Public Pressure (公的抑圧) - pierwszy album koncertowy japońskiego zespołu synth popowego, Yellow Magic Orchestra. Po ogromnym, międzynarodowym sukcesie komercyjnym dwóch pierwszych wydawnictw studyjnych, Yellow Magic Orchestra (1978) i Solid State Survivor (1979), między sierpniem a grudniem 1979 roku formacja ruszyła w swoją pierwszą światową trasę koncertową po Europie i USA, w rodzimej Japonii finiszując. Zapis z tej trasy koncertowej zawarty został w formie albumu koncertowego, na który złożyły się kompozycje zagrane 16 i 24 października w londyńskim klubie The Venue, między 2 a 4 sierpnia w amfiteatrze Greek Theatre w Los Angeles, 6 listopada w klubie The Bottom Line w Nowym Jorku, oraz 19 grudnia w hali Nakano Sunplaza w japońskim mieście Nakano. Zespół w trakcie koncertów personalnie wsparty został przez japońskiego kompozytora muzyki elektronicznej, Hidekiego Matsutake (syntezatory, sekwencer), współpracującego z Yellow Magic Orchestra również studyjnie, a także przez japońską wokalistkę disco-funkową, Akiko Yano (instr. klawiszowe, śpiew). Część partii instrumentalnych i wokalnych zostało dogranych później w studiu. Większość prezentowanych ścieżek jest bardzo bliska aranżacjom studyjnym.
Premiera koncertowego wydawnictwa Public Pressure miała miejsce 21 lutego 1980 roku nakładem japońskiej wytwórni, Alfa Records Inc., zaś jego pierwsze cztery utwory pochodzą z występu w londyńskim klubie The Venue.
Skomponowana przez wokalistę i perkusistę, Yukihiro Takahashiego, instrumentalna kompozycja Rydeen pochodząca z albumu Solid State Survivor, poprzedzona została powitalną introdukcją złożoną z przetworzonej przez wokoder, nisko i warkotliwie brzmiącej sentencji w wykonaniu Ryuichiego Sakamoto. Ścieżka łączy brzmienie i styl euro disco i funk. Sekcja perkusyjna utrzymuje dynamiczne i jednostajne tempo, podkład wypełnia miękka sekcja gitary basowej okresowo wsparta gęstym i równomiernym, basowym pulsem sekwencerowym. Warstwa muzyczna składa się z chłodnej, smyczkowo brzmiącej partii klawiszowej tworzącej linię melodii o funkowo-filmowym zabarwieniu, funkowych, krótkich i miękkich partii klawiszowych o wysokim brzmieniu, funkowo zabarwionych chłodnych, wysoko i gładko brzmiących solówek klawiszowych układających się w chwytliwą i zapętloną linię melodii, w którą układają się również chłodne, wysoko i wysmukle brzmiące solówki klawiszowe oraz chłodne partie klawiszowe o nieco wysmukłym brzmieniu fletu, krótkich, twardych, ale delikatnych i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących subtelną i zapętloną linię melodii w tle, oraz wysoko, lekko chropowato i retrospektywnie brzmiących solówek klawiszowych układających się w długą i rozbudowaną linię melodii. W środkowej części utworu pojawiają się dwa krótkie akordy klawiszowe o wysokim i chropowatym brzmieniu, po nich swobodną linię melodii tworzą chłodne partie klawiszowe o wysokim i gładkim brzmieniu powleczonym wysoko-tubalnym, retrospektywnym i lekko chropowatym brzmieniem klawiszowym, w tle pojawiają się chłodne, krótkie, ale przeciągłe partie klawiszowe o wysokim i lekko matowym brzmieniu. W drugiej połowie kompozycji następuje pomost, w którym warstwa muzyczna ogranicza się do jednostajnego tempa uderzenia podkładu rytmicznego sekcji perkusyjnej oraz chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko i matowo brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie zapętlenia okazjonalnie wspierane krótkimi zapętleniami klawiszowymi o wysokim i organowym brzmieniu. Warstwę muzyczną wzbogacają twarde i futurystycznie brzmiące tweety syntezatorowe, chłodne, krótkie, wznoszące się i wysoko brzmiące efekty syntezatorowe wsparte dyskretnymi efektami syntezatorowymi o chropowatym i organowym brzmieniu, oraz miękkie i wysoko brzmiące efekty werbla elektronicznej sekcji perkusyjnej. Z czasem sekcja perkusyjna odzyskuje uderzenie werbla (w tym sporadycznie występujące krótkie i zmasowane formy oraz subtelne i zmasowane uderzenia werbla elektronicznej perkusji), ale utrzymujące jednostajne i silnie spowolnione tempo, pojawia się chłodna, wysoko i lekko chropowato brzmiąca solówka klawiszowa ze wsparciem gładko i bardzo wysoko brzmiącej partii klawiszowej, układająca się w zapętloną i złożoną linię melodii, po której wysoko, chropowato i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa tworzy zapętloną i rozmytą linię melodii poprzecinaną krótką, twardą, ale delikatną i wysoko brzmiącą partią klawiszową układającą się w dynamiczną i zapętloną linię melodii w tle. Bliżej końcowej fazy ścieżki warstwa muzyczna powraca do swojej podstawowej formy, choć dodatkowo pojawiają się w niej chłodne partie klawiszowe o brzmieniu xylofonu tworzące rozbudowaną linię melodii.
Również pochodząca z wydawnictwa Solid State Survivor piosenka o tym samym tytule, muzycznie skomponowana przez Yukihiro Takahashiego, z tekstem autorstwa Chrisa Mosdella, bytyjskiego muzyka, kompozytora i poetę współpracującego z Yellow Magic Orchestra od początku istnienia formacji, prezentuje styl euro disco, ale z domieszką new wave, funku i synth popu. Sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne tempo, w podkładzie występuje dość masywna i lekko szorstko brzmiąca sekcja gitary basowej. Warstwa muzyczna złożona jest z krótkich, wysoko i orkiestrowo brzmiących partii klawiszowych układających się w dynamiczną i zapętloną linię melodii, tworzących zapętloną linię melodii w stylu twórczości kultowego amerykańskiego zespołu psychodelicznego, The Doors, miękkich, lekko chropowato i wysoko brzmiących partii organowych przechodzących też w bardziej gładkie brzmienie, krótkich, wygiętych, nisko i chropowato brzmiących wstawek syntezatorowych przeciągniętych subtelnym, niskim, chropowatym i lekko wysmukłym brzmieniem klawiszowym, chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w chwytliwą i zapętloną linię melodii, w którą w drugiej połowie utworu układa się również chłodna, bardzo wysoko i wysmukle brzmiąca solówka klawiszowa, oraz krótkich, wysoko brzmiących partii klawiszowych o funkowym zabarwieniu tworzących dynamiczne zapętlenia w tle. W drugiej połowie kompozycji warstwa muzyczna poszerza się poprzez początkowo pojawiającą się i ustającą kilkukrotnie, a następnie występującą na stałe, chłodną, smyczkowo brzmiącą i rozległą przestrzeń. Piosenkę finalizuje interlude złożone z chłodnej, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w krótką, powtarzającą się i zapętloną linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest łagodna i ciepła, wokalistę wspiera w chórkach Akiko Yano.
