Bronski Beat - The Age of Reason, 2017;
01 września 2025, 23:27
The Age of Reason - czwarte, a wliczając w to niewydany album Out & About (1987), piąte wydawnictwo studyjne legendarnej brytyjskiej formacji synth popowej, Bronski Beat.
Pod koniec 2016 roku klawiszowiec i gitarzysta, Steve Bronski, postanowił reaktywować kultowy zespół synth popowy wraz z klawiszowcem, Ianem Donaldsonem. Do składu Bronski Beat tylko symbolicznie wszedł współzałożyciel i klawiszowiec formacji, Larry Steinbachek, który od dłuższego czasu zmagał się z chorobą nowotworową (zmarł 12 stycznia 2017 roku). Muzycy zaangażowali brytyjskiego soulowego wokalistę śpiewającego tradycyjnie, jak i falsetem, Stephena Granville'a. Zespół postanowił jednak nie wydawać premierowego materiału, a powrócić do swojego legendarnego, debiutanckiego albumu, The Age of Consent (1984), który w latach 1984-85 zrobił niesamowitą furorę na światowych listach przebojów, sprzedając się w ponad pół miliona egzemplarzach na całym świecie, zwracając uwagę na nietolerancję wobec mniejszości seksualnych oraz na nierówności społeczne. Muzycy formacji zdecydowali, iż nagrają wszystkie kompozycje pochodzące z kultowego wydawnictwa zupełnie od nowa, w nowych, uwspółcześnionych wersjach (głównie w sekcji rytmicznej), nawiązujących brzmieniowo do oryginalnych aranżacji, za wyjątkiem utworu I Feel Love pochodzącego z repertuaru amerykańskiej divy disco, Donny Summer, którego zabrakło w albumowym zestawieniu. Materiał nagrywany był od drugiej połowy 2016 do wiosny 2017 roku w londyńskich studiach Sordid Soundz Studio, Alaska Studio oraz Brixton Hill Studios. Chronologia piosenek utrzymana jest niemal identycznie jak w oryginalnej setliście wydawnictwa The Age of Consent (za niewielkimi wyjątkami), zaś całość uzupełniono o trzy piosenki pochodzące z kompilacyjnego remix-albumu Hundreds & Thousands (1985), Close to the Edge, Hard Rain i Run from Love, w uwspółcześnionych aranżacjach, oraz wydaną na singlu premierową kompozycję, A Flower for Dandara.
Wydawnictwo The Age of Reason ukazało się 28 lipca 2017 roku nakładem niezależnej brytyjskiej wytwórni, Cherry Red Records Ltd., zaś jego setlistę otwiera kultowy utwór i przebój, Why? w nowej aranżacji, z uwspółcześnionym, jednostajnym i silnie utanecznionym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, przechodzącym w zapętleniu w wysoko-tubalne brzmienie gęstym i zapętlonym basowym pulsem sekwencera w stylu twórczości włoskiego kompozytora i producenta, Giorgio Morodera, wspartym krótkim i miękkim basowym akordem syntezatorowym w podkładzie, występującą okresowo chłodną, smyczkowo brzmiącą przestrzenią, chropowato i tubalnie brzmiącą solówką klawiszową układającą się w zapętloną i chwytliwą linię melodii bądź krótką i zapętloną linię melodii, chłodnymi, xylofonowo brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi zapętloną w house'owym stylu linię melodii, oraz wysoko i orkiestrowo brzmiącymi solówkami klawiszowymi układającymi się w krótką i zapętloną linię melodii bądź w chwytliwą i zapętloną linię melodii. W drugiej połowie piosenki na pewien moment ustaje przechodzący w zapętleniu w wysoko-tubalne brzmienie gęsty i zapętlony basowy puls sekwencera, automatyczna sekcja perkusyjna ogranicza się do utrzymującego jednostajne tempo uderzenia beatu podkładu rytmicznego, w podkładzie linia basu ogranicza się do krótkich i miękkich syntezatorowych akordów basowych, w warstwie muzycznej pojawiają się twarde i wysoko brzmiące pulsacje sekwencerowe, w tle słychać jest zawinięte, brzęcząco i atonalnie brzmiące efekty syntezatorowe, krótkie i miękkie tweety syntezatorowe, chłodne, krótko przeciągnięte, wysoko i gładko brzmiące wstawki klawiszowe oraz wznoszące się i opadające syntezatorowe efekty szumu. Dalej, wraz z powrotem pełnej struktury muzycznej, w tle następuje odległa, chłodna i wysoko brzmiąca partia klawiszowa układająca się w rozmytą linię melodii wspartą chłodnymi, dyskretnymi, krótkimi, wysoko i matowo brzmiącymi zapętleniami klawiszowymi przechodzącymi też w krótką i zapętloną linię melodii. Bliżej końcowej fazy kompozycji w warstwie muzycznej pojawiają się twarde, wysoko i chropowato brzmiące pulsacje sekwencerowe. Stephen Granville podobnie, jak pierwotnie Jimmy Somerville, śpiewa falsetem, wokalista wykonuje również wokalizy oraz wspierany jest falsetem w chórkach przez Steve'a Bronskiego oraz Iana Donaldsona.
