House, electro, electro pop, strona 8

Beaucoup Fish - piąty album studyjny brytyjskiego zespołu muzyki elektronicznej, Underworld, który ukazał się 1 marca 1999 roku. Wydawnictwo poprzedzone było ogromnym sukcesem singla Born Slippy .NUXX, który wykorzystany został w filmie "Trainspotting" (1996, reż. Danny Boyle), toteż album Beaucoup Fish, którego pierwotnym, roboczym tytułem był ,,Tonight Matthew, I'm Going to be Underworld", był niezwykle wyczekiwaną pozycją przez całą rzeszę fanów zespołu.
   Wydawnictwo otwiera blisko 12-minutowy dwuczęściowy utwór Cups, który rozpoczyna krótka filmowa introdukcja, po czym struktura muzyczna przechodzi w klasycznie utanecznioną i dynamiczną, choć dość subtelną house'ową formułę z przetworzoną przez vocoder partią wokalną w wykonaniu Karla Hyde'a. Druga, instrumentalna część kompozycji zmienia się znacznie; partie klawiszy stają się wyraźniejsze i agresywniejsze, zaś tempo secji rytmicznej przechodzi w styl break beat w klimacie twórczości formacji The Prodigy.
   Singlowy numer Push Upstairs zawiera już tradycyjną partię wokalną, zaś jego struktura muzyczna z mocnym, jednostajnym i agresywnym beatem automatu perkusyjnego, tłustym basowym pulsem w podkładzie, chłodną przestrzenią i fortepianowymi partiami, osadzona jest w klimacie progressive trance, podobnie zresztą, jak kolejny z singlowych utworów, Jumbo, gdzie, mimo wyrazistego i jednostajnego tempa sekcji automatu perkusyjnego oraz basowego pulsu w podkładzie, przestrzeń jest bardziej subtelna, a partia wokalna spokojniejsza, utrzymana wręcz niemal w sennej atmosferze.
   W blisko 10-minutowym utworze Shudder/King of Snake połączono house'owy beat automatu perkusyjnego z basowymi pulsującymi motywami sekwncerowymi zaczerpniętymi ze słynnego przeboju z lat 70. z repertuaru Donny Summer i Giorgio Morodera, I Feel Love.
   Winjer to numer, który oparty jest na delikatym, połamanym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, równie delikatnej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni i lekko przetworzonych przez vocoder partiach wokalnych. Piosenka oscyluje pomiędzy klimatami rodem z twórczości Moby'ego, a Pet Shop Boys lat 90.
   Zupełne wytchnienie od dotychczasowego dynamicznego tempa daje spokojny utwór, Skym, oparty jedynie na organowej przestrzeni, odległym i subtelnym syntezatorowym pulsie, nielicznych partiach fortepianowych oraz pełnej melancholii partii wokalnej, co przypomina o rockowych korzeniach Underworld. Numer inspirowany jest twórczością formacji This Mortal Coil.
   Dla odmiany, singlowy utwór Bruce Lee jest fuzją industrialu z hip hopem, w niektórych momentach przechodząc w rockowe sekcje perkusyjne. Kompozycja zawiera również rapowaną partię wokalną.
   Instrumentalny utwór Kittens jest klasycznym przykładem techno z morderczym i jednostajnym beatem automatu perkusyjnego w stylistyce progressive house oraz chłodną przestrzenią. W tle słychać też partie retrospektywnie brzmiącego syntezatora.
   Push Downstairs to spokojna i niesamowicie melancholijna kompozycja utrzymana w stylistyce łączącej trip-hop i soul z rapowaną partią wokalną. Słychać tu klimaty twórczości Tricky'ego czy zespołu Massive Attack.
   Utwór Something Like a Mama charakteryzuje się transowym i powtarzalnym pulsem basu w podkładzie oraz chłodną i melancholijną przestrzenią na tle połamanego jungle'owego beatu automatu perkusyjnego przechodzącego w tempo drum and bass - i na odwrót. Linie wokalne oparte są na spokojnym rapie.
   Album finalizuje chyba najlepszy utwór singlowy, Moaner, oparty na jedostajnym, klasycznie house'owym tempie automatu perkusyjnego, które z czasem nabiera intensywności, ebm-owym basowym pulsie sekwencera w podkładzie oraz początkowo subtelnych, ale z czasem coraz intensywniejszych house'owych partiach klawiszy, które ustępują miejsca początkowo spokojnym, a z czasem coraz bardziej intensywnym partiom wokalnym w wykonaniu Karla Hyde'a, na które powoli ponownie nakładają się house'owe partie klawiszowe nabierające intensywności wraz ze wzrostem intensywności partii wokalnej.
   Zgodnie z przewidywaniami wydawnictwo Beaucoup Fish okazało się ogromnym sukcesem komercyjnym. Do dziś jest to najlepiej sprzedający się album w dyskografii Underworld. Wszystkie single z wydawnictwa notowane były na przeróżnych listach przebojów. Wszystkie albumowe single wykorzystane zostały również w kasowym filmie ,,Batman & Robin" (reż. Joel Schumacher).
   Beaucoup Fish jest jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych wydawnictw lat 90. i jednym z najważniejszych albumów dla muzyki techno i sceny alternatywnej. Wydawnictwo otrzymywało entuzjastyczne recenzje najważniejszych światowych krytyków, zostało nawet nazwane elektronicznym odpowiednikiem albumu The Dark Side of the Moon i notowane był m.in. w Wlk. Brytanii na 1. miejscu zestawienia UK Independent Albums, 3. miejscu zestawienia UK Albums, 7. miejscu w Australii i w Nowej Zelandii, 22. miejscu w Niemczech w zestawieniu Offizielle Top 100, zaś w zestawieniu amerykańskiego US Billboard 200 album uplasował się na 93. miejscu.
   W USA wydawnictwo osiągnęło nakład 100 tys. sprzedanych egzemplarzy, tak samo jak w Wlk. Brytanii, gdzie otrzymało status Złotej Płyty. Jeszcze lepsze notowania album osiągnął w Japonii ze sprzedażą na poziomie 120 tys. egzemplarzy, z kolei w Niemczech sprzedał się w ilości 65 tys. sztuk.
Mimo tak ogromnego sukcesu, na rozstanie z Underworld zdecydował się klawiszowiec formacji, Darren Emerson, który skupił się od tej pory na karierze solowej i produkcji muzycznej.

