiczny i organowo brzmiący puls sekwencerowy, występują też krótkie zapętlenia new wave'owego riffu syntezatora gitarowego w stylu rock'n'rolla lat 60. Z kolei w początkowej fazie i drugiej części utworu Kiss Me Quick (Extended Version) w podkładzie występuje naprzemiennie dwukrotnie dublujący się bądź pojedynczy, następujący trzy razy po sobie krótki i masywny syntezatorowy akord basowy.
   Album Pulling Rabbits Out of a Hat, choć zdobywał przeważnie pozytywne recenzje krytyków muzycznych, nie powtórzył ogromnych sukcesów komercyjnych dwóch poprzednich wydawnictw studyjnych Sparks, Angst in My Pants (1982) i In Outer Space (1983), docierając w USA do zaledwie 202. miejsca zestawienia Billboard Bubbling Under the Top LPs.


Tracklista:


1. "Pulling Rabbits Out of a Hat" 4:07
2. "Love Scenes" 4:20
3. "Pretending to Be Drunk" 3:38
4. "Progress" 4:43
5. "With All My Might" 4:06
6. "Sparks in the Dark (Part One)" 0:28
7. "Everybody Move" 2:58
8. "A Song That Sings Itself" 4:29
9. "Sisters" 3:53
10. "Kiss Me Quick" 4:07
11. "Sparks in the Dark (Part Two)" 2:58


Repertoire Records bonus tracks (2013):


12. "Sparks in the Dark" (Extended Club Mix) 3:57
13. "Pretending to Be Drunk" (Extended Version) 5:39
14. "Progress" (Extended Club Mix) 6:15
15. "With All My Might" (Extended Club Mix) 6:40
16. "Kiss Me Quick" (Extended Version) 5:39


Personel:


Ron Mael – synthesizers (Roland JP-8, Yamaha DX7, Fairlight CMI)
Russell Mael – vocals


Muzycy dodatkowi:


Bob Haag – Endodyne guitars, Roland guitar synthesizers, backing vocals
Leslie Bohem – bass, backing vocals
David Kendrick – drums
John Thomas – additional concert keyboards

 


Written by, © copyright November 2025 by Genesis GM.

The Twins - Living for the Future, 2018;


