Space of Music

Beaucoup Fish - piąty album studyjny brytyjskiego zespołu muzyki elektronicznej, Underworld, który ukazał się 1 marca 1999 roku. Wydawnictwo poprzedzone było ogromnym sukcesem singla Born Slippy .NUXX, który wykorzystany został w filmie "Trainspotting" (1996, reż. Danny Boyle), toteż album Beaucoup Fish, którego pierwotnym, roboczym tytułem był ,,Tonight Matthew, I'm Going to be Underworld", był niezwykle wyczekiwaną pozycją przez całą rzeszę fanów zespołu.
   Wydawnictwo otwiera blisko 12-minutowy dwuczęściowy utwór Cups, który rozpoczyna krótka filmowa introdukcja, po czym struktura muzyczna przechodzi w klasycznie utanecznioną i dynamiczną, choć dość subtelną house'ową formułę z przetworzoną przez vocoder partią wokalną w wykonaniu Karla Hyde'a. Druga, instrumentalna część kompozycji zmienia się znacznie; partie klawiszy stają się wyraźniejsze i agresywniejsze, zaś tempo secji rytmicznej przechodzi w styl break beat w klimacie twórczości formacji The Prodigy.
   Singlowy numer Push Upstairs zawiera już tradycyjną partię wokalną, zaś jego struktura muzyczna z mocnym, jednostajnym i agresywnym beatem automatu perkusyjnego, tłustym basowym pulsem w podkładzie, chłodną przestrzenią i fortepianowymi partiami, osadzona jest w klimacie progressive trance, podobnie zresztą, jak kolejny z singlowych utworów, Jumbo, gdzie, mimo wyrazistego i jednostajnego tempa sekcji automatu perkusyjnego oraz basowego pulsu w podkładzie, przestrzeń jest bardziej subtelna, a partia wokalna spokojniejsza, utrzymana wręcz niemal w sennej atmosferze.
   W blisko 10-minutowym utworze Shudder/King of Snake połączono house'owy beat automatu perkusyjnego z basowymi pulsującymi motywami sekwncerowymi zaczerpniętymi ze słynnego przeboju z lat 70. z repertuaru Donny Summer i Giorgio Morodera, I Feel Love.
   Winjer to numer, który oparty jest na delikatym, połamanym tempie automatycznej sekcji perkusyjnej, równie delikatnej, chłodnej i melancholijnej przestrzeni i lekko przetworzonych przez vocoder partiach wokalnych. Piosenka oscyluje pomiędzy klimatami rodem z twórczości Moby'ego, a Pet Shop Boys lat 90.
   Zupełne wytchnienie od dotychczasowego dynamicznego tempa daje spokojny utwór, Skym, oparty jedynie na organowej przestrzeni, odległym i subtelnym syntezatorowym pulsie, nielicznych partiach fortepianowych oraz pełnej melancholii partii wokalnej, co przypomina o rockowych korzeniach Underworld. Numer inspirowany jest twórczością formacji This Mortal Coil.
   Dla odmiany, singlowy utwór Bruce Lee jest fuzją industrialu z hip hopem, w niektórych momentach przechodząc w rockowe sekcje perkusyjne. Kompozycja zawiera również rapowaną partię wokalną.
   Instrumentalny utwór Kittens jest klasycznym przykładem techno z morderczym i jednostajnym beatem automatu perkusyjnego w stylistyce progressive house oraz chłodną przestrzenią. W tle słychać też partie retrospektywnie brzmiącego syntezatora.
   Push Downstairs to spokojna i niesamowicie melancholijna kompozycja utrzymana w stylistyce łączącej trip-hop i soul z rapowaną partią wokalną. Słychać tu klimaty twórczości Tricky'ego czy zespołu Massive Attack.
   Utwór Something Like a Mama charakteryzuje się transowym i powtarzalnym pulsem basu w podkładzie oraz chłodną i melancholijną przestrzenią na tle połamanego jungle'owego beatu automatu perkusyjnego przechodzącego w tempo drum and bass - i na odwrót. Linie wokalne oparte są na spokojnym rapie.
   Album finalizuje chyba najlepszy utwór singlowy, Moaner, oparty na jedostajnym, klasycznie house'owym tempie automatu perkusyjnego, które z czasem nabiera intensywności, ebm-owym basowym pulsie sekwencera w podkładzie oraz początkowo subtelnych, ale z czasem coraz intensywniejszych house'owych partiach klawiszy, które ustępują miejsca początkowo spokojnym, a z czasem coraz bardziej intensywnym partiom wokalnym w wykonaniu Karla Hyde'a, na które powoli ponownie nakładają się house'owe partie klawiszowe nabierające intensywności wraz ze wzrostem intensywności partii wokalnej.
   Zgodnie z przewidywaniami wydawnictwo Beaucoup Fish okazało się ogromnym sukcesem komercyjnym. Do dziś jest to najlepiej sprzedający się album w dyskografii Underworld. Wszystkie single z wydawnictwa notowane były na przeróżnych listach przebojów. Wszystkie albumowe single wykorzystane zostały również w kasowym filmie ,,Batman & Robin" (reż. Joel Schumacher).
   Beaucoup Fish jest jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych wydawnictw lat 90. i jednym z najważniejszych albumów dla muzyki techno i sceny alternatywnej. Wydawnictwo otrzymywało entuzjastyczne recenzje najważniejszych światowych krytyków, zostało nawet nazwane elektronicznym odpowiednikiem albumu The Dark Side of the Moon i notowane był m.in. w Wlk. Brytanii na 1. miejscu zestawienia UK Independent Albums, 3. miejscu zestawienia UK Albums, 7. miejscu w Australii i w Nowej Zelandii, 22. miejscu w Niemczech w zestawieniu Offizielle Top 100, zaś w zestawieniu amerykańskiego US Billboard 200 album uplasował się na 93. miejscu.
   W USA wydawnictwo osiągnęło nakład 100 tys. sprzedanych egzemplarzy, tak samo jak w Wlk. Brytanii, gdzie otrzymało status Złotej Płyty. Jeszcze lepsze notowania album osiągnął w Japonii ze sprzedażą na poziomie 120 tys. egzemplarzy, z kolei w Niemczech sprzedał się w ilości 65 tys. sztuk.
Mimo tak ogromnego sukcesu, na rozstanie z Underworld zdecydował się klawiszowiec formacji, Darren Emerson, który skupił się od tej pory na karierze solowej i produkcji muzycznej.

