Muzyka, rock, psychodela, strona 4

The Garden - trzeci album legendarnej psychodeliczno-eksperymentalnej nowojorskiej formacji, Silver Apples, nagrywany w latach 1968-69, pierwotnie miał być wydany w 1970 roku, jednakże po części z powodów kłopotów finansowych wytwórni Kapp Records, a w znacznej mierze przez proces sądowy wytoczony Silver Apples przez linie lotnicze Pan Am Airlines w związku z kontrowersyjną okładką drugiego wydawnictwa formacji, Contact, wydanie albumu The Garden wstrzymano, zaś Silver Apples zawiesił działalność na ponad ćwierćwiecze. The Garden było w tym czasie dostępne jedynie w formie bootlegów.
   Oficjalnie album The Garden ujrzał światło dzienne dopiero po 28 latach od jego planowanej premiery, w dość mocno zmienionej zresztą formie od pierwotnej, bowiem album powstał z kompilacji sesji nagraniowych z lat 1968-69, z utworów, które nie weszły na dwa pierwsze albumy Silver Apples - Silver Apples (1968) i Contact (1969). Simeon Coxe postanowił wzbogacić rewitalizowany album o dodatkowe archiwalne utwory, które nie weszły do pierwotnego planowanego wydania The Garden, zaś każdą z piosenek poprzedzielano pochodzącymi z głębokich archiwaliów zespołu eksperymentalnymi kompozycjami instrumentalnymi, których w założeniu w ogóle miało nie być na pierwotnym wydawnictwie. Każda z instrumentalnych impresji zawiera dwuczłonowy tytuł, z czego drugi człon tytułu każdej z nich nazwany został ,,Noodle", tworząc tym samym swoisty koncept album, o znacznie bardziej eksperymentalnym charakterze niż dwa pierwsze albumy Silver Apples.
   W zasadzie recenzję albumu należy podzielić na dwie części - piosenkową i eksperymentalno-instrumentalną.
   Piosenkową część, jak i cały album otwiera I Don't Care What the People Say, utwór przypominający dokonania z dwóch poprzednich albumów Silver Apples, oparty na charakterystycznym dynamicznym i transowym rytmie perkusji, hipnotyczno-syntezatorowym pulsie i wibrującym podkładzie. Całość opatrzono psychodelicznymi organowymi solówkami i hippisowską linią wokalną rodem z amerykańskiego Zachodniego Wybrzeża lat 60.
   Na podobnym, tak charakterystycznym dla stylistyki Silver Apples transowym schemacie rytmicznym perkusji, oparty został numer Walkin z chłodną i delikatną, lekko wibrującą syntezatorową psychodeliczną przestrzenią i przenikliwymi wysoko brzmiącymi dźwiękami Trautonium pełniącymi funkcję riffów gitarowych. Wraz z linią wokalną o new wave'owym zabarwieniu kompozycja dość bliska jest synth popowi, jaki w latach 70. i 80. reprezentowała inna nowojorska formacja psychodeliczno-synth popowa, Suicide.
   Mimo mocno psychodelicznego i awangardowego charakteru swojej muzyki, Silver Apples w tamtym czasie bynajmniej nie zamierzał zapominać o korzeniach amerykańskiej muzyki, które tkwiły przecież w country, a styl ten pojawiał się już na dwóch poprzednich albumach Silver Apples i nie inaczej jest w przypadku wydawnictwa The Garden; utwór John Hardy jest przeróbką klasycznej amerykańskiej pieśni country, zagraną na żywo w oparciu wyłącznie o banjo i kontraba. Sekcję rytmiczną tworzy rytmiczne klaskanie.
   Ducha country słychać także w liniach wokalnych kompozycji The Owl opartej o podkład hipnotycznego pulsu i wibracji oraz linie melodyczne tworzone za pośrednictwem partii organowych. W utworze słychać echa przyszłych dokonań formacji The Residents z lat 70.
   Piosenka Mustang Sally, przeróbka rhythm and bluesowego standardu Macka Rice'a, osadzona jest w klasycznie hippisowskiej psychodeli lat 60. bliskiej burleskowemu stylowi wczesnej twórczości formacji The Doors z wyraźnie uwydatnionymi partiami organów Vox Continental.
