Muzyka, rock, psychodela, strona 3

TG Now - kiedy 29 maja 1981 roku po występie formacji Throbbing Gristle w Kezar Pavilion w San Francisco pojawiło się słynne hasło ,,Throbbing Gristle: Mission is terminated”, na kolejne wydawnictwo Throbbing Gristle trzeba było czekać przeszło 23 lata. Zespół koncertem zakończył działalność w maju 1981 roku i również reaktywował się koncertem, niemal równo po dwudziestu trzech latach (liczba "23" jest szczególna dla Genesisa P- Orridge'a) występem w londyńskiej Astorii, 16 maja 2004 roku, w momencie, kiedy wiele znanych zespołów przełomu lat 70. i 80. na fali popularności muzyki lat 80. reaktywowało się, jednakże w przypadku reaktywowanego Throbbing Gristle trudno doszukać się powrotu do starego brzmienia, nie było już miejsca dla flirtów z synth popem i popem w ogóle, niewiele słychać też charakterystycznego dla Throbbing Gristle lat 70. brzmienia sekwencera.

   Wydawnictwo TG Now było pierwszym od 23 lat zupełnie premierowym materiałem Throbbing Gristle, wydanym dokładnie w dniu koncertu w londyńskiej Astorii, dnia 16 maja 2004 roku, nakładem Mute Records i Industrial Records. Album ukazał się w wersji mocno limitowanej, wydawnictwo nie było zaliczane jako pełnowymiarowy album, jednakże fizyczne istnienie zupełnie nowego materiału Throbbing Gristle stało się faktem.

   Otwierający album instrumentalny, minimalistyczny i wibrujący utwór X-Ray mylnie sugeruje, iż zespół wzorem ówczesnej twórczości Richarda H. Kirka czy CarterTutti skłonił się ku minimalowi i techno, za to już następna, 12-minutowa kompozycja nie pozostawia wątpliwości, że Throbbing Gristle bliżej jest jednak do brzmień Coil, Thee Majesty, eksperymentalizmu i psychodeli; Splitting Sky jest narkotyczną mieszanką rocka psychodelicznego, trip-hopu (zupełna nowość w przypadku Throbbing Gristle) i eksperymentalizmu z częściowo przetworzonymi deklamacjami Genesisa P- Orridge'a, który przemawia ochrypłym głosem opryszka.

   W podobnej stylistyce utrzymana jest następna kompozycja, Almost Like This, choć piosenka jest bardziej depresyjna z równie depresyjną partią wokalną. Sequel tego utworu, ze zmienioną melodią i częściowo tekstem oraz w znacznie skróconej wersji ukazał się na następnym, pełnowymiarowym albumie Throbbing Gristle - Part Two: The Endless Not (2007).

   Całość wieńczy 14-minutowy How Do You Deal? w dusznym klimacie rodem z The Second Annual Report (1977), z pełną paletą wszechobecnych industrialnych hałasów i zgrzytów w psychodelicznej linii melodii, trip-hopowym podkładzie sekcji rytmicznej i drone'owym tle. Cały tekst utworu jest wykrzyczany.

   Throbbing Gristle swym powrotem w 2004 roku potwierdził, że wciąż w zespole drzemie nieograniczony pomysł na przekazanie światu nowej-starej misji.

 

Tracklista:

 

1. "X-Ray" 8:36

2. "Splitting Sky" 12:08

3. "Almost Like This" 10:47

4. "How Do You Deal?" 13:57

 

Personel:

 

Genesis P-Orridge – uncredited performance, recording

Cosey Fanni Tutti – uncredited performance, recording

Peter Christopherson – uncredited performance, recording

Chris Carter – uncredited performance, recording

 

Written by, © copyright July 2015 by Genesis GM.

