The Second Annual Raport of - debiutancki album brytyjskiego zespołu rockowo-industrialnego, Throbbing Gristle, nagrywany między 18 październikiem 1976 roku, a 3 wrześniem 1977 roku, był najbardziej spektakularnym i kontrowersyjnym muzycznym wejściem od dekady, czyli od ukazania się premierowego albumu The Velvet Underground & Nico (1967) rozpoczynającego erę psychodeli i awangardy rocka w erze big-bitu. Dziesięć lat później premierowy longplay Throbbing Gristle, The Second Annual Raport of, rozpoczął erę rocka industrialnego w erze punka i disco. W zasadzie pojawienie się Throbbing Gristle w latach 70. było zjawiskiem na miarę pojawienia się The Velvet Underground i The Doors w latach 60. oraz Kraftwerk na początku lat 70.
W czasie kryzysu gospodarczego i bezrobocia, które wstrząsało Wielką Brytanią, do głosu doszła zbuntowana punkowa młodzież, odrzucająca idee hippisów i psychodelii oraz wszelką awangardę muzyczną, stawiając na prosty przekaz. W modzie było zakładanie zespołów punkowych, których członkowie nie potrafili zagrać na żadnym instrumencie ani nie znali też żadnych akordów muzycznych, odrzucali za to wszelkie nowinki techniczne, w tym syntezatory i, rzecz jasna, wszelkie zespoły grające bardziej rozbudowaną muzykę, w tym także wykonawców rocka progresywnego, takich jak Pink Floyd czy Yes. Zasada punkowców była prosta: tylko gitara, bas i perkusja.
Throbbing Gristle miał swoje początki w psychodeli i rocku progresywnym; protoplastą zespołu była założona w 1969 roku przez pochodzącego z Manchesteru młodego hippisa, Genesisa P- Orridge'a, grupa performerska o nazwie COUM Transmissions, która nie była zespołem stricto muzycznym, choć grupa skomponowała na potrzeby swoich występów kilka eksperymentalnych utworów, nigdy nie wydała albumu, za to dawała szokujące wystawy performerskie pełne przemocy i seksu analnego, ogólnie przysparzając sobie złej sławy.
3 września 1975 roku, w 36. rocznicę wypowiedzenia III Rzeszy wojny przez Wlk. Brytanię, członkowie COUM Transmissions w składzie Genesis P- Orridge, Cosey Fanni Tutti i Peter Chritopherson, powołali zupełnie nową formację, Throbbing Gristle, o typowo muzycznym charakterze, do której dołączył klawiszowiec i inżynier dźwięku, Chris Carter.
Ideałami Throbbing Gristle były te same wartości, które przyświecały COUM Transmissions, jak dadaizm, futuryzm, twarde narkotyki i psychodela. Wielkimi mentorami zespołu byli, pisarz, awangardowy reżyser filmowy, zagorzały homoseksualista, były narkoman i guru hippisowskiej komuny zwanej Bitnikami, William S. Burroughs, awangardowy malarz i pisarz, zwany poetą dźwięku, Brion Gysin, ale również psychopatyczny morderca i muzyk, Charles Manson, który wsławił się zamordowaniem członków rodziny Romana Polańskiego. Oczywiście takie podejście do sprawy wróżyło zespołowi konfliktem ze środowiskiem punkowców, zwłaszcza, że Genesis P- Orridge otwarcie zarzucał punkowcom hipokryzję i zbyt... łagodne i oczywiste podchodzenie do tworzenia muzyki. Jednak zamiast konfliktu, muzycy Throbbing Gristle, obok panujących już na rynku muzycznym w latach 70. punk rocka, disco, glam rocka, rocka progresywnego i taniego popu, rozpoczęli - wraz z zaprzyjaźnionym performerem Monte Cazzazą - nowy nurt zwany rockiem industrialnym, którego założeniem była antymuzyczność i przeciwstawienie się panującym trendom na ówczesnej scenie muzycznej. I chociaż muzycy oficjalnie twierdzili, że nie potrafią grać na żadnym instrumencie, w rzeczywistości był to bardziej chwyt PR-wy mający na celu przypodobanie się środowisku punk rockowemu. W rzeczywistości Chris Carter był doskonałym inżynierem dźwięku mającym za sobą, mimo młodego wieku, pracę w BBC, Genesis P- Orridge, którego ojciec był perkusistą jazzowym, już jako nastolatek sam zaczynał od gry na perkusji, a w 1967 roku nagrał nawet własny solowy album. Peter Christopherson i Cosey Fanni-Tutti nie mieli co prawda wielkiego doświadczenia w tworzeniu muzyki, jednakże Christopherson jako artysta-fotografik miał okazję współpracować z ówczesnymi muzycznymi gigantami, jak Pink Floyd, Led Zeppelin czy UFO, tworząc dla nich okładki do ich albumów, sam zaś zafascynowany był twórczością Stockhausena i Joe Meeka, co też przelał na własną twórczość w Throbbing Gristle, z kolei Cosey Fanni-Tutti szybko opanowała podstawowe chwyty gitarowe, prezentując niekiedy całkiem bluesowe partie.
