Kategoria

Krautrock, art rock & psychodela, strona 4


Cluster - 71, 1971;


11 kwietnia 2023, 00:32

'71 - debiutancki album niemieckiej kultowej formacji krautrockowej, Cluster, nagrywany w styczniu 1971 roku, pierwotnie wydany został w tym samym roku nakładem wytwórni Philips. Producentem wydawnictwa był legendarny inżynier dźwięku, Conny Plank, który, obok roli producenta, formalnie był trzecim muzykiem Cluster. To też jest jedyny album formacji nagrany z Conny'ym Plankiem w składzie w charakterze formalnego członka zespołu.
   Cluster powstał w Berlinie Zachodnim na początku 1971 roku po rozpadzie wcześniejszego zespołu, Kluster, z którego składu odszedł Conrad Schnitzler wcześniej współpracujący również z krautrockową formacją Tangerine Dream, postanawiając skupić się wyłącznie na działalności solowej. Zespół Kluster miał już w dorobku dwa albumy studyjne, Klopfzeichen (1970) i Zwei Osterei (1971) oraz album koncertowy, Kluster & Eruption (1971).
   Mimo braku Conrada Schnitzlera Dieter Moebius i Hans-Joachim Roedelius razem z legendarnym inżynierem dźwięku, Conny'ym Plankiem, z którym pod szyldem Kluster współpracowali od 1969 roku, zdecydowali się kontynuować działalność modyfikując nazwę z Kluster na Cluster. Niewielkiej zmianie uległa koncepcja muzyki formacji; brak jest narracji o charakterze sakralnym, sama zaś forma muzyczna kontynuuje strukturę eksperymentalno-psychodeliczną generowaną za pomocą generatorów, organów, taśm i przetworzonych dźwięków konwencjonalnych instrumentów, jak gitara hawajska, harmonijka ustna czy wiolonczela, tworząc rodzaj muzyki rockowej będącej jedną z najwcześniejszych muzycznych form drone'u, industrialu i noise'u. Niezmienny pozostaje fakt, że podobnie jak w przypadku albumów wydawanych pod szyldem Kluster, także i trzy wypełniające debiutanckie wydawnictwo Cluster utwory pozbawione są tytułów, a ich miejsce zajmuje czas trwania danej impresji.
   Cały album to brzmiące niczym ścieżka dźwiękowa do horroru mroczne eksperymenty dźwiękowe będące efektami inspiracji zarówno wczesną twórczością brytyjskiej formacji Pink Floyd czy Franka Zappy, jak i eksperymentalną muzyką konkretną Karlheinza Stockhausena, Johna Cage'a, Joe Meeka i wielu innych eksperymentatorów dźwiękowych. Muzycy nagrywając ten album stworzyli odważne i kapitalne kolaże dźwiękowe przypominające zgrzyty maszyn i odgłosy fabryk, co szczególnie uwidocznione jest w dwóch pierwszych utworach - 15:33 i 7:38 - szczególnie ten drugi mógłby śmiało znaleźć się na jednym z wczesnych albumów brytyjskich formacji rocka industrialnego, Throbbing Gristle bądź Cabaret Voltaire, a warto podkreślić, że album został nagrany na parę lat przed powstaniem tychże formacji.
   Otwierający album utwór 15:33 wypełnia podwójna, psychodeliczna oraz chłodna i duszna organowa przestrzeń podszyta delikatnymi, ale chropowatymi syntezatorowymi pulsacjami spotęgowanymi poprzez echa i efekty stereofoniczne oraz dodatkowymi, wysoko brzmiącymi syntezatorowymi pulsacjami. W tle słychać zimny, subtelny, wiercący i wysoko brzmiący przeciągły syntezatorowy dźwięk, krótkie i następujące po sobie zgrzytliwe partie syntezatorowe przypominające dźwięki szlifierki, w końcu powstaje kakofonia dźwiękowa, po której tło wypełnia wibrujący warkot generatora, na który nakładają się szumy i wibracje tła, warkotliwe i urywające się partie syntezatorowe, chłodne, długie i rozległe solówki organowe, które wznoszą się i opadają, dynamiczna i szorstko brzmiąca industrialna sekwencja syntezatorowa w tle oraz chłodna i wysoko zawieszona przestrzeń. Z czasem pojawia się szorstko brzmiąca i wibrująca partia syntezatorowa przechodząca w wysokie i wibrujące dźwięki tworzące pętlę na tle warkotliwych syntezatorowych wyziewów, które z czasem ustępują miejsca szumom i drganiu drone'owego tła o zmiennej częstotliwości. Po pewnym czasie wysoko brzmiące pętle zastępują chropowate pulsacje syntezatorowe podszyte krótkimi seriami dźwięków o brzmieniu szlifierek, które z czasem wydłużają się tworząc wraz z syntezatorowymi zgrzytami noise'ową kakofonię. Podszyte organowymi drganiami i szumami tło wypełnione jest nisko brzmiącym i wyjącym brzmieniem generatora. Powolna zmiana następuje wraz z ponownym pojawieniem się szumiąco-chropowatych syntezatorowych pulsacji; szumiąco-drgające tło wypełniają krótkie i wysokie dźwięki przypominające brzmienie szlifierki, które przechodzą w dłuższe partie przy jednoczesnym nieznacznym uspokojeniu się szumów i drgań tła, gdzie dominuje teraz niskie brzmienie generatora, na które nakłada się długa, brzękliwa i lekko wibrująca partia przypominająca dźwięk świdra. Występują również pogwizdujące efekty dźwiękowe, szumiące i zapętlone pulsacje, zaś tło ponownie zagęszcza się wypełnione rozległym, dynamicznym i huczącym jednostajnym pulsem, następuje zgrzytliwa kakofonia dźwiękowa wsparta odległą, chłodną i wysoko zawieszoną przestrzenią. Zgrzytliwa kakofonia ustępuje miejsca przetworzonym riffom gitarowym wspartym warkotami generatora. W końcowej fazie utworu na dźwiękową fakturę nakłada się przeciągły, szorstko i wysoko brzmiący dźwięk przechodzący w wibracje i zakłócenia ze wzmacniacza, a następnie w chłodne i futurystyczne wibrujące syntezatorowe efekty przechodzące w szybkie i futurystyczne pulsacje, które jednak spowalniają nabierając bardziej stłumionego brzmienia, w tle występuje jednostajna i dynamiczna syntezatorowa pulsacja o suchym i chropowatym brzmieniu, która ustępuje miejsca chropowatej i bardziej rozmytej pulsacji syntezatorowej. Przestrzeń wypełnia wysoko brzmiąca syntezatorowa kakofonia dźwiękowa oraz zgrzytliwie i archaicznie brzmiąca wibrująca partia syntezatorowa tworząc razem w finale zgrzytliwą ścianę dźwięku połącżoną z drganiem tła. Na ,,odchodne" słychać jeszcze syk i odległe, wznoszące się i opadające, fabryczne dźwięki przypominające brzmienia wkrętarki.
