Kategoria

House, electro, electro pop, strona 5


U 96 - Das Boot, 1992;
05 lutego 2023, 18:25

Das Boot - debiutancki album niemieckiej formacji techno, U 96, powstałej w 1991 roku, na której czele stanął Alex Christensen. Album Das Boot został wydany w 1992 roku i stał się prawdziwym kamieniem milowym nowoczesnej muzyki klubowej, przede wszystkim okazał się pierwszym prawdziwym światowym przebojem muzyki techno torującym drogę wykonawcom pokroju The Prodigy, The Chemical Brothers czy całej rzeszy niemieckich i brytyjskich DJ-ów oraz wykonawców tego nurtu.
   Głównym przebojem płyty stał się singlowy numer tytułowy, otwierający album, Das Boot, będący przeróbką soundtracku autorstwa Klausa Doldingera z kultowej niemieckiej superprodukcji filmowej z początku lat 80. ,,Das Boot" (Okręt) w reżyserii Wolfganga Petersena, od której również nazwę zaczerpnął zespół. Das Boot jest mariażem oryginalnej orkiestralnej ścieżki dźwiękowej z filmu z mocarnymi partiami klawiszy oraz chłodną i minimalistyczną linią melodii dopełnioną przetworzonymi narracjami, brzmiącymi niczym wydawanie komend. Sekcja rytmiczna oparta została o technoidalny beat. Utwór szybko stał się numerem jeden list przebojów, zaś w Polsce w tamtym okresie wykorzystany został jako dżingiel popularnego wtedy programu TVP 2 ,,Antena".
Równie wielkim przebojem albumu był drugi z singli, I Wanna Be a Kennedy, nawiązujący do tajemnic z życia prywatnego prezydenta USA J. F. Kennedy'ego, oraz do tajemnic zamachu na jego życie. Numer jest połączeniem tradycyjnej, house'owej sekcji rytmicznej z klimatem minimal i industrialu.
Trochę słabiej na listach poradził sobie inny singiel albumu, Ambient Underworld, utrzymany w stylistyce modnego wówczas (zwłaszcza w kręgach euro dance) mariażu acid house'u z hip-hopem. Partie wokalne gościnnie zostały zaśpiewane przez parę zaproszonych wokalistów, Miss Melody (zaśpiewała także w Come 2 Gether) i rapera Satchmo (rap). Mimo gorszych, od dwóch poprzednich singli, notowań na listach przebojów, Ambient Underworld również należy uznać za przebój tego albumu.
   Pozostałe numery płyty prezentują się nie mniej ciekawie, poczynając od wspomnianego Come 2 Gether, po Der Kommandant, No Control i Sonar Sequences, które są przykładami połączenia klasycznego chłodnego acid house'u i minimalu, stanowiących wizytówkę stylu początku lat 90. Za wyjątkiem Come 2 Gether, trzy pozostałe kompozycje dotykają mrocznych klimatów II Wojny Światowej, genialnie oddając klimat grozy i napięcia.
   Art of U 96, najspokojniejszy moment płyty, jest motywem zaczerpniętym z klasycznego, minimalistycznego przeboju lat 80., Moments of Love, z repertuaru formacji The Art Of Noise. Utwór osadzony jest w klimacie ambientu z elementami industrialu.
   Sporty Animal-Loving Extrovert jest luźnym skojarzeniem naiwnej melodyjki rodem z gierek komputerowych z szorstkimi i drapieżnymi klawiszowymi wyziewami.
   Album finalizuje dwuminutowy reprise - Bonus Track, Das Boot (Klassik Version) - oparty na klasycznym brzmieniu ścieżki dźwiękowej z filmu "Okręt", które nieznacznie zostało uzupełnione o delikatny, ledwo słyszalny motyw klawiszy.
   Album Das Boot stał się przebojem, przede wszystkim w Europie, gdzie notowany był na listach przebojów m.in. w Austrii (5. miejsce), Szwajcarii (9. miejsce), Niemczech (Offizielle Top 100, 11. miejsce) czy w Szwecji, gdzie dotarł do 26. miejsca. Album stał się podstawą i wizytówką muzyki klubowej lat 90. oraz jednym z najważniejszych i najbardziej kultowych wydawnictw tamtej dekady.
 
