The Twins - Living for the Future, 2018;
22 września 2025, 00:37
Living for the Future - siódmy album studyjny kultowej niemieckiej formacji synth popowej, The Twins, na który fani zespołu musieli czekać aż 25 lat od ukazania się poprzedniego wydawnictwa studyjnego, The Impossible Dream (1993). Połowiczny sukces komercyjny oraz mieszane opinie krytyków muzycznych wobec albumu The Impossible Dream sprawiły, iż muzycy The Twins zdecydowali się na trwającą dwie i pół dekady przerwę w działalności studyjnej. Mimo to formacja regularnie koncertowała, prezentując na żywo największe klasyki swojej twórczości, które przyciągały licznych fanów. W tym „martwym” okresie zespół przypominał o sobie poprzez wydawnictwa kompilacyjne oraz album koncertowy, Live in Sweden, który ukazał się w 2005 roku. W drugiej połowie następnej dekady muzycy The Twins stopniowo wrócili do pracy w swoim berlińskim studiu nagraniowym, gdzie tworzyli materiał na premierowe wydawnictwo studyjne. Sven Dohrow i Ronny Schreinzer zapowiadali, iż ich nowa twórczość nie będzie próbą kopiowania ich stylu muzycznego z lat 80. i 90., lecz podąży w bardziej współczesnym kierunku, jednocześnie pozostanie wierna twórczym korzeniom formacji. Autorem wszystkich tekstów jest brytyjski gitarzysta, wokalista i poeta, Tim Dowdall, który współpracował z zespołem od połowy lat 80.
Ukazanie się albumu Living for the Future poprzedziło wydanie pierwszego premierowego od 25 lat podwójnego singla, Runaway / Younger Days, jednak żadna z tych piosenek nie znalazła się w podstawowej setliście premierowego wydawnictwa studyjnego.
Premiera albumu Living for the Future miała miejsce 22 czerwca 2018 roku nakładem autorskiej wytwórni Passion Factory Records oraz niezależnej niemieckiej wytwórni, Monopol Records, z Berlina. Wydawnictwo otwiera kompozycja Down in Key Largo z jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej oraz potrójną sekcją basu w podkładzie tworzoną przez miękki, chropowato brzmiący basowy puls sekwencerowy wsparty krótkim, miękkim i dublującym się syntezatorowym akordem basowym, krótki syntezatorowy akord basowy układający się zapętloną linię basu, oraz masywne, krótkie i szorstko brzmiące syntezatorowe akordy basowe tworzące zapętloną linię basu wsparte krótkimi, masywnymi i chropowato brzmiącymi basowymi akordami syntezatorowymi zapętlającymi się w ten sam sposób. Warstwa muzyczna składa się z chłodnych, krótkich, masywnych i wysoko brzmiących wstawek klawiszowych następujących w systemie 1 / 2, charakterystycznych dla twórczości The Twins chłodnych, masywnych i wysoko brzmiących solówek klawiszowych układających się w chwytliwą i lekko zapętloną linię melodii bądź podążających za linią wokalną, rozległego, tubalnie i szorstko brzmiącego tła syntezatorowego oraz subtelnej i chłodnej przestrzeni. W drugiej połowie utworu pojawia się wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa tworząca rozbudowaną i zapętloną linię melodii. Ronny Schreinzer śpiewa typowym dla siebie, twardym, ale pogodnym barytonem.
