House, electro, electro pop, strona 6

Remixes 2: 81-11 - kolejne podsumowanie - po wydanej w 2004 roku kompilacji Remixes 81 - 04 - remixowej twórczości brytyjskiej formacji synth popowej, Depeche Mode, tym razem na przestrzeni 30 lat istnienia zespołu. Bogata trzypłytowa kompilacja wydana została 6 czerwca 2011 roku.

Remixy już od samego początku istnienia Depeche Mode były niezwykle ważną składową twórczości zespołu, w zasadzie niemal każdy wydany singiel je zawierał. Depeche Mode jako jeden z pierwszych wykonawców kładł ogromny nacisk na remixy, co uczyniło zespół pionierem współczesnego clubbingu. Mało tego, w późniejszych latach, w chwilach wolnych od twórczości w Depeche Mode, muzycy zespołu (za wyjątkiem Davida Gahana) sami stawali za konsoletami w roli DJ-ów.

   Kompilacja Remixes 2: 81-11 jest hołdem dla twórców muzyki klubowej, na których Depeche Mode wywarli niebagatelny wpływ.

W odróżnieniu od Remixes 81 - 04 (2004), tym razem postawiono na remixy całkiem świeże, tj. z twórczości zespołu po 2000 roku, skupiające głównie repertuar dwóch ostatnich wówczas wydanych albumów. Niestety brak jest tu takich wspaniałych reinterpretacji na miarę chociażby Strangelove (Blind Mix), World In My Eyes (Mode To Joy), Photographic (Rex The Dog Dubb Mix), Halo (Goldfrapp Remix) i wielu innych udanych remixów reprezentujących poprzednie wydawnictwo.

   Na Remixes 2: 81-11 wyróżnić należy Personal Jesus - The Stargate Mix, singiel i teledysk promujący to wydawnictwo. Co prawda ta wersja Personal Jesus pozbawiona jest swojego wizerunkowego, bluesowego chwytu gitarowego, jednakże utwór przedstawiony jest w ciekawej formie nowoczesnego electro popu w stylu przypominającym twórczość The Chemical Brothers.

   Innymi ciekawszymi remixami są: John The Revelator - UNKLE Reconstruction w utanecznionej wersji, Lilian - Chab Vocal Remix w synth popowym stylu retro, World In My Eyes - Dub In My Eyes w stylu electro z jeszcze silniejszymi wpływami brzmieniowymi Kraftwerk, The Darkest Star - Monolake Remix w mrocznej, synth popowo-industrialnej wersji, Strangelove - Tim Simenon/Mark Saunders Remix w wersji łączącej synth pop, electro i house, A Question of Time - Joebot Presents 'Radio Face' Remix w stylistyce nowoczesnego techno łączącego dynamiczną oprawę muzyczną z dość powolnym, ale połamanym podkładem rytmicznym, oraz mocno utaneczniony i znacznie bardziej dynamiczny względem wersji albumowej A Pain That I'm Used To - Jacques Lu Cont Remix - w takiej też formie numer wykonywany jest obecnie na koncertach. Reszta materiału niestety, w tym dwa remixy byłych muzyków Depeche Mode, Vince'a Clarke'a i Alana Wildera (Behind The Wheel - Vince Clarke Remix, In Chains - Alan Wilder Remix) nie wybijają się ponad przeciętność, co jest o tyle przykrą niespodzianką, że na kompilacji z 2004 roku w zasadzie nie było przeciętnych bądź słabych remixów. Co gorsza, na Remixes 2: 81-11 mamy do czynienia z remixami ewidentnie wołającymi o pomstę do nieba, jak Never Let Me Down Again - Digitalism Remix, Ghost - Le Weekend Remix, Never Let Me Down Again - Eric Prydz Remix czy Puppets - Röyksopp Remix, które najlepiej pominąć milczeniem. Chciało by się rzec: ,,Gorze, Ty to słyszysz i nie grzmisz!

   Choć Remixes 2: 81-11 pod względem jakości ustępuje zdecydowanie kompilacji Remixes 81 - 04., wydawnictwo osiągnęło spory sukces komercyjny. W zestawieniach amerykańskiego Billboardu album plasował się odpowiednio na 3. miejscu w kategorii Top Dance/Electronic Albums, 24. miejscu Top Alternative Albums, 38. miejscu Top Rock Albums oraz 105. miejscu na ogólnym zestawieniu US Billboard 200. Ponadto wydawnictwo zajęło 3. miejsce w Niemczech (Offizielle Top 100), 4. miejsce w Czechach i Danii, 5. miejsce w Hiszpanii, zaś w Polsce album dotarł do 13. miejsca.