Tracklista:
 
"Das Boot" – 5:14
"Come 2 Gether" – 3:49
"Der Kommandant" – 3:12
"No Control" - 4:30
"Art of U96" – 4:14
"I Wanna Be a Kennedy" – 5:31
"Ambient Underworld" – 3:51
"Sporty Animal-Loving Extrovert" – 3:00
"Sonar Sequences" – 6:00
"Bonus Track, Das Boot (Klassik Version) – 1:59
 
Personel:
 
Producer – Matiz / AC 16
Written-By – Alex Christensen (tracks: 2, 3, 5, 7 to 9), Hayo Panarinfo (tracks: 2, 3, 5, 7 to 9), Helmut Hoinkis (tracks: 2, 3, 5, 7 to 9), Ingo Hauss (tracks: 2, 3, 5, 7 to 9)
 
Written by, © copyright November 2013 by Genesis GM.
U 96 - Replugged, 1993;
05 lutego 2023, 17:59

Replugged - drugi album studyjny niemieckiej formacji U96 dowodzonej przez Alexa Christensena, wydany 7 czerwca 1993 roku po wielkim sukcesie debiutanckiego albumu, Das Boot, pierwszego światowego szlagieru muzyki techno, który wywarł niebagatelny wpływ na scenę klubową w latach 90.
Na albumie Replugged muzycy znacznie bardziej rozszerzyli swoje muzyczne horyzonty, inspirując się muzyką z kręgu synth z lat 80., połączyli nowoczesny beat ze starymi retrospektywnymi brzmieniami syntezatorów Mooga, house'ową sekcją rytmiczną ,,na czasie" z ,,niemodnymi" wówczas brzmieniami z lat 80. Nowością jest wokalny debiut Alexa Christensena, dzięki czemu numery nabierają jeszcze bardziej przyswajalnego charakteru, a wręcz przebojowości podkreślanej przez melodyjne refreny i ciepły głos wokalisty.
   Replugged w krótkim czasie powtórzył sukces komercyjny albumu Das Boot, stając się światowym przebojem głównie za sprawą utworów singlowych, jak Love Sees No Colour, numer będącego połączeniem stylu house i brzmień lat 80. Utwór był nieprzypadkowy i dość osobisty dla Alexa Christensena, bowiem nawiązywał do jego ówczesnego życiowego związku z ciemnoskórą holenderską dj-ką, Daisy Dee. Drugim z przebojowych singli albumu jest Night In Motion, utrzymany bardziej w klimacie ówczesnej sceny electro-dance, z charakterystyczną chwytliwą syntezatorową solówką i przebojowym refrenem.
Reszta albumu prezentuje muzykę electro o różnorodnych obliczach. Otwierający album utwór War Of The Worlds jest electro-house'ową przeróbką standardu rocka elektronicznego, The Eve of the War z 1978 roku, pochodzącego z repertuaru Jeffa Wayne'a, w którym oryginalny tekst i partię wokalną zastąpiono niemieckojęzyczną narracją. Linie melodii, choć syntezatorowe, utrzymane są dość blisko oryginalnym, retrospektywnym brzmieniom.
Kompozycja The Rainbow Factor, podobnie jak Love Sees No Colour, łączy nowoczesny beat sekcji rytmicznej z retrospektywnymi syntezatorowymi brzmieniami lat 80. Je Suis Selected, podobnie jak Night In Motion, utrzymany jest w stylistyce muzyki klubowej lat 90., zaś You Make Me Wonder podchodzi nawet pod styl nurtu EBM.
   Z mocniejszych uderzeń, kompozycje Feel Like A Dum Dum i Brainkiller, penetrują rejony rave i industrialu. Bardziej klasycznym numerem o house'owej strukturze jest nieco delikatniejsza i minimalistyczna, za to utrzymana w niezwykle szybkim tempie, kompozycja Young Girls.
Nie brakuje też spokojnych i nostalgicznych momentów w postaci utworu The One Russian utrzymanego w klimacie dark-ambientu połączonego z tradycyjnym baletem rosyjskim. Chwile spokoju i relaksu zapewnia tytułowy Theme From Unplugged (Part 1 & 2) składający się z dwóch części - pierwszej, ambientowej i drugiej, ambientowo-industrialnej. Kończący album utwór Without You jest powrotem do klimatów z albumu Das Boot, konkretnie - I Wanna Be a Kennedy.
   Album Replugged nie tylko osiągnął sukces na miarę Das Boot, ale okazał się przede wszystkim kamieniem milowym muzyki electro i house lat 90., jak i następnej dekady. To najprawdopodobniej najlepszy house'owy album w historii muzyki, a na pewno jest jednym z najbardziej kultowych wydawnictw lat 90., do którego z miłą chęcią i nostalgią powraca się nawet po dwudziestu latach.
   W 1993 roku album dotarł do 5. miejsca listy bestsellerów w Austrii, w Szwajcarii dotarł do 18. miejsca, w Niemczech osiągnął 21. pozycję, na Węgrzech dotarł do 24. miejsca, zaś w Szwecji notowany był na 33. miejscu Top 50 Albums. W Polsce, single Love Sees No Colour i Night in Motion były wielkimi przebojami stacji radiowej Eska.
 