Tracklista:

1. "Cups" 11:45
2. "Push Upstairs" 4:34
3. "Jumbo" 6:58
4. "Shudder/King of Snake" 9:29
5. "Winjer" 4:29
6. "Skym" 4:07
7. "Bruce Lee" 4:42
8. "Kittens" 7:30
9. "Push Downstairs" 6:03
10. "Something Like a Mama" 6:37
11. "Moaner" 7:32

Personel:

Karl Hyde – vocals, guitars
Rick Smith – keyboards and mixing, backing vocals
Darren Emerson – keyboards and mixing

Written by, © copyright December 2020 by Genesis GM.

Very - piąty studyjny album brytyjskiej formacji electro popowej, Pet Shop Boys, okazał się być jej największym sukcesem komercyjnym z ponad pięć milionami egzemplarzy sprzedanych na całym świecie. Wydawnictwo ukazało się trzy lata po wydaniu albumu Behaviour, w czasach dominacji narkotycznego nurtu grunge z jednej strony i tandetnego stylu euro dance z drugiej strony. Wydawnictwo doskonale odnalazło się w realiach ówczesnej sceny pop oferując połączenie electro-popu z nowoczesną muzyką parkietową, jednak bez uciekania od tradycyjnych instrumentów, takich jak gitara czy saksofon, czego symptomy można było usłyszeć już na albumie Behaviour.
   Sesje nagraniowe do wydawnictwa Very miały miejsce w latach 1992-93 w londyńskich studiach nagraniowych Sarm West i Angel oraz w nowojorskim studiu The Power Station. Producentem albumu był Stephen Hague odpowiedzialny już wcześniej za sukcesy wydawnictw Pet Shop Boys, Please (1986) i Actually (1987), a także m.in. albumów wykonawców pokroju New Order, Jimmy'ego Somerville'a, Marca Almonda, Public Image Ltd., Holly'ego Johnsona, Erasure, The Communards czy Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD). Premiera wydawnictwa miała miejsce 27 września 1993 roku.
   W pierwszej kolejności warto zwrócić uwagę na utwory singlowe (aż pięć!), przede wszystkim przez wzgląd na fakt, że każdy osiągnął czołówki światowych list przebojów. Otwierający album numer Can You Forgive Her? brzmieniowo nawiązujący do czasów wydawnictw Please i Actually, jako singiel ukazał się blisko cztery miesiące przed premierą albumu Very, 31 maja 1993 roku, docierając w USA do 1. miejsca listy Dance Club Songs w zestawieniu Billboardu. W zestawieniach Billboardu singiel notowany był ponadto m.in. na 9. miejscu Bubbling Under Hot 100 Singles czy 10. miejscu Alternative Airplay. W Wlk. Brytanii singiel zajął 7. miejsce w zestawieniu UK Singles i 11. miejsce zestawienia UK Dance. Ponadto sukcesami wartymi odnotowania są m.in. 8. miejsce we Włoszech, 14. miejsce w zestawieniu European Hot 100 Singles czy 17. miejsce w Niemczech.
   Dynamiczny i utaneczniony utwór I Wouldn't Normally Do This Kind of Thing, utrzymany w klimacie soulu lat 70., jako singiel ukazał się 29 listopada 1993 roku osiągając w USA 2. miejsc listy Dance Club Songs w zestawieniu Billboardu. W Wlk. Brytanii punktował na 13. miejscu w zestawieniach UK Dance i UK Singles.
   Melancholijno-soulowy o połamanej sekcji rytmicznej numer Liberation w formie singla ukazał się 4 kwietnia 1994 roku plasując się w Wlk. Brytanii na 14. miejscu w zestawieniu UK Singles, oraz na 27. miejscu zestawienia European Hot 100 Singles.
   Komppozycja Yesterday, When I Was Mad, osadzona w klasycznej stylistyce house z rapowanym tekstem w strofie i przebojowymi partiami wokalnymi w refrenie, swoją singlową premierę miała 29 sierpnia 1994 roku docierając w USA do 4. miejsca listy Dance Club Songs w zestawieniu Billboardu, zaś w Wlk. Brytanii singiel zajął 13. miejsce zestawieniu UK Singles oraz 16. miejsce w zestawieniu UK Dance.
