Modern Lifestyle - drugi album niemieckiej formacji synth popowej, The Twins, wydany 11 października 1982 roku.
The Twins został założony w Berlinie w 1980 roku przez byłych muzyków krautrockowego zespołu Mythos, gitarzystę i klawiszowca Svena Dohrowa oraz wokalistę i perkusistę Ronny'ego Schreinzera, którzy od połowy lat 70. wraz z zespołem Mythos działali w rockowej awangardzie.
Na przełomie lat 70. i 80. doszło w Wlk. Brytanii do eksplozji popularności synth popu i new romantic. Również w Niemczech zespoły wywodzące się ze środowisk punkowych zaczęły wykonywać muzykę na syntezatorach tworząc rodzaj mechanicznego industrialnego electro-punku, który reprezentowały m.in. formacje D.A.F., Die Krupps czy Der Plan. Muzycy The Twins, choć wywodzili się z tego samego środowiska, od samego początku zapatrzeni byli jednak w brytyjską scenę synth popową czerpiąc inspirację z twórczości wykonawców pokroju The Human League, Depeche Mode, Soft Cell czy Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD), do którego zresztą obaj muzycy The Twins upodobnili się wizualnie, ale przede wszystkim duży wpływ na wczesne brzmienie formacji, w szczegóności na debiutanckim albumie, Passion Factory, miała twórczość Ultravox i Gary'ego Numana. Zresztą wspomniany pierwszy album The Twins, wydany w 1981 roku Passion Factory, przyniósł formacji ogólnoświatową popularność, zaś singiel The Desert Place był notowany w zestawieniu US-Billboard-Dance Charts w USA.
Na swoim drugim albumie, Modern Lifestyle, formacja wykrystalizowała i wypracowała jednak swoje indywidualne, charakterystyczne i nepowatarzalne brzmienie i styl, znacznie ograniczono też względem albumu Passion Factory tradycyjną sekcję perkusyjną zastępując ją w większości utworów perkusją elektroniczną bądź automatem perkusyjnym.
Otwierający album tytułowy utwór, Modern Lifestyle, utrzymany jest w synth popowym klimacie nawiącującym do brzmienia debiutanckiego albumu, Speak & Spell (1981), kultowej brytyjskiej formacji synth popowej, Depeche Mode, niezwykle ważnego dla twórczości The Twins w tamtym okresie. Sekcja rytmiczna piosenki opiera się na równomiernym i lekko kołyszącym tepmie elektronicznej perkusji w stylu kultowego przeboju formacji Kraftwerk, The Model (album The Man-Machine, 1978), choć w refrenach pojawiają się szybkie i zagęszczone partie werbli, basowy puls sekwencera w podkładzie jest twardy, równomierny, bliski stylowi industrialnemu, podszyty krótkimi i subtelnymi solówkami klawiszowymi o warkotliwym brzmieniu. Na pierwszy plan wysuwają się chwytliwe, chłodne i wysoko brzmiące solówki klawiszowe, zaś za linią wokalną w strofach subtelnie podąża chłodna i wysoko brzmiąca solówka klawiszowa o dość archaicznym brzmieniu. W refrenach występują lekko zapętlone chłodne solówki klawiszy o wysokim i futurystycznym brzmieniu. Partia wokalna w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera w strofach wyróżnia się jeszcze delikatnością znaną w debiutanciego albumu The Twins, Passion Factory.
