Space of Music

X - czwarty album studyjny brytyjskiej formacji electro popowej, The Beloved, nagrywany w Mayfair and Wolf Studios oraz w Sarm East, Orinoco, Axis NYC, Sarm West i CTS Studio, wydany został 8 kwietnia 1996 roku. Ogromny sukces komercyjny albumu Conscience (1993) oraz pochodzącego z niego singla Sweet Harmony sprawił, że formacja dowodzona przez małżeństwo, Jon Marsh - Helena Marsh, postanowiła kontynuować muzyczny kurs obrany na Conscience. Dodatkowym atutem nowego materiału był gościnny udział w sesji nagraniowej legendarnego gitarzysty formacji King Crimson, Roberta Frippa.
   Podobnie jak w przypadku wydawnictwa Conscience, album X otwiera spokojna, pogodna i wręcz relaksacyjna kompozycja singlowa. Deliver Me, oparta jest na smyczkowej przestrzeni oraz na początkowo subtelnym perkusyjnym uderzeniu w rytm akcji serca, które rozkręca się w trip hopowe tempo sekcji rytmicznej. Nastrój buduje również charakterystyczna dla Jona Marsha barwa głosu oraz jego lekko na wpół szeptany wokal, który dominuje zresztą na całym albumie. Singiel Deliver Me dotarł do 198. miejsca w Austrii i w związku z brakiem sukcesu na listach przebojów został wycofany z dalszej promocji.
   Utwór Satellite jako singiel ukazał się 16 marca 1996 roku i był bezpośrednią zapowiedzią albumu X. Kompozycja utrzymana jest w niezwykle dynamicznym i utanecznionym tempie i stylu acid house nawiązującym do przeboju Your Love Takes Me Higher (album Happiness, 1989). Satellite, oprócz dynamicznego beatu sekcji rytmicznej, głębokiego basowego pulsu sekwencera w podkładzie i odległej, chłodnej i wysoko zawieszonej przestrzeni, charakteryzuje klasycznie house'owa, wyostrzona i zapętlona chłodna partia klawiszowa o wysokim brzmieniu. Wiele kontrowersji wzbudził teledysk do utworu, który nakręcono w Marrakeszu. Teledysk, w którym nago wystąpili Jon i Helena Marsh oraz grupa modelek, bezpośrednio nawiązywał do kultowego teledysku Sweet Harmony, jednak tym razem, nie licząc nieco przyciemnionego czarnobiałego obrazu, nie było już żadnego cenzurowania ani zasłaniania nagości, przynajmniej jeśli chodzi o kobiety, bowiem Jon Marsh, podobnie jak w wideo do Sweet Harmony, kryje nagość siedząc w skuleniu, natomiast dziewczyny nieskrępowane tańczą nago, w tle zaś przechadzają się ubrani w tradycyjne arabskie stroje miejscowi muzułmanie. Singiel Satellite docierając wWlk. Brytanii do 19. miejsca w zestawieniu UK Singles oraz do 116. miejsca w Australii okazał się być największym przebojem albumu X.
   Ease the Pressure co prawda nie jest aż tak dynamiczny jak Satellite, jednak numer oparty jest o równie utaneczniony house'owy beat sekcji rytmicznej. Brak jest house'owych zapętlonych partii klawiszy, jest za to basowy puls sekwencera w podkładzie, wielowarstwowa pulsująca syntezatorowa oprawa muzyczna oraz odległa, chłodna i wysoko zawieszona przestrzeń. Utwór nawiązuje nieco do współczesnych form EBM-u czy tzw. future popu wywodzącego się z Niemiec, reprezentowanego m.in. przez wykonawców pokroju Sono, Eisfabrik, VNV Nation czy Assemblage 23. Ease the Pressure jest trzecim singlem pochodzącym z albumu X, który w Wlk. Brytanii dotarł do 43. miejsca zestawienia UK Singles oraz do 204. miejsca w Australii.
   Piosenka A Dream Within A Dream opiera się o leniwy, trip hopowy rytm automatu perkusyjnego, twardy pulsujący sekwencerowy bas w podkładzie, odległą, wysoko zawieszoną i chłodną przestrzeń, chłodną i pulsującą syntezatorową pętlę o wysokim brzmieniu, szorstko i tubalnie brzmiący syntezatorowy puls w tle oraz krótkie i zimne solówki klawiszy o wysokim i wysmukłym brzmieniu.
