Ebm, electro & industrial, strona 1

White Glue - drugi studyjny album industrialnej formacji z Sheffield, Wrangler, tworzonej przez Benge (Bena Edwardsa) znanego ze współpracy z Johnem Foxxem pod szyldem John Foxx and the Maths, Phila Wintera i byłego wokalistę legendarnego industrialnego zespołu, Cabaret Voltaire, Stephena Mallindera.
   Debiutancki album formacji, wydany w 2014 roku „LA Spark”, opierający się głównie na industrialnym stylu czerpiącym z twórczości Cabaret Voltaire, zdobył ogromną popularność i przychylne opinie krytyków, świetnie też sprawdzał się na koncertach, toteż muzycy postanowili rozwinąć koncepcje, które pojawiły się na debiutanckim wydawnictwie, wydając wiosną 2016 album White Glue.
   Na rozpoczęcie albumowej setlisty zespół prezentuje przesyconą acid-house'owym klimatem z przełomu lat 80. i 90. kompozycję Alpha Omega z partią wokalną przetworzona przez vocoder oraz subtelną aurą przypominającą klimaty z albumu Cabaret Voltaire, Groovy, Laidback And Nasty (1990). Nie brakuje tu też chwytliwych, retrospektywnych ejtisowych motywów klawiszy.
   Klimatem lat 80. przesiąknięty jest Stupid, klasycznie synth popowy utwór, z soulowo zabarwioną partią wokalną w wykonaniu Mallindera. Piosenka odbiega raczej od klimatu twórczości Cabaret Voltaire, przypominając nieco bardziej dokonania formacji Kraftwerk. Numer ponadto ukoronowany został efektownym teledyskiem.
   Synth popowy utwór Clockwork oscyluje pomiędzy zimnofalowymi klimatami twórczości Gary'ego Numana, a futurystycznym synth popem w stylu wczesnego The Human League. Tło stanowią tu świdrujący puls sekwencera i psychodeliczna przestrzeń w stylu elektroniki lat 70. Całość uzupełnia szorstko brzmiąca deklamacja w wykonaniu Stephena Mallindera.
   Piosenka Dirty, z rwanymi riffami gitarowymi w gościnnym wykonaniu Julie Capmbell, powraca w industrialne rejony twórczości Cabaret Voltaire rodem z albumu The Covenant, The Sword, and the Arm of the Lord (1985). Oprócz wspomnianych gitarowych riffów, utwór charakteryzuje się marszowym tempem sekcji rytmicznej, potężnym basowym industrialnym pulsem sekwencera w podkładzie, sekwencerową wibracją, kolażami retrospektywnwego brzmienia w tle i posępną bluesową partią wokalną w wykonaniu Stephena Mallindera.
   Utwór Stop, z trip-hopowym tempem sekcji rytmicznej w stylu formacji Depeche Mode z albumu Exciter (2001), utrzymany jest w minimalistycznej formie brzmieniowej wypełnionej wibrującymi pulsami syntezatorowymi przywołującymi na myśl klimaty z albumu formacji Cabaret Voltaire, Micro-Phonies (1984), oraz basowymi elementami house'u znanymi z albumu Body And Soul (1991). Sekcja wokalna w wykonaniu Stephena Mallindera nabiera charakterystycznego dla niego wyrazu nieprzejednanego chłodu.
   Piosenka Real Life w morderczym tempie electro-clashu przypominającym dokonania formacji D.A.F., charakteryzuje się silnym i nieprzerwanym basowym industrialnym pulsem sekwencera w podkładzie, chłodnym syntezatorowym tłem i mocno przetworzonym śpiewem w wykonaniu Stephena Mallindera.
   Synth popwo-minimalistyczny, zimnofalowy numer Days balansuje w przedziałach od współczesnych dokonań formacji Depeche Mode i Yello, po klimaty twórczości zespołów Coil i Clock DVA. Sekcja wokalna w wykonaniu Stephena Mallindera nabiera tu dość ponurego charakteru.
   Superset jest klasycznie synth popowym numerem łączącym retrospektywę lat 80., przede wszystkim w sekcji rytmicznej nawiązującej do stylu twórczości formacji Cabaret Voltaire lat 80., ze współczesnym brzmieniem elektroniki, w której słychać zarówno ducha Cabaret Voltaire lat 90., jak i wpływy brzmieniowe zespołów Front Line Assembly czy Skinny Puppy. Partia wokalna jest tu praktycznie szeptana, co jest dość charakterystycznym elementem dla wczesnej twórczości formacji Cabaret Voltaire.
   Album wieńczy, będący jakby w opozycji do jego całości Colliding, spokojny lecz minimalistyczny utwór z subtelnym beatem sekcji rytmicznej, delikatnym basowym transowym pulsem sekwencera w podkładzie, solówkami klawiszy przypominającymi brzmienie wczesnych analogowych syntezatorów z lat 60. i 70., oraz przetworzoną przez vocoder sekcją wokalną powtarzającą stale jedną frazę. Kompozycję podsumowuje ciekawe i dramatyczne spowolnienie w duchu nurtu krautrocka lat 70.
   Album White Glue (którego współproducentem jest, podobnie jak w przypadku wydawnictwa LA Spark, związany niegdyś z Depeche Mode Steve Malins) wykracza znacznie dalej aniżeli LA Spark, penetrując o wiele większe rejony muzyki elektronicznej, choć jednocześnie wydawnictwo w dalszym ciągu pozostaje pod ogromnym wpływem twórczości formacji Cabaret Voltaire. Zresztą - biorąc pod uwagę osobę wokalisty - White Glue mógłby śmiało być albumem wydanym przez Cabaret Voltaire - i to nawet jednym z lepszych w dorobku zespołu. Niemniej wydawnictwo White Glue udowadnia dojrzałość twórczą muzyków tworzących Wrangler, co też dobrze rokuje na dalszą przyszłość formacji.