Faktem jest, że zespół nie prezentował tradycyjnego schematu kapeli muzycznej typu ,,gitara-perkusja-bas" przyjmowanego ówcześnie na Wyspach, opierając swoje brzmienie na sekwencerze i syntezatorze skonstruowanym przez Chrisa Cartera (zespołu nie było stać na zakup Mooga), stworzonych przez Christophersona taśmach preparowanych i samplerze zrobionym z walkmanów połączonych z organową klawiaturą. Throbbing Gristle pasowali tym samym bardziej do schematu awangardowej sceny niemieckiej zdominowanej przez tego typu zespoły, aniżeli sceny brytyjskiej, na której Throbbing Gristle stał się odpowiednikiem The Velvet Underground i Kraftwerk.
Zespół przeniósł się do wschodnio londyńskiej dzielnicy Hackney, gdzie założył własną wytwórnię Industrial Records.
Co prawda Throbbing Gristle już w 1975 roku nagrał swój pierwszy studyjny materiał, The First Annual Raport, jednak prawdopodobnie z przyczyny braku zainteresowania wydania materiału przez jakąkolwiek wytwórnię płytową, album do dziś nie został oficjalnie wydany, a dostępny jest wyłącznie w formie bootlegów. Faktyczny studyjny debiut zespołu nastąpił w listopadzie 1977 roku albumem The Second Annual Raport of, który studyjny jest tylko w założeniu, bowiem materiał studyjny zmiksowano tu z materiałem koncertowym z lat 1976-77.
W dużej mierze The Second Annual Raport of przypomina bardziej debiutancki album Tangerine Dream, Electronic Meditation (1970), głównie przez wzgląd na mocno eksperymentalny charakter muzyki, bardziej kojarzącej się z krautrockiem i musique concrète.
Już pierwszy utwór nie pozostawia żadnych złudzeń; industrial Introduction to minutowa dawka metalicznego, syntezatorowego wycia przechodzącego w następne połączone ze sobą w superutwór kompozycje, Slug Bait - ICA (live), Live at Southampton (live) i Live at Brighton (live) - jednakże każda z nich zasadniczo różni się od siebie; przypomina to zamysł z albumu Pink Floyd, Ummagumma (studio album, 1969).
Slug Bait – ICA (live) to eksperymentalna mieszanka muzyki konkretnej, białych szumów i krautrocka z warstwą wokalną w formie deklamacji i krzyków Genesisa P-Orridge'a o wyraźnie psychopatycznym tonie w głosie. W tle utworu słychać również odgłosy publiczności. Slug Bait – Live at Southampton z kolei zawiera bardziej czysty dźwięk, bez szumów i zgrzytów oraz warstwy wokalnej; utwór oparty jest na rytmie gitary basowej, klawiszowych industrialnych solówkach, przesterach gitarowych i elektronicznych efektach dźwiękowych. Krótki, półtoraminutowy Slug Bait – Live at Brighton w całości wypełniony jest mrocznym, nisko granym drone'owym podkładem analogowego syntezatora, tło zaś uzupełniają zimne futurystyczne dźwięki rodem z gierek komputerowych na Atari. W utworze wykorzystano taśmy z wywiadu z kanadyjskim nastoletnim zabójcą. Eksperymentalny utwór w niemal niezauważalny sposób przechodzi w kolejną superkompozycję, Maggot Death, podobnie jak Slug Bait, podzieloną na odrębne części - studyjną, Live at Rat Club, Southampton (live) i Brighton (live).