Johnny Yesno: The Original Soundtrack from the Motion Picture - album ze ścieżką dźwiękową do filmu ,,Johnny Yesno" w reżyserii Petera Care'a, nagrany przez brytyjską formację, Cabaret Voltaire, w 1981 roku, rozpoczął długoletnią współpracę muzyków z reżyserem młodego pokolenia, który ponadto stał się twórcą teledysków nie tylko dla Cabaret Voltaire, ale także m.in. dla R.E.M., Bruce'a Springsteena, Roya Orbisona i Depeche Mode.

   Album Johnny Yesno zawiera sześć czysto instrumentalnych kompozycji: dwie z nich - otwierający setlistę Taxi Music i zamykający ją Taxi Music Dub - różnią się od reszty zasadniczo; są to mroczne i transowe impresje oparte na wczesno house'owym pulsie sekwencera oraz przetworzonych gwizdach i ćwierkaniu ptaków. W 15-minutowym Taxi Music wokół wspomnianych dźwięków słychać uwydatnione sekcje gitar, basu i instrumentów dętych współgrających z chłodnymi solówkami klawiszy, industrialnymi zgrzytami i powtarzającym się co jakiś czas chwytliwym akordem organowym. 9-minutowy Taxi Music Dub znacznie bardziej uwydatnia z kolei sekcję rytmiczną, zaś gitary i sekcję dętą słychać mocno przytłumione.

   Pozostałe kompozycje albumu mają charakter ilustracyjny i mocno eksperymentalny, osadzony w minimalizmie i początkach muzyki elektronicznej, jak choćby utwór Hallucination Sequence przypominający dokonania zespołów krautrockowych w początku lat 70. Drone'owe i industrialne brzmienia łączą się tu z kosmicznym i wibrującym analogowym dźwiękiem syntezatora rodem z wczesnego okresu twórczości Jeana-Michela Jarre'a.

   D.T.'s / Cold Turkey jest jeszcze bardziej eksperymentalny, w całości oparty na brzmieniach drone'owych, przetworzonych zgrzytach szlifierek i syntezatorowych eksperymentach przypominających dokonania twórców muzyki konkretnej z lat 50. i 60. oraz niemieckiego krautrocka.

   W odróżnieniu od dwóch wcześniejszych kompozycji, utwór The Quarry (In The Wilderness) jest mniej eksperymentalny, zawiera coś w rodzaju sekcji rytmicznej opartej na spowolnionym, transowym i metodycznym pulsie sekwencera przypominającym pracę silnika starego samochodu pozostawionego na jałowym biegu; utwór ponadto zawiera powtarzającą się krótką organową solówkę (opatrzoną psychodelicznymi wstawkami), która powtarzana jest po wielokroć w trakcie trwania całego utworu.

   Title Sequence to powrót od eksperymentalizmu z przełomu lat 60. i 70. Utwór z charakterystycznym przeciągłym organowym brzmieniem Vox Continental i psychodeliczno-industrialnymi wstawkami, udziwnieniami oraz zapętleniami przypomina dokonania formacji Pink Floyd, wczesnego Kraftwerk, Neu!, Cluster, Karlheinza Stockhousena czy Vladimira Ussachevsky'ego.

   Album Johnny Yesno nie był debiutem Cabaret Voltaire w roli twórców soundtracku do filmu, bowiem muzyka zespołu po raz pierwszy wykorzystana została w 1979 roku przez holenderską reżyserkę awangardową, Babeth Mondini, na potrzeby jej eksperymentalnego filmu ,,Chance Versus Causality", jednakże Johnny Yesno był pierwszą ścieżką dźwiękową nagraną do pełnometrażowego filmu z prawdziwego zdarzenia wydaną przez Cabaret Voltaire w formie pełnowymiarowego albumu.

