Archiwum styczeń 2023, strona 2


A-ha - Lifelines, 2002;
29 stycznia 2023, 01:45

Lifelines - siódmy album studyjny norweskiej formacji A-ha, nagrywany między czerwcem 2001 a styczniem 2002 roku, wydany został 24 kwietnia 2002 roku. Za produkcję albumu odpowiedzialni byli Ian Caple, Martin Landquist, Clive Langer, Alan Winstanley oraz Stephen Hague doskonale znany ze współpracy m.in. z New Order, Pet Shop Boys czy Blur.
   Początek dekady lat 2000. przyniósł ze sobą powrót mody na zespoły muzyczne i brzmienia lat z 80. Nastąpiły udane powroty takich wykonawców, jak Depeche Mode, New Order, Pet Shop Boys, The Cure, Kraftwerk, The Human League, Simple Minds i oczywiście A-ha.
   W odróżnieniu od wymienionych brytyjskich gigantów spod znakui synth pop / new wave A-ha nie wrócili brzmieniem do swoich korzeni z lat 80., wręcz przeciwnie, album Lifelines jest kontynuacją założeń z poprzedniego wydawnictwa studyjnego formacji, Minor Earth Major Sky (2000), toteż dominują tu nastrojowe ballady, dosyć charakterystyczne dla tria z Norwegii, okraszone delikatnym i anielskim wokalem Mortena Harketta, z czego najlepsze z całą pewnością są Time and Again, A Little Bit, Turn the Lights Down oraz tytułowy Lifelines. Chyba warto jeszcze nadmienić gościnny udział wokalistki formacji Bel Canto, Anneli Marian Drecker, w utworze Turn The Lights Down.
   Inną charakterystyczną cechą albumu jest wyraźne kroczenie w kierunku britpopu (często łączonego z trip-hopową rytmiką i elektroniczną oprawą) oraz nowoczesnej muzyki klubowej. Nie brakuje tu dynamicznych numerów, jak You Wanted More, Did Anyone Approach You? Afternoon High i Oranges on Appletrees.
   Kompozycje There's a Reason for It, Less Than Pure i Dragonfly z kolei wyróżniają się britpopowym klimatem mocno podchodzącym pod styl Coldplay.
   Jedynymi nawiązaniami brzmieniowymi do lat 80. są mocno utaneczniony, synth popowy numer w stylu retro, Cannot Hide, oraz przepiękna syntezatorowa ballada, Forever Not Yours, którą charakteryzuje również genialny teledysk w reżyserii Haralda Zwarta nakręcony na Kubie.
   Całość albumu to udane połączenie zarówno melancholii, jak i dobrego nastroju. Album Lifelines przyniósł A-ha ogromny sukces komercyjny, również wszystkie pochodzące z niego single - Forever Not Yours, Lifelines oraz Did Anyone Approach You? - usadowiły się wysoko na światowych listach przebojów. Singiel Forever Not Yours, który ukazał się 2 kwietnia 2002 roku, dotarł m.in. do 2. miejsca w Czechach, 18. miejsca w Niemczech, 175. miejsca na brytyjskiej UK Singles, zaś w rodzinnej Norwegii singiel był hitem numer 1. Singiel Lifelines, którego premiera miała miejsce 8 lipca 2002 roku, uplasował się na 32. miejscu w Niemczech, 78. miejscu UK Singles, zaś w Norwegii dotarł do 18. miejsca. 32. miejsce w Niemczech z kolei osiągnął trzeci z singli albumu, Did Anyone Approach You?, który ukazał się 30 września 2002 roku. Sam album Lifelines był numerem jeden na listach przebojów w Norwegii i Niemczech, zajął również 4. miejsce zestawienia European Albums, ponadto dotarł m.in. do 6. miejsca w Szwajcarii, 8. miejsca w Polsce, 9. miejsca w Danii, 30. miejsca we Francji oraz 67. miejsca na UK Albums. Tym samym A-ha osiągnęło szczyt popularności na miarę ówczesnych sukcesów Depeche Mode lub New Order, co przełożyło się także na entuzjastyczne przyjęcie zespołu podczas światowej trasy koncertowej promującej album.
 