22 września 2025, 00:37

Living for the Future - siódmy album studyjny kultowej niemieckiej formacji synth popowej, The Twins, na który fani zespołu musieli czekać aż 25 lat od ukazania się poprzedniego wydawnictwa studyjnego, The Impossible Dream (1993). Połowiczny sukces komercyjny oraz mieszane opinie krytyków muzycznych wobec albumu The Impossible Dream sprawiły, iż muzycy The Twins zdecydowali się na trwającą dwie i pół dekady przerwę w działalności studyjnej. Mimo to formacja regularnie koncertowała, prezentując na żywo największe klasyki swojej twórczości, które przyciągały licznych fanów. W tym „martwym” okresie zespół przypominał o sobie poprzez wydawnictwa kompilacyjne oraz album koncertowy, Live in Sweden, który ukazał się w 2005 roku. W drugiej połowie następnej dekady muzycy The Twins stopniowo wrócili do pracy w swoim berlińskim studiu nagraniowym, gdzie tworzyli materiał na premierowe wydawnictwo studyjne. Sven Dohrow i Ronny Schreinzer zapowiadali, iż ich nowa twórczość nie będzie próbą kopiowania ich stylu muzycznego z lat 80. i 90., lecz podąży w bardziej współczesnym kierunku, jednocześnie pozostanie wierna twórczym korzeniom formacji. Autorem wszystkich tekstów jest brytyjski gitarzysta, wokalista i poeta, Tim Dowdall, który współpracował z zespołem od połowy lat 80.
   Ukazanie się albumu Living for the Future poprzedziło wydanie pierwszego premierowego od 25 lat podwójnego singla, Runaway / Younger Days, jednak żadna z tych piosenek nie znalazła się w podstawowej setliście premierowego wydawnictwa studyjnego.
   Premiera albumu Living for the Future miała miejsce 22 czerwca 2018 roku nakładem autorskiej wytwórni Passion Factory Records oraz niezależnej niemieckiej wytwórni, Monopol Records, z Berlina. Wydawnictwo otwiera kompozycja Down in Key Largo z jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej oraz potrójną sekcją basu w podkładzie tworzoną przez miękki, chropowato brzmiący basowy puls sekwencerowy wsparty krótkim, miękkim i dublującym się syntezatorowym akordem basowym, krótki syntezatorowy akord basowy układający się zapętloną linię basu, oraz masywne, krótkie i szorstko brzmiące syntezatorowe akordy basowe tworzące zapętloną linię basu wsparte krótkimi, masywnymi i chropowato brzmiącymi basowymi akordami syntezatorowymi zapętlającymi się w ten sam sposób. Warstwa muzyczna składa się z chłodnych, krótkich, masywnych i wysoko brzmiących wstawek klawiszowych następujących w systemie 1 / 2, charakterystycznych dla twórczości The Twins chłodnych, masywnych i wysoko brzmiących solówek klawiszowych układających się w chwytliwą i lekko zapętloną linię melodii bądź podążających za linią wokalną, rozległego, tubalnie i szorstko brzmiącego tła syntezatorowego oraz subtelnej i chłodnej przestrzeni. W drugiej połowie utworu pojawia się wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa tworząca rozbudowaną i zapętloną linię melodii. Ronny Schreinzer śpiewa typowym dla siebie, twardym, ale pogodnym barytonem.
   Piosenka Going to the Moon prezentuje utanecznione i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękki i równomierny basowy puls sekwencera w podkładzie, występujące jedynie w początkowej fazie kompozycji tubalnie brzmiące tło syntezatorowe wsparte tubalnie brzmiącym brzękiem syntezatorowym oraz nisko i archaicznie brzmiącym brzmieniem syntezatorowym, subtelną i chłodną przestrzeń, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu xylofonowym układające się w lekko zapętlone arpeggio, występujące okresowo chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe następujące po sobie, blues rockowe partie gitarowe tworzące płytko zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie, masywne, płytkie i wysoko brzmiące zapętlenia klawiszowe, krótkie przeciągnięcia partii gitary akustycznej, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano podążające za partią wokalną, chłodną solówkę klawiszową o wiolonczelowym brzmieniu tworzącą zapętloną linię melodii w tle bądź podążającą za linią wokalną, oraz dodatkową subtelną, ale gęstą, chłodną i melancholijną przestrzeń. W drugiej połowie utworu pojawiają się fortepianowo brzmiące partie klawiszowe układające się w rozbudowaną i płytko zapętloną linię melodii wspartą chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu typu piano, warstwa muzyczna na pewien czas poszerza się o rozległą, chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzeń. Piosenkę wieńczy interlude złożone z subtelnej i chłodnej przestrzeni oraz następujących po sobie chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych podbitych krótkimi i nisko brzmiącymi akordami klawiszowymi. Ronny Schreinzer śpiewa pogodnym barytonem.
   Utwór All I Want to Do poprzedzony jest eksperymentalną introdukcją złożoną z chłodnego, unoszącego się do góry, wysoko, gładko i archaicznie brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, chłodnych, krótkich, wysoko, gładko i archaicznie brzmiących wstawek klawiszowych, tworzących rodzaj chaotycznej linii melodii krótkich, chropowato, wysoko-tubalnie i retrospektywne brzmiących partii klawiszowych w stylu wczesnej muzyki elektronicznej z lat 60., oraz dynamicznie zawirowanej partii klawiszowej o niskim i wybitnie szorstkim brzmieniu przechodzącej do początkowej fazy kompozycji ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkimi i miękkimi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi dynamicznie i płytko zapętloną linię basu w podkładzie, twardym, zapętlonym i wysoko-tubalnie brzmiącym pulsem sekwencerowym, chłodnymi, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi o organowym zabarwieniu dźwiękowym układającymi się w luźną i płytko zapętloną linię melodii, chłodną i wysoko brzmiącą solówką klawiszową tworzącą chwytliwą i zapętloną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w refrenach oraz wspartą miękką i wysoko brzmiącą pulsacją sekwencerową, chłodnymi, krótkimi, wysoko i gładko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w dynamicznie zapętloną linię melodii w tle, dyskretnymi, wysoko, chropowato i retrospektywnie brzmiącymi wstawkami syntezatorowymi, oraz subtelnymi, ale masywnymi, nisko i chropowato brzmiącymi zapętleniami klawiszowymi. W tle występują masywne efekty szumów syntezatorowych oraz zawirowane i matowo brzmiące szumy syntezatorowe. W pierwszej i drugiej połowie piosenki następuje pomost, w którym elektroniczna sekcja perkusyjna spowalnia do ociężałego, standardowego i jednostajnego tempa, pojawiają się nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe wsparte wysoko i szorstko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi oraz wysoko-tubalnie i chropowato brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, po których występują krótkie i dynamicznie następujące po sobie wstawki syntezatorowe o wysokim i chropowatym brzmieniu, w tle słychać jest chłodne, krótkie i vibrafonowo brzmiące partie klawiszowe tworzące dynamiczne i lekko zapętlone arpeggio, dalej zaś następuje chłodna, wysoko i szorstko brzmiąca wstawka klawiszowa finalizująca pomost. W drugiej połowie utworu w strukturze muzycznej, oprócz dotychczasowych, występują dodatkowe efekty dźwiękowe w postaci uniesionego ku górze masywnego, wysoko i matowo brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, opadającego do dołu i unoszącego się z powrotem do góry matowo, archaicznie i wysoko brzmiącego efektu wciągnięcia taśmy chwilowo zatrzymującego strukturę muzyczną, krótkiej, twardej, chropowato i atonalnie brzmiącej wibracji syntezatorowej również chwilowo zatrzymującej strukturę muzyczną, oraz odległych i rozmytych dźwięków eksplozji. Warstwa muzyczna poszerza się również o chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótką i zapętloną linię melodii, subtelną i chłodną przestrzeń, na którą nachodzi dodatkowa, chłodna i smyczkowo brzmiąca przestrzeń, w podkładzie okresowo następuje dodatkowy subtelny, dynamiczny i równomierny puls basowy sekwencera. W końcowej fazie kompozycji pojawiają się dodatkowe komponenty w postaci unoszącego się i opadającego przeciągnięcia klawiszowego przechodzącego od wysokiego, szorstkiego i wysmukłego brzmienia, przez tubalny, szorstki i wysmukły rejestr dźwiękowy, po niskie, szorstkie i wysmukłe brzmienie, sinusoidalnie zapętlonej partii klawiszowej o niskim, szorstkim i wokalicznym (męskim) brzmieniu, wirujących tweetów syntezatorowych oraz silnego, rozległego, rozmytego i poddanego efektowi echa dźwięku eksplozji. Elektroniczna sekcja perkusyjna spowalnia do ociężałego, standardowego i jednostajnego tempa. Całość zamyka krótkie, eksperymentalne interlude złożone z chaotycznie osadzonych krótkich, chropowato, wysoko-tubalnie i retrospektywne brzmiących partii klawiszowych w stylu wczesnej muzyki elektronicznej z lat 60. oraz echo-szumu tła. W piosence, zarówno w warstwie muzycznej, jak i w linii wokalnej oraz partii wokalnej w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera, słychać jest wyraźne wpływy twórczości z lat 80. kultowej amerykańskiej formacji new wave, Sparks.
