Archiwum 16 stycznia 2024


Hiroshimabend - J10C, 2019;
16 stycznia 2024, 00:18

J10C - podwójny album studyjny Hiroshimabend, eksperymentalnego projektu założonego w 1998 roku przez Michaela Everetta, Johna Deeka oraz legendarnego Petera Christophersona, muzyka kultowych formacji rockowo-industrialnych, Coil i Throbbing Gristle.
  Śmierć dwóch muzyków, Petera Christophersona (w 2004 roku) i Johna Deeka (w 2013 roku) sprawiła, że projekt nie został w pełni zrealizowany. Album J10C w założeniu był próbą interpretacji Hiroshimabend w pełnowymiarowej formule, w związku z czym John Deek, krótko przed śmiercią, zaangażował polskiego muzyka eksperymentalnego, Adama Czarneckiego, który skompilował wszystkie sample dźwięków nagranych przez Petera Christophersona. Album nagrywany był w studiu niezależnego labelu Opiumdenpluto, którego nakładem ukazał się 29 października 2019 roku.
   Albumowy set otwiera kompozycja Mother Pigeon Whisperer składająca się z wywołującego wibracje gęstego basowego industrialnego pulsu sekwencera oraz wypełniających tło przetworzonych i podkręconych zwielokrotnionymi echami trzasków, stukotów, zgrzytów, wibracji, drgań oraz odległych szeptów i dialogów. Okazjonalnie pojawiają się tu epizody głuchych, nisko brzmiących partii syntezatorowych.
   Utwór Walking On Torment charakteryzuje się drone'owym, nisko i warkotliwie brzmiącym syntezatorowym tłem oraz chłodnymi i rozmytymi solówkami klawiszy o wysokim brzmieniu. Tło wypełniają industrialne efekty dźwiękowe, przetworzone szumy oraz odgłosy wyładowań elektrycznych. Z czasem, w miejsce chłodnych wysoko brzmiących solówek klawiszy, pojawiają się warkotliwie brzmiące partie syntezatora, następnie zaś chłodne przestrzenie podszyte niekiedy wokalizami. W podkładzie pojawiają się podwójne pulsy sekwencera - suchy i industrialny oraz nisko i warkotliwie brzmiący. Utwór wieńczy ciężka i chłodna solówka klawiszowa przechodząca w formę gongu.
   Prog Rogue to numer, który oparty jest na basowo-industrialnym pulsie sekwencera wspartym dodatkowym suchym pulsem w podkładzie oraz odległej, suchej i chłodnej drgającej przestrzeni o zabarwieniu industrialnym. Tło wypełniają wysoko brzmiące wibrujące efekty syntezatorowe. W dalszej części kompozycji pojawiają się długie i przeciągłe chłodne solówki klawiszy owysokim brzmieniu. Utwór zawiera partię wokalną w postaci deklamacji w gościnnym wykonaniu Richarda Corfielda.
   Wielowątkowa kompozycja Emma The Snail Eating Rose od pierwszych chwil budzi skojarzenia z klimatem twórczości niemieckich formacji krautrockowych, Kluster bądź wczesnego Cluster. Numer rozpoczyna się od nisko i warkotliwie brzmiących drone'owych brzmień na tle industrialnych szumów. W miejsce partii drone'owych pojawiają się długie partie smyczkowe, tło zaś drga i wibruje. Z czasem partie smyczkowe ustępują przeciągłej, warkotliwie brzmiącej drone'owej partii syntezatora wkomponowanej w drgające tło, pojawia się odległa, quasi-plemienna rytmika automatu perkusyjnego, wreszcie też krótkie i chłodne, podkreślane echami, wysokobrzmiące syntezatorowe wstawki w stylu twórczości Jean-Michela Jarre'a. W tle słychać jest liczne efekty syntezatorowe i okazjonalnie wokalizy. Z czasem tło coraz intensywniej wibruje, pojawia się dodatkowa organowa partia nadająca kompozycji charakteru wczesnej twórczości Klausa Schulze. Utwór finalizują swobodne pogwizdywania oraz odległy śmiech małej dziewczynki.
   Utwór Bramble Cay wypełnia nisko brzmiące drone'owe brzmienie syntezatorowe zmieszane z szumami, drganiami i wibracjami. Gdzieś wysoko unosi się odległa deklamacja wypowiadana gardłowym i szorstkim głosem rodem z horrorów. Z czasem tło gęstnieje od licznych industrialnych dźwięków, przetworzonych pulsujących szumów i efektów z urządzeń naprowadzających. W końcowych fazach kompozycji pojawia się archaicznie brzmiący beat automatu perkusyjnego wybijający rodzaj quasi-plemiennego rytmu, w tle zaś słychać jest przetworzone dźwięki natury.