No More War / It Ain't Necessarily So to soulowo zabarwiony numer autorstwa XX-wiecznych amerykańskich kompozytorów, George'a Gershwina i Iry Gershwina, pochodzący z ich opery, Porgy and Bess (1935). Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje tempo bossa novy 2 na 1 przechodzące w 2 na 2 i na odwrót, podkład wypełniony jest masywną i zapętlającą się sekcją syntezatorowego basu. Warstwę muzyczną tworzą chłodne i miękkie partie klawiszowe o wysokim brzmieniu organowym układające się w stale zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie, miękkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie i przeciągnięte zapętlenia, odległa, wysoko zawieszona, chłodna, masywna i smyczkowo brzmiąca przestrzeń okresowo nabierająca intensywności, oraz chłodne, krótkie i skrzypcowo brzmiące partie klawiszowe podszyte klawiszowym brzmieniem przypominającym dźwięk gitary akustycznej, układające się w lekko zapętlone arpeggia. W tle słychać jest syntezatorowe efekty szumów, odległe dźwięki eksplozji z efektem echa, czy twarde lub miękkie efekty tweetów syntezatorowych. W drugiej połowie utworu, bliżej jego środkowej fazy, pojawia się organowo brzmiąca solówka klawiszowa tworząca rozmytą linię melodii, dalej wysoko i matowo brzmiąca partia klawiszowa układa się w płytko zapętloną linię melodii, którą ponownie przejmuje organowo brzmiąca solówka klawiszowa, z czasem zaś w tę samą linię melodii układają się obie partie klawiszowe naraz. Stephen Granville śpiewa tradycyjną, soulową barwą głosu z efektem vibrato, tylko czasem przechodzącą w falset. Wokalista wykonuje również jazzowe wokalizy, z czasem wspierany jest gospelowymi chórkami (także w wokalizach) przez Steve'a Bronskiego i Iana Donaldsona.
Piosenka Screaming opiera się na standardowym i jednostajnym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, pojawiających się z czasem w podkładzie krótkich i chropowato brzmiących syntezatorowych akordach basowych tworzących wyraźnie zapętloną linię basu, nisko brzmiącym i masywnym tle syntezatorowym, partii fortepianu układającej się w soulową linię melodii, chłodnej, subtelnej, twardej i wysoko brzmiącej pulsacji sekwencerowej w tle, chłodnych i delikatnych partiach klawiszowych o brzmieniu typu piano tworzących dynamicznie zapętlającą się linię melodii, klawiszowych wstawkach o brzmieniu typu piano oraz następującej w drugiej połowie kompozycji chłodnej, smyczkowo brzmiącej przestrzeni wspartej przeciągniętą, wysoko i gładko brzmiącą partią klawiszową. Stephen Granville śpiewa tradycyjnym, soulowym głosem z efektem vibrato, ocierającym się o falset, jednak w wokalizach wokalista śpiewa falsetem.