 

Tracklista:

 

"Taxi Music" – 14:34

"Hallucination Sequence" – 4:49

"D.T.'s / Cold Turkey" – 4:10

"The Quarry (In The Wilderness)" – 5:19

"Title Sequence" – 3:35

"Taxi Music Dub" – 8:33

 

Personel:

 

Stephen Mallinder – bass, keyboards

Richard H. Kirk – guitars, keyboards, tapes

Chris Watson – keyboards, tapes, drum computers

 

Written by, © copyright June 2015 by Genesis GM.

Live Volume 3, 1978 - 1979 - trzecia z czteroczęściowej serii albumów koncertowych brytyjskiej formacji eksperymentalno-rockowej, Throbbing Gristle, wydanych w 1993 roku przez wytwórnię Mute Records. Volume 3 jest zmiksowaną i zremasterowaną w studiu Chrisa Cartera kompilacją występów zespołu z lat 1978-79 (brzmieniowo pozostawionych w stanie surowym), wydaną w formie pełnowymiarowego albumu koncertowego rozpoczynającego się występem w londyńskim The Crypt Club, 11 listopada 1978 roku, w który wprowadza minutowa psychodeliczna introdukcja-narracja, po czym występ rozpoczyna eksperymentalny utwór Whistling Song utrzymany w duchu psychodelii, krautrocka i muzyki konkretnej z syntezatorowymi udziwnieniami, pulsami i wibracjami, industrialnym zgrzytem, dialogami i narracjami - od spokojnych, po szaleńcze krzyki. Tę część albumu wieńczy kompozycja Industrial Muzak z transowym rytmem automatu perkusyjnego, wszechobecnymi zgrzytami maszyn i hałasami przemysłowymi oraz sporadycznymi wrzaskami Genesisa.

   Kolejną część albumu stanowi występ w legendarnym The Factory w rodzinnym mieście Genesisa, Manchesterze, 18 maja 1979 roku, do którego wstępem jest utwór Weapon Training będący zapowiedzią kompozycji See You Are, zanurzonej w mrocznej, drone'owej i transowej syntezatorowej oprawie (momentami budzącej skojarzenia z klimatem utworu Kraftwerk, Kometenmelodie 1, z albumu Autobahn, 1974), na której osadzone są nieco przeciągłe riffy gitary prowadzącej. Przetworzona melorecytacja Genesisa przechodzi w obłąkańcze wrzaski. O ile dotychczas zespół na wydawnictwie prezentował kompozycje niealbumowe i niemające studyjnych odpowiedników, to kolejny numer, Convincing People, jest doskonale znany z albumu 20 Jazz Funk Greats, będącego wówczas premierowym wydawnictwem Throbbing Gristle. W wersji live utwór jest bardzo bliski wersji studyjnej, choć rozciągnięty jest do blisko 10 minut i zawiera liczne ,,przybrudzenia". Kompozycja His Arm Was Her Leg łączy riffy i solówki gitarowe z przesterowaną sekcją syntezatorową i efektami stereofonicznymi, które uzupełnia, tym razem łagodna, choć depresyjna narracja Genesisa. Część manchesterską wieńczy - drugi obok Convincing People - utwór pochodzący z albumu 20 Jazz Funk Greats, What A Day, różniący się od wersji albumowej 2-minutową introdukcją, samplowanym dialogiem, po czym kompozycja nabiera formy bardzo zbliżonej do tej z albumu 20 Jazz Funk Greats.

   Trzecią część albumu stanowi występ w Guild Hall w Northampton z dnia 26 maja 1979 roku, który rozpoczyna eksperymentalny (chyba najlepszy utwór obok See You Are) Ice Cool Down, utrzymany w duchu twórczości Stockhousena i zespołów nurtu niemieckiego krautrocka spod znaku Faust, Neu! i Cluster, z mocno psychodelicznym pulsem sekwencera w podkładzie, bluesowymi partiami gitary i... obłąkańczą sekcją wokalną w wykonaniu Genesisa P- Orridge'a.

