Space of Music

Under the Flag - trzeci album studyjny formacji Fad Gadget, wydany 1 września 1982 roku, nagrywany był w Blackwing Studios, gdzie nagrywali wówczas wszyscy wykonawcy ze stajni wytwórni Mute Records, w tym Depeche Mode i Yazoo, którzy zdobyli ogromną popularność w Wlk. Brytanii i w Europie, a nawet i w USA, choć warto zaznaczyć, że pierwszą topową gwiazdą z obozu Mute Records był właśnie Fad Gadget, którego popularność przyczyniła się do rozwoju małej wówczas wytwórni prowadzonej przez młodego producenta i muzyka, Daniela Millera, który poprzez Mute Records promował synth pop w całej Wlk. Brytanii.
   To właśnie od supportów występów Fad Gadget rozpoczęła się kariera Depeche Mode. W tamtym czasie zespół został dostrzeżony przez Daniela Millera, który zaoferował młodej formacji podpisanie kontraktu płytowego.
   Daniel Miller nie tylko promował wykonawców ze swojej wytwórni, także wspomagał ich finansowo i zakupywał dla nich najnowocześniejszy dostępny wówczas sprzęt. Tak też było w przypadku Fad Gadget i albumu Under the Flag, gdzie po raz pierwszy w twórczości któregokolwiek z wykonawców z obozu Mute Records zastosowano zakupiony przez Daniela Millera sampler Synclavier II. Dodatkowo Fad Gadget wspomogła w chórkach wokalistka pochodzącej z wytwórni Mute Records formacji Yazoo, Alison Moyet.
   Tak jak na poprzednich albumach Fad Gadget w warstwie tekstowej skupił się na odwiecznym lęku przed przyszłością świata, na lęku przed wojną, lecz tym razem ów lęk był jeszcze większy, bowiem frontman, Frank Tovey, został świeżo upieczonym ojcem, a ów lęk dotyczył przyszłości świata w jakim przyjdzie żyć jego córce kiedy dorośnie.
   Album otwiera - poprzedzona eksperymentalną introdukcją - pierwsza część utworu tytułowego, Under the Flag I, oparta na prostym i delikatnym uderzeniu automatu perkusyjnego na tle gęstego i silnego industrialnego pulsu sekwencera będącego punktem inspiracji dla twórczości formacji Cabaret Voltaire, Front 242 i Nine Inch Nails. Utwór zawiera ponadto retrospektywny podkład i chłodne klawiszowe solówki w stylu wczesnej twórczości formacji Depeche Mode i The Human League, znane z poprzednich wydawnictw Fad Gadget.
   Numer Scapegoat utrzymany jest w stylistyce dynamicznego synth popu znanego z dwóch wcześniejszych albumów Fad Gadget czy też z wczesnych albumów formacji Depeche Mode i Yazoo. Na uwagę zasługują potężne chórki w wykonaniu Alison Moyet wspomagające chłodną i bezuczuciową sekcję wokalną Franka Toveya.
   W Love Parasite słychać przyszłe dokonania... Depeche Mode, utwór opiera się bowiem na wyrazistym basowym pulsie sekwencera w podkładzie, zimnych i delikatnych pętlach sekwencera o wysokim i chropowatym brzmieniu oraz sekwencjach klawiszowych do złudzenia przypominających klimaty z wydanego rok później albumu Depeche Mode, Construction Time Again, a w szczególności utworu Everything Counts. Love Parasite charakteryzuje się ponadto ogromną przebojowością; utwór stanowił bezpośrednią inspirację dla twórczości Depeche Mode.
