Synth pop & cold wave, strona 22

Computer World - ósmy studyjny album niemieckiej synth popowej formacji, Kraftwerk, nagrywany w studiu Kling Klang w Düsseldorfie w latach 1979-81, wydany został 10 maja 1981 roku.

   Początek lat 80. był prawdziwą eksplozją muzyki elektronicznej, która nabrała form popowych, co stanowiło pochodną rewolucji w muzyce, jakiej dokonał Kraftwerk w drugiej połowie lat 70., w szczególności w Wlk. Brytanii, gdzie początkowo punkowi wykonawcy, jak Joy Division czy Ultravox, za sprawą albumów Kraftwerk - Trans-Europe Express (1977) i The Man-Machine (1978) - zwrócili się w kierunku muzyki elektronicznej. Wkrótce za nimi podązyli następni, w tym OMD, Gary Numan, Visage czy Fad Gadget. Szczyt popularności synth popu przypadł na 1981 rok, kiedy nastąpiły udane albumowe debiuty m.in. formacji Soft Cell (Non-stop Erotic Cabaret) czy Depeche Mode (Speak & Spell), ale równie udane, wręcz kultowe albumy wydali w tamtym czasie brytyjscy weterani syntezatorowego grania, jak The Human League (Dare), OMD (Architecture & Morality), Cabaret Voltaire (Red Mecca), Fad Gadget (Incontinent) czy Ultravox (Rage in Eden).

   Również na scenie niemieckiej pojawili się zupełnie nowi syntezatorowi wykonawcy, którzy zdobywali europejski i brytyjski rynek muzyczny, jak D.A.F. z albumem Alles Ist Gut, czy The Twins, którzy przyjmując brytyjski model muzyki synth pop, śpiewając wyłącznie po angielsku, swoim debiutanckim albumem, Passion Factory, wprost mierzyli w brytyjski (i światowy) rynek muzyczny.

   Ogromna popularność jaką Kraftwerk zdobył w latach 70. przełożyła się nie tylko na rewolucję w muzyce, której zespół niewątpliwe dokonał, ale również na szaloną konkurencję z jaką przyszło mu się zmierzyć się w początkach lat 80., kiedy muzyka, którą w latach 70. wprowadzał do popkultury, wreszcie osiągnęła apogeum popularności na światowych listach przebojów.

   Muzycy Kraftwerk, świadomi muzycznej rewolucji jakiej dokonali, postanowili kolejny raz pójść za ciosem. Tak jak dotychczas zespół poruszał temat techniki, temat którego początki sięgają jeszcze kultowego albumu Autobahn (1974), tak również nowe wydawnictwo miało zostać poświęcone tematowi techniki - tym razem jednak techniki przyszłości. Przełom lat 70. i 80. był bowiem okresem miniaturyzacji sprzętu elektronicznego, nie tylko syntezatorów. Pojawił się pierwszy komputer typu PC na użytek prywatny, pierwszy kalkulator mieszczący się w dłoni, a nawet miniaturowe syntezatory, których muzycy Kraftwerk używali potem podczas trasy koncertowej promującej album Computer World.

   Chociaż Computer World poruszał tematykę komputerów, sam album został nagrany wyłącznie z użyciem analogowego sprzętu. Zespół jednak doskonale przewidział, iż komputery staną się nieodłącznym elementem codziennego życia nie tylko każdego obywatela, ale każdej instytucji publicznej, ochrony zdrowia, bezpieczeństwa czy miejsca pracy. Można się o tym przekonać w otwierającym album utworze tytułowym (wydanym również na singlu), Computer World, opartym na jednostajnym uderzeniu sekcji rytmicznej o house'owym zabarwieniu podkreślanym delikatnym groove'em, dyskretnym pulsie sekwencera w podkładzie wspartym syntezatorowym pulsem basu, syntezatorowych pulsach, organowo brzmiącym tle, subtelnej i chłodnej przestrzeni, chłodnych oraz futurystycznie brzmiących solówkach klawiszy. Utwór łączy w sobie zarówno styl synth pop, jak i klimat wczesnego house'u.

   Pocket Calculator jest jednocześnie singlem, który w maju 1981 roku bezpośrednio pilotował premierę albumu Computer World. Kompozycja opiera się na delikatnym lecz zagęszczonym rytmie automatu perkusyjnego podsycanym przez dość mocny werbel, gęstym basowym pulsie sekwencera w podkładzie, futurystycznie brzmiącej klawiszowej sekwencji w stylu house oraz futurystycznych solówkach klawiszowych. Brak jest przestrzeni, są za to futurystyczno-komputerowo brzmiące syntezatorowe efekty. Tekst jest zasadniczo rapowaną wyliczanką. Piosenka łączy futuryzm, kicz i groteskę. Po dziś dzień w trakcie koncertów Pocket Calculator wykonywany jest przez Kraftwerk w języku kraju, w którym koncert odbywa się, w tym także po polsku (Mini Kalkulator). W 1981 roku utwór został wydany na specjalnych singlach promo w językach francuskim (Mini Calculateur), niemieckim (Taschenrechner), japońskim (Dentaku, 電卓) i włoskim (Mini Calcolatore).