   Piosenka Go West, chociaż jest faktycznym zamknięciem albumu Very, jako singiel bezpośrednio pilotował jego wydanie ukazując się 6 września 1993 roku. Zarazem jest to powrót do sprawdzonego już przez Pet Shop Boys wzorca przy okazji sukcesu singla Always On My Mind (1988) z repertuaru Elvisa Presleya, bowiem z jednej strony utwór Go West jest coverem numeru z repertuaru zespołu Village People, z drugiej zaś strony piosenka stała się bodaj największym hitem w dorobku Pet Shop Boys, czym formacja przebiła własny sukces singla Always On My Mind wydanego pięć lat wcześniej. Singiel Go West w USA w zestawieniach Billboardu triumfował na 1. miejscu listy Dance Club Songs, 6. miejscu listy Bubbling Under Hot 100 Singles oraz 25. miejscu listy Dance Singles Sales. Ponadto singiel plasował się na 1. miejscu w Niemczech, 2. miejscach w zestawieniach UK Singles (Wlk. Brytania) i European Hot 100 Singles, oraz m.in. w Belgii, Francji i Szwajcarii, 3. miejscu w Holandii, czy 4. miejscu w Hiszpanii. Utwór Go West zaaranżowany został przez Pet Shop Boys w formę electro popu z nowoczenym, utanecznionym beatem automatycznej sekcji rytmicznej i podniosłą, klawiszową linią melodii, oraz house'ową pętlą klawiszową w tle. W warstwie wokalnej Neilowi Tennantowi towarzyszy wspomagający go męski chór. Samej kompozycji została nadana wymowa antykomunistyczna, nawiązująca do upadku Związku Radzieckiego i Muru Berlińskiego oraz zwycięstwa demokracji i zachodnich wartości. Najciekawiej przedstawia się jednak samo zakończenie utworu składające się z podwójnego Interlude. Pierwsza cześć jest klasycznie house'owa, wybitnie utaneczniona, oddzielona od części drugiej - Postscript (I Believe In Ecstasy) - dwiema minutami ciszy. Wspomniany Postscript (I Believe In Ecstasy), to króciutki, zaledwie nieco ponad minutowy, soulowy numer śpiewany przez klawiszowca zespołu, Chrisa Lowe, stanowiący perfekcyjne zamknięcie całego wydawnictwa. Postscript (I Believe In Ecstasy) spokojnie zresztą mógłby (i powinien) być samodzielnym utworem. Warto zauważyć, że piosenka Go West do dzisiaj kojarzona jest bardziej z twórczością Pet Shop Boys aniżeli z repertuarem zespołu Village People. Ciekawostką jest również fakt, że numer stał się stadionowym hymnem kibiców w Polsce.
   Także i pozostałe utwory albumu Very warte są dogłębnej uwagi. Kompozycje A Different Point of View i The Theatre prezentują charakter electro popu o połamanej sekcji rytmicznej w stylu zwanym garage, z którym muzycy Pet Shop Boys eksperymentowali już na wydawnictwie Behaviour.
   Piosenka To Speak Is a Sin jest przepiękną electro popową balladą z chwytliwymi partiami saksofonu i chłodnym klimatem. To najlepszy obok Yesterday, When I Was Mad moment albumu.
   Utwór Dreaming of the Queen, podobnie jak numer Liberation, prezentuje soulową melancholię będącą wizytówką brzmienia Pet Shop Boys, począwszy od wydawnictwa Behaviour. Z kolei piosenki One and One Make Five, Young Offender oraz One in a Million, to numery o house'owej strukturze z nowoczesnym beatem automatycznej sekcji rytmicznej, utrzymane w podobnej do utworu Go West stylistyce.
   Album całościowo okazuje się zaskakująco spójny, i mimo popowego charakteru jest to muzyka nader inteligentna, stanowiąca idealne wypełnienie muzycznej sceny pierwszej połowy lat 90.
   Wydawnictwo Very to kolejny punkt zwrotny w twórczości Pet Shop Boys. Album doskonale konkuruje z równocześnie ukazanymi wydawnictwami studyjnymi gigantów synth popu z lat 80., jak Songs of Faith and Devotion (Depeche Mode), Republic (New Order) czy Liberator (OMD). Album był numerem jeden m.in. w Niemczech, Wlk. Brytanii, Szwajcarii, wysokie 20. miejsce zajął w USA w zestawieniu US Billboard 200.
   Wydawnictwo Very sklasyfikowane zostało na 91. miejscu prestiżowego magazynu Q na liście najlepszych brytyjskich albumów wszechczasów.