Tracklista:
 
1. „War of the Worlds” 4:56
2. „Love Sees No Colour” 3:45
3. „Young Girls” 3:21
4. „Night in Motion” 4:15
5. „The Rainbow Factor” 3:35
6. „You Make Me Wonder” 3:08
7. „Theme From „Replugged” (Part I, Part II)” 5:14
8. „Je Suis Selected” 3:25
9. „Feel Like a Dum Dum” 2:31
10. „The One Russian” 3:06
11. „Brainkiller” 4:32
12. „Without You” 4:54
 
Personel:
 
Artwork [Grafik] – Christof Berndt
Cover – Neue Hülle
Mixed By – Jeo (tracks: 8 to 12), Matiz / AC 16 (tracks: 1 to 5)
Producer – Matiz / AC 16
Written-By – AC-Beat* (tracks: 2 to 12), Lagonda* (tracks: 2 to 12), Castioni* (tracks: 2 to 12), Wycombe* (tracks: 2 to 12)
 
Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.
Underworld - Beaucoup Fish, 1999;
02 lutego 2023, 01:24

Beaucoup Fish - piąty album studyjny brytyjskiego zespołu muzyki elektronicznej, Underworld, który ukazał się 1 marca 1999 roku. Wydawnictwo poprzedzone było ogromnym sukcesem singla Born Slippy .NUXX, który wykorzystany został w filmie "Trainspotting" (1996, reż. Danny Boyle), toteż album Beaucoup Fish, którego pierwotnym, roboczym tytułem był ,,Tonight Matthew, I'm Going to be Underworld", był niezwykle wyczekiwaną pozycją przez całą rzeszę fanów zespołu.
   Wydawnictwo otwiera blisko 12-minutowy dwuczęściowy utwór Cups, który rozpoczyna krótka filmowa introdukcja, po czym struktura muzyczna przechodzi w klasycznie utanecznioną i dynamiczną, choć dość subtelną house'ową formułę z przetworzoną przez vocoder partią wokalną w wykonaniu Karla Hyde'a. Druga, instrumentalna część kompozycji zmienia się znacznie; partie klawiszy stają się wyraźniejsze i agresywniejsze, zaś tempo secji rytmicznej przechodzi w styl break beat w klimacie twórczości formacji The Prodigy.
   Singlowy numer Push Upstairs zawiera już tradycyjną partię wokalną, zaś jego struktura muzyczna z mocnym, jednostajnym i agresywnym beatem automatu perkusyjnego, tłustym basowym pulsem w podkładzie, chłodną przestrzenią i fortepianowymi partiami, osadzona jest w klimacie progressive trance, podobnie zresztą, jak kolejny z singlowych utworów, Jumbo, gdzie, mimo wyrazistego i jednostajnego tempa sekcji automatu perkusyjnego oraz basowego pulsu w podkładzie, przestrzeń jest bardziej subtelna, a partia wokalna spokojniejsza, utrzymana wręcz niemal w sennej atmosferze.
   W blisko 10-minutowym utworze Shudder/King of Snake połączono house'owy beat automatu perkusyjnego z basowymi pulsującymi motywami sekwncerowymi zaczerpniętymi ze słynnego przeboju z lat 70. z repertuaru Donny Summer i Giorgio Morodera, I Feel Love.
   Winjer to numer, który oparty jest na delikatym, połamanym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, równie delikatnej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni i lekko przetworzonych przez vocoder partiach wokalnych. Piosenka oscyluje pomiędzy klimatami rodem z twórczości Moby'ego, a Pet Shop Boys lat 90.
   Zupełne wytchnienie od dotychczasowego dynamicznego tempa daje spokojny utwór, Skym, oparty jedynie na organowej przestrzeni, odległym i subtelnym syntezatorowym pulsie, nielicznych partiach fortepianowych oraz pełnej melancholii partii wokalnej, co przypomina o rockowych korzeniach Underworld. Numer inspirowany jest twórczością formacji This Mortal Coil.
   Dla odmiany, singlowy utwór Bruce Lee jest fuzją industrialu z hip hopem, w niektórych momentach przechodząc w rockowe sekcje perkusyjne. Kompozycja zawiera również rapowaną partię wokalną.