   Numer Marina Jones poprzedzony jest wokalną introdukcją złożoną z gęstej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni, na którą nachodzi dodatkowa, chłodna, wysoko i wokalicznie (damsko-mięsko) brzmiąca przestrzeń, dodatkowej chłodnej przestrzeni, chłodnych przeciągnięć smyczkowo-przestrzennie brzmiących partii klawiszowych, przeciągnięć partii gitary akustycznej, oraz podążających za partią wokalną chłodnych partii klawiszowych o brzmieniu typu piano. Brak jest sekcji rytmicznej, partia wokalna w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera jest spokojna i nostalgiczna, tak jak i w zasadniczej części utworu z jednostajnym i utanecznionym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, podwójną sekcją basu w podkładzie złożoną z krótkich, miękkich i chropowato brzmiących syntezatorowych akordów basowych tworzących płytko zapętloną linię basu oraz masywnego, ale miękkiego sekwencerowego pulsu basowego (z czasem nabierającego subtelności), partiami gitarowymi układającymi się w krótką i zapętloną linię melodii podszytą chłodnym i wysokim brzmieniem klawiszowym oraz wspartą miękkimi wstawkami partii gitarowej, chłodną i wokalicznie (damsko) brzmiącą przestrzenią, masywnymi, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiącymi solówkami klawiszowymi tworzącymi płytko zapętloną linię melodii, dodatkową chłodną i gęstą przestrzenią, przeciągnięciami partii gitary akustycznej, chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu typu piano podążającymi za partią wokalną, oraz chłodnymi, smyczkowo-przestrzennie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi rozmytą linię melodii. W drugiej połowie kompozycji pojawiają się krótkie i wysoko-tubalnie brzmiące partie klawiszowe układające się w dynamicznie zapętloną linię melodii, zaś w jej końcowej fazie, tuż po ustaniu sekcji rytmiczno-basowej, warstwa muzyczna poszerza się o kolejną, chłodną, smyczkowo brzmiącą przestrzeń. Chociaż klimatem piosenka nawiązuje do albumu The Impossible Dream, jej sekcja rytmiczno-basowa osadzona jest blisko estetyki nurtu EBM.
   Kompozycja When I Lost You charakteryzuje się lekko spowolnionym, standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękką sekcją syntezatorowego basu wspartą subtelnym, miękkim i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie, subtelnym i nisko brzmiącym tłem syntezatorowym, chłodną przestrzenią, delikatnym syntezatorowym sykiem w tle wspartym dyskretnym i zimnym efektem podzwaniania, krótkimi, twardymi i gitarowo brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi lekko zapętlone arpeggio w tle, chłodną, krótką, miękką, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiącą partią klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii, rozległą i nisko brzmiącą partią syntezatorową wypełniającą tło, następującymi równomiernie i cyklicznie chłodnymi, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, płytko zapętlającą się partią gitary akustycznej, dodatkową, chłodną przestrzenią, na którą z czasem nachodzi kolejna chłodna, wysoko i wokaliczne (damsko) brzmiąca przestrzeń, chłodnymi, wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, tworzącymi krótkie i płytkie zapętlenia partiami saksofonu oraz chłodną, wysoko i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową poddaną efektowi echa, układającą się w krótką i zapętloną linię melodii. W drugiej połowie utworu pojawia się new wave'owy i wysoko brzmiący riff gitarowy tworzący rozmytą linię melodii wspartą krótkimi i dyskretnymi partiami dzwonków, dalej zaś dodatkowo następują chłodne partie klawiszowe o miękkim brzmieniu xylofonu układające się w płytko zapętloną linię melodii. Ronny Schreinzer śpiewa barytonem z nutą melancholii w głosie.
   Piosenka So Wrong poprzedzona jest krótką introdukcją złożoną z przeciągniętego syku syntezatorowego przechodzącego w efekt szumu całościowo podszytego subtelną nisko i szorstko brzmiącą partią syntezatorową. Ta faktura dźwiękowa częściowo wchodzi do początkowej fazy oraz jednorazowo pojawia się w dalszej części kompozycji ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, masywnym, miękkim i gęstym pulsem basowym sekwencera w podkładzie, masywną, nisko i chropowato brzmiącą partią klawiszową układającą się w dynamicznie zapętloną linię melodii, nisko i blues-rockowo brzmiącą partią gitarową tworzącą zapętloną linię melodii, chłodnym, lekko wznoszącym się i opadającym przeciągnięciem klawiszowym o wysoko-tubalnym, matowym i retrospektywnym brzmieniu, chłodną, wysoko i retrospektywnie brzmiącą partią klawiszową podążającą za partią wokalną, oraz występującym okresowo twardym, równomiernym i dynamicznym pulsem sekwencerowym o tubalnym brzmieniu riffu gitarowego. W drugiej połowie numeru w podkładzie następuje dodatkowy, twardy, masywny i gęsty basowy puls sekwencerowy, dalej zaś pojawia się new wave'owy, gładki i wysoko brzmiący riff gitarowy wsparty chłodnym i wysokim brzmieniem klawiszowym, układający się w rozmytą linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera ma łagodniejszy, new wave'owy wymiar.
   Utwór At the End of Love poprzedzony jest wokalną introdukcją złożoną z chłodnej, rozległej i melancholijnej przestrzeni, chłodnych, wysoko i gładko brzmiących partii klawiszowych tworzących rozmytą linię melodii, przeciągnięć partii gitary akustycznej, oraz chłodnej, krótkiej, miękkiej, wysoko, retrospektywnie i lekko szorstko brzmiącej partii klawiszowej podążającej za partią wokalną. Ronny Schreinzer śpiewa łagodnym barytonem, tak samo, jak w zasadniczej części kompozycji ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękkim i chropowato brzmiącym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie, następującymi po sobie chłodnymi, krótkimi, zapętlonymi i wysoko brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, chłodnymi, krótkimi, miękkimi, wysoko, retrospektywnie i lekko szorstko brzmiącymi partiami klawiszowymi podążającymi za partią wokalną w pre-refrenach i refrenach, chłodną i melancholijną przestrzenią, przeciągnięciami partii gitary akustycznej, krótkimi partiami klawiszowymi o tubalnym brzmieniu układającymi się w krótkie i dynamiczne zapętlenia, chłodnymi, wysoko i gładko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, oraz występującą okresowo dodatkową, chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzenią. W drugiej połowie piosenki elektroniczna sekcja perkusyjna zatrzymuje się, w podkładzie następuje dodatkowy, gęsty, masywny i szorstko brzmiący basowy puls sekwencerowy, z czasem pojawia się tworząca silnie rozmytą linię melodii chłodna, matowo i wysoko brzmiąca partia klawiszowa wsparta dyskretną, miękką i wysoko brzmiącą pulsacją sekwencerową. Wraz z powrotem utrzymującej standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej pojawia się chłodna, retrospektywnie i wysoko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w zapętloną linię melodii z czasem też podążająca za linią wokalną, powraca również chłodna i melancholijna przestrzeń.
   Kompozycja Johnny, Can You Hear Me opiera się na jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękkiej sekcji syntezatorowego basu w podkładzie, subtelnym, nisko brzmiącym tle syntezatorowym wspartym dyskretną partią klawiszową o tubalnym i brzęczącym brzmieniu, chłodnej i smyczkowo brzmiącej przestrzeni, dodatkowej chłodnej, gęstej i melancholijnej przestrzeni, występującej jedynie w początkowej fazie utworu wysoko brzmiącej partii harmonijki ustnej układającej się w bluesową linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w refrenach, w którą również układa się bluesowa partia gitarowa wsparta partią akustycznej gitary podążającą także za partią wokalną w strofach i pre-refrenach, oraz chłodnej, odległej i wysoko brzmiącej partii klawiszowej również podążającej za partią wokalną w strofach i pre-refrenach wraz z odległą, chłodną i smyczkowo brzmiącą partią klawiszową. W drugiej połowie numeru pojawia się partia saksofonu tworząca rozmytą i zapętloną linię melodii częściowo pokrywającą się z linią wokalną w refrenach. Całość zamyka płytkie zapętlenie wysoko brzmiącej partii harmonijki ustnej oraz chłodna i melancholijna przestrzeń. Partia wokalna w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera jest new wave'owa i łagodna. Kompozycja pod względem muzycznym i wokalnym przypomina współczesne dokonania kultowego brytyjskiego zespołu synth popowego, Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD, wydawnictwa History of Modern, 2010, English Electric, 2013 i The Punishment of Luxury, 2017).