   Utwór 7:38 wypełniony jest krótkimi, wznoszącymi się i opadającymi seriami warczących industrialnych szumów, które z czasem nabierają intensywności i twardego warkotliwego brzmienia. W tle słychać delikatne stukoty, z czasem pojawia się nawet zdublowany i syczący archaiczny werbel tworzący wraz ze stukotami coś w rodzaju lekkiej sekcji rytmicznej. Powoli strukturę muzyczną wypełniają długie i przetworzone riffy gitarowe, zgrzytliwe partie syntezatorowe przechodzące niekiedy w krótkie i psychodeliczne drgania, długie i warkotliwe brzmienie generatora, nisko brzmiące i drgające drone'owe organowe tło wsparte ciężkim i surowym huczącym pomrukiem, wreszcie także dynamiczne, chłodne, szorstkie i wibrujące brzmienie imitujące obrót koła maszynowego w końcowych fragmentach utworu. Całość wieńczy gwałtownie zmieniający częstotliwość warkot generatora.
   Drugą część albumu w całości wypełnia kompozycja 21:17, która choć też pozostaje w industrialnym klimacie fabryk, nawiązuje jednocześnie do stylu kosmische musik, odmiany space rocka, który w tamtym czasie był popularnym tematem wśród zespołów wywodzących się z kręgu krautrocka. Struktura muzyczna pierwszej części utworu charakteryzuje się warkotliwą organową pętlą (okazjonalnie stabilizującą się do równomiernego pulsowania), chropowatymi, wysoko i archaicznie brzmiącymi oraz krótkimi i chwiejnymi partiami klawiszy, krótkimi i basowo brzmiącymi psychodelicznymi pulsacjami syntezatorowymi, wibrującą, nisko i warkotliwie brzmiącą partią syntezatorową, krótkimi i zapętlającymi się przetworzonymi efektami gitarowymi podbitymi echami, brzęczącym generatorowym furkotaniem, odległymi dźwiękami przypominającymi buczenie elektrycznego młynka do kawy oraz krótkimi i brzękliwymi partiami syntezatorowymi przypominającymi dźwięki szlifierki. Z czasem pojawia się archaicznie brzmiąca i odległa chłodna przestrzeń oraz archaiczny i delikatny syczący werbel zwielokrotniony echem tworzący wraz z przytłumionymi, ale okazjonalnie wyrazistymi stukotami rodzaj sekcji rytmicznej. Strukturę muzyczną wypełniają szorstkie i wibrujące partie organowe, twarde furkoty, odległe i wyjące brzmienia przypominające dźwięk elektrycznego młynka do kawy, chłodne i wysoko brzmiące syntezatorowe efekty wibrujące, przetworzone gitarowe efekty, krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące syntezatorowe wejścia, lekko wznoszące się i opadające partie syntezatorowe o warkotliwym, ale wysokim brzmieniu, krótkie i wysoko brzmiące partie gitarowe, krótkie, nisko i archaicznie brzmiące syntezatorowe wstawki oraz wibrujące dudnienie w tle. W drugiej części utworu archaiczna quasi sekcja rytmiczna wycisza się i zanika, struktura muzyczna opiera się na zapętleniach sekcji skrzypcowej, pojawiających się i znikających nisko brzmiących partiach syntezatorowych, lekko przeciągłych szorstkich solówkach organowych, wibrującym bulgoczącym pogłosie w tle, szorstkiej stereofonicznej pulsacji, furkotach, długich i przetworzonych riffach gitarowych, krótkich, archaicznie i brzękliwie brzmiących syntezatorowych wstawkach, odległych i chłodnych partiach skrzypiec, krótkich wejściach przetworzonej harmonijki ustnej, lekko wibrującej, subtelnej i chłodnej partii organowej w tle, falującej partii smyczkowej przypominającej brzmienie Thereminu, krótkich i chłodnych solówkach klawiszowych o wysokim i archaicznym brzmieniu zwielokrotnionych echami, warkotliwym i przeciągłym brzmieniu generatora, przenikliwych, wznoszących się i opadających solówkach organowych o szorstkim brzmieniu harmonii, warkotliwych i równomiernych pulsacjach współgrających z chłodnymi i lekko przytłumionymi syntezatorowymi wibracjami, krótkich zgrzytach przechodzących w równomierne i chropowato brzmiące pulsacje, chłodnej, odległej, wysoko zawieszonej i buczącej partii syntezatorowej, warkotliwie brzmiącej syntezatorowej pętli wspartej chłodną, delikatną i przetworzoną partią gitarową, krótkich i wibrujących organowych wejściach przechodzących w krótkie, jednostajne i nieco metalicznie brzmiące solówki organowe, w końcowych zaś fazach utworu dodatkowo krótkich, psychodelicznych, podsycanych zwielokrotnionymi echami basowo brzmiących syntezatorowych efektach, przeciągłym i brzęczącym dźwięku generatora, zapętlonych gitarowych efektach, krótkich, sygnalizacyjnych i zapętlających się chłodnych solówkach klawiszowych o wysmukłym i archaicznym brzmieniu, warkotliwych syntezatorowych efektach oraz przetworzonych i wibrujących gitarowych riffach wieńczonych przez przepuszczony przez syntezator efektowny twardy riff gitarowy. Jeszcze krótko po zakończeniu utworu następuje parosekundowy, dyskretny warkot generatora. Przez cały utwór w tle na różnych częstotliwościach występują szumy, drgania, wibracje, pogłosy i liczne efekty stereofoniczne.
   Cały album jest połączeniem rocka eksperymentalnego z elektro-akustyczną muzyką konkretną stanowiąc wczesną formę muzyki industrialnej i drone charakteryzującą się niesamowitymi efektami dźwiękowymi i stereofonicznymi; jest to muzyka, która potrafi wywoływać prawdziwe mroczne i narkotyczne wizje bez zażywania środków odurzających czy psychotropowych.
   Album '71 bezpośrednio wpłynął na twórczość brytyjskich prekursorów rocka industrialnego, jak Cabaret Voltaire i Throbbing Gristle, a także na takich wykonawców, jak Brian Eno, David Bowie, formacje Coil, Yello oraz wiele innych. W XXI wieku album doczekał się wznowień nakładem amerykańskiej wytwórni Water, japońskiej Captain Trip i niemieckiego labelu Bureau-B. I Słusznie, ponieważ wydawnictwo to jest jednym z największych dźwiękowych Arcydzieł w historii rocka!
 