   Instrumentalny utwór Kittens jest klasycznym przykładem techno z morderczym i jednostajnym beatem automatu perkusyjnego w stylistyce progressive house oraz chłodną przestrzenią. W tle słychać też partie retrospektywnie brzmiącego syntezatora.
   Push Downstairs to spokojna i niesamowicie melancholijna kompozycja utrzymana w stylistyce łączącej trip-hop i soul z rapowaną partią wokalną. Słychać tu klimaty twórczości Tricky'ego czy zespołu Massive Attack.
   Utwór Something Like a Mama charakteryzuje się transowym i powtarzalnym pulsem basu w podkładzie oraz chłodną i melancholijną przestrzenią na tle połamanego jungle'owego beatu automatu perkusyjnego przechodzącego w tempo drum and bass - i na odwrót. Linie wokalne oparte są na spokojnym rapie.
   Album finalizuje chyba najlepszy utwór singlowy, Moaner, oparty na jedostajnym, klasycznie house'owym tempie automatu perkusyjnego, które z czasem nabiera intensywności, ebm-owym basowym pulsie sekwencera w podkładzie oraz początkowo subtelnych, ale z czasem coraz intensywniejszych house'owych partiach klawiszy, które ustępują miejsca początkowo spokojnym, a z czasem coraz bardziej intensywnym partiom wokalnym w wykonaniu Karla Hyde'a, na które powoli ponownie nakładają się house'owe partie klawiszowe nabierające intensywności wraz ze wzrostem intensywności partii wokalnej.
   Zgodnie z przewidywaniami wydawnictwo Beaucoup Fish okazało się ogromnym sukcesem komercyjnym. Do dziś jest to najlepiej sprzedający się album w dyskografii Underworld. Wszystkie single z wydawnictwa notowane były na przeróżnych listach przebojów. Wszystkie albumowe single wykorzystane zostały również w kasowym filmie ,,Batman & Robin" (reż. Joel Schumacher).
   Beaucoup Fish jest jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych wydawnictw lat 90. i jednym z najważniejszych albumów dla muzyki techno i sceny alternatywnej. Wydawnictwo otrzymywało entuzjastyczne recenzje najważniejszych światowych krytyków, zostało nawet nazwane elektronicznym odpowiednikiem albumu The Dark Side of the Moon i notowane był m.in. w Wlk. Brytanii na 1. miejscu zestawienia UK Independent Albums, 3. miejscu zestawienia UK Albums, 7. miejscu w Australii i w Nowej Zelandii, 22. miejscu w Niemczech w zestawieniu Offizielle Top 100, zaś w zestawieniu amerykańskiego US Billboard 200 album uplasował się na 93. miejscu.
   W USA wydawnictwo osiągnęło nakład 100 tys. sprzedanych egzemplarzy, tak samo jak w Wlk. Brytanii, gdzie otrzymało status Złotej Płyty. Jeszcze lepsze notowania album osiągnął w Japonii ze sprzedażą na poziomie 120 tys. egzemplarzy, z kolei w Niemczech sprzedał się w ilości 65 tys. sztuk.
Mimo tak ogromnego sukcesu, na rozstanie z Underworld zdecydował się klawiszowiec formacji, Darren Emerson, który skupił się od tej pory na karierze solowej i produkcji muzycznej.


Tracklista:


1. "Cups" 11:45
2. "Push Upstairs" 4:34
3. "Jumbo" 6:58
4. "Shudder/King of Snake" 9:29
5. "Winjer" 4:29
6. "Skym" 4:07
7. "Bruce Lee" 4:42
8. "Kittens" 7:30
9. "Push Downstairs" 6:03
10. "Something Like a Mama" 6:37
11. "Moaner" 7:32


Personel:


Karl Hyde – vocals, guitars
Rick Smith – keyboards and mixing, backing vocals
Darren Emerson – keyboards and mixing

 


Written by, © copyright December 2020 by Genesis GM.

