Synth pop & cold wave, strona 26

Perfect Machine - trzydziesty siódmy album w dorobku legendarnego amerykańskiego jazzmana, Herbiego Hancocka, na którym artysta ponownie sięga po stylistykę house zapoczątkowaną kultowymi albumami, Future Shock (1983, jedno z największych osiągnięć w dorobku Herbiego Hancocka) i Sound System (1984), które wraz z Perfect Machine stworzyły tzw. ,,Techno Trylogię".

   Materiał do albumu Perfect Machine powstawał w studiu Garage Sale w Los Angeles oraz w Nowym Jorku w OAO Studios, Quad Studios i RPM Studios. Światowa premiera albumu nastąpiła 15 maja 1988 roku.

   Otwierający album tytułowy utwór, Perfect Machine, swoim wydźwiękiem, linią rytmiczną oraz wokalem przetworzonym przez wokoder bardziej zawiera w sobie coś z twórczości Kraftwerk z albumu Electric Cafe (1986) aniżeli nawiązania do superprzeboju Herbiego Hancocka, Rock It, z albumu Future Shock, niemniej jest to mocna pozycja otwierająca wydawnictwo.

   Kolejne numery albumu, Obsession, Vibe Alive i Beat Wise - zaśpiewane przez legendarnego funkowego wokalistę i gitarzystę, Leroy'a ,,Sugarfoot" Bonnera - utrzymane są w electro-jazzowo-soulowej stylistyce znanej z dwóch poprzednich albumów ,,Techno Trylogii". Najlepszym i najbardziej przebojowym z wymienionej trójki utworem jest Vibe Alive.

   Maiden Voyage/P. Bop dla odmiany ma bardziej funkowy posmak; także i tu pojawiają się nawiązania do brzmień Kraftwerk (przetworzona syntetycznie gitara basowa, wokoder, pulsująca linia rytmiczna), jednak utwór zahacza również o wcześniejszą twórczość Herbiego Hancocka z lat 70.

   Całkowitą przeciwwagą dla większości materiału albumu jest za to spokojna kompozycja, Chemical Residue. Mimo obecności industrialnych wstawek, utwór ma łagodny charakter podkreślany przez partię delikatnej gitary klasycznej. Utwór ma wymiar soulowy, lekko funkujący, co przypomina nieco twórczość... Kombi z przełomu lat 70. i 80.

   Do wersji CD albumu w formie bonusów dodano dwa remixy: Vibe Alive (Extended Dance Mix) zawierającą retrospekcje ze wszystkich trzech albumów ,,Techno Trylogii", oraz Beat Wise (12-Inch Edit) w stylu bardzo przypominającym syntezatorowe dokonania New Order.

   Chociaż album został dość chłodno przyjęty przez krytykę, Perfect Machine stanowi idealne zwieńczenie ,,Techno Trylogii", do dziś jest to jeden z najbardziej kultowych albumów spod znaku stylu house i electro.

 

Tracklista:

 

"Perfect Machine" - 6:35

"Obsession" - 5:20

"Vibe Alive" - 5:26

"Beat Wise" - 5:52

"Maiden Voyage/P. Bop" - 6:34

"Chemical Residue" - 6:01

"Vibe Alive" (extended dance mix) - 8:13

"Beat Wise" (12-inch edit) - 6:28

 

Personel:

 

Herbie Hancock – piano, Fairlight CMI Series I & II, Rhodes Chroma, Macintosh Plus, Yamaha DX1, Yamaha DX7 and DX7IIFD, Kurzweil K250, Yamaha TX816, Oberheim Matrix–12, Akai S900, vocoder

Jeff Bova, Pete Sturge – synth programming

Bootsy Collins – bass guitar, vocoder

Mico Wave – Minimoog bass, talk box, vocoder

Pete Sturge - keyboards, samples and editing

Nicky Skopelitis – Fairlight drums

Grand Mixer DXT – turntables, sound effects

Leroy "Sugarfoot" Bonner – vocals

 

Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.