Tracklista:

1.Alpha Omega
2.Stupid
3.Clockwork
4.Dirty
5.Stop
6.Real Life
7.Days
8.Superset
9.Colliding

Personel:

Artwork – Paul Burgess
Engineer – Benge
Guitar – Julie Campbell
Management – Steve Malins
Mastered By – Shawn Joseph
Performer – Ben Edwards, Phil Winter, Stephen Mallinder
Written-By, Producer – Wrangler

Written by, © copyright August 2018 by Genesis GM.

Showtime - trzeci album brytyjskiej formacji ebm-owo-industrialnej, Nitzer Ebb, nagrywany w 1989 roku, którego premiera miała miejsce 20 marca 1990 roku - dzień po premierze kultowego albumu zespołu Depeche Mode, Violator, co też nie było przypadkowe, bowiem w tamtym czasie oba zespoły blisko ze sobą współpracowały. Producentem albumów Nitzer Ebb, począwszy od Belief (1989) był współpracujący z Depeche Mode Mark Ellis - "Flood".
   Wydawnictwo Showtime przynosi w twórczości Nitzer Ebb pewien przełom, na który bezpośredni wpływ wywarł Flood, którego znakiem firmowym było sterylne brzmienie czy kładzenie nacisku na warstwę rytmiczną produkowanych przez niego albumów. Nitzer Ebb nie brzmi już tak surowo i mechanicznie, jak chociażby na swym debiutanckim wydawnictwie, That Total Age (1987), pojawia się za to pewien schemat budowy napięcia albumu, klimat, który potrafi zmieniać nastroje, od euforii, po depresję; zespół wyraźnie dojrzewa, choć w dalszym ciągu brakuje tu miejsca na zbytnie przestrzenie, co jest dość charakterystyczne dla twórczości Nitzer Ebb tamtego okresu.
   Album otwiera singlowy utwór Getting Closer z dynamiczną sekcją rytmiczną, mocnymi samplami riffów gitarowych na tle syntezatorowego basowego pulsu oraz silną punkową sekcją wokalną. Gitarowe brzmienia stanowią tu jednak osobliwy wyjątek w stosunku do reszty wydawnictwa.
   Synth popowy i chłodny numer Nobody Knows o nieco spowolnionym tempie sekcji rytmicznej, ale wcale nie o lżejszym wymiarze, przypomina klimaty wczesnej twórczości formacji Nine Inch Nails czy Ministry z lat 80.
   Intrygująca kompozycja One Man's Burden zaczyna się od powolnego i depresyjnego industrialnego klimatu, by z czasem przyśpieszyć, utrzymując industrialny styl. Uwagę zwracają tu głęboki basowy puls sekwencera, marszowe tempo sekcji rytmicznej i... brzmienie trąbki.
   All Over jest klasycznie synth popowym numerem z wyraźnymi wpływami zimnej fali i new wave lat 80. Z kolei piosenka My Heart ma wyraźnie ebm-owy wymiar zaznaczony silnym mechanicznym basowym pulsem sekwencera w stylu wykonawców nurtu NDW pokroju formacji D.A.F., Der Plan i wczesnego Die Krupps, mocną partią basu i dość połamaną sekcją perkusji.
   Utwór Lightning Man utrzymany jest w klimacie bardziej współczesnego ebm-u, synth popu i industrialu, głównie za sprawą pulsującej sekcji rytmicznej i głębokiego basowego industrialnego syntezatorowego pulsu w podkładzie. Pojawiają się też chłodne partie klawiszy, linia wokalna ogranicza się do deklamacji, która przechodzi do formy post punkowych krzyków. Słychać tu wpływy twórczości zespołów Skinny Puppy i Ministry lat 80., których ewidentne piętno odciska się również w następnym utworze, wyjątkowo surowo brzmiącym, mrocznym, chłodnym i synth popowym Rope; słychać tu ponadto wpływy brzmieniowe formacji Depeche Mode i Cabaret Voltaire.
   Industrial, synth pop i szybki puls, a także nutka przebojowości, to wszystko pojawia się w kompozycji Hold On. Nawet mimo braku przestrzeni, a numer jest dość mocno mechaniczny, to za sprawą łagodnej partii wokalnej (najłagodniejszej na całym albumie) i chwytliwej linii wokalnej, szczególnie w refrenie, kompozycja zapewne stałaby się przebojem Nitzer Ebb, gdyby była singlem.
   Zamykający album numer Fun to Be Had charakteryzuje się dynamicznym tempem sekcji rytmicznej, silnym basowym pulsem sekwencera w podkładzie oraz rapowaną linią wokalną. Utwór pozostaje pod silnym wpływem twórczości formacji Front 242 - nic dziwnego, bowiem Front 242 od początku stanowił główną siłę inspiracji dla Nitzer Ebb i rzeczą dziwną byłoby, gdyby na wydawnictwie zabrakło takiego utworu.
   Showtime co prawda pozostał w cieniu albumu Depeche Mode, Violator, jednakże wydawnictwo zostało docenione przez muzyków Depeche Mode, którzy zaprosili Nitzer Ebb na wspólną trasę koncertową World Violation Tour promującą album Violator w 1990 roku, zaś klawiszowiec Depeche Mode, Alan Wilder, osobiście stał się producentem następnego wydawnictwa studyjnego formacji, Ebbhead. Z kolei dla odmiany, wokalista Nitzer Ebb, Douglas Mc Carthy, nawiązał współpracę z projektem Alana Wildera, Recoil.

Tracklista:

"Getting Closer" – 4:12
"Nobody Knows" – 4:06
"One Man's Burden" – 3:50
"All Over" – 3:33
"My Heart" – 4:08
"Lightning Man" – 4:59
"Rope" – 3:25
"Hold On" – 3:46
"Fun to Be Had" – 4:42

Personel:

Bon Harris – programming, synthesizers, drums, vocals, bass
Douglas McCarthy – vocals, guitars
Julian Beeston – drums
Flood – Producer

Written by, © copyright September 2018 by Genesis GM.