Tracklista:
 
1. "15:33"
2. "7:38"
3. "21:17"
 
Personel:
 
Hans-Joachim Roedelius – organ, electronically treated cello, audio-generator, amplifier
Dieter Moebius – organ, Hawaiian guitar, audio-generator, amplifier, helias
Conrad Plank – electronics, effects, producer
 
Written by, © copyright March 2012 by Genesis GM.

Neu! - Neu!, 1971;


01 marca 2023, 00:54

Neu! - debiutancki album niemieckiej, krautrockowej formacji, Neu!, założonej przez dwóch byłych muzyków zespołu Kraftwerk, gitarzystę Michaela Rothera i perkusistę Klausa Dingera, którzy w grudniu 1971 roku weszli do Windrose-Dumont-Time Studios w Hamburgu, nagrywając z pomocą legendarnego inżyniera dźwięku, Conny'ego Planka, nowatorski debiutancki album.
   Całość otwiera zgrabny i przyjemny, 10-minutowy utwór, Hallogallo, będący wizytówką brzmienia Neu!, z charakterystycznym dla Klausa Dingera stylem perkusyjnym zwanym później Motorik-beat, oraz transującą i lekko psychodeliczną partią gitary Michaela Rothera. Muzycy faktycznie przenieśli panujący ład i porządek z twórczości Kraftwerk, tak bardzo różniący ich od reszty krautrockowego towarzystwa. Pewnie dlatego z pewnym zaskoczeniem można przyjąć następną kompozycję, eksperymentalną Sonderangebot, pełną wszechobecnych improwizacji, chaosu, industrialnego zgrzytu, wibracji i mellotronowych zaciągnięć; utwór w zasadzie jest przykładem eksperymentalnej muzyki konkretnej z lat 60. prezentowanej przez Karlheinza Stockhousena, Pierre'a Schaeffera czy wczesną twórczość formacji Tangerine Dream.
   Utwór Weissensee jest powrotem to formy uporządkowanej z ciężkim, choć spowolnionym rytmem bębnów, psychodelicznym brzmieniem klawiszy i lekko bluesującą - jak u Rothera - frazą gitary.
Kompozycja Im Glück to znów powrót do eksperymentalnej formy muzycznej, w której na pierwszy plan wychodzi dźwięk wioseł uderzających o fale jeziora,  ustępujących miejsca przeciągłemu dźwiękowi generatora i delikatnie przetworzonej partii gitary, jednakże na powrót dźwięki wioseł uderzających o fale delikatnie wieńczą kompozycję.
   Negativland rozpoczyna introdukcja wypełniona jazgotem młota pneumatycznego, przetworzonymi dźwiękami tłumu i... doznającej orgazmu kobiety, po czym utwór zmienia charakter na formę uporządkowaną z hipnotycznym podkładem basowego pulsu, przesterami gitarowymi i wielokrotnymi zmianami - to przyspieszeniem, to zwalnianiem - sekcji rytmicznej.
   Wieńczący album utwór Lieber Honig jako jedyny ma formę wokalną, choć ciężko tu mówić o konwencjonalnej sekcji wokalnej; jest to bardziej depresyjne zawodzenie narkomana na głodzie dopięte delikatnie brzmiącą partią gitarową i przeciągłym brzękiem klawiszy. Całość zwieńcza znany z utworu Im Glück motyw wioseł uderzających o fale jeziora, które z czasem przybierają industrialny wydźwięk.
   Debiutancki album Neu! nie przyniósł co prawda formacji sukcesu komercyjnego, jednakże jest to jedno z najważniejszych płytowych wydawnictw w historii rocka, które wywarło bezpośredni wpływ na twórczość m.in. Davida Bowie'go, Iggy Popa, Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire, Gary'ego Numana, Fad Gadget czy Radiohead.
 
