Archiwum styczeń 2023, strona 1


Psychic TV - Live in Thee Mean Fiddler, 1989;...
29 stycznia 2023, 02:02

Live in Thee Mean Fiddler - kolejny przedstawiciel serii 23 albumów koncertowych art-rockowego zespołu, Psychic TV, wydanych w limitowanym nakładzie 1000 sztuk (akcja wymierzona przeciw bootlegerom, wszystkie albumy w wersjach surowych, bez zbędnych cyfrowych poprawek). Live in Thee Mean Fiddler jest zapisem koncertu Psychic TV z 13 grudnia 1989 roku, na którym formacja przedstawia swoje house'we oblicze, krocząc w kierunku nowoczesnego techno - niemal do złudzenia przypominającego późniejszą twórczość The Prodigy - łącząc to wszystko z rockiem, a nawet hard rockiem.
   Całość rozpoczyna eksperymentalno-psychodeliczny utwór, Mean Fiddling, zaś następny numer, Mu-Sick Non Stop!, jest standardowym dla Psychic TV tamtego okresu połączeniem elektroniki z hardrockowym riffem gitary. Podobnie jest w przypadku utworu Your Body, jednak już kompozycja, Look at That Picture, jest zwrotem w stronę klimatu house'u (mieści się też trochę w kategorii EBM). Z kolei instrumentalny numer, Stick Insecticide, to już styl techno rodem z twórczości wczesnego The Prodigy, choć mocno pobrzmiewają tu ostre riffy gitarowe.
   Glam rockowe akcenty słychać w piosence I Can Hear Thee Voice Ov Unclean Spirit oraz w z lekka funkowym numerze, Horror House Ov Cards.
   Ciekawą, klasycznie house'wą kompozycją z samplerskimi efektami jest króciutka miniatura, Mean Fiddling, Pt. 2, będąca kontynuacją utworu otwierającego album.
   Całość uzupełniają krótkie samplowane eksperymentalne przerywniki Is This Sleeping Pleasure?, Very Horrid, Four Directives -- oparty na narracji Genesisa P- Orridge'a, oraz zamykający wydawnictwo 9-minutowy, instrumentalny utwór Untitled osadzony w klimacie nowoczesnego house'u połączonego z hip-hopem, dark-wave, noise, industrialem i rockiem.
   Album Live in Thee Mean Fiddler całościowo brzmi bardzo nowocześnie; to już jest ta elektronika charakterystyczna dla zarówno dla brzmienia lat 90., jak i lat 2000.
 
Tracklista:
 
1 Mean Fiddling 4:17
2 Mu-Sick Non Stop! 6:41
3 Look At That Picture (Bliss) 6:34
4 Is This Sleeping Pleasure? 1:14
5 Your Body 6:12
6 Very Horrid 0:16
7 Stick Insecticide 7:36
8 Four Directives 1:11
9 Mean Fiddling (Part Two) 1:30
10 I Can Hear Thee Voice Ov Unclean Spirit 8:31
11 Horror House Ov Cards 6:45
12 Untitled 9:07
 
Personel:
 
Design [Original Live Series Design, Uncredited] – T&CP Associates
Design [Series Graphic Design] – Edward ODowd
Drums – Matthew Best
Edited By [Series Editor], Liner Notes – G. P-Orridge
Engineer [Series] – Bryin Dall
Keyboards – Daniel Black
Lead Guitar – Fred Giannelli
Photography By [Cover] – Unknown Artist
Vocals, Guitar [Noise] – Genesis P-Orridge
Written-By – Fred Giannelli (tracks: 2 to 5, 7, 10, 11), G. P-Orridge, M. Bentham (track: 7)
 
Written by, © copyright June 2013 by Genesis GM.
Cabaret Voltaire - Colours [EP], 1991;
29 stycznia 2023, 02:00