Twitch - drugi studyjny album amerykańskiej formacji, Ministry, którego premiera miała miejsce 12 marca 1986, jest on zasadniczym zwrotem w stosunku do synth popowego debiutanckiego wydawnictwa, With Sympathy (1983), które, mimo szczytu popularności gatunku, nie odniosło spodziewanego sukcesu komercyjnego, wobec czego, wraz z zakończeniem trasy koncertowej promującej album With Sympathy, z zespołem rozstał się instrumentalista, Stephen George, zaś Alain Jourgensen stał się w tym okresie jedynym członkiem formacji, który ponadto rozwiązał umowę z dotychczasową wytwórnią, Arista Records, podpisując kontrakt z wytwórniami Sire Records i Warner Bros. Records.
   W 1984 roku Ministry, wspomagany przez Billa Rieflina i Paula Barkera, który po nagraniu wydawnictwa Twitch na stałe wszedł do składu zespołu, ponownie ruszył w trasę koncertową po Wschodnim Wybrzeżu USA u boku ojców chrzestnych nurtu EBM, formacji Front 242. W międzyczasie Ministry nawiązał współpracę ze znakomitymi producentami muzycznymi specjalizującymi się w synth popie i industrialu, znanymi ze współpracy m.in. z Depeche Mode, Cabaret Voltaire, KMFDM i Skinny Puppy, Adrianem Sherwoodem i Garethem Jonesem, czy też ze znanym perkusistą, Keithem LeBlanc'em. Za stronę wizualną (przede wszystkim teledyski) zabrał się będący żywą ikoną industrialu, Peter Christopherson. Zespół pod dowództwem Ala Jourgensena obrał wyraźny kurs ku cięższym, surowszym i mroczniejszym klimatom industrialnym, inspirowanym w głównej mierze twórczością formacji Cabaret Voltaire i Front 242, o czym świadczą poprzedzające wydanie albumu Twitch single, które ukazały się w latach 1984-85: All Day, (Every Day Is) Halloween i The Nature of Love, świadczące o nowej jakości w twórczości zespołu, którą wyraźnie słychać w otwierającym album Twitch numerze Just Like You, naznaczonym ciężkim industrialnym beatem, chłodnym i surowym brzmieniem, mnóstwem wstawek sampli tak charakterystycznych dla całego albumu, jak i późniejszej twórczości fornmacji. I nawet Al Jourgensen sam określił kompozycję mianem ,,pierwszego prawdziwego utworu Ministry". Co się zaś tyczy partii wokalnej w wykonianiu Jourgensena, nie ma już w niej w zasadzie żadnych cech typowych dla partii wokalnych synth popowo-nowofalowych, sekcja wokalna kompozycji przyjmując dość ochrypłą barwę nabiera niespotykanej dotąd agresji i mroku.
   Piosenka We Believe z charakterystycznym i wyrazistym basowym industrialnym pulsem sekwencera, dynamicznym utanecznionym ebm-owym beatem i chłodnym brzmieniem, łączy w sobie estetykę twórczości formacji Cabaret Voltaire i Front 242. Sekcja wokalna jest tu jeszcze bardziej ochrypła i nieco przetworzona.