   Kompozycja Again to przeróbka tradycyjnej amerykańskiej pieśni osadzona na zagęszczonym transowym rytmie sekcji perkusji, syntezatorowym pulsie basu w podkładzie i organowej przestrzeni, tworząc tym samym klimat iście hippisowskiej psychodeli, w której słychać przyszłe dokonania formacji Suicide.
   Utwór Mad Man Blues, choć osadzony w tradycji rhythm and bluesa, oparty jest na chwytliwych partiach organowych w stylu Raya Manzarka z The Doors; to jeden z najbardziej pokręconych momentów wydawnictwa przypominających przyszłe dokonania zespołu The Residents, utwór przechodzi bowiem z form przebojowego psychodelicznego popu, w kierunku eksperymentów dźwiękowych, efektów z wstecznie odtworzonymi taśmami i białych szumów, deklamacji i jazzowych ustnych improwizacji imitujących linie melodyczne.
   Stronę eksperymentalną reprezentują wspomniane instrumentalne miniatury ,,Noodle", które przedzielają każdą z piosenek albumu.
   Kompozycja Tabouli Noodle opiera się na potężnej i zagęszczonej quasi-plemiennej rytmice na tle pozornie niespójnej archaicznej syntezatorowej linii melodii, którą uzupełniają partie szybkich klawiszy i cichych radiowych zakłóceń w tle.
   Nieco zbliżony schemat prezentuje numer Cannonball Noodle, choć potężny rytm perkusji jest tu bardziej marszowy, na nim zaś opierają się partie nisko brzmiących linii melodii. Tło wypełniają efekty ze wstecznie odtworzonymi taśmami oraz eksperymenty dźwiękowe.
   Utwór Cockroach Noodle składa się z początkowo równomiernych sygnałów, które wraz ze wzrostem tempa i napięcia tracą na spójności przechodząc w elektroniczną kakofonię, co podkręcają równie szaleńcze uderzenia perkusji. Z czasem kompozycja jednak wyhamowuje, pozostawiając futurystyczne dźwięki rodem z gierek komputerowych oraz rytmiczny stukot archaicznego groove'u.
   Kompozycja Swamp Noodle w całości oparta jest na eksperymentach brzmieniowych z wstecznie odtworzoną taśmą i wysoko zawieszonej solówce klawiszowej, również odtworzonej od tyłu na tle marszowego rytmu perkusji, basowego pulsu w podkładzie i wibrującej przestrzeni. Słychać tu echa przyszłej twórczości brytyjskiej formacji, Cabaret Voltaire, a także niemieckich zespołów krautrockowych, takich jak m.in. Neu!, Cluster, Faust czy Can.
   Anasazi Noodle to kompozycja, która zaaranżowana jest w oparciu o potężną, marszowo-jazzową sekcję rytmiczną, nisko brzmiący, dynamiczny i rozwibrowany basowy podkład oraz wysoko brzmiące krzykliwe dźwięki syntezatorowe tworzące coś w rodzaju linii melodycznej. Tło tworzone jest przez nieustający dźwięk przypominający pisk niedostrojonego radioodbiornika lub wzmacniacza.
   Utwór Starlight Noodle charakteryzuje się całkiem zgrabnymi psychodelicznymi solówkami organowymi tworzącymi przestrzeń dla ciężkiego i marszowego podkładu rytmicznego współgrającego z syntezatorowym basowym pulsem, tło zaś wypełniają przeciągłe syntezatorowe pętle przypominające dźwięki alarmu.
   Finalizujący album numer Fire Ant Noodle, to połączenie przyśpieszonych pętli i kakofonii wstecznie odtworzonych taśm na tle rytmu perkusji, który zmienia zarówno częstotliwość, jak i prędkość.
   Wydawnictwo The Garden do złudzenia przypomina przypadek albumu The Doors, Strange Days (1967), kiedy zespół z odrzutów z poprzedniej sesji nagraniowej potrafił stworzyć prawdziwe psychodeliczne i eksperymentalne dzieło, choć w przypadku albumu The Garden, na jego oficjalną premierę trzeba było czekać przeszło aż 28 lat.

