Najnowsze wpisy, strona 88


Psychic TV - Live in Astoria, 1988;
29 stycznia 2023, 01:40

Live in Astoria - kolejny przedstawiciel serii 23 albumów koncertowych art rockowej formacji, Psychic TV, wydanych w limitowanych edycjach 1000 sztuk w surowych nieprzetwarzanych cyfrowo wersjach, zaś sama akcja wydawnicza wymierzona była głównie przeciw bootlegerom.
   Album jest zapisem (w zaskakująco dobrej jakości) koncertu w Toronto w klubie Astoria w 1988 roku, który rozpoczyna dość współcześnie brzmiący house'wy numer, Greedy Beat, uzupełniony o narracje Genesisa P- Orridge'a. Jak to zwykle bywa w przypadku Psychic TV, zespół prezentuje dosyć szeroki wachlarz gatunków muzycznych, czego doświadczyć można już w następnym utworze, instrumentalnym Beltane, będącym połączeniem rytmów folkowych z hard rockiem, punk rockiem i new-wave. Charakterystyczny post punkowy klimat w duchu Joy Division ujawnia za to następny numer, Busy Body... z niesamowicie zawodzącym w warstwie wokalnej Genesisem P- Orridge'em. W post punkowych, ale w znacznie ostrzejszych klimatach prezentuje się kompozycja Twisted z ostrym wokalem. Środkowa część koncertu (utwory Lifeline i Voodoo Acid) ma charakter bardziej psychodeliczny i eksperymentalny, co jest nie jakoby nawiązaniem do twórczości zespołu Throbbing Gristle. Wspomniany oszczędny w tekście Lifeline, to dwuwątkowy utwór w klimacie łagodnej, wręcz ambientowej elektroniki z silnym uderzeniem hardrockowej perkusji i mrocznymi szumami samplera. Drugi z wymienionych numerów, Voodoo Acid, to ponad 13-minutowa psychodela, zresztą pierwsze siedem minut utworu to bezkształtne wycie gitary, kakofonia industrialnych hałasów samplera i wrzasków Genesisa P- Orridge'a. Druga część utworu to już konkretna pogańska msza z w pełni jednak przemyślaną muzyką, która w pewnym momencie śmiało nawiązuje do utworu Throbbing Gristle, Hamburger Lady.
   Trzy ostatnie kompozycje to już powrót do czysto piosenkowej formy. Depraved Corrupted jest utanecznionym numerem w post punkowym duchu z nutką soulu lat 70. Album finalizują sztandarowe piosenki Psychic TV, L.A. Angel w hołdzie Jimowi Morrisonowi oraz poświęcona reżyserowi, Romanowi Polańskiemu, Roman Palladium w ostrej punkrockowej oprawie.
   Występ udokumentowany na albumie Live In Astoria doskonale uświadamia o ogromnym eklektyzmie muzycznym Psychic TV w drugiej połowie lat 80.
 
Tracklista:
 
1 Greedy Beat 5:06
2 Beltane 4:01
3 Busy Body... 5:50
4 Twisted 8:03
5 Lifeline 8:21
6 Voodoo Acid 13:08
7 Depraved Corrupted 4:34
8 L.A. Angel 4:57
9 Roman Palladium 4:14
 
Personel:
 
Bass – Dave Martin
Drums – Matthew Best
Keyboards – Denial Black
Lead Guitar, Acoustic Guitar, Vocals – Eden Topi
Tape, Bass Drum [Military] – Zoskia
Vocals, Drums [Tribal], Guitar [Noise] – Genesis P-Orridge
Written-By – Alex Fergusson (tracks: 4, 7 to 9), G. P-Orridge
 
Written by, © copyright February 2013 by Genesis GM.

