24 maja 2023, 23:53
The Garden - trzeci album legendarnej psychodeliczno-eksperymentalnej nowojorskiej formacji, Silver Apples, nagrywany w latach 1968-69, pierwotnie miał być wydany w 1970 roku, jednakże po części z powodów kłopotów finansowych wytwórni Kapp Records, a w znacznej mierze przez proces sądowy wytoczony Silver Apples przez linie lotnicze Pan Am Airlines w związku z kontrowersyjną okładką drugiego wydawnictwa formacji, Contact, wydanie albumu The Garden wstrzymano, zaś Silver Apples zawiesił działalność na ponad ćwierćwiecze. The Garden było w tym czasie dostępne jedynie w formie bootlegów.
Oficjalnie album The Garden ujrzał światło dzienne dopiero po 28 latach od jego planowanej premiery, w dość mocno zmienionej zresztą formie od pierwotnej, bowiem album powstał z kompilacji sesji nagraniowych z lat 1968-69, z utworów, które nie weszły na dwa pierwsze albumy Silver Apples - Silver Apples (1968) i Contact (1969). Simeon Coxe postanowił wzbogacić rewitalizowany album o dodatkowe archiwalne utwory, które nie weszły do pierwotnego planowanego wydania The Garden, zaś każdą z piosenek poprzedzielano pochodzącymi z głębokich archiwaliów zespołu eksperymentalnymi kompozycjami instrumentalnymi, których w założeniu w ogóle miało nie być na pierwotnym wydawnictwie. Każda z instrumentalnych impresji zawiera dwuczłonowy tytuł, z czego drugi człon tytułu każdej z nich nazwany został ,,Noodle", tworząc tym samym swoisty koncept album, o znacznie bardziej eksperymentalnym charakterze niż dwa pierwsze albumy Silver Apples.
W zasadzie recenzję albumu należy podzielić na dwie części - piosenkową i eksperymentalno-instrumentalną.
Piosenkową część, jak i cały album otwiera I Don't Care What the People Say, utwór przypominający dokonania z dwóch poprzednich albumów Silver Apples, oparty na charakterystycznym dynamicznym i transowym rytmie perkusji, hipnotyczno-syntezatorowym pulsie i wibrującym podkładzie. Całość opatrzono psychodelicznymi organowymi solówkami i hippisowską linią wokalną rodem z amerykańskiego Zachodniego Wybrzeża lat 60.
Na podobnym, tak charakterystycznym dla stylistyki Silver Apples transowym schemacie rytmicznym perkusji, oparty został numer Walkin z chłodną i delikatną, lekko wibrującą syntezatorową psychodeliczną przestrzenią i przenikliwymi wysoko brzmiącymi dźwiękami Trautonium pełniącymi funkcję riffów gitarowych. Wraz z linią wokalną o new wave'owym zabarwieniu kompozycja dość bliska jest synth popowi, jaki w latach 70. i 80. reprezentowała inna nowojorska formacja psychodeliczno-synth popowa, Suicide.
Mimo mocno psychodelicznego i awangardowego charakteru swojej muzyki, Silver Apples w tamtym czasie bynajmniej nie zamierzał zapominać o korzeniach amerykańskiej muzyki, które tkwiły przecież w country, a styl ten pojawiał się już na dwóch poprzednich albumach Silver Apples i nie inaczej jest w przypadku wydawnictwa The Garden; utwór John Hardy jest przeróbką klasycznej amerykańskiej pieśni country, zagraną na żywo w oparciu wyłącznie o banjo i kontraba. Sekcję rytmiczną tworzy rytmiczne klaskanie.
Ducha country słychać także w liniach wokalnych kompozycji The Owl opartej o podkład hipnotycznego pulsu i wibracji oraz linie melodyczne tworzone za pośrednictwem partii organowych. W utworze słychać echa przyszłych dokonań formacji The Residents z lat 70.
Piosenka Mustang Sally, przeróbka rhythm and bluesowego standardu Macka Rice'a, osadzona jest w klasycznie hippisowskiej psychodeli lat 60. bliskiej burleskowemu stylowi wczesnej twórczości formacji The Doors z wyraźnie uwydatnionymi partiami organów Vox Continental.
Kompozycja Again to przeróbka tradycyjnej amerykańskiej pieśni osadzona na zagęszczonym transowym rytmie sekcji perkusji, syntezatorowym pulsie basu w podkładzie i organowej przestrzeni, tworząc tym samym klimat iście hippisowskiej psychodeli, w której słychać przyszłe dokonania formacji Suicide.