 

Edit. 2022. Po dekadzie od wydania Remixes 2: 81–11 znacznie bardziej przychylnie oceniam to wydawnictwo aniżeli wtedy. Wówczas wybrzydzałem, dziś nawet podobne wydawnictwo na 40-lecie zespołu przyjąłbym z pocałowaniem w rękę.

   W 2021 roku, na 40-lecie Depeche Mode, fani dostali wała, co można potraktować wyłącznie jako lekceważące podejście nie tylko do fanów, ale i własnej historii oraz dorobku artystycznego.

 

Tracklista:

 

Disc one:

 

1. "Dream On" (Bushwacka Tough Guy Mix) 6:08

2. "Suffer Well" (M83 Remix) 4:31

3. "John the Revelator" (Unkle Reconstruction) 4:59

4. "In Chains" (Tigerskin's No Sleep Remix) 7:45

5. "Peace" (SixToes Remix) 5:13

6. "Lilian" (Chab Vocal Remix Edit) 6:14

7. "Never Let Me Down Again" (Digitalism Remix) 4:37

8. "Corrupt" (Efdemin Remix) 6:29

9. "Everything Counts" (Oliver Huntemann + Stephan Bodzin Dub) 6:53

10. "Happiest Girl" (The Pulsating Orbital Vocal Mix) 7:57

11. "Walking in My Shoes" (Anandamidic Mix) 6:11

12. "Personal Jesus" (The Stargate Mix) 3:58

13. "Slowblow" (Darren Price Mix) 6:27

 

Disc two:

 

1. "Wrong" (Trentemøller Club Remix) 6:55

2. "World in My Eyes" (Dub in My Eyes) 6:56

3. "Fragile Tension" (Peter Bjorn + John Remix) 3:44

4. "Strangelove" (Tim Simenon/Mark Saunders Remix) 6:31

5. "A Pain That I'm Used To" (Jacques Lu Cont Remix) 7:49

6. "The Darkest Star" (Monolake Remix) 5:43

7. "I Feel You" (Helmet at the Helm Mix) 6:39

8. "Higher Love" (Adrenaline Mix Edit) 4:47

9. "Fly on the Windscreen" (Death Mix) 5:09

10. "Barrel of a Gun" (United Mix) 6:36

11. "Only When I Lose Myself" (Dan the Automator Mix) 4:57

12. "Ghost" (Le Weekend Remix) 8:21

 

Disc three:

 

1. "Personal Jesus" (Alex Metric Remix Edit) 3:27

2. "Never Let Me Down Again" (Eric Prydz Remix) 7:00

3. "Behind the Wheel" (Vince Clarke Remix) 6:42

4. "Leave in Silence" (Claro Intelecto 'The Last Time' Remix) 4:56

5. "In Chains" (Alan Wilder Remix) 7:17

6. "When the Body Speaks" (Karlsson + Winnberg Remix) 6:55

7. "Puppets" (Röyksopp Remix) 4:40

8. "Tora! Tora! Tora!" (Karlsson + Winnberg (from Miike Snow) Remix) 7:38

9. "Freestate" (Clark Remix) 4:49

10. "I Want It All" (Roland M. Dill Remix) 6:42

11. "A Question of Time" (Joebot Presents 'Radio Face' Remix) 5:32

12. "Personal Jesus" (Sie Medway-Smith Remix) 6:25

 

Personel:

 

Depeche Mode – compilers

Roland Brown – compiler

Mike Marsh – mastering

Mat Cook – design

 

Written by, © copyright August 2013 by Genesis GM.

Mutant - kompilacja zawierająca remixy wybranych utworów brytyjskiej formacji industrialnej, Throbbing Gristle, z jej tzw. pierwszego okresu działalności z lat 1977-80. Kompilacje tego typu są dosyć powszechnym zjawiskiem wśród zespołów syntezatorowych, wydawane są przez największych, z Depeche Mode i Kraftwerk na czele. Kompilacje z remixami wydawali ponadto m.in. New Order, Yello, Alphaville, Soft Cell, The Human League, Pet Shop Boys, bliski twórczości Throbbing Gristle Cabaret Voltaire, zaś w Polsce na takie albumy decydowali się m.in. Robert Chojnacki czy Kombii. Także Throbbing Gristle dał się skusić na takie podsumowanie swojej twórczości, choć nie trudno oprzeć się wrażeniu, że Mutant (tytuł całkowicie trafiony!) jest wydawnictwem stworzonym nieco na siłę, tym bardziej, że Trobbing Gristle nigdy nie byli typowymi przedstawicielami sceny klubowej (a nawet popowej), a wręcz się od takowej odcinali.