   Numbers jest już klasycznie wczesno house'owym numerem opartym o lekko połamaną rytmikę aumtomatu perkusyjnego wspomaganego potężnym werblem oraz, charakterystycznym dla Kraftwerk, gęstym syntetyczno-perkusyjnym pulsem. W pierwszej części utworu występuje chłodna syntezatorowa pulsacja, która ustępuje w drugiej części, pozostawiając jedynie sekcję rytmiczną uzupełnioną drapiącymi efektami syntezatorowymi w tle. Brak jest przestrzeni, jest za to przetworzona quasi-wokalna partia, tekst zaś ogranicza się do wypowiadania cyfr - od 1 do 3, lub 1 do 4 - w językach niemieckim, angielskim, włoskim, japońskim i rosyjskim.

   Utwór Numbers zgrabnie przechodzi w kompozycję Computer World 2 opartą z jednej strony na tej samej sekcji rytmicznej jak Numbers, z drugiej zaś strony na chłodnych solówkach klawiszy oraz delikatnym organowo brzmiącym tle z utworu Computer World otwierającego album. Computer World 2 jest kompozycją znacznie bardziej minimalistyczną; brak jest tu sekwencerowego pulsu w podkładzie, syntezatorowych pulsacji, dodatkowych futurystycznie brzmiących solówek klawiszy oraz sekcji wokalnej, miejsce której zastępuje znana z Numbers wielojęzyczna cyfrowa wyliczanka znacznie przyśpieszająca swoje tempo w końcówce utworu. Zarówno Numbers, jak i Computer World 2 stały się w następnych latach fundamentem pod styl break dance; oba utwory miały ogromny wpływ na twórczość czarnych pionierów tego nurtu, jak m.in. Grandmaster Flash, Afrika Bambaataa i Herbie Hancock czy wręcz wprost były przez nich wykorzystywane w ich twórczości.

   Computer Love to drugi singiel promujący album, który ukazał się w lipcu 1981 roku. Kompozycja dzieli się zasadniczo na dwie części, wokalną pierwszą i instrumentalną drugą. Struktura muzyczna utworu opiera się na delikatnym, lekko połamanym uderzeniu automatu perkusyjnego, sekwencerowym pulsie w podkładzie, delikatnej organowo brzmiącej przestrzeni, chłodnych solówkach klawiszy o futurystycznym zabarwieniu oraz dodatkowych syntezatorowych partiach o bardziej basowym brzmieniu w refrenie. W drugiej, instrumentalnej części utworu, sekcję rytmiczną wzmacnia groove nadając utworowi bardziej utanecznionego charakteru, solówki klawiszowe tworzą zaś rozbudowane linie melodii, pojawia się również pulsujący syntezatorowy efekt. Singiel Computer Love zajął 36. miejsce na UK Singles w Wlk. Brytanii oraz 13. miejsce na Dance Club Songs w zestawieniu Billboardu w USA. Ciekawostką jest fakt, że linię melodii z klawiszowej solówki Computer Love w formie gitarowego riffu w 2005 roku w utworze Talk wykorzystała (za zgodą Kraftwerk) australijska brit-popowa formacja Coldplay. Niemniej Computer Love to jedna z najpiękniejszych synth popowych ballad w twórczości Kraftwerk, która przewiduje powstanie internetu i internetowych serwisów randkowych!

   Poprzedzony komputerowymi efektami syntezatorowymi Home Computer osadzony jest na lekko zagęszczonej rytmice automatu perkusyjnego wspartego groove'em nadającemu utworowi bardziej utanecznionego charakteru. W podkładzie występuje wyrazisty industrialny puls, chłodne solówki klawiszy mają futurystyczne zabarwienie, okazjonalnie pojawia się również nisko grane syntezatorowe tło. Momenty o charakterze piosenkowym poprzedzielane są długimi partiami futurystycznych syntezatorowych pulsacji, które w drugiej części zastąpione zostają przez komputerowo brzmiące pętle oraz bardziej odległe futurystyczne pulsacje na psychodelicznie drgającym i metalicznie brzmiącym syntezatorowym tle. Sekcja wokalna jest dość minimalistyczna, ograniczająca się do refrenów, co jest zapowiedzią ery techno. Samodzielnym autorem tekstu utworu jest Florian Schneider, co jest ewenementem w twórczości Kraftwerk. Kompozycja Home Computer stanowi hybrydę wczesnego house'u z synth popem.

   Album finalizuje utwór It's More Fun to Compute oparty na wstępie o podwójną solówkę klawiszową - futurystyczną i chłodną oraz nisko graną i warkotliwą - na której osadzona jest przetworzona przez wokoder tytułowa fraza. Dalej jednak utwór osadzony jest na tej samej sekcji rytmicznej i tych samych liniach melodii, co Home Computer. It's More Fun to Compute zawiera jednak bardziej miękki puls sekwencera pozbawiony co prawda industrialnego charakteru, za to stanowiącego zalążek stylu EBM, syntezatorowe pulsacje są bardziej gęste, zaś chłodne klawiszowe solówki są bardziej rozmyte i zawieszone wysoko.

   Computer World zaskakuje z jednej nowatorstwem, wręcz proroczym charakterem, album bowiem nie tylko przewiduje erę komputeryzacji i internetu, ale także nadchodzącą erę house i techno w muzyce. Z drugiej strony minusem wydawnictwa wydaje się być względne podobieństwo do siebie zawartych na nim utworów, co sprawia wrażenie braku pomysłów na muzykę. Niemniej album został niezwykle ciepło przyjęty przez krytyków oraz słuchaczy, odniósł też sukces komercyjny docierając w USA do 32. miejsca Top R&B/Hip-Hop Albums w zestawieniu Billboardu oraz do 72. miejsca na US Billboard 200, w Wlk. Brytanii dotarł do 15. miejsca UK Albums, w Niemczech uplasował się na 7. miejscu Offizielle Top 100, zaś w Szwecji zajął 27. miejsce.