 
Pet Shop Boys - Very, 1993;
02 lutego 2023, 01:07

Very - piąty studyjny album brytyjskiej formacji Pet Shop Boys okazał się być jej największym sukcesem komercyjnym z ponad pięć milionami egzemplarzy sprzedanych na całym świecie. Album ukazał się trzy lata po wydaniu Behaviour, w czasach dominacji narkotycznego grunge'u z jednej strony i tandetnego euro dance z drugiej strony, doskonale odnalazł się w realiach ówczesnej sceny pop oferując połączenie electro-popu z nowoczesną muzyką parkietową, jednak bez uciekania od tradycyjnych instrumentów, takich jak gitara czy saksofon, czego symptomy można było usłyszeć już na albumie Behaviour.
Sesje nagraniowe do Very miały miejsce w latach 1992-93 w londyńskich studiach nagraniowych Sarm West i Angel oraz w nowojorskim The Power Station. Producentem albumu był Stephen Hague odpowiedzialny już wcześniej za sukcesy albumów Pet Shop Boys - Please i Actually - a także m.in. albumów New Order, Jimmy'ego Somerville'a, Marca Almonda, Public Image Ltd., Holly'ego Johnsona, Erasure, The Communards, OMD. Premiera albumu nastąpiła 27 września 1993 roku.
W pierwszej kolejności warto zwrócić uwagę na utwory singlowe (aż pięć!), przede wszystkim przez wzgląd na fakt, że każdy osiągnął czołówki światowych list przebojów. Otwierający album Can You Forgive Her? brzmieniowo nawiązujący do czasów albumów Please i Actually, jako singiel ukazał się blisko cztery miesiące przed premierą Very, 31 maja 1993 roku, docierając do 1. miejsca zestawienia Dance Club Songs amerykańskiego Billboardu. W zestawieniach Billboardu singiel notowany był ponadto m.in. na 9. miejscu Bubbling Under Hot 100 Singles czy 10. miejscu Alternative Airplay. W Wlk. Brytanii singiel zajął 7. miejsce na UK Singles i 11. miejsce na UK Dance. Ponadto sukcesami wartymi odnotowania są m.in. 8. miejsce we Włoszech, 14. miejsce na European Hot 100 Singles czy 17. miejsce w Niemczech.
Dynamiczny i taneczny, I Wouldn't Normally Do This Kind of Thing, utrzymany w klimacie soulu lat 70. jako singiel ukazał się 29 listopada 1993 roku osiągając 2. miejsce zestawienia listy Dance Club Songs amerykańskiego Billboardu. W Wlk. Brytanii punktował na 13. miejscu na listach UK Dance i UK Singles.
Melancholijno-soulowy o połamanej sekcji rytmicznej numer Liberation w formie singla ukazał się 4 kwietnia 1994 roku plasując się na 14. miejscu UK Singles czy na 27. miejscu European Hot 100 Singles.
Yesterday, When I Was Mad, osadzony w klasycznej stylistyce house z rapowanym tekstem w strofie i przebojowymi partiami wokalnymi w refrenie, swoją singlową premierę miał 29 sierpnia 1994 roku docierając do 4. miejsca Dance Club Songs amerykańskiego Billboardu zaś w Wlk. Brytanii singiel zajął 13. miejsce UK Singles oraz 16. miejsce na UK Dance.
Go West, chociaż jest faktycznym zamknięciem Very, jako singiel bezpośrednio pilotował wydanie albumu ukazując się 6 września 1993 roku. Zarazem jest to powrót do sprawdzonego już wzorca przez Pet Shop Boys przy okazji sukcesu singla Always On My Mind (1988) z repertuaru Elvisa Presleya, bowiem z jednej strony Go West jest coverem utworu z repertuaru formacji Village People, z drugiej zaś strony utwór stał się bodaj największym hitem w dorobku Pet Shop Boys czym formacja przebiła własny sukces singla Always On My Mind wydanego pięć lat wcześniej. Singiel Go West w zestawieniach amerykańskiego Billboardu triumfował na 1. miejscu Dance Club Songs, 6. miejscu Bubbling Under Hot 100 Singles i 25. miejscu Dance Singles Sales. Ponadto singiel plasował się na 1. miejscu w Niemczech, 2. miejscach na UK Singles, European Hot 100 Singles oraz m.in. w Belgii, Francji i Szwajcarii, 3. miejscu w Holandii czy 4. miejscu w Hiszpanii.
