Space of Music

The Continental - drugi album studyjny niemieckiej formacji synth popowej, Boytronic, nagrywany w latach 1984-85 w hamburskich studiach, Hafenklang Studio i Bruneway Studio, oraz nowojorskim studiu, Eras Recording Studio. Wydawnictwo ukazało się w 1985 roku nakładem brytyjskiej wytwórni, Mercury Records.
   Początki zespołu sięgają pierwszych miesięcy 1983 roku, kiedy w Hamburgu klawiszowiec Holger Wobker używający pseudonimu Bryllyant Berger oraz wokalista, Peter Sawatzki-Bär, zafascynowani twórczością brytyjskiej formacji synth popowej, Depeche Mode, założyli zespół Kapitän Sehnsucht (niem. Kapitan Pożądanie) wykonujący synth pop o erotycznym, często gejowskim, podtekście w warstwie lirycznej. Wszystkie piosenki początkowo śpiewane były w języku niemieckim, jednak formacja nie była w stanie przekonać do siebie stacji radiowych ani publiczności. W latach 1981-83 ogromny sukces komercyjny osiągnął niemiecki zespół synth popowy śpiewający w języku angielskim, The Twins, którego single oraz albumy osiągały sukcesy na listach przebojów w Europie i USA - szczególnie ogromny sukces na światowych listach przebojów osiągnęło trzecie wydawnictwo studyjne formacji, A Wild Romance (1983). Był to też impuls dla zespołu Kapitän Sehnsucht, by zamiast po niemiecku, śpiewać w języku angielskim, co okazało się strzałem w dziesiątkę. W 1983 roku formacja wydała synth popowy singiel z piosenką śpiewaną po angielsku, You, który odniósł sukces komercyjny i trafił na 10. miejsce listy przebojów w RFN. Wkrótce zespół zmienił nazwę na angielsko brzmiącą, Boytronic, z czasem powiększając swój skład o kolejnych muzyków - Klausa Stockhausena, Charly'ego Schöppnera (występującego też w synth popowej formacji Electric Theatre), oraz Klausa Dufke. Jeszcze pod koniec tego samego roku zespół zadebiutował swoim pierwszym albumem studyjnym, The Working Model, który osiągnął sukces komercyjny notując 48. miejsce w Wlk. Brytanii. W odróżnieniu od formacji The Twins, Boytronic jako jeden z pierwszych niemieckich zespołów poruszał tematy kontrowersyjne, w szczególności homoseksualizmu, co nie było takie oczywiste, bowiem lata 80. w Europie (szczególnie w Wlk. Brytanii) charakteryzowały się nietolerancją wobec mniejszości seksualnych. Temat tabu przerwała w 1984 roku brytyjska formacja synth popowa, Bronski Beat, która odniosła ogólnoświatowy sukces komercyjny swoim debiutanckim wydawnictwem studyjnym, The Age of Consent, w głównej mierze otwarcie poruszającym temat nietolerancji wobec mniejszości seksualnych. Tematy homoseksualizmu nie były obce również i muzykom Boytronic. Pojawiają się one zarówno subtelnie, jak i otwarcie na drugim albumie studyjnym zespołu, The Continental. Jeszcze w drugiej połowie 1984 roku ukazały się zapowiadające drugie wydawnictwo studyjne formacji dwa single - z kompozycją Man In A Uniform z bardziej dyskretnym gejowskim i antywojennym przesłaniem, oraz utworem Hold On poruszającym temat prostytucji.
   Piosenka Hold On otwiera albumową setlistę. Całość poprzedza introdukcja złożona z utrzymującego jednostajne tempo uderzenia beatu podkładu rytmicznego automatycznej sekcji perkusyjnej, krótkich i twardych syntezatorowych akordów basowych podążających za tempem beatu podkładu rytmicznego automatycznej sekcji perkusyjnej, oraz krótkich i wokalicznie (męsko) brzmiących partii klawiszowych układających się w zapętloną linię melodii. W swojej zasadniczej części utwór prezentuje jednostajne tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, miękką sekcję gitary basowej oraz krótkie syntezatorowe akordy basowe tworzące płytko zapętloną linię basu wspieraną krótkimi, miękkimi i funkowymi akordami sekcji gitary basowej w podkładzie, występującą okresowo chłodną przestrzeń, chłodne, krótkie, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii wspartą równomiernym arpeggiem tworzonym przez bardzo krótkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe, krótkie i wokalicznie (męsko) brzmiące partie klawiszowe układające się w zapętloną linię melodii, chłodną, wysoko i wokalicznie (męsko) brzmiącą partię klawiszową układającą się w silnie rozmytą linię melodii, miękką i rozstrojoną partię gitarową układającą się w krótką i płytko zapętloną linię melodii, chłodną i masywną solówkę klawiszową o wysokim i gładkim brzmieniu tuby tworzącą rozmytą linię melodii, oraz chłodną, rozległą i wysoko brzmiącą partię klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii. W tle słychać jest krótkie i rozległe syntezatorowe efekty zaszumienia, wsamplowane męsko, choć wysoko brzmiące śmiechy i westchnienia, krótkie i zapętlone syntezatorowe efekty syków, krótkie i stłumione efekty syntezatorowych szumów oraz efekty szumów i dźwięków otoczenia. Strukturę muzyczną przecinają pomosty, w których warstwa muzyczna zatrzymuje się zastąpiona przez bojowe tempo partii werbla automatycznej sekcji perkusyjnej, płytko zapętloną rytmikę lekkich, industrialnych i blaszano brzmiących dźwięków uderzeń, oraz krótkie, wysoko i matowo brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie i uniesione do góry przeciągnięcia. W drugiej połowie kompozycji pojawia się new wave'owy, wysoko brzmiący riff gitarowy tworzący rozmytą i rozbudowaną linię melodii, dalej utrzymującą jednostajne tempo elektroniczną sekcję perkusyjną co jakiś czas wspierają chaotyczne uderzenia dodatkowych, miękkich partii werbla automatu perkusyjnego. Linia wokalna jest przebojowa, w szczególności w refrenach, partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest new wave'owa i miękka; wokalista wykonuje również subtelne, szorstko brzmiące wokalizy oraz krótkie i szorstko brzmiące deklamacje, gościnnie chórkach wsparty jest przez wokalistki, Kirsty Butts i Minne Graf. W strofach - za wyjątkiem pierwszej - Peter Sawatzki, Charlie Schöppner i Holger Wobker wspólnie falsetem wykonują krótkie przyśpiewki ,,uuu-uuu-uuh" w stylistyce disco lat 70.
   Utwór Photographs poprzedzony jest krótką introdukcją złożoną z rozległego, tubalnie i gładko brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego oraz rozległej, nisko i szorstko brzmiącej partii syntezatorowej wypełniającej tło. W swojej zasadniczej części piosenka zawiera standardowe i jednostajne tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, gęsty i twardy basowy puls sekwencerowy wymieniający się z twardym i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie, chłodną, smyczkowo brzmiącą partię klawiszową układającą się w rozmytą linię melodii, chłodną przestrzeń o rozległym, smyczkowym brzmieniu, subtelne, chłodne, krótkie, masywne, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, chłodną, wysoko i wiolonczelowo brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą krótkie i płytko zapętlone linie melodii, oraz chłodną, wysoko i matowo brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w krótkie i płytko zapętlone linie melodii. Partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest miękka i new wave'owa, wokalista wspomaga się partiami szeptanymi, wykonuje również wokalizy.
