Rock elektroniczny & dark wave, strona 19

Live in London - koncertowy album brytyjskiego wokalisty, Gary'ego Numana, pochodzący z trasy koncertowej Exile Tour z 1997 roku promującej album Exile. Koncert odbył się 9 listopada 1997 roku w londyńskim The Shepherds Bush Empire.

   Gary Numan swój największy sukces odniósł w 1979 roku albumem The Pleasure Principle i pochodzącym z niego singlem Cars uważanym za pierwszy brytyjski hit synth popowy. W następnych latach Gary Numan nie był już w stanie powtórzyć tego sukcesu ani nawiązać też do komercyjnych triumfów brytyjskich zespołów z kręgu synth popu swojego pokolenia, takich jak Depeche Mode, The Human League, Ultravox czy Soft Cell, balansując między popem a awangardą. Artysta był jednak ceniony przez wielu wykonawców, głównie nurtu electro.

   Na występ w The Shepherds Bush Empire, obok premierowych numerów Gary'ego Numana z albumu Exile, składają się te najbardziej rozpoznawalne przeboje wokalisty, jak Films, Cars, Absolution, Metal czy starocie wywodzące się jeszcze z czasów formacji Tubeway Army i Replicas - Friends (Pure Version) i Are Friends Electric? - które stanowią esencję koncertu, ale i premierowe piosenki prezentują się nie mniej znakomicie, zwłaszcza Dominion Day, Dark, Dead Heaven i An Alien Cure. Wysokiego poziomu koncertu nie zmienia nawet fakt, że niemal wszystkie utwory utrzymane są w podobnej do siebie stylistyce mrocznej i chłodnej elektroniki połączonej z rockową drapieżnością i gotyckim klimatem. Pozorna jednostajność buduje klimat grozy przez cały występ.

   Na koniec otrzymujemy dwa bisy w postaci utworów pochodzących z bardzo wczesnej twórczości Gary'ego Numana, z lat 1978-79, kiedy artysta działał pod szyldem formacji Tubeway Army i Replicas. We Are So Fragile utrzymany jest w tym samym klimacie co uprzednio prezentowane numery, zaś zamykający koncertowy set, Jo The Waiter, prezentuje stricte gitarową, post punkową muzykę nawiązującą do oryginalnego wykonania z czasów Tubeway Army. Utwór jest swoistą odskocznią od dotychczas prezentowanego stylu i stanowi idealne pożegnanie wokalisty z publicznością.

   Czasy popularności Gary'ego Numana co prawda przeminęły bezpowrotnie, jednakże artysta ciągle ma za sobą swoją wierną i oddaną publikę, zaś trasa koncertowa Exile Tour i album Live in London będący jej udokumentowaniem dowodzą, że Gary Numan to wciąż jeden z najważniejszych brytyjskich wykonawców z kręgu synth popu i szeroko rozumianego electro.

 

Tracklista:

 

1-1 Introduction 2:13

1-2 Down In The Park 5:20

1-3 Dominion Day 5:13

1-4 Friends (Pure Version) 5:02

1-5 Films 4:47

1-6 A Question Of Faith 4:59

1-7 Voix 4:59

1-8 Everyday I Die 4:30

1-9 Dark 4:28

1-10 You Walk In My Soul 4:55

2-1 Noise Noise 4:25

2-2 An Alien Cure 6:13

2-3 Cars 3:25

2-4 Absolution 5:00

2-5 Dead Heaven 5:28

2-6 Metal 4:18

2-7 Bleed 6:07

2-8 Are 'Friends' Electric? 6:09

2-9 Band Introduction 3:21

2-10 We Are So Fragile 3:35

2-11 Jo The Waiter 3:15

 

Personel:

 

Bass – Ade Orange

Design – Cürt Evans, God Of Thunder

Drums – Richard Beasley

Guitar – Steve Harris (5)

Keyboards – Ade Orange, Dave Brooks

Lacquer Cut By – ST (15)

Sleeve Notes – Dominic Jones (2)

Written-By, Vocals, Acoustic Guitar – Gary Numan

 

Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.