Tracklista:
 
Lifelines – 4:17
You Wanted More – 3:39
Forever Not Yours – 4:06
There's A Reason For It – 4:21
Time And Again – 5:03
Did Anyone Approach You? – 4:10
Afternoon High – 4:30
Oranges On Appletrees – 4:16
A Little Bit – 4:10
Less Than Pure – 4:13
Turn The Lights Down – 4:14
Cannot Hide – 3:19
White Canvas – 3:27
Dragonfly – 3:19
Solace – 4:20
 
Personel (skład podstawowy):
 
Morten Harket - vocals
Magne Furuholmen - keyboards
Paul Waaktaar-Savoy - guitar
 
Written by, © copyright March 2013 by Genesis GM.
Pet Shop Boys - Please, 1986;
29 stycznia 2023, 01:43

Please - debiutancki album brytyjskiej formacji synth popowej, Pet Shop Boys, tworzonej przez wokalistę Neila Tennanta (byłego dziennikarza muzycznego) i klawiszowca Chrisa Lowe'a, których w 1981 roku do założenia zespołu muzycznego pociągnęła wspólna pasja do synth popu. Pierwszym symptomem przyszłej popularności Pet Shop Boys był wydany 28 października 1985 roku singiel West End Girls (pierwszy raz wydany już 9 kwietnia 1984 roku), numer wszedł potem w skład setlisty debiutanckiego albumu formacji, Please, zaś jako singiel osiągnął pozycję numer jeden w USA na US Cash Box Top 100 Singles, US Dance Club Songs (Billboard), US Billboard Hot 100, UK Singles w Wlk. Brytanii oraz w Nowej Zelandii, Kanadzie i w krajach skandynawskich.. W RFN, gdzie synth pop zawsze cieszył się popularnością, singiel uplasował się na 2. miejscu. Ogólnie na całym świecie i na wszystkich - poza Antarktydą - kontynentach West End Girls szturmował czołówki list przebojów.
   Chociaż Pet Shop Boys powstał w 1981 roku w czasie największej eksplozji popularności synth popu, na swój płytowy debiut czekać musiał aż pięć lat, w czasie kiedy synth pop wyraźnie wyhamowywał i tracił na znaczeniu, jednak ów debiut, za sprawą singla West End Girls, był prawdziwym wejściem smoka.
   Druga połowa lat 80. nota bene była dość trudnym okresem dla wykonawców spod znaku synth popu, kiedy na popularności zyskali artyści z kręgu amerykańskich glam rockowych bardów z gitarą oraz zespoły prezentujące styl zwany pudel metalem. W tej sytuacji nieliczni wykonawcy z kręgu synth popu potrafili jednak oprzeć się kryzysowi, przede wszystkim zaliczyć można do nich Depeche Mode, Yello i New Order, którzy nie rezygnując z elektronicznego instrumentarium, sięgnęli po bardziej ambitne formy przekazu muzycznego, zaś formacje The Human League i Cabaret Voltaire odniosły w tym okresie względnie umiarkowany sukces. Hegemoni synth popu, jak Kraftwerk, ponieśli z kolei komercyjną porażkę niezwykle udanym przecież albumem Electric Cafe, zaś OMD, mimo szczytu popularności, podzieliły wewnętrzne konflikty, co spowodowało praktyczny rozpad zespołu. Jeszcze inną drogą poszły zespoły Eurythmics i Simple Minds, które chcąc przetrwać na rynku muzycznym zamieniły syntezatory i synth pop na gitary i gitarowy pop, któremu bliżej już było do glam rocka.