   Kompozycję Jowday wypełniają nakładające się na siebie chłodne, wysoko brzmiące klawiszowe pętle oraz wysoko zawieszona chłodna przestrzeń. Tło wypełniają dziwacznie przetworzone efekty ludzkiego oddechu, klawiszowe pętle powoli ustępują, pojawia się za to głęboki basowy podkład syntezatorowy, przetworzony dźwięk morskich fal oraz efekt chrobotania. Przestrzeń wypełniają wokalizy, tło zaś szumy. W oddali słychać przytłumione dźwięki przypominające brzmienie trąbki, wreszcie następuje gęsty industrialny puls basowy sekwencera w podkładzie, na nowo też pojawiają się chłodne, wysoko brzmiące klawiszowe pętle z pierwszej części utworu. W końcu pozostaje tylko chłodna przestrzeń podszyta sakralnymi wokalizami, w tle zaś słychać przetworzony efekt ludzkiej mowy.
   Digging For Two opiera się o lodowatą, wysoko zawieszoną przestrzeń poprzecinaną w początkowych fazach utworu zgrzytami i trzaskami, zaś w jego dalszej części przestrzeń nieco swobodniej wypełniają industrialne dźwięki rodem fabrycznej hali. W drugiej kompozycji części występują chłodne, odległe i rozmyte klawiszowe przestrzenie, industrialne dźwięki powoli wyciszają się.
   Kompozycję Nurse Shark wypełniają przetworzone bulgoty, szumy, wibracje, pulsacje i trzaski, warstwa muzyczna składa się z przeciągłych, archaicznie brzmiących solówek klawiszy oraz przytłumionego urywającego się pulsu. Tło wypełniają nakładające się na siebie szepty. W drugiej połowie pojawia się chłodna, nisko brzmiąca przestrzeń.
   W utworze This Is The Sky odległa, duszna i wysoko zawieszona przestrzeń miesza się z drgającym tłem. W oddali słychać wysoko zawieszone chłodne partie klawiszowe tworzące rozmyte linie melodii. Czasem drgania potęgowane są poprzez kondensację dźwięków. W drugiej części utworu słychać narrację w wypełnionym przetworzonymi szumami tle.
   At Night We Call It Space to numer wypełniony dźwiękiem przypominającym trzaski z płyty gramofonowej. Tło opiera się na chłodnym i jednostajnym przeciągłym brzmieniu, przestrzeń zaś jest chłodna, odległa i wysoko zawieszona. Z czasem pojawiają się subtelne, krótkie i nisko brzmiące drone'owe partie syntezatorowe wsparte dyskretnymi, warkotliwie brzmiącymi pulsacjami, oraz wysoko zawieszone, lodowate partie klawiszowe o przestrzennym brzmieniu.
   Utwór The Callous Dewdrops Of The Moon, o szczątkowej sekcji rytmicznej, osadzony jest na dusznej, chłodnej i wysoko zawieszonej przestrzeni oraz pojedynczym, chłodnym i wysoko brzmiącym klawiszowym akordzie. Tło wypełniają odległe szumy oraz przetworzony furkot, w dalszej zaś części kompozycji występują chłodne, wysoko brzmiące klawiszowe wstawki. W końcówce utworu warstwa muzyczna ogranicza się do wyciszonej i chłodnej ambientowej przestrzeni.
   Kompozycja An Halation Of Light zawiera chłodną, ale tym razem bardziej melancholijną przestrzeń podszytą drganiami, subtelną i oszczędną sekcję basu w podkładzie, wibrująco-drgające tło oraz paletę chłodnych industrialnych dźwięków rodem hali produkcyjnej wypełnionej automatami nadzorującymi linię produkcyjną i testującymi komponenty. W początkowych i końcowych fazach utworu występuje dźwięk rytmicznego drapania.
   Zamykający setlistę albumu utwór A Priori rozpoczyna introdukcja w postaci archaicznie brzmiącej solówki klawiszowej tworzącej stłumioną i rozmytą linię melodii rodem z klimatów rockabilly z lat 50. i 60. na zdeformowanym organowo brzmiącym tle, po czym numer przechodzi w hipnotyzujący, quasi-plemienny, lekko spowolniony rytm automatu perkusyjnego. Tło wypełniają śpiewy ptaków, zniekształcony głos ludzki oraz drapania. Rozbudowane linie melodii tworzone są przez krótkie i chłodne, futurystycznie brzmiące klawiszowe solówki w stylu twórczości formacji Kraftwerk. W drugiej części utworu śpiewy ptaków zastąpione zostają przez futurystyczne efekty syntezatorowe, pojawiają się wokalizy, nisko brzmiące drone'owe tło syntezatorowe oraz chłodna przestrzeń.
   J10C jest jednym z najbardziej interesujących współczesnych wydawnictw z pogranicza muzyki industrialnej, drone'u, ambientu i minimalu.
   Album w całości zadedykowany został pamięci Johna Deeka i Petera Christophersona.