Logos - trzeci album koncertowy niemieckiej formacji, Tangerine Dream, wydany w grudniu 1982 roku, pod szyldem wytwórni Virgin Records. Album jest zapisem koncertu zespołu w Dominion Theatre w Londnynie, który miał miejsce 6 listopada 1982.

   Trio, Edgar Foese - Chris Franke - Johannes Schmoelling, prezentuje tym razem wyłącznie syntezatorową muzykę rezygnując z ,,konwencjonalnego" instrumentarium, chociaż sama forma tego koncertu pozostaje taka sama jak wcześniej; materiał nie ma nic wspólnego z twórczością studyjną, na album składają się dwa utwory. Tytułowy Logos jest monstrualną, 45-minutową wielowątkową suitą z luźno powiązanymi ze sobą wątkami muzycznymi o zmiennej rytmice. Niekiedy kompozycja całkowicie cichnie pozostawiając wolne pole dla publiczności, by przejść w kolejny wątek. W tytułowej kompozycji mamy do czynienia dosłownie z przeciwstawnościami - od spowolnionego, mrocznego i chłodnego minimalizmu, po szybkie i radosne pulsujące syntetyzmem momenty.

   Drugim utworem wydawnictwa - w zasadzie bisem - jest krótki, niespełna 6-minutowy Doiminion o względnie popowej strukturze z charakterystyczną chwytliwą syntezatorową solówką.

   Bez wątpienia muzyka na albumie jest też początkiem nowego okresu w twórczości Tangerine Dream, charakterystycznego dla kilku następnych albumów zespołu, aż do 1986 roku.

   Album dość nieoczekiwanie przyniósł Tangerine Dream sukces komercyjny w postaci sprzedaży w nakładzie aż 2.5 miliona egzemplarzy na całym świecie co, biorąc pod uwagę charakter muzyki, musi budzić ogromny szacunek.

 

Tracklista:

 

1 Logos 45:06

2 Dominion 5:44

 

Personel:

 

CGI Artist [Computer Graphics, Synopsis / LA] – Denise Lallant

Design [Sleeve Design], Photography By – Monique Froese

Lighting [Stage Lighting] – Heike Trebuth

Liner Notes – Mark Prendergast

Management [British Tour Agent] – Adrian Hopkins

Performer [Played By], Synthesizer – Edgar Froese

Performer [Played By], Synthesizer, Mixed By – Chris Franke, Johannes Schmoelling

Photography By [Band] – Jürgen & Thomas

Producer – Tangerine Dream

Recorded By [Engineer] – Chris Blake

Remastered By [High Definition Digital Remastering] – Simon Heyworth

Written-By – Chris Franke, Edgar Froese, Johannes Schmoelling

 

Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.

Wordship - album studyjny nagrywany w latach 2002-03 wspólnie przez Thee Majesty - eksperymentalny projekt założony w 1998 roku przez Genesisa P- Orridge'a - oraz szwedzki projekt trip-hopowy, Cotton Ferox. Album jest połączeniem eksperymentalnej elektroniki z poezją (często osobistą) autorstwa Genesisa P-Orridge'a, pochodzącą z lat 1992-2004.

   Łączenie muzyki z poezją nie było bynajmniej niczym nowym. Jednym z najbardziej znanych tego typu wydawnictw był wydany przez The Doors w 1978 roku album An American Prayer, ukazujący poezję Jima Morrisona recytowaną przez samego autora do specjalnie skomponowanej muzyki przez zespół.

   W nieco podobnym tonie przedstawia się album Wordship; recytacje i melorecytacje Genesisa P-Orridge'a doskonale współgrają z dość mocno eksperymentalną muzyką i sekcją rytmiczną (partie wokalne niekiedy przybierają formę wręcz... rapu!), chociaż nie brakuje tu także elementów popowych.    W otwierającym album utworze License For Ignorance słychać chwytliwą solówkę klawiszową. Kompozycja, Searching For Substance, buja się z kolei w kołyszącym klimacie reggae, rasta i dub.