Piosenka Going to the Moon prezentuje utanecznione i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękki i równomierny basowy puls sekwencera w podkładzie, występujące jedynie w początkowej fazie kompozycji tubalnie brzmiące tło syntezatorowe wsparte tubalnie brzmiącym brzękiem syntezatorowym oraz nisko i archaicznie brzmiącym brzmieniem syntezatorowym, subtelną i chłodną przestrzeń, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu xylofonowym układające się w lekko zapętlone arpeggio, występujące okresowo chłodne, krótkie, miękkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe następujące po sobie, blues rockowe partie gitarowe tworzące płytko zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie, masywne, płytkie i wysoko brzmiące zapętlenia klawiszowe, krótkie przeciągnięcia partii gitary akustycznej, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano podążające za partią wokalną, chłodną solówkę klawiszową o wiolonczelowym brzmieniu tworzącą zapętloną linię melodii w tle bądź podążającą za linią wokalną, oraz dodatkową subtelną, ale gęstą, chłodną i melancholijną przestrzeń. W drugiej połowie utworu pojawiają się fortepianowo brzmiące partie klawiszowe układające się w rozbudowaną i płytko zapętloną linię melodii wspartą chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu typu piano, warstwa muzyczna na pewien czas poszerza się o rozległą, chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzeń. Piosenkę wieńczy interlude złożone z subtelnej i chłodnej przestrzeni oraz następujących po sobie chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych podbitych krótkimi i nisko brzmiącymi akordami klawiszowymi. Ronny Schreinzer śpiewa pogodnym barytonem.
Utwór All I Want to Do poprzedzony jest eksperymentalną introdukcją złożoną z chłodnego, unoszącego się do góry, wysoko, gładko i archaicznie brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, chłodnych, krótkich, wysoko, gładko i archaicznie brzmiących wstawek klawiszowych, tworzących rodzaj chaotycznej linii melodii krótkich, chropowato, wysoko-tubalnie i retrospektywne brzmiących partii klawiszowych w stylu wczesnej muzyki elektronicznej z lat 60., oraz dynamicznie zawirowanej partii klawiszowej o niskim i wybitnie szorstkim brzmieniu przechodzącej do początkowej fazy kompozycji ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, krótkimi i miękkimi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi dynamicznie i płytko zapętloną linię basu w podkładzie, twardym, zapętlonym i wysoko-tubalnie brzmiącym pulsem sekwencerowym, chłodnymi, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi o organowym zabarwieniu dźwiękowym układającymi się w luźną i płytko zapętloną linię melodii, chłodną i wysoko brzmiącą solówką klawiszową tworzącą chwytliwą i zapętloną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w refrenach oraz wspartą miękką i wysoko brzmiącą pulsacją sekwencerową, chłodnymi, krótkimi, wysoko i gładko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w dynamicznie zapętloną linię melodii w tle, dyskretnymi, wysoko, chropowato i retrospektywnie brzmiącymi wstawkami syntezatorowymi, oraz subtelnymi, ale masywnymi, nisko i chropowato brzmiącymi zapętleniami klawiszowymi. W tle występują masywne efekty szumów syntezatorowych oraz zawirowane i matowo brzmiące szumy syntezatorowe. W pierwszej i drugiej połowie piosenki następuje pomost, w którym elektroniczna sekcja perkusyjna spowalnia do ociężałego, standardowego i jednostajnego tempa, pojawiają się nisko i warkotliwie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe wsparte wysoko i szorstko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi oraz wysoko-tubalnie i chropowato brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, po których występują krótkie i dynamicznie następujące po sobie wstawki syntezatorowe o wysokim i chropowatym brzmieniu, w tle słychać jest chłodne, krótkie i vibrafonowo brzmiące partie klawiszowe tworzące dynamiczne i lekko zapętlone arpeggio, dalej zaś następuje chłodna, wysoko i szorstko brzmiąca wstawka klawiszowa