Równie eksperymentalny, choć już nie tak widowiskowy jest numer They Make No Say z delikatnym pulsem sekwencera i automatu perkusyjnego w podkładzie, taśmowymi eksperymentami nawiązującymi do pionierów tej sztuki: Martina Denny'ego i Joe Meeka; tu i ówdzie pojawiają się chaotyczne partie gitarowe, białe szumy oraz obłąkańcza narracja i szaleńczy wrzask Genesisa P- Orridge'a.

   Ostatnim numerem albumu jest pochodzący z występu w londyńskim Butlers Wharf w dniu 23 grudnia 1979 roku 10-minutowy Wet, Weird & Smeared, utwór utrzymany w art.-rockowo-krautrockowym i eksperymentalnym tonie, w którym dominują gitarowe riffy (nieco w stylu Michaela Rothera) uzupełnione o przesterowaną sekcję syntezatorową, słychać tu też partie skrzypcowe, zaś wrzaski Genesisa P- Orridge'a są jeszcze bardziej obłąkańcze niż dotychczas; przypominają będącego w amoku psychopatę dokonującego właśnie morderstwa. Ostatnia minuta utworu - utrzymana w klimacie twórczości muzycznych eksperymentatorów z lat 50. i 60. - jest niepokojąco spokojna, po czym następuje budzący grozę krzyk pełen przerażenia. Genialne zakończenie całego albumu!

 

Tracklista:

 

The Crypt Club London 11th November 1978:

Introduction 1:11

Whistling Song 7:43

Industrial Muzak 6:17

 

The Factory Manchester 18th May 1979:

Weapon Training 2:10

See You Are 7:22

Convincing People 9:06

His Arm Was Her Leg 5:39

What A Day 12:20

 

Guild Hall Northampton 26th May 1979:

Ice Cool Down 4:43

They Make No Say 9:04

 

Butlers Wharf London 23rd December 1979:

Wet, Weird & Smeared 10:14

 

Personel:

 

Design – Disinformation

Lead Guitar, Effects, Vocals, Performer [Screwdriver, Gizmo], Effects [Gristlizer], Cornet, Liner Notes [Text] – Cosey Fanni Tutti

Photography By [Picture Of Rai Mixing Desk By] – Chris Carter

Research [Archive Research And Track Selection Consultant] – B. Lustmord

Synthesizer [Synthesisers], Drum Programming [Electronic Rhythms], Tape [Tapes], Performer [Machines], Effects [Gristlizer], Mixed By [Mixing], Mastered By [Digital Remastering], Producer – Chris Carter

Tape [Tapes], Performer [Machines], Vocals, Cornet, Effects [Gristlizer], Harmonica – Peter Christopherson

Vocals, Bass Guitar, Performer [Bass Gizmo], Effects [Gristlizer], Violin – Genesis P Orridge

 

Written by, © copyright May 2015 by Genesis GM.

Live Volume 4, 1979 - 1980 - ostatnia z czteroczęściowej serii albumów koncertowych brytyjskiej, rockowo-eksperymentalnej formacji, Throbbing Gristle, wydanych w 1993 roku przez wytwórnię Mute Records. Volume 4 jest zmiksowaną i zremasterowaną w studiu Chrisa Cartera kompilacją występów zespołu z lat 1979-80 (brzmieniowo pozostawionych w stanie surowym).

   Zestaw zawiera obszerne fragmenty koncertów: Sheffield University, 10 czerwiec 1980; SO36 Club Berlin, 7 listopad 1980; Goldsmiths College London, 13 marzec 1980; Rafters Manchester, 4 grudzień 1980; The Factory Manchester, 18 maj 1979, oraz Oundle Public School Peterborough, 16 marzec 1980. Całość zmiksowana została jako album koncertowy prezentujący utwory, które nie mają studyjnych odpowiedników.

   Otwierający album utwór Punished (poprzedzony krótką introdukcją-zapowiedzią w wykonaniu Genesisa P- Orridge'a) o noise'owym charakterze, niesie skojarzenia z dźwiękami maszyn XIX-wiecznych fabryk wykorzystujących tanią siłę roboczą.