   Najmocniejszymi punktami albumu wydają się jednak długie i rozbudowane utwory, jak Soul Searching (17 minut), w którym chłodna i mroczna elektronika przechodzi w gitarową psychodelę, zaś w A Debris Ov Murder (Perdurabo - Thee Rush) (22 minuty) o orientalno-trip-hopowym zabarwieniu, wykorzystano żywą sekcję perkusyjną.

   Ciekawie brzmią również krótkie ambientowe wypełniacze - Interlude 1, 2 i 3 - Slipping Away, I Travel i The Mirror. Całość uzupełnia chłodny i minimalistyczny, Times Change, jedyny utwór albumu, gdzie muzyka wyraźnie dominuje nad recytowanym krótkim tekstem, co stanowi idealne wyciszenie i zwieńczenie wydawnictwa.

   Album Wordship ukazuje twórczość Genesisa P-Orridge'a od zupełnie innej, mniej znanej poetyckiej strony.

 

Tracklista:

 

1 License For Ignorance 2:45

2 Interlude 1 : Slipping Away 3:36

3 Soul Searching 16:52

4 Interlude 2 : I Travel 2:58

5 Searching For Substance 6:34

6 Interlude 3 : The Mirror 2:21

7 A Debris Ov Murder (Perdurabo - Thee Rush) 22:06

8 Times Change 3:01

 

Personel:

 

Guitar, Guitar [Guitar-synth-sampler], Producer – Carl Abrahamsson

Mastered By – Bryin Dall

Viola [Acoustic, Electric, Viola-synth-sampler], Producer – Thomas Tibert

Voice, Keyboards, Bass [Bass-guitar-sampler], Producer – Genesis P-Orridge

 

Written by, © copyright August 2013 by Genesis GM.

Kreeme Horn - "In Praise of the Grotesque" - pełna nazwa nieoficjalnego wydawnictwa zawierającego jeden z najwcześniejszych występów brytyjskiej formacji Throbbing Gristle w londyńskim klubie, The Death Factory, w 1975 roku.

   Pojawienie się Throbbing Gristle, jednej z najbardziej wpływowych formacji w historii rocka, odcisnęło się na kształcie światowej muzyki pop, tak samo jak pojawienie się w latach 60. The Doors i The Velvet Underground.

   Potem pojawił się Kraftwerk dokonując kolejnej rewolucji, aż wreszcie pod koniec lat 70., w erze punka i disco, Throbbing Gristle stworzył nowy nurt rocka industrialnego, który okazał się niezwykle wpływowym zjawiskiem w muzyce na kolejne dekady.

   Zespół powstał w 46. rocznicę wypowiedzenia przez Wlk. Brytanię wojny III. Rzeszy, 3 września 1975 roku, po ostatnim występie performerskiej formacji COUM Transmissions. Do trójki artystów z COUM Transmissions dołączył jeden z najbardziej utalentowanych brytyjskich inżynierów dźwięku, Chris Carter, który mimo młodego wieku, posiadał już doświadczenie w pracy w BBC. Z performerami z COUM Transmissions zapoznał się w trakcie pracy nad oprawami koncertów zespołów Yes I Hawkind.

   Muzycy Throbbing Gristle mający swe korzenie w prog-rocku czerpali inspiracje z twórczości awangardowych formacji pokroju Pink Floyd, The Velvet Undreground oraz od wykonawców wywodzących się z niemieckiego nurtu krautrocka.

   Nurt krautrocka odcisnął zresztą najmocniejsze piętno na wczesnym Throbbing Gristle; czwórka instrumentalistów, jeszcze bez wokalisty, to wzorzec żywo zaczerpnięty z Niemiec, choć z czasem miało się to zmienić. Genesis P- Orridge stanie się nie tylko wyraźnym wokalistą ale i prawdziwym frontmanem zespołu.