Go West zaaranżowany został przez Pet Shop Boys w formę electro popu z nowoczenym beatem w sekcji rytmicznej i podniosłą klawiszową linią melodii oraz house'ową sekwencją klawiszy w tle. W warstwie wokalnej Neilowi Tennantowi towarzyszy wspomagający go męski chór. Samemu utworowi została nadana wymowa antykomunistyczna nawiązująca do upadku Związku Radzieckiego i Muru Berlińskiego oraz zwycięstwa demokracji i zachodnich wartości. Najciekawiej przedstawia się jednak samo zakończenie utworu składające się z podwójnego Interlude. Pierwsza cześć jest klasycznie house'owa, wybitnie utaneczniona, oddzielona od części drugiej - Postscript (I Believe In Ecstasy) - dwiema minutami ciszy. Wspomniany Postscript (I Believe In Ecstasy), króciutki, zaledwie nieco ponad minutowy soulowy numer śpiewany przez klawiszowca, Chrisa Lowe, stanowi perfekcyjne zamknięcie całego albumu. Postscript (I Believe In Ecstasy) spokojnie zresztą mógłby być (i powinien) samodzielnym utworem.
Warto zauważyć, że Go West do dzisiaj kojarzony jest bardziej z Pet Shop Boys aniżeli z Village People. Ciekawostką jest również fakt, że numer stał się stadionowym hymnem kibiców w Polsce.
Także i pozostałe utwory albumu Very warte są dogłębnej uwagi. A Different Point of View i The Theatre prezentują charakter electro popu o połamanej rytmice w stylu zwanym garage, z którym Pet Shop Boys eksperymentowali już na albumie Behaviour.
To Speak Is a Sin jest przepiękną electro popową balladą z chwytliwymi partiami saksofonu i chłodnym klimatem. To najlepszy obok Yesterday, When I Was Mad moment albumu.
Dreaming of the Queen, podobnie jak Liberation, prezentuje soulową melancholię będącą wizytówką brzmienia Pet Shop Boys począwszy od albumu Behaviour. Z kolei One and One Make Five, Young Offender oraz One in a Million, to numery o house'owej strukturze z nowoczesnym beatem sekcji rytmicznej, utrzymane w podobnej do Go West stylistyce.
Album całościowo okazuje się zaskakująco spójny i, mimo popowego charakteru, jest to muzyka nader inteligentna, stanowiąca idealne wypełnienie muzycznej sceny pierwszej połowy lat 90.
Very to kolejny punkt zwrotny w twórczości Pet Shop Boys. Album doskonale konkuruje z ówcześnie wydanymi albumami gigantów synth popu lat 80., jak Songs of Faith and Devotion (Depeche Mode), Republic (New Order) czy Liberator (OMD).
Album był numerem jeden m.in. w Niemczech, Wlk. Brytanii, Szwajcarii, wysokie 20. miejsce zajął na US Billboard 200.
Album Very został sklasyfikowany na 91. miejscu prestiżowego magazynu Q na liście najlepszych brytyjskich albumów wszechczasów.
Tracklista:
1. "Can You Forgive Her?" 3:53
2. "I Wouldn't Normally Do This Kind of Thing" 3:03
3. "Liberation" 4:05
4. "A Different Point of View" 3:26
5. "Dreaming of the Queen" 4:19
6. "Yesterday, When I Was Mad" 3:55
7. "The Theatre" 5:10
8. "One and One Make Five" 3:30
9. "To Speak Is a Sin" 4:45
10. "Young Offender" 4:50
11. "One in a Million" 3:52
12. "Go West" 8:22
Personel (skład podstawowy);
Neil Tennant – vocals
Chris Lowe – keyboards, programming, vocals
Muzycy sesyjni;
Pete Gleadall – programming
Anne Dudley – orchestra arrangement and conducting (tracks 3, 5, 7)
Phil Todd, Chris Davis, John Barclay, John Thirkell, Mark Nightingale – brass (track 12)
Richard Niles – brass arrangement, choir arrangement, additional keyboard arrangement (track 12)
J.J. Belle – guitar (tracks 3, 12)
Frank Ricotti – percussion (track 5)
Sylvia Mason-James – additional vocals (tracks 7, 8, 11, 12)
Dainton Connell – additional vocals (track 8 )
Carol Kenyon – additional vocals (tracks 9, 10)
Katie Kissoon – additional vocals (track 10)
Tessa Niles – additional vocals (track 10)
Joanna Wyatt, Thomas Rogers, Laurie Smith, Jody Smith, Nigel Francis, Francis Hatson, Lee Harris, Lucy Clark, Marie-Claire Peterson, Victoria Ferher – choir (track 7)
Scott Altman, James Bassi, Hugh Berberich, Rodne Brown, Maurizio Corbino, Martin Doner, Dan Egan, James Gandre, Paul Houghtaling, Michael Hume, Robert Kuehn, Drew Martin, Joseph Nelson Neal, Mark Rehnstrom, Steven Tachell, Frank Nemhauser – choir (track 12)
Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.
Pet Shop Boys - Bilingual, 1996;
02 lutego 2023, 00:46