   Kompozycja Wait - Stay charakteryzuje się oszczędną sekcją rytmiczną złożoną z utrzymującego tempo uderzenia 2 / 1 beatu podkładu rytmicznego automatycznej sekcji perkusyjnej wspartej aluminiowo brzmiącymi stukotami dodatkowej partii elektronicznych perkusjonaliów. Tylko okresowo następuje podszyte efektem echa odległe, pojedyncze uderzenie miękkiej partii werbla automatu perkusyjnego, cyklicznie występują też krótkie i zmasowane uderzenia miękkiej partii werbla automatycznej sekcji perkusyjnej. Podkład zawiera krótkie syntezatorowe akordy basowe tworzące płytko zapętloną linię basu przeciętą krótkimi basowymi pulsami sekwencerowymi. Warstwę muzyczną tworzą chłodne, krótkie i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe układające się w zapętloną, arpeggiową linię melodii, chłodna, wysoko i gładko brzmiąca partia klawiszowa tworząca silnie rozmytą linię melodii, nisko brzmiąca partia syntezatorowa tworząca silnie rozmytą linię melodii, oraz chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii. W drugiej połowie utworu pojawia się partia puzonu w gościnnym wykonaniu Udo Griema, układająca się w rozbudowaną, jazzową linię melodii. Linia i partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego przypominają styl śpiewania wokalisty szwedzkiej formacji synth popowej Secret Service, Ola Håkanssona. Holger Wobker wypowiada frazy ,,Wait - Stay - Please".
   Piosenka Obsession (of the Heart) osadzona jest na jednostajnym i dynamicznym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, kołyszącym się basowym pulsie sekwencerowym w podkładzie, chłodnej solówce klawiszowej o rozległym, smyczkowym i matowym brzmieniu układającej się w płytko zapętloną linię melodii, chłodnej i smyczkowo-przestrzennie brzmiącej partii klawiszowej tworzącej rozmytą linię melodii, chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych układających się w płytko zapętloną linię melodii, chłodnych i smyczkowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących płytko zapętloną linię melodii, subtelnej, chłodnej, miękko wibrującej, wysoko, futurystycznie i lekko wysmukle brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w rozmytą linię melodii, chłodnych, krótkich, wysoko i matowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących płytko zapętloną linie melodii, oraz chłodnych, krótkich, wysoko, retrospektywnie i lekko wysmukle brzmiących partiach klawiszowych układających się w krótkie zapętlenia. Warstwę muzyczną uzupełniają chłodne, pozytywkowo brzmiące wstawki klawiszowe. Partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest miękka i new wave'owa, wokalistę falsetem w chórkach wspiera Holger Wobker.
   Utwór Broken Heart opiera się na jednostajnym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, zapętlonym basowym pulsie sekwencerowym w podkładzie, chłodnych, krótkich, rozległych, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiących przeciągnięciach klawiszowych, oraz chłodnej, rozległej, wysoko i retrospektywnie brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w chwytliwą, zapętloną i rozmytą linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w refrenach. W tle występują subtelne, podbite dźwiękiem uderzenia podszytym efektem echa, krótkie, rozległe, przytłumione, wysoko i archaicznie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie zapętlenia. W drugiej połowie kompozycji pojawia się chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa tworząca zapętloną linię melodii. Peter Sawatzki tym razem śpiewa łagodnym, new wave'owym tenorem w stylu wokalnym klawiszowca i wokalisty kultowego brytyjskiego zespołu synth popowego Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD), Paula Humphreysa. Nawet chwytliwe linie wokalne w strofach i refrenach pasują do twórczości OMD, choć struktura muzyczna bardziej przypomina warstwę muzyczną piosenki kultowej brytyjskiej synth popowej formacji Depeche Mode, Nodisco (wydawnictwo Speak & Spell, 1981). Petera Sawatzkiego w refrenach chórkami wspierają wokalistki, Kirsty Butts i Minne Graf, wsparte z kolei chórkami w wykonaniu Charliego Schöppnera i Holgera Wobkera.
   Kompozycja Tonight prezentuje jednostajne i utanecznione tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, kołyszący się basowy puls sekwencerowy w podkładzie, chłodne przeciągnięcia klawiszowe o masywnym, smyczkowym i matowym brzmieniu, chłodną solówkę klawiszową o smyczkowo-symfonicznym brzmieniu układającą się w zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie, rozległe, wysoko, archaicznie i gładko brzmiące wstawki klawiszowe, chłodne, krótkie, retrospektywnie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące chwytliwą i płytko zapętloną linię melodii, chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano układające się w luźną i zapętloną linię melodii, subtelną, archaicznie i wysoko-tubalnie brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą płytko zapętloną linię melodii przecinaną krótkimi, archaicznie i wysoko-tubalnie brzmiącymi akordami klawiszowymi, oraz chłodne, krótkie, szerokie i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe układające się w chwytliwą i zapętloną linię melodii. W tle słychać jest krótkie, futurystycznie brzmiące tweety syntezatorowe podbite miękkim dźwiękiem uderzenia z efektem echa, krótkie zapętlenia partii dzwonków oraz krótki terkot partii kołowrotka. W drugiej połowie utworu w podkładzie dotychczasowy, kołyszący się basowy puls sekwencerowy zastąpiony zostaje przez równomierny basowy puls sekwencerowy. Warstwa muzyczna poszerza się o subtelną, chłodną i wokalicznie (damsko-męsko) brzmiącą przestrzeń, na którą nachodzi rozległa i chłodna przestrzeń - z czasem jednak wszystkie przestrzenie ustają, by w subtelnej formie powrócić w końcowej fazie piosenki. W podkładzie powraca kołyszący się basowy puls sekwencerowy. Partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest miękka i new wave'owa, wokalistę dodatkowymi partiami wokalnymi wspierają Kirsty Butts i Minne Graf, często wychodzące na wokalne solo.
   Forever to numer poprzedzony długą, pozbawioną sekcji rytmicznej introdukcją, która mogłaby być osobną, instrumentalną ścieżką, złożoną z subtelnych, krótkich, miękkich i szerokich syntezatorowych akordów basowych tworzących płaską linię basu w podkładzie, chłodnych partii klawiszowych o brzmieniu xylofonu układających się w płytko zapętloną linię melodii wspartą chłodnymi i delikatnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu marimby, chłodnej i wokalicznie (męsko) brzmiącej przestrzeni, oraz solówki klawiszowej o gładkim brzmieniu szałamai tworzącej folkową linię melodii. W swojej zasadniczej części utwór zaznacza się standardowym i jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, równomiernym basowym pulsem sekwencerowym przecinanym krótkimi i twardymi basowymi pulsami sekewncerowymi w podkładzie, chłodnymi partiami klawiszowymi o brzmieniu marimby układającymi się w linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w strofach, oraz subtelną, chłodną, wokalicznie i wysoko (damsko-męsko) brzmiącą przestrzenią. Partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest miękka i new wave'owa, linia wokalna jest chwytliwa. W fazach refrenowych w warstwie muzycznej pojawiają się bardzo krótkie, miękkie, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące równomierne i dynamiczne arpeggio, chłodna, wysoko i wokalicznie (męsko) brzmiąca partia klawiszowa układająca się w silnie rozmytą linię melodii, oraz chłodna, smyczkowo-przestrzennie brzmiąca partia klawiszowa tworząca silnie rozmytą linię melodii. Partie wokalne ograniczają się do leniwie i chóralnie zaśpiewanej przez Holgera Wobkera, Kirsty Butts i Minne Graf, tytułowej frazy. Od początku drugiej połowy piosenki wokalistki wykonują wokalizy w strofach, dodatkowo pojawia się chłodna partia klawiszowa o rozległym, smyczkowym brzmieniu, razem z chłodną i smyczkowo brzmiącą partią klawiszową układająca się w krótką i rozmytą linię melodii. Dalej chłodne partie klawiszowe o brzmieniu typu piano tworzą soulową linię melodii.