Skomponowany przez Ryuichiego Sakamoto, pochodzący z albumu Yellow Magic Orchestra instrumentalny utwór Tong Poo prezentuje klasyczny format euro disco z dynamicznym, utanecznionym i jednostajnym tempem sekcji perkusyjnej oraz miękką, ale wyrazistą i lekko pulsującą sekcją gitary basowej w podkładzie. W zapętloną linię melodii układa się nisko brzmiąca partia klawiszowa, za którą podąża również nisko i szorstko brzmiąca partia klawiszowa, krótkie i miękkie partie klawiszowe o wysokim brzmieniu i funkowym zabarwieniu, wysoko brzmiąca partia klawiszowa o wysokim i archaicznym brzmieniu oraz wysoko i gładko brzmiąca solówka klawiszowa. Następnie pojawiają się chłodne i wysoko brzmiące partie klawiszowe, partie klawiszowe o wysokim i orkiestrowym brzmieniu, delikatne partie pianina elektrycznego tworzące krótkie i dynamiczne zapętlenia przecięte krótką i wysoko brzmiącą wstawką klawiszową, oraz chłodna i wysoko brzmiąca solówka klawiszowa (okazjonalnie przechodząca w chropowate brzmienie bądź w efekt Dopplera) układająca się w chwytliwą i orientalnie (dalekowschodnio) zabarwioną linię melodii wspartą wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi o funkowym zabarwieniu, a także krótkimi, twardo wibrującymi i wysoko brzmiącymi wstawkami klawiszowymi. Dalej chłodna solówka klawiszowa o brzmieniu przypominającym dźwięk fletu tworzy funkową linię melodii wspartą subtelnymi, funkowymi partiami gitarowymi oraz wysoko i matowo brzmiącą solówką klawiszową o funkowym zabarwieniu układającą się w rozmytą linię melodii, na którą nachodzi wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiąca partia klawiszowa, z czasem przyjmująca gładkiego brzmienia i coraz wyższego rejestru dźwiękowego, tworząca rozbudowaną linię melodii wspartą delikatnymi i subtelnymi partiami klawiszowymi o cymbałkowym brzmieniu, subtelnymi i zmasowanymi partiami pianina elektrycznego, wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w zapętloną linię melodii oraz subtelnymi, krótkimi, miękkimi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi równomierną pętlę w tle. W drugiej połowie numeru powtarza się schemat z jego początkowej fazy, a następnie pierwszej części, gdzie powtarzają się wszystkie partie instrumentalnie oraz linie melodii. W końcowej fazie kompozycji następuje wznoszący się i opadający szum syntezatorowy finalizujący ją. Niemal przez całą długość trwania ścieżki w warstwie muzycznej występują charakterystyczne dla stylu euro disco wysoko brzmiące efekty syntezatorowe typu ,,uuuh!" oraz krótkie, ale przeciągłe i wznoszące się, nisko i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe.
Skomponowana przez Ryuichiego Sakamoto instrumentalna kompozycja The End of Asia nie ma nic wspólnego - poza tytułem i wspólnym autorem - z eksperymentalną miniaturą, która potem zamykała setlistę wydawnictwa studyjnego, ×∞Multiplies (1980). Na pewno jest to fuzja euro disco, electro funku, a nawet jazzu. Sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne tempo, w podkładzie słychać jest szorstko brzmiącą sekcję gitary basowej przechodzącą również w formę pulsu. Warstwa muzyczna składa się z chłodnych, krótkich i wysoko brzmiących partii klawiszowych, przyjmujących też jeszcze wyższego rejestru dźwiękowego, tworzących zapętloną linię melodii przeciętą przez subtelne i wysoko brzmiące zapętlenie klawiszowe oraz wysoko i chropowato brzmiącą partię klawiszową o funkowym zabarwieniu układającą się w krótką i zapętloną linię melodii, chłodnej solówki klawiszowej o lekko wysmukłym brzmieniu fletu tworzącej rozbudowaną linię melodii, chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w funkowo-jazzową linię melodii z czasem wspartą subtelną, jazzowo zabarwioną i miękką partią pianina elektrycznego, a także krótkimi, dublującymi się i wysoko brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, oraz chłodnej i wysoko brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w zapętloną linię melodii przeciętą krótkim, wysoko i organowo brzmiącym zapętleniem klawiszowym. W drugiej połowie utworu w tle pojawia się subtelna, chłodna, krótka, wysoko brzmiąca i miękka pulsacja sekwencerowa powtarzana po sobie. Chłodna, lekko matowo, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa układa się w swobodną i zapętloną linię melodii przechodzącą w rozbudowaną formę, wspartą subtelnymi, chłodnymi, krótkimi, twardymi i wysoko brzmiącymi wibracjami klawiszowymi, w międzyczasie nabierając wyższego i gładkiego rejestru dźwiękowego, by finalnie przyjąć lekko wibrujące, wysokie i organowe brzmienie oraz przejść we wspartą wysoko brzmiącą partią organową lekko zapętloną linię melodii, za którą podąża wypełniająca tło nisko brzmiąca partia syntezatorowa. W tle warstwy muzycznej kompozycji, na całej jej długości, występują miękkie i wysoko brzmiące efekty werbla elektronicznej perkusji, wznoszące się, nisko i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe oraz wysoko brzmiące efekty syntezatorowe typu ,,uuuh!"