Utwór Love & Money prezentuje uwspółcześnione, jednostajne i utanecznione tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, w której beat podkładu rytmicznego podbity jest subtelnym, nisko i szorstko brzmiącym akordem klawiszowym, miękką i zapętlającą się sekcję syntezatorowego basu w podkładzie, chłodną, smyczkowo brzmiącą przestrzeń, partie fortepianowe tworzące swobodną, soulową linię melodii w tle, partię saksofonu układającą się w stale powtarzaną krótką i płytko zapętloną linię melodii, dyskretną, miękką, zapętloną i wysoko-tubalnie brzmiącą pulsację sekwencerową w tle oraz dodatkową, bardziej subtelną, chłodną i melancholijną przestrzeń. W tle słychać jest przeciągnięte syki syntezatorowe. Stephen Granville śpiewa falsetem, ale partia wokalna w jego wykonaniu przechodzi też w klasyczny, miękki i soulowo zabarwiony głos z efektem vibrato.
Kompozycja Smalltown Boy to oczywiście największy i najbardziej rozpoznawalny przebój w repertuarze Bronski Beat - evergreen twórczości zespołu. W nowej aranżacji piosenka zawiera uwspółcześnione, silnie utanecznione i jednostajne tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, szorstko brzmiący i kołyszący się basowy puls sekwencerowy w podkładzie (w środkowej fazie utworu krótko nabierający masywności), łączące się ze sobą, skierowane do góry, wysoko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe podszyte subtelnie chłodnym, melancholijnym i przestrzennym brzmieniem klawiszowym, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano układające się w krótkie i chwytliwe zapętlenia, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące następujące po sobie krótkie arpeggia, oraz chłodne, krótkie i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe tworzące kołyszące się arpeggio przecinane tak samo, smyczkowo brzmiącą krótką partią klawiszową. Warstwę muzyczną wspomagają w tle dodatkowe komponenty, jak dublujące się lub występujące pojedynczo, podszyte efektem echa oddalone uderzenia, długie i przeciągnięte syntezatorowe efekty szumów i syków, krótkie, chropowato i wysoko-tubalnie brzmiące partie klawiszowe tworzące łączące się ze sobą krótkie zapętlenia, krótkie i miękkie tweety syntezatorowe, przeciągnięte efekty tweetu syntezatorowego, zagęszczone i lekko podzwaniające postukiwania oraz delikatne i krótkie efekty dzwonka przypominające dźwięk tradycyjnego budzika. Stephen Granville śpiewa miękkim, soulowym głosem ocierającym się o falset, okazjonalnie przechodząc w klasyczny falset, w szczególności w wokalizach i chórkach.
Numer Heatwave osadzony jest na jednostajnym tempie o swingowo-jazzowym zabarwieniu automatycznej sekcji perkusyjnej wspartej wsamplowanym i przetworzonym dźwiękiem stepowania w wykonaniu anglo-australijskiej tancerki, aktorki i piosenkarki, Caroline O'Connor, miękkich akordach syntezatorowego basu tworzących swingującą linię basu w podkładzie, chłodnych, drżących, wysoko i organowo brzmiących partiach klawiszowych układających się w swingowo-jazzową linię melodii, partii klarnetu tworzącej krótkie, jazzowe i zapętlone linie melodii, oraz partii saksofonu układającej się w płytko zapętlone, jazzowe linie melodii. Stephen Granville tym razem śpiewa niemal wyłącznie falsetem, tylko okazjonalnie schodząc w niżej brzmiące tony.