Colours - maxisinglowe wydawnictwo poprzedzające wydanie albumu studyjnego, Body And Soul, brytyjskiej formacji Cabaret Voltaire w 1991 roku, było zapowiedzią kolejnej zmiany w twórczości zespołu - odejścia od synth popu oraz industrialnych korzeni i wkroczenia na grunt house'u i minimalu.
   Tytułowy numer, Colours, to klasyczny przykład stylistyki house początku lat 90. połączonej z klimatem electro. Kompozycja charakteryzuje się łagodnym i cichym wokalem Stephena Mallindera. Z trzech remixów tego utworu, najlepszy jest otwierający wydawnictwo, Original Style Mix.
   Maxisingiel zawiera także inne niealbumowe rarytasy w różnych odcieniach house'u. Utwór Wildlife jest przykładem dynamicznego stylu electro, Smooth zaś wyróżnia się elementami muzyki afrykańskiej (tu i ówdzie elementy etniczne pojawiają się we wszystkich numerach), jednak najlepszy w zestawieniu jest klasycznie house'owy utwór, Alright, z domieszką soulu i tym razem silnym wokalem Stephena Mallindera. Całość wydawnictwa zamyka minimalistyczny numer instrumentalny, Ex.
   Na maxisinglu Colours wyraźnie słychać minimalistyczno-house'owe fascynacje Richarda Kirka i Stephena Mallindera, co znalazło swoje odzwierciedlenie nie tylko na albumie Body And Soul, ale również i na następnych płytach Cabaret Voltaire.
   Maxisingiel Colours jest jednym z cenniejszych wydawnictw w dyskografii Cabaret Voltaire zwłaszcza, że wszystkie utwory pochodzące z niego nie widnieją na żadnym pełnowymiarowym albumie formacji.
 
Tracklista:
 
1 Colours (Original Style Mix) 6:05
2 Alright 6:17
3 Smooth 5:40
4 Colours (Thunder Mix) 6:06
5 Wildlife 5:32
6 Colours (Club Mix) 6:34
7 Ex 7:52
 
Personel:
 
Artwork [Computer Graphics], Layout – Phil Wolstenholme
Producer – Cabaret Voltaire
Written-By, Arranged By – Kirk, Mallinder
 
Written by, © copyright June 2013 by Genesis GM.
Psychic TV - Live In Thee Subterrania, 1991;...
29 stycznia 2023, 01:56

Live in Thee Subterrania - ósmy z serii limitowanych albumów live art rockowej formacji Psychic TV (akcja wymierzona przeciw bootlegerom), jest zapisem koncertu zespołu w londyńskim klubie The Subterrania w 1991 roku, na który składa się siedem utworów będących kolaboracją nowoczesnej, house'owej sekcji rytmicznej z rockowymi gitarowymi riffami, co stanowi istny mariaż elektroniki z rockiem. Klimatu dopełnia przenikliwy i często charakterystycznie zawodzący wokal Genesisa P- Orridge'a.
   Muzycznie słychać tu grunt pod przyszłą twórczość formacji Apollo 440 i The Prodigy. Najlepszymi momentami z tegoż koncertu są, otwierający set, Thee Infinite Beat, bliski stylistyce EBM, podobnie zresztą jak Surrender czy kapitalny Jigsaw w electro-bluesowym klimacie oraz zamykający koncertową setlistę instrumentalny utwór, Black stanowiący, podobnie jak Horror House, inspirację dla późniejszej twórczości The Prodigy.
   Równie świetnymi numerami są, Intoxication i Money for E...., utrzymane w duchu punk rocka.
   Chyba wart wspomnienia jest również fakt udziału córki Genesisa, Caresse P-Orridge, która zagrała na conga i bongosach.
   Końcówka lat 80. i początek lat 90. był okresem fascynacji Psychic TV niezwykle popularnym wtedy nurtem acid house, który zespół udanie zresztą łączył z rockowymi riffami gitarowymi, czego dobitnym przykładem jest album koncertowy, Live In Thee Subterrania.
 
Tracklista:
 
1 Thee Infinite Beat 7:41
2 Intoxication 6:31
3 Surrender 7:06
4 Horror House 8:02
5 Jigsaw 8:19
6 Money For E…. 10:52
7 Black 7:54
 
Personel:
 
Bass [Slap/funk] – Hugo Longden
Congas – Caresse P-Orridge, Penny Ansell
Design [Series Graphic Design] – Edward ODowd
Drums – Matthew Best
Edited By [Series Editor] – Genesis P-Orridge
Engineer [Series] – Bryin Dall
Guitar [Funk Rhythm] – Sean Maher
Keyboards – Daniel Black
Lead Guitar – Fred Giannelli
Mixed By [Live], Sampler – Richard Schiessl
Performer [Uncredited] – Paula P-Orridge
Photography By – Monique M. Ozimkowski
Viola, Violin – Gini Ball
Voice – Genesis P-Orridge
Written-By – Fred Giannelli, G. P-Orridge, Matthew Bentham (tracks: 7)
 
Written by, © copyright May 2013 by Genesis GM.
Alphaville - Afternoons In Utopia, 1986;
29 stycznia 2023, 01:52