   Podkład muzyczny w piosence Plainsong opiera się wyłącznie na wokalizach - naturalnych i przetworzonych - oraz brzmieniach typu ,,voice humana" stanowiących przestrzeń dla linii wokalnej Franka Toveya. Brak jest sekcji rytmicznej. To swoisty rodzaj piosenki akustycznej opartej jednak na przestrzeniach złożonych z wokaliz.
   We Wheels of Fortune słychać wyraźne wpływy twórczości formacji Ultravox i Visage oraz Davida Bowiego. Choć numer ma charakter synth popu, zawiera silne partie fortepianowe i wydłużone sekcje saksofonu.
   Utwór Life on the Line IV to znów powrót do synth popowych klimatów z albumowego debiutu Fad Gadget - Fireside Favourites (1980) - choć kompozycja może poszczycić się bogatymi partiami fortepianu i wsparciem potężnego głosu Alison Moyet w chórkach.
   Rockowo-elektroniczna piosenka The Sheep Look Up oparta na surowym syntezatorowym pulsie i podniosłych partiach fortepianowych, jest też zapowiedzią surowych klimatów jakie Fad Gadget obierze na swoim następnym albumie - Gag.
   Podobnie rzecz ma się w niezwykle chłodnej i surowej, choć spokojnej i sennej kompozycji Cipher, gdzie partie wokalne wchodzą dopiero w środku utworu, który opiera się na chłodnym i mrocznym syntezatorowym podkładzie tła rodem z horroru, delikatnym pulsie w rytm akcji serca automatu perkusyjnego oraz na uwydatnionych partiach fortepianowych.
   Utwór For Whom the Bells Toll zawiera te same wokalizowane przestrzenie jak Plainsong, choć For Whom the Bells Toll jest wyraźnie osadzony w synth popowej aranżacji z prostym i delikatnym beatem automatu perkusyjnego i zagęszczonym groovem. W tle słychać dźwięki odległych dzwonków i xylofonu oraz dzikie, naśladujące odgłosy małp nawoływania.
   Album finalizuje druga część tytułowego utworu Under the Flag II, brzmieniowo identyczna jak pierwsza część, choć utrzymana w bardziej popowym wydaniu, gdzie na pierwszy plan wychodzą retrospektywne partie klawiszy, zaś gęsty industrialny puls pojawia się dopiero w połowie piosenki. Partia wokalna w pewnym momencie przechodzi w deklamację, zaś Franka Toveya wspiera swoimi potężnymi chórkami Alison Moyet, czego nie było w części otwierającej album. W części zamykającej brak jest z kolei eksperymentalnego wstępu.
   Under the Flag to najlepszy album w dyskografii Fad Gadget, który miał bezpośredni wpływ na dalszą twórczość formacji Depeche Mode.
   Oprócz Alison Moyet, wśród zaproszonych gości w nagraniu albumu udział wziął m.in. znany ze współpracy z Depeche Mode John Fryer będący również współproducentem wydawnictwa.