Piosenka Junk w nowej aranżacji charakteryzuje się uwspółcześnionym, wybitnie utanecznionym i jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, krótkimi i szorstko brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi układającymi się w zapętloną linię basu wspartą okresowo zapętlonym i tubalnie brzmiącym pulsem sekwencerowym w podkładzie, lekko oddalonym, post punkowym riffem gitarowym układającym się w chwytliwą i płytko zapętloną linię melodii, występującą okresowo subtelną i chłodną przestrzenią o rozległym i smyczkowym brzmieniu, następującymi po sobie chłodnymi, krótkimi, zawiniętymi, wysoko, organowo i matowo brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi z wysoko i matowo brzmiącymi nakładkami klawiszowymi, chłodnymi, krótkimi, twardymi i łączącymi się ze sobą pulsacjami sekwencerowymi o dźwięku przypominającym brzmienie typu piano, oraz wspierającą warstwę muzyczną dodatkową subtelną, chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzenią. W tle występują również następujące luźno po sobie archaicznie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące wstawki syntezatorowe, dyskretne, miękkie, szorstko i tubalnie brzmiące wstawki syntezatorowe, chłodne, przeciągnięte do góry, miękkie i wysoko brzmiące wibracje syntezatorowe przechodzące w wysokie i wysmukłe brzmienie, chłodne, unoszące się do góry, wysoko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, niezwykle dyskretne, delikatne i przeciągnięte piski wysokich częstotliwości radiowych, nakładające się na siebie i płytko zapętlone przeciągnięcia klawiszowe o wysokim, retrospektywnym i matowym brzmieniu oraz (pojawiające się w środkowej fazie ścieżki) wsamplowane i poddane efektom warkotu krótkie, męsko brzmiące wypowiadane sentencje, a także męsko brzmiące komunikaty. Całość zamyka krótki akord chłodnej i przestrzennie brzmiącej partii klawiszowej. Partia wokalna w wykonaniu Stephena Granville'a jest tradycyjna, ale o bardziej new wave'owym zabarwieniu. Wokalista śpiewa falsetem jedynie w chórkach i wokalizach.
Pozbawiony swojego oryginalnego, jazzowego wstępu wokalnego a'capella utwór Need-a-Man Blues, w nowej aranżacji oparty jest na uwspółcześnionym, wybitnie utanecznionym i jednostajnym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, gęstym i cyklicznie urywającym się basowym pulsie sekwencerowym w podkładzie, swobodnych partiach pianina, fortepianowych wejściach, nakładających się na siebie chłodnych, smyczkowo brzmiących przestrzeniach, twardej, tubalnie-wysoko i chropowato brzmiącej pulsacji sekwencerowej oraz chłodnych, krótkich i przestrzennie-smyczkowo brzmiących partiach klawiszowych następujących luźno trzy razy po sobie. W tle słychać jest wszechobecne efekty zaszumień i syków syntezatorowych. W drugiej połowie piosenki, bliżej jej środkowej fazy, następuje pomost, w którym automatyczna sekcja perkusyjna minimalizuje się do beatu podkładu rytmicznego utrzymującego tempo 2 / 1, linia basu minimalizuje się do krótkich syntezatorowych akordów basowych z czasem wspartych równomiernym i dynamicznym pulsem sekwencerowym o wysoko-tubalnym i chropowatym brzmieniu, w tle krótko występuje nisko i szorstko brzmiąca partia syntezatorowa opadająca do syntezatorowego szumu, który ustaje; słychać jest też chłodne zapętlenia klawiszowe o wysokim i matowym brzmieniu oraz swobodne partie fortepianowe. Stephen Granville śpiewa tradycyjnie, w miękkim i soulowym stylu; wokalista tylko okazjonalnie w partii wokalnej przechodzi w falset.
Oryginalnie pochodząca z kompilacyjnego albumu Hundreds & Thousands kompozycja Close to the Edge w nowej aranżacji zaznacza się uwspółcześnionym, silnie utanecznionym i jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, kołyszącym się basowym pulsem sekwencerowym wspartym twardymi, unoszącymi się i opadającymi basowymi pulsacjami sekwencerowymi niekiedy nabierającymi większej intensywności w podkładzie, występującym okresowo nisko i wokalicznie (męsko) brzmiącym tłem syntezatorowym, oraz pojawiającą się okresowo subtelną, chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzenią. W tle często występują serie krótkich, miękkich i futurystycznie brzmiących tweetów syntezatorowych, klaszcząco brzmiące efekty werbla automatu perkusyjnego oraz dość rozległe syntezatorowe szumy. W końcowej fazie utworu następuje bardzo wysoko zawieszona, chłodna i smyczkowo brzmiąca przestrzeń. Stephen Granville śpiewa miękkim, soulowym głosem lekko ocierającym się o falset; wokalista tylko okazjonalnie przechodzi w falset w głównej partii wokalnej, zaś falsetem śpiewa w chórkach i wokalizach.