   Również silne wpływy twórczości z lat 2010-17 formacji Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) słychać jest w warstwie wokalnej i muzycznej piosenki Never Surrender, gdzie w początkowej fazie występują opadające do dołu chłodne, wysoko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, subtelny i miękki puls basowy sekwencera oraz masywna, szorstko i nisko brzmiąca partia syntezatorowa wypełniająca tło. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje dynamiczne, utanecznione i trip hopowe tempo, podkład wypełniony jest dynamicznym i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym wspartym twardym i industrialnym basowym pulsem sekwencera, co daje efekt podwójnej linii basu. Warstwa muzyczna złożona jest z chłodnej, wysoko brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w zapętloną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w pre-refrenach i refrenach, występującej okresowo chłodnej, wysoko (damsko-męsko) brzmiącej przestrzeni, następujących trzy razy po sobie krótkich, miękkich, nisko, archaicznie i szorstko brzmiących wstawek syntezatorowych, pojawiającego się okresowo subtelnego, nisko i wokalicznie (męsko) brzmiącego tła syntezatorowego, występującej w strofach dyskretnej, chłodnej, miękkiej i wysoko brzmiącej pulsacji sekwencerowej, pojawiających się w strofach chłodnych, krótkich, twardych i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących dynamiczne i lekko zapętlone arpeggio, subtelnych, gładko, retrospektywnie i wysoko-tubalnie brzmiących przeciągnięć klawiszowych, oraz subtelnej, chłodnej partii klawiszowej o wysokim i retrospektywnym brzmieniu o organowym zabarwieniu dźwiękowym podążającej za partią wokalną w refrenach. W tle słychać jest syntezatorowe efekty szumów, unoszące się ku górze chłodne, bardzo wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz opadające do dołu chłodne, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. W drugiej połowie utworu pojawiają się długie, archaicznie, tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, które z czasem przyjmują coraz wyższego rejestru dźwiękowego, dochodząc finalnie do bardzo wysokiego i chropowatego brzmienia, dalej zaś chłodna, wysoko brzmiąca solówka klawiszowa układa się w zapętloną i rozbudowaną linię melodii. Bliżej końcowej fazy kompozycji następuje rozległy, opadający do dołu efekt syntezatorowego zaszumienia, chwilowo wstrzymujący warstwę muzyczną. Partia wokalna w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera jest new wave'owa o pogodnym zabarwieniu.
   Utwór You’re Not the Only One osadzony jest na jednostajnym i utanecznionym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, twardym i kołyszącym się basowym pulsie sekwencera wspartym krótkimi i miękkimi pulsacjami basowymi sekwencera w podkładzie, krótkich, nisko i chropowato brzmiących wstawkach syntezatorowych, krótkich, nisko i chropowato brzmiących przeciągnięciach klawiszowych, nisko i chropowato brzmiących solówkach klawiszowych układających się w dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii wspartą dyskretnym, new wave'owym riffem gitarowym, chłodnej, masywnej, retrospektywnie i wysoko brzmiącej solówce klawiszowej tworzącej zapętloną i rozmytą linię melodii, oraz chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej partii klawiszowej tworzącej rozmytą linię melodii. W drugiej połowie piosenki dyskretnie w warstwie muzycznej pojawia się new wave'owy, wysoko brzmiący riff gitarowy układający się w rozmytą linię melodii. Ronny Schreinzer śpiewa w swoim starym stylu z lat 80. - twardym, ale pogodnym barytonem. To najlepszy moment całego albumu, nawiązujący stylistyką i brzmieniem do najlepszego okresu z lat 80. twórczości The Twins oraz kultowych wydawnictw studyjnych zespołu - Modern Lifestyle (1982), A Wild Romance (1983) i Until the End of Time (1985).
   Tytułowy numer, Living for the Future, oparty jest na standardowym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, kołyszącym się basowym pulsie sekwencerowym cyklicznie przeciętym przez krótki i gęsty basowy puls sekwencerowy w podkładzie, chłodnych, miękkich, wysoko brzmiących i lekko zapętlonych pulsacjach sekwencerowych, chłodnej, rozległej i smyczkowo brzmiącej przestrzeni, na którą nachodzi dodatkowa, chłodna, rozległa i smyczkowo brzmiąca przestrzeń, subtelnej partii gitary akustycznej, podbitej zimną i pozytywkowo brzmiącą partią klawiszową chłodnej, wysoko i matowo brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w zapętloną linię melodii wspartą subtelnymi, new wave'owymi przeciągnięciami riffu gitarowego oraz pokrywającą się z linią wokalną w refrenach, krótkich, unoszących się i lekko opadających pulsacjach sekwencerowych o chropowatym i wysoko-tubalnym brzmieniu, oraz chłodnych partiach klawiszowych o delikatnym brzmieniu typu piano podążających za linią wokalną w strofach, pre-refrenach i refrenach. Ronny Schreinzer śpiewa łagodnym barytonem z nutą nostalgii w głosie.
   Zamykająca albumową setlistę kompozycja Ghosts of Yesterday zawiera jednostajne tempo (okazjonalnie wspartej sekewncerowo-perkusyjną pulsacją w stylu twórczości kultowej niemieckiej formacji muzyki elektronicznej, Kraftwerk) elektronicznej sekcji perkusyjnej, która w fazach strofowych wyhamowuje do silnie spowolnionego, standardowego i jednostajnego tempa, równomierny sekwencerowy puls basowy okresowo wspierany miękkim, dynamicznym i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym bądź twardym, dynamicznym, chropowato i tubalnie brzmiącym plusem sekwencerowym w podkładzie, nisko brzmiącą partię syntezatorową okresowo wypełniającą tło razem z rozległą i tubalnie brzmiącą partią syntezatorową, chłodne, krótkie, miękkie, wysoko i organowo brzmiące partie klawiszowe układające się w luźną i płytko zapętloną linię melodii, chłodną, rozległą, wysoko i wokalicznie (obojniaczo) brzmiącą partię klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii, przeciągnięcia chłodnych partii klawiszowych o brzmieniu typu piano, chłodne i wysoko brzmiące solówki klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w refrenach wspartą subtelnymi, new wave'owymi riffami gitarowymi, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano tworzące swobodną i płytko zapętloną linię melodii, partie gitary akustycznej podążające za partią wokalną w strofach i pre-refrenach, subtelne, new wave'owe riffy gitarowe występujące w refrenach oraz końcowej fazie utworu, chłodną, odległą i fletowo brzmiącą partię klawiszową podążającą za partią wokalną w refrenach, oraz chłodne, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe występujące w refrenach oraz końcowej fazie piosenki. W tle czasami słychać jest przeciągłe, wznoszące się i opadające szumy syntezatorowe. W drugiej połowie kompozycji pojawia się new wave'owy, wysoko brzmiący riff gitarowy układający się w zapętloną i rozmytą linię melodii, dalej, po chwilowym zatrzymaniu się sekcji rytmiczno-basowej, pojawia się chłodna, krótka i miękka partia klawiszowa o wysokim i gładkim brzmieniu przypominającym dźwięk wysoko i gładko brzmiącego riffu gitarowego tworząca luźną i zapętloną linię melodii, warstwa muzyczna poszerza się dodatkowo o chłodną i melancholijną przestrzeń. Ronny Schreinzer śpiewa łagodnym barytonem z nutą nostalgii w głosie; wokalistę w chórkach subtelnie falsetem wspiera Sven Dohrow.
   Wydawnictwo Living for the Future, choć brzmieniowo i stylistycznie najbliższe wydaje się być albumowi The Impossible Dream, nie zawiera wielkich przebojów na miarę klasyków twórczości z lat 80. The Twins, takich jak utwory Face to Face – Heart to Heart, Not the Loving Kind, Ballet Dancer, czy Love System, które mogłyby szturmować listy przebojów. Brak piosenek o realnym przebojowym potencjale wpłynął na umiarkowany sukces komercyjny wydawnictwa, jednak album został pozytywnie przyjęty przez krytyków muzycznych oraz fanów zespołu. Muzycy The Twins kontynuowali działalność koncertową, a w listopadzie 2020 roku Ronny Schreinzer pod szyldem projektu Nutronixx zadebiutował solowym wydawnictwem studyjnym, Planet of Love.