Tracklista:
 
1. "Hallogallo" 10:07
2. "Sonderangebot" 4:51
3. "Weissensee" 6:46
4. "Im Glück" 6:52
5. "Negativland" 9:47
6. "Lieber Honig" 7:18
 
Personel:
 
Michael Rother – guitar, bass guitar
Klaus Dinger – drums, guitar, taishōgoto (listed as "Japan Banjo" in the liner notes)
 
Additional personnel:
 
Konrad "Conny" Plank – producer, engineer
 
Written by, © copyright June 2015 by Genesis GM.

Faust - Faust IV, 1973;


25 lutego 2023, 02:01

Faust IV - album kultowej niemieckiej formacji krautrockowej, Faust, nagrywany w legendarnym studiu The Manor w angielskim Oxfordshire w czerwcu 1973 roku, wydany został 21 września 1973 roku.
   Na początku lat 70. do awangardowych zespołów niemieckich z kręgu art.-rocka przylgnęła etykieta zwana krautrockiem, nadana przez brytyjskich i amerykańskich dziennikarzy muzycznych; owa nazwa na tyle dobrze się przyjęła i wpisała w krajobraz muzyki, iż album zespołu Faust - Faust IV otwiera 12-minutowa instrumentalna, drone'owa kompozycja zatytułowana właśnie Krautrock, wypełniona przesterami syntezatorów wymieszanymi tu i ówdzie z prostymi riffami gitarowymi i nieco progresywną sekcją perkusyjną.
   Króciutki, piosenkowy numer The Sad Skinhead, będący też zapewne późniejszą inspiracją dla naszego Big Cyca (Ballada o smutnym Skinheadzie), jest kompozycją protopunkową z zaczątkami new wave i neue deutsche welle. Również w kolejnym numerze, Jennifer, daje się wyczuć genezę new wave i NDW, choć z minimalnym wpływem punka, za to - za sprawą silnego basowego pulsu sekwencera w podkładzie - utwór staje się protoplastą synth popu, a nawet industrialu; numer kończy się zresztą udziwnionym interlude, w którym występują brzmienia od hałaśliwej i drone'owej muzyki tła, po spokojne partie fortepianu i gitary akustycznej.
   Eksperymentalny utwór instrumentalny, Just a Second (Starts Like That!), chociaż niedługi, nieco ponad trzyminutowy, jest kompozycją wielowątkową - od art.-rockowego początku przypominającego dokonania wczesnego Can, przez psychodelę i udziwniony rock elektroniczny przypominający dokonania Neu! z jego debiutanckiego albumu, Neu! (1971), po free-jazzowe zakończenie utworu.
   Picnic on a Frozen River (Deuxieme Tableux), osadzony nieco w psychodelii lat 60., przypomina dokonania Faust z albumu So Far (1972). Także i ten utwór jest wielowątkowy; po piosenkowej pierwszej części, część drugą stanowi styl jazz-rockowy, w części trzeciej zaś następuje powrót do motywów z albumu So Far - konkretnie, do klawiszowych, przebojowo brzmiących chwytliwych solówek z utworu I've Got My Car and My TV.
   Giggy Smile, zaczynający się od konwersacji po niemiecku między muzykami, zawiera elementy folkloru: flamenco, muzyki celtyckiej, jazzowych akordów gitary akustycznej i... muzyki maszyn. Numer jest niezwykle oszczędny jeżeli chodzi o tekst i partie wokalne.
   Instrumentalna kompozycja Laüft... Heißt Das es Laüft Oder es Kommt Bald... Laüft jest połączeniem organowej psychodelii z ambientową elektroniką, która przechodzi w warczące syntezatorowe przestery, by nieoczekiwanie powrócić do łagodnych tonów wieńczących utwór, który przypomina nieco przyszłe dokonania formacji Cluster, Kraftwerk, a nawet Yello.
   Album finalizuje rewelacyjny (drugi, obok The Sad Skinhead, piosenkowy numer płyty) It's a Bit of a Pain o charakterze... country-bluesowym rodem z Delty Missisipi, jednak także i tu zespół genialnie wplótł niemiecką kulturę muzyki w postaci syntezatorowych pętli, wydłużonych przesterów i udziwnień; słychać jest tu również głos dziewczyny mówiącej po szwedzku.
   Album Faust IV jest jednym z najważniejszych wydawnictw rocka i rocka awangardowego lat 70. Jego współtwórcą jest legendarny niemiecki producent, Uwe Nettelbeck. Album, który promowany był przez kultowego brytyjskiego DJ-a, Johna Peela, wywarł ogromny wpływ na twórczość Davida Bowie'go, Briana Eno, czy formacji Throbbing Gristle i Cabaret Voltaire.
   Faust IV jest najlepszym albumem w dorobku formacji Faust, która niestety niedługo po jego wydaniu zawiesiła działalność na blisko dwadzieścia lat.
 
