Synth pop & cold wave, strona 27

Behaviour - czwarty studyjny album brytyjskiej synth popowej formacji, Pet Shop Boys, nagrywany między majem a czerwcem 1990 roku w Abbey Road studio i Sarm West studio w Londynie, oraz w monachijskim studiu Red Deer, ukazał się 22 października. 1990 roku. W tym czasie zespół miał już mocno ugruntowaną pozycję na światowym rynku muzycznym dzięki trzem poprzednim studyjnym wydawnictwom (a także albumowi z remixami, Disco, 1986), które szturmowały, wraz z pochodzącymi z nich singlami, światowe listy przebojów, przede wszystkim synth popowymi przebojami o utanecznionym charakterze.
   Mimo ogromnej popularności muzycy Pet Shop Boys ciągle poszukiwali nowych muzycznych wyzwań, czego efektem był wydany w 1988 roku album Introspective, gdzie formacja sięgnęła po zyskujący coraz większą popularność, przybyły do Europy z Chicago i Detroit styl acid house. Pet Shop Boys jako jeden z pierwszych popularnych wykonawców zaczął łączyć acid house z popem, co przyniosło zespołowi ogromny sukces komercyjny.
   Następne wydawnictwo studyjne, Behaviour, stanowiło zatem kolejny rozdział w twórczości Pet Shop Boys. Chcąc poszukać czegoś nowego - inaczej niż na Introspective - tym razem formacja ukazuje swoje mniej utanecznione oblicze, sięgając jednocześnie po raz pierwszy po gitarę. Również o wiele odważniej użyto sekcji smyczkowej czy dętej.
   Album otwiera uzupełniony o introdukcję singlowy numer, Being Boring, w charakterystycznym dla twórczości Pet Shop Boys lat 90. klimacie melancholijnego electro-popu. Jest to zarazem największy przebój tego wydawnictwa. Singiel. który ukazał się 12 listopada 1990 roku, czyli niedługo po ukazaniu się Behaviour, osiągnął 20. miejsce na brytyjskiej liście przebojów, dotarł również na 10. miejsce US Dance Singles Sales w zestawieniu amerykańskiego Billboardu, 13. miejsca w Niemczech i Hiszpanii, czy 27. miejsca w zestawieniu European Hot 100 Singles.
   Utrzymane w podobnej tonacji średnio-szybkiego, melancholijnego electro-popu jak Being Boring są również kompozycje This Must Be the Place I Waited Years to Leave i How Can You Expect to Be Taken Seriously? będący trzecim singlem wydawnictwa, oraz jego czwarty singiel i zarazem zamykający album utwór, Jealousy.
   Wydany 11 marca 1991 roku singiel How Can You Expect to Be Taken Seriously? dotarł m.in. do 4. miejsca zestawienia UK Singles w Wlk. Brytanii, 7. miejsca zestawienia European Hot 100 Singles i 19. miejsca US Dance Singles Sales w zestawieniu amerykańskiego Billboardu, zaś wydany 27 maja 1991 roku singiel Jealousy plasował się m.in. na 12. miejscu zestawienia UK Singles w Wlk. Brytanii, 19. miejscu w Hiszpanii i w zestawieniu European Hot 100 Singles, oraz na 20. miejscu w Niemczech.
   W swych poszukiwaniach muzycy Pet Shop Boys sięgnęli również po raz pierwszy po coś, co będzie znakiem firmowym ich twórczości przez całą dekadę lat 90. - stylistykę soulu lat 70. z melancholijną oprawą elektroniczną, raz spowolnioną, a niekiedy zabawioną tak zwanym stylem garage. W tej stylistyce osadzone są takie piosenki, jak To Face the Truth, Only the Wind, My October Symphony, oraz prawdziwa wisienka na torcie całego albumu, kompozycja Nervously, wyróżniająca się w podkładzie sekwencerowym basowym pulsem w stylu twórczości zespołu Kraftwerk, która ogólnie jest najlepszym momentem całego wydawnictwa.
   Jedynymi dynamicznymi, wybitnie synth popowymi wyjątkami albumu są singlowy numer So Hard, drugi obok Being Boring wielki przebój wydawnictwa, oraz utwór The End of the World, choć obie kompozycje zawierają nowoczesny, house'owy beat automatycznej sekcji rytmicznej. Warto nadmienić, że So Hard jako singiel bezpośrednio pilotował wydanie albumu Behaviour, ukazując się 24 września 1990 roku. Singiel szturmował listy przebojów docierając m.in. do 2. miejsca US Dance Singles Sales w zestawieniu amerykańskiego Billboardu, to samo miejsce singiel osiągnął w Szwajcarii, Hiszpanii i we Włoszech, 3. miejsce zanotował w Niemczech, Szwecji, Irlandii i w zestawieniu European Hot 100 Singles, oraz osiągnął 4. miejsce w zestawieniu UK Singles w Wlk. Brytanii, a to tylko niektóre z wymienionych sukcesów.
   Całościowo wydawnictwo Behaviour okazało się być dość trudnym do przełknięcia materiałem dla dotąd popowo-dyskotekowo nastawionych fanów Pet Shop Boys, zyskało jednak przychylność bardziej ambitnych odbiorców. Album dotarł do 2. miejsca zestawienia brytyjskiej listy UK Albums, 4. miejsca w Niemczech, 6. miejsca w zestawieniu European Top 100 Albums, 9. miejsca w Szwecji, Hiszpanii i Japonii, oraz 45. miejsca w zestawieniu US Billboard 200 w USA.
   Album Behaviour, który nagrywany był we współpracy z tak wybitnymi postaciami w świecie muzyki, jak J.J. Belle, Johnny Marr, Angelo Badalamenti, oraz przy współprodukcji z Haroldem Faltermeyerem (znanym z superprzeboju muzyki filmowej, Axel F), jest jednym z najbardziej wartościowych muzycznie wydawnictw w całej twórczości Pet Shop Boys.