W podobnych klimatach utrzymuje się również singlowy numer, Face To Face - Heart To Heart, który stał się jednym z największych przebojów w twórczości The Twins - i jednym z największych hitów dekady lat 80. Numer utrzymany jest na jednostajnej i mocno utanecznionej sekcji rytmicznej wspomaganej przez żywą sekcję perkusyjną, gęstym, dynamicznym, lekko zapętlającym się i niemal industrialnym basowym pulsie sekwencera w podkładzie, odległej i melancholijnej przestrzeni, chłodnej, sentymentalnie brzmiącej i lekko zapętlającej się partii klawiszowej o futurystycznym zabarwieniu w tle oraz chłodnych i niezwykle chwytliwych solówkach klawiszowych o wysokim i futurystycznym brzmieniu nawiązujących nieco do brzmienia i stylu OMD i jego wielkiego przeboju Enola Gay z albumu Organisation (1980). W drugiej częsci piosenki pojawiają się chłodne, wysoko i nieco retrospektywnie brzmiące solówki klawiszowe podszyte bardziej subtelnymi pętlami klawiszwymi o futurystycznym brzmieniu. Biorąc pod uwagę ogromną popularność synth popu w pierwszej połowie lat 80. oraz chwytliwość piosenki, nie powinno dziwić, że Face To Face - Heart To Heart stała się kolejnym po utworze The Desert Place z albumu Passion Factory singlowym przebojem w twórczości The Twins.
W bardzo podobnym tonie do Face To Face - Heart To Heart utrzymany jest również utwór Regret, choć większe są tu wpływy brzmieniowe albumu Depeche mode, Speak & Spell. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymana jest w standardowym tempie wzmocniona jednak twardym, gęstym i mechanicznie zapętlającym się industrialnym pulsem sekwencerowego basu. W refrenach sekcja elektronicznej perkusji przechodzi w dynamiczne i jednostajne tempo podszyte równomiernym i utaneczniającym groove'em. Tło piosenki subtelnie wypełnia nisko brzmiące syntezatorowe brzmienie, napięcia kompozycji dodaje chłodna i narastająca przeciągła solówka klawiszowa o wysokim i melancholijnym brzmieniu. W strofach sekcję wokalną wspiera lekko zapętlająca się chłodna solówka klawiszowa o wysokim, lekko chropowatym i retrospektywnym brzmieniu, zaś w refrenach występuje krótka i zapętlona chlodna solówka klawiszowa o futurystycznym brzmieniu. Pojawia się również chłodna i melancholijna przestrzeń. Zapewne kompozycja stałaby się kolejnym hitem, gdyby ukazała się na singlu.
Nieco spowolniony jest utwór Knights of Old z twardym i równomiernym basowym pulsem sekwencera w podkładzie wspartym krótkimi, chropowato i brzęcząco brzmiącymi solówkami klawiszy, równomiernym i lekko kołyszącym tempem autamatu perkusyjnego oraz wysoko i chropowato brzmiącymi chłodnymi partiami klawiszy o futurystycznym zabarwieniu w klimatach brzmieniowych albumu Dare (1981) formacji The Human League, w refrenach zaś występują nieco niżej, chropowato i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe, choć utwór zawiera także, charakterystyczne dla twórczości Vince'a Clarke'a z czasów albumu Speak & Spell i twórczości w formacji Yazoo, chłodne i wibrujące klawiszowe solówki o wysokim i futurystycznym brzmieniu. W finalnej fazie piosenki pojawia się długa, lekko wibrująca solówka klawiszowa o wysokim i futurystycznym, ale sciśniętym brzmieniu poprzecinana krótkimi i chłodnymi partiami klawiszowymi o wysokim i futurystycznym brzmieniu. W samej końcówce kompozycji warstwa muzyczna ogranicza się jedynie do sekcji automatu perkusyjnego i partii wokalnej śpiewanej zasadniczo a'capella. Charakterystyczny jest też brak przestrzeni. Warstwa tekstowa piosenki nawiązuje do utraconych czasów średniowiecznych krucjat i ich bohaterów - rycerzy walczących przeciw złu. Utwór zapewne posłużył też za inspirację dla zespołu Depeche Mode dla kompozycji Stories of Old (album Some Geat Reward, 1984) o czym świadczą nie tylko solówki klawiszowe, ale i warstwa liryczna.