   Producentem singla Man In A Uniform był znany w branży muzycznej amerykański producent, Bobby Orlando, odpowiedzialny m.in. za sukcesy amerykańskiego wokalisty, aktora i performera, Harrisa Glenna Milsteada, działającego pod pseudonimem Divine, czy wczesne sukcesy brytyjskiego zespołu synth popowego, Pet Shop Boys. Kompozycja Man In A Uniform zawiera standardowe i jednostajne tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, krótkie syntezatorowe akordy basowe tworzące luźną i płytko zapętloną linię basu w podkładzie, chłodne, krótkie, rozległe i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe układające się w zapętloną linię melodii bądź krótką i płytko zapętloną linię melodii, chłodną i melancholijną przestrzeń o rozległym i smyczkowym brzmieniu, oraz chłodne, krótkie i wokalicznie (męsko) brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. Partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest miękka i new wave'owa, w refrenach Kirsty Butts za wokalistą powtarza wyśpiewywane przez niego frazy. W drugiej połowie utworu pojawiają się chłodne partie klawiszowe o brzmieniu xylorimby tworzące rozbudowaną linię melodii, w tle słychać jest wsamplowane, damsko brzmiące efekty wokalne, krótkie wyśpiewane przez Petera Sawatzkiego frazy wokalne poddane efektowi echa, wysoko, męsko i damsko brzmiące wstawki wokalne (niektóre odtwarzane na przyspieszonych obrotach taśmy), krótkie i miękkie furkoty syntezatorowe, krótkie, damsko brzmiące wstawki wokalne (niektóre odtwarzane na przyspieszonych obrotach taśmy) układające się w płytko zapętloną linię melodii, oraz wysoko i męsko brzmiące efekty wokalne, po czym tło krótko wypełnia nisko, chropowato i retrospektywnie brzmiąca partia syntezatorowa.
   Piosenka This Cloud oparta jest na jednostajnym i utanecznionym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, krótkich i retrospektywnie brzmiących syntezatorowych akordach basowych tworzących płytko i dynamicznie zapętloną linię basu cyklicznie przecinaną krótkimi, miękkimi i retrospektywnie brzmiącymi basowymi pulsami sekwencerowymi w podkładzie, chłodnych, krótkich, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych podszytych chłodnym i przestrzennym brzmieniem klawiszowym układających się w krótką, dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii, chłodnym, rozległym wysoko i organowo brzmiącym przeciągnięciu klawiszowym wspartym chłodną partią klawiszową o przestrzenno-smyczkowym brzmieniu, występującej okresowo chłodnej i gęstej przestrzeni, chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych tworzących luźną i zapętloną linię melodii, chłodnych, krótkich, twardych, wysoko i retrospektywnie brzmiących partiach klawiszowych z efektem echa układających się w krótkie linie melodii, chłodnej, wysoko i retrospektywnie brzmiącej solówce klawiszowej tworzącej krótką i zapętloną linię melodii, oraz chłodnej, masywnej i wysoko brzmiącej partii klawiszowej tworzącej silnie rozmytą linię melodii występującą w refrenach, gdzie pojawiają się subtelne, chłodne, krótkie i smyczkowo brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętlone linie melodii. Okresowo warstwę muzyczną uzupełniają utrzymujące jednostajne tempo industrialne, stalowo dzwoniące uderzenia oraz chłodne, industrialne, wysoko i metalicznie brzmiące wstawki klawiszowe. W drugiej połowie kompozycji pojawia się masywna, tubalnie i gładko brzmiąca partia klawiszowa tworząca silnie rozmytą linię melodii, zaś w końcowej fazie utworu następują chłodne, lekko unoszące się, bardzo wysoko i retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. Partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest miękka i new wave'owa, wokalistę w chórkach wspiera Holger Wobker.
   Podstawową setlistę albumu zamyka numer When the Feeling's Gone z sekcją rytmiczną złożoną z partii bongosów utrzymujących plemienną i płytko zapętloną rytmikę, krótkich, twardych i retrospektywnie brzmiących basowych pulsów sekwencerowych wymieniających się z pojedynczymi bądź dublującymi się, krótkimi i retrospektywnie brzmiącymi syntezatorowymi akordami basowymi w podkładzie, chłodnymi, krótkimi, miękkimi, wysoko i gładko brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w luźną i płytko zapętloną linię melodii, oraz partiami rosyjskiej bałałajki tworzącymi wibrującą i rozmytą linię melodii bądź krótkie zapętlenia w gościnnym wykonaniu Wulffa Ravena. W drugiej połowie piosenki pojawia się partia gusli w gościnnym wykonaniu Wulffa Ravena, układająca się w rozbudowaną linię melodii, dalej tworzącą wibrującą i rozmytą linię melodii partię bałałajki wspiera wysoko brzmiąca partia klarnetu układająca się w rozmytą linię melodii oraz partia skrzypiec tworząca zapętloną linię melodii. Partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest miękka o folkowym zabarwieniu.
   Wydawnictwo The Continental w 2015 roku zostało nakładem niezależnej niemieckiej wytwórni Deluxe CD Music wznowione i poszerzone o dodatkowe utwory singlowe, piosenki ze stron B singli oraz remixy.
   Remixy singlowych kompozycji, Man In A Uniform (Continental Mix) i Hold On (Deaf Dumb & Blind Mix 115 Bpm) nie różnią się pod względem struktury muzycznej i partii wokalnych od swoich zasadniczych aranżacji, jedynie w przypadku pierwszego remixu druga połowa piosenki została wydłużona, dodatkowo pojawiają się tam pulsujące efekty miękkiego uderzenia partii werbla automatu perkusyjnego. Z kolei w przypadku drugiego remixu, brak jest znanej z podstawowej aranżacji kompozycji introdukcji, zaś w jej drugiej połowie pojawia się niewystępujący w podstawowej aranżacji, glam rockowy riff gitarowy tworzący zapętloną linię melodii.
   Utwór X-Rated Phone Calls (X-Mix) charakteryzuje się standardowym i jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej z cyklicznie zagęszczającym się tempem uderzenia beatu podkładu rytmicznego, równomiernym i dynamicznym basowym pulsem sekwencerowym wymieniającym się z krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi tworzącymi bardzo płytko zapętloną linię basu w podkładzie, chłodną i melancholijną przestrzenią o rozległym, smyczkowym brzmieniu, dyskretnym, nisko brzmiącym tłem syntezatorowym, następującymi dynamicznie po sobie krótkimi klawiszowymi wstawkami o wysokim brzmieniu typu cowbell, oraz chłodną, masywną i wysoko brzmiącą partią klawiszową układającą się w silnie rozmytą linię melodii. W tle występują krótkie, szumiąco brzmiące wstawki syntezatorowe tworzące krótką i płytko zapętloną linię melodii, następujące trzy razy po sobie wysoko-tubalnie brzmiące wstawki klawiszowe o wokaliczno-gitarowym zabarwieniu dźwiękowym, wsamplowane męsko brzmiące efekty wokalne, oraz wsamplowane efekty wokalne odtwarzane na przyspieszonych obrotach taśmy, układające się w zapętloną linię melodii, a nawet w równomierne arpeggio. Partia tekstowo wokalna jest niezwykle minimalistyczna, ograniczająca się do wypowiadanej przez Petera Sawatzkiego łagodnym półgłosem tytułowej frazy. Partię wokalną wokalisty wykorzystano również w formie wokalnych wstawek ułożonych w formę arpeggiów.