   Kreeme Horn - występ w londyńskim The Death Factory jest obrazem wczesnego oblicza Throbbing Gristle, praktycznie niemal w całości prezentującego muzykę instrumentalną o charakterze drone'owym, pełną fabrycznych zgrzytów, transową, hałaśliwą i psychodeliczną z niespotykanym na ogół w Wlk. Brytanii instrumentarium, jak stare stuningowane skrzypce elektryczne, rozstrojona gitara prowadząca, syntezatory własnej roboty Chrisa Cartera, czy też sampler zrobiony z walkmamów przez Petera Christophersona. Było to nietypowe, coś zupełnie nowego na brytyjskiej scenie muzycznej. Zespół bardziej pasował do sceny niemieckiej aniżeli brytyjskiej, choć w znacznej mierze początki działalności Throbbing Gristle silnie nawiązywały do performance'ów wczesnego COUM Transmissions.

   Album Kreeme Horn otwiera 18-minutowy drone'owy utwór Careless Idle Chatter z przeciągłym brzmieniem skrzypiec oraz bluesowo-folkowym riffem gitary. Wszystko to wypełniają wszechobecne zgrzyty, dominuje chaos, nie istnieje też sekcja rytmiczna, co szybko budzi skojarzenia z eksperymentalną sceną berlińską lat 70. Utwór jest bardzo bliski wczesnym dokonaniom niemieckich formacji, Cluster i Tangerine Dream.

   Z całego chaosu wyłania się porządek dopiero w następnym utworze, 15-minutowym Merely Nodding, utrzymywanym przez jednostajny i transowy beat archaicznego automatu perkusyjnego oraz podkład sekwencerowego pulsu. Wokół tej muzycznej konstrukcji słychać wszechobecne zgrzyty, zaś całość idealnie imituje pracę pełną parą fabrycznej taśmy. Merely Nodding to pierwszy przykład klasycznego stylu Throbbing Gristle.

   Raw Mode of Life, najkrótszy, nieco ponad 8-minutowy utwór stanowi wyciszenie od industrialnego zgrzytu. Wyraźnie dominuje tu drone'owe brzmienie przypominające dźwięk wiolonczeli, tło zaś wypełniają chłodne smyki. I znowu pojawiają się skojarzenia z twórczością Cluster, która wywiera ewidentny wpływ na styl wczesnego Throbbing Gristle.

   W Rumour and Dishonour po raz pierwszy pojawia się wokal Genesisa P- Orridge'a. To zaledwie wyrecytowane kilka zdań (uzupełnione o głos z taśmy); głos Genesisa jest cichy i przytłumiony, jakby artysta nie chciał ingerować zbytnio w muzykę. Utwór oparty jest na psychodelicznie wibrujących efektach stereofonicznych, riffie gitarowym, partiach skrzypiec i syntetycznych gwizdach.

   Ostatni utwór, Ugliness Is a Form of Genius, jest jakby kontynuacją utworu pierwszego - z klimatem wczesnego Cluster włącznie. Kompozycję charakteryzuje bluesowo-folkowy gitarowy riff brzmiący na przemian z przeciągłymi, imitującymi dźwięki szlifierek, partiami skrzypiec elektrycznych. W utworze panuje niesamowity klimat rodem z zaniedbanego przemysłowego Manchesteru.

   Jedną z ciekawostek jest fakt, że cały album od strony graficznej został opatrzony tekstami kontrowersyjnego irlandzkiego katolickiego duchownego, Ojca Malachi.

   Kreeme Horn to jedno z najcenniejszych bootlegowych wydawnictw obrazujących wczesną twórczość Throbbing Gristle, co stanowi nie lada gratkę dla fanów zespołu.

 

Tracklista:

 

1 Careless Idle Chatter 17:42

2 Merely Nodding 14:31

3 Raw Mode Of Life 8:16

4 Rumour And Dishonour 12:50

5 Ugliness Is A Form Of Genius 11:37

 

Personel:

 

Artwork [Collage] – Bainbridge

Bass Guitar [All Bass Noise Guitars], Violin [Electric], Vocals – Genesis P-Orridge

Composed By [Decomposed Shapelessly By] – C.C. Newby, C. Carter, G. P-Orridge

Design [Cover Design] – Manfred Schiek, Robert Schalinski

Lead Guitar [All Repellent Lead Noise Guitar By] – Cosey Fanni Tutti

Liner Notes – Father Malachi

Lyrics By – Genesis P-Orridge

Music By [All Distended Musics Written By] – Throbbing Gristle

Producer [Unaesthetically Produced By] – Genesis P-Orridge, Throbbing Gristle

Synthesizer [All Synthesiser Cacophony By] – Chris Carter

 

Written by, © copyright August 2013 by Genesis GM.