   Prestiżowy brytyjski magazyn, New Musical Express (NME), uznał Computer World za najlepszy album 1981 roku, zaś Rolling Stone umieścił wydawnictwo wśród dziesięciu największych albumów EDM wszechczasów w 2012 roku.

   Album miał ogromny wpływ na rodzący się w Detroit nurt acid house, wywarł też wpływ na twórców wywodzących się z nurtu break dance, w tym na samego Herbiego Hancocka, Grandmaster Flash, Afrika Bambaataa czy Break Machine. Wpłynął też wydatnie na wykonawców synth popowych w latach 80., jak Depeche Mode, New Order, Cabaret Voltaire, Pet Shop Boys, The Twins, Ministry, Psyche czy Information Society, wreszcie miał potężny wpływ na współczesnych wykonawców electro, jak m.in. Moby, Westbam, The Chemical Brothers czy Björk.

   Album Computer World promowany był przez Kraftwerk największą od 1975 roku ogólnoświatową trasą koncertową trwającą od 23 maja 1981 do 14 grudnia 1981 roku.

 

Tracklista:

 

„Computer World” – 5:05

„Pocket Calculator” – 4:55

„Numbers” – 3:19

„Computer World 2” – 3:21

„Computer Love” – 7:15

„Home Computer” – 6:17

„It's More Fun to Compute” – 4:13

 

Personel:

 

Ralf Hütter – voice, vocoder, synthesizer, keyboards, Orchestron, Synthanorma Sequenzer, electronics, software

Florian Schneider – vocoder, speech synthesis, synthesizer, electronics, software

Karl Bartos – electronic drums, keyboards, software

Wolfgang Flür – electronic drums, software

 

Written by, © copyright April 2012 by Genesis GM.

Sounds of the Universe - dwunasty album studyjny brytyjskiej formacji synth popowej, Depeche Mode, o którym było już głośno zanim nastąpiła jego premiera. I to nie tylko w związku z przeciekami z internetu, bowiem Dave Gahan, Martin Gore i Andy Fletcher zapowiadali powrót do swoich korzeni, do czasów synth popu przełomu lat 70. i 80. Dodatkowo Martin popadł w nowe uzależnienie, którym były obsesyjne zakupy starych analogowych syntezatorów z epoki, dokonywane na E-Bayu, muzycy zaś byli zasłuchani w ,,Trylogii Berlińskiej" Davida Bowie'ego i kultowym albumie formacji Kraftwerk, Autobahn (1974).

   Materiał nagrywany był między majem a grudniem 2008 roku w studiach Sound Design w kalifornijskiej Santa Barbara oraz w nowojorskim Chung King. Wydawnictwo otrzymało tytuł ,,Dźwięki Wszechświata", co miało nawiązywać do kosmicznych dźwięków generowanych przez analogowe syntezatory.

   I rzeczywiście, pierwszy singiel bezpośrednio pilotujący premierę albumu Sounds of the Universe, Wrong, który ukazał się 6 kwietnia 2009 roku, charakteryzuje się kołyszącym, retrospektywnie brzmiącym pulsem sekwencera w podkładzie, jednostajnym beatem automatu perkusyjnego, chłodnymi, wręcz lodowatymi sekwencyjnymi solówkami klawiszy nawiązującymi do brzmienia Depeche Mode z albumów z lat 80., warstwę muzyczną uzupełnia dyskretny akompaniament gitary w tle, jednakże numer jest również agresywny poprzez wykrzyczaną partię wokalną Dave'a wyrzucającego z siebie żale i rozczarowania. Singiel z miejsca stał się przebojem docierając w USA do 1. miejsca Dance Club Songs oraz 38. miejsca Hot Rock & Alternative Songs w zestawieniach Billboardu. W Wlk. Brytanii dotarł do 24. miejsca UK Singles, zaś w Niemczech zajął 2. miejsce. Ponadto singiel plasował się m.in. na 4. miejscu European Hot 100 Singles, 5. miejscu w Izraelu i w Szwecji, 8. miejscu we Włoszech, czy 10. miejscu we Francji.

   Ogólnoświatowa premiera albumu Sounds of the Universe nastąpiła 17 kwietnia 2009 roku, zaś jego setlistę otwiera numer In Chains, rozkręcający się powoli, nawiązując bezpośrednio do utworu Kraftwerk, Stratovarius (album Kraftwerk, 1970), o czym świadczy introdukcja (choć jest znacznie krótsza i nie zagrana na Hammondzie, jak w przypadku Kraftwerk) w postaci przeciągłych, nakładających się na siebie dźwięków Mooga imitujących strojenie się orkiestry symfonicznej przed koncertem, zaraz jednak do akcji wkracza niesamowity, pełen ekspresji i napięcia wokal Dave'a Gahana. Utwór rozkręcają zapętlające się archaiczne uderzenia automatu perkusyjnego rodem z wczesnych lat 70. Przestrzeń charakteryzuje się organowym brzmieniem, tło wypełnia dyskretny gitarowy akompaniament, zaś w podkładzie występuje subtelny puls sekwencera. Całości dopełniają futurystyczne chłodne solówki klawiszy i futurystyczne klawiszowe pętle, industrialna pulsująca wstawka syntezatorowa w stylu Cabaret Voltaire oraz efektowny gitarowy chwyt, w refrenach pojawia się również chłodne i przestrzenne syntezatorowe wejście.

