Kategoria

Rock elektroniczny & dark wave, strona 18


Throbbing Gristle - Part Two: The Endless...
05 lutego 2023, 18:12

Part Two: The Endless Not - album studyjny brytyjskiej legendy rocka industrialnego, formacji Throbbing Gristle, nagrywany w latach 2004-05, wydany został nakładem wytwórni Mute Records 2 kwietnia 2007 roku.
   Przechodząc do analizy tego wydawnictwa warto na chwilę wrócić do historii, kiedy maju 1981 roku, po pamiętnym występie w San Francisco, zespół ogłosił słynne „Throbbing Gristle: Mission is Terminated”, w następstwie czego rozwiązał się na ponad dwie dekady. Powrócił na fali popularności muzyki lat 80. (choć w przypadku Throbbing Gristle należałoby użyć raczej zwrotu ,,na przeciw") koncertem w 2004 roku. W tymże roku ukazał się minialbum (i tak trwający blisko 50 minut), TG Now, na którym zespół wyraźnie daje do zrozumienia, że nie chce i nie będzie na siłę powracał do sprawdzonego stylu granego w latach 70. i 80., chroniąc się tym samym przed zarzutami o odcinanie kuponów od dawnej sławy - nic z tych rzeczy.
   Album Part Two: The Endless Not jest rozwinięciem muzycznych założeń i tematów znanych z wydawnictwa TG Now. Z jednej strony Throbbing Gristle prezentuje zupełnie piosenkowe oblicze, z drugiej zaś strony nie brakuje momentów czysto eksperymentalnych. Zespół wykazuje się idealnym wyczuciem w aktualnie panujących trendach muzycznych, choć w dużej części dominuje klimat trip-hopu, który Throbbing Gristle konsekwentnie wykorzystuje na własne potrzeby, wszakże muzycy przez ponad 20 lat nie zasypywali gruszek w popiele. Genesis P- Orridge w tym samym czasie reaktywował swoją drugą formację, Psychic TV, prowadził też eksperymentalny projekt, Thee Majesty. Chris Carter i Cosey Fanni Tutti tworzyli electro popowy duet, CarterTutti, zaś Peter Christopherson wraz ze swoim życiowym partnerem, Jhonnem Balance'em, przez 20 lat tworzyli awangardowo-rockową formację Coil. I właśnie wpływy Coila są najsilniejsze w nowym wcieleniu Throbbing Gristle, czego świadectwo dał album TG Now.
   Part Two: The Endless Not, choć był nagrywany w latach 2004-05, wskutek nieporozumień z wytwórnią Mute, ukazał się ze sporym poślizgiem dopiero w kwietniu 2007 roku. Okładka albumu, autorstwa Martina Graya, przedstawia tybetańską górę Mount Kailash - świętą górę wyznawców starotybetańskiej religii Bön oraz wyznawców buddyzmu.
   Podobnie jak na kultowym albumie formacji z 1978 roku, D.o.A: The Third and Final Report of, także i tu pojawia się po jednej solowej kompozycji każdego z muzyków zespołu. O każdej z nich należy wspomnieć w oddzielnej rubryce. Separated, to rockowo-psychodeliczna kompozycja autorstwa Chrisa Cartera z krótką szeptaną narracją. Numer charakteryzuje się przeciągłymi riffami gitarowymi na tle drgającego elektronicznego podkładu muzyki tła.
Above the Below, autorstwa gitarzystki, Cosey Fanni Tutti, jest bodaj najbardziej eksperymentalnym momentem całego albumu; elektroniczną muzykę tła nawiązującą do klimatu niemieckiego krautrocka przełomu lat 60. i 70. wypełniają szumy oraz miarowe industrialne dźwięki maszyn. Z dusznego klimatu utworu wyłania się wyrazista solówka grana na klarnecie.
