Space of Music

Mystery Hotel - trzeci album studyjny kanadyjskiej synth popowej formacji, Psyche, nagrywany w 1987 roku, ukazał się 19 września 1988 roku. Album jest już wyraźnym zwrotem w kierunku przystępnego europejskiego synth popu, biorąc pod uwagę eksperymentalne początki Psyche i wydany w 1985 roku w dość awangardowej i eksperymentalnej formie debiutancki album formacji, Insomnia Theatre, który nieoczekiwanie zdobył pozytywne recenzje krytyków. Formacja postanowiła zwrócić się ku bardziej przystępnym, konwencjonalnym formom muzyki, czego przykładem był drugi album Psyche, wydany w 1986 roku Unveiling the Secret, choć w znacznej mierze pozostawał jeszcze pod wpływem awangardy i eksperymentu, zawierał już całkiem przystępne, wręcz przebojowe piosenki, co było wyraźnym zwrotem w kierunku popowego oblicza muzyki formacji. Album Unveiling the Secret odniósł dość duży sukces komercyjny, szczególnie w Europie, co zachęciło Darrina i Stephena Hussów do pójścia o krok dalej i nagrania albumu pozbawionego eksperymentalizmu, ukierunkowanego na synth pop, który co prawda w tamtym czasie wyraźnie wyhamował i stracił na znaczeniu, jednakże za przykładem brytyjskiego zespołu, Depeche Mode, który sięgnął po zdecydowanie mroczne odmiany synth popu odnosząc ogólnoświatowy sukces, także i muzycy Psyche postanowili oprzeć swoją muzykę na gruncie, na którym sukces odniósł Depeche Mode.
   Nic więc zatem dziwnego, że album Mystery Hotel, niekiedy w dość oczywisty sposób odwołuje się do twórczości zespołów Depeche Mode i Cabaret Voltaire drugiej połowy lat 80., co zresztą dobitnie słychać jest już w otwierającym album utworze Make No Mistake z silnymi wpływami klimatów albumów Depeche Mode, Music For The Masses (1987) i Cabaret Voltaire, Code (1987). Numer charakteryzuje się dość prostym i oszczędnym beatem automatu perkusyjnego, wyrazistą i powtarzalną sekwencją klawiszową i mrocznym tłem charakteryzującym ówczesną twórczość Depeche Mode. Są też i delikatne sekwencerowe pulsy, odległe szumy i funkowe solówki klawiszy charakterystyczne dla twórczości Cabaret Voltaire tamtego okresu.
   Singlowy utwór Insatiable, o zdecydowanie zimnofalowym charakterze, utrzymuje niezwykle dynamiczną sekcję rytmiczną i wyrazistą, chłodną przestrzenną linię melodyczną, zaś partie wokalne mają post punkowe ukierunkowanie.
   Wake The Flood Unconscious nieco spowalnia tempo, choć utwór również zawiera post punkowe partie wokalne, utrzymuje się na dość wyrazistej chłodnej  przestrzeni, w której słychać wpływy twórczości formacji Soft Cell i Suicide.
   Numer The Outsider utrzymany jest w synth popowych klimatach wczesnej twórczości Depeche Mode bądź The Twins, z wyraźnym sekwencerowym pulsem i chłodnymi solówkami klawiszy, zaś sekcja wokalna Darrina Hussa, choć posiadająca ciepłą barwę, pełna jest nieprzejednanego chłodu i surowości.
   You're The Only One rozpoczyna krótka introdukcja oparta na chłodnej orkiestrowej przestrzeni i smykach, po czym kompozycja przechodzi w klimaty dynamicznego synth popu w stylu wczesnej twórczości formacji Depeche Mode, Yazoo, Dead Or Alive bądź The Twins.
   Klimaty brzmieniowe wczesnych albumów formacji Dead Or Alive i Depeche Mode oraz The Twins silnie wyczuwalne są również w utworze Uncivilized, opartym na silnym industrialnym pulsie sekwncera i chłodnych partiach klawiszy.
   Ride On to dynamiczny i przebojowy synth popowy numer, bliski dokonaniom zespołu Bronski Beat, oparty na prostych sekcjach rytmicznych automatu perkusyjnego i syntezatorowego basu w podkładzie. Tym razem utwór charakteryzuje się dość mocno ograniczoną przestrzenią, na której tle dominują delikatne pulsy.
   Instrumentalny utwór, Dreamstreet, oparty jest na zagęszczonym i utanecznionym basowym pulsie sekwencera oraz chłodnej przestrzeni, na której tle rozbrzmiewają klawiszowe solówki.
   Nocturnal Passenger rozpoczyna krótkie syntezatorowe przestrzenne intro, po czym kompozycja przechodzi w industrialno-synth popową strukturę muzyczną osadzoną na ciężkiej sekwencji syntezatora, która razem z automatem perkusyjnym tworzy sekcję rytmiczną. Nie brak tu chłodnej przestrzeni, wyraźnych klawiszowych solówek i pulsującego sekwencera podkładzie. Sekcja wokalna jest przenikliwa, przechodząca niekiedy w półszepty. Piosenka oscyluje między klimatami twórczości Depeche Mode i Suicide.
   Podstawową setlistę albumu zamyka singlowy Eternal, new wave'owy numer, który przyniósł Psyche ogromny sukces komercyjny w latach 80. Utwór jako jedyny na wydawnictwie cechuje się charakterystyczną i wyrazistą funkową partią gitarową, którą uzupełnia chłodny klawiszowy motyw, mogący trochę kojarzyć się z twórczością polskiej gwiazdy synth popu lat 80., zespołu Kombi.
   Reedycję albumu wzbogacono o utwory bonusowe, w tym utrzymany w duchu neue deutsche welle numer Anguish (zamieszczony został także na bonusowej trackliście we wznowieniu albumu Unveiling the Secret). Ponadto wśród bonusowej setlisty znalazły się wydłużone wersje Insatiable (US Club Mix) i Eternal (US Club Mix).
   Najcenniejszym jednak dodatkiem są pochodzące z niezwykle rzadkiego rarytasowego wydawnictwa, Live EP, koncertowe wersje piosenek Prisoner To Desire i Unveiling The Secret (z albumu Unveiling the Secret), Make No Mistake, Wake The Flood Unconscious oraz pochodzącej z albumu Unveiling the Secret zimnofalowej ballady, Taking Chances, zamykającej cały album. Wszystkie koncertowe utwory utrzymane są w stylistyce niemal pokrywającej się z albumowymi wersjami, choć w wersji live numery brzmią bardziej surowo.
   Mimo, iż album Mystery Hotel przyniósł Psyche sukces komercyjny oraz dwa singlowe przeboje - Insatiable i Eternal - zespół opuścił klawiszowiec, Stephen Huss, który postanowił realizować dalszą karierę solo. Jednak to co najlepsze, miało dla Psyche dopiero nadejść. Skład formacji uzupełnił klawiszowiec, David Kristian, który zajął dotychczasowe miejsce Stephena Hussa.