Afternoons In Utopia - drugi album studyjny niemieckiej formacji synth popowej, Alphaville, nagrywany pomiędzy wrześniem 1985, a majem 1986 roku, wydany został po światowym sukcesie albumu debiutanckiego zespołu, Forever Young - 5 czerwca 1986 roku.
   Produkcją albumu zajęli się Peter Walsh, Wolfgang Loos, Michael Barbiero oraz Steve Thompson, który odpowiedzialny był za sukcesy m.in. Madonny, Johna Lennona, czy także późniejsze sukcesy Guns N' Roses.
   Względem albumu Forever Young na Afternoons in Utopia w składzie Alphaville nastąpiła roszada; miejsce klawiszowca, Franka Mertensa, zajął Ricky Echolette. Album wywołał dość duże zaskoczenie, przede wszystkim zmianą stylu w stosunku do Forever Young. Formacja odeszła od wybitnie synth popowego stylu, by penetrować ambitniejsze, niekiedy niemal rockowe i symfoniczne rejony. Nic w tym zresztą dziwnego, bowiem w 1986 roku wiele zespołów synth popowych, w tym Depeche Mode, Yello, The Human League czy New Order zaczęło penetrować nowe rejony muzyczne, co miało związek ze znacznym spadkiem popularności synth popu na rzecz funku czy brzmień gitarowych w postaci glam rocka i pudel metalu. Nadchodzące zmiany w stylistyce zespołu usłyszeć można było już na zapowiadającym album singlu, Dance With Me, który ukazał się w marcu 1986 roku. Choć piosenka utrzymana jest jeszcze ewidentnie w synth popowej stylistyce, w dodatku brzmieniowo bliskiej albumowi Forever Young, to uwagę zwracają partie gitarowe, po które Alphaville sięgnął po raz pierwszy, ale i nie ostatni. Singiel Dance with Me okazał się hitem list przebojów, który dotarł do 22. miejsca na amerykańskiej US Billboard Dance/Club Play Chart, 5. miejsca w Szwecji, 9. miejsca w Szwajcarii, 14. miejsca we Francji, zaś w Polsce singiel osiągnął status numeru jeden. Sukces singla Dance with Me był też dobrym prognostykiem dla albumu Afternoons in Utopia, który rozpoczyna frapująca 42-sekundowa introdukcja, IAO, zaśpiewana a'capella, niczym hymn, przez Mariana Golda z towarzyszeniem dziecięcego chóru.
   Fantastic Dream, z żywą sekcją perkusyjną oraz riffami gitarowymi, ma niemal progresywny charakter. To coś, czego dotąd u Alphaville jeszcze nie było.
   Również mrokiem i chłodem napełnione są utwory, The Voyager z dodatkiem sekcji dętej nadającej utworowi bardziej soulowego wymiaru oraz singlowe piosenki - utrzymana w stylistyce gitarowego new wave i cold wave Jerusalem oraz Red Rose, która mimo wsparcia sekcji dętej, zachowuje charakter gitarowego new wave. Wszystkie te piosenki charakteryzują się ponadto żywą sekcją perkusyjną. Jerusalem jako singiel ukazała się w listopadzie 1986 roku, zaś Red Rose w kwietniu 1987 roku, jednak żadna z nich nie powtórzyła sukcesu Dance With Me.
   Klimat baroku prezentuje genialny utwór tytułowy, Afternoons in Utopia, z kolei smutek przenika przez przepiękną, ambientową balladę, Lassie Come Home. Interesujący jest również króciutki, półtoraminutowy i depresyjny numer, 20th Century.
   Luźniejsze i bardziej utanecznione oblicze albumu - oprócz wspomnianego wcześniej, Dance With Me - prezentują singlowe numery, Sensations oraz Universal Daddy. Sensations ukazał się w grudniu 1986 roku. Utwór utrzymany jest w stylistyce synth pop i cold wave z elementami funku, jazzu, soulu, rumby i cha cha.
   Universal Daddy był singlem bezpośrednio pilotującym premierę albumu Afternoons in Utopia; singiel ukazał się w czerwcu 1986 roku. Numer o wyraźnie synth popowej strukturze, charakteryzuje się pulsującym podkładem sekwencera oraz niezwykle przebojowymi solówkami klawiszy i liniami wokalnymi. Kompozycja, mimo obecności sekcji dętych i podkładów gitarowych, brzmieniowo jest dość bliska klimatom albumu Forever Young, choć nie brakuje tu noworomantycznnych wpływów twórczości Ultravox. O ile Sensations przeszedł bez większego echa, to Universal Daddy jest drugim obok Dance With Me przebojem albumu, choć sukces Universal Daddy jest znacznie skromniejszy - singiel dotarł do 26. miejsca w Szwajcarii. Całość albumu finalizuje minimalistyczna miniaturka, Lady Bright.
   Album Afternoons in Utopia, choć osiągnął spodziewany sukces komercyjny, to nie był on tak spektakularny jak w przypadku Forever Young, choć Afternoons in Utopia dotarł o sześć pozycji wyżej w zestawieniu amerykańskiego US Billboard 200 - do 174. miejsca. Ponadto album notowany był na 7. miejscu w Szwecji, 12. miejscu w Szwajcarii, 13. miejscu w Niemczech czy 41. miejscu we Włoszech.
   Warto wspomnieć o szerokim spektrum użytego na albumie - przy wsparciu całej armii muzyków sesyjnych - instrumentarium, jak instrumenty dęte, perkusja i gitary .
   Album Afternoons in Utopia był ostatnim tak dużym międzynarodowym sukcesem komercyjnym Alphaville.
 