Tracklista:

1. "Cups" 11:45
2. "Push Upstairs" 4:34
3. "Jumbo" 6:58
4. "Shudder/King of Snake" 9:29
5. "Winjer" 4:29
6. "Skym" 4:07
7. "Bruce Lee" 4:42
8. "Kittens" 7:30
9. "Push Downstairs" 6:03
10. "Something Like a Mama" 6:37
11. "Moaner" 7:32

Personel:

Karl Hyde – vocals, guitars
Rick Smith – keyboards and mixing, backing vocals
Darren Emerson – keyboards and mixing

Written by, © copyright December 2020 by Genesis GM.

Behaviour - czwarty studyjny album brytyjskiej synth popowej formacji, Pet Shop Boys, nagrywany między majem a czerwcem 1990 roku w Abbey Road studio i Sarm West studio w Londynie, oraz w monachijskim studiu Red Deer, ukazał się 22 października. 1990 roku. W tym czasie zespół miał już mocno ugruntowaną pozycję na światowym rynku muzycznym dzięki trzem poprzednim studyjnym wydawnictwom (a także albumowi z remixami, Disco, 1986), które szturmowały, wraz z pochodzącymi z nich singlami, światowe listy przebojów, przede wszystkim synth popowymi przebojami o utanecznionym charakterze.
   Mimo ogromnej popularności muzycy Pet Shop Boys ciągle poszukiwali nowych muzycznych wyzwań, czego efektem był wydany w 1988 roku album Introspective, gdzie formacja sięgnęła po zyskujący coraz większą popularność, przybyły do Europy z Chicago i Detroit styl acid house. Pet Shop Boys jako jeden z pierwszych popularnych wykonawców zaczął łączyć acid house z popem, co przyniosło zespołowi ogromny sukces komercyjny.
   Następne wydawnictwo studyjne, Behaviour, stanowiło zatem kolejny rozdział w twórczości Pet Shop Boys. Chcąc poszukać czegoś nowego - inaczej niż na Introspective - tym razem formacja ukazuje swoje mniej utanecznione oblicze, sięgając jednocześnie po raz pierwszy po gitarę. Również o wiele odważniej użyto sekcji smyczkowej czy dętej.
   Album otwiera uzupełniony o introdukcję singlowy numer, Being Boring, w charakterystycznym dla twórczości Pet Shop Boys lat 90. klimacie melancholijnego electro-popu. Jest to zarazem największy przebój tego wydawnictwa. Singiel. który ukazał się 12 listopada 1990 roku, czyli niedługo po ukazaniu się Behaviour, osiągnął 20. miejsce na brytyjskiej liście przebojów, dotarł również na 10. miejsce US Dance Singles Sales w zestawieniu amerykańskiego Billboardu, 13. miejsca w Niemczech i Hiszpanii, czy 27. miejsca w zestawieniu European Hot 100 Singles.
   Utrzymane w podobnej tonacji średnio-szybkiego, melancholijnego electro-popu jak Being Boring są również kompozycje This Must Be the Place I Waited Years to Leave i How Can You Expect to Be Taken Seriously? będący trzecim singlem wydawnictwa, oraz jego czwarty singiel i zarazem zamykający album utwór, Jealousy.