Tracklista:

1. "Being Boring" 6:49
2. "This Must Be the Place I Waited Years to Leave" 5:30
3. "To Face the Truth" 5:33
4. "How Can You Expect to Be Taken Seriously?" 3:56
5. "Only the Wind" 4:20
6. "My October Symphony" 5:18
7. "So Hard" 3:58
8. "Nervously" 4:06
9. "The End of the World" 4:43
10. "Jealousy" 4:48

Personel (skład podstawowy):

Neil Tennant – vocals
Chris Lowe – keyboards, programming

Muzycy dodatkowi:

Dominic Clarke – additional programming (all tracks); plastic tube (track 1)
J.J. Belle – guitar (track 1)
Johnny Marr – rhythm guitar, feedback guitar (track 2); guitar (track 6)
Angelo Badalamenti – orchestra arrangement and conducting (tracks 2, 5)
Alexander Bălănescu – string quartet arrangement (track 6)
Balanescu Quartet – strings (track 6)
Jay Henry – additional vocals (track 6)

Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

Why Be Blue - czwarty album studyjny nowojorskiej formacji synthn popowej, Suicide, nagrywany w One Take Studios w Nowym Jorku, wydany został w 1992 roku. Producentem wydawnictwa, podobnie jak w przypadku dwóch poprzednich albumów Suicide, był wokalista i frontman formacji The Cars, Ric Ocasek.
   Na wydawnictwie Why Be Blue Alan Vega i Martin Rev nie nawiązują już do swojego psychodeliczno-eksperymentalnego stylu z dwóch pierwszych albumów Suicide. Formacja proponuje za to klasyczny produkt o popowej strukturze, z jednej strony odnajdujący się w stylistyce klubowej muzyki początków lat 90., z drugiej zaś strony stanowiący powrót to brzmienia z lat 80.
   Świetnym przykładem ,,muzyki na czasie" jest tytułowy utwór otwierający album, Why Be Blue, wyraźnie skłaniający się ku trendom europejskim w muzyce. Kompozycja charakteryzuje się nieomal house'ową linią melodii oraz nowoczesnym, jednostajnym i utanecznionym beatem automatycznej sekcji rytmicznej. W pewnym momencie Alan Vega nawet rapuje.
   Również w stylistyce nowoczesnego electro-popu pozostają, melancholijny i ponury numer Universe, a także piosenka Last Time, utrzymana w dynamicznym i utanecznionym tempie, oraz kompozycja Play The Dream, która wraz ze swoim melancholijnym klimatem do złudzenia przypomina dokonania zespołui Pet Shop Boys w tamtym okresie. Praktycznie wystarczyłoby tylko zamienić partię wokalną w wykonaniu Alana Vegi na partię wokalną w wykonaniu Neila Tennanta z Pet Shop Boys, by nie znaleźć żadnej różnicy wobec stylu brytyjskiej formacji.
   Oczywiście partie wokalne w wykonaniu Alana Vegi nawiązujące do stylistyki rockabilly są jednym z mocniejszych punktów tego wydawnictwa. Ponad połowę materiału albumu stanowią piosenki utrzymane w synth popowym retro-klimacie lat 80., co było dość ryzykownym i odważnym posunięciem, zwłaszcza, że początek lat 90. był erą fali popularności grunge'u i euro dance, stanowiąc raczej odwrót od syntezatorowym brzmień retro z lat 80., nawet wśród wykonawców wywodzących się z tamtej dekady, jednakże ,,utwory-retro" wydają się stanowić tę lepszą i wyrazistszą stronę tego wydawnictwa. Chyba najbardziej osobliwym numerem albumu jest piosenka Chewy-Chewy będąca mariażem synth popu z rockabilly, gdzie Alan Vega doskonale nawiązuje do stylu śpiewania Elvisa Presleya.
   Brak większego sukcesu komercyjnego wydawnictwa Why Be Blue sprawił, że muzycy Suicide, Alan Vega i Martin Rev, ponownie skupili się na twórczości solowej, zaś na kolejny album studyjny Suicide trzeba było czekać pełną dekadę.
   Why Be Blue do dziś jest najbardziej popowym wydawnictwem studyjnym w twórczości Suicide, co czyni ten album dość wyjątkowym.

Tracklista:

1. "Why Be Blue" 4:33
2. "Cheat-Cheat" 4:02
3. "Hot Ticket" 3:59
4. "Universe" 3:56
5. "Last Time" 3:35
6. "Play the Dream" 4:24
7. "Pump It" 3:50
8. "Flashy Love" 4:43
9. "Chewy-Chewy" 3:57
10. "Mujo" 4:11

Personel:

Martin Rev – keyboards, drum programming
Alan Vega – vocals

Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.