Space of Music

New Age of Earth - pierwszy album wydany pod szyldem Ashra, formacji założonej przez Manuela Göttschinga w 1976 roku, będącej początkowo jego solowym projektem (skład poszerzył się dopiero wraz z trzecim albumem), nazwa zaś nawiązywała do poprzedniego zespołu Manuela Göttschinga, krautrockowego Ash Ra Tempel, który uległ rozwiązaniu 28 lutego 1973 roku, po koncercie w Kolonii.
   Przez pewien czas Manuel Göttsching postanowił odpocząć od muzycznej twórczości. Dopiero w 1975 roku debiutował solowym albumem, Inventions for Electric Guitar, będącym preludium dla dalszej twórczości pod szyldem Ashra, która względem twórczości Ash Ra Tempel oraz materiału zawartego na albumie Inventions for Electric Guitar, zorientowana była zdecydowanie bardziej na muzykę syntezatorową.
   W 1976 roku Manuel Göttsching wszedł do swojego studia nagraniowego Studio Roma, gdzie między marcem a czerwcem nagrał album New Age of Earth, który początkowo ukazał się we Francji w 1976 roku nakładem wytwórni Isadora Records, pod szyldem Manuel Göttsching & Ash Ra Tempel, jednak w następnym, 1977 roku, album wydano już pod nowym szyldem, Ashra.
   Album jest już zdecydowanym krokiem w kierunku muzyki elektronicznej, gdzie gitara stanowi jedynie tło i dodatek dla syntezatorowych pejzaży.
Wydawnictwo otwiera ponad 7-minutowy utwór Sunrain, charakteryzujący się szybkimi solówkami klawiszy na tle dynamicznego pulsu sekwencera i  ambientowej przestrzeni. Nie brakuje tu też chłodnych i żywiołowych partii syntezatorowych.
   Spokojny, 13-minutowy numer Ocean of Tenderness z chłodnymi przestrzeniami i odległymi syntezatorowymi pętlami oraz wibracjami zawieszonymi w przestrzeni, przypomina klimaty gdzieś z pomiędzy albumów formacji Tangerine Dream, Phaedra (1974), a Oxygene (1976) Jeana-Michela Jarre'a. Zawieszona wysoko klawiszowa melodia wspomagana subtelnymi partiami gitary, snuje opowieść rodem z oceanicznej podróży. Z czasem klawiszowa melodia cichnie pozwalając gitarowej partii już samodzielnie ciągnąć wątek na tle przestrzeni.
   Najkrótszy, niespełna 6-minutowy utwór Deep Distance oparty jest na szybkim rytmie archaicznego automatu perkusyjnego łączącym się z delikatnym, ale dynamicznym pulsem sekwencera na tle rozległej i chłodnej przestrzeni współgrającej z organowym tłem, wypełnionej przetworzonymi szumami w stylu twórczości Jeana-Miechela Jarre'a. Gdzieś wysoko, zawieszone w przestrzeni, rozbrzmiewają odległe szybkie solówki klawiszy.
   Całą drugą połowę albumu wypełnia 22-minutowa suita, Nightdust, blisko kojarząca się z twórczością Klausa Schulzego. Utwór w znacznej mierze składa się z syntezatorowo-mellotronowo-organowych przestrzeni, na których zawieszone są syntezatorowe wibracje. Dopiero w połowie trwania kompozycji pojawia się sekwencerowy puls tworząc swego rodzaju sekcję rytmiczną niezwykle przestrzennego utworu, będącego swoistą podróżą w przestworza i dalej w przestrzeń kosmiczną. Im dalej w przestrzeń, tym mocniej, niczym oddech, unoszą się i opadają syntezatorowo-organowe partie. W końcu sekwencerowy puls ustaje i pozostaje tylko ambientowa, syntezatorowo-mellotronowo-organowa przestrzeń wspomagana przez charakterystyczne dla twórczości Manuela Göttschinga art.-rockowe partie gitarowe w stylu Jimmy'ego Hendrixa, które z czasem przeobrażają się w partie syntezatora gitarowego. Całość wieńczy wyciszająca się, lekko wibrująca syntezatorowo-organowa przestrzeń.
   Album New Age of Earth jest jednym z najważniejszych wydawnictw z muzyką elektroniczną w historii rocka; album został uznany za jeden z 25. najbardziej wpływowych wydawnictw świata, zaś strona Pitchfork umieściła go na 31. miejscu swojego rankingu 50 najlepszych ambientowych albumów wszechczasów.