   The Worm Waits Its Turn, to utwór autorstwa Genesisa P-Orridge'a, który skomponował również tekst piosenki na motywach poezji swojego wielkiego mentora, Bryina Dalla. Mimo wyraźnie industrialnej introdukcji kompozycja nabiera psychodelicznego klimatu z gęstym podkładem gitary basowej, trip hopową sekcją rytmiczną, subtelnymi solówkami klawiszy oraz warstwą wokalną w postaci mrocznej narracji w wykonaniu Genesisa.
   After the Fall, kompozycja skomponowana przez Petera Christophersona, oparta na delikatnych partiach pianina na chłodnej, dark ambientowej przestrzeni, jest niezwykle minimalistycznym utworem z finałowymi wokalizami w wykonaniu Genesisa. Kompozycja stanowi zamknięcie albumu.
   Reszta utworów, pod którymi podpisuje się cały zespół, również prezentuje się nie mniej ciekawie, poczynając od otwierającego album, Vow of Silence, z dusznym klimatem, przestrojonymi riffami gitarowymi oraz opętańczymi partiami wokalnymi przygłuszanymi przez industrialne zgrzyty i hałasy, od razu kojarzy się z klimatami z albumu The Second Annual Report of (1977), jednak podkład rytmiczny utworu osadzony jest stylistyce trip-hopu.
   Rabbit Snare jest przykładem psychodelicznego jazzu; utwór zawiera jazzowe sekcje fortepianu, przeciągłe sekcje saksofonu oraz psychodeliczne solówki organowe. Posępny, psychodeliczno-jazzowy rytm sekcji perkusyjnej oraz duszny i melancholijny klimat utworu nawiązują do klimatów ze ścieżek dźwiękowych kultowej serii filmowej Davida Lyncha, ,,Twin Peaks", choć sam tekst piosenki opowiada o dość dziwnych relacjach między partnerami; ,,Dlaczego jesteś przerażona? / Czy kochasz mnie? / Jesteś przerażona? (...)".
   Będący sequelem kompozycji Almost Like This z albumu TG Now, utwór Almost a Kiss, osadzony jest w koncepcji rocka elektronicznego. To najpiękniejszy utwór nie tylko tego albumu, ale i być może w całej twórczości Throbbing Gristle, godny wszystkiego, co niesie ze sobą piosenka Weeping (album D.o.A: The Third and Final Report of). To jedyna kompozycja albumu nawiązująca analogowym brzmieniem syntezatorów do stylu lat 80. z nisko granym tłem i chłodnymi przestrzeniami. Grunge'owe partie wokalne Gensisa P- Orridge'a są przepełnione bólem, nieprzypadkowo zresztą bowiem piosenka opowiada o nieodwzajemnionej miłości.
   Czysto instrumentalna i industrialna kompozycja, Greasy Spoon, oraz Lyre Liar z depresyjnym wokalem Genesisa, który bez końca, jak mantrę, powtarza tytułową frazę ,,Lyre Liar", to częściowe nawiązanie do korzeni zespołu oraz do tradycji z klasycznych albumów Throbbing Gristle z lat 1977-81, ale, co ważne, nie jest to nachalne kopiowanie muzyki z tamtego okresu.
   Tytułowy, Endless Not, jest mariażem rocka industrialnego z trip hopową sekcją rytmiczną i partiami smyczkowymi w tle. Partie wokalne zawierają sporą ilość bólu i depresji.
   Całościowo album broni się doskonale, nie przebija co prawda kultowych wydawnictw z lat 70. i 80., jednak nie jest to żadną ujmą wszakże tamte albumy zawiesiły zespołowi poprzeczkę niezwykle wysoko.
   Album Part Two: The Endless Not jest kontynuacją wspaniałych tradycji Throbbing Gristle, który jako zespół, mimo powrotu do łask brzmień lat 80., nie zamierzał na siłę sięgać po wzorce wypracowane w tamej dekadzie, odnajdując drogę w aktualnej muzycznej rzeczywistości. Zespół nie tylko odnalazł się w tej rzeczywistości, ale doskonałym albumem mógł kontynuować swoją legendę, bez odcinania kuponów od dawnej świetności.
Tracklista:
 