Tracklista:

"I Don't Care What the People Say" – 3:08
"Tabouli Noodle" – 4:18
"Walkin" – 4:07
"Cannonball Noodle" – 5:29
"John Hardy" (Traditional) – 2:22
"Cockroach Noodle" – 2:24
"The Owl" – 3:23
"Swamp Noodle" – 2:58
"Mustang Sally" (Mack Rice) – 3:15
"Anasazi Noodle" – 3:20
"Again" (Traditional) – 2:58
"Starlight Noodle" – 4:39
"Mad Man Blues" – 3:13
"Fire Ant Noodle" – 3:43

Personel (skład podstawowy):

Danny Taylor – vocals, drums, percussion
Simeon Coxe – vocals, synthesizers, organ, oscillators, banjo

Written by, © copyright January 2020 by Genesis GM.

Clinging To A Dream - szósty studyjny album legendarnej nowojorskiej formacji, Silver Apples, będącej pionierem szeroko pojętej muzyki elektronicznej, ale przede wszystkim synth popu. Zespół powstał w 1967 roku w Nowym Jorku po rozpadzie rockowo-psychodelicznej formacji, The Overland Stage Electric Band, której dwaj muzycy, wokalista i instrumentalista Simeon Oliver Coxe III oraz perkusista Danny Taylor, postanowili założyć zespół Silver Apples, którego awangardowo-psychodeliczny pop opierał się na elektronicznym instrumentarium oscylatorów obudowanych w moduły połączone z organowymi klawiaturami. Ich dwa pierwsze albumy - Silver Apples (1968) i Contact (1969) - okazały się pionierskie, były bowiem jednymi z pierwszych synth popowych albumów w historii rocka. Muzycy Silver Apples w tamtym czasie dali sygnał wielu ówczesnym pionierom elektronicznego popu, w tym przede wszystkim formacjom Suicide i Kraftwerk.
   W 1970 roku zespół nagrał album The Garden, jednak kłopoty finansowe wytwórni Kapp Records, dla której nagrywał Silver Apples oraz proces sądowy wytoczony formacji przez linię lotniczą Pan Am Airlines spowodowały, że album The Garden nie został wydany (ujrzał światło dzienne dopiero 28 lat później), dostępny był jedynie w formie bootlegów, zaś sam zespół na długie lata zawiesił działalność reaktywując się w połowie lat 90.
   Od 2005 roku, po śmierci Danny'ego Taylora, Silver Apples kierowany jest jednoosobowo przez Simeona Coxe'a, w tym czasie formacja nie wydawała żadnego studyjnego wydawnictwa, aż do 2016 roku, kiedy to 2 września tegoż roku ukazał się album Clinging To A Dream.
   Otwierający album utwór The Edge Of Wonder jest bezpośrednim nawiązaniem do twórczości Silver Apples z lat 60. i albumów Silver Apples i Contact. Hipnotyzujący syntezatorową psychodelą numer osadzony jest muzycznie i wokalnie w latach 60., choć warto podkreślić, ze nie ma tu tego charakterystycznego dla Silver Apples lat 60. zgrzytu; kompozycja brzmieniowo jest czystsza i delikatniejsza, mimo eksperymentalnych gwizdów zakłóceń radiowych. Sekcja perkusyjna, choć również nawiązuje do stylu Danny'ego Taylora, jest znacznie delikatniejsza. Hippisowskie linie wokalne pozostają jednak w głębokich latach sześćdziesiątych. I nawet wobec całego unowocześnienia i współczesnej techniki, utwór idealnie potrafi przenieść się w czasie do lat 60. i zapewne idealnie wpasowałby się do wydawnictw z tamtego okresu.
   W podobnych klimatach psychodeliczno-hipnotycznej elektroniki utrzymany jest numer Missin You, choć sekcja rytmiczna opiera się tu już o zdecydowanie współczesny beat automatu perkusyjnego niewątpliwie o charakterze retrospektywnym, utwór pozostaje w hippisowskich klimatach twórczości Silver Apples lat 60. z silnymi wibrującymi solówkami organowymi i pulsującą sekcją syntezatorową, klawiszowymi solówkami, trochę w stylu twórczości formacji The Doors i Suicide, psychodelicznymi syntezatorowymi wibracjami i hippisowskimi liniami wokalnymi, utrzymując przy tym również dość sterylne brzmienie.
   Czysto eksperymentalny i psychodeliczny utwór Colors jest już przeniesieniem się w czystą psychodelę lat 60. Kakofonia brzmień organowych na tle eksperymentalnej sekcji syntezatorowej opatrzona jest tu narracją Simeona Coxe'a.
   Nothing Matters to klasycznie hippisowski numer obudowany we współczesny industrialny sekwencerowy puls, trochę w stylu twórczości Suicide, oraz sekcję rytmiczną opartą o beat automatu perkusyjnego. Uwagę zwracają długie solówki archaicznych brzmień syntezatora rodem z lat 60. czy też industrialny finał utworu przypominający klimatem dokonania brytyjskiej formacji, Cabaret Voltaire. Kompozycja ma nieprawdopodobnie psychodeliczny klimat, zaś wokalnie Simeona Coxe'a wspiera Lydia Winn LeVert, dzięki czemu piosenka zyskuje niemal burleskowego wymiaru klimatów lat 50. i 60.
