Space of Music

BGM - czwarty album studyjny japońskiej formacji synth popowej, YMO (Yellow Magic Orchestra), nagrywany tak jak wszystkie poprzednie wydawnictwa formacji w tokijskim Studio "A", 15 stycznia 1981 roku. Premiera albumu miała miejsce 21 marca 1981 roku. Tytuł wydawnictwa odnosił się do terminu ,,Background music" (muzyka tła), choć japońskie media przedstawiały tytuł jako skrót od ,,Beautiful Grotesque Music". Po raz pierwszy użyto ultranowoczesnego sprzętu elektronicznego produkcji japońskiej, jak programowany automat perkusyjny Roland TR-808 oraz sekwencer Roland MC-4 Microcomposer, zapisu zaś dokonywano za pomocą 32-ścieżkowego cyfrowego magnetofonu, 3M, aktualnie nieużywanego, przez co po wielu latach pojawiły się problemy z odtworzeniem taśm-matek w celu zremasterowania i wznowienia albumu. Zespół zaangażował również nowego tekściarza, Petera Barakana, brytyjskiego dziennikarza, DJ-a i prezentera polsko-żydowskiego pochodzenia, który od 1974 roku pracował w Japonii, a od końca lat 70. nawiązał współpracę z klawiszowcem Yellow Magic Orchestra, Ryuichi Sakamoto. BGM stanowił kolejny przełom w twórczości YMO, album bowiem ukierunkował się na klasyczny synth pop zabarwiony stylistyką twórczości Kraftwerk, Orchestral Manoeuvres In The Dark (OMD), czy Ultravox, oraz estetykę industrialną inspirowaną twórczością formacji Cabaret Voltaire, przechodząc do wczesnych form house'u. Wszystkie wokalne kompozycje nagrane zostały w języku angielskim, jednak do każdego tytułu dodano również tytuł w języku japońskim.
   Albumową setlistę rozpoczyna utwór Ballet (バレエ) z typowym dla synth popu lat 80. jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, gęstym i nieco urywającym się basowym pulsem sekwencera w podkładzie oraz wspartymi przestrzennie brzmiącą syntezatorową wstawką chłodnymi solówkami klawiszy o wysokim brzmieniu i futurystycznym zabarwieniu tworzącymi zapętlającą się linię melodii. W drugiej połowie piosenki pojawia się chłodna, chwiejna, futurystycznie-wysoko brzmiąca solówka klawiszowa odtworzona na wstecznych obrotach, po niej zaś krótkie, ale podniosłe i chłodne solówki klawiszowe o wysokim brzmieniu osadzone na tle nisko brzmiących smyczkowych partii klawiszy oraz nisko i twardo brzmiących krótkich klawiszowych zapętleń. Trudno nie zauważyć tu wpływów twórczości zespołu Ultravox, w szczególności w warstwie wokalnej, która w refrenach jest bardziej odległa i brzmiąca niczym przepuszczona przez krótkofalówkę, ale wpływy Ultravox słychać również w warstwie muzycznej.
   Kompozycja Music Plans (音楽の計画; "Ongaku no keikaku") z kolei opiera się na połamanej sekcji rytmicznej automatu perkusyjnego, gęstym i twardym industrialnym pulsie basowym sekwencera w podkładzie, krótkich, chłodnych i przestrzennie brzmiących klawiszowych wstawkach przechodzących w krótkie zapętlenia oraz niezwykle chłodnych, futurystyczno-przestrzennie brzmiących i lekko drgających solówkach klawiszowych wymieniających się z subtelnymi, chłodnymi solówkami klawiszy o szorstkim i niskim brzmieniu. W refrenach występują chłodne solówki klawiszowe o ciężkim, szorstkim i wysokim brzmieniu tworzące lekko zapętlającą się, ale chwytliwą linię melodii. Warstwę muzyczną wypełniają liczne chłodne, wysoko brzmiące sekwencerowe pulsacje oraz futurystycznie i wysmukle brzmiące wibrujące efekty. W środku utworu pojawiają się wyraźnie wpływy twórczości formacji Kraftwerk (album Computer World, 1981) w postaci chłodnych, atonalnych i pulsujących sekwencerowych efektów przeciętych krótkim zapętleniem komputerowo-wysoko-futurystycznie brzmiącej partii klawiszowej. Całości dopełnia chłodna i niezwykle odległa przestrzeń.