finalizująca pomost. W drugiej połowie utworu w strukturze muzycznej, oprócz dotychczasowych, występują dodatkowe efekty dźwiękowe w postaci uniesionego ku górze masywnego, wysoko i matowo brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, opadającego do dołu i unoszącego się z powrotem do góry matowo, archaicznie i wysoko brzmiącego efektu wciągnięcia taśmy chwilowo zatrzymującego strukturę muzyczną, krótkiej, twardej, chropowato i atonalnie brzmiącej wibracji syntezatorowej również chwilowo zatrzymującej strukturę muzyczną, oraz odległych i rozmytych dźwięków eksplozji. Warstwa muzyczna poszerza się również o chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótką i zapętloną linię melodii, subtelną i chłodną przestrzeń, na którą nachodzi dodatkowa, chłodna i smyczkowo brzmiąca przestrzeń, w podkładzie okresowo następuje dodatkowy subtelny, dynamiczny i równomierny puls basowy sekwencera. W końcowej fazie kompozycji pojawiają się dodatkowe komponenty w postaci unoszącego się i opadającego przeciągnięcia klawiszowego przechodzącego od wysokiego, szorstkiego i wysmukłego brzmienia, przez tubalny, szorstki i wysmukły rejestr dźwiękowy, po niskie, szorstkie i wysmukłe brzmienie, sinusoidalnie zapętlonej partii klawiszowej o niskim, szorstkim i wokalicznym (męskim) brzmieniu, wirujących tweetów syntezatorowych oraz silnego, rozległego, rozmytego i poddanego efektowi echa dźwięku eksplozji. Elektroniczna sekcja perkusyjna spowalnia do ociężałego, standardowego i jednostajnego tempa. Całość zamyka krótkie, eksperymentalne interlude złożone z chaotycznie osadzonych krótkich, chropowato, wysoko-tubalnie i retrospektywne brzmiących partii klawiszowych w stylu wczesnej muzyki elektronicznej z lat 60. oraz echo-szumu tła. W piosence, zarówno w warstwie muzycznej, jak i w linii wokalnej oraz partii wokalnej w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera, słychać jest wyraźne wpływy twórczości z lat 80. kultowej amerykańskiej formacji new wave, Sparks.
Numer Marina Jones poprzedzony jest wokalną introdukcją złożoną z gęstej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni, na którą nachodzi dodatkowa, chłodna, wysoko i wokalicznie (damsko-mięsko) brzmiąca przestrzeń, dodatkowej chłodnej przestrzeni, chłodnych przeciągnięć smyczkowo-przestrzennie brzmiących partii klawiszowych, przeciągnięć partii gitary akustycznej, oraz podążających za partią wokalną chłodnych partii klawiszowych o brzmieniu typu piano. Brak jest sekcji rytmicznej, partia wokalna w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera jest spokojna i nostalgiczna, tak jak i w zasadniczej części utworu z jednostajnym i utanecznionym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, podwójną sekcją basu w podkładzie złożoną z krótkich, miękkich i chropowato brzmiących syntezatorowych akordów basowych tworzących płytko zapętloną linię basu oraz masywnego, ale miękkiego sekwencerowego pulsu basowego (z czasem nabierającego subtelności), partiami gitarowymi układającymi się w krótką i zapętloną linię melodii podszytą chłodnym i wysokim brzmieniem klawiszowym oraz wspartą miękkimi wstawkami partii gitarowej, chłodną i wokalicznie (damsko) brzmiącą przestrzenią, masywnymi, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiącymi solówkami klawiszowymi tworzącymi płytko zapętloną linię melodii, dodatkową chłodną i gęstą przestrzenią, przeciągnięciami partii gitary akustycznej, chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu typu piano podążającymi za partią wokalną, oraz chłodnymi, smyczkowo-przestrzennie brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi rozmytą linię melodii. W drugiej połowie kompozycji pojawiają się krótkie i wysoko-tubalnie brzmiące partie klawiszowe układające się w dynamicznie zapętloną linię melodii, zaś w jej końcowej fazie, tuż po ustaniu sekcji rytmiczno-basowej, warstwa muzyczna poszerza się o kolejną, chłodną, smyczkowo brzmiącą przestrzeń. Chociaż klimatem piosenka nawiązuje do albumu The Impossible Dream, jej sekcja rytmiczno-basowa osadzona jest blisko estetyki nurtu EBM.