   W tej trudnej dla syntezatorowych zespołów sytuacji trzeba było zaprezentować coś zupełnie nowego, pozostając przy syntezatorach, nie powtarzając jednak bez potrzeby schematów prezentowanych przez New Order i Depeche Mode.
   Muzycy Pet Shop Boys swój debiutancki album, Please, nagrywali między sierpniem 1985, listopadem 1985 i styczniem 1986 roku w londyńskim studiu Advision. Premiera albumu miała miejsce 24 marca 1986 roku., zaś za jego brzmienie odpowiadał amerykański producent, Stephen Hague, mający już na koncie sukcesy z Malcolmem McLarenem i OMD. Zresztą Stephen Hague będzie jeszcze niejednokrotnie producentem kliku następnych albumów Pet Shop Boys.
   Na swoim albumowym debiucie Pet Shop Boys proponuje styl synth pop dość prosty i bezpretensjonalny, zresztą twórczość formacji będzie charakteryzowała się w następnych latach takimi właśnie cechami. Album pozbawiony jest charakterystycznego dla synth popu pierwszej połowy lat 80. futurystycznego i romantycznego brzmienia, niewiele jest też new wave'owych naleciałości. Album oferuje za to mocno melancholijny nastrój zarówno w dynamicznych numerach, jak Opportunities (Let's Make Lots of Money), Tonight Is Forever, I Want a Lover, czy też w kompozycjach wolniejszych, jak Love Comes Quickly, Violence. Ten nowy prosty w przekazie, pozbawiony romantyzmu, za to z dużą dozą melancholii synth pop okazał się przysłowiowym strzałem w dziesiątkę. Album okazał się komercyjnym hitem z czterema singlowymi przebojami Top 20 brytyjskiej listy przebojów: West End Girls, Opportunities (Let's Make Lots of Money), Love Comes Quickly i Suburbia. Zresztą także i pozostałe numery albumu spokojnie byłyby przebojami, gdyby wydano je na singlach.
   Ciekawostką jest króciutki, półminutowy reprise umieszczony w samym środku albumu, Opportunities, zaś zwieńczeniem melancholijnego nastroju wydawnictwa jest soulowa piosenka, Later Tonight, zagrana przy akompaniamencie fortepianu. Jest to chyba najpiękniejsza ballada nagrana przez Pet Shop Boys w całej twórczości formacji.
   Odskocznią od melancholijnego klimatu albumu jest jego ostatni numer - Why Don't We Live Together? - zupełnie odmienny od reszty piosenek, pogodny, nawiązujący nieco do wspomnianego futurystycznego brzmienia synth popu pierwszej połowy lat 80., ale przede wszystkim jest to wyraźna próba przeniesienia na grunt brytyjski brzmienia italo disco, które stało się niezwykle popularne w drugiej połowie lat 80. wypierając klasyczny synth pop.
   Warto jeszcze wspomnieć o singlach pochodzących z Please. Pozycje na listach przebojów singla West End Girls omawiane były kilka akapitów wyżej, co się tyczy struktury muzycznej, numer osadzony jest w klimacie melancholijnego synth popu, sekcje wokalne oparte są o partie rapowane w strofie i tradycyjny śpiew o przebojowej linii wokalnej w refrenie. West End Girls jest do dziś uważana za najpopularniejszą piosenkę o Londynie. Singiel Love Comes