1. "Vow of Silence" 7:02
2. "Rabbit Snare" 8:55
3. "Separated" 4:51
4. "Almost a Kiss" 6:47
5. "Greasy Spoon" 9:31
6. "Lyre Liar" 7:51
7. "Above the Below" 4:28
8. "Endless Not" 8:01
9. "The Worm Waits Its Turn" 5:50
10. "After the Fall" 4:05
 
Personel:
 
Genesis P-Orridge – vocals, bass guitar, violin
Cosey Fanni Tutti – lead guitar, cornet, samples
Peter Christopherson – sleeve design and art direction, samples
Chris Carter – production, audio mastering, programming, synthesizer
 
Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

Dave Gahan - Paper Monsters, 2003;
05 lutego 2023, 00:57

Paper Monsters - debiutancki solowy album studyjny Dave'a Gahana, wokalisty Depeche Mode, który dotąd nie miał specjalnej okazji udzielać się jako autor własnych kompozycji. Co prawda artysta podczas sesji nagraniowej do albumu Depeche Mode, Ultra, w 1996 roku, zaproponował własną kompozycję zatytułowaną roboczo Closer, jednak została ona w całości odrzucona przez Martina Gore'a.
   Wraz z wydaniem przez Depeche Mode albumu Exciter i związaną z nim światową trasą koncertową, Exciter Tour (2001), napięcie między Dave'em Gahanem i Martinem Gore'em zaczęło poważnie narastać. Dave miał pretensje zarówno o rolę Andrew Fletchera w zespole, jak i o nieprzejednane stanowisko Martina dotyczące wkładu kompozytorskiego (a raczej jego braku) Dave'a do albumów Depeche Mode. O solowym albumie Gahana zaczęto więc mówić już od dłuższego czasu. Pod koniec 2002 roku Dave pozyskał zaprzyjaźnionych muzyków, Knoxa Chandlera (gitary, bass, sample, programowanie, autor muzyki do wszystkich utworów), a także Victora Indrizzo (perkusja). Poza partiami wokalnymi Dave sam też zagrał na klawiszach i harmonijce ustnej, udowadniając tym samym, że nie jest muzycznym analfabetą za jakiego go uważano. Wraz z producentem Kenem Thomasem znanym z bliskiej współpracy z alternatywno-rockowym zespołem Sigur Rós, muzycy weszli na początku 2003 roku do nowojorskiego studia Electric Lady, efektem czego był debiutancki album Dave'a Gahana, Paper Monsters, którego światowa premiera nastąpiła 2 czerwca 2003 roku.
   Miesiąc wcześniej jednak światło dzienne ujrzał pierwszy w dorobku Gahana singiel, Dirty Sticky Floors, z chwytliwą i pulsującą syntezatorową konstrukcją piosenki połączoną z melodyjnym riffem gitary z dopełnieniem przez przebojową linię wokalną. Choć numer w sekcji rytmicznej, gitarowym riffie i w sekcji wokalnej (w refrenie) ewidentnie bazował na wielkim przeboju formacji EMF z 1990 roku, Unbelievable, w znacznym stopniu nawiązywał bezpośrednio do twórczości Depeche Mode; miał w sobie jednak przede wszystkim potencjał komercyjny hitów Just Can't Get Enough i It's No Good i, choć mógł razić nachalnym popem, Dave udowodnił, że podobnie jak Martin, on również ma zdolności do tworzenia przebojowych numerów. Skutecznie, bowiem singiel okazał się komercyjnym sukcesem notując 18. miejsce na brytyjskiej liście przebojów oraz 3. i 7. miejsce na listach zestawień amerykańskiego Billboardu w kategoriach Dance Club Songs i Dance Singles Sales. Ponadto singiel wysoko notowany był m.in. w Niemczech (6. miejsce) czy we Włoszech, gdzie dotarł do 7. miejsca.
   Jeżeli jednak ktoś szukałby na Paper Monsters łatwych, chwytliwych, tanecznych i przebojowych piosenek, musiałby się sromotnie rozczarować. Nie takie były intencje Dave'a.
   Tytuł Paper Monsters jest wyrazem chęci ostatecznego rozliczenia się artysty z trudną przeszłością, przede wszystkim z kilkuletnim uzależnieniem od kokainy jakie trapiło Dave'a w latach 90., które zresztą nieomal go zabiło i, z którego niemal cudem wyszedł. Jednocześnie Dave nagrywając album Paper Monsters chciał odciąć się muzycznie od twórczości macierzystego zespołu, chociaż w głównej mierze muzyka oparła się na elektronice, niewiele jest w niej odwołań do brzmienia Depeche Mode, tym samym Dave chciał udowodnić swoją artystyczną niezależność i odrębność.