White Noise V - Sound Mind, 2000;
29 stycznia 2023, 01:37

Sound Mind - to dopiero piąty album studyjny, nagrywany w legendarnym studiu Kaleidophon Studios, wydany w 2000 roku przez brytyjską formację, White Noise, działającą wtedy już ponad 30 lat, będącą brytyjskim pionierem rocka elektronicznego. Od samego początku istnienia zespołu, tj. od 1968 roku, frontmanem i jedynym stałym członkiem White Noise jest amerykański kontrabasista i inżynier w dziedzinie elektroniki, David Vorhause.
   Sound Mind, w którego nagraniu wziął udział również Mark Jenkins (klawisze, inżynier dźwięku) zawiera siedemnaście instrumentalnych miniatur w stylistyce od psychodelii, przez dark ambient, aż po minimal i house. Nie brakuje tu też nawiązań do legendarnego debiutanckiego albumu formacji, An Electric Storm z 1969 roku, co słychać jest już na samym początku albumu Sound Mind w jednominutowym numerze, Boarding, otwierającym wydawnictwo. Kompozycja zręcznie przechodzi w następny numer, Punching The Core, początkowo wypełniony dźwiękami przypominającymi klimaty z albumu An Electric Storm, by przejść w stylistykę house'u przełomu lat 80. i 90. Nawiązań do debiutu White Noise z końca lat 60. jest więcej. Utwór Dark Matter niemal w całości do złudzenia przypomina eksperymenty z An Electric Storm, podobnie zresztą jak kompozycje Time Warp i Periodicity. Z kolei numery Telephonus Interruptus, X7 i Twister dość mocno przypominają dokonania Kraftwerk.
   Ciekawie prezentują się trzy utwory utrzymane w stylistyce kosmicznej psychodelicznej elektroniki lat 70. - The Rainbow, Rainbow Return oraz Jupiter's Rainbow.
   Do najciekawszych kompozycji w stylistyce house-electro należą Cuckoophonics, Scherzoid, Rhythmosphere oraz zamykający album najdłuższy, bo 7-minutowy utwór I Need Space.
   Album Sound Mind jest jak najbardziej godny miana legendy brytyjskiego rocka elektronicznego. Cały materiał to godzinna dawka transujących dźwięków umysłu.
 
Tracklista:
 
1 Boarding 0:59
2 Punching The Core 4:07
3 Dark Matter 3:29
4 The Howling 5:04
5 The Rainbow 2:33
6 Telephonus Interruptus 1:45
7 Rainbow Return 0:54
8 The Jungular 1:03
9 Time Warp 2:34
10 Cuckoophonics 2:35
11 Jupiter's Rainbow 2:08
12 Periodicity 3:28
13 Scherzoid 5:45
14 X7 6:37
15 Twister 5:06
16 Rhythmosphere 5:33
17 I Need Space 6:24
 
Personel:
 
David Vorhaus - synthesizers, engineering
Mark Jenkins - synthesizers, engineering
 
Written by, © copyright January 2013 by Genesis GM.