   Instrumentalna ścieżka Change of Heart opiera się na standardowym i jednostajnym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, występujących parami krótkich syntezatorowych akordach basowych cyklicznie wymieniających się z krótkimi syntezatorowymi akordami basowymi układającymi się w krótkie i wysokie zapętlenie basowe w podkładzie, krótkich, aluminiowo dzwoniących wstawek klawiszowych tworzących krótkie i równomierne arpeggia, tubalnie i wokalicznie (męsko) brzmiącej partii syntezatorowej okresowo wypełniającej tło, chłodnych, krótkich, miękkich, rozległych i wysoko brzmiących partiach klawiszowych układających się w luźną linię melodii, występującej okresowo chłodnej, wysoko i organowo brzmiącej przestrzeni, oraz chłodnych partiach klawiszowych o cymbałkowym brzmieniu tworzących płytko zapętloną linię melodii. Warstwę muzyczną uzupełniają wsamplowane krótkie, damsko-męskie zaśpiewy, wsamplowane, wysoko i męsko brzmiące wokalizy oraz wsamplowane, śpiewanie falsetem wokalizy.
   Poprzedzoną zapętloną rytmiką uderzenia partii werbla automatu perkusyjnego, wydaną w 1985 roku na wolnym singlu piosenkę Late Night Satellite (Long Version), inauguruje introdukcja złożona z jednostajnego tempa automatycznej sekcji perkusyjnej, chłodnej przestrzeni, oraz chłodnych i krótkich partii klawiszowych o wysokim brzmieniu wokalu odtwarzanego na przyspieszonych obrotach taśmy, tworzących płaską i dynamiczną linię melodii przeciętą chłodnym, krótkim, lekko wysmukle, wysoko i matowo brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym. W swojej zasadniczej części kompozycja oparta jest na jednostajnym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, kołyszącym się basowym pulsie sekwencerowym w podkładzie, chłodnych partiach klawiszowych o brzmieniu xylofonu układających się w zapętloną linię melodii, chłodnych, krótkich, wysoko i matowo brzmiących partiach klawiszowych tworzących płytko zapętloną linię melodii, występującej okresowo chłodnej, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiącej przestrzeni, subtelnych, chłodnych, krótkich, miękkich i wysoko brzmiących partiach klawiszowych układających się w płytko zapętloną linię melodii w tle, chłodnych, krótkich, twardych, szerokich, gładko i wysoko brzmiących partiach klawiszowych tworzących krótką i zapętloną linię melodii, chłodnej i wysoko brzmiącej solówce klawiszowej układającej się w krótką i rozmytą linię melodii, oraz chłodnej, rozległej i wysoko brzmiącej partii klawiszowej tworzącej silnie rozmytą linię melodii. W tle niekiedy słychać jest krótkie, falsetowo brzmiące wstawki wokaliczne. Partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest miękka i new wave'owa; wokalista śpiewa nieco wyżej brzmiącym rejestrem głosu niż zazwyczaj. W refrenach dodatkowe partie wokalne wykonują Kirsty Butts i Minne Graf. W drugiej połowie utworu pojawiają się chłodne, krótkie, szerokie, wysoko i wokalicznie (obojniaczo) brzmiące partie klawiszowe układające się w krótkie i zapętlone linie melodii, dalej następują komponenty znane z introdukcji w postaci chłodnej przestrzeni oraz chłodnych i krótkich partii klawiszowych o wysokim brzmieniu wokalu odtwarzanego na przyspieszonych obrotach taśmy, tworzących płaską i dynamiczną linię melodii przeciętą chłodnym, krótkim, lekko wysmukle, wysoko i matowo brzmiącym przeciągnięciem klawiszowym. Następnie w tle słychać jest krótkie, miękko brzmiące frazy wokalne w wykonaniu Petera Sawatzkiego. Bliżej końcowej, wydłużonej fazy piosenki pojawia się przetworzona przez wokoder, wysoko i gładko brzmiąca przyśpiewka w wykonaniu Petera Sawatzkiego wsparta chłodnymi, krótkimi, rozległymi, wysoko i wokalicznie (damsko) brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w krótką i zapętloną linię melodii, na ten czas w podkładzie dodatkowo następuje twarda, funkowa i kołysząca się sekcja gitary basowej okresowo nabierająca również krótkich i lekkich pulsacji. Dalej następuje odtworzona na lekko przyspieszonych obrotach taśmy przyśpiewka w wykonaniu Petera Sawatzkiego pokrywająca się z linią wokalną w refrenach, przecinana oddaloną i wypowiadaną przez wokalistę frazą ,,Shine bright, tonight".
   Całość finalizuje kompozycja Goodbye z jednostajnym i kołyszącym się tempem automatycznej sekcji perkusyjnej, równomiernym basowym pulsem sekwencerowym w podkładzie, chłodnymi, krótkimi, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w płytko zapętloną linię melodii wspartą zimnymi partiami klawiszowymi o delikatnym brzmieniu pozytywkowym, chłodnymi, krótkimi, miękkimi, szerokimi, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko zapętloną linię melodii, chłodną, wysoko, retrospektywnie i lekko matowo brzmiącą solówką klawiszową układającą się w krótką, zapętloną i rozmytą linię melodii finalizowaną chłodnym, miękkim i wysoko brzmiącym akordem klawiszowym, oraz chłodnymi, krótkimi, miękkimi i wysoko brzmiącymi partiami klawiszowymi tworzącymi płytko zapętloną i rozmytą linię melodii w refrenach. Partia wokalna w wykonaniu Petera Sawatzkiego jest miękka i new wave'owa, wokalista wykonuje również krótkie frazy szeptane. Linia wokalna w przeciwieństwie do większości utworów zawartych na albumie, jest pogodna.
   Wydawnictwo The Continental cieszyło się sporą popularnością w stacjach radiowych, szczególnie w Niemczech, gdzie album zdobył pozytywne opinie fanów i krytyków. Muzycy formacji przystąpili do prac nad swoim trzecim wydawnictwem studyjnym roboczo zatytułowanym Blueberry Pancake With Maple Syrup. Jego zapowiedzią było wydanie w 1986 roku singla Hurts, na którym zespół poruszył temat problemu AIDS, co nie spodobało się producentom oraz szwedzkiej wytwórni, Metronome Records, z którą Boytronic podpisał wcześniej kontrakt płytowy. Doszło do kłótni między producentami a muzykami formacji, wobec czego Holger Wobker opuścił jej szeregi, następnie w jego ślady poszli pozostali muzycy zespołu, który faktycznie rozpadł się. Prawa do nazwy Boytronic pozostały w posiadaniu wytwórni Metronome, która korzystając z ciągłej popularności formacji postanowiła skompletować jej zupełnie nowy skład oparty o wokalistę, Hayo Lewerentza (Hayo Panarinfo), oraz klawiszowca, Belę Lagondę (Alberto Hauss). W tym składzie, uzupełnionym o klawiszowca, Marka Wade, Boytronic przetrwał do 1995 roku, jednak zespół nie powtórzył już sukcesów na miarę laurów dwóch jego pierwszych albumów - The Working Model i The Continental.

Tracklista:

1 Hold On 7:02
2 Photographs 4:05
3 Wait - Stay 4:15
4 Obsession (Of The Heart) 3:35
5 Broken Heart 3:15
6 Tonight 5:19
7 Forever 4:48
8 Man In A Uniform 4:17
9 This Cloud 3:56
10 When The Feeling's Gone 4:28

Bonus Tracks - The Original Maxi-Singles:

11 Man In A Uniform (Continental Mix) 5:16
12 X-Rated Phone Calls (X-Mix) 4:30
13 Change Of Heart 3:35
14 Hold On (Deaf Dumb & Blind Mix 115 Bpm) 6:21
15 Late Night Satellite (Long Version) 7:40
16 Goodbye 3:47

Personel:

Composed By – Charlie Schöppner, Holger Wobker
Mandolin, Hurdy Gurdy – Wulff Raven (tracks: 10)
Producer, Composed By – Bobby Orlando (tracks: 8, 11)
Trombone – Udo Griem (tracks: 3)
Vocals – Bryllyant Berger, Klaus Dufke
Vocals, Composed By – Peter Sawatzki-Bär

Written by, © copyright December 2025 by Genesis GM.