   Po otwierającym album przebojowym Dirty Sticky Floors, zagłębiając się dalej w płytę, jest bardziej sentymentalnie i chłodno, gdzie elektronika napotyka na śmiałe - o wiele śmielsze niż w przypadku Depeche Mode - elementy bluesa. Próbkę takich możliwości dostarcza drugi numer płyty, Hold On, pochodzący z podwójnego singla, Bottle Living/Hold On, będący połączeniem luźnych bluesowych riffów gitarowych i trip-hopu w sekcji rytmicznej z melancholijnym wokalem Gahana.
   A Little Piece, o trip-hopowej sekcji rytmicznej i symfonicznej, smyczkowej strukturze melodii, jest numerem wyciszającym, po którym następuje mocne uderzenie w postaci utworu Bottle Living, pochodzącego z podwójnego singla Bottle Living/Hold On. Bottle Living jest przebojowym, electro-bluesowym numerem nawiązującym stylistycznie do przeboju Depeche Mode, I Feel You. Zresztą Bottle Living, w odróżnieniu od Dirty Sticky Floors, śmiało mógłby firmować twórczość Depeche Mode, a Dave tym utworem udowadnia swój kompozytorski geniusz dorównujący Martinowi. Numer również namieszał na listach przebojów docierając m.in. do 13. miejsca Dance Singles Sales amerykańskiego Billboardu, 19. miejsca w Niemczech i 36. miejsca w Wlk. Brytanii.
   Odważną symfoniczno-bluesową kompozycją jest Black and Blue Again, po której następuje kolejne wyciszenie w postaci przepięknej, symfoniczno-romantycznej ballady, Stay.
   Kolejnym z singlowych numerów jest utaneczniony I Need You, nadający nieco pogodniejsze, electro-popowe oblicze albumowi. Singiel dotarł m.in. do 5. i 8. miejsca list Dance Club Songs i Dance Singles Sales w zestawieniach Billboardu, 11. miejsca w Hiszpanii, 23. miejsca w Niemczech, 27. miejsca w Wlk. Brytanii czy 35. miejsca we Włoszech.
   Bitter Apple dla odmiany jest kolejną niezwykle melancholijną kompozycją będącą mariażem symfonicznej, smyczkowej przestrzeni z delikatną trip-hopową sekcją rytmiczną.
   Hidden Houses, o rockowo-elektronicznym charakterze, to zdecydowanie najlepszy utwór tego albumu; kompozycja nawiązuje do najlepszych wzorców z albumu Songs of Faith and Devotion.
   Finałowa kompozycja, Goodbye, oparta jest na bardziej eksperymentalnym brzmieniu elektronicznym w stylu lat 70., jednak pod sam koniec utworu artysta robi coś, czego nie robił wcześniej, ani potem - zapuszcza się w klimat hard-rocka z ostrym riffem gitary i mocnym, rockowym uderzeniem żywej sekcji perkusyjnej - tylko przez około trzydzieści sekund, po czym szybko wraca do wyciszającego refrenu ,,Goodbye".
   Album Paper Monsters został przyjęty z mieszanymi uczuciami, przede wszystkim część krytyków zarzucała mu nierówność, jednakże wydawnictwo zostało ciepło przyjęte przez słuchaczy (debiut na 36. miejscu listy albumów w Wlk. Brytanii), zaś wszystkie trzy single, Dirty Sticky Floors, I Need You i Bottle Living / Hold On, szturmowały listy przebojów. Album promowany był poprzez światową trasę koncertową, Paper Monsters Tour, z której wydane zostało DVD, Live Monsters, oraz singiel, A Little Piece.
   Innymi osiągnięciami Paper Monsters były sukcesy na listach przebojów, jak 5. miejsce w Niemczech (Offizielle Top 100), 10. miejsce na liście European Albums i we Włoszech czy 21. miejsce we Francji. W Polsce album notowany był na 23. miejscu, w Wlk. Brytanii na 36. miejscu, zaś w USA dotarł do 127. miejsca US Billboard 200.
   Niektórzy w związku z ukazaniem się solowego albumu Dave'a Gahana (przy niemal jednoczesnym ukazaniu się solowego albumu Martina Gore'a, Counterfeit²) i dość napiętą atmosferą wewnątrz Depeche Mode, zaczęli wietrzyć rozpad Depeche Mode - nic jednak bardziej mylnego. Solowe wydawnictwo pozwoliło Dave'owi na odkrycie własnego talentu przy jednoczesnym pogodzeniu roli jaką pełnił w Depeche Mode. Co więcej, Martin Gore ostatecznie przekonał się do potencjału twórczego Gahana, powierzając mu komponowanie części repertuaru zespołu, poczynając od albumu Playing The Angel (2005), zaś sami muzycy wyraźnie nabrali jeszcze większej zażyłości i szacunku do siebie nawzajem.
   Paper Monsters tym samym być może uratował Depeche Mode przed groźbą rozpadu - i to jest przede wszystkim największą zasługą tego wydawnictwa!
 