Poprzedzony długą zapowiedzią, skomponowany przez basistę i klawiszowca, Haruomiego Hosono, pochodzący z albumu Yellow Magic Orchestra instrumentalny utwór, Cosmic Surfin', jest przykładem klasycznego synth popu. Ciekawostką jest fakt, że jego pierwsza część pochodzi z występu w amfiteatrze The Greek Theatre w Los Angeles, natomiast jego druga część wykonana została podczas koncertu w klubie The Bottom Line w Nowym Jorku. Obie części ścieżki zostały jednak tak perfekcyjnie zmixowane w studiu, iż nie słychać w nich żadnej różnicy w brzmieniu, co sprawia że całość brzmi jakby zagrana była w jednym i tym samym miejscu. Sekcja perkusyjna kompozycji Cosmic Surfin' utrzymuje dynamiczne, standardowe i jednostajne tempo z werblem, który okazjonalnie podszyty jest wysokim, szorstkim i metalicznym brzmieniem klawiszowym. Niekiedy w tle pojawiają się miękkie i wysoko brzmiące efekty werbla elektronicznej perkusji. W podkładzie występuje miękki, basowy puls sekwencerowy wsparty szorstko brzmiącą i zapętlającą się sekcją gitary basowej. Warstwę muzyczną tworzą subtelne, krótkie, wysoko, chropowato brzmiące i funkowo zabarwione partie klawiszowe tworzące zapętloną linię melodii w tle, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące swobodną linię melodii w tle, chłodne i wysoko brzmiące solówki klawiszowe układające się w chwytliwą, zapętloną i funkowo zabarwioną linię melodii, chłodne, wysoko i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe tworzące długą, zapętloną i rozmytą linię melodii, chłodne solówki klawiszowa o bardzo wysokim i wysmukłym brzmieniu układające się w chwytliwą linię melodii, a także subtelne i przeciągłe szumy syntezatorowe w tle czy wygięta do dołu krótka, ale przeciągła partia klawiszowa o wysokim brzmieniu i funkowym zabarwieniu. Ta sama solówka klawiszowa o bardzo wysokim i wysmukłym brzmieniu tworzy też dłuższą, zapętlającą się i rozbudowaną linię melodii, dalej zaś chłodna, wysoko i lekko organowo brzmiąca partia klawiszowa układa się w rozmytą linię melodii wspartą przeciągłym, miękkim i futurystycznie brzmiącym tweetem syntezatorowym podszytym wibrującym szumem syntezatorowym, następnie ponownie solówka klawiszowa o bardzo wysokim i wysmukłym brzmieniu układa się w chwytliwą linię melodii przechodzącą w dłuższą, zapętlającą się i rozbudowaną linię melodii finalizowaną efektem twardego i zagęszczonego tweetu syntezatorowego, po którym następuje krótki pomost, gdzie warstwa muzyczna ogranicza się do utrzymującej ciągle to samo, jednostajne i standardowe tempo sekcji perkusyjnej, choć pojawiają się miękkie, wznoszące się i nakładające na siebie nisko i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe oraz krótkie zapętlenia tworzone przez chłodną solówkę klawiszową o bardzo wysokim i wysmukłym brzmieniu, przechodzącą finalnie w zawirowanie. W drugiej połowie kompozycji warstwa muzyczna powraca do swojej zasadniczej formy, choć chłodne i wysoko brzmiące solówki klawiszowe oraz chłodne partie klawiszowa o bardzo wysokim i wysmukłym brzmieniu wymieniają się teraz liniami melodii. Po ich ustąpieniu warstwa muzyczna poszerza się o oddaloną, chłodną, wysoko i matowo brzmiącą partię klawiszową tworzącą tymczasową przestrzeń finalizowaną efektem wznoszącego się syntezatorowego szumu. W końcowej fazie utworu wszystko powraca do normy, choć w tle słychać jest też przeciągłe syki syntezatorowe. Warstwę muzyczną wieńczą gęste, ale spowalniające, futurystycznie brzmiące tweety syntezatorowe w stylu twórczości kultowej niemieckiej formacji synth popowej, Kraftwerk, wsparte zagęszczoną partią miękkich i wysoko brzmiących efektów werbla elektronicznej perkusji. Na dokładkę publiczność otrzymuje zapętloną zagrywkę chłodnej, bardzo wysoko i wysmukle brzmiącej solówki klawiszowej, która finalnie przechodzi w wibracje.