Tracklista:

1 Make No Mistake 4:08
2 Insatiable 4:41
3 Wake The Flood Unconscious 2:55
4 The Outsider 4:23
5 You're The Only One 3:25
6 Uncivilized 3:40
7 Ride On 2:47
8 Dreamstreet 5:16
9 Nocturnal Passenger 4:31
10 Eternal 4:18
11 Anguish 3:21
12 Insatiable (US Club Mix) 6:41
13 Eternal (US Club Mix) 5:55
14 Prisoner To Desire (Live EP) 5:01
15 Unveiling The Secret (Live EP) 4:03
16 Make No Mistake (Live EP) 4:15
17 Wake The Flood Unconscious (Live EP) 2:49
18 Taking Chances (Live EP) 3:42

Personel:

Vocals – Darrin C. Huss
Synthesizers - Stephen Huss
Design [Sleeve] – Pearl Cholley, Philippe Huart
Photography By – Alain Duplantier
Producer – Dan Lacksman, Stephan Krämer, Psyche

Written by, © copyright January 2020 by Genesis GM.

Agneta Nilsson - czwarty album studyjny francuskiej formacji eksperymentalnej, Heldon, nagrywany między wrześniem 1975 a styczniem 1976 roku w paryskich studiach Schizo Studio i Davout, ukazał się w pierwszym kwartale 1976 roku. Tak samo jak w przypadku poprzednich albumów Heldon, do nazwy zespołu została dodana chronologiczna do kolejności wydanego albumu cyfra - w tym przypadku rzymska "IV", co daje pełną nazwę wydawnictwa: Heldon IV - Agneta Nilsson.
   Album ,,Agneta Nilsson" nosi imię i nazwisko artystki-fotografki Agnety Nilsson, autorki okładek do kilku albumów Heldon oraz solowych wydawnictw Richarda Pinhasa, a prywatnie jego partnerki.
   Do współpracy przy nagraniu albumu stojący na czele Heldon Richard Pinhas zaprosił muzyków sceny zeuhlowej, Michela Ettoriego znanego z formacji Weidorje, Gérarda Prévosa z zespołu ZAO i Philiberta Rossiego oraz znanych już sobie ze wcześniejszej współpracy nad poprzednimi albumami instrumentalistów: Patricka Gauthiera, Coco Roussela i Alaina Bellaiche.
   Wydawnictwo ma charakter koncept-albumu; cztery z pięciu kompozycji traktowane są jako perspektywy tworzące jeden wspólny wątek, stąd ich wspólny tytuł ,,Perspective".
   Album rozpoczyna ponad 10-minutowa Perspective I (Ou Comment Procède Le Nihilisme Actif) z tłem wypełnionym delikatnym szumem, na który nakłada się rozległa, mroczna i warkotliwa, nisko brzmiąca syntezatorowa przestrzeń ściśle związana z retrospektywnie brzmiącą linią melodii. Całość osadzona jest na leniwym i delikatnym tempie archaicznego automatu perkusyjnego. Pod koniec utworu sekcja rytmiczna ustępuje (choć na krótki moment powraca), pozwalając syntezatorowym i mellotronowym sekcjom na całkowitą dominację.
   Nieco ponad 3-minutowy Perspective II zbudowany jest ze znanych już z poprzednich albumów Heldon klawiszowych pętli i syntezatorowych pulsów, choć te drugie są dość subtelne. Całość uzupełniają serie przetworzonych gongów, dzwonków i pojedynczych perkusyjnych werbli.
   Blisko 11-minutowy Perspective III (Baader-Meinhof Blues), z jasnym lewicowym przesłaniem, oparty jest na gęstym sekwencerowym pulsie i szybko falującej pętli. Z czasem w tle utworu pojawiają się odległe i przetworzone art-rockowe riffy gitarowe o dość agresywnym wymiarze, które jednak w drugiej części kompozycji milkną. Zwraca jednak tutaj uwagę charakterystyczny, idący w parze z falującą syntezatorową pętlą podkład gęstego industrialnego sekwencerowego pulsu będącego bodaj pierwowzorem dla nurtów techno i rave.