Curiosum - dziewiąty album studyjny niemieckiej formacji, Cluster, nagrywany w studiu Hamet Hof w Wiedniu i wydany w maju 1981 roku nakładem wytwórni Sky Records, był ostatnim albumem Cluster nagranym pod szyldem tej wytwórni.

   U progu lat 80. XX wieku niemieckie zespoły wywodzące się z nurtu krautrocka na ogół popadały w poważne kryzysy. Can, Faust, Mythos czy Neu! uległy rozwiązaniu, zaś inne, takie jak Kraftwerk, Tangerine Dream czy Ash Ra Tempel (Ashra) coraz bardziej unowocześniały swoje elektroniczne instrumentarium, stopniowo przechodząc na cyfrowe syntezatory przy jednoczesnym braku pomysłów na nowe brzmienie, dlatego też tytuł wydanego w maju 1981 roku albumu Cluster ,,Curiosum" wydaje się w zupełności trafiony, bowiem album oferuje zupełny powrót do prostej analogowej elektroniki.

Żeby było jeszcze bardziej kuriozalnie - dekadę wcześniej Cluster dysponował znacznie bardziej rozbudowanym elektronicznym instrumentarium niż ówczesne Kraftwerk i Tangerine Dream - teraz zaś było na odwrót.

   Album Curiosum otwiera zupełnie pogodny, niemal erotycznie sprośny numer, Oh Odessa, z powtarzalną melodyjną i łatwo wpadającą w ucho chwytliwą solówką klawiszową.

   Dalsza część albumu prezentuje się bardziej chłodno i mrocznie. Utwory Proantipro i Seltsame Gegend oparte są na proto-house'owym pulsie sekwencerowego basu z charakterystycznymi syntetycznymi udziwnieniami dźwiękowymi podobnymi do tych z albumu Zuckerzeit (1974).

   Druga część albumu zaczyna się od nastrojowego, niespełna czterominutowego numeru, Helle Melange. Jest to powrót do analogowej elektroniki początków lat 70., której klimat niemal do złudzenia przypomina wczesne wydawnictwa Jeana Michela Jarre'a. Kompozycja mocno oscyluje w klimacie muzyki z futurystycznych gierek na Atari i Commodore 64.

   Następny numer - króciutki Tristan in der Bar - jest powrotem do prostej moogowej elektroniki lat 60. w wykonaniu duetu Perrey and Kingsley.

   Charlic jest połączeniem mrocznego walczyka (sekwencerowy kręgosłup utworu) i chwytliwej analogowej solówki klawiszowej w pogodnym nastroju rodem z twórczości wczesnego J.M. Jarre'a.

   Całość wieńczy utwór Ufer nawiązujący tym razem do własnych korzeni. Ponad ośmiominutowa kompozycja oparta jest na niemal jednostajnym psychodelicznym brzmieniu organów Farfisa, wokół którego rozbrzmiewają dźwięki ambientowych syntezatorowych szumów, delikatnych smyków, a nawet subtelnej sekcji dętej. Utwór charakteryzuje przepiękny klimat z pogranicza jawy i snu.

   Ciekawostką albumu jest całkowity brak sekcji perkusyjnych w utworach, jednakże album świetnie utrzymują w rytmie (poza spokojnym Ufer) wyraziste pulsacje sekwencerowe.

   Niestety, wspomniany na wstępie kryzys zespołów wywodzących się z nurtu krautrocka nie ominął również Cluster. Po wydaniu albumu Curiosum, formacja zawiesiła działalność na niemal 10 lat.

   Jednakże ze wszystkich albumów wydanych przez zespoły z kręgu krautrocka na początku lat 80., Curiosum wydaje się być tym najspójniejszym i najciekawszym pod względem artystycznym.