Z występu w nowojorskim klubie The Bottom Line pochodzą trzy kolejne kompozycje. Pierwszą z nich jest miniatura Day Tripper autorstwa kompozytorów, Johna Lennona i Paula McCartneya. Jest to oczywiście pochodząca z repertuaru legendarnego brytyjskiego zespołu rockowego, The Beatles, piosenka pierwotnie wydana w grudniu 1965 roku na podwójnym wolnym singlu (razem z utworem We Can Work It Out). W repertuarze formacji Yellow Magic Orchestra numer pojawił się na wydawnictwie Solid State Survivor. Sekcja perkusyjna utrzymuje zapętlone tempo uderzenia zarówno werbla (którego okazjonalnie wspiera blaszano brzmiący akord klawiszowy), jak i podkładu rytmicznego, co nawiązuje do oryginalnej aranżacji, do której odwołuje się również większość pozostałych partii instrumentalnych. Podkład zawiera zapętloną sekcję syntezatorowego basu, za którym podąża wysoko i lekko chropowato brzmiąca partia klawiszowa. Warstwa muzyczna składa się z chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w oryginalną, zapętloną linię melodii, dyskretnej, przytłumionej, wysoko i archaicznie brzmiącej partii syntezatorowej wypełniającej tło wraz z wejściem partii wokalnej, chłodnych, matowo, wysoko i smyczkowo brzmiących partii klawiszowych tworzących przeciągłą linię melodii bądź krótkie i grane po sobie struktury brzmieniowe, subtelnych, krótkich i chłodnych partii klawiszowych o smyczkowym i rozległym brzmieniu, chłodnych, przeciągłych, bardzo wysoko i wysmukle brzmiących solówek klawiszowych, a także chłodnych, wysoko, lekko chropowato i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych układających się w zapętlającą się linię melodii wspartą klawiszową nakładką o tym samym brzmieniu oraz finalizowaną krótką, wznoszącą się i wysoko brzmiącą wstawką klawiszową. W końcowej fazie kompozycji warstwa muzyczna poszerza się o zimną, krótką, wibrującą, bardzo wysoko i wysmukle brzmiącą partię klawiszową tworzącą równomierną i dynamiczną pętlę w tle. Występują tu też elementy nieoczywiste, jak dość nagła pauza w pierwszej połowie piosenki złożona z nisko i wybitnie szorstko brzmiącej partii syntezatorowowej wypełniającej tło wspartej przeciągłą, wysoko, chropowato i metalicznie brzmiącą partią klawiszową oraz krótką, twardą, wysoko i metalicznie brzmiącą wstawką klawiszową z delikatnym efektem zwielokrotnionego echa. Takie samo jest również interlude utworu, gdzie następuje przeciągła, bardzo wysoko, lekko chropowato i wysmukle brzmiąca partia klawiszowa przypominająca dźwięk wysokiej częstotliwości, przechodząca w przeciągłe, wysoko, chropowato i metaliczne brzmienie klawiszowe finalizowane chropowato i wysoko brzmiącym wygięciem klawiszowym oraz pojedynczym uderzeniem werbla perkusyjnego, tło wypełnia nisko i wybitnie szorstko brzmiąca partia syntezatorowa. Partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest ciepła, ale niepozbawiona nutki nostalgii. W warstwie muzycznej słychać jest też subtelne, opadające w dół, wysoko brzmiące efekty syntezatorowe.