   Psychodeliczny Heathen Earth zawiera niemal proto-house'owy puls automatu perkusyjnego i sekwencera w połączeniu z noise'owym zgrzytem i dziką, niemal obłąkańczą narracją Genesisa, co budzi klimat wszechobecnego zagrożenia.

   An Old Man Smiled - najlepszy numer albumu - to psychodeliczno-transowa kompozycja utrzymywana hipnotycznym pulsem sekwencera i melodyjną, acz depresyjną recytacją.

   Russ jest eksperymentalnym utworem na pograniczu krautrocka, psychodelii i muzyki konkretnej, opatrzonym chłodną narracją.

   W równie eksperymentalnym, chociaż w bardziej industrialnym klimacie utrzymany jest utwór Tortured Smiles, zaś We Said No, z powolnym transującym rytmem automatu perkusyjnego, zawiera przeciągłe riffy gitarowe.

   Chłodny utwór Auschwitz z niesamowicie depresyjnie brzmiącymi dźwiękami żydowskich trąbek, mrocznym brzmieniem syntezatora imitującego odgłosy (martwych) ludzi i wszechobecnymi, przeraźliwie spokojnie brzmiącymi zgrzytami, niemal namacalnie oddaje klimat grozy obozu koncentracyjnego. Uczucie grozy, nie tylko poprzez tytuł, ale i brzmienie, potęguje następna, industrialno-noise'owa kompozycja, Devil's Gateway.

   Trained Condition of Obedience, to znów eksperymentalno-psychodeliczny klimat z echami twórczości Pink Floyd i depresyjną narracją Genesisa.

   Five Knuckle Shuffle, transujący utwór z punkrockową partią wokalną, zawiera sekwencerowy puls współgrający ze stale powtarzającym się riffem gitarowym; numer przechodzi w noise'owy (dwuczęściowy) utwór Wall Of Sound, który często był stałym punktem koncertów Throbbing Gristle. Część pierwsza utworu, pochodząca z koncertu z The Factory w Manchesterze, przechodzi w część drugą, pochodzącą z koncertu Oundle Public School w Peterborough. Kompozycja opiera się na hałaśliwych eksperymentach dźwiękowych tworzących tytułową Ścianę Dźwięku; w części drugiej utworu dochodzą jeszcze oszalałe wrzaski Genesisa.

   Album zawiera jeszcze króciutki bonusowy epilog w postaci krótkiej wypowiedzi Genesisa podsumowującej całe czteroczęściowe koncertowe wydawnictwo Throbbing Gristle.

 

Tracklista:

 

Sheffield University 10th June 1980:

1 Introduction 0:34

2 Punished 8:56

3 Heathen Earth 6:04

 

SO36 Club Berlin 7th November 1980:

4 An Old Man Smiled 8:20

 

Goldsmiths College London 13th March 1980:

5 Russ 3:14

 

Sheffield University 10th June 1980:

6 Tortured Smiles 6:17

7 We Said No 5:25

 

Rafters Manchester 4th December 1980:

8 Auschwitz 6:16

9 Devil's Gateway 3:54

 

SO36 Club Berlin 7th November 1980:

10 Trained Condition Of Obedience 6:42

 

The Factory Manchester 18th May 1979:

11 Five Knuckle Shuffle 6:49

12 Wall Of Sound 1:46

 

Oundle Public School Peterborough 16th March 1980:

13 Wall Of Sound 4:01

 

Personel:

 

Artwork – Disinformation

Lead Guitar, Effects, Vocals, Performer [Screwdriver, Gizmo], Effects [Gristlizer], Cornet, Liner Notes [Text] – Cosey Fanni Tutti

Research [Archive Research], Compiled By [Track Selection Consultant] – B. Lustmord

Synthesizer [Synthesisers], Drum Programming [Electronic Rhythms], Tape [Tapes], Performer [Machines], Effects [Gristlizer], Mixed By [Mixing], Remastered By [Digital Remastering], Producer, Photography By – Chris Carter

Tape [Tapes], Performer [Machines], Vocals, Cornet, Effects [Gristlizer], Harmonica – Peter Christopherson

Vocals, Bass Guitar, Performer [Bass Gizmo], Effects [Gristlizer], Violin – Genesis P Orridge

 

Written by, © copyright April 2015 by Genesis GM.