Tracklista:
 
1. "Krautrock" 11:47
2. "The Sad Skinhead" 2:43
3. "Jennifer" 7:11
4. "Just a Second" 3:35
5. "Giggy Smile / Picnic on a Frozen River, Deuxieme Tableau" 7:45
6. "Läuft...Heißt Das Es Läuft Oder Es Kommt Bald...Läuft" 4:28
7. "Run" 3:40
8. "It's a Bit of a Pain" 3:08
 
Personel:
 
Werner "Zappi" Diermaier – drums
Hans Joachim Irmler – organ
Jean-Hervé Péron – vocals, bass
Rudolf Sosna – vocals, guitar, keyboards
Gunther Wüsthoff – synthesizer, sax
Produkcja / obsługa techniczna:
Kurt Graupner – engineer
Uwe Nettelbeck – producer, cover artwork
Gunther Wüsthoff – cover artwork
 
Written by, © copyright May 2015 by Genesis GM.

Deutsch Amerikanische Freundschaft - Ein...


17 lutego 2023, 01:48

Ein Produkt der Deutsch-Amerikanischen Freundschaft - debiutancki album niemieckiej formacji eksperymentalnej, Deutsch Amerikanische Freundschaft, pochodzącej z Düsseldorfu znanej bardziej jako D.A.F. Zespół powstał w Düsseldorfie w 1978 roku założony przez szóstkę muzyków - Gabi Delgado-Lopeza (wokal), Roberta Görla (perkusja), Kurta Dahlke (klawisze), Michaela Kemnera (bass) oraz gitarzystę Wolfganga Spelmana. Na przełomie lat 1978-79 D.A.F. dokonał pierwszych rejestracji utworów demo, jednak niezadowolony z efektów końcowych wokalista, Gabi Delgado-López, postanowił opuścić zespół. Muzycy, którym jednak zależało na wydaniu albumu w jak najbardziej możliwie szybkim terminie nie szukali nowego wokalisty. Między lutym a kwietniem 1979 roku zarejestrowali całkowicie instrumentalny materiał składający się z 21 nieprzekraczających zazwyczaj dwóch minut eksperymentalnych, pozbawionych tytułów miniatur; całość zamykała się na półgodzinnym czasie trwania. Album ukazał się w listopadzie 1979.
   Chociaż D.A.F. kojarzony jest przede wszystkim z tzw. electro-punkiem oraz jako pionier stylu EBM, to materiał z debiutanckiego wydawnictwa znacznie odbiega nie tylko od tego z czego formacja znana była w latach 80., muzyka na Ein Produkt der Deutsch-Amerikanischen Freundschaft w znacznym stopniu różni się nawet od stylistyki i brzmienia materiału, który ukazał się rok później na drugim albumie D.A.F. - Die Kleinen und die Bösen (1980).
   Chociaż era krautrocka w Niemczech w zasadzie dobiegła już końca, to materiał z Ein Produkt der Deutsch-Amerikanischen Freundschaft usadowiony jest znacznie bliżej krautrocka aniżeli następne albumy D.A.F. zorientowane o wiele bardziej na syntezatorowe brzmienie, na tzw. electro punk będący podstawą nurtu EBM. Większość kompozycji na Ein Produkt der Deutsch-Amerikanischen Freundschaft oparta jest na punkowym bądź post punkowym riffie gitary, wyrazistym brzmieniu gitary basowej, eksperymentalnych partii syntezatorowych w tle, często także elektronicznej kakofonii oraz silnych uderzeniach perkusji Roberta Görla, które jako jeden z niewielu elementów charakteryzujących ten album przetrwały w dalszej twórczości D.A.F. stając się jednym z wizerunków brzmienia formacji.
   Brzmieniowo i stylistycznie w większości utworów na Ein Produkt der Deutsch-Amerikanischen Freundschaft panuje klimat przypominający wczesne dokonania legendarnej krautrockowej formacji Neu!, ale zdarzają się też i wyjątki od powyższej reguły, w których dany numer wyróżnia się detalami, w tym przypadku warto wyszczególnić kilka kompozycji, jak m.in. Untitled 7 składającą się z eksperymentalnego drone'owego tła z przeciągłym pojedynczym i powtarzającym się riffem gitary, któremu towarzyszy syntezatorowy chwyt.
   Untitled 11 charakteryzuje się uwydatnioną, kosztem gitar, eksperymentalną partią syntezatorową.
   Untitled 12 nabiera bardziej industrialnego charakteru; wyraźnie słychać tu echa przyszłej twórczości D.A.F., głównie za sprawą wyraźnego syntezatorowego basowego pulsu w podkładzie, również delikatniejszy rytm sekcji perkusyjnej przybiera formę znaną ze stylu neue deutsche welle, charakterystycznego dla twórczości D.A.F. w latach 80. Na to wszystko nakładają się wibrująco-industrialne brzmienia przypominające dźwięki wiertła, całości dopełniają delikatne post-rockowe partiei gitary.
   Untitled 15 to jedna wielka kakofonia brzmień perkusji, gitar i klawiszy tworzących razem ścianę dźwięku.
   Z kolei na elektroniczno-noise'owej kakofonii na tle niskiego brzmienia analogowego syntezatora i zabójczych uderzeń perkusji opiera się Untitled 16.
   Zamykająca album Untitled 21, druga obok Untitled 10 kompozycja przekraczająca trzy minuty, oprócz dotychczasowej eksperymentalno-punkowej struktury muzycznej, jako jedyny utwór albumu zawiera w pełni przemyślaną i poukładaną klawiszową linię melodii w tle.
   Album Ein Produkt der Deutsch-Amerikanischen Freundschaft, co zrozumiałe, nie przyniósł zespołowi sukcesu komercyjnego; był to jeden z ostatnich albumów nurtu krautrocka w erze punk rocka, kiedy krautrock w zasadzie był już martwym nurtem, jednak wydawnictwo zwróciło uwagę krytyki, m.in. legendarnego prezentera stacji BBC, Johna Peela, poprzez fakt wykorzystania na nim elementów punka. Wkrótce po ukazaniu się albumu skład D.A.F. opuścił klawiszowiec, Kurt Dahlke, który przeniósł się do formacji Der Plan, do D.A.F. z kolei powrócił wokalista, Gabi Delgado-López, formacja zaś przenosi się do Londynu rozpoczynając zupełnie nowy rozdział w swojej twórczości.
 