This Is Telex - album kompilacyjny kultowej belgijskiej formacji synth popowej, Telex, wydany nakładem brytyjskiej wytwórni, Mute Records, 30 kwietnia 2021 roku. Wydawnictwo zawiera ułożone chronologicznie, zarówno autorskie kompozycje zespołu, jak i covery piosenek z repertuaru innych wykonawców, a także dwa niepublikowane dotąd covery. Całość zestawu zamyka się w okresie działalności formacji w latach 1978-2006.
   Album otwiera niepublikowany do tej pory cover utworu The Beat Goes On z repertuaru amerykańskiego duetycznego zespołu pop rockowego, Sonny & Cher (wydawnictwo In Case You're in Love, 1967), w aranżacji Telex zatytułowany jako The Beat Goes On/Off. Całość poprzedzona jest integralną introdukcją złożoną z trip hopowego tempa uderzenia twardego beatu podkładu rytmicznego automatycznej sekcji perkusyjnej z jednostajnym tempem uderzenia chłodnej, krótkiej, miękkiej, retrospektywnie i bardzo wysoko brzmiącej wstawki klawiszowej zamiast partii werbla, chłodnych, krótkich, wysoko, gładko i futurystyczno-retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii przecinaną chłodnymi, krótkimi, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi akordami klawiszowymi, dyskretnych, chłodnych, krótkich, miękkich i wysoko brzmiących wstawek klawiszowych, krótkiego, lekko zapętlonego, masywnego, wysoko, chropowato i archaicznie brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego oraz chłodnego i krótkiego przeciągnięcia klawiszowego o bardzo wysokim brzmieniu trąbki. W swojej zasadniczej części kompozycja utrzymuje trip hopowe tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, w podkładzie występują krótkie, miękkie i rozległe syntezatorowe akordy basowe układające się w luźną linię basu. Warstwę muzyczną tworzą krótkie, miękkie, rozległe, tubalnie i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące luźną i płytko zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące partie klawiszowe układające się w płytko zapętloną linię melodii, znane z introdukcji chłodne, krótkie, wysoko, gładko i futurystyczno-retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii przecinaną chłodnymi, krótkimi, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiącymi akordami klawiszowymi, chłodne, krótkie, miękkie, retrospektywnie i bardzo wysoko brzmiące wstawki klawiszowe okresowo i krótko zastępujące partię werbla automatu perkusyjnego, oraz dyskretna, tubalnie i archaicznie brzmiąca partia syntezatorowa przypominająca dźwięk brzęku transformatora wysokiego napięcia, okresowo wypełniająca tło. W tle słychać jest chłodne, krótkie i wysoko brzmiące partie klawiszowe tworzące wstawkowe i nieskładne arpeggio, dyskretne, chłodne, krótkie, rozległe, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcie klawiszowe, występujące parami chłodne, bardzo wysoko i gładko brzmiące wstawki klawiszowe oraz krótkie, wysoko, archaicznie i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. W drugiej połowie piosenki pojawiają się chłodne, krótkie i szerokie partie klawiszowe o wysokim i retrospektywnym brzmieniu, układające się w zapętloną linię melodii, warstwa muzyczna co jakiś czas poszerza się o chłodną przestrzeń, w tle występują przeciągnięte i świszczące syntezatorowe zaszumienia, zaś w końcowej fazie utworu następuje chłodne, wysoko i gładko brzmiące przeciągnięcie klawiszowe. Michel Moers wykonuje szorstką deklamację ocierającą się o formę rapu, przechodzi też w szorstko, ale łagodnie brzmiącą partię wokalną.
   Wydana na singlu w czerwcu 1979 roku kompozycja Moskow Diskow stała się pierwszym przebojem Telex, dzięki któremu formacja stała się rozpoznawalna. Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne i utanecznione tempo, wsparta jest dodatkową partią werbla automatu perkusyjnego utrzymującą dynamiczne i quasi-militarne tempo imitujące przejazd parowozu. Podkład wypełniają gęste basowe pulsy sekwencerowe wyraźnie inspirowane twórczością legendarnej niemieckiej formacji muzyki elektronicznej, Kraftwerk (piosenka The Robots, album The Man-Machine, 1978). Warstwa muzyczna złożona jest z chłodnej partii klawiszowej o brzmieniu typu piano układającej się w krótkie i dynamiczne arpeggia bądź luźną i płytko zapętloną linię melodii, chłodnej, krótkiej, masywnej, wysoko, chropowato i retrospektywnie brzmiącej partii klawiszowej przechodzącej w tak samo wysoko, chropowato i retrospektywnie brzmiące krótkie i masywne przeciągnięcie klawiszowe, co imituje dźwięk sygnału ostrzegawczego lokomotywy parowej, chłodnych, krótkich, szerokich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących zapętloną linię melodii, chłodnej solówki klawiszowej o wysokim, gładkim, retrospektywnym i fletowym brzmieniu tworzącej krótką i zapętloną linię melodii, oraz chłodnej, wysoko, gładko i futurystycznie brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w rozmytą linię melodii. Warstwę muzyczną wspierają chłodne, krótkie, wibrujące, wysoko i futurystycznie brzmiące wstawki syntezatorowe przechodzące w chłodne, krótkie, opadające do dołu, wysoko i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe. W strofach Michel Moers wykonuje deklamację w języku francuskim w wokalnym stylu frontmana Kraftwerk, Ralfa Hüttera, natomiast w refrenach wokalista śpiewa w języku angielskim, przetworzonym przez wokoder wysoko, chropowato i metalicznie brzmiącym głosem, tytułową frazę ,,Moskow-Diskow / Diskow-Moskow". Utwór stał się kamieniem węgielnym pod belgijską scenę synth popową i electro, którą tworzyły później tak wybitne zespoły, jak m.in. Front 242, The Neon Judgement, The Klinik, czy A Split-Second.
   Twist À Saint Tropez to wydany na singlu w sierpniu 1978 roku cover piosenki z repertuaru francuskiej formacji twist-rockowej, Les Chats sauvages (wydawnictwo Est-ce Que tu le Sais?, 1961). Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje standardowe, jednostajne i kołyszące tempo, podkład zawiera miękko kołyszący się basowy puls sekwencerowy. Warstwa muzyczna składa się z chłodnej przestrzeni, krótkich, twardych, tubalnie i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących równomierne arpeggio nieznacznie zapętlające się w stylistyce rock'n'rolla lat 50. i 60., chłodnej, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącej solówki klawiszowej układającej się w płytko zapętloną linię melodii, oraz chłodnych, krótkich, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie i bardzo płytkie zapętlenia bądź krótką, dynamiczną i płaską linię melodii, w którą układają się również chłodne, krótkie, wysoko, chropowato i organowo brzmiące partie klawiszowe. Warstwę muzyczną uzupełniają chłodne, wygięte do dołu, wysoko i matowo brzmiące wstawki klawiszowe bądź chłodne i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe. Michel Moers śpiewa w języku francuskim, niskim, ale łagodnym głosem. W drugiej połowie kompozycji wokalista wykonuje partię gwizdaną układającą się w linię melodii bliską linii wokalnej.