Niewydana na żadnym albumie studyjnym, synth popowa kompozycja Radio Junk autorstwa Chrisa Mosdella (tekst) i Yukihiro Takahashiego (muzyka), wyraźnie inspirowana jest, w szczególności w partii i linii wokalnej, twórczością zespołu The Beatles, co było ukłonem nie tylko w stronę kultowej formacji brytyjskiej, ale także w stronę anglo-amerykańskiej publiczności. W warstwie muzycznej, w jej brzmieniu, słychać jest też wpływy twórczości niemieckiego zespołu, Kraftwerk. Piosenkę poprzedza introdukcja złożona z chłodnej, wysoko brzmiącej partii organowej przechodzącej w chłodne i wysokie brzmienie klawiszowe z niewielkim efektem wibracji, na które nachodzi chwiejąca się wysoko brzmiąca partia klawiszowa o dźwięku przypominającym wysokie i gładkie brzmienie riffu gitarowego. Zasadnicza część utworu osadzona jest na standardowym i jednostajnym tempie sekcji perkusyjnej okazjonalnie wspartej zapętlonym i dynamicznym, szeleszcząco-szumiącym efektem syntezatorowym kojarzącym się z dźwiękiem pędzącego pociągu (pojawiającym się już w fazie introdukcji), w podkładzie występuje szorstko brzmiąca, ale miękka i zapętlająca się sekcja syntezatorowego basu. Początkowo występują zagęszczone chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące efekt nadawania sygnału w kodzie Morse’a, przechodzące jednak lekko przeciągłe, bardzo wysoko, lekko wysmukle i gładko brzmiące formy, dalej następują dyskretne, krótkie, wysoko i orkiestrowo brzmiące partie klawiszowe tworzące zapętloną linię melodii w tle, wreszcie pojawiają się chłodne, krótkie, miękkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe z efektem zwielokrotnionego echa, które zbijając się w zwartą całość, układają się w chwytliwą i zapętlona linię melodii wspartą też chłodną, przeciągłą, lekko unoszącą się, bardzo wysoko i szorstko brzmiącą wstawką klawiszową oraz krótką, ale przeciągłą, wysoko i archaicznie brzmiącą wstawką klawiszową. Warstwa muzyczna poszerza się o subtelną, chłodną, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiącą przestrzeń, w tle występuje dublujący się lub pojedynczy chłodny, krótki, miękki i wysoko brzmiący akord klawiszowy, z czasem pojawia się chłodna, przeciągła, opadająca i unosząca się partia klawiszowa o smyczkowym brzmieniu wsparta wysoko i archaicznie brzmiącą partią klawiszową układającą się w lekko zapętloną linię melodii. W drugiej części numeru następuje pomost, w którym struktura muzyczna minimalizuje się do sekcji rytmicznej, pojawiają się chłodne, przeciągłe, wznoszące się i opadające partie klawiszowe o bardzo wysokim brzmieniu, przeciągłe, zduszone i opadające partie klawiszowe o wysokim brzmieniu, krótkie, twarde, delikatne, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiące efekty syntezatorowe, dublujące się blaszano brzmiące efekty syntezatorowe wsparte delikatnym uderzeniem werbla elektronicznej perkusji, miękkie i wysoko brzmiące efekty syntezatorowe typu ,,uuuuh", oraz zagęszczone chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące efekt nadawania sygnału w kodzie Morse’a, przechodzące jednak w lekko przeciągłe, bardzo wysoko, lekko wysmukle i gładko brzmiące formy; na tę fakturę dźwiękową nachodzi wysoko i organowo brzmiąca partia klawiszowa podszyta dyskretnie niskim brzmieniem syntezatorowym, po której zatrzymaniu się warstwa muzyczna powraca do swojej poprzedniej formy. Partia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest ciepła z odrobiną nostalgii w głosie. Wokalistę w chórkach nieznacznie wspiera Akiko Yano.