 

Tracklista:

 

"Oh Odessa" – 3:15

"Proantipro" – 7:30

"Seltsame Gegend" – 8:00

"Helle Melange" – 3:45

"Tristan in der Bar" – 3:00

"Charlic" – 4:40

"Ufer" – 8:40

 

Personel:

 

Hans-Joachim Roedelius – synthesizer

Dieter Moebius – synthesizer

 

Written by, © copyright July 2013 by Genesis GM.

Afternoons In Utopia - drugi album studyjny niemieckiej formacji synth popowej, Alphaville, nagrywany pomiędzy wrześniem 1985, a majem 1986 roku, wydany został po światowym sukcesie albumu debiutanckiego zespołu, Forever Young - 5 czerwca 1986 roku.

   Produkcją albumu zajęli się Peter Walsh, Wolfgang Loos, Michael Barbiero oraz Steve Thompson, który odpowiedzialny był za sukcesy m.in. Madonny, Johna Lennona, czy także późniejsze sukcesy Guns N' Roses.

   Względem albumu Forever Young na Afternoons in Utopia w składzie Alphaville nastąpiła roszada; miejsce klawiszowca, Franka Mertensa, zajął Ricky Echolette. Album wywołał dość duże zaskoczenie, przede wszystkim zmianą stylu w stosunku do Forever Young. Formacja odeszła od wybitnie synth popowego stylu, by penetrować ambitniejsze, niekiedy niemal rockowe i symfoniczne rejony. Nic w tym zresztą dziwnego, bowiem w 1986 roku wiele zespołów synth popowych, w tym Depeche Mode, Yello, The Human League czy New Order zaczęło penetrować nowe rejony muzyczne, co miało związek ze znacznym spadkiem popularności synth popu na rzecz funku czy brzmień gitarowych w postaci glam rocka i pudel metalu. Nadchodzące zmiany w stylistyce zespołu usłyszeć można było już na zapowiadającym album singlu, Dance With Me, który ukazał się w marcu 1986 roku. Choć piosenka utrzymana jest jeszcze ewidentnie w synth popowej stylistyce, w dodatku brzmieniowo bliskiej albumowi Forever Young, to uwagę zwracają partie gitarowe, po które Alphaville sięgnął po raz pierwszy, ale i nie ostatni. Singiel Dance with Me okazał się hitem list przebojów, który dotarł do 22. miejsca na amerykańskiej US Billboard Dance/Club Play Chart, 5. miejsca w Szwecji, 9. miejsca w Szwajcarii, 14. miejsca we Francji, zaś w Polsce singiel osiągnął status numeru jeden. Sukces singla Dance with Me był też dobrym prognostykiem dla albumu Afternoons in Utopia, który rozpoczyna frapująca 42-sekundowa introdukcja, IAO, zaśpiewana a'capella, niczym hymn, przez Mariana Golda z towarzyszeniem dziecięcego chóru.

   Fantastic Dream, z żywą sekcją perkusyjną oraz riffami gitarowymi, ma niemal progresywny charakter. To coś, czego dotąd u Alphaville jeszcze nie było.

   Również mrokiem i chłodem napełnione są utwory, The Voyager z dodatkiem sekcji dętej nadającej utworowi bardziej soulowego wymiaru oraz singlowe piosenki - utrzymana w stylistyce gitarowego new wave i cold wave Jerusalem oraz Red Rose, która mimo wsparcia sekcji dętej, zachowuje charakter gitarowego new wave. Wszystkie te piosenki charakteryzują się ponadto żywą sekcją perkusyjną. Jerusalem jako singiel ukazała się w listopadzie 1986 roku, zaś Red Rose w kwietniu 1987 roku, jednak żadna z nich nie powtórzyła sukcesu Dance With Me.

   Klimat baroku prezentuje genialny utwór tytułowy, Afternoons in Utopia, z kolei smutek przenika przez przepiękną, ambientową balladę, Lassie Come Home. Interesujący jest również króciutki, półtoraminutowy i depresyjny numer, 20th Century.