Maggot Death – Live at Rat Club, to powrót to formy krautrocka i musique concrète z syntezatorowymi efektami dźwiękowymi i przetworzonymi, przypominającymi głos psychopaty, krzykami Genesisa P-Orridge'a. Maggot Death – Studio, zawiera syntezatorowo-industrialne zgrzyty i przestery z chaotycznymi głosami, okrzykami i deklamacjami w tle. W drugiej części utworu pojawia się psychodeliczny basowy puls sekwencera, którego dźwięk łączy się i przechodzi w Maggot Death – Southampton (live), gdzie złowieszczy sekwencerowy puls stanowi główny kręgosłup utworu. Całość superkompozycji wieńczy Maggot Death – Brighton (live), który... nie jest utworem; w rzeczywistości to minutowy stek wyzwisk Genesisa pod adresem wyjącej z niezadowolenia publiczności. I tak się kończy pierwsza połowa albumu - wyjątkowo i dosadnie. Cynizm, wyzwiska i pogarda są oczywistym wymierzeniem karcącego ciosu otwartą dłonią w wyuzdaną twarz ,,melomana" popu oczekującego prostych i przyjemnych piosenek. To chyba jeden z najbardziej niesamowitych, bezpardonowych i genialnych momentów w historii rock'n'rolla. Ciekawostką jest fakt, że podczas wyciszania ów pseudo utworu, słychać jest wstęp do utworu formacji The Stooges, Down on the Street.
Drugą część albumu wypełnia 20-minutowa suita After Cease to Exist – The Original Soundtrack of the Coum Transmissions Film, pochodząca jeszcze z czasów COUM Transmissions, oparta na strukturze muzyki konkretnej i krautrocka. Ta instrumentalna kompozycja jest kontynuacją (lub też ciągiem dalszym) utworu Charlesa Masnona, Cease to Exist. After Cease to Exist stanowił oprawę dźwiękową dla występów COUM Transmissions; utwór przypomina eksperymentalne dokonania Pink Floyd z końca lat 60. bądź Tangerine Dream z tzw. okresu "Pink Years" - konkretnie z albumu Zeit (1972).
Gdyby The Second Annual Report of został nagrany w Niemczech i przez Niemców, zapewne byłby jednym z wielu przedstawicieli nurtu krautrocka i tzw. Berliner Schule, jednakże album został nagrany w Londynie przez Anglików, stając się największym awangardowym przełomem od czasu pojawienia się The Velvet Underground dekadę wcześniej.
Do wznowienia CD albumu zostały dodane również utwory bonusowe w postaci singlowych Zyklon B Zombie i United. Kontrowersyjny, punkowo brzmiący Zyklon B Zombie utrzymany jest w dusznym klimacie panującym na The Second Annual Raport of; numer wyróżnia się punkowym riffem gitarowym, białymi szumami w tle i częściowo przetworzonym wokalem Genesisa P-Orridge'a śpiewającego jakby zza ściany sąsiedniego pomieszczenia. United stanowi całkowite przeciwieństwo tego, co dotąd zawarte było na The Second Annual Raport of; numer jest przykładem na to, że Throbbing Gristle perfidnie potrafił tworzyć piosenki o popowej, wręcz przebojowej strukturze, czym niejednokrotnie jeszcze zaskoczyć miał w przyszłości. United jest jednym z pierwszych synthpopowo-zimnofalowych brytyjskich numerów, który zaskakuje łagodnymi partiami wokalnymi Genesisa śpiewającego o miłości, oraz wyraźnym i sekwencyjnym rytmem automatu perkusyjnego. Piosenka doskonale wpasowałaby się do setlisty wczesnych albumów OMD czy Gary'ego Numana.
Chociaż The Second Annual Report of nie przyniósł Throbbing Gristle sukcesu komercyjnego, album uważany jest za jedną z najważniejszych pozycji w historii muzyki elektronicznej i rockowej awangardy, jest też określany mianem początku nurtu rocka industrialnego.
Michael Bonner z magazynu muzycznego Uncut określił muzykę na albumie jako „dziwnie hipnotyzującą, dystopijną kipiel dymu i pyłu azbestowego”, natomiast Anton Spice z wytwórni The Vinyl Factory docenił rolę albumu z jego prowokacyjną tematyką w budowaniu reputacji Throbbing Gristle jako postaci transgresyjnej w undergroundowej muzyce elektronicznej.