Tracklista:

1. "Can You Forgive Her?" 3:53
2. "I Wouldn't Normally Do This Kind of Thing" 3:03
3. "Liberation" 4:05
4. "A Different Point of View" 3:26
5. "Dreaming of the Queen" 4:19
6. "Yesterday, When I Was Mad" 3:55
7. "The Theatre" 5:10
8. "One and One Make Five" 3:30
9. "To Speak Is a Sin" 4:45
10. "Young Offender" 4:50
11. "One in a Million" 3:52
12. "Go West" 8:22

Personel (skład podstawowy):

Neil Tennant – vocals
Chris Lowe – keyboards, programming, vocals

Muzycy dodatkowi:

Pete Gleadall – programming
Anne Dudley – orchestra arrangement and conducting (tracks 3, 5, 7)
Phil Todd, Chris Davis, John Barclay, John Thirkell, Mark Nightingale – brass (track 12)
Richard Niles – brass arrangement, choir arrangement, additional keyboard arrangement (track 12)
J.J. Belle – guitar (tracks 3, 12)
Frank Ricotti – percussion (track 5)
Sylvia Mason-James – additional vocals (tracks 7, 8, 11, 12)
Dainton Connell – additional vocals (track 8 )
Carol Kenyon – additional vocals (tracks 9, 10)
Katie Kissoon – additional vocals (track 10)
Tessa Niles – additional vocals (track 10)
Joanna Wyatt, Thomas Rogers, Laurie Smith, Jody Smith, Nigel Francis, Francis Hatson, Lee Harris, Lucy Clark, Marie-Claire Peterson, Victoria Ferher – choir (track 7)
Scott Altman, James Bassi, Hugh Berberich, Rodne Brown, Maurizio Corbino, Martin Doner, Dan Egan, James Gandre, Paul Houghtaling, Michael Hume, Robert Kuehn, Drew Martin, Joseph Nelson Neal, Mark Rehnstrom, Steven Tachell, Frank Nemhauser – choir (track 12)

Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.