   All Day Remix jest nową wersją kompozycji pochodzącej singla wydanego w 1985 roku. Piosenka jest lżejsza od dwóch poprzednich, utrzymana w stylistyce bardziej synth popowej, z jednej strony bliskiej klimatom albumu With Sympathy, choć już nie tak przesłodzonej, za to znacznie surowszej i chłodniejszej, z charczącą partią wokalną, z drugiej zaś strony oscylującej między klimatami twórczości formacji Depeche Mode z albumów Construction Time Again (1983) i Some Great Reward (1984), a synth popowym obliczem zespołu New Order lat 80. Ciekawostką pozostaje fakt, że w nagraniu utworu uczestniczyli będący formalnie już poza zespołem, Stephen George i Brad Hallen.
   The Angel jest synth popowo-intustrialną balladą z wpływami brzmieniowymi formacji Cabaret Voltaire z albumu The Crackdown (1983). Ala Jourgensena wokalnie wspomaga tutaj jego żona Patty, która ma wyraźny wpływ na złagodzenie partii wokalnych, a nawet na nadanie kompozycji wymiaru erotycznego, niemniej partia wokalna w wykonaniu Ala Jourgensena, choć wyraźnie łagodniejsza, pozostaje surowa.
   Singlowy utwór, Over the Shoulder, z niezwykle dynamicznym beatem automatu perkusyjnego, industrialnymi efektami w stylu twórczości formacji Depeche Mode, mocnym i zapętlonym basowym pulsem sekwencera w podkładzie, oraz chłodną przestrzenią, utrzymany jest w synth popowo-industrialnych klimatach twórczości Cabaret Voltaire i Front 242. Ciekawostką jest dość nietypowy falset w stylu... Prince'a w wykonaniu Ala Jourgensena, choć na przykład dziennikarz Brian Chin z magazynu Dance Trax doszukiwał się tu parodii zespołu Bee Gees. Po latach Al Jourgensen określił teledysk do utworu mianem ,,zbrodniczego", bowiem Peter Christopherson płacił grającym w nim dzieciakom za dokonywanie kradzieży samochodu czy włamywanie się do sklepu, które potem filmował, by podkreślić autentyczność teledysku.
   Dynamiczny i industrialny numer My Possession utrzymany jest w klimatach twórczości wykonawców spod znaku nurtu Neue Deustsche Welle (NDW), jak Die Krupps i D.A.F.
   12-minutowy utwór Where You at Now? / Crash & Burn / Twitch (Version II) utrzymany jest w rytmice NDW, choć pozbawiony jest zbytnich przestrzeni i melodii, których miejsce zastępują industrialne kanonady, kakofonie, zgrzyty i hałasy.
   Wersję podstawową albumu uzupełniają utwory dodatkowe: wydłużona wersja Over the Shoulder (12" Version) oraz wieńcząca wydawnictwo piosenka Isle of Man (Version II), utrzymana w zimnofalowo-industrialnym klimacie z silnymi wpływami brzmieniowo-wokalnymi Fad Gadget.
   Album Twitch nie odniósł co prawda jakiegoś oszałamiającego sukcesu, dotarł do zaledwie 194. miejsca w zestawieniu amerykańskiego Billboardu (na 200 pozycji), jednak wydawnictwo udowodniło słuszny kurs jaki obrał Ministry, sam zaś album do dziś uważany jest za jedno z najważniejszych industrialnych wydawnictw lat 80. Po wydaniu albumu zespół ruszył w czteromiesięczną trasę koncertową po USA i Kanadzie.