   Instrumentalny numer Crystal Wave jest już wyraźnym flirtem ze sceną techno. Utwór oparty jest o ciężki i jednostajny technoidalny beat sekcji rytmicznej podszyty krótką, chłodną i wysoko brzmiącą wstawką klawiszową, twarde i subtelne klawiszowe zapętlenie house'owe o wysokim i stłumionym brzmieniu, chłodne i duszne tło przechodzące w przetworzony szum, chłodną i wysoko zawieszoną przestrzeń oraz krótkie i chłodne, ale chwytliwe solówki klawiszy o wysokim i świszczącym brzmieniu. W samym środku utworu, w pomoście, pojawiają się syntezatorowe efekty na tle przytłumionego beatu oraz przytłumionej warstwy muzycznej, w której słychać jest również eksperymenty ze wstecznie odtworzonymi taśmami oraz sample wokaliz. W drugiej zaś części kompozycji występują eksperymenty z sekcją rytmiczną. Utwór stylistyką i brzmieniem nawiązuje do twórczości formacji Underworld z albumu Dubnobasswithmyheadman (1994). Crystal Wave jest czwartym singlem pochodzącym z albumu X, jednak na listach przebojów, mimo ogromnej popularności nurtów rave i techno w tamtym czasie, przeszedł kompletnie bez echa.
   For Your Love jest klasycznie house'owym numerem, w którym The Beloved wraca klimatem do albumu Happiness (1990). Piosenka osadzona jest na klasycznej i utanecznionej house'owej sekcji rytmicznej, podwójnych house'owych pętlach klawiszowych o xylofonowym i wysokim brzmieniu oraz subtelnej i chłodnej przestrzeni. Kompozycja ma niesłychanie przebojowy potencjał, co szczególnie słychać w linii wokalnej, w związku z czym powinna być singlem, tak się jednak nie stało.
   Klasycznie house'owy charakter, ale bardziej nawiązujący do klimatu albumu Conscience, ma kompozycja Physical Love, utrzymana w nieco wolniejszym tempie względem piosenki For Your Love, oparta jest za to o jednostajny utaneczniony house'owy beat sekcji rytmicznej, house'owe zapętlenia klawiszowe o brzmieniu xylofonowym (ciągłe) i szorstko-wysokim (krótkie) oraz chłodne przestrzenie. Także i tu słychać wpływy albumu formacji Underworld, Dubnobasswithmyheadman.
   Kompozycja Missing You zwalnia tempo do trip hopowego, ale utanecznionego rytmu sekcji perkusyjnej. Piosenka zawiera chłodną i lekko melancholijną przestrzeń, subtelny basowy puls sekwencera w podkładzie oraz równie subtelne chłodne pętle klawiszy o wysokim brzmieniu i chłodne, wysoko brzmiące, pulsujące syntezatorowe pętle. W refrenach Jon Marsh wspierany jest przez kobiece wokalizy oraz chórki. Numer klimatem przypomina dokonania formacji Pet Shop Boys z lat 90.
   Wpływy twórczości Pet Shop Boys z lat 90. słychać również w utworze Three Steps To Heaven osadzonym na klasycznie house'owej utanecznionej i jednostajnej rytmice, podwójnej przestrzeni - bliższej, melancholijnej oraz dalszej, wysoko zawieszonej i chłodnej. Ponadto warstwa muzyczna piosenki zawiera chłodną wysoko brzmiącą syntezatorową pętlę, chłodnych, rozmywających się i subtelnych solówkach klawiszy o wysokim brzmieniu gitarowym bądź wysokim i wysmukłum brzmieniu, syntezatorowych efektach oraz wysoko brzmiących pulsacjach, a także partiach wokalnych balansujących na granicy jawy i snu. Three Steps To Heaven wraz z piosenką Physical Love tworzą podwójny, piąty singiel pochodzący z albumu X, który jednak nie zawojował list przebojów.
   Wydawnictwo zamyka spokojny i melancholijny utwór Spacemen, oparty na spowolnionym, trip hopowym tempie automatu perkusyjnego, chłodnej i melancholijnej, wznoszącej się i opadającej przestrzeni, smyczkowych partiach oraz subtelnym i równomiernym basowym pulsie sekwencera w podkładzie. Tło wypełniają, dzwonienia, wibrujące i futurystycznie brzmiące syntezatorowe efekty, a także gospelowe oraz plemienne wokalizy.
   Album X, choć niepozbawiony przebojowości, nie powtórzył ogromnego sukcesu komercyjnego wydawnictwa Conscience, odnosząc umiarkowany sukces w postaci 25. miejsca w Wlk. Brytanii, 88. miejsca w Australii czy 53. miejsca w Szwecji.
   Sukces komercyjny albumu Conscience oraz singla Sweet Harmony stał się jednocześnie pułapką, której ofiarą padło wydawnictwo X będące jak dotąd ostatnim albumem studyjnym The Beloved, mimo, iż formacja nieprzerwanie działa i koncertuje po dziś dzień.