Utwór Mad Man Blues, choć osadzony w tradycji rhythm and bluesa, oparty jest na chwytliwych partiach organowych w stylu Raya Manzarka z The Doors; to jeden z najbardziej pokręconych momentów wydawnictwa przypominających przyszłe dokonania zespołu The Residents, utwór przechodzi bowiem z form przebojowego psychodelicznego popu, w kierunku eksperymentów dźwiękowych, efektów z wstecznie odtworzonymi taśmami i białych szumów, deklamacji i jazzowych ustnych improwizacji imitujących linie melodyczne.
Stronę eksperymentalną reprezentują wspomniane instrumentalne miniatury ,,Noodle", które przedzielają każdą z piosenek albumu.
Kompozycja Tabouli Noodle opiera się na potężnej i zagęszczonej quasi-plemiennej rytmice na tle pozornie niespójnej archaicznej syntezatorowej linii melodii, którą uzupełniają partie szybkich klawiszy i cichych radiowych zakłóceń w tle.
Nieco zbliżony schemat prezentuje numer Cannonball Noodle, choć potężny rytm perkusji jest tu bardziej marszowy, na nim zaś opierają się partie nisko brzmiących linii melodii. Tło wypełniają efekty ze wstecznie odtworzonymi taśmami oraz eksperymenty dźwiękowe.
Utwór Cockroach Noodle składa się z początkowo równomiernych sygnałów, które wraz ze wzrostem tempa i napięcia tracą na spójności przechodząc w elektroniczną kakofonię, co podkręcają równie szaleńcze uderzenia perkusji. Z czasem kompozycja jednak wyhamowuje, pozostawiając futurystyczne dźwięki rodem z gierek komputerowych oraz rytmiczny stukot archaicznego groove'u.
Kompozycja Swamp Noodle w całości oparta jest na eksperymentach brzmieniowych z wstecznie odtworzoną taśmą i wysoko zawieszonej solówce klawiszowej, również odtworzonej od tyłu na tle marszowego rytmu perkusji, basowego pulsu w podkładzie i wibrującej przestrzeni. Słychać tu echa przyszłej twórczości brytyjskiej formacji, Cabaret Voltaire, a także niemieckich zespołów krautrockowych, takich jak m.in. Neu!, Cluster, Faust czy Can.
Anasazi Noodle to kompozycja, która zaaranżowana jest w oparciu o potężną, marszowo-jazzową sekcję rytmiczną, nisko brzmiący, dynamiczny i rozwibrowany basowy podkład oraz wysoko brzmiące krzykliwe dźwięki syntezatorowe tworzące coś w rodzaju linii melodycznej. Tło tworzone jest przez nieustający dźwięk przypominający pisk niedostrojonego radioodbiornika lub wzmacniacza.
Utwór Starlight Noodle charakteryzuje się całkiem zgrabnymi psychodelicznymi solówkami organowymi tworzącymi przestrzeń dla ciężkiego i marszowego podkładu rytmicznego współgrającego z syntezatorowym basowym pulsem, tło zaś wypełniają przeciągłe syntezatorowe pętle przypominające dźwięki alarmu.
Finalizujący album numer Fire Ant Noodle, to połączenie przyśpieszonych pętli i kakofonii wstecznie odtworzonych taśm na tle rytmu perkusji, który zmienia zarówno częstotliwość, jak i prędkość.
Wydawnictwo The Garden do złudzenia przypomina przypadek albumu The Doors, Strange Days (1967), kiedy zespół z odrzutów z poprzedniej sesji nagraniowej potrafił stworzyć prawdziwe psychodeliczne i eksperymentalne dzieło, choć w przypadku albumu The Garden, na jego oficjalną premierę trzeba było czekać przeszło aż 28 lat.
Tracklista:
"I Don't Care What the People Say" – 3:08
"Tabouli Noodle" – 4:18
"Walkin" – 4:07
"Cannonball Noodle" – 5:29
"John Hardy" (Traditional) – 2:22
"Cockroach Noodle" – 2:24
"The Owl" – 3:23
"Swamp Noodle" – 2:58
"Mustang Sally" (Mack Rice) – 3:15
"Anasazi Noodle" – 3:20
"Again" (Traditional) – 2:58
"Starlight Noodle" – 4:39
"Mad Man Blues" – 3:13
"Fire Ant Noodle" – 3:43
Personel (skład podstawowy):
Danny Taylor – vocals, drums, percussion
Simeon Coxe – vocals, synthesizers, organ, oscillators, banjo
Written by, © copyright January 2020 by Genesis GM.