Tracklista:
 
1. "IAO" 0:42
2. "Fantastic Dream" 3:56
3. "Jerusalem" 4:09
4. "Dance With Me" 3:59
5. "Afternoons in Utopia" 3:08
6. "Sensations" 4:24
7. "20th Century" 1:25
8. "The Voyager" 4:37
9. "Carol Masters" 4:32
10. "Universal Daddy" 3:57
11. "Lassie Come Home" 6:59
12. "Red Rose" 4:05
13. "Lady Bright" 0:43
 
Personel (skład podstawowy):
 
Marian Gold – lead and backing vocals
Bernhard Lloyd – rhythm keyboards, programming, electric guitar, drum machine
Ricky Echolette – lead keyboards
 
Written by, © copyright May 2013 by Genesis GM.
Orchestral Manoeuvres in the Dark - Architecture...
29 stycznia 2023, 01:50

Architecture & Morality & More - album koncertowy brytyjskiej formacji synth popowej, Orchestral Manoeuvres in the Dark, wydany 7 kwietnia 2008 roku.
   Po ponad dziesięciu latach milczenia, w 2006 roku niespodziewanie doszło do reaktywacji legendy brytyjskiego synth popu, OMD, w dodatku w oryginalnym składzie z lat 80. - Andy Mc Cluskey, Paul Humphreys, Martin Cooper i Malcolm Holmes. Jak zwykle bywa w takich sytuacjach, zespół zazwyczaj nagrywa nowy materiał, tymczasem muzycy OMD swój come back postanowili uświęcić czymś starym i lubianym. 19 maja 2007 roku zagrali koncert w legendarnej londyńskiej Hammersmith Apollo (grali tam m.in. Depeche Mode, Kraftwerk, Ultravox), nagrywając pierwszy w swej dyskografii pełnowymiarowy album koncertowy, Architecture & Morality & More, którego tytuł nie jest wcale przypadkowy, bowiem pierwsza część koncertu w całości zawiera utwory z najlepszego albumu zespołu, Architecture & Morality (1981) i, jak się okazuje po 26 latach ta muzyka wcale się nie postarzała, chociaż chronologia utworów różni się od tej z oryginalnie wydanego albumu Architecture & Morality. Wszystkie kompozycje zagrane są niemal w identycznych aranżacjach jak ich albumowe pierwowzory, zaś klimat mroku, chłodu i melancholii nie zmienił się zupełnie i nawet nowy sprzęt zespołu idealnie dopasowuje się do analogowego brzmienia, co jest idealnym przykładem uniwersalności tej muzyki i jej ponadczasowym wymiarze.
   Druga część koncertu to już znacznie luźniejszy klimat prezentujący największe przeboje OMD, wśród nich są m.in. takie hity, jak Pandora's Box, Sailing On The Seven Seas, Electricity oraz oczywiście muzyczna wizytówka zespołu - Enola Gay.
   Mimo upływu lat muzycy z OMD prezentują wspaniałą formę artystyczną, która przełożyła się na wyśmienity koncert ma miarę legendy synth popu.
 
Tracklista:
 
"Architecture & Morality"
"Sealand"
"The New Stone Age"
"Georgia"
"She's Leaving"
"Souvenir"
"Joan of Arc"
"Joan of Arc (Maid of Orleans)"
"The Beginning and the End"
"If You Leave"
"(Forever) Live and Die"
"Pandora's Box"
"Locomotion"
"Sailing on the Seven Seas"
"Enola Gay"
"Electricity"
"The Romance Of The Telescope"
 
Personel:
 
Andy McCluskey – bass guitar, keyboards, vocals
Paul Humphreys – keyboards, vocals
Martin Cooper – keyboards, saxophone
Malcolm Holmes – drums and percussion
 
Written by, © copyright May 2013 by Genesis GM.