Quickly ukazał się 24 lutego 1986 roku i był bezpośrednią zapowiedzią albumu Please. Utwór, mimo iż ma charakterystykę ballady, wyróżnia się gęstym podkładem sekwencerowego pulsu i chłodnymi solówkami klawiszy. Wokal Neila Tennanta wznosi się w refrenie do formy wysokiego falsetu. Singiel notowany był na 19. miejscu brytyjskiej UK Singles, 17. miejscu w RFN oraz 62. miejscu na US Billboard Hot 100. W pozostałych zestawieniach Billboardu singiel dotarł do 10. miejsca list Dance Club Songs oraz Dance Singles Sales. Singiel Opportunities (Let's Make Lots of Money) ukazał się 19 maja 1986 roku (w pierwszej wersji ukazał się 1 lipca 1985 roku), docierając do 11. miejsca UK Singles, 25. miejsca w RFN i 10. miejsca na Billboard Hot 100. W pozostałych zestawieniach Billboardu singiel plasował się na 3. miejscu Dance Club Songs oraz 16. miejscu Dance Singles Sales. Piosenka Opportunities (Let's Make Lots of Money prezentuje charakter dynamicznego synth popu z chłodną i melancholijną przestrzenią oraz wyraźnie antyglobalistyczną warstwą liryczną. Singiel Suburbia ukazał się 22 września 1986 roku i dotarł do 8. miejsca UK Singles, 2. miejsca w RFN, gorsze notowania notował w zestawieniach list Billboardu, docierając do 70. miejsca US Billboard Hot 100, 46. miejsca Dance Club Songs oraz 37. miejsca Dance Singles Sales. Numer Suburbia w wersji albumowej charakteryzuje się brakiem przestrzeni, dość prostym uderzeniem automatu perkusyjnego, suchym i hipnotyzującym pulsem sekwencera oraz podwójną, niezwykle chwytliwą solówką klawiszy - chłodną i wydłużoną oraz w stylu fortepianowym.
Please przyniósł Pet Shop Boys ogromny sukces komercyjny stając się jednym z najważniejszych muzycznych debiutów. Album dotarł m.in. do 3. miejsca brytyjskiej listy UK Albums, 7. miejsca na US Billboard, 8. miejsca w Hiszpanii, 18. miejsca listy European Albums, 21. miejsca we Włoszech czy 38. miejsca w Niemczech.
   Album Please nie tylko utorował drogę Pet Shop Boys do wielkiej międzynarodowej kariery, ale okazał też ostatnim tego typu debiutem w świecie synth popu, zaś Pet Shop Boys zyskał miano najpopularniejszego duetu typu ,,wokalista-klawiszowiec" na świecie. Formacja stała się muzycznym symbolem lat 80. i 90.
   Od 1986 roku świat muzyki nie doczekał się jak dotąd równie spektakularnego debiutu zespołu z kręgu synth popu, choć zdarzały się jeszcze całkiem udane synth popowe debiuty, jak wydany przez zespół Sigue Sigue Sputnik w tym samym co Please, 1986 roku, album Flaunt It czy wydany w 1988 roku debiutancki album niemieckiej formacji Camouflage, Voices & Images, jednak kariery tych zespołów nie potoczyły się w tak spektakularny sposób jak w przypadku Pet Shop Boys.
   Pytanie nasuwa się samo - czy świat muzyki doświadczy jeszcze równie spektakularnego debiutu zespołu syntezatorowego, który będzie zarazem początkiem jego wielkiej kariery. Świat muzyki czeka na taki debiut już 27 lat.
 