   Budzący wiele kontrowersji Hole To Feed autorstwa tria Dave Gahan, Christian Eigner, Andrew Philpott, opiera się na hipnotycznej i zagęszczonej elektronicznej sekcji perkusyjnej oraz głębokim pulsie sekwencera w podkładzie wspartym basowym pulsem oraz syntezatorowymi pulsacjami. Solówki klawiszowe są krótkie i chłodne o futurystycznym zabarwieniu, akompaniament gitarowy jest już wyraźniejszy, cechujący się glam rockowym zabarwieniem. Warstwę muzyczną wpierają również krótkie i głębokie, nisko brzmiące syntezatorowe wstawki. Partia wokalna Dave'a Gahana ma drapieżny i bluesowy charakter.

   Nieco lżejszy klimat zapewnia kompozycja Fragile Tension, oparta na dynamicznym i zapętlonym, ale retrospektywnie brzmiącym rytmie automatu perkusyjnego nieco w stylu utworu Suffer Well z albumu Playing the Angel (2005). Piosenka zawiera charakterystyczną nisko brzmiącą zapętloną syntezatorową partię, chłodną, nieco odległą przestrzeń, futurystyczne syntezatorowe wstawki i subtelne pętle, w refrenach zaś pojawia się agresywny riff gitarowy. Pojawiają się również krótkie chłodne solówki klawiszy o futurystycznym zabarwieniu. Partia wokalna pełna jest ekspresji i napięcia. Wraz z Hole to Feed Fragile Tension stanowi trzeci - podwójny - singiel albumu, który ukazał się 7 grudnia 2009 roku, docierając do 27. miejsca we Francji i 39. miejsca w Niemczech.

   Radosny i nastrojowy utwór, Little Soul, to z kolei flirt z klimatami bossa-novy z domieszkami soulu i jazzu. Numer oparty jest na jazzowym akompaniamencie gitary, chłodnej, lekko melancholijnej przestrzeni, chłodnych klawiszowych pętlach i solówkach. Pojawiają się również charakterystyczne głuche motywy klawiszowe. Sekcja basowa jest głęboko osadzona i dyskretna. Całość podkręca połamany, nieco spowolniony i subtelny podkład sekcji rytmicznej podszytej groove'em w stylu bossa novy. W finale utworu pojawiają się krótkie blues rockowe riffy gitarowe, w które wkomponowane są równie krótkie subtelne solówki klawiszy, wreszcie całość wieńczą syntezatorowe wibracje. Piosenka śpiewana jest na dwie równoległe partie wokalne w wykonaniu Martina Gore'a i Dave'a Gahana.

   In Sympathy klimatem nawiązuje nieco do twórczości New Order. Utwór osadzony jest na utanecznionym i retrospektywnym uderzeniu automatycznej sekcji rytmicznej, warkotliwym podkładzie syntezatorowego basu, wibrujących futurystycznych solówkach klawiszy, syntezatorowych pulsacjach i chłodnych wstawkach oraz krótkich chroboczących partiach syntezatora w stylu house w tle. W refrenach pojawiają się partie gitarowe w stylu New Order, w drugiej zaś połowie tło wypełnia brzęczący syntezatorowy dźwięk oraz delikatna i chłodna syntezatorowa pętla.

   Retrospektywny Peace to drugi singiel promujący album, który ukazał się 15 czerwca 2009 roku. Utwór opiera się o jednostajny archaicznie brzmiący beat automatu perkusyjnego, twardy i gęsty, momentami industrialny, puls sekwencera w podkładzie, chłodne, bliżej osadzone oraz futurystyczne, osadzone dalej, solówki klawiszy, przestrzenne klawiszowe wejścia, futurystyczne syntezatorowe pulsacje oraz chłodne przestrzenie. Pod koniec utworu pojawiają się partie syntezatora gitarowego. Numer pod względem muzycznym nawiązuje do wczesnych albumów Depeche Mode - Speak & Spell (1981) i A Broken Frame (1982) - zaś pod względem tekstu i linii wokalnych przypomina nieco naiwne hippisowskie piosenki antywojenne z lat 60. Singiel najlepsze notowania miał w Izraelu gdzie dotarł do 6. miejsca, w Polsce (10. miejsce), we Francji (18. miejsce), czy w Niemczech 25. miejsce. W Wlk. Brytanii singiel uplasował się na 57. miejscu UK Singles.

   Być może najmocniejszym punktem wydawnictwa jest utwór autorstwa wspomnianego tria Gahan, Eigner, Phillpott, Come Back, oparty o standardowy, nieco spowolniony jednostajny beat elektronicznej sekcji rytmicznej, wyraźny i twardy industrialny puls sekwencera w podkładzie w stylu utworu Kraftwerk, Antenna (album Radio-Activity, 1975), subtelnych i chłodnych solówkach klawiszy i przede wszystkim potężnych i agresywnych riffach gitarowych, przybrudzonych niczym na debiutanckim albumie Throbbing Gristle, The Second Annual Report of; (1977). Łagodna warstwa tekstowa piosenki sprawia, iż utwór stanowi genialne połączenie estetyki i hałasu.