Mix-Up - pierwszy właściwy długogrający album Cabaret Voltaire, nagrywany między lipcem, a sierpniem 1979 roku w studiu Western Works w Sheffield, wydany został 23 października 1979 roku.

   Cabaret Voltaire powstał sześć lat wcześniej w Sheffield, założony przez Richarda H. Kirka i Chrisa Watsona, zafascynowanych twórczością muzycznych eksperymentatorów pokroju Stockhousena, Edgara Verese, Pierre'a Schaeffera czy Johna Cage'a, przedwojennym awangardowym ruchem artystycznym Dada, psychodelicznymi zespołami amerykańskimi i brytyjskimi lat 60., a przede wszystkim industrialnymi dźwiękami fabryk przemysłowej północnej Anglii. Kirky doskonale radził sobie w roli gitarzysty, Chris odziedziczył po ojcu pracującym w BBC sprzęt elektroniczny, taśmy preparowane i kultowy instrument klawiszowy - organy Vox Continental. Wkrótce skład zespołu uzupełnił grający na basie wokalista, Stephen "Mal" Mallinder.

   Muzyka zespołu od samego początku poruszała się w kręgu awangardy i eksperymentalizmu nabierając form rocka industrialnego, eksperymentalnego i psychodelicznego, przez co zespół często nie był entuzjastycznie przyjmowany na koncertach (pamiętny występ w Manchesterze w 1975 roku, zakończony bijatyką), nie mógł też podpisać kontraktu płytowego w czasach dominacji punk rocka, tandetnego disco i popu, ogólnego kryzysu zarówno gospodarczego, jak i fonograficznego. Nawet otwarta dotąd na muzyczną awangardę wytwórnia Virgin Records nie odważyła się na wydanie, tak odmiennej od dotychczasowej, muzyki, chociaż, jak na ironię, dekadę później to właśnie Virgin wydawała albumy Cabaret Voltaire, przez co niektórzy zwolennicy awangardowego oblicza zespołu, za podpisanie kontraktu płytowego z komercyjnym już wówczas molochem, wprost oskarżali Cabaret Voltaire o komercję.

Najstarszym wydanym studyjnym materiałem Cabaret Voltaire był, wydany w formie kasety w 1978 roku, album zawierający wczesne dokonania zespołu, zatytułowany po prostu 1974-76, który ukazał się nakładem wytwórni Industrial Records, założonej przez lidera innego psycho-industrialnego zespołu, Throbbing Gristle, pochodzącego z Manchesteru Genesisa P- Orridge'a. Cabaret Voltaire stał się tym samym elementem tworzącego się równolegle obok punk rocka, nurtu rocka industrialnego. Jednak to nie z wytwórnią Industrial zespół związał się na stałe, tylko z nowo powstałą Rough Trade, której pracownikiem był Daniel Miller, fan zespołu Kraftwerk, miłośnik muzyki elektronicznej i niemieckiego nurtu krautrocka, który wówczas tworzył także własne projekty synth popowe, m.in. The Normal i The Silicon Teens, później założył własną niezależną wytwórnię, Mute Rercords, promującą brytyjskich wykonawców syntezatorowych, zaś zasłynął jako opiekun i producent Depeche Mode.