   Piosenka Rap Phenomena (ラップ現象; "RAP genshou") charakteryzuje się chłodnymi i gęstymi, wysoko i tubalnie brzmiącymi sekwencerowymi pulsami, zabarwionymi jazzem chłodnymi solówkami klawiszowymi o brzmieniu fletu przechodzącymi w zapętlone w house'owym stylu solówki klawiszowe o wysokim, lekko szorstkim brzmieniu i bardziej soulowym zabarwieniu, te zaś przechodzą w chłodne, wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące zapętloną linię melodii. Przechodząca w lekkie zapętlenia elektroniczna sekcja perkusyjna jest dość oszczędna, w podkładzie występuje wyrazista, funkowa sekcja syntezatorowego basu, w tle zaś subtelne, chłodne i zapętlające się solówki klawiszowe o miękkim brzmieniu xylofonu. Linia wokalna polega na szybkiej deklamacji przypominającej rap. Numer finalizuje krótkie interlude o chłodnym i przestrzennym brzmieniu z futurystycznie brzmiącym tweetem syntezatorowym.
   Instrumentalny utwór Happy End (ハッピー・エンド) autorstwa Ryuichi Sakamoto pochodzi z jego wcześniejszej, solowej twórczości, niewykorzystany wcześniej, swoje miejsce znalazł na albumie BGM. Numer wyróżnia się charakterystycznym, chłodnym, leniwie sączącym się, pulsująco-migoczącym i wysoko brzmiącym sekwencerowym zapętleniem wspartym krótkimi syntezatorowymi gongami, chłodnymi, wibrującymi, wysoko i chropowato brzmiącymi wstawkami syntezatorowymi oraz twardo wibrującymi, wysmukle i wysoko brzmiącymi, zimnymi efektami. Brak jest też sekcji rytmicznej. Z czasem sekwencerowa pętla wycisza się, pojawia się jednostajna i spowolniona sekcja rytmiczna automatu perkusyjnego, w tle występuje chłodna, wysoko i lekko komputerowo brzmiąca wibrująca partia syntezatorowa wparta subtelnym, xylofonowo brzmiącym pulsem sekwencerowym, z wolna zaś tło wypełnia syntezatorowy szum stereofoniczny. Jednak wyraźnie zabarwiona stylistyką wczesnej twórczości zespołu The Human League kompozycja dość szybko powraca do swojej poprzedniej formy, choć pojawiają się tu dodatkowe, futurystycznie brzmiące tweety syntezatorowe czy delikatne terkoty.
   Instrumentalny numer 1000 Knives (千のナイフ; "Sen no KNIFE") autorstwa Ryuichi Sakamoto jest de facto przeróbką utworu Thousand Knives (千のナイフ Sen no Naifu) pochodzącego z solowego albumu artysty, Thousand Knives (1978). W wersji z wydawnictwa BGM kompozycja zawiera standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej podszyte gęstą elektroniczną pulsacją perkusyjną a'la Kraftwerk, podwójne, nisko brzmiące i warkotliwe partie klawiszowe pojawiające się na początku i w drugiej części utworu, gęsty i twardy basowy puls sekwencera w podkładzie oraz współgrającą z nim chłodną, wysoko i chropowato brzmiącą klawiszową pętlę. Z czasem pojawiają się chłodne klawiszowe solówki o wysokim i rozległym brzmieniu, wyraźnie zabarwione orientalnym japońskim folklorem, wspierane przez dodatkowe, zimne, wysmukle i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe z czasem podszyte tweetującym brzmieniem. Występują również bardziej rozbudowane linie melodii o jazzowym zabarwieniu tworzone przez chłodne, twarde, wysoko i szorstko brzmiące solówki klawiszowe podszyte subtelnymi partiami klawiszowymi o psychodelicznym organowym brzmieniu podszytym szumem przechodzącymi na przemian w rozbudowane partie klawiszowe o surowym brzmieniu przypominającym wysoko brzmiący riff gitarowy. W drugiej części kompozycji występują długie, gładko i wysoko brzmiące solówki klawiszowe osadzone na tle chłodnej, nieznacznie wibrującej, szorstko i wysoko brzmiącej partii klawiszowej podszytej z czasem chłodną i twardą klawiszową pętlą o wysokim i chropowatym brzmieniu przechodzącą w finalnie w przeciągłą, rozwlekle zapętloną solówkę klawiszową o wysokim i wysmukłym brzmieniu. Utwór ninalizuje krótkie interlude wypełnione atonalnym warkotem syntezatorowym.