   Muzyczny przerywnik, Spacewalker, to krótka instrumentalna miniatura (trochę w klimacie J.M. Jarre'a) o chłodnej przestrzeni, chłodnych solówkach klawiszowych zabarwionych melancholią, wspartych niekiedy subtelnymi partiami fortepianu, lekko połamanej sekcji rytmicznej automatu perkusyjnego, dyskretnym warkotliwym syntezatorowym podkładzie basowym oraz subtelnych pulsacjach syntezatorowych.

   Perfect retrospektywnie nawiązuje do klimatów synth popu z początku lat 80. Utwór zaznacza się jednostajnym beatem automatu perkusyjnego oraz twardym hipnotyzującym pulsem sekewncera w podkładzie wspartym jednostajną zimną syntezatorową pętlą oraz pojedynczą nisko brzmiącą syntezatorową partią. Przestrzeń jest chłodna, wsparta subtelnymi zapętleniami i chłodnymi wibrującymi partiami syntezatorowymi. Warstwę muzyczną wspierają delikatne glam rockowe partie gitarowe oraz akompaniament gitary akustycznej, tło zaś wypełniają syntezatorowe efekty.

   Electro bluesowy, Miles Away/The Truth Is, trzeci z utworów autorstwa tria Gahan, Eigner, Phillpott, przypomina trochę klimat solowego albumu Dave'a Gahana, Paper Monsters (2003). Numer osadzony jest na standardowym rytmie automatu perkusyjnego, bardzo głęboko osadzonym i dyskretnym podkładzie basowym, bluesowej oprawie gitarowej w kalifornijskim stylu oraz zapętlających się futurystycznych solówkach klawiszy, które w końcówce przybierają wibrującej formy. Nie brakuje tu eksperymentalnych pulsacji, efektów syntezatorowych czy piszczałek w tle. Brak jest przestrzeni; jej miejsce zajmują odległe przetworzone riffy gitarowe. Przez większość czasu trwania utworu przewija się przewtorzona przez wokoder słowna fraza ,,Come On - Come".

   Jezebel, łącząca stylistykę jazzu i retrospektywnego synth popu, to jedyna piosenka na albumie w całości zaśpiewana przez Martina. Kompozycja osadzona jest na nisko granej syntezatorowej sekwencji oraz dość odległej i melancholijnej przestrzeni wpartej organowo brzmiącymi wibrującymi partiami syntezatorowymi. Warstwę muzyczną wspomagają subtelne partie fortepianowe i gitarowe o jazzowym zabarwieniu, w refrenach pojawiają się rozbudowane chłodne solówki klawiszowe o futurystycznym zabarwieniu wsparte syntezatorowymi efektami i futurystycznymi retrospektywnymi pulsacjami. W końcówce pojawia się nisko brzmiąca klawiszowa sekwencja podszyta głęboko osadzoną syntezatorową pulsacją. Kompozycja stanowi hołd dla Kraftwerk, o czym świadczy przetworzona przez wokoder, zaśpiewana przez Dave'a Gahana, tytułowa fraza ,,Jezebel" na tle syntezatorowej wibracji zapożyczonej z utworu Aéro Dynamik (album Tour de France Soundtracks (2003).

   Album finalizuje najlepszy w zestawieniu utwór, Corrupt, charakteryzujący się jednostajnym beatem automatu perkusyjnego, industrialnym pulsem sekwencera w podkładzie, chłodną przestrzenią, subtelnymi futurystycznymi solówkami klawiszy, całości zaś dopełniają przetworzone riffy gitarowe o blues rockowym zabarwieniu, które w końcówce przechodzą w art rockowe forny. W drugiej połowie chłodną przestrzeń wzbogacają retrospektywne partie syntezatorowe. Jednak album nie zamyka się wraz ostatnimi akordami kompozycji. Jest bowiem wzbogacona o krótkie ukryte minimalistyczne interlude, poprzedzone ponad trzema minutami ciszy, Interlude #5, oparte na zaczerpniętych z utworu Wrong motywach zapętlonej klawiszowej solówki oraz syntezatorowej pętli.

   Album Sounds of the Universe muzycznie jako całość nie jest może na miarę kultowych albumowych klasyków Depeche Mode pokroju Songs of Faith and Devotion (1993), Violator (1990) czy Black Celebration (1986), ale nie o to tu przecież chodzi. Dość powiedzieć, że Depeche Mode prawdziwe perły swojej twórczości - Light, Ghost i Oh Well - pozostawił jedynie w wersji "deluxe" (box-set 3 CD+DVD) albumu. Wydawnictwo emanuje bogactwem dźwięków i mądrym wykorzystaniem sampli. Sounds Of The Universe całościowo jako album odniósł ogromny sukces komercyjny, był najlepiej sprzedającym się albumem Depeche Mode od czasów Songs of Faith and Devotion. W zestawieniach Billboardu w USA album zajął 1. miejsce na listach Top Alternative Albums, Top Dance/Electronic Albums i Top Rock Albums oraz 3. miejsce na US Billboard 200. W Wlk. Brytanii album dotarł do 2. miejsca zestawienia UK Albums. Ponadto wydawnictwo zajęło 1. miejsce na listach przebojów w Austrii, Chorwacji, Czechach, Danii, Finlandii, Niemczech, Grecji, Węgrzech, Włoszech, Meksyku, Polsce, Rosji, Hiszpanii, Szwecji i Szwajcarii. Do drugiego miejsca doszedł w Belgii, Francji, Norwegii, Portugalii i w Szkocji.