   Luźniejsze i bardziej utanecznione oblicze albumu - oprócz wspomnianego wcześniej, Dance With Me - prezentują singlowe numery, Sensations oraz Universal Daddy. Sensations ukazał się w grudniu 1986 roku. Utwór utrzymany jest w stylistyce synth pop i cold wave z elementami funku, jazzu, soulu, rumby i cha cha.

   Universal Daddy był singlem bezpośrednio pilotującym premierę albumu Afternoons in Utopia; singiel ukazał się w czerwcu 1986 roku. Numer o wyraźnie synth popowej strukturze, charakteryzuje się pulsującym podkładem sekwencera oraz niezwykle przebojowymi solówkami klawiszy i liniami wokalnymi. Kompozycja, mimo obecności sekcji dętych i podkładów gitarowych, brzmieniowo jest dość bliska klimatom albumu Forever Young, choć nie brakuje tu noworomantycznnych wpływów twórczości Ultravox. O ile Sensations przeszedł bez większego echa, to Universal Daddy jest drugim obok Dance With Me przebojem albumu, choć sukces Universal Daddy jest znacznie skromniejszy - singiel dotarł do 26. miejsca w Szwajcarii. Całość albumu finalizuje minimalistyczna miniaturka, Lady Bright.

   Album Afternoons in Utopia, choć osiągnął spodziewany sukces komercyjny, to nie był on tak spektakularny jak w przypadku Forever Young, choć Afternoons in Utopia dotarł o sześć pozycji wyżej w zestawieniu amerykańskiego US Billboard 200 - do 174. miejsca. Ponadto album notowany był na 7. miejscu w Szwecji, 12. miejscu w Szwajcarii, 13. miejscu w Niemczech czy 41. miejscu we Włoszech.

   Warto wspomnieć o szerokim spektrum użytego na albumie - przy wsparciu całej armii muzyków sesyjnych - instrumentarium, jak instrumenty dęte, perkusja i gitary .

   Album Afternoons in Utopia był ostatnim tak dużym międzynarodowym sukcesem komercyjnym Alphaville.

 

Tracklista:

 

1. "IAO" 0:42

2. "Fantastic Dream" 3:56

3. "Jerusalem" 4:09

4. "Dance With Me" 3:59

5. "Afternoons in Utopia" 3:08

6. "Sensations" 4:24

7. "20th Century" 1:25

8. "The Voyager" 4:37

9. "Carol Masters" 4:32

10. "Universal Daddy" 3:57

11. "Lassie Come Home" 6:59

12. "Red Rose" 4:05

13. "Lady Bright" 0:43

 

Personel (skład podstawowy):

 

Marian Gold – lead and backing vocals

Bernhard Lloyd – rhythm keyboards, programming, electric guitar, drum machine

Ricky Echolette – lead keyboards

 

Written by, © copyright May 2013 by Genesis GM.

 

Lifelines - siódmy album studyjny norweskiej formacji A-ha, nagrywany między czerwcem 2001 a styczniem 2002 roku, wydany został 24 kwietnia 2002 roku. Za produkcję albumu odpowiedzialni byli Ian Caple, Martin Landquist, Clive Langer, Alan Winstanley oraz Stephen Hague doskonale znany ze współpracy m.in. z New Order, Pet Shop Boys czy Blur.

   Początek dekady lat 2000. przyniósł ze sobą powrót mody na zespoły muzyczne i brzmienia lat z 80. Nastąpiły udane powroty takich wykonawców, jak Depeche Mode, New Order, Pet Shop Boys, The Cure, Kraftwerk, The Human League, Simple Minds i oczywiście A-ha.