Tracklista:

Sunrain – 7:26
Ocean of Tenderness – 12:36
Deep Distance – 5:46
Nightdust – 21:50

Personel:

Manuel Göttsching - ARP Odyssey, Farfisa Syntorchestra, EMS Synthi A, EKO Computerhythm, Gibson SG Guitar

Written by, © copyright November 2019 by Genesis GM.

Pneuma-Ti-Coi/Continuance - dwupłytowy album C.H. District, wydany w 2013 roku nakładem wytwórni Requiem Records, zawiera najwcześniejszy materiał nagrany przez C.H. District, amatorsko, w formatach CD-r, w latach 1999 - 2001.
   C.H. District jest działającym od 1998 roku solowym projektem Mirosława Matyasika, artysty z Gliwic, od połowy lat 90. zaangażowanego w śląską scenę techno/minimal, znanego również ze stałej współpracy z grupą performerską video art Suka Off, dla której tworzy oprawy muzyczne i dźwiękowe.
Chociaż początki C.H. District sięgają 1998 roku, czyli czasów największej popularności techno w Polsce, projekt od początku stanowił podziemie na polskiej scenie techno będąc jednym z pierwszych przedstawicieli tzw. nurtu IDM, nowoczesnej muzyki elektronicznej opartej na minimalizmie, noise, industrialu i często połamanych rytmach na wzór twórczości spod znaku formacji Autechre.
   Dwupłytowe wydawnictwo Requiem Records zawiera zatem zrekonstruowaną najwcześniejszą twórczość C.H. District, wydaną pierwotnie jako dwie amatorskie płyty nagrane w formatach CD-r.
   Dysk pierwszy zawiera materiał z Pneuma-Ti-Coi (1999-2000); otwierający set utwór Clot jest przykładem połączenia brutalnego, połamanego i ciężkiego beatu automatu perkusyjnego z brudną i noise'ową elektroniką oraz minimalistyczną chłodną przestrzenią.
   Gift zawiera równie brutalny i połamany podkład rytmiczny osadzony na zimnym pasażu syntezatorowego brzmienia z domieszką klawiszowych solówek. Utwór zawiera nieliczne w twórczości C.H. District deklamacje. W podobnej stylistyce utrzymane są kompozycje Pneumaticoi [second unit] i Dianoia (z orientalnie brzmiącymi solówkami klawiszy).
   Utwór The First Symptom of Artificial jest z kolei fuzją ciężkiego połamanego podkładu rytmicznego z industrialnymi brzmieniami, choć i tu, w dalszej fazie numeru, nie brakuje chłodnej przestrzeni.
   Zamykający set pierwszego dysku numer This Is My Regret prezentuje bardziej delikatny, drum and bassowy podkład rytmiczny osadzony na chłodnej, ale i równie delikatnej przestrzeni poprzetykanej chropowatymi solówkami klawiszy i wsamplowanymi dialogami.
   Drugi dysk, Continuance (2001-2002), zawiera bardziej zróżnicowaną muzykę, w szczególności pod względem brzmieniowym, o czym przekonuje otwierający set utwór [blum], posiadający podobnie jak utwory z wcześniejszego dysku, Pneuma-Ti-Coi, ciężki i połamany podkład rytmiczny, choć zdecydowanie wolniejszy, zaś melodie są już znacznie bardziej skomplikowane, oscylujące w klimatach między twórczością formacji Depeche Mode i Yello.
   Kompozycja [se’kend] jest powrotem do formuły prezentowanej na Pneuma-Ti-Coi, ciężkiego, brutalnego i noise'owego drum and bassowego beatu osadzonego naniezwykle nisko brzmiącym, chłodnym i minimalistycznym syntezatorowym tle.