   Króciutki, ledwie 3-minutowy Intermède & Bassong, jako jedyny na wydawnictwie utwór autorstwa Michela Ettoriego, stanowi przerywnik od głównej tematyki albumu. Numer oparty jest wyłącznie na delikatnych partiach gitarowych o zabarwieniu art-rockowo-jazzowym oraz dosyć głębokim podkładzie gitary basowej. Kompozycja została nagrana w duecie, Michel Ettori (gitara) - Gérard Prévost (bass), bez jakiegokolwiek udziału Richarda Pinhasa.
   Całą drugą część wydawnictwa wypełnia blisko 22-minutowa, trzyczęściowa suita Perspective IV. Pierwsza część kompozycji jest art-rockowa, oparta na tych samych motywach gitarowych co Intermède & Bassong, choć szybko nakładają się na nie wysoko zawieszone długie art-rockowe riffy gitarowe i syntezatorowe przetworzenia, które z czasem wyciszają art-rockową część pierwszą, przechodząc w część drugą kompozycji rozpoczętą przez brzęk transformatora, na tle którego rozbrzmiewają syntezatorowe przetworzenia, gongi, dzwonki, pojedyncze perkusyjne werble i wreszcie subtelny, transowo-industrialny, nisko brzmiący puls sekwencera wkomponowany w brzęk transformatora. Z czasem pojawia się drugi, nieco wyżej brzmiący, ale równie subtelny puls sekwencera, na całości zaś pobrzmiewają długie art-rockowe riffy gitarowe w stylu Jimi'ego Hendrixa, wreszcie do akcji wkracza klasycznie rockowa sekcja perkusyjna, dając tej części kompozycji całkowitą spójność, tworząc fuzję industrialu i art rocka. Całość dopełniają długie solówki klawiszowe o zabarwieniu jazzowym. Druga część kompozycji subtelne przechodzi w część trzecią, wyciszając się i całkowicie ustępując miejsca gęstemu industrialnemu sekwencerowemu pulsowi, który podobnie jak ten z Perspective III (Baader-Meinhof Blues), jest pierwowzorem dla nurtów techno i rave, a nawet IDM i EBM! Na tle sekwencerowego pulsu pojawiają się, na początku ospałe i subtelne, progresywne partie perkusji, które powoli i miarowo przybierają na intensywności i sile, wreszcie także i prędkości, z czasem także sekwencerowy puls zagęszcza się, pojawiają się syntezatorowe efekty, tło utworu jest mroczne, chłodne i dość odległe i, dość nieoczekiwanie, praktycznie w kulminacyjnym momencie, cały utwór nagle i drastycznie kończy się sprawiając wrażenie jakby niedokończonego, pozostawiając efekt niedopowiedzenia.
   Cały utwór Perspective IV został przez Richarda Pinhasa zadedykowany Patrickowi Gauthierowi, po nagraniu albumu Agneta Nilsson na stałe przyjętemu w skład Heldon.
   Agneta Nilsson jest jednym z najlepszych albumów wydanych pod szyldem Heldon, inspirowany niewątpliwie niemiecką sceną krautrockową, wywarł ogromny wpływ na wczesną brytyjską scenę industrialną, a także na późniejsze nurty acid house i techno.
   Agneta Nilsson był też pierwszym albumem Heldon wydanym w USA, choć z dwuletnim poślizgiem w stosunku do pierwowzoru, także pod zmienionym tytułem "IV" i, niestety, niepotrzebnie edytowanym pod względem zawartości.

Tracklista:

1 Perspective I (10:26)
2 Perspective II (3:13)
3 Perspective III (10:48)
4 Intermède & Bassong (2:59)
5 Perspective IV (21:46)

Personel:

Richard Pinhas: Guitar, Electronics, Engineer, Mellotron
Patrick Gauthier: Minimoog
Gerard Prevost: Bass
Alain Bellaiche: Bass
Coco Roussel: Drums, Percussion
Daniel Schaez: Engineer
Michel Ettori: Guitar

Written by, © copyright October 2021 by Genesis GM.