   The Mist, prawdopodobnie najlepszy moment albumu, to czysto eksperymentalna i psychodeliczna kompozycja przypominająca wczesne dokonania formacji Cabaret Voltaire. Utwór opiera się na fuzji drone'owych, ambientowych i zimnofalowych przestrzeni, odległym industrialnym pulsie sekwencera i pojedynczych stukotach perkusyjnych nie tworzących sekcji rytmicznej, której utwór jest pozbawiony. Cały tekst natomiast jest wyszeptany.
   Industrialna kompozycja Susie do złudzenia przypomina z kolei, zarówno pod względem brzmienia, rytmiki, jak i sekcji wokalnej, twórczość formacji Suicide. Piosenka opiera się o prosty beat automatu perkusyjnego, mocny basowy podkład oraz industrialny puls sekwencera. W tle występują radiowe zakłócenia, sekcja wokalna zaś zaznacza się na melodeklamacją w stylu Alana Vegi.
   Piosenka Fractal Flow, mimo psychodelicznej organowej introdukcji, zaskakuje całkowitym zwrotem akcji w kierunku zupełnie współczesnego synth popu, zimnej fali i dark wave bez jakichkolwiek wpływów psychodeli lat 60. Choć utwór muzycznie przypomina dokonania formacji Suicide, a po części nawet Depeche Mode, oparty jest on na chłodnych partiach klawiszy, drone'owym tle i nieco połamanej sekcji rytmicznej. Tylko odległe radiowe zakłócenia przypominają, że mamy do czynienia z twórczością Silver Apples. Także wokalnie piosenka nie ma nic wspólnego z hippisowskimi latami 60., Simeon Coxe zaskakuje tutaj bowiem chłodnym new wave'owym barytonem w stylu lat 80.
   Numer Drifting oparty jest na połamanym współczesnym uderzeniu automatu perkusyjnego, na który nachodzą partie perkusyjne w stylu Danny'ego Taylora. Na pulsującą sekcję syntezatorową nakładają się sample radiowych audycji tworzących industrialne hałasy oraz odległe elektroniczne wibracje i wszechobecne radiowe zakłócenia, które tworzą muzykę tła. Sekcja wokalna częściowo przetworzona jest przez vocoder.
   Charred Fragments na powrót jest przeniesieniem się w psychodeliczne lata 60. Kompozycja opiera się na wibrującym psychodelą organowym tle, archaicznym brzmieniu klawiszowej solówki i odległych syntezatorowych eksperymentalnych pętlach. Z czasem utwór nabiera tempa w postaci delikatnego pulsu automatów perkusyjnych, któremu towarzyszy delikatna partia klawiszy przypominająca solówkę gitarową. Pojawiają się również organowe solówki w stylu twórczości Suicide, zaś partie wokalne przybierają klimat psychodelicznych piosenek z lat 60.
   Instrumentalny utwór Concerto For Monkey And Oscillator to dźwięki natury - dźwięki lasu - często przetworzone, oparte na klasycznym uderzeniu automatu perkusyjnego, przytłumionym sekwencerowym pulsie oraz klawiszowych partiach przypominających brzmieniem marimbę.
   Numer The Rain łączy hippisowskie klimaty twórczości Silver Apples z lat 60., głównie w warstwie wokalnej, ze współczesnym beatem automatu perkusyjnego. Brzmienie utworu jest jednak wyraźnie retrospektywne, przypominające klimatem twórczość Suicide, gdzie wibrujące tło wspomagają zarówno organowe solówki jak i archaicznie brzmiące partie syntezatorów. Mimo mało pogodnego tytułu, jest to bardzo pogodny, niczym hippisowskie piosenki z Zachodniego Wybrzeża lat 60., utwór.
   Album wieńczy utwór The Edge Of Wonder (Demo Version) odznaczający się tylko większą surowością od wersji finalnej.
   Albumem Clinging To A Dream Silver Apples przypomina, jak można przenieść się w czasie do psychodelicznych lat 60. Formacja udowadnia, że nie tylko w pełni odnajduje się w realiach współczesnego świata, ale nie ma sobie równych w dziedzinie psychodelicznego popu. Nikt, oprócz Silver Apples, nie potrafi współcześnie tak zagrać. W Dodatku Simeon Coxe prezentuje wspaniałą formę wokalną; naprawdę trudno w to uwierzyć (w szczególności w utworze Fractal Flow), że wokalista w chwili nagrywania i wydania albumu liczył sobie 78 lat! Wielki szacunek!

Tracklista:

1 The Edge Of Wonder 4:01
2 Missin You 3:43
3 Colors 4:24
4 Nothing Matters
Backing Vocals – Lydia Winn LeVert
4:35
5 The Mist 5:43
6 Susie 3:58
7 Fractal Flow
Sampler [Samples] – Xian Hawkins
4:25
8 Drifting 4:57
9 Charred Fragments 5:42
10 Concerto For Monkey And Oscillator 4:33
11 The Rain 4:18
12 The Edge Of Wonder (Demo Version) 3:53

Personel:

Vocals, synths - Simeon Coxe IIII
Mastered By – Steve Munslow
Producer – Graham Sutton

Written by, © copyright December 2019 by Genesis GM.