Tracklista:


1 Down In Key Largo 4:00
2 Going To The Moon 4:36
3 All I Want To Do 4:38
4 Marina Jones 5:15
5 When I Lost You 6:43
6 So Wrong 4:31
7 At The End Of Love 4:06
8 Johnny, Can You Hear Me 5:07
9 Never Surrender 5:00
10 You're Not The Only One 3:34
11 Living For The Future 4:28
12 Ghosts Of Yesterday 5:29


Personel:


Producer – The Twins
Synthesizer, Drums, Guitar – Sven Dohrow
Vocals, Synthesizer, Drums, Guitar – Ronny Schreinzer

 


Written by, © copyright September 2025 by Genesis GM.

Information Society - ODDfellows, 2021;


19 września 2025, 17:22

ODDfellows - ósmy album studyjny kultowej amerykańskiej formacji synth popowej, Information Society, który choć ukazał się 6 sierpnia 2021 roku nakładem niezależnej amerykańskiej wytwórni Negative Gain Productions oraz powiązanej z Information Society wytwórni HAKATAK International, zapowiedziany został już ponad trzy lata wcześniej, 29 czerwca 2018 roku poprzez wydanie singla Nothing Prevails. Piosenka zawiera standardowe, jednostajne i utanecznione tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękką sekcję gitary basowej w podkładzie, chłodne, wysoko i organowo brzmiące wejścia klawiszowe, subtelną, wysoko zawieszoną, odległą, chłodną i zaszumioną przestrzeń, tubalnie i archaicznie brzmiące tło syntezatorowe, pojawiającą się okresowo masywną, nisko i szorstko brzmiącą partię syntezatorową wypełniającą tło, występującą okresowo chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzeń, chłodną, krótką, rozległą, wysoko i matowo brzmiącą partię klawiszową układającą się w chwytliwą i zapętloną linię melodii wspartą subtelnym, post punkowym riffem gitarowym, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano częściowo podążające za partią wokalną bądź tworzące swobodną linię melodii o soulowym zabarwieniu, subtelny, przetworzony, new wave'owy i wysoko brzmiący riff gitarowy, oraz subtelne, chłodne, podzwaniające, wysoko, chropowato i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. W drugiej połowie utworu w miejsce chłodnych, wysoko i organowo brzmiących wejść klawiszowych pojawiają się fortepianowe wejścia, następuje długie, unoszące się z dołu do góry, rozległe, wysoko i archaicznie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe w tle. W końcowej fazie piosenki warstwa muzyczna minimalizuje się do subtelnej, wysoko zawieszonej, odległej, chłodnej i zaszumionej przestrzeni, tubalnie i archaicznie brzmiącego tła syntezatorowego oraz chłodnych, wysoko i organowo brzmiących wejść klawiszowych. Kurt Harland śpiewa łagodnym, new wave'owym głosem ze wsparciem Paula Robba i Jamesa Cassidy'ego w chórkach. Wokalista wykonuje również łagodną deklamację w drugiej części utworu.
   Kolejną zapowiedzią nowego wydawnictwa studyjnego było wydanie na singlu 11 stycznia 2018 roku kompozycji World Enough z jednostajnym i utanecznionym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, twardym pulsem basowym sekwencera krótko i okresowo przechodzącym w miękki, gęsty i szorstko brzmiący basowy puls sekwencerowy w podkładzie, występującą w początkowej fazie piosenki wysoko zawieszoną chłodną i smyczkowo brzmiąca przestrzenią, chłodną i melancholijną przestrzenią, układającą się w zapętloną linię melodii o jazzowym charakterze chłodną, wysoko brzmiącą solówką klawiszową o dźwięku przypominającym brzmienie puzonu, dyskretnym, chłodnym, twardym i wysoko brzmiącym pulsem sekwencerowym, chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu typu piano tworzącymi swobodną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, wysoko i matowo brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w zapętloną w house'owym stylu linię melodii, oraz chłodnymi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi. W tle słychać jest wsamplowane kobieco brzmiące wstawki wokalne, zapętlające się efekty matowo brzmiących zaszumień syntezatorowych oraz następujące cztery raz po sobie chłodne, krótkie i wysoko brzmiące wstawki syntezatorowe dające efekt dźwięku szczekania małego pieska. W końcowej fazie utworu warstwa muzyczna zatrzymuje się minimalizując się do chłodnej i melancholijnej przestrzeni, przechodzącej w chłodną i organową przestrzeń poprzedzoną pojedynczym, chłodnym, krótkim i wysoko brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym. Kurt Harland śpiewa łagodnym, new wave'owym głosem; w drugiej połowie piosenki wokalista surowym i kwaśnym głosem wykonuje krótką deklamację.
   Do edycji CD albumu dodano również remix numeru World Enough (Phuzzed Up Mix) z jednostajnym tempem uderzenia klaszcząco brzmiącej partii werbla automatu perkusyjnego, dynamicznie zapętloną rytmiką elektronicznych bongosów oraz następującym z czasem silnie utanecznionym i jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, gęstym i miękkim basowym pulsem sekwencera okresowo wspartym subtelną, szorstko brzmiącą i zapętlającą się w house'owym stylu syntezatorową sekcją basową w podkładzie, chłodnymi, krótkimi, wysoko, organowo i matowo brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko i house'owo zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w dynamicznie i house'owo zapętloną linię melodii, dyskretną, chłodną i melancholijną przestrzenią, subtelnymi, krótkimi, miękkimi, masywnymi i wysoko-tubalnie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko zapętloną linię melodii, subtelnymi, new wave'owymi partiami gitarowymi w tle, chłodną solówką klawiszową o brzmieniu fletu układającą się w krótką i zapętloną linię melodii, subtelnym, ale rozległym, chłodnym i przestrzennie-matowo brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym, chłodnym, krótkim, wysoko i wokalicznie (męsko) brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym, chłodnymi, krótkimi, wysoko i matowo brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi krótką i płytko zapętloną linię melodii niekiedy przecinaną przez dynamicznie zawirowane, wysoko i orkiestrowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe przyjmujące też wysokiego, wokalicznego (męskiego) i chropowatego brzmienia, krótkimi i wysoko-tubalnie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi krótkie i dynamiczne zapętlenia, chłodnymi, krótkimi, dynamicznymi, wysoko, futurystycznie i chropowato brzmiącymi zapętleniami klawiszowymi, krótkimi, szumiącymi i przeciągniętymi efektami syntezatorowymi, oraz krótkimi, miękkimi i gęsto osadzonymi partiami klawiszowymi o gitarowym brzmieniu. W tle słychać jest efekty zaszumień. Partia wokalna w wykonaniu Kurta Harlanda jest nieco bardziej ograniczona, brak jest też wypowiadanej szorstkim i kwaśnym głosem krótkiej deklamacji.
   Ostatnią zapowiedzią ukazania się wydawnictwa ODDfellows było wydanie 17 maja 2019 roku na singlu utworu Bennington pochodzącego z repertuaru amerykańskiego wokalisty synth popowego, Johna Mausa (kompozycja wydana na kompilacyjnym albumie A Collection of Rarities and Previously Unreleased Material w 2012 roku). Piosenka poprzedzona jest krótką introdukcją złożoną z chłodnego, wysoko brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego podszytego tubalnym brzmieniem syntezatorowym oraz zapętlonym syntezatorowym efektem syku. W swojej zasadniczej części utwór opiera się na standardowym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękkiej i szorstko brzmiącej sekcji syntezatorowego basu wspartej krótkimi i miękkimi basowymi akordami syntezatorowymi w podkładzie, chóralno-wokalicznie (damsko-męsko) brzmiących wejściach klawiszowych, chłodnej, wysoko i retrospektywnie brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w krótką i płytko zapętloną linię melodii, chłodnych i przytłumionych partiach klawiszowych o brzmieniu typu piano tworzących swobodną linię melodii bądź podążających za partią wokalną, występującej okresowo subtelnej, chłodnej, wysoko i wokalicznie (męsko) brzmiącej przestrzeni, chłodnej, lekko wysmukle, wysoko i retrospektywnie brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, oraz chłodnej, wysoko, klarnetowo i gładko brzmiącej partii klawiszowej tworzącej rozmytą linię melodii. W tle słychać jest wsamplowane śpiewy jesienno-zimowego ptactwa oraz zapętlone bądź krótkie i następujące po sobie efekty syntezatorowego syku. W drugiej połowie kompozycji pojawia się chłodna, rozległa i smyczkowo brzmiąca przestrzeń nabierająca silnej melancholii. Elektroniczna sekcja perkusyjna chwilowo zatrzymuje się, następnie powraca w jednostajnym i utanecznionym tempie, by z czasem powrócić do poprzedniego, standardowego i jednostajnego tempa. Kurt Harland śpiewa w łagodnym, new wave'owym stylu. W drugiej połowie oraz w końcowej fazie utworu pojawiają się wsamplowane, wypowiadane kobiece sentencje wokalne.