Psychic TV - Live In Glasgow Plus, 1986;
29 stycznia 2023, 01:35

Live in Glasgow Plus - jeden z 23 oryginalnie wydanych w limitowanych nakładach 1000 sztuk albumów koncertowych art rockowej formacji, Psychic TV - była to akcja wymierzona głównie przeciw bootlegerom. Sam koncert miał miejsce 18 lutego 1986 roku w ROOFTOP Club w szkockim Glasgow. Zapis jest dość charakterystyczny dla bootlegów, surowy pozbawiony masteringu (słychać niekiedy ubytki z zapisie taśmy). Gościnnie w występie udział wzięli m.in. Monte Cazazza i Dave Ball (frontman Soft Cell).
   Tym razem Genesis P- Orridge i spółka serwują muzykę dosyć mocno hardcore'ową, poczynając od hard rocka, blues-rocka, aż po punk rock. Charakterystyczna w większości zaprezentowanych utworów jest funkowa sekcja perkusyjna.
   Już pierwszy utwór - Ov Power - to miażdżąca dawka ostrego i hałaśliwego blues-rocka z jazgotliwym riffem gitary i do tego jeszcze niesamowicie wrzeszczącym Genesisem P- Orridge'em, chociaż całość kompozycji z pewnością łagodzi pojawiający się z czasem funkowy rytm bębnów.
   W podobnych ostrych i hardrockowych klimatach utrzymany jest drugi utwór - Guilt Siren - niemal w całości instrumentalny, dopiero pod koniec utworu pojawia się wokaliza (w zasadzie zawodzenie) Genesisa, a nawet krótki tekst. Utwór I Like You z kolei przechodzi w punk rock z domieszką new wave, zaś spokojny moment nadchodzi wraz z następną piosenką, Just Drifting, która jest jedną z najpiękniejszych rockowych ballad. Jednym z najciekawszych utworów jest Protocolic, z bardzo długim wprowadzeniem, utrzymany w stylistyce rocka psychodelicznego, jazzu i muzyki orientalnej. Innym mocnym punktem występu jest niesamowity, amerykańsko brzmiący numer, I Like You Even More, w całkowicie indiańskim klimacie, do którego dochodzą jeszcze mocno teksański blues (z harmonijką ustną) oraz pełne szaleństwo wokalne Genesisa P- Orridge'a, który w zasadzie charczy i... naśladuje wycie wilków. Satanistyczny rock w czystej postaci!
   Masakryczną punk rokową jazdę zapewniają utwory Riot in Thee Isle Ov Skye oraz dedykowany reżyserowi, Romanowi Polańskiemu, Roman P. Bardziej blues rockowy charakter mają piosenki Soul Eater i Thee Leg Song. Pierwsza, niezwykle ostra, zawiera pierwiastek psychodeli, druga zaś łagodniejsza jest nawet zalążkiem stylistyki grunge.
   Mimo dość mocno hardrockowego charakteru prezentowanej muzyki, nie brakuje tu wcale dźwięków elektroniki, choć są one zepchnięte na trzeci (a może i czwarty) plan, prezentując się głównie w postaci eksperymentów z samplami oraz efektami zwielokrotnionego echa w wokalach. Jedynym stricte elektronicznym rodzynkiem koncertu jest utwór zamykający album, Southern Comfort, z przetworzonymi i stale powtarzającymi się sekwencjami wokalnymi. Jest to w całości samplowany, psychodeliczny numer, mający nawet zaczątki wczesnego stylu techno-trance. Kompozycja jest hołdem dla Briana Jonesa, zmarłego muzyka The Rolling Stones.
   Druga połowa lat 80. stanowiła zasadniczy odwrót Psychic TV od industrialnych i elektronicznych korzeni, czego dobitnym przykładem był występ w Glasgow.
 
Tracklista:
 
1 Ov Power 8:55
2 Guilt Siren 6:33
3 I Like You 5:04
4 Just Drifting 4:01
5 Riot In Thee Isle Ov Skye 4:19
6 Roman P. 7:19
7 Soul Eater 7:08
8 Protocolic 7:45
9 Thee Leg Song 8:39
10 I Like You Even More (For Heidi & Simon) 7:12
11 Southern Comfort (For Brian Jones) 4:19
 
Personel:
 
Bass – Mouse
Design [Series Graphic Design] – Edward Odowd
Drums – Matthew Best
Keyboards, Sampler [EMU 2] – Philip Erb
Lead Guitar [Lead Guitars] – Alex Fergusson
Mixed By [Excessive And Eccentric Live Mix] – Ken "Krazy Kat" Thomas
Performer [Special Guest] – Dave Ball (tracks: 9 to 11), John Gosling (tracks: 9 to 11), Monte Cazazza (tracks: 9 to 11)
Photography By [Cover Photograph] – Peter Christopherson
Vocals, Congas, Guitar [Noise], Edited By [Series Editior], Sleeve Notes – Genesis P-Orridge
Written-By – Alex Fergusson (tracks: 1 to 7, 9 to 11), G. P-Orridge
 
Written by, © copyright January 2013 by Genesis GM.