   Najlepsze osiągnięcie pod względem sprzedaży Sounds of the Universe osiągnął w Niemczech gdzie rozszedł się w nakładzie 300 tys. sprzedanych egzemplarzy osiągając status potrójnej Platyny. Status Platyny album osiągnął ponadto m.in. we Francji (100 tys. sprzedanych egzemplarzy), we Włoszech (70. tys. sprzedanych egzemplarzy), czy w Meksyku (40 tys. sprzedanych egzemplarzy). W Wlk. Brytanii wydawnictwo osiągnęło status Złotej Płyty z ilością 60 tys. sprzedanych egzemplarzy.

   Gorzej jednak wydawnictwo wyglądało pod względem doboru singli, bo oprócz Wrong, który stał się hitem na listach przebojów, pozostałe single przeszły trochę bez echa, mimo niewątpliwych dużych wartości artystycznych.

 

Tracklista:

 

1. "In Chains" 6:53

2. "Hole to Feed" 3:59

3. "Wrong" 3:13

4. "Fragile Tension" 4:09

5. "Little Soul" 3:31

6. "In Sympathy" 4:54

7. "Peace" 4:29

8. "Come Back" 5:15

9. "Spacewalker" 1:53

10. "Perfect" 4:33

11. "Miles Away/The Truth Is" 4:14

12. "Jezebel" 4:41

13. "Corrupt" (includes a hidden track "Interlude #5") 8:59

 

Personel:

 

Martin Gore – keyboards, backing and lead vocals, guitars

Dave Gahan – lead vocals

Andy Fletcher – keyboards, backing vocals, bass guitar

 

Written by, © copyright April 2012 by Genesis GM.

Geography - debiutancki album belgijskiej formacji synth popowej, Front 242, wydany we wrześniu 1982 roku. Front 242 został założony w 1981 roku we flandryjskim Aarschot z połączenia dwóch pomniejszych formacji - prowadzonej przez Daniela Bressanuttiego i Dirka Bergena Prothese oraz Underviewer założonej przez Patricka Codenysa i Jean-Luca De Meyera. Zespół nad swoim debiutanckim albumem pracował w niewielkim studiu muzycznym, zainstalowanym w apartamencie Daniela Bressanuttiego, wykorzystując rządową dotację dla artystów, dzięki której muzycy mogli nabyć lepszy sprzęt.

   Zespół inspirował się w głównej mierze futuryzmem oraz twórczością niemieckich formacji nurtu krautrocka z lat 70., przede wszystkim Kraftwerk, sami zaś muzycy Front 242 ukryli swoje wizerunki pod przykryciem bojowych mundurów i ciemnych okularów przeciwsłonecznych.

   Debiutancki album formacji, Geography, otwiera utwór Operating Tracks o standardowym i jednostajnym uderzeniu automatycznej sekcji perkusyjnej podkreślonej i utanecznionej poprzez pulsujący groove. W podkładzie występuje równomierny basowy puls sekwencera, tło wypełnia surowe i niskie brzmienie syntezatorowe wsparte krótkimi wstawkami syntezatorowymi o chłodnym i chropowatym bądź warkotliwym brzmieniu oraz odległe futurystyczne efekty i zimne syntezatorowe wibracje. W drugiej części piosenki pojawia się ciężka, twarda i industrialna syntezatorowa pulsacja podszyta zimną i wibrującą syntezatorową pętlą. Partia wokalna zaznacza się surowo brzmiącym barytonem Dirka Bergena. W utworze wykorzystano również sample dialogów z filmu science fiction ,,THX 1138" (1971, reż. George Lucas.

   With Your Cries wyraźnie spowalnia, ale bynajmniej nie jest to ballada, o czym świadczy twardy beat automatu perkusyjnego o trip hopowym zabarwieniu podszyty twardym i zapętlającym się basowym pulsem sekwencera w podkładzie. Tło tworzone jest przez niskie brzmienie syntezatora. Warstwa muzyczna zawiera nieco odległą syntezatorową przestrzeń o chłodnym i surowym brzmieniu, tło wypełniają krótkie i spontaniczne solówki klawiszowe o chłodnym brzmieniu i niekiedy futurystycznym zabarwieniu, liczne futurystyczne i industrialne efekty, syntezatorowe warkoty oraz szumy. Partie wokalne wyróżniają się surowością i brutalnością.

   Art & Strategy charakteryzuje się nierównym beatem automatycznej sekcji perkusyjnej, gęstymi, nakładającymi się na siebie zimnymi i twardymi syntezatorowymi pulsami, które pojawiają się nagle i równie nagle się urywają. W początkowej fazie utworu występuje długa, lekko wibrująca, szorstko i chłodno brzmiąca solówka klawiszowa. Tło wypełniają szumy, syntezatorowe zgrzyty, efekty ze wzmacniacza i dźwięki fal radiowych oraz odległe dialogi.