   Wszystkie trzy singlowe piosenki, Nothing Prevails, World Enough i Bennington, znalazły swoje miejsce w setliście wydawnictwa ODDfellows, na które fani Information Society musieli poczekać jeszcze ponad dwa lata, do sierpnia 2021 roku. Materiał powstawał głównie w studiu HiFi Project w Minneapolis w stanie Minnesota, dyrektorem artystycznym nagrań był amerykański producent, Adam King.
   Album otwiera nietypowa dla twórczości zespołu, hip hopowa miniatura Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds, poprzedzona introdukcją złożoną z męsko brzmiących komunikatów radiowych na tle szumu otoczenia dotyczących Information Society, poprzecinanych przez efekty w postaci krótkiego i miękkiego trzasku, przeciągłego i wysokiego dźwięku sygnału telefonicznego przecinanego krótkimi chrobotami oraz miękkim i bezdźwięcznym warkotem, twardej i bardzo wysoko brzmiącej wibracji syntezatorowej, krótkich, nisko, szorstko i archaicznie brzmiących efektów ze wzmacniacza, krótkich, bardzo wysoko brzmiących przeciągnięć klawiszowych przyjmujących też krótkie formy tworzące rodzaj arpeggia, krótkich i odtwarzanych na przyspieszonych obrotach efektów wokalnych, tubalnie, szorstko, archaicznie brzmiących i zawijających się efektów syntezatorowych generowanych przez potencjometr modułu syntezatorowego, wreszcie następujących po sobie krótkich zapętleń gitarowych wspartych miękką sekcją gitary basowej oraz dublującym się uderzeniem werbla żywej sekcji perkusyjnej, do której z czasem dochodzi dodatkowe, bardzo dynamiczne i jednostajne tempo uderzenia dodatkowej partii perkusyjnego werbla. W swojej zasadniczej części numer charakteryzuje się klasycznie hip hopowym, jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, oszczędną, szorstko brzmiącą syntezatorową sekcją basową przechodzącą w miękki i szorstko brzmiący basowy puls sekwencerowy, na który nachodzą gęsto osadzone, krótkie, miękkie, masywne i retrospektywnie brzmiące syntezatorowe akordy basowe w podkładzie, chłodnymi, krótkimi, gładko, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, dublującymi się nisko i szorstko brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, krótkimi, dublującymi się wstawkami klawiszowymi o brzmieniu puzonu, subtelną i lekko przytłumioną partią gitary akustycznej, znanymi z introdukcji i następującymi dwukrotnie po sobie krótkimi zapętleniami gitarowymi wspartymi miękką sekcją gitary basowej oraz dublującym się uderzeniem werbla żywej sekcji perkusyjnej, przetworzonymi partiami gitarowymi o new wave'owym zabarwieniu, krótkimi, nisko i chropowato brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi krótką, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, wysoko i gładko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, krótkimi, wysoko, archaicznie i matowo brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi free style'ową linię melodii, chłodnymi, krótkimi, wysoko i gładko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, partią saksofonu układającą się w krótką, zapętloną i jazzową linię melodii, oraz chłodną i skrzypcowo brzmiącą partią klawiszową tworzącą krótką i dynamicznie zapętloną linię melodii o soulowo-jazzowym zabarwieniu. W tle słychać jest wsamplowane krótkie i wysoko brzmiące okrzyki oraz jednorazowo wsamplowaną, męsko brzmiącą i odtworzoną na spowolnionych obrotach taśmy wypowiadaną sentencję. Całość zamyka wsamplowana, męsko brzmiąca rapowana fraza podszyta efektem syku. Partia wokalna w wykonaniu Kurta Harlanda w całości jest rapowana.
   Kompozycja Would You Like Me If I Played a Guitar? wyraźnie inspirowana jest twórczością, stylem i brzmieniem kultowej brytyjskiej formacji synth popowej, Depeche Mode (piosenka World in My Eyes, wydawnictwo Violator, 1990), oraz kultowego niemieckiego zespołu muzyki elektronicznej, Kraftwerk (utwór The Telephone Call, album Electric Café, 1986). Kompozycja zaznacza się standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej z charakterystycznie mechanicznie załamującym się tempem beatu podkładu rytmicznego, subtelnymi, krótkimi i miękkimi basowymi akordami syntezatorowymi podążającymi za tempem beatu podkładu rytmicznego, subtelnymi, krótkimi i retrospektywnie brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi układającymi się w płytko zapętloną linię basu w podkładzie, dynamicznie zapętlającą się nisko i warkotliwie brzmiącą solówką klawiszową o dźwięku przypominającym brzmienie riffu gitarowego typu ,,overdrive" podszytą dodatkowym, niskim brzmieniem syntezatorowym, chłodnymi, krótkimi, twardymi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi lekko wznoszące się i opadające bądź - wraz z krótkimi i wokalicznie (męsko) brzmiącymi partiami klawiszowymi - opadające do dołu arpeggia, chłodną, rozległą i smyczkowo-przestrzennie brzmiącą partią klawiszową tworzącą krótką i rozmytą linię melodii wspartą nisko i archaicznie brzmiącą partią syntezatorową wypełniającą tło, glam rockowymi przeciągnięciami riffu gitarowego, występującą okresowo subtelną i chłodną przestrzenią, oraz krótkim, blues-rockowym przeciągnięciem riffu gitarowego. W tle słychać jest dodatkowe komponenty w postaci silnego syku syntezatorowego, nisko i chropowato brzmiących przeciągnięć klawiszowych, przeciągłych, tubalnie brzmiących brzęków syntezatorowych, wysoko, archaicznie, szorstko i wysmukle brzmiących przeciągnięć klawiszowych, subtelnych i krótkich tweetów syntezatorowych, twardych efektów dźwięku drapania oraz wstecznie odtworzonych efektów scratch. W drugiej połowie piosenki przez pewien czas w podkładzie następuje krótki, lekko masywny i miękki akord syntezatorowego basu podążający za tempem beatu podkładu rytmicznego, dalej zaś pojawia się partia saksofonu układająca się w dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii wspartą wsamplowanymi, damsko brzmiącymi, rapowanymi efektami wokalnymi. Znacznie wyraźniej zaznacza się też chłodna przestrzeń. Warstwa muzyczna w tle, oprócz dotychczasowych, zawiera dodatkowe komponenty, takie jak krótka, twarda, matowo i atonalnie brzmiąca wibracja syntezatorowa chwilowo zatrzymująca strukturę muzyczną, krótkie i zapętlone wstawki klawiszowe o szorstkim brzmieniu saksofonu tenorowego, zapętlony i damsko brzmiący efekt wokalny oraz następujące po sobie krótkie syki syntezatorowe. Partia wokalna w wykonaniu Kurta Harlanda jest new wave'owa, wokalistę w chórkach wspierają Paul Robb i James Cassidy. Utwór zawiera interlude złożone wyłącznie z nakładających się na siebie chłodnych, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiących przeciągnięć klawiszowych.