Joy Division - Closer, 1980;
29 stycznia 2023, 01:32

Closer - drugi i zarazem ostatni album studyjny brytyjskiej formacji new wave, Joy Division, nagrywany w marcu 1980 roku w studiu Britannia Row w londyńskim Islington. Producentem albumu był odpowiedzialny już za produkcję poprzedniego albumu Joy Division, Unknown Pleasures, Martin Hannett. Wydanie albumu zaplanowane zostało na na 8 maja 1980 roku, jednakże samobójcza śmierć Iana Curtisa w tymże maju spowodowała, że Closer ostatecznie ukazał się 18 lipcu 1980 roku, stając się jednym z przełomowych i sztandarowych wydawnictw w historii rocka.
   Album charakteryzuje przede wszystkim o wiele szersze sięgnięcie przez Joy Division po instrumenty klawiszowe, co zresztą było typowe dla ówczesnych przedstawicieli brytyjskich zespołów wywodzących się z kręgu new wave. Muzycznie na albumie dominują style łączące inspiracje muzyką lat 60., brytyjską sceną punkową oraz muzyką elektroniczną spod znaku twórczości Kraftwerk w połączeniu z depresyjnym wokalem Iana Curtisa wyrażającego swą samotność, ból i zmaganie się z samym sobą.
   Warto zwrócić uwagę na utwory takie, jak Isolation, A Means To An End czy Heart And Soul, w których zespół kroczy wyraźnie w kierunku stylistyki synth pop charakterystycznej dla późniejszego stylu New Order. Jednak najlepszym momentem jest tu zimnofalowy numer, The Eternal, będący praktycznie apogeum całego albumu.
   Jednak nieważne, co w ogóle można napisać o tym albumie, Closer kojarzy się przede wszystkim z samobójstwem Curtisa, które de facto uczyniło z niego swoistą ,,wyklętą" ikonę rocka. Sam album odniósł sukces komercyjny docierając do 6. miejsca zestawienia listy UK Albums oraz do 10. miejsca w Nowej Zelandii, co było względnie skromnym osiągnięciem biorąc pod uwagę późniejsze sukcesy albumów New Order. Jednakże Closer zyskał status albumu wręcz ikonicznego w następnych latach i takim pozostaje właściwie po dzień dzisiejszy. W 2003 roku album został sklasyfikowany na 157. miejscu listy 500 albumów wszech czasów według magazynu Rolling Stone.
   Ostatecznie, krótko po ukazaniu się albumu, pozostali muzycy Joy Division postanowili rozwiązać zespół jednocześnie zakładając nową formację, New Order, której, w dużej mierze bazując na legendzie Joy Division i albumu Closer, skutecznie udało się podbić muzyczny światowy rynek.
 
Tracklista:
 
1. „Atrocity Exhibition” 6:05
2. „Isolation” 2:53
3. „Passover” 4:46
4. „Colony” 3:55
5. „A Means to an End” 4:07
6. „Heart and Soul” 5:51
7. „Twenty Four Hours” 4:26
8. „The Eternal” 6:07
9. „Decades” 6:09
 
Personel:
 
Ian Curtis – lead vocals, guitar, melodica
Bernard Sumner – guitar, bass guitar, synthesizers
Peter Hook – bass guitar, guitar, six-string bass guitar
Stephen Morris – drums, electronic drums, percussion
 
Written by, © copyright December 2012 by Genesis GM.