Tracklista:
 
1. "Two Divided by Zero" 3:34
2. "West End Girls" 4:45
3. "Opportunities (Let's Make Lots of Money)" 3:43
4. "Love Comes Quickly" 4:19
5. "Suburbia" 5:50
6. "Opportunities" (reprise) 0:33
7. "Tonight Is Forever" 4:31
8. "Violence" 4:27
9. "I Want a Lover" 4:50
10. "Later Tonight" 2:46
11. "Why Don't We Live Together?" 4:44
 
Personel:
 
Chris Lowe – synthesizer, keyboards, vocals
Neil Tennant – vocals
Muzycy dodatkowi:
Andy Mackay – saxophone (track 4)
Helena Springs – additional vocals (tracks 2, 8 )
 
Written by, © copyright February 2013 by Genesis GM.
Psychic TV - Live in Astoria, 1988;
29 stycznia 2023, 01:40

Live in Astoria - kolejny przedstawiciel serii 23 albumów koncertowych art rockowej formacji, Psychic TV, wydanych w limitowanych edycjach 1000 sztuk w surowych nieprzetwarzanych cyfrowo wersjach, zaś sama akcja wydawnicza wymierzona była głównie przeciw bootlegerom.
   Album jest zapisem (w zaskakująco dobrej jakości) koncertu w Toronto w klubie Astoria w 1988 roku, który rozpoczyna dość współcześnie brzmiący house'wy numer, Greedy Beat, uzupełniony o narracje Genesisa P- Orridge'a. Jak to zwykle bywa w przypadku Psychic TV, zespół prezentuje dosyć szeroki wachlarz gatunków muzycznych, czego doświadczyć można już w następnym utworze, instrumentalnym Beltane, będącym połączeniem rytmów folkowych z hard rockiem, punk rockiem i new-wave. Charakterystyczny post punkowy klimat w duchu Joy Division ujawnia za to następny numer, Busy Body... z niesamowicie zawodzącym w warstwie wokalnej Genesisem P- Orridge'em. W post punkowych, ale w znacznie ostrzejszych klimatach prezentuje się kompozycja Twisted z ostrym wokalem. Środkowa część koncertu (utwory Lifeline i Voodoo Acid) ma charakter bardziej psychodeliczny i eksperymentalny, co jest nie jakoby nawiązaniem do twórczości zespołu Throbbing Gristle. Wspomniany oszczędny w tekście Lifeline, to dwuwątkowy utwór w klimacie łagodnej, wręcz ambientowej elektroniki z silnym uderzeniem hardrockowej perkusji i mrocznymi szumami samplera. Drugi z wymienionych numerów, Voodoo Acid, to ponad 13-minutowa psychodela, zresztą pierwsze siedem minut utworu to bezkształtne wycie gitary, kakofonia industrialnych hałasów samplera i wrzasków Genesisa P- Orridge'a. Druga część utworu to już konkretna pogańska msza z w pełni jednak przemyślaną muzyką, która w pewnym momencie śmiało nawiązuje do utworu Throbbing Gristle, Hamburger Lady.
   Trzy ostatnie kompozycje to już powrót do czysto piosenkowej formy. Depraved Corrupted jest utanecznionym numerem w post punkowym duchu z nutką soulu lat 70. Album finalizują sztandarowe piosenki Psychic TV, L.A. Angel w hołdzie Jimowi Morrisonowi oraz poświęcona reżyserowi, Romanowi Polańskiemu, Roman Palladium w ostrej punkrockowej oprawie.
   Występ udokumentowany na albumie Live In Astoria doskonale uświadamia o ogromnym eklektyzmie muzycznym Psychic TV w drugiej połowie lat 80.
 
Tracklista:
 
1 Greedy Beat 5:06
2 Beltane 4:01
3 Busy Body... 5:50
4 Twisted 8:03
5 Lifeline 8:21
6 Voodoo Acid 13:08
7 Depraved Corrupted 4:34
8 L.A. Angel 4:57
9 Roman Palladium 4:14
 
Personel:
 
Bass – Dave Martin
Drums – Matthew Best
Keyboards – Denial Black
Lead Guitar, Acoustic Guitar, Vocals – Eden Topi
Tape, Bass Drum [Military] – Zoskia
Vocals, Drums [Tribal], Guitar [Noise] – Genesis P-Orridge
Written-By – Alex Fergusson (tracks: 4, 7 to 9), G. P-Orridge
 
Written by, © copyright February 2013 by Genesis GM.
White Noise V - Sound Mind, 2000;
29 stycznia 2023, 01:37