   Wpływy twórczości formacji Ultravox i Johna Foxxa, głównie w warstwie wokalnej, ale i muzycznej, powracają w wydanej 21 kwietnia 1981 roku na singlu piosence Cue (キュー) o standardowym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej z werblem podszytym krótką, chłodną i dźwięczną syntezatorową wstawką o industrialnym zabarwieniu. Warstwa muzyczna charakteryzuje się ponadto twardym, szorstko brzmiącym, zapętlającym się i gęstym industrialnym basowym pulsem sekwencera w podkładzie, chłodną i przeciągłą, powtarzaną raz za razem, wysoko brzmiącą klawiszową partią podszytą smyczkowym brzmieniem oraz chłodnymi, chwiejnymi i krótkimi solówkami klawiszowymi o wysoko-futurystycznym brzmieniu naznaczonym stylistyką twórczości Ultravox.
   Instrumentalny utwór U•T (ユーティー) zaznacza się zmasowanym uderzeniem perkusyjnego werbla i zagęszczonym podkładem rytmicznym charakteryzującym europejski styl new wave, oraz gęstym, równomiernym i dynamicznym basowym pulsem sekwencera w podkładzie wspartym twardą, pulsującą i funkową sekcją gitary basowej. Linie melodii budują chłodne i przestrzennie brzmiące klawiszowe wejścia oraz podszyte partiami fortepianu chłodne solówki klawiszowe o wysokim brzmieniu tworzące zapętloną linię melodii przechodzące w chłodne, smyczkowo i przestrzennie brzmiące solówki klawiszowe, również podszyte partiami fortepianu. W środku kompozycji występują monologi w języku japońskim na tle chłodnej i chwiejącej się, smyczkowo brzmiącej przestrzeni oraz subtelnych, chłodnych klawiszowych partii o brzmieniu typu piano.
   Najlepszy w zestawieniu, wydany 5 września 1981 roku jako podwójna strona A razem z utworem Mass, futurystyczny numer Camouflage (カムフラージュ) z wyraźnymi wpływami brzmieniowymi formacji Kraftwerk, oparty jest o standardowy i jednostajny, choć przyspieszony synth popowy beat automatu perkusyjnego przypominający do złudzenie ten z utworu Kraftwerk, Pocket Calculator (album Computer World, 1981), którego wpływy zaznaczają jeszcze wyraźniej, jak choćby w zapętlającym się i wyrazistym basowym pulsie sekwencera w podkładzie, futurystyczno-retrospektywnie, chropowato i tubalnie brzmiących klawiszowych zapętleniach przechodzących w chłodne, drgające, zapętlające się i metalicznie brzmiące solówki klawiszowe o różnym natężeniu, lekko nachodzących na siebie rozmytych solówkach klawiszowych o retrospektywnym i wysokim brzmieniu oraz odległej i chłodnej przestrzeni podszytej początkowo chłodnym, chwiejnym i futurystyczno-wysokim klawiszowym brzmieniem. Warstwę muzyczną przecinają krótkie, tubalnie brzmiące sekwencerowe pulsacje, podkreślane echami krótkie i chłodne klawiszowe wstawki o szorstkim, wysokim i stłumionym brzmieniu, zimne wstawki syntezatorowe o wysmukłym i futurystycznym brzmieniu oraz chłodne, zapętlające się i drgające partie klawiszowe o brzmieniu metalicznym. Pod sam koniec piosenki warstwa muzyczna wraz z sekcją rytmiczną wycisza się, pozostawiając chłodną i melancholijną przestrzeń z chłodnymi, wysoko brzmiącymi i lekko rozmytymi solówkami klawiszowymi imitującymi partię gitary akustycznej. Nie jest wcale wykluczone, że utwór wpłynął na późniejsze brzmienie albumu Kraftwerk, Computer World, bowiem brzmienie w obu przypadkach jest uderzająco podobne, a wiadomo też, że muzycy obu formacji, YMO i Kraftwerk, w tamtym czasie nawiązali ze sobą przyjaźń i - być może - także współpracę.