Kompozycja When I Lost You charakteryzuje się lekko spowolnionym, standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękką sekcją syntezatorowego basu wspartą subtelnym, miękkim i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie, subtelnym i nisko brzmiącym tłem syntezatorowym, chłodną przestrzenią, delikatnym syntezatorowym sykiem w tle wspartym dyskretnym i zimnym efektem podzwaniania, krótkimi, twardymi i gitarowo brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi lekko zapętlone arpeggio w tle, chłodną, krótką, miękką, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiącą partią klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii, rozległą i nisko brzmiącą partią syntezatorową wypełniającą tło, następującymi równomiernie i cyklicznie chłodnymi, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, płytko zapętlającą się partią gitary akustycznej, dodatkową, chłodną przestrzenią, na którą z czasem nachodzi kolejna chłodna, wysoko i wokaliczne (damsko) brzmiąca przestrzeń, chłodnymi, wysoko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, tworzącymi krótkie i płytkie zapętlenia partiami saksofonu oraz chłodną, wysoko i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową poddaną efektowi echa, układającą się w krótką i zapętloną linię melodii. W drugiej połowie utworu pojawia się new wave'owy i wysoko brzmiący riff gitarowy tworzący rozmytą linię melodii wspartą krótkimi i dyskretnymi partiami dzwonków, dalej zaś dodatkowo następują chłodne partie klawiszowe o miękkim brzmieniu xylofonu układające się w płytko zapętloną linię melodii. Ronny Schreinzer śpiewa barytonem z nutą melancholii w głosie.
Piosenka So Wrong poprzedzona jest krótką introdukcją złożoną z przeciągniętego syku syntezatorowego przechodzącego w efekt szumu całościowo podszytego subtelną nisko i szorstko brzmiącą partią syntezatorową. Ta faktura dźwiękowa częściowo wchodzi do początkowej fazy oraz jednorazowo pojawia się w dalszej części kompozycji ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, masywnym, miękkim i gęstym pulsem basowym sekwencera w podkładzie, masywną, nisko i chropowato brzmiącą partią klawiszową układającą się w dynamicznie zapętloną linię melodii, nisko i blues-rockowo brzmiącą partią gitarową tworzącą zapętloną linię melodii, chłodnym, lekko wznoszącym się i opadającym przeciągnięciem klawiszowym o wysoko-tubalnym, matowym i retrospektywnym brzmieniu, chłodną, wysoko i retrospektywnie brzmiącą partią klawiszową podążającą za partią wokalną, oraz występującym okresowo twardym, równomiernym i dynamicznym pulsem sekwencerowym o tubalnym brzmieniu riffu gitarowego. W drugiej połowie numeru w podkładzie następuje dodatkowy, twardy, masywny i gęsty basowy puls sekwencerowy, dalej zaś pojawia się new wave'owy, gładki i wysoko brzmiący riff gitarowy wsparty chłodnym i wysokim brzmieniem klawiszowym, układający się w rozmytą linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera ma łagodniejszy, new wave'owy wymiar.