   Wydany 11 marca 1991 roku singiel How Can You Expect to Be Taken Seriously? dotarł m.in. do 4. miejsca zestawienia UK Singles w Wlk. Brytanii, 7. miejsca zestawienia European Hot 100 Singles i 19. miejsca US Dance Singles Sales w zestawieniu amerykańskiego Billboardu, zaś wydany 27 maja 1991 roku singiel Jealousy plasował się m.in. na 12. miejscu zestawienia UK Singles w Wlk. Brytanii, 19. miejscu w Hiszpanii i w zestawieniu European Hot 100 Singles, oraz na 20. miejscu w Niemczech.
   W swych poszukiwaniach muzycy Pet Shop Boys sięgnęli również po raz pierwszy po coś, co będzie znakiem firmowym ich twórczości przez całą dekadę lat 90. - stylistykę soulu lat 70. z melancholijną oprawą elektroniczną, raz spowolnioną, a niekiedy zabawioną tak zwanym stylem garage. W tej stylistyce osadzone są takie piosenki, jak To Face the Truth, Only the Wind, My October Symphony, oraz prawdziwa wisienka na torcie całego albumu, kompozycja Nervously, wyróżniająca się w podkładzie sekwencerowym basowym pulsem w stylu twórczości zespołu Kraftwerk, która ogólnie jest najlepszym momentem całego wydawnictwa.
   Jedynymi dynamicznymi, wybitnie synth popowymi wyjątkami albumu są singlowy numer So Hard, drugi obok Being Boring wielki przebój wydawnictwa, oraz utwór The End of the World, choć obie kompozycje zawierają nowoczesny, house'owy beat automatycznej sekcji rytmicznej. Warto nadmienić, że So Hard jako singiel bezpośrednio pilotował wydanie albumu Behaviour, ukazując się 24 września 1990 roku. Singiel szturmował listy przebojów docierając m.in. do 2. miejsca US Dance Singles Sales w zestawieniu amerykańskiego Billboardu, to samo miejsce singiel osiągnął w Szwajcarii, Hiszpanii i we Włoszech, 3. miejsce zanotował w Niemczech, Szwecji, Irlandii i w zestawieniu European Hot 100 Singles, oraz osiągnął 4. miejsce w zestawieniu UK Singles w Wlk. Brytanii, a to tylko niektóre z wymienionych sukcesów.
   Całościowo wydawnictwo Behaviour okazało się być dość trudnym do przełknięcia materiałem dla dotąd popowo-dyskotekowo nastawionych fanów Pet Shop Boys, zyskało jednak przychylność bardziej ambitnych odbiorców. Album dotarł do 2. miejsca zestawienia brytyjskiej listy UK Albums, 4. miejsca w Niemczech, 6. miejsca w zestawieniu European Top 100 Albums, 9. miejsca w Szwecji, Hiszpanii i Japonii, oraz 45. miejsca w zestawieniu US Billboard 200 w USA.
   Album Behaviour, który nagrywany był we współpracy z tak wybitnymi postaciami w świecie muzyki, jak J.J. Belle, Johnny Marr, Angelo Badalamenti, oraz przy współprodukcji z Haroldem Faltermeyerem (znanym z superprzeboju muzyki filmowej, Axel F), jest jednym z najbardziej wartościowych muzycznie wydawnictw w całej twórczości Pet Shop Boys.

Tracklista:

1. "Being Boring" 6:49
2. "This Must Be the Place I Waited Years to Leave" 5:30
3. "To Face the Truth" 5:33
4. "How Can You Expect to Be Taken Seriously?" 3:56
5. "Only the Wind" 4:20
6. "My October Symphony" 5:18
7. "So Hard" 3:58
8. "Nervously" 4:06
9. "The End of the World" 4:43
10. "Jealousy" 4:48

Personel (skład podstawowy):

Neil Tennant – vocals
Chris Lowe – keyboards, programming

Muzycy dodatkowi:

Dominic Clarke – additional programming (all tracks); plastic tube (track 1)
J.J. Belle – guitar (track 1)
Johnny Marr – rhythm guitar, feedback guitar (track 2); guitar (track 6)
Angelo Badalamenti – orchestra arrangement and conducting (tracks 2, 5)
Alexander Bălănescu – string quartet arrangement (track 6)
Balanescu Quartet – strings (track 6)
Jay Henry – additional vocals (track 6)

Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

Allegory & Self: Thee Starlit Mire - album studyjny wydany przez brytyjską awangardowo-rockową formację, Psychic TV, w 1988 roku, zawiera szeroki gatunkowo muzyczny wybór, od melodyjnego indie rocka i brit popu, przez industrial, house, aż po ciężki, okultystyczno-statanistyczny rock gotycki.
   Wydawnictwo rozpoczyna singlowy, indie rockowy numer Godstar o przebojowym charakterze, będący wyrazem ogromnego szacunku frontmana i wokalisty Psychic TV, Genesisa P- Orridge'a, wyrażonego legendarnemu muzykowi zespołu The Rolling Stones, Brianowi Jonesowi. Jednocześnie wokalista otwarcie oskarża w tekście piosenki muzyków Rolling Stones: ,,(...) A gdzie byli wszyscy twoi roześmiani przyjaciele? / Gdzie byli na samym końcu? / Zaczęli kraść twoją chwałę / Oni nigdy nawet nie opowiedzieli twojej historii". Gorzkie słowa, niemniej Godstar do dziś jest największym przebojem i najbardziej rozpoznawalną piosenką w repertuarze Psychic TV.
   Równie przebojowy charakter ma utwór Just Like Arcadia, choć utrzymany jest nieco w stylu country. Dość podobnie zresztą brzmi równie przebojowy numer, Baby's Gone Away. Sentymentalny klimat przynosi zkolei romantyczna ballada, We Kiss.
   Jest również i powrót do muzycznych korzeni twórczości Genesisa P-Orridge'a w postaci industrialnej kompozycji instrumentalnej, Ballet Disco, zaś nieoczekiwanie w sielankowy nastrój wprawiają utwory She Was Surprised oraz Being Lost - pierwszy o house'owej strukturze, drugi utrzymany w stylistyce brit pop, a warto pamiętać że pod koniec lat 80. brit pop jako gatunek był jeszcze w fazie raczkowania.
   Album zawiera również, jak przystało na Psychic TV, mroczne i ciężkie klimaty, jak utwór Starlit Mire, który stanowi połączenie rockowo-gotyckiej sekcji syntezatorowej z orientalną muzyką folkową podkreślaną przez partie skrzypiec. Jednak najmroczniejszymi momentami są kompozycje Southern Comfort i Thee Dweller, utrzymane w klimatach okultystyczno-satanistycznej mszy z wycharczanymi monologami i naśladownictwem wycia wilków. Utwory te mają bezpośredni związek z ówczesną działalnością Genesisa P- Orridge'a - wzorem Charlesa Mansona - jako przywódcy pogańskiej sekty Świątyni Młodzieży Psychicznej (TOPY).
   Na wydawnictwie jest też całkowita niespodzianka-żart w postaci Caresse Song - quasi-piosenki zaśpiewanej przez córkę Genesisa P- Orridge'a, małą Caresse, z wykorzystaniem zabawkowego keyboardu, z którego wydobywa się również podkład rytmiczny niepasujący do piosenki śpiewanej w typowo dziecięcym i rozbrajającym stylu przez małą. Jednakże ów numer wprowadza słuchacza w bardzo sympatyczny nastrój będący kompletnym przeciwieństwem grozy bijącej od utworów Southern Comfort i Thee Dweller.
   Do wersji podstawowej we [ruskim] wznowieniu CD albumu dodano utwory bonusowe - wokalną wersję kompozycji She Was Surprised (Disco Mix) w bardziej synth popowym wydaniu, instrumentalną utworu wersję Godstar (California Mix) oraz alternatywną wersję numeru Ballet Disco - Discopravity (Fish Mix).
   Warto wspomnieć również o zaproszonych przez zespół gościach, którzy wzięli udział w nagraniu albumu. Oprócz córek Genesisa P- Orridge'a - Genesse i Caresse P- Orridge - są tu tak znakomici muzycy, jak m.in. Dave Ball (Soft Cell), John Gosling (Zos Kia), Monte Cazazza czy Rose McDowall (Strawberry Switchblade)
   Psychic TV wydawnictwem Allegory and Self udowadnia, że zespołu nie da się zaszufladkować pod konkretny nurt muzyczny. Mimo mrocznych momentów, oferując szeroki wachlarz gatunkowy, Psychic TV zaprezentował swoje najbardziej popowe oblicze.