Tracklista:
 
Untitled - 0:44
Untitled - 1:03
Untitled - 0:19
Untitled - 2:33
Untitled - 1:07
Untitled - 0:45
Untitled - 0:43
Untitled - 1:48
Untitled - 0:55
Untitled - 3:15
Untitled - 0:59
Untitled - 1:19
Untitled - 0:36
Untitled - 1:41
Untitled - 0:25
Untitled - 1:47
Untitled - 1:24
Untitled - 2:08
Untitled - 1:32
Untitled - 1:13
Untitled - 0:31
Untitled - 3:07
 
Personel:
 
Kurt Dahlke - electronic instruments
Michael Kemner - bass-guitar
Robert Görl - drums, percussion
Wolfgang Spelmanns - guitar
 
Written by, © copyright January 2021 by Genesis GM.

Throbbing Gristle - The Second Annual Report...


09 lutego 2023, 01:29

The Second Annual Raport of - debiutancki album brytyjskiego zespołu rockowo-industrialnego, Throbbing Gristle, nagrywany między 18 październikiem 1976 roku, a 3 wrześniem 1977 roku, był najbardziej spektakularnym i kontrowersyjnym muzycznym wejściem od dekady, czyli od ukazania się premierowego albumu The Velvet Underground & Nico (1967) rozpoczynającego erę psychodeli i awangardy rocka w erze big-bitu. Dziesięć lat później premierowy longplay Throbbing Gristle, The Second Annual Raport of, rozpoczął erę rocka industrialnego w erze punka i disco. W zasadzie pojawienie się Throbbing Gristle w latach 70. było zjawiskiem na miarę pojawienia się The Velvet Underground i The Doors w latach 60. oraz Kraftwerk na początku lat 70.
W czasie kryzysu gospodarczego i bezrobocia, które wstrząsało Wielką Brytanią, do głosu doszła zbuntowana punkowa młodzież, odrzucająca idee hippisów i psychodelii oraz wszelką awangardę muzyczną, stawiając na prosty przekaz. W modzie było zakładanie zespołów punkowych, których członkowie nie potrafili zagrać na żadnym instrumencie ani nie znali też żadnych akordów muzycznych, odrzucali za to wszelkie nowinki techniczne, w tym syntezatory i, rzecz jasna, wszelkie zespoły grające bardziej rozbudowaną muzykę, w tym także wykonawców rocka progresywnego, takich jak Pink Floyd czy Yes. Zasada punkowców była prosta: tylko gitara, bas i perkusja.
   Throbbing Gristle miał swoje początki w psychodeli i rocku progresywnym; protoplastą zespołu była założona w 1969 roku przez pochodzącego z Manchesteru młodego hippisa, Genesisa P- Orridge'a, grupa performerska o nazwie COUM Transmissions, która nie była zespołem stricto muzycznym, choć grupa skomponowała na potrzeby swoich występów kilka eksperymentalnych utworów, nigdy nie wydała albumu, za to dawała szokujące wystawy performerskie pełne przemocy i seksu analnego, ogólnie przysparzając sobie złej sławy.
   3 września 1975 roku, w 36. rocznicę wypowiedzenia III Rzeszy wojny przez Wlk. Brytanię, członkowie COUM Transmissions w składzie Genesis P- Orridge, Cosey Fanni Tutti i Peter Chritopherson, powołali zupełnie nową formację, Throbbing Gristle, o typowo muzycznym charakterze, do której dołączył klawiszowiec i inżynier dźwięku, Chris Carter.
   Ideałami Throbbing Gristle były te same wartości, które przyświecały COUM Transmissions, jak dadaizm, futuryzm, twarde narkotyki i psychodela. Wielkimi mentorami zespołu byli, pisarz, awangardowy reżyser filmowy, zagorzały homoseksualista, były narkoman i guru hippisowskiej komuny zwanej Bitnikami, William S. Burroughs, awangardowy malarz i pisarz, zwany poetą dźwięku, Brion Gysin, ale również psychopatyczny morderca i muzyk, Charles Manson, który wsławił się zamordowaniem członków rodziny Romana Polańskiego. Oczywiście takie podejście do sprawy wróżyło zespołowi konfliktem ze środowiskiem punkowców, zwłaszcza, że Genesis P- Orridge otwarcie zarzucał punkowcom hipokryzję i zbyt... łagodne i oczywiste podchodzenie do tworzenia muzyki. Jednak zamiast konfliktu, muzycy Throbbing Gristle, obok panujących już na rynku muzycznym w latach 70. punk rocka, disco, glam rocka, rocka progresywnego i taniego popu, rozpoczęli - wraz z zaprzyjaźnionym performerem Monte Cazzazą - nowy nurt zwany rockiem industrialnym, którego założeniem była antymuzyczność i przeciwstawienie się panującym trendom na ówczesnej scenie muzycznej. I chociaż muzycy oficjalnie twierdzili, że nie potrafią grać na żadnym instrumencie, w rzeczywistości był to bardziej chwyt PR-wy mający na celu przypodobanie się