Poprzedzona przestrzennie brzmiącą introdukcją z perkusyjnymi pulsami kompozycja Automatic Man osadzona jest na standardowym i marowym tempie automatycznej sekcji rytmicznej wspieranej żywą partią perkusyjną, wyrazistym, mechanicznym i równomiernym basowym pulsie sekwencera w podkładzie oraz krótkich, chłodnych i zapętlających sie solówkach klawiszowych o wysokim brzmieniu podszytych krótkimi syntezatorowymi warkotami (w dalszej części piosenki, także krótkimi i chwiejnymi solówkami klawiszowymi o futurystycznym brzmieniu). Chłodna przetrzeń pojawia się tylko w refrenach, w których za sekcją wokalną dyskretnie podąża delikatna, dzwoniąca partia klawiszowa. W drugiej częsci kompozycji warstwę muzyczną wypełnia tubalnie brzmiące syntezatorowe tło. Okazjonalnie w tle występują również szumy i industrialne efekty. Piosenka opowiada o zniewolonym, zdehumanizowanym i bezuczuciowym automacie całkowicie uzależnionym od swojego właściciela, co może być też analogią wobec wyzysku pracownika przez pracodawcę. Chociaż kompozycja wyraźnie inspirowana jest twórczością Gary'ego Numana, zasadniczo wpłynęła też na twórczość kultowej brytyjskiej formacji, Depeche Mode (album Construction Time Again, czy utwór Work Hard, 1983).
Silne inspiracje dla twórczości Depeche Mode (utwór Fools, 1983 - podobieństwo jest wręcz uderzające!) słychać w dynamicznej synth popowej piosence, New Days, New Ways, z dynamiczną i równomiernną, tym razem żywą, sekcją perkusyjną wspartą jednak automatem perkusyjnym (wraz z równomiernym i twardym tykaniem) i elektronicznymi werblami, równomiernym basowym pulsem sekwencera o industrialnym zabarwieniu w podkładzie, wysoko i chropowato brzmiącą klawiszową pętlą w tle poprzedzającą wysoko brzmiącą, chłodną i chwytliwą dynamiczną solówkę klawiszową. W dalszej części piosenki, w refrenach, występuje zimna i przeciągła solówka klawiszowa o wysokim brzmieniu w stylu Gary'ego Numana zastępująca przestrzeń. W finalnym pomoście basowy puls sekwencera w podkładzie wspiera futurystycznie brzmiąca efektowna syntezatorowa pulsacja.
Bliżej klimatów brzmieniowych zespołu The Human League i albumu Dare oscyluje równie synth popowy, chłodny i dynamiczny numer Gilded Cage z mroczną warstwą tekstową. Wsparta żywą partią perkusji elektroniczna sekcja parkusyjna prezentuje dynamiczne i jedostajne tempo, podkład zawiera zapętlający się basowy puls sekwencera, długie i chłodne solówki klawiszowe o wysokim, przestrzennym i futurystycznym brzmieniu podszyte subtelnymi, chłodnymi pętlami klawiszowymi o wysokim brzsmieniu. W drugiej połowie kompozycji pojawia się chłodna i wysoko zawieszona przestrzeń, po niej zaś następuje pomost z futurystycznymi efektami syntezatorowymi, gdzie sekwencerowy basowy puls ogranicza do twardych i przerywanych pulsacji. Chłodna przestrzeń o smyczkowym brzmieniu występuje również w drugiej części kompozycji znacznie zagęszczając jej warstwę muzyczną.