Skomponowana przez Chrisa Mosdella (tekst) i Yukihiro Takahashiego (muzyka), pochodząca z wydawnictwa Yellow Magic Orchestra piosenka, La Femme Chinoise, to już klasyczna pozycja w repertuarze formacji, łącząca style disco i synth pop z dalekowschodnim orientalizmem. Sekcja perkusyjna utrzymuje dynamiczne, standardowe i jednostajne tempo; perkusyjny werbel okazjonalnie podszyty jest blaszano brzmiącym akordem klawiszowym, występują też miękkie, opadające do dołu i wysoko brzmiące efekty werbla elektronicznej perkusji. Podkład wypełnia kołysząca się w stylu disco masywna i szorstko brzmiąca sekcja syntezatorowego basu, niekiedy wsparta równomiernym, zmieniającym ton akompaniamentu, wysoko brzmiącym pulsem sekwencerowym. Wprowadzenia w warstwę muzyczną tworzy chłodna partia pianina elektrycznego układająca się w równomierną i wyrazistą pętlę przechodzącą do tła, gdzie występują subtelne, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe, chłodne, przeciągnięte, wysoko i matowo brzmiące wstawki klawiszowe, krótkie, miękkie i lekko chropowato brzmiące solówki klawiszowe tworzące swobodną linię melodii, zimne, delikatne, bardzo wysoko i wysmukle brzmiące partie klawiszowe układające się w swobodną i zapętloną linię melodii, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące wstawki klawiszowe, pojawiająca się wraz z wejściem partii wokalnej subtelna, chłodna, chropowato, wysoko, masywnie i retrospektywnie brzmiąca partia klawiszowa tworząca rozmytą linię melodii, na którą nachodzi chłodna, bardzo wysoko brzmiąca solówka klawiszowa również układająca się w rozmytą linię melodii, oraz pojawiające się w drugiej części utworu partie klawiszowe o brzmieniu typu piano tworzące krótką, lekką i zapętloną linię melodii. Kompozycja charakteryzuje się jednak aż dwiema chwytliwymi, przebojowymi i orientalnie-dalekowschodnio brzmiącymi liniami melodii, w które układają się chłodne solówki klawiszowe. Tę pierwszą linię melodii tworzą partie klawiszowe o brzmieniach fletowym, wysmukło-fletowym, wysokim, gładkim i retrospektywnym przechodzącym w chropowate brzmienie, oraz lekko wibrującym, wysokim i retrospektywno-orientalnym brzmieniu. Tę drugą z kolei linię melodii tworzą wyłącznie klawiszowe solówki o brzmieniu wysokim i smyczkowo-retrospektywnym ze wsparciem klasycznego wysokiego brzmienia klawiszowego. W końcowej fazie utworu warstwa muzyczna przyjmuje bardziej gwałtownego charakteru, gdzie sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne tempo uderzenia werbla podszytego blaszano brzmiącym akordem klawiszowym, oraz dublujące się, jednostajne tempo uderzenia podkładu rytmicznego. Chłodna solówka klawiszowa o lekko wibrującym, wysokim i retrospektywno-orientalnym brzmieniu, wraz syntezatorowym akordem basowym w podkładzie, tworzy krótką, dublującą się i powtarzaną kilkukrotnie linię melodii, tło wypełnia subtelna, chłodna, gładko, wysoko i archaicznie brzmiąca partia klawiszowa o organowym zabarwieniu brzmieniowym. Partia i linia wokalna w wykonaniu Yukihiro Takahashiego jest ciepła, pogodna i przebojowa. Całości dopełniają odtworzone z taśmy narracje w języku francuskim w wykonaniu japońskiej wokalistki, Tomoko Nunoi, która gościnnie wykonywała je w piosence La Femme Chinoise na albumie Yellow Magic Orchestra. Kompozycja zamykała setlistę koncertu zespołu w nowojorskim klubie The Bottom Line, bowiem słychać jest przedstawiającego formację konferansjera słowami: ,,Yellow Magic Orchestra, panie i panowie, Yellow Magic Orchestra", zaś Ryuichi Sakamoto wypowiada przetworzonym przez wokoder, nisko i warkotliwie brzmiącym głosem elektronicznej krtani słowa: ,,Thank you, good night".