Tracklista:

1. "Just Like You" 5:03
2. "We Believe" 5:56
3. "All Day Remix" 6:03
4. "The Angel" 6:06
5. "Over the Shoulder" 5:13
6. "My Possession" 5:05
7. "Where You at Now? / Crash & Burn / Twitch (Version II)" 12:15
8. "Over the Shoulder" (12" Version) 6:46
9. "Isle of Man" (Version II) 4:30

Personel:

Al Jourgensen – vocals, production & engineering
Adrian Sherwood – production & engineering
Gareth Jones – engineering
Keith LeBlanc – percussion & programming
Patty Jourgensen – additional vocals
Brad Hallen – bass
Stephen George – percussion
Luc van Acker – vocals
Brian Shanley – album cover design, photography

Written by, © copyright October 2018 by Genesis GM.

Hard Wired - jedenasty album kanadyjskiej industrialnej formacji, Front Line Assembly, wydany 25 września 1995 roku.
   W połowie lat 90. Front Line Assembly cieszył się szczytem popularności, przede wszystkim za sprawą takich albumów jak electro-industrialny Tactical Neural Implant (1992) i Millennium (1994), na którym zespół osiągnął apogeum swojej twórczości przechodząc w kierunku metalu, łącząc industrial z ostrymi metalowymi riffami gitarowymi, kroczył ścieżką wytyczoną w tamtym czasie przez pokrewne Front Line Assembly zespoły o rodowodzie industrialnym, w tym m.in. Nine Inch Nails, Skinny Puppy czy Ministry, co przyniosło tym zespołom sukces komercyjny. Podobnie rzecz miała się w przypadku Front Line Assembly po wydaniu albumu Millennium. Jednakże album Millennium okazał się jednorazowym wyskokiem w kierunku metalu i agresywnych gitarowych riffów, bowiem wydawnictwo Hard Wired jest powrotem do electro-industrialnej i EBM-owej stylistyki prezentowanej na albumie Tactical Neural Implant, choć zespół wcale nie rezygnuje z gitar, to nie są już one tak ostre i wyraziste jakimi były na Millennium, nie pełnią też roli pierwszoplanowej, a raczej dodatku - i to drugoplanowego. Gościnny udział w sesji nagraniowej do Hard Wired wziął metalowy gitarzysta, Devin Townsend.
   Setlistę rozpoczyna, poprzedzony mroczną i chłodną przestrzenną introdukcją, Neologic Spasm, numer o zdecydowanie charakterystyce ebm-owej, z charakterystycznym dla Billa Leeba wycharczanym wokalem, co też jest cechą dominującą na albumie, jak i w większości twórczości Front Line Assembly.
   W ebm-owej stylistyce, mimo pojawiających się metalowych riffów gitary, utrzymany jest również Paralyzed, choć utwór jest znacznie bardziej dynamiczniejszy, bezpośrednio nawiązujący do klimatu z albumów Caustic Grip i Tactical Neural Implant.
   Kompozycja Re-Birth nawiązuje do stylów zarówno z Tactical Neural Implant, jak i Millennium. Niezwykle dynamiczna struktura muzyczna utrzymana jest w klimacie electro-industrialnym z dodatkiem metalowych riffów, jednakże bardziej odległych i nie tak wyraźnych jak na albumie Millennium.