   Krótka, nieco ponad minutowa tytułowa miniatura Geography II poprzedzona jest wstępem niskiego brzmienia syntezatorowego, na które nachodzi lekko wibrująca, surowo i warkotliwie brzmiąca partia syntezatorowa, po czym numer nabiera utanecznionego, nieco przyspieszonego trip hopowego beatu archaicznego automatu perkusyjnego. Sama warstwa muzyczna również składa się z archaicznych brzmień począwszy od krótkich, surowo i szorstko brzmiących chłodnych solówek klawiszy, przez tubalnie brzmiący i zapętlający się puls sekwencera, po chłodne i zapętlające się syntezatorowe pulsacje o futurystycznym zabarwieniu. Numer brzmi niczym nagrane przy użyciu komputera Commodore 64 8-bitowe muzyczne demo.

   U-Men zaznacza się jednostajnym werblem i zapętlonym podkładem rytmicznym dość archaicznej sekcji automatu perkusyjnego, twardym basowym pulsem sekwencera w podkładzie, krótkimi i chropowato brzmiącymi solówkami klawiszy przechodzącymi w chwytliwe i zapętlone linie melodii podszyte zimną i przeszywającą partią syntezatorową oraz brutalnymi wokalami. W drugiej połowie piosenki pojawia się długa, chłodna i zgrzytliwa partia syntezatorowa. To jeden z pierwszych klasycznych numerów Front 242 wykonywanych przez zespół na koncertach również obecnie, w bardziej uwspółcześnionej formie, rzecz jasna.

   Dialogues opiera się na dość standardowym rytmie automatu perkusyjnego oraz występujących jedynie w pierwszej części kompozycji szorstkich i nisko brzmiących solówkach klawiszy wspartych krótkimi, przypominającymi brzmienie gitary akustycznej solówkami klawiszowymi. Tło wypełniają szumy, tweety, furkoty, efekty industrialne i odległe dialogi.

   Least Inkling poprzedzona jest krótką introdukcją złożoną z chaotycznych, zimnych, wysoko i chropowato brzmiących solówek klawiszowych oraz chłodnych i wibrujących pętli syntezatorowych. Kompozycja zawiera standardowy, synth popowy beat sekcji rytmicznej oraz surowe, nisko brzmiące syntezatorowe tło. Warstwę muzyczną uzupełniają krótkie i zimne solówki klawiszowe występujące wcześniej w introdukcji. Z czasem pojawia się chropowato i archaicznie brzmiący równomierny puls sekwencera w podkładzie, w tle słychać jest szumy. Partia wokalna Dirka Bergena jest głęboka i brutalna.

   Śpiewany przez Jeana-Luca De Meyera GVDT to najdynamiczniejszy numer albumu charakteryzujący się niezwykle dynamicznym i zapętlającym się beatem automatu perkusyjnego oraz nisko i warkotliwie brzmiącymi, zapętlającymi się solówkami klawiszowymi. Brak jest tym razem przestrzeni, brzmienia tła czy sekwencerowego podkładu, choć na pewien moment warkotliwe solówki klawiszowe przechodzą w formę pulsującą. W strofach występują dyskretne, chłodne i krótkie solówki klawiszowe, które w refrenach przechodzą w wyraziste, zgrzytliwo-futurystyczne efekty. Względnie minimalistyczną warstwę muzyczną wzbogacają szumy i dialogi w tle.

   Druga śpiewana przez Jeana-Luca De Meyera kompozycja, tytułowa Geography I, zawiera dość archaiczną sekcję automatu perkusyjnego charakteryzującą się równomiernym werblem i zapętlonym podkładem rytmicznym. Tło stanowi nisko i archaicznie brzmiąca warkotliwa partia syntezataorowa. Piosenka charakteryzuje się wyrazistą, twardą, chropowato i nisko brzmiącą zapętlającą się solówką klawiszową uzupełnioną o krótkie, chłodne i pulsujące klawiszowe zapętlenie. W tle występuje zimna, wibrująca, wznosząca się i opadająca syntezatorowa partia o chropowatym brzmieniu. Warto zwrócić uwagę na o wiele łagodniejszy wymiar wokalu Jeana-Luca De Meyera względem brutalnego wokalu Dirka Bergena.

   Utwór Black White Blue to wczesna forma współczesnego techno i house, o czym świadczy dynamiczny i jednostajny beat automatu perkusyjnego wsparty równie jednostajnym groove'em. Warstwę muzyczną tworzą krótkie, nisko i warkotliwie brzmiące wstawki syntezatorowe, krótkie i zimne solówki klawiszowe, krótkie, chłodne i chaotyczne partie klawiszowe o donośnym, archaicznym i dość piszczałkowatym brzmieniu nawiązującym nieco do dźwięków sekcji dętych Cabaret Voltaire z początków lat 80. Brak jest przestrzeni czy sekwencerowego podkładu, w tle występują syntezatorowe zgrzyty oraz chłodne syntezatorowe pulsacje, wibracje i futurystyczne tweety. Minimalistyczna sekcja wokalna ogranicza się do okrzyków. Podobnie jest zresztą w kompozycji.

   Kinetics z trip hopowym beatem automatu perkusyjnego, chłodną przestrzenią oraz subtelnym, nisko brzmiącym i przechodzącym w warkoty syntezatorowym tłem. Warstwę muzyczną wzbogacają szumy, zgrzyty i furkoty. W końcówce chłodna przestrzeń ustępuje miejsca długiej, chłodnej, surowej i przeszywającej partii syntezatorowej.