Tracklista:

1 Godstar 3:44
2 Just Like Arcadia 4:00
3 Southern Comfort 3:45
4 We Kiss 1:53
5 She Was Surprised 5:06
6 Caresse Song 2:14
7 Starlit Mire 5:36
8 Thee Dweller 6:42
9 Being Lost 3:53
10 Baby's Gone Away 2:16
11 Ballet Disco 4:45

Bonus Tracks:

12 She Was Surprised (Disco Mix) 4:41
13 Godstar (California Mix) 5:40
14 Discopravity (Fish Mix) 3:02

Personel (skład podstawowy):

Genesis P-Orridge – lead vocals and lyrics, production
Paula P-Orridge – vocals, percussion, tapes
Matthew Best – drums
Fred Giannelli – guitar, keyboards

Written by, © copyright October 2013 by Genesis GM.

Why Be Blue - czwarty album studyjny nowojorskiej formacji synthn popowej, Suicide, nagrywany w One Take Studios w Nowym Jorku, wydany został w 1992 roku. Producentem wydawnictwa, podobnie jak w przypadku dwóch poprzednich albumów Suicide, był wokalista i frontman formacji The Cars, Ric Ocasek.
   Na wydawnictwie Why Be Blue Alan Vega i Martin Rev nie nawiązują już do swojego psychodeliczno-eksperymentalnego stylu z dwóch pierwszych albumów Suicide. Formacja proponuje za to klasyczny produkt o popowej strukturze, z jednej strony odnajdujący się w stylistyce klubowej muzyki początków lat 90., z drugiej zaś strony stanowiący powrót to brzmienia z lat 80.
   Świetnym przykładem ,,muzyki na czasie" jest tytułowy utwór otwierający album, Why Be Blue, wyraźnie skłaniający się ku trendom europejskim w muzyce. Kompozycja charakteryzuje się nieomal house'ową linią melodii oraz nowoczesnym, jednostajnym i utanecznionym beatem automatycznej sekcji rytmicznej. W pewnym momencie Alan Vega nawet rapuje.
   Również w stylistyce nowoczesnego electro-popu pozostają, melancholijny i ponury numer Universe, a także piosenka Last Time, utrzymana w dynamicznym i utanecznionym tempie, oraz kompozycja Play The Dream, która wraz ze swoim melancholijnym klimatem do złudzenia przypomina dokonania zespołui Pet Shop Boys w tamtym okresie. Praktycznie wystarczyłoby tylko zamienić partię wokalną w wykonaniu Alana Vegi na partię wokalną w wykonaniu Neila Tennanta z Pet Shop Boys, by nie znaleźć żadnej różnicy wobec stylu brytyjskiej formacji.
   Oczywiście partie wokalne w wykonaniu Alana Vegi nawiązujące do stylistyki rockabilly są jednym z mocniejszych punktów tego wydawnictwa. Ponad połowę materiału albumu stanowią piosenki utrzymane w synth popowym retro-klimacie lat 80., co było dość ryzykownym i odważnym posunięciem, zwłaszcza, że początek lat 90. był erą fali popularności grunge'u i euro dance, stanowiąc raczej odwrót od syntezatorowym brzmień retro z lat 80., nawet wśród wykonawców wywodzących się z tamtej dekady, jednakże ,,utwory-retro" wydają się stanowić tę lepszą i wyrazistszą stronę tego wydawnictwa. Chyba najbardziej osobliwym numerem albumu jest piosenka Chewy-Chewy będąca mariażem synth popu z rockabilly, gdzie Alan Vega doskonale nawiązuje do stylu śpiewania Elvisa Presleya.
   Brak większego sukcesu komercyjnego wydawnictwa Why Be Blue sprawił, że muzycy Suicide, Alan Vega i Martin Rev, ponownie skupili się na twórczości solowej, zaś na kolejny album studyjny Suicide trzeba było czekać pełną dekadę.
   Why Be Blue do dziś jest najbardziej popowym wydawnictwem studyjnym w twórczości Suicide, co czyni ten album dość wyjątkowym.

Tracklista:

1. "Why Be Blue" 4:33
2. "Cheat-Cheat" 4:02
3. "Hot Ticket" 3:59
4. "Universe" 3:56
5. "Last Time" 3:35
6. "Play the Dream" 4:24
7. "Pump It" 3:50
8. "Flashy Love" 4:43
9. "Chewy-Chewy" 3:57
10. "Mujo" 4:11

Personel:

Martin Rev – keyboards, drum programming
Alan Vega – vocals

Written by, © copyright September 2013 by Genesis GM.