   Piosenka Room 1904 osadzona jest na jednostajnym i utanecznionym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękkiej i lekko masywnej sekcji gitary basowej w podkładzie, chłodnych, krótkich, miękkich i wysoko brzmiących partiach klawiszowych tworzących lekko zapętlone i dynamiczne arpeggio, chłodnej, smyczkowo-przestrzennie brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w rozmytą i chwytliwą linię melodii wspartą chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu typu piano, new wave'owych partiach gitarowych w stylu twórczości kultowej brytyjskiej formacji new wave, New Order, chłodnych partiach klawiszowych o brzmieniu typu piano tworzących swobodną bądź rozmytą lub też dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, występującej okresowo chłodnej i smyczkowo brzmiącej przestrzeni, oraz subtelnym, new wave'owym riffie gitarowym w stylu twórczości zespołu New Order, układającym się w rozmytą linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Kurta Harlanda jest łagodna i new wave'owa, ale z domieszką dramatyzmu w głosie.
   Poprzedzona odległym dźwiękiem uderzenia podszytym efektem echo-szumu oraz organowym przeciągnięciem miniatura Being Me, oparta jest na ciężkim, trip hopowym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej okresowo wspartej dźwiękiem marakasów pełniących funkcję groove'u, miękkiej sekcji gitary basowej w podkładzie (tworzącej niekiedy efektowne przeciągnięcia), rozległych wejściach fortepianowych, chłodnych partiach pianina układających się w lekko zapętloną linię melodii, oraz występującej okresowo rozległej i nisko brzmiącej partii syntezatorowej wypełniającej tło, gdzie słychać jest dublujące się przetworzone dźwięki stukotu. W drugiej połowie kompozycji pojawia się chłodny, new wave'owy, gładki i wysoko brzmiący riff gitarowy tworzący silnie rozmytą linię melodii, na którą z czasem nachodzi rozległe, wysoko, matowo i archaicznie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. Całość zamykają efekty echo-szumu oraz następujące po sobie krótkie, wstecznie odtworzone, matowo i atonalnie brzmiące efekty syntezatorowe. Piosenka śpiewana jest na dwa głosy; partia wokalna w wykonaniu Kurta Harlanda jest łagodna i soulowo zabarwiona, natomiast Paul Robb śpiewa szorstkim, bardziej rockowo zabarwionym głosem.
   Utwór Down in Flames poprzedzony jest introdukcją złożoną z nisko brzmiącego tła syntezatorowego, rozległej, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiącej partii klawiszowej tworzącej płytko zapętloną i rozmytą linię melodii, oraz przetworzonych przez wokoder, warkotliwie brzmiących i wypowiadanych szeptem sentencji w wykonaniu Kurta Harlanda, brak jest sekcji rytmicznej. W swojej zasadniczej części kompozycja opiera się na jednostajnym, lekko spowolnionym i utanecznionym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej wspartej delikatną partią marakasów pełniących rolę groove'u, krótkich, masywnych i miękkich basowych pulsach sekwencera w podkładzie, nałożonych na siebie partiach trąbki i szałamai układających się w orientalną, bliskowschodnią linię melodii wspartą subtelnie wysoko-tubalnie brzmiącą partią klawiszową, wejściach chłodnych partii klawiszowych o brzmieniu typu piano, chłodnych, subtelnych partiach klawiszowych o brzmieniu dzwonka tworzących płytko zapętloną linię melodii, krótkich, wysoko i orkiestrowo brzmiących zapętleniach klawiszowych, subtelnych, chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących zapętleniach klawiszowych, oraz występującej okresowo chłodnej, rozległej, choć odległej, smyczkowo brzmiącej przestrzeni. W tle słychać jest delikatne partie dzwonków oraz krótkie efekty dźwięku rumoru. Bliżej środkowej fazy piosenki następuje pomost, w którym sekcja rytmiczno-basowa zatrzymuje się, warstwę muzyczną tworzą chłodne, rozległe i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe układające się w orientalną, bliskowschodnią linię melodii, rozległa, chłodna i smyczkowo brzmiąca przestrzeń oraz nisko brzmiące tło syntezatorowe. Z czasem pojawia się krótkie, uniesione do góry, nisko, archaicznie i szorstko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, po którym struktura muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy. Drugi pomost, w którym sekcja rytmiczno-basowa zatrzymuje się, następuje bliżej końcowej fazy utworu. Warstwę muzyczną tworzą chłodne, rozległe i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe tworzące symfoniczną linię melodii oraz nisko brzmiące tło syntezatorowe, ponownie pojawia się krótkie, uniesione do góry, nisko, archaicznie i szorstko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, jednak struktura muzyczna powraca do formy z introdukcji; złożona jest teraz z nisko brzmiącego tła syntezatorowego oraz rozległej, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiącej partii klawiszowej tworzącej płytko zapętloną i rozmytą linię melodii, pojawiają się efekty w postaci chłodnej, krótkiej, miękkiej i wysoko-wokalicznie (damsko) brzmiącej wibracji syntezatorowej oraz miękkich, nisko i warkotliwie brzmiących wstawek syntezatorowych. Z czasem jednak warstwa muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy, ale ograniczonej do utrzymującej lekko spowolnione, jednostajne i utanecznione tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej wspartej delikatną partią marakasów pełniących rolę groove'u, krótkich, masywnych i miękkich basowych pulsów sekwencerowych w podkładzie, nisko i szorstko brzmiącego tła syntezatorowego, subtelnych partii klawiszowych o brzmieniu dzwonka tworzących płytko zapętloną linię melodii, oraz dyskretnych i chłodnych wejść klawiszowych o brzmieniu typu piano. W tle słychać jest delikatne partie dzwonków, dźwięk grzmotu wyładowania atmosferycznego oraz dźwięk padającego deszczu. Zarówno w warstwie muzycznej, jak i wokalnej w wykonaniu Kurta Harlanda, słychać jest wpływy twórczości brytyjskiego wokalisty new wave, Gary'ego Numana (wydawnictwo Savage (Songs from a Broken World), 2017). Również Paul Robb i James Cassidy razem wykonują krótkie, rapowano-wykrzyczane sentencje.
   Numer Grups poprzedzony jest introdukcją złożoną z tworzących luźną linię melodii krótkich, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych podszytych niskim i szorstkim brzmieniem klawiszowym oraz poddanych efektowi zwielokrotnionego echa, a także wsamplowanych, męsko i surowo brzmiących komunikatów. Ten krótki fragment finalizuje efekt twardego tykania. W swojej zasadniczej części kompozycja posiada trip hopowe tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej charakteryzujące się jednostajnym tempem uderzenia partii werbla oraz zapętloną rytmiką uderzenia beatu podkładu rytmicznego, miękką sekcję syntezatorowego basu w podkładzie, masywne, nisko i szorstko brzmiące tło syntezatorowe, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano układające się w soulową linię melodii wspartą chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu vibrafonu oraz krótkimi, wstecznie odtworzonymi i wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, dyskretny, new wave'owy i wysoko brzmiący riff gitarowy, krótkie, masywne, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, występującą okresowo chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzeń, oraz chłodną, masywną i wysoko brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą silnie rozmytą linię melodii. Fazy refrenowe finalizowane są efektem twardego tykania. W tle słychać jest spontaniczne stukoty. Utwór zawiera interlude złożone z tworzących luźną linię melodii krótkich, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych podszytych niskim i szorstkim brzmieniem klawiszowym, partii pozytywki układającej się w kołysankową linię melodii, damsko-męskich wokaliz o orientalnym zabarwieniu oraz spontanicznych stukotów w tle. Całość finalizuje krótkie, masywne, uniesione do góry i wysoko-tubalnie brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. Kurt Harland śpiewa w new wave'owym stylu, wokalistę gościnnie wspiera wokalistka amerykańskich formacji industrialnych Dissonance i The Joy Thieves, Cat Hall. Oboje wokalistów chórem wykonuje również krótkie, na wpół wykrzyczane sentencje.