   Zamykający podstawową setlistę albumu, śpiewany po niemiecku przez Dirka Bergena utwór Kampfbereit oparty jest na spowolnionym rytmie automatu perkusyjnego, twardym i równomiernym industrialnym pulsie sekwencera, chropowatej i tubalnie brzmiącej syntezatorowej przestrzeni oraz krótkich i chłodnych solówkach klawiszowych wspartych zimnymi i surowymi partiami klawiszowymi. W tle słychać jest odległe i chłodne syntezatorowe wstawki, w drugiej zaś połowie utworu pojawia się chropowata, przypominająca gitarowy riff długa partia syntezatorowa. Warstwę muzyczną wzbogaca sucha syntezatorowa pulsacja. To drugi, obok U-Men, klasyczny numer Front 242 grany przez zespół na koncertach do dziś.

   Wznowienie CD albumu uzupełniają kompozycje pochodzące z materiału EP wydanego w 1981 roku jeszcze pod szyldem Prothese.

   Ethics charakteryzuje się jednostajnym beatem automatu perkusyjnego, zapętlonym i wyostrzonym basowym pulsem sekwencera w podkładzie oraz brakiem przestrzeni. W refrenach piosenka nabiera nisko brzmiącego i warkotliwego tła oraz krótkich i zimnych solówek klawiszowych. W tle występują futurystyczne efekty, partie wokalne są nieco bardziej oddalone, choć w refrenach zdecydowanie nabierają brutalności.

   Instrumentalny Principles zawiera dość archaiczną sekcję rytmiczną z równomiernym werblem i zapętlonym podkładem rytmicznym. W podkładzie występuje basowy puls sekwencera, z czasem w warstwie muzycznej pojawiają się przetworzone sample riffów i świdrujących efektów gitarowych, po nich zaś krótkie i zapętlające się twarde i chropowate solówki klawiszowe o tubalnym brzmieniu - cykl ten powtarza się po kilkakroć. W tle występują industrialne efekty oraz dialogi. W drugiej połowie utworu przez pewien czas pojawia się chłodna i zapętlająca się solówka klawiszowa o wysokim, ale archaicznym brzmieniu.

   Zamykająca całość kompozycja Body to Body osadzona jest na jednostajnym uderzeniu sekcji rytmicznej o house'owym zabarwieniu, hipnotyzującym i zapętlonym industrialnym pulsie sekwencerowego basu w podkładzie, samplach długich riffów gitarowych, chłodnej i pulsującej syntezatorowej pętli oraz krótkich, twardych i nisko brzmiących house'owych solówkach klawiszy. W tle słychać jest odległe monologi. W finale utworu pojawiają się chropowate dźwięki rozstrojonego odbiornika radiowego. W przyszłości numer ewoluuje w kierunku piosenkowej formy EBM-u.

   Album Geography nie przyniósł jeszcze Front 242 sukcesu komercyjnego, ale zespół zwrócił nim na siebie uwagę wielu wykonawców z pogranicza synth popu i industrialu dając początek nurtowi EBM, którego termin wymyślili sami muzycy Front 242 stając się tym samym ojcami chrzestnymi tego nurtu.

   Wydawnictwo w wielu elementach przypomina debiut albumowy formacji Depeche Mode, Speak & Spell (1981). Oba albumy oparte są na dość prostych i archaicznych, nawet jak na swoje czasy, syntezatorowych melodiach rodem z futurystycznych gierek komputerowych na Atari i Commodore 64, których warstwa muzyczna charakteryzuje się prostymi i archaicznymi automatami perkusyjnymi. Podobieństw między Geography a Speak & Spell jest znacznie więcej; oba albumy stanowią chaotyczny zbiór przypadkowych kompozycji bez większego spójnego konceptu, o czym w przypadku Geography dobitnie świadczy odwrotne ułożenie dwóch kompozycji tytułowych, Geography I i Geography II. Tak jak Speak & Spell był jedynym albumem Depeche Mode nagranym z udziałem współzałożyciela zespołu, Vince'a Clarke'a, który krótko potem opuścił jego skład, tak samo Geography jest jedynym albumem Front 242 z udziałem współzałożyciela, Dirka Bergena, który niedługo po nagraniu albumu opuścił formację. Rolę pierwszego wokalisty przejął Jean-Luc De Meyer, zaś skład formacji uzupełnił perkusista Richard Jonckheere, znany bardziej pod pseudonimem Richard23, który również stał się drugim wokalistą zespołu.

   Album Geography był dopiero zapowiedzią przyszłych sukcesów Front 242, stał się też ważną składową dla twórczości wielu formacji m.in. Skinny Puppy, Front Line Assembly, Ministry, Nitzer Ebb czy Psyche.

 

Tracklista:

 

1. "Operating Tracks" 3:48

2. "With Your Cries" 2:45

3. "Art & Strategy" 2:16

4. "Geography II" 1:10

5. "U-Men" 3:15

6. "Dialogues" 2:06

7. "Least Inkling" 2:26

8. "GVDT" 2:57

9. "Geography I" 2:14

10. "Black White Blue" 4:21

11. "Kinetics" 2:05

12. "Kampfbereit" 3:21

13. "Ethics" 2:29

14. "Principles" 4:43

15. "Body to Body" 4:13

 

Personel:

 

Dirk Bergen – lead vocals, keyboards, programming

Jean-Luc De Meyer – lead vocals

Daniel Bressanutti – mixing console, programming

Patrick Codenys – keyboards, programming, samplers

 

Written by, © copyright March 2012 by Genesis GM.