   Utwór Circuitry, będący singlem promującym album, utrzymany jest już bardziej w klimacie albumu Millennium. Sekcja syntezatorów i sekcja rytmiczna są tu już zdecydowanie cięższe, jednakże metalowe riffy gitarowe są przytłumione.
   Instrumentalny numer Mortal (Instrumental) jest najbardziej eksperymentalnym momentem albumu. Utwór oparty jest na chłodnej i mrocznej - poprzetykanej samplami z filmów science fiction - gotyckiej przestrzeni, subtelnych industrialnych sekwencerowych pulsach oraz spowolnionej połamanej sekcji rytmicznej. Kompozycja klimatem przypomina dokonania formacji Ministry z albumów The Land of Rape and Honey (1988) i The Mind is a Terrible Thing to Taste (1989), których wpływy słychać jest także w utworze Modus Operandi, który jest zarazem najbardziej zbliżony do klimatów z albumu Millennium. Industrialna sekcja syntezatorowa i sekcja rytmiczna są tu zdecydowanie ciężkie, zaś riffy gitarowe, choć sporadyczne, to najostrzejsze na całym albumie.
   Transparent Species zaczyna się od syntezatorowych wyziewów, jednak utwór przechodzi w typowy dla twórczości Front Line Assembly dynamiczny electro-industrial znany z albumów Caustic Grip i Tactical Neural Implant, choć mroku i rockowego pazura dodają temu numerowi metalowe riffy gitary.
   Piosenka Barcode, z eksperymentalną introdukcją, przechodzi w klasycznie ebm-ową stylistykę opartą house'owy beat sekcji rytmicznej. Także i tu nie brakuje metalowych riffów gitarowych, choć są one znacznie przytłumione.
   Kompozycja Condemned jest fuzją hipnotyzującego electro-industrialu z metalowymi riffami gitarowymi. Sekcja rytmiczna piosenki jest ciężka, utrzymana w średnim tempie, choć w refrenie znacznie przyśpiesza. Skojarzenia z albumem Millennium nasuwają się wręcz samoistnie.
   Album wieńczy Infra Red Combat, która jest de facto kompozycją dwuczęściową; część pierwsza, instrumentalna, jest zasadniczo kontynuacją wspomnianego wcześniej utworu Mortal (Instrumental) z chłodną gotycką przestrzenią, subtelnym sekwencerowym pulsem i połamanym beatem sekcji rytmicznej. W drugiej części utworu pojawia się sekcja wokalna i struktura muzyczna nabiera zdecydowanie bardziej industrialnego charakteru, choć chłodna przestrzeń pozostaje. Sekcja wokalna w utworze jest dość nietypowa dla reszty albumu; to jedyny moment wydawnictwa, gdzie Bill Leeb nie charczy, tylko śpiewa łagodnym, choć niskim i rockowym barytonem.
   Album Hard Wired przyniósł Front Line Assembly spory sukces komercyjny, sprzedając się w nakładzie 50 tysięcy egzemplarzy, co jak na zespół industrialno-metalowy jest niezłym osiągnięciem.
   Front Line Assembly w swoim stylu, także i na Hard Wired wykorzystał sample z filmów akcji i science fiction, w tym m.in. z klasyków gatunku pokroju ,,Gwiezdne Wrota", ,,Zabójcza Broń", ,,Speed", ,,The Crow" i ,,Obcy 3".