Tracklista:

"Under the Flag I"
"Scapegoat"
"Love Parasite"
"Plainsong"
"Wheels of Fortune"
"Life on the Line IV"
"The Sheep Look Up"
"Cipher"
"For Whom the Bells Toll"
"Under the Flag II"

Personel:

Frank Tovey – vocals, synthesizer, computer
Nick Cash – Timpani, Vibraphone, Percussion [Hand-held]
David Simmonds – grand piano, synthesizer
chorus: Alison Moyet, Andrew Kay, Anne Clift, Barbara Frost, Jill Tipping, John Fryer, Yvette Anna

Written by, © copyright January 2020 by Genesis GM.

Clinging To A Dream - szósty studyjny album legendarnej nowojorskiej formacji, Silver Apples, będącej pionierem szeroko pojętej muzyki elektronicznej, ale przede wszystkim synth popu. Zespół powstał w 1967 roku w Nowym Jorku po rozpadzie rockowo-psychodelicznej formacji, The Overland Stage Electric Band, której dwaj muzycy, wokalista i instrumentalista Simeon Oliver Coxe III oraz perkusista Danny Taylor, postanowili założyć zespół Silver Apples, którego awangardowo-psychodeliczny pop opierał się na elektronicznym instrumentarium oscylatorów obudowanych w moduły połączone z organowymi klawiaturami. Ich dwa pierwsze albumy - Silver Apples (1968) i Contact (1969) - okazały się pionierskie, były bowiem jednymi z pierwszych synth popowych albumów w historii rocka. Muzycy Silver Apples w tamtym czasie dali sygnał wielu ówczesnym pionierom elektronicznego popu, w tym przede wszystkim formacjom Suicide i Kraftwerk.
   W 1970 roku zespół nagrał album The Garden, jednak kłopoty finansowe wytwórni Kapp Records, dla której nagrywał Silver Apples oraz proces sądowy wytoczony formacji przez linię lotniczą Pan Am Airlines spowodowały, że album The Garden nie został wydany (ujrzał światło dzienne dopiero 28 lat później), dostępny był jedynie w formie bootlegów, zaś sam zespół na długie lata zawiesił działalność reaktywując się w połowie lat 90.
   Od 2005 roku, po śmierci Danny'ego Taylora, Silver Apples kierowany jest jednoosobowo przez Simeona Coxe'a, w tym czasie formacja nie wydawała żadnego studyjnego wydawnictwa, aż do 2016 roku, kiedy to 2 września tegoż roku ukazał się album Clinging To A Dream.
   Otwierający album utwór The Edge Of Wonder jest bezpośrednim nawiązaniem do twórczości Silver Apples z lat 60. i albumów Silver Apples i Contact. Hipnotyzujący syntezatorową psychodelą numer osadzony jest muzycznie i wokalnie w latach 60., choć warto podkreślić, ze nie ma tu tego charakterystycznego dla Silver Apples lat 60. zgrzytu; kompozycja brzmieniowo jest czystsza i delikatniejsza, mimo eksperymentalnych gwizdów zakłóceń radiowych. Sekcja perkusyjna, choć również nawiązuje do stylu Danny'ego Taylora, jest znacznie delikatniejsza. Hippisowskie linie wokalne pozostają jednak w głębokich latach sześćdziesiątych. I nawet wobec całego unowocześnienia i współczesnej techniki, utwór idealnie potrafi przenieść się w czasie do lat 60. i zapewne idealnie wpasowałby się do wydawnictw z tamtego okresu.
   W podobnych klimatach psychodeliczno-hipnotycznej elektroniki utrzymany jest numer Missin You, choć sekcja rytmiczna opiera się tu już o zdecydowanie współczesny beat automatu perkusyjnego niewątpliwie o charakterze retrospektywnym, utwór pozostaje w hippisowskich klimatach twórczości Silver Apples lat 60. z silnymi wibrującymi solówkami organowymi i pulsującą sekcją syntezatorową, klawiszowymi solówkami, trochę w stylu twórczości formacji The Doors i Suicide, psychodelicznymi syntezatorowymi wibracjami i hippisowskimi liniami wokalnymi, utrzymując przy tym również dość sterylne brzmienie.
   Czysto eksperymentalny i psychodeliczny utwór Colors jest już przeniesieniem się w czystą psychodelę lat 60. Kakofonia brzmień organowych na tle eksperymentalnej sekcji syntezatorowej opatrzona jest tu narracją Simeona Coxe'a.
   Nothing Matters to klasycznie hippisowski numer obudowany we współczesny industrialny sekwencerowy puls, trochę w stylu twórczości Suicide, oraz sekcję rytmiczną opartą o beat automatu perkusyjnego. Uwagę zwracają długie solówki archaicznych brzmień syntezatora rodem z lat 60. czy też industrialny finał utworu przypominający klimatem dokonania brytyjskiej formacji, Cabaret Voltaire. Kompozycja ma nieprawdopodobnie psychodeliczny klimat, zaś wokalnie Simeona Coxe'a wspiera Lydia Winn LeVert, dzięki czemu piosenka zyskuje niemal burleskowego wymiaru klimatów lat 50. i 60.