Utwór At the End of Love poprzedzony jest wokalną introdukcją złożoną z chłodnej, rozległej i melancholijnej przestrzeni, chłodnych, wysoko i gładko brzmiących partii klawiszowych tworzących rozmytą linię melodii, przeciągnięć partii gitary akustycznej, oraz chłodnej, krótkiej, miękkiej, wysoko, retrospektywnie i lekko szorstko brzmiącej partii klawiszowej podążającej za partią wokalną. Ronny Schreinzer śpiewa łagodnym barytonem, tak samo, jak w zasadniczej części kompozycji ze standardowym i jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękkim i chropowato brzmiącym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie, następującymi po sobie chłodnymi, krótkimi, zapętlonymi i wysoko brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, chłodnymi, krótkimi, miękkimi, wysoko, retrospektywnie i lekko szorstko brzmiącymi partiami klawiszowymi podążającymi za partią wokalną w pre-refrenach i refrenach, chłodną i melancholijną przestrzenią, przeciągnięciami partii gitary akustycznej, krótkimi partiami klawiszowymi o tubalnym brzmieniu układającymi się w krótkie i dynamiczne zapętlenia, chłodnymi, wysoko i gładko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, oraz występującą okresowo dodatkową, chłodną i smyczkowo brzmiącą przestrzenią. W drugiej połowie piosenki elektroniczna sekcja perkusyjna zatrzymuje się, w podkładzie następuje dodatkowy, gęsty, masywny i szorstko brzmiący basowy puls sekwencerowy, z czasem pojawia się tworząca silnie rozmytą linię melodii chłodna, matowo i wysoko brzmiąca partia klawiszowa wsparta dyskretną, miękką i wysoko brzmiącą pulsacją sekwencerową. Wraz z powrotem utrzymującej standardowe i jednostajne tempo elektronicznej sekcji perkusyjnej pojawia się chłodna, retrospektywnie i wysoko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w zapętloną linię melodii z czasem też podążająca za linią wokalną, powraca również chłodna i melancholijna przestrzeń.
Kompozycja Johnny, Can You Hear Me opiera się na jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, miękkiej sekcji syntezatorowego basu w podkładzie, subtelnym, nisko brzmiącym tle syntezatorowym wspartym dyskretną partią klawiszową o tubalnym i brzęczącym brzmieniu, chłodnej i smyczkowo brzmiącej przestrzeni, dodatkowej chłodnej, gęstej i melancholijnej przestrzeni, występującej jedynie w początkowej fazie utworu wysoko brzmiącej partii harmonijki ustnej układającej się w bluesową linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w refrenach, w którą również układa się bluesowa partia gitarowa wsparta partią akustycznej gitary podążającą także za partią wokalną w strofach i pre-refrenach, oraz chłodnej, odległej i wysoko brzmiącej partii klawiszowej również podążającej za partią wokalną w strofach i pre-refrenach wraz z odległą, chłodną i smyczkowo brzmiącą partią klawiszową. W drugiej połowie numeru pojawia się partia saksofonu tworząca rozmytą i zapętloną linię melodii częściowo pokrywającą się z linią wokalną w refrenach. Całość zamyka płytkie zapętlenie wysoko brzmiącej partii harmonijki ustnej oraz chłodna i melancholijna przestrzeń. Partia wokalna w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera jest new wave'owa i łagodna. Kompozycja pod względem muzycznym i wokalnym przypomina współczesne dokonania kultowego brytyjskiego zespołu synth popowego, Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD, wydawnictwa History of Modern, 2010, English Electric, 2013 i The Punishment of Luxury, 2017).
Również silne wpływy twórczości z lat 2010-17 formacji Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) słychać jest w warstwie wokalnej i muzycznej piosenki Never Surrender, gdzie w początkowej fazie występują opadające do dołu chłodne, wysoko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, subtelny i miękki puls basowy sekwencera oraz masywna, szorstko i nisko brzmiąca partia syntezatorowa wypełniająca tło. Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje dynamiczne, utanecznione i trip hopowe tempo, podkład wypełniony jest dynamicznym i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym wspartym twardym i industrialnym basowym pulsem sekwencera, co daje efekt podwójnej linii basu. Warstwa muzyczna złożona jest z chłodnej, wysoko brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w zapętloną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w pre-refrenach i refrenach, występującej okresowo chłodnej, wysoko (damsko-męsko) brzmiącej przestrzeni, następujących trzy razy po sobie krótkich, miękkich, nisko, archaicznie i szorstko brzmiących wstawek syntezatorowych, pojawiającego się okresowo subtelnego, nisko i wokalicznie (męsko) brzmiącego tła syntezatorowego, występującej w strofach dyskretnej, chłodnej, miękkiej i wysoko brzmiącej pulsacji sekwencerowej, pojawiających się w strofach chłodnych, krótkich, twardych i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących dynamiczne i lekko zapętlone arpeggio, subtelnych, gładko, retrospektywnie i wysoko-tubalnie brzmiących przeciągnięć klawiszowych, oraz subtelnej, chłodnej partii klawiszowej o wysokim i retrospektywnym brzmieniu o organowym zabarwieniu dźwiękowym podążającej za partią wokalną w refrenach. W tle słychać jest syntezatorowe efekty szumów, unoszące się ku górze chłodne, bardzo wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe oraz opadające do dołu chłodne, wysoko, archaicznie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. W drugiej połowie utworu pojawiają się długie, archaicznie, tubalnie i chropowato brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, które z czasem przyjmują coraz wyższego rejestru dźwiękowego, dochodząc finalnie do bardzo wysokiego i chropowatego brzmienia, dalej zaś chłodna, wysoko brzmiąca solówka klawiszowa układa się w zapętloną i rozbudowaną linię melodii. Bliżej końcowej fazy kompozycji następuje rozległy, opadający do dołu efekt syntezatorowego zaszumienia, chwilowo wstrzymujący warstwę muzyczną. Partia wokalna w wykonaniu Ronny'ego Schreinzera jest new wave'owa o pogodnym zabarwieniu.