The Doors - Morrison Hotel, 1970;
29 stycznia 2023, 01:28

Morrison Hotel - piąty album studyjny amerykańskiej formacji psychodelicznej, The Doors, nagrywany w studiu Elektra Sound Recorders w Los Angeles między listopadem 1969 a styczniem 1970 roku. Producentem albumu, tak samo jak w przypadku poprzednich wydawnictw The Doors był Paul A. Rothchild. Premiera wydawnictwa miała miejsce 9 lutego 1970 roku.
   Po dość ostrej krytyce i chłodnym przyjęciu albumu The Soft Parade (1969), muzycy The Doors zrezygnowali z nader wybujałego orkiestrowego aranżu charakteryzującego tamto wydawnictwo, powracając zdecydowanie na swoim nowym albumie, Morrison Hotel, do swoich bluesowo-jazzowych korzeni. Styl zaprezentowany na wydawnictwie idealnie odzwierciedla klimat Ameryki przełomu lat 60. i 70. zagubionej gdzieś na autostradzie lub w przydrożnej knajpie, co też słychać wyraźnie w otwierającym album mocno blues rockowym numerze, Roadhouse Blues. Podobnie rzecz ma się w kończącej podstawowy set wydawnictwa piosence Maggie M'Gill.
   Na albumie nie brakuje również klimatów nastrojowych, czego świetnym przykładem są utwory You Make Me Real i The Spy. Z kolei kompozycja Waiting For The Sun to powrót do psychodelicznego brzmienia zespołu z albumu Strange Days (1967). Również wyraźnie psychodeliczny wydźwięk mają utwory Ship Of Fools, Queen Of The Highway, oraz mający w sobie coś z klimatów kompozycji The End utwór Indian Summer.
   Bardziej popowe oblicze prezentują tak genialne numery, jak spokojna i kojąca ballada Blue Sunday, zwiewna piosenka Land Ho! oraz utwór Peace Frog, w którym Jim Morrison wspomina również swoje przeżycie z dzieciństwa, kiedy ujrzał leżącego na poboczu w kałuży krwi Indianina, ofiarę wypadku samochodowego. Wydarzenie to na zawsze zmieniło życie młodego Jima Morrisona; kompozycja wymierzona została również przeciwko ,,krwawej Ameryce" oraz jej rządom.
   Do wznowienia CD albumu z 2007 roku z okazji 40-lecia zespołu, dodano studyjne występy The Doors z prób pochodzących z kwietnia i maja 1969 roku, wraz z dialogami i improwizacjami. Szczególnie ciekawie prezentują się tu alternatywne wersje utworu Roadhouse Blues. Są też jazzowe interpretacje kompozycji The Spy (Version 2) i Queen Of The Highway (Jazz Version), oparte głównie o akompaniament fortepianu elektrycznego.
   Album Morrison Hotel został niezwykle ciepło przyjęty przez krytykę, gorzej odebrany został jednak przez fanów. Wydawnictwo dotarło co prawda do 4. miejsca zestawienia US Billboard 200 w USA oraz 12. miejsca w zestawieniu UK Albums w Wlk. Brytanii, były to jednak dość skromne osiągnięcia w porównaniu do pozycji na listach przebojów albumów The Doors (1967), Strange Days (1967) i Waiting for the Sun (1968). Singiel promujący wydawnictwo, You Make Me Real / Roadhouse Blues, dotarł do zaledwie 50. miejsca na amerykańskiej liście przebojów. Nie oznacza to jednak, że materiał muzycznie jest słaby - wręcz przeciwnie; zespół prezentuje doskonałą dojrzałość zarówno muzyczną, jak i liryczną, a także dobrze pojętą eklektyczność. Bez wątpienia jest to swoisty powrót do stylu zespołu z albumu debiutanckiego, ale w o wiele dojrzalszym wydaniu.
   Do gorszych, względem poprzedników, notowań wydawnictwa Morrison Hotel z pewnością przyczynił się brak na nim stricte przebojowych numerów pokroju Light My Fire, People Are Strange, Hello I Love You czy Touch Me - chociaż kompozycje Roadhouse Blues, Waiting For The Sun czy Indian Summer nie są przecież pozbawione potencjału przebojowego.
   Słabsze notowania na listach przebojów nie zmieniają faktu, że mamy do czynienia z albumem kompletnym, na pewno jednym z najważniejszych w całej historii rocka.
 
Tracklista:
 
1. "Roadhouse Blues" 4:03
2. "Waiting for the Sun" 3:58
3. "You Make Me Real" 2:53
4. "Peace Frog" 2:51
5. "Blue Sunday" 2:13
6. "Ship of Fools" 3:08
7. "Land Ho!" 4:10
8. "The Spy" 4:17
9. "Queen of the Highway" 2:47
10. "Indian Summer" 2:36
11. "Maggie M'Gill" 4:23
 
Bonus tracks from 40th Anniversary Edition:
 
12. "Talking Blues" 0:59
13. "Roadhouse Blues" (Takes 1–3) 8:47
14. "Roadhouse Blues" (Take 6) 9:26
15. "Carol" 0:56
16. "Roadhouse Blues" (Take 1) 4:32
17. ""Money Beats Soul"" 1:04
18. "Roadhouse Blues" (Takes 13–15,) 6:21
19. "Peace Frog" (False Starts & Dialogue) 2:00
20. "The Spy" (Version 2) 3:48
21. "Queen of the Highway" (Jazz Version) 3:36
 
Personel:
 
Jim Morrison – vocals
Ray Manzarek – piano, organ, tack piano on "Roadhouse Blues", electric piano
Robby Krieger – guitar
John Densmore – drums; with brushes on "The Spy"
 
Muzycy sesyjni:
 
Ray Neapolitan – bass guitar
Lonnie Mack – bass guitar on "Roadhouse Blues" and "Maggie M'Gill"
John Sebastian (as "G. Puglese") – harmonica on "Roadhouse Blues"
 
Written by, © copyright November 2012 by Genesis GM.