środowisku punk rockowemu. W rzeczywistości Chris Carter był doskonałym inżynierem dźwięku mającym za sobą, mimo młodego wieku, pracę w BBC, Genesis P- Orridge, którego ojciec był perkusistą jazzowym, już jako nastolatek sam zaczynał od gry na perkusji, a w 1967 roku nagrał nawet własny solowy album. Peter Christopherson i Cosey Fanni-Tutti nie mieli co prawda wielkiego doświadczenia w tworzeniu muzyki, jednakże Christopherson jako artysta-fotografik miał okazję współpracować z ówczesnymi muzycznymi gigantami, jak Pink Floyd, Led Zeppelin czy UFO, tworząc dla nich okładki do ich albumów, sam zaś zafascynowany był twórczością Stockhausena i Joe Meeka, co też przelał na własną twórczość w Throbbing Gristle, z kolei Cosey Fanni-Tutti szybko opanowała podstawowe chwyty gitarowe, prezentując niekiedy całkiem bluesowe partie.
   Faktem jest, że zespół nie prezentował tradycyjnego schematu kapeli muzycznej typu ,,gitara-perkusja-bas" przyjmowanego ówcześnie na Wyspach, opierając swoje brzmienie na sekwencerze i syntezatorze skonstruowanym przez Chrisa Cartera (zespołu nie było stać na zakup Mooga), stworzonych przez Christophersona taśmach preparowanych i samplerze zrobionym z walkmanów połączonych z organową klawiaturą. Throbbing Gristle pasowali tym samym bardziej do schematu awangardowej sceny niemieckiej zdominowanej przez tego typu zespoły, aniżeli sceny brytyjskiej, na której Throbbing Gristle stał się odpowiednikiem The Velvet Underground i Kraftwerk.
   Zespół przeniósł się do wschodnio londyńskiej dzielnicy Hackney, gdzie założył własną wytwórnię Industrial Records.
Co prawda Throbbing Gristle już w 1975 roku nagrał swój pierwszy studyjny materiał, The First Annual Raport, jednak prawdopodobnie z przyczyny braku zainteresowania wydania materiału przez jakąkolwiek wytwórnię płytową, album do dziś nie został oficjalnie wydany, a dostępny jest wyłącznie w formie bootlegów. Faktyczny studyjny debiut zespołu nastąpił w listopadzie 1977 roku albumem The Second Annual Raport of, który studyjny jest tylko w założeniu, bowiem materiał studyjny zmiksowano tu z materiałem koncertowym z lat 1976-77.
   W dużej mierze The Second Annual Raport of przypomina bardziej debiutancki album Tangerine Dream, Electronic Meditation (1970), głównie przez wzgląd na mocno eksperymentalny charakter muzyki, bardziej kojarzącej się z krautrockiem i musique concrète.
   Już pierwszy utwór nie pozostawia żadnych złudzeń; industrial Introduction to minutowa dawka metalicznego, syntezatorowego wycia przechodzącego w następne połączone ze sobą w superutwór kompozycje, Slug Bait - ICA (live), Live at Southampton (live) i Live at Brighton (live) - jednakże każda z nich zasadniczo różni się od siebie; przypomina to zamysł z albumu Pink Floyd, Ummagumma (studio album, 1969).
   Slug Bait – ICA (live) to eksperymentalna mieszanka muzyki konkretnej, białych szumów i krautrocka z warstwą wokalną w formie deklamacji i krzyków Genesisa P-Orridge'a o wyraźnie psychopatycznym tonie w głosie. W tle utworu słychać również odgłosy publiczności. Slug Bait – Live at Southampton z kolei zawiera bardziej czysty dźwięk, bez szumów i zgrzytów oraz warstwy wokalnej; utwór oparty jest na rytmie gitary basowej, klawiszowych industrialnych solówkach, przesterach gitarowych i elektronicznych efektach dźwiękowych. Krótki, półtoraminutowy Slug Bait – Live at Brighton w całości wypełniony jest mrocznym, nisko granym drone'owym podkładem analogowego syntezatora, tło zaś uzupełniają zimne futurystyczne dźwięki rodem z gierek komputerowych na Atari. W utworze wykorzystano taśmy z wywiadu z kanadyjskim nastoletnim zabójcą. Eksperymentalny utwór w niemal niezauważalny sposób przechodzi w kolejną superkompozycję, Maggot Death, podobnie jak Slug Bait, podzieloną na odrębne części - studyjną, Live at Rat Club, Southampton (live) i Brighton (live).