Bilingual - szósty album brytyjskiej formacji electro popowej, Pet Shop Boys, nagrany dziesięć lat po jej udanym debiucie płytowym oraz trzy lata po ogromnym sukcesie komercyjnym albumu Very (największego płytowego sukcesu w dorobku formacji). Nic zatem dziwnego, że muzycy Pet Shop Boys postanowili kontynuować kurs obrany na albumie Very, a nawet bardziej go udoskonalić, przez co album może brzmi nieco mniej przebojowo, ale za całą pewnością nie gorzej niż Very.
   Sesje nagraniowe do albumu Bilingual miały miejsce w latach 1995-96 w londyńskich Bunk Junk & Genius i Sarm West and Sarm Hook End, w nowojorskim studiu Axis and Bass Hit oraz w The State House of Broadcasting and Sound Recording w Moskwie. Prepiera albumu nastąpiła 2 wreześnia 1996 roku (w USA osiem dni później).
   Zapowiedzią albumu był singiel Before, który ukazał się 22 kwietnia 1996 roku. Niezwykle utaneczniony numer jest typowym dla Pet Shop Boys tamtego okresu połączeniem klasycznej struktury house z elementami soulu lat 70. oraz klimatu melancholii, co było zapowiedzią kierunku, który zdominować miał album Bilingual. Singiel również przyniósł dobre rokowania zapowiadanemu albumowi, bowiem wysoko plasował się na listach przebojów, w tym na Billboardzie w kategoriach Dance Singles Sales, Bubbling Under Hot 100 Singles (7. miejsce) i Dance Club Songs (1. miejsce). W Wlk. Brytanii, na UK Singles, singiel zajął 7. miejsce, zaś do drugiej pozycji dotarł w Holandii.
   Premierę albumu Bilingual bezpośrednio pilotował singiel Se a vida é (That's the Way Life Is), który ukazał się 12 sierpnia 1996 roku. Utwór okazał się największym przebojem tego albumu. Se a vida é (That's the Way Life Is) podobno jest efektem fascynacji muzyków Pet Shop Boys brit-popem będącym wtedy na fali wznoszącej oraz twórczością zespołu Oasis. I faktycznie, słychać to w brzmieniu utworu, który jest połączeniem stylu i brzmienia brit pop z latin popem. Całość osadzona została na prostej, utanecznionej sekcji rytmicznej automatu perkusyjnego wzbogaconego latynoskimi uderzeniami żywej perkusji. Singiel dotarł m.in. do 8. miejsca na UK Singles, 9. miejsca w Holandii i 9. miejsca w Niemczech.
   Album Bilingual otwiera kompozycja nader ciekawa, rozbita na dwa utwory: Discoteca i singlowy Single z rzadkim w przypadku Pet Shop Boys industrialnym stylem, żywą sekcją perkusyjną i bębnami oraz typową dla Pet Shop Boys melancholią. Single ukazał się 11 listopada 1996 roku i notowany był m.in. na 14. miejscu na UK Singles, 2. miejscu w Izraelu czy 13. miejscu w Belgii.
   Metamorphosis jest przykładem świetnej orientacji muzyków Pet Shop Boys w trendach muzyki electro i klubowej lat 90. (co też charakteryzuje niemal cały ten jak i poprzedni album). Numer oparty jest o house'owy beat sekcji rytmicznej, zaś partie wokalne dzielą się na rapowaną strofę z męskim wokalem Neila Tennanta i kobiecy wokal w refrenie w gościnnym wykonaniu Sylvii Mason-James. To model typowy dla stylistyki euro-dance lat 90., który Pet Shop Boys potrafili przysposobić także na swój własny sposób, dodając klimat soulu i melancholii.
   Kolejnym przykładem bezbłędnej orientacji muzyków Pet Shop Boys w stylistyce electro i tanecznej scenie lat 90. jest następna piosenka, Electricity, która jest kontynuacją otwierających album dwóch pierwszych kompozycji. Electricity jest połączeniem czystego hip-hopu z brzmieniem electro, wokalnie partiami rapu Neila Tennanta wspomaga druga połowa formacji, klawiszowiec Chris Lowe.