   Piosenka The Mymble's Daughter poprzedzona jest introdukcją złożoną z chłodnych, krótkich i fletowo brzmiących partii klawiszowych zespolonych z chłodnymi, krótkimi, ale rozległymi i fletowo-przestrzennie brzmiącymi partiami klawiszowymi, razem tworzącymi początkowo luźne, następnie coraz bardziej zagęszczające się arpeggio wsparte dyskretnym, tubalnym i archaicznym brzmieniem klawiszowym, po ustaniu którego następuje chłodne, wysoko, gładko i wokalicznie (obojniaczo) brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. W swojej zasadniczej części kompozycja prezentuje jednostajne i utanecznione tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkie akordy sekcji gitary basowej tworzącej zapętloną linię basu, bądź przechodzącej w miękko pulsującą sekcję gitary basowej w podkładzie, subtelny, chłodny, dynamiczny, równomierny i wysoko-tubalnie brzmiący puls sekwencerowy, chłodne, krótkie, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące partie klawiszowe układające się w luźną, dynamiczną i płytko zapętloną linię melodii, krótkie, lekko zapętlone i wysoko brzmiące przeciągnięcie new wave'owego riffu gitarowego, dyskretną, chłodną, wysoko i gładko brzmiącą partię klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii w tle, chłodne, rozległe, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiące przeciągnięcia klawiszowe w tle, chłodne, długie, rozległe i wysoko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodną partię klawiszową o delikatnym i miękkim brzmieniu typu piano podbitą chłodnym, krótko przeciągniętym i wysokim brzmieniem klawiszowym układającą się w luźną linię melodii, oraz występującą okresowo chłodną i melancholijną przestrzeń. W tle słychać jest dodatkowe komponenty, takie jak miękkie wstawki klawiszowe o wysokim i gładkim brzmieniu riffu gitarowego, krótkie i poddane efektowi zwielokrotnionego echa tweety syntezatorowe oraz przeciągnięte efekty syntezatorowego syku. W drugiej połowie utworu w warstwie muzycznej pojawiają się fortepianowe wejścia, struktura muzyczna poszerza się o dodatkową subtelną i chłodną przestrzeń, dalej zaś chłodna partia klawiszowa o wysokim brzmieniu i organowym zabarwieniu dźwiękowym układa się w rozmytą i płytko zapętlona linię melodii. Piosenkę wieńczy interlude, tak samo jak introdukcja, złożone z tych samych elementów w postaci chłodnych, krótkich i fletowo brzmiących partii klawiszowych zespolonych z chłodnymi, krótkimi, ale rozległymi i fletowo-przestrzennie brzmiącymi partiami klawiszowymi, razem tworzącymi początkowo luźne, następnie coraz bardziej zagęszczające się arpeggio wsparte dyskretnym, tubalnym i archaicznym brzmieniem klawiszowym. Kurt Harland śpiewa w new wave'owym stylu, wokalistę w chórkach wspierają Paul Robb i James Cassidy.
   Oprócz remixu kompozycji World Enough (Phuzzed Up Mix), edycję CD albumu ODDfellows poszerzono o jeszcze trzy dodatkowe numery bonusowe. Pierwszym z nich jest utwór Might Have Been z trip hopowym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkimi i miękkimi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi luźną i płytko zapętloną linię basu w podkładzie, okresowo wspieranymi przez krótkie, wstecznie odtworzone, wysoko, archaicznie i gładko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe partiami fortepianowymi układającymi się w luźną i płytko zapętloną linię melodii oraz przechodzącymi w rozbudowaną, soulową linię melodii, tworzącymi krótką, zapętloną i łączącą się ze sobą linię melodii chłodnymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi podszytymi miękkim efektem dźwięku dzwonków oraz subtelnie podbitymi chłodną partią klawiszową o brzmieniu typu piano, chłodną i melancholijną przestrzenią, chłodną solówką klawiszową o rozległym brzmieniu smyczkowym układającą się w zapętloną, soulową linię melodii, subtelnymi, chłodnymi, krótkimi, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko zapętloną linię melodii w tle, oraz subtelnymi, chłodnymi, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącymi solówkami klawiszowymi częściowo podążającymi za partią wokalną w pre-refrenach, za którą podążają też chłodne i przestrzennie brzmiące partie klawiszowe. W drugiej połowie piosenki w warstwie muzycznej pojawiają się subtelne, chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii. Kurt Harland śpiewa w new wave'owym stylu, choć linia wokalna wyraźnie jest soulowa.
   Instrumentalna ścieżka Escape from Murderapolis poprzedzona jest introdukcją złożoną z chłodnych i delikatnych partii klawiszowych o brzmieniu typu piano układających się płytko zapętloną linię melodii, pojedynczych wstawek chłodnych partii klawiszowych o brzmieniu vibrafonu, oraz chłodnej, organowej przestrzeni, na którą nachodzi dodatkowa, wysoko brzmiąca organowa przestrzeń. W swojej zasadniczej części kompozycja charakteryzuje się ciężkim, trip hopowym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, tworzącą rozmytą i płytko zapętloną linię melodii wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową zespoloną z masywną, szorstko i nisko brzmiącą partią syntezatorową oraz wysokim, archaicznym i szorstkim brzmieniem klawiszowym, pojedynczymi wstawkami miękkiej partii dzwonka, chłodnymi partiami dzwonka układającymi się w dynamicznie zapętloną linię melodii w tle, oraz chłodnym, wysoko brzmiącym przeciągnięciem organowym. W tle słychać jest miękkie i atonalnie brzmiące efekty brzęków syntezatorowych. Całość zamykają dwa krótkie, chłodne, wysoko i matowo brzmiące akordy klawiszowe wsparte dwoma uderzeniami partii werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej.
   Pełną setlistę wydawnictwa zamyka krótka instrumentalna miniatura Slow-Scan 72 poprzedzona 20-sekundową ciszą, następnie krótkim efektem szumu tła. Warstwa muzyczna numeru złożona jest z układającej się w dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii chłodnej, bardzo wysoko i gładko brzmiącej solówki klawiszowej niekiedy przyjmującej bardziej chropowatego bądź wysmukłego i gładkiego rejestru dźwiękowego, chłodnych, krótkich i bardzo wysoko brzmiących wstawek klawiszowych, bardzo wysoko i chropowato brzmiących wstawek klawiszowych, utrzymujących jednostajną i bardzo dynamiczną rytmikę dublujących się bądź pojedynczo występujących uderzeń o sucho-dzwoniącym rejestrze dźwiękowym, krótkich efektów miękkiego drapania, krótkich efektów dźwięku twardego drapania, krótkich i szorstko brzmiących tweetów syntezatorowych, krótkich, bardziej rozmytych efektów dźwięku drapania, krótkich i miękkich trzasków, utrzymujących równomierną i dynamiczną rytmikę suchych stukotów oraz utrzymujących równomierną i dynamiczną rytmikę delikatnych stukotów. Brak jest sekcji rytmicznej, przynajmniej w potocznym tego słowa znaczeniu. Całość zamyka krótki efekt szumu tła.
   Album ODDfellows zasadniczo kontynuuje formę muzyczną z dwóch poprzednich wydawnictw studyjnych Information Society, Hello World (2014) oraz Orders of Magnitude (2016), gdzie zespół połączył współczesną, utanecznioną strukturę muzyczną z syntezatorowymi brzmieniami retro w stylu lat 80., odwołując się tym samym do swoich synth popowych korzeni.


Tracklista:


1 Extraordinary Popular Delusions And The Madness Of Crowds 2:12
2 Would You Like Me If I Played A Guitar? 4:08
3 World Enough 4:06
4 Room 1904 3:27
5 Nothing Prevails 4:23
6 Being Me 2:51
7 Bennington 3:43
8 Down In Flames 4:14
9 Grups 4:27
10 The Mymble's Daughter 4:43
CD-Only Bonus Tracks:
11 Might Have Been 4:13
12 World Enough (Phuzzed Up Mix) 5:13
13 Escape From Murderapolis 1:02
14 Slow-Scan 72 1:40


Personel:


Paul Robb – keyboards, backing vocals
James Cassidy – bass, backing vocals, keyboards, percussion
Kurt Harland – lead vocals, keyboards, percussion

 


Written by, © copyright September 2025 by Genesis GM.