   Wydany na singlu w 1980 roku i pochodzący z albumu Neurovision (1980) numer Euro-Vision posiada jednostajne tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, równomierny basowy puls sekwencerowy w podkładzie, chłodną i wysoko brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą płytko zapętloną linię melodii, nisko brzmiącą partię klawiszową układającą się w płytko zapętloną linię melodii, chłodną, wysoko, gładko i wysmukle brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą płytko zapętloną linię melodii bądź dynamicznie zapętloną linię melodii przechodzącą w przeciągnięcie, chłodną, wysoko i organowo brzmiącą partię klawiszową układającą się w płytko zapętloną linię melodii bądź zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie, twarde i wysoko-tubalnie brzmiące partie klawiszowe tworzące dynamiczne i równomierne arpeggia, oraz chłodne, krótkie, miękkie, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe o organowym zabarwieniu dźwiękowym, układające się w zapętloną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną w refrenach. Michel Moers śpiewa w języku francuskim łagodnym barytonem. W refrenach wokalista wspomaga się wykonanym przez siebie chórkiem przetworzonego przez wokoder, wysoko, matowo i metalicznie brzmiącego głosu. Całość zamyka interlude złożone z chłodnego, wysoko, gładko i organowo brzmiącego przeciągnięcia klawiszowego, rozległej i nisko brzmiącej partii syntezatorowej wypełniającej tło, oraz chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko, gładko i wysmukle brzmiących partii klawiszowych tworzących zapętloną linię melodii przypominającą bądź parodiującą linię melodii pieśni Oda Do Radości, autorstwa niemieckiego XVIII-wiecznego poety, Friedricha Schillera.
   Dance to the Music to pochodzący z wydawnictwa Neurovision cover utworu z repertuaru amerykańskiego zespołu soulowego, Sly and the Family Stone (album Dance to the Music, 1968). Elektroniczna sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne tempo, podkład wypełniony jest równomiernym basowym pulsem sekwencerowym, okresowo również twardym i równomiernym basowym pulsem sekwencerowym. Warstwa muzyczna złożona jest z chłodnych, krótkich, wysoko i matowo brzmiących partii klawiszowych układających się w płytko zapętloną linię melodii, chłodnych, krótkich, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiących partii klawiszowych podążających za partią wokalną w refrenach, tworzącej rozmytą linię melodii tubalnie i chropowato brzmiącej solówki klawiszowej (chwilowo przyjmującej też wysokiego i chropowatego rejestru dźwiękowego) imitującej riff gitarowy, nisko, retrospektywnie i chropowato brzmiących pulsów sekwencerowych, chłodnej solówki klawiszowej o rozległym, wysokim, retrospektywnym i matowym brzmieniu układającej się w rozmytą linię melodii, występującej okresowo chłodnej przestrzeni o rozległym i smyczkowym brzmieniu, oraz chłodnej, masywnej i wysoko brzmiącej solówki klawiszowej tworzącej zapętloną i rozmytą linię melodii bądź krótką i dynamicznie zapętloną linię melodii. W tle słychać jest krótkie szumy syntezatorowe. W końcowej fazie numeru pojawia się chłodna, masywna, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w zapętloną linię melodii. W refrenach Michel Moers jednocześnie przetworzonym przez wokoder wysoko i metalicznie brzmiącym głosem oraz partią szeptaną wyśpiewuje frazę tytułową. Pozostała partia wokalna w wykonaniu wokalisty częściowo przetworzona jest przez wokoder, brzmiąc nisko i chropowato.
   Kompozycja Drama Drama pochodzi z wydawnictwa Sex (1981), gdzie teksty wszystkich piosenek skomponowali muzycy amerykańskiej formacji new wave Sparks, Russell Mael i Ron Mael. Całość poprzedza masywne, nisko i szorstko brzmiące przeciągnięcie syntezatorowe. Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne tempo, w podkładzie występują krótkie syntezatorowe akordy basowe tworzące luźną linię basu wspartą płytkimi zapętleniami sekcji gitary basowej bądź miękkimi, funkowymi zapętleniami sekcji gitary basowej, oraz krótkie i retrospektywnie brzmiące syntezatorowe akordy basowe układające się w dynamicznie i płytko zapętloną linię basu. Warstwa muzyczna tworzona jest przez chłodną, rozległą, wysoko i matowo brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą krótką i płytko zapętloną linię melodii, krótkie, wysoko-tubalnie i matowo brzmiące partie klawiszowe układające się w krótkie arpeggia, chłodną, lekko wibrującą, wysoko, gładko i futurystycznie brzmiącą partię klawiszową przypominającą dźwięk thereminu tworzącą krótką i silnie rozmytą linię melodii, oraz chłodne przeciągnięcia klawiszowe o rozległym, smyczkowo-przestrzennym i melancholijnym brzmieniu. W tle występują krótkie syki syntezatorowe, subtelne, przytłumione, krótkie, rozległe, wysoko i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie i zapętlone linie melodii, oraz krótkie partie klawiszowe o wysokim brzmieniu puzonu układające się w krótkie, wstawkowe zapętlenia. Michel Moers śpiewa barytonem, wokalista wykonuje również przyśpiewki, zaś w refrenach wspiera siebie w chórkach śpiewając falsetem. Całość zamyka interlude złożone z chłodnej, rozległej i melancholijnej przestrzeni, chłodnych, rozległych i wysoko brzmiących przeciągnięć klawiszowych, oraz dyskretnego, ale rozległego i atonalnie brzmiącego syntezatorowego drgania tła.
   Również z albumu Sex pochodzi utwór Exercise Is Good for You ze spowolnionym, standardowym i jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej w refrenach przyspieszającej do standardowego, jednostajnego i mechanicznego tempa, równomiernym sekwencerowym pulsem basowym w podkładzie, tubalnie i chropowato brzmiącą solówką klawiszową układającą się w krótką i zapętloną linię melodii, chłodnymi, miękkimi i wysoko brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, chłodną, wysoko, gładko i organowo brzmiącą partią klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii, subtelnymi, chłodnymi, bardzo krótkimi, twardymi i wysoko brzmiącymi akordami klawiszowymi tworzącymi luźną, stale i płytko zapętloną linię melodii, chłodnymi, zapętlonymi i wysoko brzmiącymi wstawkami klawiszowymi, występującą w fazach refrenowych chłodną przestrzenią, krótkimi, wysoko-tubalnie i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, oraz chłodną, wibrującą, wysoko, gładko, futurystycznie i wysmukle brzmiącą solówką klawiszową tworzącą zapętloną linię melodii wspartą chłodną, wysoko, organowo i lekko wysmukle brzmiącą partią klawiszową. Warstwę muzyczną uzupełniają krótkie, chropowato i atonalnie brzmiące wstawki syntezatorowe, wysoko-tubalnie, archaicznie i matowo brzmiące wstawki syntezatorowe oraz spontaniczne, przetworzone, miękkie i wysoko brzmiące uderzenia partii werbla automatu perkusyjnego. W drugiej połowie kompozycji tubalnie i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa tworzy rozmytą linię melodii, podczas której pojawiają się chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe układające się w luźną i zapętloną linię melodii. Michel Moers śpiewa new wave'owym barytonem okresowo wspomagając się śpiewanym falsetem chórkiem, wokalista wychodzi też na solo śpiewając przetworzonym przez wokoder wysoko brzmiącym głosem. Całość zamykają chłodne, krótkie, wibrujące, wysoko, gładko, futurystycznie i wysmukle brzmiące partie klawiszowe oraz chłodne, krótkie, wysoko, gładko, retrospektywnie i wysmukle brzmiące partie klawiszowe razem tworzące krótką i płaską linię melodii.