   W odróżnieniu od wymienionych brytyjskich gigantów spod znakui synth pop / new wave A-ha nie wrócili brzmieniem do swoich korzeni z lat 80., wręcz przeciwnie, album Lifelines jest kontynuacją założeń z poprzedniego wydawnictwa studyjnego formacji, Minor Earth Major Sky (2000), toteż dominują tu nastrojowe ballady, dosyć charakterystyczne dla tria z Norwegii, okraszone delikatnym i anielskim wokalem Mortena Harketta, z czego najlepsze z całą pewnością są Time and Again, A Little Bit, Turn the Lights Down oraz tytułowy Lifelines. Chyba warto jeszcze nadmienić gościnny udział wokalistki formacji Bel Canto, Anneli Marian Drecker, w utworze Turn The Lights Down.

   Inną charakterystyczną cechą albumu jest wyraźne kroczenie w kierunku britpopu (często łączonego z trip-hopową rytmiką i elektroniczną oprawą) oraz nowoczesnej muzyki klubowej. Nie brakuje tu dynamicznych numerów, jak You Wanted More, Did Anyone Approach You? Afternoon High i Oranges on Appletrees.

   Kompozycje There's a Reason for It, Less Than Pure i Dragonfly z kolei wyróżniają się britpopowym klimatem mocno podchodzącym pod styl Coldplay.

   Jedynymi nawiązaniami brzmieniowymi do lat 80. są mocno utaneczniony, synth popowy numer w stylu retro, Cannot Hide, oraz przepiękna syntezatorowa ballada, Forever Not Yours, którą charakteryzuje również genialny teledysk w reżyserii Haralda Zwarta nakręcony na Kubie.

   Całość albumu to udane połączenie zarówno melancholii, jak i dobrego nastroju. Album Lifelines przyniósł A-ha ogromny sukces komercyjny, również wszystkie pochodzące z niego single - Forever Not Yours, Lifelines oraz Did Anyone Approach You? - usadowiły się wysoko na światowych listach przebojów. Singiel Forever Not Yours, który ukazał się 2 kwietnia 2002 roku, dotarł m.in. do 2. miejsca w Czechach, 18. miejsca w Niemczech, 175. miejsca na brytyjskiej UK Singles, zaś w rodzinnej Norwegii singiel był hitem numer 1. Singiel Lifelines, którego premiera miała miejsce 8 lipca 2002 roku, uplasował się na 32. miejscu w Niemczech, 78. miejscu UK Singles, zaś w Norwegii dotarł do 18. miejsca. 32. miejsce w Niemczech z kolei osiągnął trzeci z singli albumu, Did Anyone Approach You?, który ukazał się 30 września 2002 roku. Sam album Lifelines był numerem jeden na listach przebojów w Norwegii i Niemczech, zajął również 4. miejsce zestawienia European Albums, ponadto dotarł m.in. do 6. miejsca w Szwajcarii, 8. miejsca w Polsce, 9. miejsca w Danii, 30. miejsca we Francji oraz 67. miejsca na UK Albums. Tym samym A-ha osiągnęło szczyt popularności na miarę ówczesnych sukcesów Depeche Mode lub New Order, co przełożyło się także na entuzjastyczne przyjęcie zespołu podczas światowej trasy koncertowej promującej album.

 

Tracklista:

 

Lifelines – 4:17

You Wanted More – 3:39

Forever Not Yours – 4:06

There's A Reason For It – 4:21

Time And Again – 5:03

Did Anyone Approach You? – 4:10

Afternoon High – 4:30

Oranges On Appletrees – 4:16

A Little Bit – 4:10

Less Than Pure – 4:13

Turn The Lights Down – 4:14

Cannot Hide – 3:19

White Canvas – 3:27

Dragonfly – 3:19

Solace – 4:20

 

Personel (skład podstawowy):

 

Morten Harket - vocals

Magne Furuholmen - keyboards

Paul Waaktaar-Savoy - guitar

 

Written by, © copyright March 2013 by Genesis GM.