Koncertowe wydawnictwo Public Pressure finalizuje jednak krótka, eksperymentalna miniatura, Back in Tokio, wykonana podczas występu w hali Nakano Sunplaza w znajdującym się w tokijskiej aglomeracji mieście Nakano. Na warstwę muzyczną składa się tu subtelna, nisko brzmiąca partia syntezatorowa wypełniająca tło, przeciągła, wysoko, matowo i archaicznie brzmiąca partia syntezatorowa, subtelna, wibrująca, wysoko-tubalnie i archaicznie brzmiąca partia klawiszowa oraz miękka, nisko i chropowato brzmiąca wstawka syntezatorowa, brak jest sekcji rytmicznej, choć numer poprzedza delikatny syk uderzenia w talerz elektronicznej perkusji. Polegające na monologach w językach angielskim i japońskim partie wokalne w wykonaniu Yukihiro Takahashiego i Ryuichiego Sakamoto przetworzone są przez wokoder; głos pierwszego z muzyków brzmi niczym wibrujący i groteskowy falset czasami opadający do konwencjonalnej, tylko lekko przetworzonej mowy, przetworzony głos drugiego z muzyków brzmi zaś nisko i chropowato. W rzeczywistości quasi utwór nie był finałem koncertu w hali Nakano Sunplaza - wręcz przeciwnie, stanowił on introdukcję występu Yellow Magic Orchestra, bowiem dalej słychać jest chłodną, wibrującą i zapętlającą się solówkę klawiszową o wysokim i retrospektywnym brzmieniu, stanowiącą pierwsze akordy kultowej piosenki zespołu, Behind the Mask, pochodzącej z albumu Solid State Survivor, po czym następuje wyciszenie i definitywny koniec koncertowego wydawnictwa, gdzie jednak brak w setliście kultowej kompozycji, która w swoim czasie zauroczyła samego, stawiającego pierwsze kroki w wielkiej solowej karierze, amerykańskiego piosenkarza soulowego, Michaela Jacksona, stanowi pewien niedosyt. Warto jednak wziąć pod uwagę fakt, że w tamtych czasach winylowe nośniki mogły pomieścić maksymalnie 40 minut muzyki w dobrej jakości dźwięku, stąd też wydawane w tamtej epoce przez wielu wykonawców albumy koncertowe często nie mogły pomieścić wielu ważnych utworów (chyba, że ukazywały się w formie dwupłytowej).
Lata 1979-80 były szczytem popularności Yellow Magic Orchestra, o czym świadczą nie tylko szczelnie wypełnione hale i kluby podczas koncertów formacji, ale i sprzedaż w nakładzie 250 tys. egzemplarzy w ciągu dwóch tygodni od premiery wydawnictwa koncertowego Public Pressure, co dało albumowi 1. miejsce w zestawieniu japońskiej listy przebojów. Zespół Yellow Magic Orchestra w tym okresie charakteryzującym się światową eksplozją popularności muzyki elektronicznej, dołączył do największych światowych wykonawców synth popowych, jak Kraftwerk, Jean-Michel Jarre, Gary Numan, Fad Gadget, Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) czy Ultravox. W następnych latach popularność Yellow Magic Orchestra systematycznie spadała, mimo nagrywania prawdziwych studyjnych dzieł sztuki w postaci wydawnictw BGM (1981) i Technodelic (1981) - najlepszych w dyskografii formacji.
Tracklista:
1. "Rydeen" 5:08
2. "Solid State Survivor" 4:01
3. "Tong Poo" 6:01
4. "The End of Asia" 6:51
5. "Cosmic Surfin'" 4:35
6. "Day Tripper" 2:42
7. "Radio Junk" 4:19
8. "La Femme Chinoise" 6:15
9. "Back in Tokio" 1:52
Personel:
Haruomi Hosono – bass guitar, synth bass
Ryuichi Sakamoto – keyboards, vocoder, drum machine
Yukihiro Takahashi – drums, electronic drums, vocals
Muzycy dodatkowi:
Hideki Matsutake – modular synthesizers, sequencers, programming
Akiko Yano – keyboards, backing vocals
Personel techniczny:
Kunihiko Murai and Shōrō Kawazoe – executive producers
Norio Yoshizawa – recording and mixing engineer
Mitsuo Koike – recording engineer
Masayoshi Sukita – photography
Heikichi Harata (WXY, Inc.) – artwork
Lou Beach (uncredited) – logo type
Written by, © copyright October 2024 by Genesis GM.