   Maggot Death – Live at Rat Club, to powrót to formy krautrocka i musique concrète z syntezatorowymi efektami dźwiękowymi i przetworzonymi, przypominającymi głos psychopaty, krzykami Genesisa P-Orridge'a. Maggot Death – Studio, zawiera syntezatorowo-industrialne zgrzyty i przestery z chaotycznymi głosami, okrzykami i deklamacjami w tle. W drugiej części utworu pojawia się psychodeliczny basowy puls sekwencera, którego dźwięk łączy się i przechodzi w Maggot Death – Southampton (live), gdzie złowieszczy sekwencerowy puls stanowi główny kręgosłup utworu. Całość superkompozycji wieńczy Maggot Death – Brighton (live), który... nie jest utworem; w rzeczywistości to minutowy stek wyzwisk Genesisa pod adresem wyjącej z niezadowolenia publiczności. I tak się kończy pierwsza połowa albumu - wyjątkowo i dosadnie. Cynizm, wyzwiska i pogarda są oczywistym wymierzeniem karcącego ciosu otwartą dłonią w wyuzdaną twarz ,,melomana" popu oczekującego prostych i przyjemnych piosenek. To chyba jeden z najbardziej niesamowitych, bezpardonowych i genialnych momentów w historii rock'n'rolla. Ciekawostką jest fakt, że podczas wyciszania ów pseudo utworu, słychać jest wstęp do utworu formacji The Stooges, Down on the Street.
   Drugą część albumu wypełnia 20-minutowa suita After Cease to Exist – The Original Soundtrack of the Coum Transmissions Film, pochodząca jeszcze z czasów COUM Transmissions, oparta na strukturze muzyki konkretnej i krautrocka. Ta instrumentalna kompozycja jest kontynuacją (lub też ciągiem dalszym) utworu Charlesa Masnona, Cease to Exist. After Cease to Exist stanowił oprawę dźwiękową dla występów COUM Transmissions; utwór przypomina eksperymentalne dokonania Pink Floyd z końca lat 60. bądź Tangerine Dream z tzw. okresu "Pink Years" - konkretnie z albumu Zeit (1972).
   Gdyby The Second Annual Report of został nagrany w Niemczech i przez Niemców, zapewne byłby jednym z wielu przedstawicieli nurtu krautrocka i tzw. Berliner Schule, jednakże album został nagrany w Londynie przez Anglików, stając się największym awangardowym przełomem od czasu pojawienia się The Velvet Underground dekadę wcześniej.
   Do wznowienia CD albumu zostały dodane również utwory bonusowe w postaci singlowych Zyklon B Zombie i United. Kontrowersyjny, punkowo brzmiący Zyklon B Zombie utrzymany jest w dusznym klimacie panującym na The Second Annual Raport of; numer wyróżnia się punkowym riffem gitarowym, białymi szumami w tle i częściowo przetworzonym wokalem Genesisa P-Orridge'a śpiewającego jakby zza ściany sąsiedniego pomieszczenia. United stanowi całkowite przeciwieństwo tego, co dotąd zawarte było na The Second Annual Raport of; numer jest przykładem na to, że Throbbing Gristle perfidnie potrafił tworzyć piosenki o popowej, wręcz przebojowej strukturze, czym niejednokrotnie jeszcze zaskoczyć miał w przyszłości. United jest jednym z pierwszych synthpopowo-zimnofalowych brytyjskich numerów, który zaskakuje łagodnymi partiami wokalnymi Genesisa śpiewającego o miłości, oraz wyraźnym i sekwencyjnym rytmem automatu perkusyjnego. Piosenka doskonale wpasowałaby się do setlisty wczesnych albumów OMD czy Gary'ego Numana.
   Chociaż The Second Annual Report of nie przyniósł Throbbing Gristle sukcesu komercyjnego, album uważany jest za jedną z najważniejszych pozycji w historii muzyki elektronicznej i rockowej awangardy, jest też określany mianem początku nurtu rocka industrialnego.
   Michael Bonner z magazynu muzycznego Uncut określił muzykę na albumie jako „dziwnie hipnotyzującą, dystopijną kipiel dymu i pyłu azbestowego”, natomiast Anton Spice z wytwórni The Vinyl Factory docenił rolę albumu z jego prowokacyjną tematyką w budowaniu reputacji Throbbing Gristle jako postaci transgresyjnej w undergroundowej muzyce elektronicznej.
 
Tracklista:
 
1 Industrial Introduction 1:05
2 Slug Bait - ICA 4:21
3 Slug Bait - Live At Southampton 2:46
4 Slug Bait - Live At Brighton 1:19
5 Maggot Death - Live At Rat Club 2:50
6 Maggot Death - Studio 4:35
7 Maggot Death - Southampton 1:37
8 Maggot Death - Brighton 0:57
9 "After Cease To Exist" - The Original Soundtrack To The Coum Transmissions Film 20:19
10 Zyclon B Zombie 3:52
11 United 4:05
 
Personel:
 
Genesis P-Orridge – bass, clarinet, guitar, liner notes, violin, vocals
Chris Carter – synthesizers, programming, mixing, photography
Cosey Fanni Tutti – guitar, liner notes, photography, vocals
Peter Christopherson – processing, tape, trumpet, unknown contributor role
 
Written by, © copyright January 2014 by Genesis GM.