Tracklista:
 
"Dirty Sticky Floors" – 3:32
"Hold On" – 4:17
"A Little Piece" – 5:10
"Bottle Living" – 3:31
"Black and Blue Again" – 5:41
"Stay" – 4:17
"I Need You" – 4:45
"Bitter Apple" – 5:59
"Hidden Houses" – 5:01
"Goodbye" – 5:54
 
Personel:
 
Dave Gahan – vocals, keyboards, Fender Rhodes, harmonica, glockenspiel
Knox Chandler – guitars, dulcimer, cellos, basses, keyboards, sampler, vibraphone, programming, all string arrangements
Victor Indrizzo – drums (tracks 3, 5, 9)
Paul Garisto – drums (tracks 4, 9, 10)
Doug Petty – piano (tracks 3, 6)
Dee Lewis – backing vocals (track 1)
Jane Scarpantoni – cello
Antoine Silverman, Maxim Moston, Joan Wasser – violins (tracks 3, 5)
David Gold – viola (tracks 3, 5)
Jolyon Thomas – tambourine, tom (track 6)
John Collyer – programming
Ekipa techniczna:
Ken Thomas – production, mixing
Jonathan Adler – recording engineering
Jack Clark – mix engineering
Mike Marsh – mastering
 
Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

Recoil - Bloodline, 1992;
05 lutego 2023, 00:46

Bloodline - trzeci album Recoil, formacji, za którą stoi [były obecnie] klawiszowiec Depeche Mode, Alan Wilder. Album nagrywany był w Konk Studios w Londynie między styczniem a marcem oraz między październikiem a grudniem 1991 roku, jego premiera nastąpiła 14 kwietnia 1992 roku.
Niezwykle wyczerpująca światowa trasa koncertowa, World Violation Tour, promująca w 1990 roku album Depeche Mode, Violator, spowodowała ogólne zmęczenie muzyków zespołu. Martin Gore zdołał jeszcze skomponować w 1991 roku premierowy utwór, Death's Door, który znalazł się na soundtracku, Until the End of the World (ostatecznie numer wszedł na singiel Depeche Mode, Comdemnation, jako strona B w 1993 roku), po czym jednak postanowił wyraźnie sobie odpocząć. Dave Gahan coraz bardziej popadał w heroinowy nałóg, zostawiając rodzinę, pakując walizki, udał się do Los Angeles, by wywrócić swoje życie do góry nogami, zaś Andy Fletcher kontynuował kurację antydepresyjną w klinice psychiatrycznej. W tej sytuacji, nieznoszący próżni Alan Wilder wziął się za produkcję albumu Nitzer Ebb, Ebbhead, oraz skupił się na nagraniu trzeciego autorskiego wydawnictwa pod szyldem Recoil, Bloodline.
   Już w styczniu 1991 roku Alan wszedł do Konk Studios w Londynie, by zgrywać nowy materiał. Tym razem muzyk po raz pierwszy zmienił koncepcję swojej twórczości z dotychczasowej czysto instrumentalnej na wokalną, zapraszając zaprzyjaźnionych wokalistów, w tym Douglasa McCarthy'ego z Nitzer Ebb ,,pozyskanego" w trakcie współpracy nad produkcją albumu Ebbhead, awangardową wokalistkę Toni Halliday z formacji Curve oraz mało jeszcze wówczas znanego muzyka, Richarda Melville'a Halla, którego światowa sława miała dopiero nastąpić pod pseudonimem Moby.
   Podobnie jak Martin Gore na swoim solowym debiucie (minialbum Counterfeit, 1989), także i Alan sięgnął po przeróbkę, konkretnie po utwór z repertuaru Sensational Alex Harvey Band, Faith Healer, otwierający album, będący de facto zapowiedzią kierunku w jakim podąży macierzysta formacja Alana Wildera, Depeche Mode, na kolejnym albumie. Faith Healer z wokalem Douglasa McCarthy'ego jest połączeniem mocnych syntezatorowych pulsów, gitarowych sampli z - w istocie rockową - sekcją perkusyjną.