Sound Mind - to dopiero piąty album studyjny, nagrywany w legendarnym studiu Kaleidophon Studios, wydany w 2000 roku przez brytyjską formację, White Noise, działającą wtedy już ponad 30 lat, będącą brytyjskim pionierem rocka elektronicznego. Od samego początku istnienia zespołu, tj. od 1968 roku, frontmanem i jedynym stałym członkiem White Noise jest amerykański kontrabasista i inżynier w dziedzinie elektroniki, David Vorhause.
   Sound Mind, w którego nagraniu wziął udział również Mark Jenkins (klawisze, inżynier dźwięku) zawiera siedemnaście instrumentalnych miniatur w stylistyce od psychodelii, przez dark ambient, aż po minimal i house. Nie brakuje tu też nawiązań do legendarnego debiutanckiego albumu formacji, An Electric Storm z 1969 roku, co słychać jest już na samym początku albumu Sound Mind w jednominutowym numerze, Boarding, otwierającym wydawnictwo. Kompozycja zręcznie przechodzi w następny numer, Punching The Core, początkowo wypełniony dźwiękami przypominającymi klimaty z albumu An Electric Storm, by przejść w stylistykę house'u przełomu lat 80. i 90. Nawiązań do debiutu White Noise z końca lat 60. jest więcej. Utwór Dark Matter niemal w całości do złudzenia przypomina eksperymenty z An Electric Storm, podobnie zresztą jak kompozycje Time Warp i Periodicity. Z kolei numery Telephonus Interruptus, X7 i Twister dość mocno przypominają dokonania Kraftwerk.
   Ciekawie prezentują się trzy utwory utrzymane w stylistyce kosmicznej psychodelicznej elektroniki lat 70. - The Rainbow, Rainbow Return oraz Jupiter's Rainbow.
   Do najciekawszych kompozycji w stylistyce house-electro należą Cuckoophonics, Scherzoid, Rhythmosphere oraz zamykający album najdłuższy, bo 7-minutowy utwór I Need Space.
   Album Sound Mind jest jak najbardziej godny miana legendy brytyjskiego rocka elektronicznego. Cały materiał to godzinna dawka transujących dźwięków umysłu.
 
Tracklista:
 
1 Boarding 0:59
2 Punching The Core 4:07
3 Dark Matter 3:29
4 The Howling 5:04
5 The Rainbow 2:33
6 Telephonus Interruptus 1:45
7 Rainbow Return 0:54
8 The Jungular 1:03
9 Time Warp 2:34
10 Cuckoophonics 2:35
11 Jupiter's Rainbow 2:08
12 Periodicity 3:28
13 Scherzoid 5:45
14 X7 6:37
15 Twister 5:06
16 Rhythmosphere 5:33
17 I Need Space 6:24
 
Personel:
 
David Vorhaus - synthesizers, engineering
Mark Jenkins - synthesizers, engineering
 
Written by, © copyright January 2013 by Genesis GM.
Psychic TV - Live In Glasgow Plus, 1986;
29 stycznia 2023, 01:35