   The Mist, prawdopodobnie najlepszy moment albumu, to czysto eksperymentalna i psychodeliczna kompozycja przypominająca wczesne dokonania formacji Cabaret Voltaire. Utwór opiera się na fuzji drone'owych, ambientowych i zimnofalowych przestrzeni, odległym industrialnym pulsie sekwencera i pojedynczych stukotach perkusyjnych nie tworzących sekcji rytmicznej, której utwór jest pozbawiony. Cały tekst natomiast jest wyszeptany.
   Industrialna kompozycja Susie do złudzenia przypomina z kolei, zarówno pod względem brzmienia, rytmiki, jak i sekcji wokalnej, twórczość formacji Suicide. Piosenka opiera się o prosty beat automatu perkusyjnego, mocny basowy podkład oraz industrialny puls sekwencera. W tle występują radiowe zakłócenia, sekcja wokalna zaś zaznacza się na melodeklamacją w stylu Alana Vegi.
   Piosenka Fractal Flow, mimo psychodelicznej organowej introdukcji, zaskakuje całkowitym zwrotem akcji w kierunku zupełnie współczesnego synth popu, zimnej fali i dark wave bez jakichkolwiek wpływów psychodeli lat 60. Choć utwór muzycznie przypomina dokonania formacji Suicide, a po części nawet Depeche Mode, oparty jest on na chłodnych partiach klawiszy, drone'owym tle i nieco połamanej sekcji rytmicznej. Tylko odległe radiowe zakłócenia przypominają, że mamy do czynienia z twórczością Silver Apples. Także wokalnie piosenka nie ma nic wspólnego z hippisowskimi latami 60., Simeon Coxe zaskakuje tutaj bowiem chłodnym new wave'owym barytonem w stylu lat 80.
   Numer Drifting oparty jest na połamanym współczesnym uderzeniu automatu perkusyjnego, na który nachodzą partie perkusyjne w stylu Danny'ego Taylora. Na pulsującą sekcję syntezatorową nakładają się sample radiowych audycji tworzących industrialne hałasy oraz odległe elektroniczne wibracje i wszechobecne radiowe zakłócenia, które tworzą muzykę tła. Sekcja wokalna częściowo przetworzona jest przez vocoder.
   Charred Fragments na powrót jest przeniesieniem się w psychodeliczne lata 60. Kompozycja opiera się na wibrującym psychodelą organowym tle, archaicznym brzmieniu klawiszowej solówki i odległych syntezatorowych eksperymentalnych pętlach. Z czasem utwór nabiera tempa w postaci delikatnego pulsu automatów perkusyjnych, któremu towarzyszy delikatna partia klawiszy przypominająca solówkę gitarową. Pojawiają się również organowe solówki w stylu twórczości Suicide, zaś partie wokalne przybierają klimat psychodelicznych piosenek z lat 60.
   Instrumentalny utwór Concerto For Monkey And Oscillator to dźwięki natury - dźwięki lasu - często przetworzone, oparte na klasycznym uderzeniu automatu perkusyjnego, przytłumionym sekwencerowym pulsie oraz klawiszowych partiach przypominających brzmieniem marimbę.
   Numer The Rain łączy hippisowskie klimaty twórczości Silver Apples z lat 60., głównie w warstwie wokalnej, ze współczesnym beatem automatu perkusyjnego. Brzmienie utworu jest jednak wyraźnie retrospektywne, przypominające klimatem twórczość Suicide, gdzie wibrujące tło wspomagają zarówno organowe solówki jak i archaicznie brzmiące partie syntezatorów. Mimo mało pogodnego tytułu, jest to bardzo pogodny, niczym hippisowskie piosenki z Zachodniego Wybrzeża lat 60., utwór.
   Album wieńczy utwór The Edge Of Wonder (Demo Version) odznaczający się tylko większą surowością od wersji finalnej.
   Albumem Clinging To A Dream Silver Apples przypomina, jak można przenieść się w czasie do psychodelicznych lat 60. Formacja udowadnia, że nie tylko w pełni odnajduje się w realiach współczesnego świata, ale nie ma sobie równych w dziedzinie psychodelicznego popu. Nikt, oprócz Silver Apples, nie potrafi współcześnie tak zagrać. W Dodatku Simeon Coxe prezentuje wspaniałą formę wokalną; naprawdę trudno w to uwierzyć (w szczególności w utworze Fractal Flow), że wokalista w chwili nagrywania i wydania albumu liczył sobie 78 lat! Wielki szacunek!

Tracklista:

1 The Edge Of Wonder 4:01
2 Missin You 3:43
3 Colors 4:24
4 Nothing Matters
Backing Vocals – Lydia Winn LeVert
4:35
5 The Mist 5:43
6 Susie 3:58
7 Fractal Flow
Sampler [Samples] – Xian Hawkins
4:25
8 Drifting 4:57
9 Charred Fragments 5:42
10 Concerto For Monkey And Oscillator 4:33
11 The Rain 4:18
12 The Edge Of Wonder (Demo Version) 3:53

Personel:

Vocals, synths - Simeon Coxe IIII
Mastered By – Steve Munslow
Producer – Graham Sutton

Written by, © copyright December 2019 by Genesis GM.