   Electro Blues for Bukka White jest syntezatorowym hołdem dla legendarnego amerykańskiego bluesmana z Delty Mississipi, Bukki White'a. Utwór jest kombinacją house'u, electro i minimalu z wplecionymi samplami z narracją Bukki White'a. W utworze wykorzystano sample pianina z utworu Davida Bowie'ego, Aladdin Sane. Kompozycja zawiera również finalne, eksperymentalne jednominutowe interlude.
   Instrumentalny, The Defector, być może jest najlepszym numerem albumu. Utwór ma minimalistyczno-house'ową strukturę, cechującą twórczość Cabaret Voltaire z albumów Body And Soul i Plasticity, oraz wyraźną stylistykę Kraftwerk z okresu albumu Electric Cafe, co daje się wyczuć w przetworzonym przez wokoder głosie Alana Wildera. Nie ma tu jednak przypadku, bowiem sam Alan chciał w ten sposób oddać hołd pionierom synth popu, a przy okazji także swojemu ulubionemu zespołowi, Kraftwerk. W utworze wykorzystano sample głosu Anthony'ego Hopkinsa z filmu Milczenie Owiec (reż. Jonathan Demme).
   Czysto synth popowe kompozycje, Edge To Life oraz tytułowa Bloodline, są śpiewane przez Toni Halliday; pierwsza z nich, z funkowo-soulową nutą, zbliżona jest klimatem do twórczości New Order, Pet Shop Boys i Cabaret Voltaire; Bloodline z kolei jest bardziej retrospektywna, nawiązująca do klimatu Depeche Mode z albumu Music For The Masses. W interlude kompozycji wykorzystano motywy ze ścieżki dźwiękowej kultowej serialowej produkcji, Twin Peaks (reż. David Lynch).
   Curse, z introdukcją z basowymi syntezatorowymi efektami fretless w stylu Kraftwerk, jest nawiązaniem do sceny electro początku lat 90. Utwór jest mariażem nowoczesnego electro popu z trip hopową rytmiką oraz z hip-hopem w postaci rapowanego przez Moby'ego tekstu. Także i tutaj na zakończenie pojawia się eksperymentalne jednominutowe minimalistyczne interlude. W utworze, techniką backmasked, użyto motywu ,,Pan jest moim pasterzem" z albumu You Must Be Certain of the Devil (1988), awangardowej amerykańskiej wokalistki, Diamandy Galás.
   Album zamyka instrumentalna Freeze, notabene będąca powrotem do ulubionego przez Alana stylu z utworu Grain pochodzącego z albumu Recoil, Hydrology (1988). Kompozycja oparta jest na fortepianowych solówkach na tle minimalistycznych syntezatorowych pulsów.
   Bloodline, choć nie jest albumem Depeche Mode, jest przykładem ogromnego potencjału jaki wnosił Alan Wilder do twórczości zespołu. Bez jego wkładu inżynierskiego, albumy Music for the Masses, Violator i Songs of Faith and Devotion, brzmiałyby zupełnie inaczej i, być może, nie byłyby tak genialne.
   Album Bloodline, choc nie odniósł sukcesu komercyjnego, okazał się być idealnym wypełnieniem ,,martwego okresu" między albumami Depeche Mode, Violator i Songs of Faith and Devotion. Wydawnictwo wydaje się być również szczytowym osiągnięciem w dyskografii Recoil.
 