Tracklista:

1. "Neologic Spasm" 5:51
2. "Paralyzed" 5:30
3. "Re-Birth" 5:19
4. "Circuitry" 5:55
5. "Mortal" (Instrumental) 5:42
6. "Modus Operandi" 5:47
7. "Transparent Species" 7:15
8. "Barcode" 6:11
9. "Condemned" 5:51
10. "Infra Red Combat" 8:49

Personel:

Bill Leeb – production, programming, vocals, electronic instruments
Rhys Fulber – production, programming, electronic instruments

Muzyk dodatkowy:

Devin Townsend – electric guitar

Written by, © copyright November 2019 by Genesis GM.

Lost - czwarty album łódzkiej formacji electro-industrialnej, Alles, wydany 1 marca 2021 roku nakładem niezależnej wytwórni, False Flag Records.
   Pierwsze prace nad albumem Lost muzycy Alles, Marcin Regucki i Paweł Strzelec, rozpoczęli jeszcze pod koniec 2018 roku, jednakże pełną parą nagrywanie nowego materiału ruszyło dopiero wiosną i latem 2020 roku, w trakcie trwania światowej pandemii COVID 19, album zaś powstawał dzięki dobrowolnym zbiórkom od fanów i przyjaciół zespołu. Trwająca pandemia i związany z nią lockdown sprawiły, że pesymistyczne i poruszające teksty piosenek Alles nabrały niebywałej autentyczności i głębi, wpasowując się w aktualną sytuację, choć tym razem warstwa liryczna wyraźnie odcina się od politycznego zaangażowania.
   Inną istotną zmianą jest kierunek, w którym podążył zespół, bowiem poczynając od debiutanckiego albumu Alles, Post (2015), każdy następny album miał coraz cięższy, industrialny wymiar. W przypadku wydawnictwa Lost mamy do czynienia ze zdecydowanie łagodniejszym, wręcz wyciszonym obliczem formacji, zorientowanym bardziej na retrospektywne electro i ambient z niewielką domieszką brzmienia industrialnego. Choć jedno nie zmienia się - teksty, choć już nie mają formy polityczno-społecznych protest songów, w dalszym ciągu poruszają tematy beznadziei współczesnego życia i rozczarowania aktualną rzeczywistością.
   Album otwiera utwór Świat Utracony z pełną rezygnacji i pogodzenia się z brutalną rzeczywistością łagodną deklamacją na tle melancholijnej ambientowej przestrzeni uzupełnionej o subtelne syntezatorowe pętle, cichą sekcję basową w podkładzie i retrospektywnie brzmiące solówki klawiszy. Całość opiera się o dość oszczędną, delikatną i lekko połamaną sekcję rytmiczną. Pod koniec utworu wokalistę, Pawła Strzelca, wokalnie deklamacją wspomaga jego 10-letnia córka - Lidia.
   Kompozycja Czarne opiera się na wyrazistych pulsujących sekwencerowych pętlach, cichej, retrospektywie brzmiącej sekcji basowej w podkładzie, melancholijnym organowym tle, subtelnych klawiszowych solówkach i delikatnym trip-hopowym tempie sekcji rytmicznej. Także i tu wokalistę wspomaga jego córka, wyśpiewując tym razem fragment znanej dziecięcej przyśpiewki "Idziemy na jagody".
   Piosenka Nieodwracalne osadzona jest we współcześnie brzmiącej sekcji syntezatorowej spod znaku twórczości berlińskiej formacji, Moderat, opartej na chłodnej, wysoko zawieszonej przestrzeni, delikatnych pulsach syntezatorowych i groovach, migoczących partiach smyczkowych oraz nisko brzmiącym syntezatorowym tle. Podkład rytmiczny charakteryzuje się jednostajnym, acz względnie delikatnym beatem. Tekst, pełen goryczy, głosi: "Nie dziękuję nikomu, nie pozdrawiam wcale".