Hard Rain to antywojenny i antyprawicowy numer, który oryginalnie pochodzi z kompilacyjnego wydawnictwa, Hundreds & Thousands. Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje uwspółcześnione, silnie utanecznione i jednostajne tempo, w podkładzie występuje szorstko brzmiący, równomierny i cyklicznie krótko zagęszczający się basowy puls sekwencerowy, na który nachodzi taki sam, ale intensywniejszy sekwencerowy puls basowy, następnie zaś masywny, miękki i równomierny basowy puls sekwencerowy, który wznosi się i opada, tworząc potrójną linię basu. Warstwa muzyczna tworzona jest przez chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układające się w równomierne i cyklicznie krótko zagęszczające się arpeggio podążające za linią basu w podkładzie, subtelną chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzeń, na którą nachodzi bardziej intensywna chłodna i smyczkowo brzmiąca przestrzeń, subtelne, krótkie i miękkie partie klawiszowe w tle imitujące brzmienie miękkiej i funkowej partii gitarowej oraz subtelne krótkie i miękkie partie klawiszowe imitujące brzmienie miękkiej partii gitarowej o latynoskim zabarwieniu w tle. Warstwę muzyczną wspierają pojedyncze i miękkie partie dzwonka, unoszące się ku górze masywne, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe z subtelną, brzmiącą tak samo i opadającą do dołu nakładką klawiszową, przeciągłe, wznoszące się i opadające efekty szumów syntezatorowych, przeciągnięte i lekko wibrujące syki syntezatorowe, zapętlone syki syntezatorowe, przeciągłe i wysmukle brzmiące świsty syntezatorowe oraz efekty zaszumień syntezatorowych. W drugiej połowie kompozycji następuje masywna, nisko i szorstko brzmiąca partia syntezatorowa wypełniająca tło, pojawiają się orkiestrowo zabarwione partie trąbki układające się w jazzową linię melodii. Stephen Granville śpiewa zarówno falsetem, jak i miękką, soulową barwą głosu. Wokalistę w chórkach wspierają wokalnie Steve Bronski i Ian Donaldson - ci dwaj ostatni chórem, szorstkim i niskim głosem, czterokrotnie wykonują sentencję ,,Ooh, when hard rain falls" w pierwszej połowie piosenki.
Introdukcja złożona z jednostajnego tempa beatu podkładu rytmicznego automatycznej sekcji perkusyjnej, epizodycznie poddanej efektowi silnie twardej wibracji chropowato i tubalnie brzmiącej partii klawiszowej układającej się w stale i płytko zapętloną linię melodii poprzecinaną wysoko i orkiestrowo brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, oraz chłodnego, twardego i wysoko brzmiącego pulsu sekwencerowego poprzedza utwór Run from Love, oryginalnie pochodzący z kompilacyjnego albumu Hundreds & Thousands. Wsparta subtelnymi pulsacjami sekwencerowo-perkusyjnymi automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje uwspółcześnione, jednostajne i utanecznione tempo, podkład zawiera krótkie, miękkie i masywne akordy syntezatorowego basu oraz krótkie i chropowato brzmiące syntezatorowe akordy basowe tworzące razem podwójną, luźną i równomierną linię basu. Warstwa muzyczna składa się z krótkich i miękkich partii klawiszowych o brzmieniu gitary akustycznej tworzących lekko zapętlone arpeggio w tle, występującej okresowo chłodnej przestrzeni wspartej dodatkową chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzenią, miękkich, wysoko i orkiestrowo brzmiących wstawek klawiszowych, subtelnych, krótkich, twardych, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie zapętlenia w tle, subtelnych, krótkich, twardych, tubalnie i chropowato brzmiących partii klawiszowych układających się w płytko i house'owo zapętloną linię melodii w tle, nisko brzmiącej partii syntezatorowej okresowo wypełniającej tło, oraz pojawiających się pod koniec pierwszego refrenu i występujących bardziej swobodnie miękkich partii klawiszowych imitujących brzmienie gitarowe. W drugiej połowie kompozycji na pewien czas warstwa muzyczna poszerza się o chłodną, dynamicznie unoszącą się i opadającą pulsację sekwencerową o wysokim i retrospektywnym brzmieniu, pojawiają się subtelne i krótkie klawiszowe zapętlenia o wysoko-tubalnym brzmieniu przypominającym dźwięk new wave'owego riffu gitarowego. Ta sama chłodna, dynamicznie unosząca się i opadająca pulsacja sekwencerowa o wysokim i retrospektywnym brzmieniu następuje jeszcze w końcowej fazie ścieżki, gdzie dodatkowo za linią basu podąża chłodna i smyczkowo brzmiąca partia klawiszowa. Stephen Granville w strofach śpiewa miękką i soulową barwą głosu, falsetem wspomagając się jedynie w chórkach, natomiast w refrenach wokalista śpiewa falsetem wspierając się chórkami śpiewanymi miękką i soulową barwą głosu.