Utwór You’re Not the Only One osadzony jest na jednostajnym i utanecznionym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, twardym i kołyszącym się basowym pulsie sekwencera wspartym krótkimi i miękkimi pulsacjami basowymi sekwencera w podkładzie, krótkich, nisko i chropowato brzmiących wstawkach syntezatorowych, krótkich, nisko i chropowato brzmiących przeciągnięciach klawiszowych, nisko i chropowato brzmiących solówkach klawiszowych układających się w dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii wspartą dyskretnym, new wave'owym riffem gitarowym, chłodnej, masywnej, retrospektywnie i wysoko brzmiącej solówce klawiszowej tworzącej zapętloną i rozmytą linię melodii, oraz chłodnej, wysoko i gładko brzmiącej partii klawiszowej tworzącej rozmytą linię melodii. W drugiej połowie piosenki dyskretnie w warstwie muzycznej pojawia się new wave'owy, wysoko brzmiący riff gitarowy układający się w rozmytą linię melodii. Ronny Schreinzer śpiewa w swoim starym stylu z lat 80. - twardym, ale pogodnym barytonem. To najlepszy moment całego albumu, nawiązujący stylistyką i brzmieniem do najlepszego okresu z lat 80. twórczości The Twins oraz kultowych wydawnictw studyjnych zespołu - Modern Lifestyle (1982), A Wild Romance (1983) i Until the End of Time (1985).
Tytułowy numer, Living for the Future, oparty jest na standardowym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, kołyszącym się basowym pulsie sekwencerowym cyklicznie przeciętym przez krótki i gęsty basowy puls sekwencerowy w podkładzie, chłodnych, miękkich, wysoko brzmiących i lekko zapętlonych pulsacjach sekwencerowych, chłodnej, rozległej i smyczkowo brzmiącej przestrzeni, na którą nachodzi dodatkowa, chłodna, rozległa i smyczkowo brzmiąca przestrzeń, subtelnej partii gitary akustycznej, podbitej zimną i pozytywkowo brzmiącą partią klawiszową chłodnej, wysoko i matowo brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w zapętloną linię melodii wspartą subtelnymi, new wave'owymi przeciągnięciami riffu gitarowego oraz pokrywającą się z linią wokalną w refrenach, krótkich, unoszących się i lekko opadających pulsacjach sekwencerowych o chropowatym i wysoko-tubalnym brzmieniu, oraz chłodnych partiach klawiszowych o delikatnym brzmieniu typu piano podążających za linią wokalną w strofach, pre-refrenach i refrenach. Ronny Schreinzer śpiewa łagodnym barytonem z nutą nostalgii w głosie.