Live in Glasgow Plus - jeden z 23 oryginalnie wydanych w limitowanych nakładach 1000 sztuk albumów koncertowych art rockowej formacji, Psychic TV - była to akcja wymierzona głównie przeciw bootlegerom. Sam koncert miał miejsce 18 lutego 1986 roku w ROOFTOP Club w szkockim Glasgow. Zapis jest dość charakterystyczny dla bootlegów, surowy pozbawiony masteringu (słychać niekiedy ubytki z zapisie taśmy). Gościnnie w występie udział wzięli m.in. Monte Cazazza i Dave Ball (frontman Soft Cell).
   Tym razem Genesis P- Orridge i spółka serwują muzykę dosyć mocno hardcore'ową, poczynając od hard rocka, blues-rocka, aż po punk rock. Charakterystyczna w większości zaprezentowanych utworów jest funkowa sekcja perkusyjna.
   Już pierwszy utwór - Ov Power - to miażdżąca dawka ostrego i hałaśliwego blues-rocka z jazgotliwym riffem gitary i do tego jeszcze niesamowicie wrzeszczącym Genesisem P- Orridge'em, chociaż całość kompozycji z pewnością łagodzi pojawiający się z czasem funkowy rytm bębnów.
   W podobnych ostrych i hardrockowych klimatach utrzymany jest drugi utwór - Guilt Siren - niemal w całości instrumentalny, dopiero pod koniec utworu pojawia się wokaliza (w zasadzie zawodzenie) Genesisa, a nawet krótki tekst. Utwór I Like You z kolei przechodzi w punk rock z domieszką new wave, zaś spokojny moment nadchodzi wraz z następną piosenką, Just Drifting, która jest jedną z najpiękniejszych rockowych ballad. Jednym z najciekawszych utworów jest Protocolic, z bardzo długim wprowadzeniem, utrzymany w stylistyce rocka psychodelicznego, jazzu i muzyki orientalnej. Innym mocnym punktem występu jest niesamowity, amerykańsko brzmiący numer, I Like You Even More, w całkowicie indiańskim klimacie, do którego dochodzą jeszcze mocno teksański blues (z harmonijką ustną) oraz pełne szaleństwo wokalne Genesisa P- Orridge'a, który w zasadzie charczy i... naśladuje wycie wilków. Satanistyczny rock w czystej postaci!
   Masakryczną punk rokową jazdę zapewniają utwory Riot in Thee Isle Ov Skye oraz dedykowany reżyserowi, Romanowi Polańskiemu, Roman P. Bardziej blues rockowy charakter mają piosenki Soul Eater i Thee Leg Song. Pierwsza, niezwykle ostra, zawiera pierwiastek psychodeli, druga zaś łagodniejsza jest nawet zalążkiem stylistyki grunge.
   Mimo dość mocno hardrockowego charakteru prezentowanej muzyki, nie brakuje tu wcale dźwięków elektroniki, choć są one zepchnięte na trzeci (a może i czwarty) plan, prezentując się głównie w postaci eksperymentów z samplami oraz efektami zwielokrotnionego echa w wokalach. Jedynym stricte elektronicznym rodzynkiem koncertu jest utwór zamykający album, Southern Comfort, z przetworzonymi i stale powtarzającymi się sekwencjami wokalnymi. Jest to w całości samplowany, psychodeliczny numer, mający nawet zaczątki wczesnego stylu techno-trance. Kompozycja jest hołdem dla Briana Jonesa, zmarłego muzyka The Rolling Stones.
   Druga połowa lat 80. stanowiła zasadniczy odwrót Psychic TV od industrialnych i elektronicznych korzeni, czego dobitnym przykładem był występ w Glasgow.
 
Tracklista:
 
1 Ov Power 8:55
2 Guilt Siren 6:33
3 I Like You 5:04
4 Just Drifting 4:01
5 Riot In Thee Isle Ov Skye 4:19
6 Roman P. 7:19
7 Soul Eater 7:08
8 Protocolic 7:45
9 Thee Leg Song 8:39
10 I Like You Even More (For Heidi & Simon) 7:12
11 Southern Comfort (For Brian Jones) 4:19
 
Personel:
 
Bass – Mouse
Design [Series Graphic Design] – Edward Odowd
Drums – Matthew Best
Keyboards, Sampler [EMU 2] – Philip Erb
Lead Guitar [Lead Guitars] – Alex Fergusson
Mixed By [Excessive And Eccentric Live Mix] – Ken "Krazy Kat" Thomas
Performer [Special Guest] – Dave Ball (tracks: 9 to 11), John Gosling (tracks: 9 to 11), Monte Cazazza (tracks: 9 to 11)
Photography By [Cover Photograph] – Peter Christopherson
Vocals, Congas, Guitar [Noise], Edited By [Series Editior], Sleeve Notes – Genesis P-Orridge
Written-By – Alex Fergusson (tracks: 1 to 7, 9 to 11), G. P-Orridge
 
Written by, © copyright January 2013 by Genesis GM.