Tracklista:
 
"Faith Healer" (vocals: Douglas McCarthy)
"Electro Blues for Bukka White" (vocals: Bukka White)
"The Defector" (instrumental)
"Edge to Life" (vocals: Toni Halliday)
"Curse" (vocals: Moby)
"Bloodline" (vocals: Toni Halliday)
"Freeze" (instrumental)
 
Personel:
 
Alan Wilder – production, instruments
Douglas McCarthy – lead vocals on "Faith Healer"
Toni Halliday – lead vocals on "Edge to Life" and "Bloodline"
Moby – rap on "Curse"
Bukka White – vocals taken from the track "Shake 'Em on Down" and used for "Electro Blues for Bukka White"
Diamanda Galás – vocals (whispering) on "Curse"
Jimmy Hughes – bass guitar on "Edge to Life"
Steve Lyon – engineering
Aaron Trinder – guitar on "Faith Healer"[citation needed]
Dave Eringa – engineering assistant
Martin Atkins, T + CP Associates – sleeve photography and design
 
Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

Psychic TV - Allegory & Self - Thee Starlit...
02 lutego 2023, 01:16

Allegory & Self: Thee Starlit Mire - album studyjny wydany przez brytyjską awangardowo-rockową formację, Psychic TV, w 1988 roku, zawiera szeroki gatunkowo muzyczny wybór, od melodyjnego indie rocka i brit popu, przez industrial, house, aż po ciężki, okultystyczno-statanistyczny rock gotycki.
   Wydawnictwo rozpoczyna singlowy, indie rockowy numer Godstar o przebojowym charakterze, będący wyrazem ogromnego szacunku frontmana i wokalisty Psychic TV, Genesisa P- Orridge'a, wyrażonego legendarnemu muzykowi zespołu The Rolling Stones, Brianowi Jonesowi. Jednocześnie wokalista otwarcie oskarża w tekście piosenki muzyków Rolling Stones: ,,(...) A gdzie byli wszyscy twoi roześmiani przyjaciele? / Gdzie byli na samym końcu? / Zaczęli kraść twoją chwałę / Oni nigdy nawet nie opowiedzieli twojej historii". Gorzkie słowa, niemniej Godstar do dziś jest największym przebojem i najbardziej rozpoznawalną piosenką w repertuarze Psychic TV.
   Równie przebojowy charakter ma utwór Just Like Arcadia, choć utrzymany jest nieco w stylu country. Dość podobnie zresztą brzmi równie przebojowy numer, Baby's Gone Away. Sentymentalny klimat przynosi zkolei romantyczna ballada, We Kiss.
   Jest również i powrót do muzycznych korzeni twórczości Genesisa P-Orridge'a w postaci industrialnej kompozycji instrumentalnej, Ballet Disco, zaś nieoczekiwanie w sielankowy nastrój wprawiają utwory She Was Surprised oraz Being Lost - pierwszy o house'owej strukturze, drugi utrzymany w stylistyce brit pop, a warto pamiętać że pod koniec lat 80. brit pop jako gatunek był jeszcze w fazie raczkowania.
   Album zawiera również, jak przystało na Psychic TV, mroczne i ciężkie klimaty, jak utwór Starlit Mire, który stanowi połączenie rockowo-gotyckiej sekcji syntezatorowej z orientalną muzyką folkową podkreślaną przez partie skrzypiec. Jednak najmroczniejszymi momentami są kompozycje Southern Comfort i Thee Dweller, utrzymane w klimatach okultystyczno-satanistycznej mszy z wycharczanymi monologami i naśladownictwem wycia wilków. Utwory te mają bezpośredni związek z ówczesną działalnością Genesisa P- Orridge'a - wzorem Charlesa Mansona - jako przywódcy pogańskiej sekty Świątyni Młodzieży Psychicznej (TOPY).
   Na wydawnictwie jest też całkowita niespodzianka-żart w postaci Caresse Song - quasi-piosenki zaśpiewanej przez córkę Genesisa P- Orridge'a, małą Caresse, z wykorzystaniem zabawkowego keyboardu, z którego wydobywa się również podkład rytmiczny niepasujący do piosenki śpiewanej w typowo dziecięcym i rozbrajającym stylu przez małą. Jednakże ów numer wprowadza słuchacza w bardzo sympatyczny nastrój będący kompletnym przeciwieństwem grozy bijącej od utworów Southern Comfort i Thee Dweller.
   Do wersji podstawowej we [ruskim] wznowieniu CD albumu dodano utwory bonusowe - wokalną wersję kompozycji She Was Surprised (Disco Mix) w bardziej synth popowym wydaniu, instrumentalną utworu wersję Godstar (California Mix) oraz alternatywną wersję numeru Ballet Disco - Discopravity (Fish Mix).
   Warto wspomnieć również o zaproszonych przez zespół gościach, którzy wzięli udział w nagraniu albumu. Oprócz córek Genesisa P- Orridge'a - Genesse i Caresse P- Orridge - są tu tak znakomici muzycy, jak m.in. Dave Ball (Soft Cell), John Gosling (Zos Kia), Monte Cazazza czy Rose McDowall (Strawberry Switchblade)
   Psychic TV wydawnictwem Allegory and Self udowadnia, że zespołu nie da się zaszufladkować pod konkretny nurt muzyczny. Mimo mrocznych momentów, oferując szeroki wachlarz gatunkowy, Psychic TV zaprezentował swoje najbardziej popowe oblicze.


Tracklista:


1 Godstar 3:44
2 Just Like Arcadia 4:00
3 Southern Comfort 3:45
4 We Kiss 1:53
5 She Was Surprised 5:06
6 Caresse Song 2:14
7 Starlit Mire 5:36
8 Thee Dweller 6:42
9 Being Lost 3:53
10 Baby's Gone Away 2:16
11 Ballet Disco 4:45


Bonus Tracks:


12 She Was Surprised (Disco Mix) 4:41
13 Godstar (California Mix) 5:40
14 Discopravity (Fish Mix) 3:02


Personel (skład podstawowy):


Genesis P-Orridge – lead vocals and lyrics, production
Paula P-Orridge – vocals, percussion, tapes
Matthew Best – drums
Fred Giannelli – guitar, keyboards

 


Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

 

Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying...
02 lutego 2023, 01:05