   Jednak zdecydowanie najlepszym momentem wydawnictwa wydaje się być It Always Comes as a Surprise, jedna z najlepszych ballad jakie skomponowali muzycy Pet Shop Boys, łącząc elektronikę, soul i jazz. Zdecydowanie mocnym punktem utworu są partie saksofonu.
   Innym pop-soulowym numerem, ale o lekkim i melancholijnym charakterze jest The Survivors o delikatnej i połamanej, utanecznionej rytmice.
   Większość drugiej połowy albumu stanowią piosenki o ewidentnie utanecznionych rytmach. Singlowy A Red Letter Day A Red Letter Day, choć rozpoczęty mroczną industrialną introdukcją (i również zakończony takim samym industrialnym outro), numer przechodzi w nowoczesną, electro popową strukturę o house'owej sekcji rytmicznej oraz chłodnej przestrzeni przypominającej wokalizy. Numer ewidentnie swoim stylem i brzmieniem nawiązuje do przeboju Go West. Singiel, który ukazał się 17 marca 1997 roku dotarł do 9. miejsca na UK Singles.
   Trochę wolniejszy, Up Against It, zawiera subtelną i połamaną rytmikę automatu perkusyjnego, głęboki podkład basowego pulsu oraz lekko melancholijną, electro popową oprawę. Pod koniec piosenki pojawia się latynoska partia gitary.
   To Step Aside, w typowym dla Pet Shop Boys klimacie melancholii, ponownie osadzona jest w bardziej tanecznej stylistyce lat 90. charakteryzującej się house'ową sekcją rytmiczną. Piosenka wyróżnia się partią latynoskiej gitary w tle.
   Zamykająca album kompozycja, Saturday Night Forever, jest klasycznym połączeniem soulu lat 70. z utanecznioną, house'ową sekcją rytmiczną.
   I chociaż Bilingual w znacznej mierze jest rozwinięciem założeń z Very, album wyraźnie czerpie z wzorców z przełomu lat 80. i 90. nawiązując m.in. do wydanych w tamtym czasie albumów Cabaret Voltaire, Groovy, Laidback and Nasty czy The Beloved, Happiness.
   Album Bilingual, mimo, iż odniósł nieco mniejszy sukces komercyjny od Very, docierając do 4. miejsca w Wlk. Brytanii na UK Albums, 39. miejsca US Billboard 200, 7. miejsca w Niemczech (Offizielle Top 100), 10. miejsca na European Top 100 Albums czy 23. miejsca w Japonii, wydawnictwo jest ukoronowaniem twórczości Pet Shop Boys w latach 90. Muzyka o tanecznym charakterze przedstawia się tu w ambitnej formie, nie brak jest mieszania stylów muzycznych czy konwencjonalnego instrumentarium.
   W nagraniu albumu gościnnie wzięło udział wielu znakomitych muzyków; warto wspomnieć m.in. o znakomitym gitarzyście sesyjnym, J.J. Belle, saksofoniście, Andym Hamiltonie (współpracującym m.in. z Duran Duran, Paulem Mc Courtneyem, Radiohead czy Davidem Bowie) oraz legendarnym wokaliście i gitarzyście formacji The Smiths, Johnnym Marr, z którym Neil Tennant współpracował ponadto w supergrupie Electronic.
 
Tracklista:
 
Discoteca 4:37
Single 3:48
Metamorphosis 4:03
Electricity 4:58
Se A Vida É (That's The Way Life Is) 4:01
It Always Comes As A Surprise 6:07
A Red Letter Day 5:09
Up Against It 4:16
The Survivors 4:30
Before 4:32
To Step Aside 3:48
Saturday Night Forever 3:59
 
Personel (skład podstawowy):
 
Neil Tennant – vocals
Chris Lowe – keyboards, programming, vocals
 
Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.