Tracklista:

1 Deliver Me 3:59
2 Satellite 4:15
3 Ease The Pressure 4:21
4 A Dream Within A Dream 7:23
5 Crystal Wave 8:54
6 For Your Love 4:15
7 Physical Love 5:02
8 Missing You 5:07
9 Three Steps To Heaven 7:19
10 Spacemen 7:33

Personel:

Arranged By [Backing Vocals], Producer [Backing Vocals Produced By] – Danny Madden
Arranged By [Strings] – Wil Malone
Backing Vocals – The Voices Of Love (2)
Design – Michael Nash Assoc.
Edited By [Audio Digital Manipulation] – Mike Higham
Engineer [Additional Assistants] – Niall Flynn, Rich Lowe, Sorrel Marchant, Tom Elmhirst, Vaughan Merrick
Image Editor [Visual Manipulation] – Graham Stacey
Leader [Orchestra] – Gavyn Wright
Mastered By – John Davis (4)
Performer [Soundscapes By] – Robert Fripp
Photography By – Julian Broad
Producer [Produced By] – The Beloved
Recorded By [Recording Assisted By] – Andy Griffin, Gerard Navarro
Recorded By, Mixed By – Steve Fitzmaurice
Written-By [All Titles] – Helena Marsh, Jon Marsh

Written by, © copyright September 2022 by Genesis GM.