Live In Berlin II - zawierający koncert zagrany w berlińskim klubie The Loft z dnia 6 kwietnia 1989 roku, kolejny przedstawiciel serii bootlegów oficjalnie wydanych przez art-rockową formację, Psychic TV. Tym razem jest mniej awangardowo, bardziej piosenkowo, zaś muzycznie zespół prezentuje wyjątkowy elektyzm, poczynając od ciężkiego hard rocka, po synth pop i funk. Uwagę zwracają przede wszystkim dwa utwory pochodzące z repertuaru The Velvet Underground. Hardcore'owy What Goes On?, poprzedzony krótką introdukcją Anger What What What oraz przepiękna hardrockowa ballada, Candy Says (spopularyzowana także przez Martina L. Gore'a w 2003 roku). Równie przepiękną rockową balladą jest wspaniała kompozycja, Pleasure Is a Weapon, która pod koniec rozkręca się do klimatów niemal metalowych. Nie brakuje tu wspomnianej już wcześniej elektroniki, a z tychże klimatów najlepiej prezentuje się, poprzedzony szamańską recytacją, Twisted, w stylu Jima Morrisona, dynamiczny numer, OM Acid Brown Acid, w stylistyce synth pop i w duchu punk rocka przypominającego nieco twórczość New Order. Podobny jest - choć utrzymany w nieco wolniejszym tempie - utwór Black Paint Box. Z kolei numer Sandoz Tabman utrzymany jest bardziej w duchu hard rocka. Co ciekawe, na początku utworu pojawia się refren zaczerpnięty z piosenki Hello, I Love You z repertuaru The Doors.

   Do twórczości The Doors Genesis P- Orridge wyraźnie odwołuje się w utworze Mental Mental zagranym a'capella, gdzie melodyjnie recytując tekst niczym indiański kaznodzieja (z czasem jego głos jest przetwarzany), przywołuje ducha Jima Morrisona.

   Jednym z najbardziej podniosłych momentów występu jest krótka recytacja, Satan Is a Bishop of Rome, uzupełniona o miarowe, odtwarzane z taśmy tytułowe zdanie ,,Satan Is a Bishop of Rome", w którym Genesis P- Orridge bezpardonowo atakuje kościół katolicki i papieża Jana Pawła II.

   Z pozostałych numerów interesująco prezentuje się, charakteryzująca się gitarowymi solówkami w klimatach orientalnych, utaneczniona piosenka White Nights oraz funkowy utwór, Crazy Vibes.

   Album finalizuje ukryty utwór, Good Vibrations, pochodzący z repertuaru The Beach Boys, jednak w odróżnieniu od wersji studyjnej, tylko początek kompozycji jest piosenkowy, potem utwór przechodzi w strukturę instrumentalną o funkowej rytmice oraz mocnych, hardrockowych improwizacjach gitarowych. Końcówka utworu nawiązuje do psychodeli lat 60.

   Live In Berlin II jest przykładem dość szerokiego spektrum stylów i gatunków muzycznych, którymi charakteryzowała się twórczość Psychic TV w drugiej połowie lat 80.

 

Tracklista:

 

1 Anger What What What

2 What Goes On?

3 Satan Is A Bishop Ov Rome

4 Sandoz Tabman

5 Mental Mental

6 Black Paint Box

7 Candy Says

8 Twisted

9 Om Acid Brown Acid

10 White Nights

11 Pleasure Is A Weapon

12 Crazy Vibes

 

Personel:

 

Design [Series Graphic Design] – Edward Odowd

Drums – Matthew Best

Guitar – Fred Giannelli

Keyboards – Daniel Black

Photography By [Cover Photograph] – Paul Tynes

Voice, Bass Guitar, Tape [Mixing], Edited By [Series Editor] – Genesis P-Orridge

Written-By – Fred Giannelli, Genesis P-Orridge

 

Written by, © copyright June 2013 by Genesis GM.