Zamykająca albumową setlistę kompozycja Ghosts of Yesterday zawiera jednostajne tempo (okazjonalnie wspartej sekewncerowo-perkusyjną pulsacją w stylu twórczości kultowej niemieckiej formacji muzyki elektronicznej, Kraftwerk) elektronicznej sekcji perkusyjnej, która w fazach strofowych wyhamowuje do silnie spowolnionego, standardowego i jednostajnego tempa, równomierny sekwencerowy puls basowy okresowo wspierany miękkim, dynamicznym i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym bądź twardym, dynamicznym, chropowato i tubalnie brzmiącym plusem sekwencerowym w podkładzie, nisko brzmiącą partię syntezatorową okresowo wypełniającą tło razem z rozległą i tubalnie brzmiącą partią syntezatorową, chłodne, krótkie, miękkie, wysoko i organowo brzmiące partie klawiszowe układające się w luźną i płytko zapętloną linię melodii, chłodną, rozległą, wysoko i wokalicznie (obojniaczo) brzmiącą partię klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii, przeciągnięcia chłodnych partii klawiszowych o brzmieniu typu piano, chłodne i wysoko brzmiące solówki klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w refrenach wspartą subtelnymi, new wave'owymi riffami gitarowymi, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano tworzące swobodną i płytko zapętloną linię melodii, partie gitary akustycznej podążające za partią wokalną w strofach i pre-refrenach, subtelne, new wave'owe riffy gitarowe występujące w refrenach oraz końcowej fazie utworu, chłodną, odległą i fletowo brzmiącą partię klawiszową podążającą za partią wokalną w refrenach, oraz chłodne, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe występujące w refrenach oraz końcowej fazie piosenki. W tle czasami słychać jest przeciągłe, wznoszące się i opadające szumy syntezatorowe. W drugiej połowie kompozycji pojawia się new wave'owy, wysoko brzmiący riff gitarowy układający się w zapętloną i rozmytą linię melodii, dalej, po chwilowym zatrzymaniu się sekcji rytmiczno-basowej, pojawia się chłodna, krótka i miękka partia klawiszowa o wysokim i gładkim brzmieniu przypominającym dźwięk wysoko i gładko brzmiącego riffu gitarowego tworząca luźną i zapętloną linię melodii, warstwa muzyczna poszerza się dodatkowo o chłodną i melancholijną przestrzeń. Ronny Schreinzer śpiewa łagodnym barytonem z nutą nostalgii w głosie; wokalistę w chórkach subtelnie falsetem wspiera Sven Dohrow.
Wydawnictwo Living for the Future, choć brzmieniowo i stylistycznie najbliższe wydaje się być albumowi The Impossible Dream, nie zawiera wielkich przebojów na miarę klasyków twórczości z lat 80. The Twins, takich jak utwory Face to Face – Heart to Heart, Not the Loving Kind, Ballet Dancer, czy Love System, które mogłyby szturmować listy przebojów. Brak piosenek o realnym przebojowym potencjale wpłynął na umiarkowany sukces komercyjny wydawnictwa, jednak album został pozytywnie przyjęty przez krytyków muzycznych oraz fanów zespołu. Muzycy The Twins kontynuowali działalność koncertową, a w listopadzie 2020 roku Ronny Schreinzer pod szyldem projektu Nutronixx zadebiutował solowym wydawnictwem studyjnym, Planet of Love.
Tracklista:
1 Down In Key Largo 4:00
2 Going To The Moon 4:36
3 All I Want To Do 4:38
4 Marina Jones 5:15
5 When I Lost You 6:43
6 So Wrong 4:31
7 At The End Of Love 4:06
8 Johnny, Can You Hear Me 5:07
9 Never Surrender 5:00
10 You're Not The Only One 3:34
11 Living For The Future 4:28
12 Ghosts Of Yesterday 5:29
Personel:
Producer – The Twins
Synthesizer, Drums, Guitar – Sven Dohrow
Vocals, Synthesizer, Drums, Guitar – Ronny Schreinzer
Written by, © copyright September 2025 by Genesis GM.