   Wydany nakładem wytwórni Mute Rwcords 29 marca 2004 roku album Mutant zawiera siedem zremixowanych utworów z klasycznego okresu twórczości zespołu z lat 1977-80, w tym aż dwie reinterpretacje piosenki Hot On The Heels Of Love (Carl Craig Re-Version i Ratcliffe Remix). I o ile remixy tego utworu - w oryginale mającego taneczny charakter przecież - nie budzą większych wątpliwości, to już utanecznienie oryginalnie industrialnej kompozycji, Hamburger Lady (Carter Tutti Remix), należałoby karać plutonem egzekucyjnym! Zresztą oparte na techno-łupance remixy Carter Tutti, bądź co bądź połowy klasycznego składu Throbbing Gristle, należą do najgorszych na tym wydawnictwie. Ciekawym posunięciem wydawałoby się jest zmiksowanie w jedną całość dwóch szlagierów formacji, Hot On The Heels Of Love oraz United, w efekcie czego otrzymujemy utwór-hybrydę, HotHeelsUnited. Niestety remix duetu Carter Tutti brzmi niczym tanie techno z MTV w wykonaniu Benny Benassi.

   Remixami wartymi wyróżnienia są Persuasion (Motor Remix) o trip-hopowym obliczu oraz Still Walking (Carl Craig Re-Version) z pełnym zachowaniem industrialnego charakteru utworu.

   Innymi silnymi punktami albumu są: ciekawa oprawa graficzna w formie digipacku otwieranego niczym okno lub obustronne drzwi oraz niezbyt długi czas trwania wydawnictwa - 53 minuty - dzięki czemu nie jest ono specjalnie męczące dla słuchacza.

Album Mutant, choć z jednej strony może być cennym narzędziem dla DJ-ów, z drugiej strony wydaje się być całkiem zbędną ciekawostką w dyskografii Throbbing Gristle.

 

Tracklista:

 

1 Persuasion (Motor Remix) 5:01

2 Hot On The Heels Of Love (Carl Craig Re-Version) 9:05

3 What A Day (Hedonastik Remix) 5:57

4 United (Two Lone Swordsmen Remix - Vocal Version) 5:22

5 Hamburger Lady (Carter Tutti Remix) 4:45

6 Hot On The Heels Of Love (Ratcliffe Remix) 8:01

7 Still Walking (Carl Craig Re-Version) 7:37

8 HotHeelsUnited (Carter Tutti Remix) 6:30

 

Personel:

 

Mastered By – Simon Davey

Written-By, Producer – Throbbing Gristle

 

Written by, © copyright August 2013 by Genesis GM.

Grief - nieoficjalne i dosyć nietypowe wydawnictwo Throbbing Gristle zawierające... archiwalne wywiady z zespołem, głównie jego liderem, Genesisem P- Orridge'em, w formie dwóch blisko 25 minutowych utworów, Camera i Telephone, składających się ze zniekształconych sampli z twórczości Throbbing Gristle. Zresztą same wywiady często również są zniekształcane, głównie poprzez zwielokrotnione echa i zakłócenia, jednak sporo można się tu dowiedzieć o początkach zespołu, czy współpracy Genesisa P- Orridge'a z legendarnym pisarzem i reżyserem, ojcem chrzestnym subkultury hippisów, Williamem S. Burroughsem. Nie brakuje też poczucia humoru i autoironii.

   Od strony muzycznej Telephone jest znacznie bardziej bogaty dźwiękowo; utwór jest kolażem elektronicznych melodii zniekształconych i przybrudzonych szumami. Camera z kolei jest muzycznie uboższa, niemal w całości wypełniona jest industrialnym zgrzytem i hałasem, dopiero pod koniec utwór przechodzi w łagodny klimat minimalu z fortepianowym motywem.

   Ciekawostką jest pojawienie się sporych fragmentów konkretnych utworów zespołu - w Telephone usłyszymy piosenkę Subhuman, zaś w Camera jest moment z kompozycji Distant Dreams.

   Grief, choć jest wydawnictwem bootlegowym, stanowi cenne uzupełnienie dyskografii zespołu poprzez zamieszczenie na nim w formie luźnych wywiadów sporej ilości ciekawostek dotyczących działalności Throbbing Gristle.

 

Tracklista:

 

Camera 24:29

Telephone 23:03

 

Personel:

 

(Nie podano)

 

Written by, © copyright August 2013 by Genesis GM.

Colours - maxisinglowe wydawnictwo poprzedzające wydanie albumu studyjnego, Body And Soul, brytyjskiej formacji Cabaret Voltaire w 1991 roku, było zapowiedzią kolejnej zmiany w twórczości zespołu - odejścia od synth popu oraz industrialnych korzeni i wkroczenia na grunt house'u i minimalu.