   Piosenka L'Amour Toujours pochodzi z wydawnictwa Wonderful World (1984). Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje utanecznione i jednostajne tempo, podkład wypełnia gęsty, twardy i lekko zapętlony basowy puls sekwencerowy. Warstwa muzyczna posiada chłodną, wysoko i przestrzennie-organowo brzmiącą partię klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii, chłodną przestrzeń, nisko i chropowato brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w krótką, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii, chłodną, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą zapętloną linię melodii pokrywającą się z linią wokalną, chłodną solówkę klawiszową o wysokim i gładkim brzmieniu trąbki układającą się w krótkie i dynamicznie zapętlone linie melodii, chłodne, krótkie, miękkie, lekko wibrujące, wysoko i futurystycznie brzmiące partie klawiszowe podążające za partią wokalną, chłodną partię klawiszową o wysokim, futurystyczno-retrospektywnym i komputerowym brzmieniu tworzącą krótkie, wstawkowe, płytko i dynamicznie zapętlone linie melodii, oraz chłodne, krótkie, unoszące się, wysoko, chropowato i futurystyczno-retrospektywnie brzmiące przeciągnięcia klawiszowe z krótkimi, zapętlonymi, wysoko, futurystycznie, chropowato i komputerowo brzmiącymi nakładkami klawiszowymi. W tle słychać jest dźwięki uderzeń z efektem echo-szumu oraz chropowato brzmiące efekty syntezatorowych zaszumień. W drugiej połowie utworu, bliżej jego środkowej fazy chłodna, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa układa się w zapętloną i bardziej rozbudowaną linię melodii, pojawiają się chłodne, krótkie i wysoko brzmiące przeciągnięcia i wstawki klawiszowe z metalicznie brzmiącym pogłosem, bliżej końcowej fazy kompozycji chłodne, krótkie, wysoko, matowo, retrospektywnie i komputerowo brzmiące partie klawiszowe tworzą jednorazową, krótką, zapętloną i wstawkową linię melodii. Michel Moers śpiewa lekko szorstkim, ale łagodnym głosem o erotycznym zabarwieniu. Strofy śpiewane są w języku angielskim, zaś refreny w języku francuskim. Główna partia wokalna dyskretnie podszyta jest przetworzoną przez wokoder, wysoko brzmiącą partią wokalną. Wokalista falsetem wykonuje również krótkie przyśpiewki typu ,,aaaah!"
   Radio-Radio to numer pochodzący z albumu Wonderful World. Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje trip hopowe tempo ze wsparciem zapętlającej się sekwencerowo-perkusyjnej pulsacji w stylu twórczości zespołu Kraftwerk, podkład zawiera równomierny, dynamiczny i lekko zapętlony basowy puls sekwencerowy. Warstwę muzyczną tworzą zimne, bardzo krótkie, bardzo wysoko i futurystycznie brzmiące partie klawiszowe układające się w krótkie, płytko zapętlone i wstawkowe linie melodii w stylu futurystycznej muzyki elektronicznej z lat 60., new wave'owe wejścia, krótkie zapętlenia bądź krótkie akordy gitarowe (te ostatnie tworzą nawet jednorazowo występujące, równomierne arpeggio), chłodna, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiąca solówka klawiszowa o fletowym zabarwieniu dźwiękowym tworząca krótką i zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie i smyczkowo-przestrzennie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótką i płytko zapętloną linię melodii, chłodne, krótkie, szerokie, wysoko, gładko, retrospektywnie i wysmukle brzmiące partie klawiszowe układające się w krótkie i płytko zapętlone linie melodii, oraz chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe tworzące krótką, zapętloną i dalekowschodnio zabarwioną linię melodii. Warstwę muzyczną uzupełniają krótkie, wysoko, archaicznie i matowo brzmiące przeciągnięcia klawiszowe, następujące po sobie subtelne, chłodne, krótkie i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe, syntezatorowe efekty zaszumień, wsamplowane, męsko lub obojniaczo brzmiące komunikaty w języku angielskim i francuskim, krótkie, wysoko i gładko brzmiące zapętlenia klawiszowe, oraz opadające do dołu lub unoszące się ku górze chłodne, krótkie, retrospektywnie i wysoko brzmiące wstawki klawiszowe. Frazę tytułową Michel Moers śpiewa przetworzonym przez wokoder nisko i warkotliwie brzmiącym głosem. Pozostałe partie wokalne wokalista wykonuje jednocześnie tradycyjnym, nisko brzmiącym głosem (subtelnie) oraz częściowo przetworzonym przez wokoder, nisko i matowo brzmiącym głosem.
   Kompozycja Rendez-Vous Dans L'Espace pochodzi z wydawnictwa Looney Tunes (1988). Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne tempo, w podkładzie występują, krótkie i miękkie syntezatorowe akordy basowe tworzące płytko zapętloną linię basu. Warstwa muzyczna złożona jest z nisko brzmiącej partii syntezatorowej wypełniającej tło, nisko i szorstko brzmiących przeciągnięć syntezatorowych z lekkim efektem fretless, chłodnych, krótkich, twardych, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych układających się w stale zapętloną, arpeggiową linię melodii, chłodnych, opadających do dołu, wysoko i gładko brzmiących wstawek klawiszowych, tworzącej przeciągnięcia bądź układającej się w zapętloną i rozmytą linię melodii chłodnej, rozległej, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiącej solówki klawiszowej z wysoko, lekko wysmukle i chropowato brzmiącymi nakładkami klawiszowymi, chłodnych, krótkich, miękkich, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych tworzących krótkie zapętlenia, chłodnych, krótkich, szerokich, drżących, wysoko, retrospektywnie i komputerowo brzmiących partii klawiszowych o dźwięku rodem z gierek komputerowych na Commodore 64 i Atari układających się w płytko zapętloną linię melodii, chłodnych, krótkich, wysoko i gładko brzmiących partii klawiszowych tworzących płytko zapętloną linię melodii, chłodnych, krótkich, wysoko, gładko i wokalicznie (obojniaczo) brzmiących partii klawiszowych (okresowo nieco obniżających swój rejestr dźwiękowy) układających się w płytko zapętloną linię melodii, oraz chłodnych, bardzo krótkich i wysoko brzmiących partii klawiszowych tworzących bardzo krótkie, wstawkowe arpeggio. W tle słychać jest wsamplowane, wsteczne, przetworzone przez wokoder, nisko i chropowato brzmiące odliczanie oraz komunikaty w języku angielskim. W drugiej połowie piosenki, bliżej jej środkowej fazy pojawia się chłodna, lekko wibrująca, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w rozmytą linię melodii, zaś bliżej jej końcowej fazy warstwa muzyczna poszerza się o chłodną, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiącą solówkę klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii bliską linii wokalnej w refrenach, w tle występuje też chłodna, krótka, twarda, wysoko i futurystyczno-retrospektywnie brzmiąca wibracja syntezatorowa. W refrenach gościnnie w języku francuskim śpiewają amerykańska wokalistka bluesowa, B. J. Scott, oraz holenderska piosenkarka soulowa, Julya Lo'ko. Michel Moers w strofach wykonuje deklamację w języku angielskim, wypowiada również krótkie frazy w języku francuskim. B. J. Scott dodatkowo wykonuje wokalizy.