Within the Realm of a Dying Sun - nagrywany między kwietniem a majem 1987 roku w studiu Woodbine (Warwickshire, Anglia), wydany 27 lipca 1987 roku trzeci album studyjny australijskiej formacji Dead Can Dance, na którym grupa definitywnie odchodzi od swoich new wave'owych początków, choć ich resztki jeszcze się tlą w otwierającym album niezwykle chłodnym i podniosłym utworze, Anywhere Out of the World, będącym bodaj jednym z najlepszych utworów w twórczości Dead Can Dance. Niezwykle chłodna, elektroniczno-rockowa kompozycja zaśpiewana jest z niesamowitą dramaturgią przez Brendana Perry'ego.
   Album Within the Realm of a Dying Sun należy podzielić na dwie części. Pierwsze cztery utwory - za wyjątkiem folkowej kompozycji instrumentalnej, Windfall - śpiewane są przez Brendana Perry'ego. Oprócz wspomnianego już Anywhere Out of the World, pozostałe utwory tworzą klimat folkowo-smyczkowego gotyku z dramatycznymi, głębokimi partiami wokalnymi i ponurymi tekstami.
   Na drugą część albumu składają się cztery utwory śpiewane przez Lisę Gerrard. Klimat utworów skłania się ku rejonom bardziej folkowym i wręcz sakralnym, czego doświadczyć można w krótkim 2-minutowym mrocznym utworze, Dawn of the Iconoclast, z sakralną partią wokalną Lisy Gerrard; utwór jest swoistym wstępem do misterium, jednakże następna kompozycja, Cantara, ma charakter bardziej pogańsko-orientalny. Jednak wraz z kolejnym utworem, Summoning of the Muse, którego klimat i nieustanne bicie dzwonów skłania do skojarzeń ze starymi europejskimi katedrami, powraca też sakralny charakter muzyki z apogeum w utworze finalnym, Persephone (the Gathering of Flowers), w niesamowicie mrocznym klimacie. Z całą pewnością to jeden z najpiękniejszych utworów zaśpiewanych przez Lisę Gerrard.
   Najbardziej niesamowitym faktem jest, że Lisa Gerrard śpiewa w wymyślonym przez siebie niezrozumiałym języku, co sama artystka definiowała tak: ,,Gdy jako mała dziewczynka zaczynałam śpiewać, uciekałam do buszu, gdzie nikt mnie nie słyszał, więc mogłam śpiewać jak najgłośniej tylko potrafiłam. W tym też czasie mój ojciec zbierał płyty, głównie z muzyką irlandzką i ze Środkowego Wschodu, więc nigdy nie rozumiałam słów zamieszczonych tam piosenek. Zresztą, ja nigdy nie rozumiem słów, gdy ktoś śpiewa, nawet na płytach z muzyką pop. Dlatego też nie używam słów, ponieważ to nie one poruszają słuchacza, nie one oddziałują na niego..." [za wikipedia.org].
   Brendan Perry tłumaczył z kolei, że album Within the Realm of a Dying Sun w całości ma ponury charakter uczucia śmierci i straty na zawsze bliskiej osoby, co znalazło także przekład na okładce albumu również zaprojektowanej przez Brendana Perry'ego, który dodał ponadto, że celem albumu było zatarcie granic między muzyką poważną a muzyką pop.
   Within the Realm of a Dying Sun okazał się pierwszym znaczącym sukcesem w twórczości Dead Can Dance. Album zdobył pozytywne recenzje krytyków i dziennikarzy muzycznych, zaś samej formacji przyniósł szerszą popularność na całym świecie.
   Within the Realm of a Dying Sun jest uważany za najlepszy album w całej dyskografii Dead Can Dance oraz za jedno z najważniejszych wydawnictw w historii awangardy rocka.
 
Tracklista:
 
1. "Anywhere Out of the World" 5:08
2. "Windfall" 3:30
3. "In the Wake of Adversity" 4:14
4. "Xavier" 6:16
5. "Dawn of the Iconoclast" 2:06
6. "Cantara" 5:58
7. "Summoning of the Muse" 4:55
8. "Persephone (The Gathering of Flowers)" 6:36
 
Personel:
 
Lisa Gerrard – vocals (5,6,7,8), all other instruments, production
Brendan Perry – vocals (1,3,4), all other instruments, production, sleeve design
 
Muzycy dodatkowi:
 
Peter Ulrich – timpani, military snare
Ruth Watson – oboe
Gus Ferguson – cello
Tony Gamage – cello
John Singleton – trombone
Richard Avison – trombone
Andrew Claxton – bass trombone, tuba
Mark Gerrard – trumpet
Piero Gasparini – viola
Alison Harling – violin
Emlyn Singleton – violin
 
Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.