   Tytułowy numer, Colours, to klasyczny przykład stylistyki house początku lat 90. połączonej z klimatem electro. Kompozycja charakteryzuje się łagodnym i cichym wokalem Stephena Mallindera. Z trzech remixów tego utworu, najlepszy jest otwierający wydawnictwo, Original Style Mix.

   Maxisingiel zawiera także inne niealbumowe rarytasy w różnych odcieniach house'u. Utwór Wildlife jest przykładem dynamicznego stylu electro, Smooth zaś wyróżnia się elementami muzyki afrykańskiej (tu i ówdzie elementy etniczne pojawiają się we wszystkich numerach), jednak najlepszy w zestawieniu jest klasycznie house'owy utwór, Alright, z domieszką soulu i tym razem silnym wokalem Stephena Mallindera. Całość wydawnictwa zamyka minimalistyczny numer instrumentalny, Ex.

   Na maxisinglu Colours wyraźnie słychać minimalistyczno-house'owe fascynacje Richarda Kirka i Stephena Mallindera, co znalazło swoje odzwierciedlenie nie tylko na albumie Body And Soul, ale również i na następnych płytach Cabaret Voltaire.

   Maxisingiel Colours jest jednym z cenniejszych wydawnictw w dyskografii Cabaret Voltaire zwłaszcza, że wszystkie utwory pochodzące z niego nie widnieją na żadnym pełnowymiarowym albumie formacji.

 

Tracklista:

 

1 Colours (Original Style Mix) 6:05

2 Alright 6:17

3 Smooth 5:40

4 Colours (Thunder Mix) 6:06

5 Wildlife 5:32

6 Colours (Club Mix) 6:34

7 Ex 7:52

 

Personel:

 

Artwork [Computer Graphics], Layout – Phil Wolstenholme

Producer – Cabaret Voltaire

Written-By, Arranged By – Kirk, Mallinder

 

Written by, © copyright June 2013 by Genesis GM.

Live in Thee Subterrania - ósmy z serii limitowanych albumów live art rockowej formacji Psychic TV (akcja wymierzona przeciw bootlegerom), jest zapisem koncertu zespołu w londyńskim klubie The Subterrania w 1991 roku, na który składa się siedem utworów będących kolaboracją nowoczesnej, house'owej sekcji rytmicznej z rockowymi gitarowymi riffami, co stanowi istny mariaż elektroniki z rockiem. Klimatu dopełnia przenikliwy i często charakterystycznie zawodzący wokal Genesisa P- Orridge'a.

   Muzycznie słychać tu grunt pod przyszłą twórczość formacji Apollo 440 i The Prodigy. Najlepszymi momentami z tegoż koncertu są, otwierający set, Thee Infinite Beat, bliski stylistyce EBM, podobnie zresztą jak Surrender czy kapitalny Jigsaw w electro-bluesowym klimacie oraz zamykający koncertową setlistę instrumentalny utwór, Black stanowiący, podobnie jak Horror House, inspirację dla późniejszej twórczości The Prodigy.

   Równie świetnymi numerami są, Intoxication i Money for E...., utrzymane w duchu punk rocka.

   Chyba wart wspomnienia jest również fakt udziału córki Genesisa, Caresse P-Orridge, która zagrała na conga i bongosach.

   Końcówka lat 80. i początek lat 90. był okresem fascynacji Psychic TV niezwykle popularnym wtedy nurtem acid house, który zespół udanie zresztą łączył z rockowymi riffami gitarowymi, czego dobitnym przykładem jest album koncertowy, Live In Thee Subterrania.

 

Tracklista:

 

1 Thee Infinite Beat 7:41

2 Intoxication 6:31

3 Surrender 7:06

4 Horror House 8:02

5 Jigsaw 8:19

6 Money For E…. 10:52

7 Black 7:54

 

Personel:

 

Bass [Slap/funk] – Hugo Longden

Congas – Caresse P-Orridge, Penny Ansell

Design [Series Graphic Design] – Edward ODowd

Drums – Matthew Best

Edited By [Series Editor] – Genesis P-Orridge

Engineer [Series] – Bryin Dall

Guitar [Funk Rhythm] – Sean Maher

Keyboards – Daniel Black

Lead Guitar – Fred Giannelli

Mixed By [Live], Sampler – Richard Schiessl

Performer [Uncredited] – Paula P-Orridge

Photography By – Monique M. Ozimkowski

Viola, Violin – Gini Ball

Voice – Genesis P-Orridge

Written-By – Fred Giannelli, G. P-Orridge, Matthew Bentham (tracks: 7)

 

Written by, © copyright May 2013 by Genesis GM.