Wydawnictwo zamyka wydana na singlu premierowa piosenka A Flower for Dandara z gościnnym udziałem wokalistki new wave'owej szkockiej formacji Strawberry Switchblade, Rose McDowall, która wspiera Stephena Granville'a w chórkach i wokalizach. Utwór poprzedzony jest miękkimi trzaskami gramofonowymi oraz dyskretnym szumem tła. Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje spowolnione i połamane w jungle'owym stylu tempo beatu podkładu rytmicznego oraz silnie spowolnione i jednostajne tempo uderzenia delikatnej partii werbla, w podkładzie dopiero z czasem, i to tylko w środkowej fazie kompozycji oraz jej drugiej części, pojawia się miękki, szorstko, tubalnie i prawie atonalnie brzmiący puls sekwencerowy. Warstwę muzyczną tworzą chłodne partie klawiszowe o miękkim brzmieniu typu piano układające się w nieznacznie zapętlone arpeggio, chłodna i melancholijna przestrzeń, na którą nachodzi dodatkowa, bardziej subtelna, chłodna i smyczkowo brzmiąca przestrzeń, miękka partia gitarowa o brzmieniu banjo tworząca równomierną linię melodii, masywna, nisko i szorstko brzmiąca partia syntezatorowa wypełniająca tło oraz długie, nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. W tle słychać jest delikatne przeciągnięcia partii dzwonków. W końcowej fazie piosenki warstwa muzyczna ogranicza się do miękkiej partii gitarowej o brzmieniu banjo, ponownie pojawiają się miękkie trzaski gramofonowe oraz dyskretny szum tła. Sekcję rytmiczną zastępuje dźwięk akcji serca, która spowalnia i zatrzymuje się wraz z wyciszającą się miękką partią gitarową o brzmieniu banjo. Paradoksalnie ten końcowy fragment wygląda jakby proroczo, przewidujący mającą nastąpić za cztery lata śmierć frontmana zespołu, Steve'a Bronskiego. Partia wokalna w wykonaniu Stephena Granville'a jest miękka i soulowa, czasami ocierająca się o falset. Linia wokalna ma soulowy charakter prezentując również elementy gospel i R'n'B.
Do albumu The Age of Reason dodano dysk drugi zawierający premierowe utwory zawarte na stronie B singla A Flower for Dandara - Stars (w pięciu remixach, w tym w wersji podstawowej), I'll Be Gone (w czterech remixach, w tym w wersji podstawowej) oraz A Flower for Dandara (w czterech remixach, w tym w wersji singlowej).
Wydawnictwo The Age of Reason okazało się ostatnim rozdziałem w dyskografii Bronski Beat. Formacja nie zdążyła odbyć koncertowego tournée promującego album, bowiem w 2018 roku Steve Bronski przeszedł udar mózgu, ostatecznie muzyk zmarł 7 grudnia 2021 roku w wyniku zaczadzenia po pożarze w swoim domu w Londynie.
Tracklista:
1 Why? 4:20
2 No More War / It Ain't Necessarily So 6:52
3 Screaming 4:18
4 Love & Money 4:46
5 Smalltown Boy 5:24
6 Heatwave 2:48
7 Junk 4:31
8 Need A Man Blues 4:14
9 Close To The Edge 4:27
10 Hard Rain 5:40
11 Run From Love 4:43
12 A Flower For Dandara 5:29
Personel (skład podstawowy):
Keyboards, Programmed By [Programming], Backing Vocals [Background Vocals], Producer [Produced By] – Steve Bronski
Keyboards, Programmed By [Programming], Backing Vocals [Background Vocals], Producer [Produced By], Mixed By – Ian Donaldson
Vocals – Stephen Granville
Written by, © copyright August 2025 by Genesis GM.