   Również z albumu Looney Tunes pochodzi utwór Beautiful Li(f)e z jednostajnym tempem automatycznej sekcji perkusyjnej wspartej elektroniczną partią bongosów utrzymującą płytko zapętloną i dynamiczną rytmikę, subtelnymi, miękkimi i gęstymi sekwencerowymi pulsami basowymi wspartymi krótkimi, nisko i szorstko brzmiącymi syntezatorowymi przeciągnięciami basowymi oraz krótkimi i miękkimi akordami sekcji gitary basowej w podkładzie, krótkimi zagrywkami latynoskiej partii gitarowej, krótkimi, wysokimi, wysoko, chropowato i gwiżdżąco brzmiącymi zapętleniami klawiszowymi, latynoskimi partiami gitarowymi tworzącymi krótką, dynamicznie i płytko zapętloną linię melodii, chłodnymi, krótkimi, wysoko i retrospektywnie brzmiącymi partiami klawiszowymi układającymi się w zapętloną i chwytliwą linię melodii o dalekowschodnim zabarwieniu, subtelnymi, chłodnymi i organowo brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi, chłodną, lekko wibrującą, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącą solówką klawiszową tworzącą rozmytą linię melodii, klawiszowymi zapętleniami o wysokim brzmieniu trąbki, wysoko brzmiącą partią trąbki tworzącą krótką i dynamicznie zapętloną linię melodii, oraz latynoskimi partiami gitarowymi układającymi się w latynoską, płytko i dynamicznie zapętloną linię melodii finalizowaną krótkim i równomiernym arpeggiem tworzonym przez chłodne, krótkie, wysoko i matowo brzmiące partie klawiszowe. W tle słychać jest twarde szmery syntezatorowe, wsamplowane, krótkie, damsko i męsko brzmiące wypowiadane sentencje w językach hiszpańskim, francuskim i angielskim, wiosenne śpiewy ptaków, wijące się przeciągnięcie klawiszowe o wysokim i gładkim brzmieniu przypominającym dźwięk piszczałki z trzciny, wsamplowane krótkie i tłumne okrzyki, oraz wsamplowane damsko brzmiące śmiechy. Warstwa tekstowo-wokalna jest niezwykle minimalistyczna. Michel Moers nisko i szorstko brzmiącym głosem wypowiada tytułową frazę, a także nisko, ale łagodnie brzmiącym głosem wykonuje krótkie przyśpiewki ,,a-ha". Julya Lo'ko łagodnym głosem śpiewa tytułową frazę oraz wykonuje wokalizy.
   The Number One Song in Heaven to pochodzący z wydawnictwa How Do You Dance? (2006) cover piosenki z repertuaru formacji Sparks (album Nº 1 in Heaven, 1979). Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje jednostajne i utanecznione tempo, podkład wypełniony jest podwójną sekcją basu złożoną z równomiernego i dynamicznego basowego pulsu sekwencerowego oraz równomiernego, dynamicznego i twardego basowego pulsu sekwencerowego. Warstwa muzyczna składa się z chłodnej, masywnej i wysoko brzmiącej partii klawiszowej układającej się w rozmytą linię melodii, chłodnej, wysoko, gładko i retrospektywnie brzmiącej partii klawiszowej tworzącej silnie rozmytą linię melodii, układających się w rozmytą i arpeggiową linię melodii krótkich, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiących partii klawiszowych przyjmujących też chłodnego i wysokiego rejestru dźwiękowego, chłodnych, krótkich, wysoko i retrospektywnie brzmiących partii klawiszowych podążających za partią wokalną bądź wychodzących na solo i tworzących swobodną i zapętloną linię melodii lub linię melodii pokrywającą się z linią wokalną, wibrujących, wysoko-tubalnie brzmiących wstawek klawiszowych, oraz chłodnych, smyczkowo-przestrzennie brzmiących partii klawiszowych układających się w rozmytą linię melodii. Warstwę muzyczną uzupełniają wijące się, wysmukle i piszcząco brzmiące efekty syntezatorowe, czy serie krótkich i miękkich tweetów syntezatorowych. W drugiej połowie kompozycji w podkładzie następuje trzeci, równomierny, dynamiczny i chropowato brzmiący basowy puls sekwencerowy, dalej w warstwie muzycznej pojawiają się subtelne, chłodne, szerokie, wysoko i matowo brzmiące wstawki klawiszowe. W początkowej fazie utworu występuje odtwarzana wstecznie rozwlekła deklamacja w wykonaniu Michela Moersa. W zasadniczej części piosenki wokalista śpiewa nisko i szorstko, ale kojąco brzmiącą barwą głosu, zaś w jej końcowej fazie partia wokalna w wykonaniu Michela Moersa poddana została efektowi zwielokrotnionego echa.
   Pochodzący z wydawnictwa How Do You Dance? numer La Bamba to przeróbka tradycyjnej meksykańskiej pieśni ludowej, najbardziej znanej z wykonania amerykańskiego piosenkarza rockowego meksykańsko-hiszpańskiego pochodzenia, Ritchie'ego Valensa, z 1958 roku. W interpretacji Telex kompozycja zawiera standardowe, jednostajne i spowolnione tempo automatycznej sekcji perkusyjnej, oraz równomierny i retrospektywnie brzmiący basowy puls sekwencerowy w podkładzie. W tradycyjne linie melodii układają się krótkie, miękkie, masywne, wysoko-tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe, poddane efektowi zwielokrotnionego echa chłodne, krótkie, wysoko, retrospektywnie i matowo brzmiące partie klawiszowe, chłodne, krótkie, wysoko i retrospektywnie brzmiące partie klawiszowe o fletowym zabarwieniu dźwiękowym, chłodne, krótkie, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiące partie klawiszowe tworzące też równomierne arpeggia, oraz chłodna, wysoko i retrospektywnie brzmiąca solówka klawiszowa. W warstwie muzycznej występują też krótkie, miękkie, tubalnie, retrospektywnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące krótkie i równomierne arpeggia, oraz chłodna, wysoko, retrospektywnie i gładko brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w krótką i płytko zapętloną linię melodii, niekiedy przechodzącą w wibrujące przeciągnięcie. Śpiewana w języku hiszpańskim, częściowo przetworzona partia wokalna w wykonaniu Michela Moersa brzmi niczym przepuszczona przez krótkofalówkę.
   Album zamyka niepublikowany wcześniej cover utworu Dear Prudence z repertuaru legendarnego brytyjskiego zespołu rockowego, The Beatles (wydawnictwo The Beatles, 1968). Automatyczna sekcja perkusyjna utrzymuje spowolnione, standardowe i jednostajne tempo, w podkładzie występują krótkie, miękkie, pojedyncze bądź dublujące się syntezatorowe akordy basowe tworzące luźną linię basu. Warstwa muzyczna tworzona jest przez wysoko-tubalnie i chropowato brzmiącą solówkę klawiszową układającą się w prostą i zapętloną linię melodii przecinaną krótkim, wysoko-tubalnie i chropowato brzmiącym akordem klawiszowym, oraz chłodne, krótkie, twarde, wysoko, retrospektywnie i chropowato brzmiące partie klawiszowe tworzące równomierne arpeggio w tle. W drugiej połowie piosenki pojawia się chłodna, wysoko, retrospektywnie i lekko wysmukle brzmiąca solówka klawiszowa układająca się w rozmytą linię melodii początkowo wspartą subtelnymi, nisko brzmiącymi przeciągnięciami klawiszowymi. Partia wokalna w wykonaniu Michela Moersa jest łagodna i nostalgiczna; wokalista wspomaga się przetworzonym przez wokoder wysoko, metalicznie i szorstko brzmiącym chórkiem.
   Album This Is Telex, biorąc pod uwagę fakt trudnej dostępności wydawnictw studyjnych Telex, jest dla fanów formacji cennym zbiorem największych jej dokonań, stanowiąc również idealne podsumowanie twórczości zespołu, rozwiązanego po śmierci w sierpniu 2008 roku jego klawiszowca, Marca Moulina, któremu album w całości został dedykowany przez muzyków Telex.

Tracklista:

The Beat Goes On/Off 3:37
Moskow Diskow 3:18
Twist A Saint-Tropez 3:26
Euro-Vision 2:44
Dance To The Music 3:34
Drama Drama 4:00
Exercise Is Good For You 3:55
L'Amour Toujours 3:32
Radio-Radio 4:05
Rendez-Vous Dans L'Espace 4:16
Beautiful Li(f)e 3:24
The Number One Song In Heaven 6:27
La Bamba 3:22
Dear Prudence 4:02

Personel (skład podstawowy):

Dan Lacksman — keyboards, synthesizer
Michel Moers — vocals
Marc Moulin — keyboards, synthesizer

Written by, © copyright December 2025 by Genesis GM.