   Utwór Serce, choć rozpoczyna się od melancholijnego tła i niemal szeptanej deklamacji, rozkręca się w wyraźniejszych syntezatorowych i sekwencerowych industrialnych pulsach, wyraźniejszej sekcji automatu perkusyjnego i tym razem głośniejszej deklamacji, częściowo powracając do schematów z poprzednich albumów. Numer cechuje się jednak częstą zmianą nastrojów przechodząc w klimaty minimal / ambient, a następnie w retrospektywny synth pop lat 80., by skończyć się tak jak się zaczął - melancholijnym tłem. To najlepszy moment całego wydawnictwa.
   Piosenka Kończę wyróżnia się podwójną przestrzenią - wysoko brzmiącą i zimną oraz nisko i retrospektywnie brzmiącą. Przestrzeń wypełniają migoczące syntezatorowe pętle przechodzące następnie w brzmienia industrialne, które na powrót wracają do migoczących pętli. Sekcja rytmiczna utrzymuje tempo trip-hopu, zaś warstwa tekstowa wyraża głębokie rozczarowanie otoczeniem i ludźmi. I jak na ironię, pojawia się tu na chwilę wesoła przyśpiewka córki wokalisty. Utwór wieńczy głęboki puls sekwencera w stylu twórczości Jeana-Michela Jarre'a oraz eksperymentalne interlude.
   Utwór Strona B opiera się na powtarzalnej, twardej i wyrazistej basowej pętli w podkładzie, zimnych, wysoko brzmiących i chaotycznych partiach klawiszy, krótkich, futurystycznie i wysoko brzmiących wibrujących solówkach klawiszowych, chłodnej, dynamicznej, fortepianowo brzmiącej i wibrującej klawiszowej pętli oraz nisko brzmiącym syntezatorowym tle. Sekcja rytmiczna utworu jest prosta i jednostajna. Podsycane niekiedy echami partie deklamacji są znacznie ostrzejsze i głośniejsze niż dotychczas, choć nie tak bezwzględne jak na poprzednich albumach. W drugiej części piosenki pojawia się sekcja dęta, zaś podkład gitary basowej staje się bardziej standardowy, zabarwiony funkiem.
   Zamykający album numer Ziemia jest powrotem do typowo industrialnego stylu Alles, choć łagodniejszego niż na poprzednich albumach. Utwór złożony jest z dynamicznych, choć względnie delikatnych, zabarwionych futuryzmem, gęstych i równomiernych industrialnych pulsów sekwencerowych, nisko i warkotliwie brzmiącego syntezatorowego tła oraz przeciągłych, retrospektywnie, chwiejnie i saksofonowo brzmiących solówek klawiszy podszytych również wyżej brzmiącymi partiami klawiszowymi. Sekcja rytmiczna jest połamana. W drugiej części kompozycji pojawia się odległa i psychodeliczna organowa przestrzeń. Tekst, jak zawsze w przypadku zamykających albumy Alles utworów, jest niezwykle ponury i pesymistyczny, opowiadający o nieuchronnej katastrofie, do której zmierza planeta Ziemia i ludzkość. Deklamacja, dość stanowcza, typowa dla Pawła Strzelca, pod koniec utworu przypomina zrezygnowaną narrację w stylu Czesława Niemena. W tle kompozycji słychać sample przetworzonych dialogów astronautów z misji kosmicznych.
   Album Lost jest dobitnym przykładem, że Alles potrafi zaskakiwać. Tym razem formacja prezentuje swoje łagodniejsze i bardziej wyciszone oblicze, choć odległe od politycznego zaangażowania, ponure i depresyjne teksty nie pozostawiają złudzeń wobec otaczającej nas rzeczywistości. Album tematyką idealnie wpasował się zatem w czas pandemii i lockdownu, jednakże jego przesłanie będzie aktualne pewnie i przez następne dziesięciolecia.

Tracklista:

Świat Utracony 4:51
Czarne 4:20
Nieodwracalne 5:50
Serce 5:11
Kończę 5:33
Strona B 4:26
Ziemia 4:53

Personel:

Lyrics & Vocals By – Paweł Strzelec
Music & Synthesizer By – Marcin Regucki

Written by, © copyright January 2022 by Genesis GM.