Cabaret Voltaire był jednym z pierwszych zespołów nagrywających dla Rough Trade; jeszcze w listopadzie 1978 roku pod szyldem tej wytwórni zespół wydał EP, Extended Play, zaś w październiku 1979 ukazał się pierwszy pełnowymiarowy album, Mix-Up, który pomimo swojego tytułu nie zawierał żadnych remixów (era remixów miała dopiero nadejść), tytuł odnosił się raczej do bardzo szerokiego zastosowania sampli i mixów taśmowych. Album zakłada eksperymentalną formę pop.

   Utwory Kirlian Photograph, otwierający album, oraz Fourth Shot stanowią połączenie rocka psychodelicznego, industrialnych zgrzytów, białych szumów, syntezatorowych pulsów, zniekształconych riffów gitarowych i chaotycznych linii trąbek, z melodeklamacją linii wokalnych i gęstym podkładem gitary basowej Stephena Mallindera. W podobnej tonacji utrzymane są Photophobia i Heaven and Hell z tym, że teksty i śpiew są o wiele bardziej mroczniejsze. Photophobia ma przekaz wyraźnie antywojenny, z kolei w Heaven and Hell partie deklamacji przechodzą wręcz w histeryczny krzyk w finale utworu.

   Expect Nothing i zamykający album numer Capsules zawierają bardziej melodyjne deklamacje w stylu Genesisa P- Orridge'a; kompozycje oparte są o wszechobecny, głęboki podkład gitary basowej i silny punkowy riff gitarowy. Expect Nothing oparty jest na pulsie automatu perkusyjnego w sekcji rytmicznej, zaś Capsules zawiera mocne i połamane uderzenia żywej sekcji perkusji.

   Najbardziej eksperymentalnym utworem albumu jest instrumentalny Eyeless Sight, numer grany live zamieszczony został na albumie studyjnym, co było zabiegiem często stosowanym wówczas przez wykonawców tego pokroju. Eyeless Sight (live) osadzony jest w psychodeliczno-eksperymentalnej stylistyce dokonań Cabaret Voltaire z lat 1974-78.

   Bardziej piosenkowy charakter przybiera On Every Other Street z punkowymi riffami gitar i partiami wokalnymi stanowiącymi przejście między klasycznym punkiem, a melorecytacją. Kompozycja wyróżnia się ponadto silną, żywą sekcją perkusyjną i zimnofalowymi solówkami klawiszy, jednakże formuła utworu w znacznym stopniu odbiega od standardowej, popowej formy piosenki.

   Na albumie nie zabrakło jednak miejsca dla klasycznej piosenki. No Escape jest coverem utworu z repertuaru formacji The Seeds. Numer zaprezentowany został w dość podobnym stylu jak pierwszy znaczący przebój Cabaret Voltaire, Nag Nag Nag (1978). Linia wokalna jest punkowa i melodyjna, gitarowe riffy są świetnie skomponowane z new-wave'ową, chwytliwą i sekwencyjną solówką klawiszy oraz dynamicznym rytmem automatu perkusyjnego.

   Mix-Up został nie tylko ciepło przyjęty przez krytykę, album stał się także kultowym wydawnictwem, kamieniem milowym i jednym z najważniejszych albumów rocka industrialnego. A to był dopiero początek bogatej i wspaniałej kariery Cabaret Voltaire.

 

Tracklista:

 

1. "Kirlian Photograph" 5:32

2. "No Escape" 3:34

3. "Fourth Shot" 3:57

4. "Heaven and Hell" 5:45

5. "Eyeless Sight" (live) 3:12

6. "Photophobia" 5:49

7. "On Every Other Street" 4:01

8. "Expect Nothing" 6:05

9. "Capsules" 4:04

 

Personel:

 

Stephen Mallinder – vocals, bass guitar, percussion

Chris Watson – synthesizers, tapes

Richard H. Kirk – guitar, synthesizers, wind instruments

Haydn Boyes Weston – drums

 

Written by, © copyright December 2013 by Genesis GM.