   Numer [monokromae’tik] opiera się głównie na lekko falującej, chłodnej przestrzeni poprzetykanej syntezatorowymi sprężeniami, oraz odległej klawiszowej linii melodycznej. Podkład rytmiczny, zacznie bardziej skąpy i łagodny, tym razem stanowi rolę drugoplanowego tła.
   Utwór [hae’dek] stanowi fuzję ciężkiej drum and bassowej sekcji rytmicznej z wyrazistą i chłodną przestrzenią w stylu twórczości formacji Kraftwerk, której rolę przewodnią co jakiś czas przejmują industrialne dźwięki. Podobna sekcja rytmiczna dominuje w kompozycji [biza(r)], jednakże chłodne przestrzenie całkowicie zastępują tu industrialne brzmienia przypominające klimaty twórczości zespołu Throbbing Gristle.
   Kompozycja [He’riet] oparta jest o łamany beat automatu perkusyjnego osadzony na podwójnym tle - nisko brzmiącym, mocno w stylu twórczości formacji Job Karma i wysoko brzmiącej ambientowej przestrzeni, na której pojawiają się odległe fortepianowe partie.
   Utwór [sa’den] jest połączeniem delikatnej, drum and bassowej sekcji rytmicznej z chłodną przestrzenią oscylującą między klimatami twórczości formacji Kraftwerk a Clock DVA.
   Numer [‘aelig’zandr] opiera się na, kojarzących się z twórczością formacji Coil, bardziej minimalistyczno-drone'owych brzmieniach syntezatorowych, na które nakłada się rwany rytm ciężkiego beatu automatu perkusyjnego.
   Album uzupełniają dwa remixy; Hae’dek (Dirk Geiger remix), ze znacznie delikatniejszym, ale za to ustabilizowanym, nie rwanym rytmem i dodatkowymi liniami melodycznymi, z kolei w Blum (Space Flower remix by Displacer) melodia zostaje wzmocniona trance'owym pulsem, zaś sekcja rytmiczna przechodzi w mordercze jungle'owe tempo.
   Chociaż Pneuma-Ti-Coi i Continuance zostały nagrane domowymi sposobami, to materiał zawarty na nich nie uszedł uwadze krajowym i zagranicznym producentom techno; w 2002 roku C.H. District podpisał kontrakt z francuską wytwórnią, M-Tronic, zaś rok później wydał materiał Chemical Elements 1.0 wspólnie z holenderskim Duuster, zyskując rozgłos zarówno w kraju, jak i we Francji oraz w USA, co też było pierwszym krokiem do nagrania przez C.H. District pierwszego pełnowymiarowego i profesjonalnego albumu studyjnego - Slides w 2005 roku. C.H. District stał się zatem głównym polskim przedstawicielem nurtu techno.

Tracklista:

Disc 1 - Pneuma-Ti-Coi:

1-1 Clot 6:11
1-2 Gift 6:44
1-3 Pneumaticoi [Second Unit] 8:00
1-4 The First Symptom Of Artificial 6:50
1-5 Dianoia 6:25
1-6 This Is My Regret 9:00

Disc 2 - Continuance:

2-1 [Blum] 5:29
2-2 [Se'kend] 4:19
2-3 [Monokromae'tik] 5:22
2-4 [Hae'dek] 4:56
2-5 [Biza(r)] 5:31
2-6 [He'riet] 5:48
2-7 [Sa'den] 6:44
2-8 ['Aelig'zandr] 6:39
2-9 Hae'dek (Dirk Geiger Remix) 5:52
2-10 Blum (Space Flower Remix By Displacer) 4:32

Personel:

Mirosław Matyasik - samplers, electronics

Written by, © copyright November 2019 by Genesis GM.