Tracklista:


1-1 Mother Pigeon Whisperer 8:49
1-2 Walking On Torment 9:27
1-3 Prog Rogue 8:47
1-4 Emma The Snail Eating Rose 6:31
1-5 Bramble Cay 13:30
1-6 Jowday 9:52
1-7 Digging For Two 7:50


2-1 Nurse Shark 13:04
2-2 This Is The Sky 14:08
2-3 At Night We Call It Space 16:09
2-4 The Callous Dewdrops Of The Moon 18:00
2-5 An Halation Of Light 5:11
2-6 A Priori 8:22


Personel:


Electronics, Sampler – Adam Czarnecki, Peter Christopherson
Electronics, Synthesizer, Sampler – puppy38
---Additional Programming/Sampling by:
---Peter "Sleazy" Christopherson
---Adam Czarnecki
Recitation on "Prog Rogue", by Richard Corfield

 


Written by, © copyright October 2022 by Genesis GM.

Klaus Schulze - Blackdance, 1974;
16 stycznia 2024, 00:08

Blackdance - trzeci solowy album studyjny niemieckiego kompozytora muzyki elektronicznej, Klausa Schulze, nagrywany w maju 1974 i wydany w tym samym roku.
   Wydawnictwo charakteryzuje się tym, że po raz pierwszy w twórczości Klausa Schulze pojawia się złożona sekcja rytmiczna oraz wykorzystane zostają syntezatory niebędące samoróbkami artysty.
   Album otwiera 17-minutowa suita Ways of Changes z długimi partiami syntezatora przypominającymi brzmienia harmonijki ustnej, na które z czasem nakładają się partie akustycznej gitary i syntezatorowo-organowe przestrzenie. Po długiej introdukcji, kompozycja zyskuje wyraźnie mistyczno-orientalny wydźwięk rozkręcając się w plemiennym rytmie afrykańskich bębnów i perkusjonaliów, na którym opierają się syntezatorowo-organowe przestrzenie oraz efekty syntezatorowe i stereofoniczne, które, na pewien moment, całkowicie dominują nad rytmem, by jednak ostatecznie mu ustąpić i ponownie z nim współgrać.
   Some Velvet Phasing, to "tylko" nieco ponad 8-minutowy eksperymentalny utwór będący swoistą międzygalaktyczną podróżą, pozbawiony sekcji rytmicznej, w całości jest za to wypełniony wibrującymi brzmieniami syntezatora i przestrzeniami o brzmieniu mellotronu,. Kompozycja łączy minimalizm z klimatami drone'u i psychodelii.
   Voices of Syn to blisko 23-minutowa suita finałowa rozpoczynająca się od operowo-basowej partii wokalnej w gościnnym wykonaniu Ernsta Waltera Siemona osadzonej na psychodelicznej i silnej organowej przestrzeni stanowiącej wstęp kompozycji, w której, po ucichnięciu partii wokalnej, pojawia się dynamiczny i równomierny beat archaicznej automatycznej sekcji perkusyjnej stanowiącej zaczątek bardzo wczesnej formy stylu techno, która podłożyła fundamenty pod przyszły nurt house. A wszystko to na tle silnych psychodelicznych organowych przestrzeni, którym ów beat automatu perkusyjnego towarzyszy niemal przez cały utwór.
   Reedycję albumu Blackdance nakładem niemieckiej wytwórni MIG, uzupełniono o dwie eksperymentalne, niepublikowane wcześniej kompozycje Klausa Schulze nagrane w marcu 1976 roku.
   Utwór Foreplay to w pełni improwizowane plamy chłodnych i przestrzennych brzmień klawiszy zespolonych z licznymi efektami i grzmotami syntezatorowymi oraz efektami stereofonicznymi, co stylem (ale nie brzmieniem) przypomina nieco numer Vom Himmel Hoch z debiutanckiego albumu formacji Kraftwerk (1970).
   Kompozycja Synthies Have (No) Balls? zaczyna się bardzo podobnie jak numer Foreplay, choć klawiszowe przestrzenie są tu bardziej stonowane, tworzące w pełni przemyślane linie melodii, bez zbytnich improwizacji, nie licząc licznych stereofoniczno-syntezatorowych efektów. W końcu pojawia się tu prog-rockowa sekcja perkusyjna, chłodna przestrzeń oraz długie solówki klawiszowe układające się w pełni przemyślane linie melodii przypominające stylem twórczość kompozytorów, Vangelisa i Jeana-Michela Jarre'a.
   Blackdance okazał się przełomowym albumem w twórczości Klausa Schulze, na którym muzyk wykrystalizował swój styl i brzmienie. Wydawnictwo ponadto jest kamieniem milowym w historii rocka elektronicznego, bowiem wywarło wpływ na twórczość klasycznych kompozytorów gatunku - Jeana-Michela Jarre'a i Vangelisa. To jeden z najważniejszych albumów w historii krautrocka oraz jeden z najważniejszych albumów lat 70.


Tracklista:


1. "Ways of Changes" 17:14
2. "Some Velvet Phasing" 8:24
3. "Voices of Syn" 22:40


Bonus tracks:


4. "Foreplay" 10:33
5. "Synthies Have (No) Balls?" 14:42


Personel:


Klaus Schulze – synthesizer, organ, piano, percussion, 12-string acoustic guitar
Ernst Walter Siemon: voice (on "Voices of Syn")

 

Written by, © copyright March 2018 by Genesis GM.