Cluster & Eno - album studyjny nagrany w czerwcu 1977 roku przez legendarną formację krautrockową, Cluster, we współpracy z ojcem chrzestnym ambientu, Brianem Eno.
   Genezą tej współpracy było odejście Briana Eno z macierzystej brytyjskiej formacji, Roxy Music, w 1973 roku, spowodowane jego fascynacją awangardową niemiecką sceną wywodzącą się z nurtu krautrocka. Brian Eno zdecydował się pójść w stronę awangardy, na co nie miałby szans w popowym zespole Roxy Music, rozpoczął więc karierę solową nagrywając muzykę opartą o brzmienia syntezatorów, charakteryzujące się nastrojową wrażliwością oraz częstym przetwarzaniem dźwięków natury; styl ten Brian Eno określił mianem Ambientu. Termin ten szybko został podchwycony i przyjął się wśród słuchaczy, dziennikarzy muzycznych i krytyków. Jednak w celu realizacji swoich muzycznych ambicji Brian Eno w połowie lat 70. wyjechał do Niemiec, gdzie mógł nawiązać współpracę z podziwianymi przez siebie muzykami formacji Cluster, której album Zuckerzeit (1974) wywarł na nim szczególne wrażenie. Moment ten był przełomowy w twórczości muzyka, bowiem w tym samym czasie w Niemczech nagrywali także giganci rocka tamtych czasów - Iggy Pop i David Bowie, z którymi Brian Eno szybko podjął współpracę.
   Współpraca Briana Eno z muzykami Cluster - Hansem-Joachimem Roedeliusem i Dieterem Moebiusem - rozpoczęła się w 1975 roku, a miała związek z inną formacją niemieckich muzyków - Harmonią - stanowiącą konglomerat muzyków Cluster z gitarzystą zespołu Neu! (i zarazem producentem albumu Zuckerzeit), Michaelem Rotherem, we współpracy z którym, jako trio Harmonia, w latach 1973-75 nagrano dwa albumy - Musik Von Harmonia (1974) i Deluxe (1975). I właśnie po nagraniu tego drugiego wydawnictwa, w 1975 roku, Brian Eno został zaproszony do studia we wsi Frost, gdzie nagrywali muzycy Cluster i Harmonia. W 1976 roku pod szyldem Harmonia 76 & Eno czwórka muzyków zarejestrowała materiał do albumu Track and Traces, który premiery doczekał się... dwie dekady później. Rok później, w czerwcu 1977 roku, już pod szyldem Cluster & Eno, muzycy nagrali materiał na album zatytułowany po prostu Cluster & Eno, co prawda już nie tak różnorodny i progresywny jak Track and Traces, ale w całości instrumentalny o wyraźnej charakterystyce ambientowej. Wydawnictwo nagrywane było w studiu Conny'ego Planka w Kolonii, a do współpracy zaproszono również tak wybitnych niemieckich muzyków eksperymentalnych, jak Holger Czukay (Can) czy Asmus Tietchens.
   Otwierający album utwór Ho Renomo oparty jest na prostych partiach fortepianowych, odległym syntezatorowym tle i orientalnie brzmiących partiach gitary w wykonaniu Okko Beckera.
   Schöne Hände to kompozycja wibrujących delikatnych syntezatorowych dźwięków i eksperymentów oraz stanowiących muzyczne tło odległych klawiszowych solówek i sekcji basu w podkładzie.
   Utwór Steinsame stanowi fuzję ambientowej przestrzeni z mocno przetworzonymi i przytłumionymi riffami gitarowymi. Numer idealnie nadaje się na końcowe napisy hollywoodzkiej superprodukcji z lat 70. z Dustinem Hoffmanem w roli głównej, podobnie zresztą jak mocno budzący skojarzenia z muzyką filmową utwór Wehrmut z silnymi fortepianowymi partiami na pierwszym planie, dla których ambientowe jesienne przestrzenie z pogranicza jawy i snu stanowią idealne uzupełnienie.
   Mit Simaen to zaledwie półtoraminutowy przerywnik muzyki klasycznej przypominającej dzieła Fryderyka Chopina bądź Ryszarda Wagnera, oparty wyłącznie na partiach klasycznego fortepianu.
   Selange, jako jedyna kompozycja albumu posiada perkusyjną sekcję rytmiczną. Warstwa muzyczna składa się z dynamicznych partii fortepianu oraz chłodnej ambientowej przestrzeni.
   Utwór Die Bunge nawiązuje stosunkowo bardziej do twórczości Cluster z albumu Zuckerzeit, o czym świadczą basowy pulsie sekwencera w podkładzie oraz pogodne i chwytliwe solówki klawiszowe z niewielkim udziałem partii fortepianu.
   One jest z kolei swoistą podróżą do starożytnych Indii, bowiem kompozycja opiera brzmienie na tradycyjnym hinduskim instrumentarium współgrającym z psychodeliczną sekcją syntezatorową, tworząc tym samym muzyczny obraz mistycyzmu i duchowe przeniesienie się w czasie i przestrzeni. To najbardziej niesamowity moment całego wydawnictwa.
   Album zamyka klasycznie ambientowa kompozycja, Für Luise, o anielskiej lekkości ciepłych i subtelnych brzmień klawiszy uderzających z częstotliwością morskich fal w czasie upalnego dnia na plaży.
   Cluster & Eno jest jednym z najważniejszych albumów w historii muzyki elektronicznej, jest też uznawany za klasykę ambientu. Wydawnictwo przyniosło ponadto popularność i rozgłos Cluster w Wlk. Brytanii i USA. Do współpracy Hansa-Joachima Roedeliusa i Dietera Moebiusa zaprosił David Bowie, zaś sami muzycy Cluster współpracowali z Brianem Eno (pod różnymi zresztą szyldami) jeszcze przez kolejną dekadę.

Tracklista:

"Ho Renomo" – 5:07
"Schöne Hände" – 3:03
"Steinsame" – 4:06
"Wehrmut" – 5:01
"Mit Simaen" – 1:30
"Selange" – 3:30
"Die Bunge" – 3:45
"One" – 6:06
"Für Luise" – 3:20

Personel:

Hans-Joachim Roedelius
Dieter Moebius
Brian Eno

Muzycy dodatkowi:

Holger Czukay – bass on "Ho Renomo"
Okko Bekker – guitar on "One"
Asmus Tietchens – synthesizer on "One"
Conny Plank – engineer
J. Krämer – assistant engineer

Written by, © copyright July 2018 by Genesis GM.