W singlowym utworze I'm Staying Alive o wiele wyraźniej zaznaczają się wpływy brzmieniowe wczesnej twórczości formacji The Human League. Tym razem kompozycja opiera się wyłącznie na elektronicznej partii perkusji tworzącej jednostajną sekcję rytmiczną, dynamicznym, gęstym i industrialnym basowym pulsie sekwencera w podkładzie, krótkich, tubalnie i chropowato brzmiących syntezatorowych pulsacjach, długich i wysoko brzmiących solówkach klawiszowych o sentymentalnym zabarwieniu, krótkich i zapętlających się futurystycznie brzmiących partiach klawiszowych, chłodnej przstrzeni oraz przebojowej linii wokalnej. Na początku utworu oraz w jego drugiej części występuje wysoko brzmiący, chłodny, jednostajny, dynamiczny i gęsty puls sekwencerowy. Pojawiają się również bardziej subtelne i zapętlające się krótkie i chłodne solówki klawiszowe o wysokim i futurystycznym brzmieniu. To najlepszy moment albumu i jedna z najlepszych kompozycji w całej twórczości The Twins.
Bardzo bliski brzmieniowym klimatom formacji The Human League z albumu Dare jest też trzeci singlowy numer wydawnictwa, Birds And Dogs, w którym automatyczna sekcja rytmiczna jest bardzo podobna do rytmiki z piosenki The Things That Dreams Are Made of otwierającej album Dare. Ponadto kompozycję charakteryzują chłodne i zapętlone partie klawiszy o wysokim i lekko przestrzennym brzmieniu podszyte krótszą chłodną solówką klawiszową o wysokim i futurystycznym brzmieniu. W refrenach występuje odlega i zapętlona chłodna solówka klawiszowa o przestrzennym brzmieniu, w podkładzie zaś twarda, warkotliwie brzmiąca basowa partia syntezatora. W początkowej fazie piosenki, jak i w finałowym pomoście, występują gwiżdżące i futurystycznie brzmiące solówki klawuisziowe na tle nisko brzmiącej sekcji syntezatorowej.
Album finalizuje instrumentalny utwór N 4 autorstwa klawiszowca formacji, Svena Dohrowa. Kompozycja utrzymana jest w niezwykle dynamicznej, synth popowej stylistyce podkręconej żywiołowymi partiami tradycyjnej sekcji perkusyjnej w gościnnym wykonaniu perkusisty, Mattiego Kaebsa. Podkład zawiera twardy, gęsty i zapętlający się basowy puls sekwencera. Warstwa muzyczna charakteryzuje się - tworzącymi lekko zapętlone linie melodii - krótkimi i chłodnymi solówkami klawiszy o wysokim, ale lekko tubalnym, chropowatym i retrospektywnym brzmieniu, które podszyte są dłuższymi, chłodnymi solówkami klawiszowymi o wysokim, chropowatym i retrospektywnym brzmieniu. W refrenach wchodzą chłodne i lekko zapętlone partie klwiszy o wysokim i futurystycznym brzmieniu. W drugiej instrumentalnej strofie dodatkowo pojawiają się krótkie i zapętlone syntezatorowe wstawki o metaliczno-industrialnym brzmieniu. W drugiej części utworu pojawia się chłodna i wysoko zawieszoa przestrzeń oraz subtelna, zimna i dynamiczna klawiszowa pętla o dzwoniącym brzmieniu, dalej zaś długa solówka klawiszowa o brzmieniu organowym poporzecinana krótką i zapętloną solówką klawiszową przypomnającą brzmienie gitary, po czym numer wraca do swojej podstawowej formy. W utworze słychać silne wpływy brzmieniowe albumu Depeche Mode, Speak & Spell (utwór Big Muff), ale też i inspiracje dla przyszłej twórczości polskiego zespołu synth popowego, Super Girl & Romantic Boys.
Album Modern Lifestyle okazał się, spodziewanym zresztą, sporym sukcesem komercyjnym na miarę debiutanckiego wydawnictwa, Passion Factory, choć nie ulega wątpliwości, że brzmienie formacji jest już tu o wiele dojrzalsze. Również pochodzący z wydawnictwa singiel, Face To Face, okazał się przebojem, szczególnie we Włoszech, gdzie sprzedał się w największym nakładzie. Do dziś zresztą Face To Face jest jednym z największych przebojów lat 80. i ikoną brzmienia tamtej dekady.