   Wydana na singlu jako równoległa strona A - wraz z piosenką Camouflage - kompozycja Mass (マス) osadzona jest na nieznacznie spowolnionym, ale jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, nabiera jednak dynamiki poprzez gęsty i równomierny basowy puls sekwencerowy wsparty bardziej subtelnym i głęboko osadzonym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie. Warstwę muzyczną tworzą ponadto tubalnie i retrospektywnie brzmiące solówki klawiszowe wsparte bardziej odległymi, chłodnymi i przestrzennie brzmiącymi partiami klawiszowymi, pojedyncza, powtarzająca się raz po raz, chłodna, szorstko i metalicznie brzmiąca syntezatorowa wstawka oraz dyskretna, chłodna, chwiejna, wysoko i retrospektywnie brzmiąca partia syntezatorowa w tle. W środowej części utworu pojawia się pomost, w którym występuje zapętlająca się dość archaicznie i nisko brzmiąca solówka klawiszowa oraz chłodna, wysoko i futurystycznie brzmiąca partia klawiszowa również tworząca zapętloną linię melodii. W drugiej części kompozycji pojawiają się bardziej rozbudowane i futurystycznie zabarwione, chłodne i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe oraz chłodna przestrzeń, zaś w jej końcowej fazie występują chłodne i rozległe solówki klawiszowe o lekko szorstkim, retrospektywnym i wysokim brzmieniu ustępujące finalnie nisko i szorstko brzmiącej partii klawiszowej. Partia wokalna w gościnnym wykonaniu Petera Barakana w całości opiera się na deklamacji.
   Album wieńczy minimalistyczny, instrumentalny utwór Loom (来たるべきもの; "Kitaru beki mono") o chłodnej i rozległej przestrzeni podszytej smyczkowym brzmieniem, nieustannie wznoszącej się z dołu do góry, nabierającej jednak z czasem rozległego organowego brzmienia, które wycisza się ustępując miejsca wznoszącej się i opadającej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni podszytej dyskretnym organowym brzmieniem oraz subtelnymi szumami. Brak jest sekcji rytmicznej, za to przez całą kompozycję przewija się dźwięk równomiernego kapania wody z kranu. Utwór zapewne stanowi hołd dla ambientowej twórczości formacji Cluster i Briana Eno.
   Wydawnictwo BGM, choć nie powtórzyło sukcesu komercyjnego trzech poprzednich albumów YMO, zostało niezwykle ciepło przyjęte przez krytykę. Wywarło też wpływ na twórczość synth popowych wykonawców lat 80., w tym m. in. na Kraftwerk, Eurythmics, Soft Cell, Cabaret Voltaire czy Pet Shop Boys. Do inspiracji albumem przyznawali się w latach 80. wcześni wykonawcy nurtu house z Chicago i Detroit oraz twórcy spod znaku EBM i industrialu.
   Wydawnictwo BGM jest jednym z najlepszych osiągnięć albumowych w całej dyskografii Yellow Magic Orchestra.

Tracklista:

1. "Ballet" (バレエ) 4:34
2. "Music Plans" (音楽の計画; "Ongaku no keikaku") 4:34
3. "Rap Phenomena" (ラップ現象; "RAP genshou") 4:33
4. "Happy End" (ハッピー・エンド) 4:33
5. "1000 Knives" (千のナイフ; "Sen no KNIFE") 5:24
6. "Cue" (キュー) 4:33
7. "U•T" (ユーティー) 4:34
8. "Camouflage" (カムフラージュ) 4:34
9. "Mass" (マス) 4:32
10. "Loom" (来たるべきもの; "Kitaru beki mono") 5:21

Personel:

Haruomi Hosono – Bass, Synth Bass, Keyboards, Delays & Harmonizer on "U•T", Production
Ryuichi Sakamoto – Keyboards, Vocoder
Yukihiro Takahashi – Drums, Electronic drums

Muzycy dodatkowi:

Hideki Matsutake – Programming
Takeshii Fujii, Don Nagata & Tomoki Miyadera – Equipment Coordination
Peter Barakan – Lyrics, spoken words on "Mass"
Tomoko Nunoi (uncredited) – French Narration on "Ballet"

Written by, © copyright December 2022 by Genesis GM.