Space of Music

You Gotta Say Yes to Another Excess - trzeci album studyjny szwajcarskiej formacji synth popowej, Yello, nagrywany w Zürichu w latach 1982-83, wydany został 19 kwietnia 1983 roku nakładem wytwórni Elektra Records (w USA) i Vertigo Records (w Europie). Wydawnictwo utrzymane jest podobnie jak dwa wcześniejsze albumy Yello - Solid Pleasure (1980) i Claro Que Si (1981) w stylistyce synth popu z elementami awangardy i eksperymentalizmu, aczkolwiek słychać tu już o wiele większą dojrzałość w strukturze muzycznej poszczególnych utworów oraz większy nacisk na koncept budujący tematykę całego albumu, który charakteryzuje się kapitalnymi wrażeniami stereofonicznymi generowanymi przez daleko posuniętą inżynierię dźwiękową. W nagraniu wydawnictwa gościnny udział wzięli stali już muzycy sesyjni współpracujący z Yello, Beat Ash (perkusja) i Chico Hablas (gitara). Współproducentem albumu był Ursli Weber.
   Pierwszą zapowiedzią nowego albumu You Gotta Say Yes to Another Excess był wydany 22 października 1982 roku singiel o tym samym tytule. Piosenka łącząca stylistykę wczesnego house z klimatami plemiennymi charakteryzuje się jednostajnym beatem automatu perkusyjnego oraz quasi plemiennym, gęstym i zmasowanym rytmem pderkusjonaliów poprzetykanym potężnymi folkowo brzmiącymi werblami. Z czasem pojawia się krótka, subtelna partia klawiszowa o chłodnym, drżącym i przestrzennym, ale przytłumionym brzmieniu, po czym do sekcji rytmicznej dołącza twarda partia elektronicznej perkusji w stylu latynoskim, choć o archaicznym brzmieniu, wreszcie także w podkładzie dość subtelnie pojawia się gęsty i twardy, a nawet warkotliwie brzmiący basowy puls sekwencera. Dość dyskretnie tło tworzy nisko brzmiąca partia syntezatorowa. Partia wokalna w wykonaniu Dietera Meiera opiera się na deklamacji bliskiej niekiedy formie rapu, o głębokim basowym tonie. Przez cały utwór w tle słychać odgłosy natury, m.in. okrzyki małp, trąbienie słoni, plemienne śpiewy i okrzyki. Na albumie utwór You Gotta Say Yes to Another Excess tworzy de facto jedną całość z poprzedzającą go kompozycją Great Mission z jazzowym podkładem sekcji basowej, gwałtownymi wejściami krótkiej i chłodnej solówki klawiszowej o przestrzennym brzmieniu oraz długą i zimną partią klawiszową o wysokim, niemal wokalicznym brzmieniu. Subtelna i spowolniona sekcja rytmiczna typu bossa nova wzbogacana jest spowolnionymi uderzeniami bongosów oraz krótkimi i szybkimi partiami afrykańskich perkusjonaliów ludowych. Strukturę muzyczną subtelnie wspiera bulgocząca partia klawiszy przypominająca trochę brzmienie rosyjskiej domry. Tło utworu wypełniają dźwięki dżungli, w tym odgłosy małp i pogwizdywania, zaś Dieter Meier wciela się tu w podwójną rolę narratora i podmiotu - szamana o niezwykle niskim i gardłowym głosie, który w dodatku swoje sentencje wieńczy głośnym i bezkompromisowym... beknięciem. Utwory Great Mission i You Gotta Say Yes to Another Excess tworzą tym samym jedną całość składającą się na swoistą relację z wyprawy do głębokiej i dzikiej dżungli.
   Utworem otwierającym album i zarazem singlem promującym go był wydany 30 maja 1983 roku I Love You z jednostajnym tempem elektronicznej sekcji perkusyjnej, dynamicznym, twardym, gęstym i lekko zapętlonym basowym pulsem sekwencera w podkładzie, gęstymi, zapętlonymi i chwytliwymi syntezatorowymi pulsacjami o basowo-wokalicznym brzmieniu oraz zapętlającą się chłodną sołówką klawiszową o przestrzennym, ale suchym i twardym brzmieniu, która tworzy również subtelne zapętlone linie melodii podszyte gongami w trakcie trwania strof. W refrenach z kolei występują krótkie i dynamiczne solówki klawiszowe o lekko melancholijnym, chłodnym i wysokim brzmieniu poprzedzone krótką i zimną wstawką klawiszową o lekko wibrującym, przestrzenno-futurystycznym brzmieniu, która również przecina strukturę muzyczną. Występuje również dyskretna, chłodna i melancholijna przestrzeń. Refren finalizuje chłodna i zapętlona solówka klawiszowa o smyczkowym, ale twardym brzmieniu. W drugiej połowie utworu sekcję rytmiczną wzbogacają dynamiczne partie elektronicznych bongosów. W tle przewijają się niekiedy efekty dźwiękowe, jak przetworzone piski opon czy głębokie gardłowe westchnięcie, jednak najbardziej charakterystyczną cechą piosenki jest wsamplowana kobieca tytułowa sentencja ,,I Love You" wypowiadana w stylu niezbyt inteligentnej hollywoodzkiej gwiazdeczki z lat 50. Zaskakująco łagodna jest partia wokalna, pełna erotyzmu i zmysłowości w wykonaniu Dietera Meiera. Singiel okazał się być pierwszym wielkim międzynarodowym sukcesem komercyjnym w karierze Yello, notowanym w USA na 16. miejscu Dance Club songs chart w zestawieniu Billboardu oraz na 41. miejscu w Wlk. Brytanii.
   Lost Again to czwarty singiel albumu wydany 18 października 1983 roku. Piosenka charakteryzuje się jednostajnym beatem elektronicznej sekcji perkusyjnej w rytm dynamicznie stawianych kroków słyszanych na jej wstępie, twardą, głęboko basową, krótką i zapętlającą się syntezatorową pulsacją oraz chłodną i melancholijną przestrzenną solówką klawiszową tworzącą zapętloną i rozmywającą się linię melodii. Wraz z sekcją wokalną pojawia się chłodna, wznosząca się i opadająca przestrzeń o futurystycznym brzmieniu podszyta krótkimi i nisko brzmiącymi partiami syntezatora. Razem z drugą, tym razem znacznie krótszą strofą, oraz w drugiej części piosenki przed strofą trzecią, występuje gęsty i transowy podwójny puls syntezatorowy o basowym oraz twardym industrialnym brzmieniu podszyty basowymi chwytami i subtelnymi partiami gitary, zaś wysoko zawieszona chłodna przestrzeń stopniowo zagęszcza się. Tło struktury muzycznej dyskretnie wypełnia nisko brzmiąca sekcja syntezatorowa, występuje też delikatny i chłodny pulsujący syntezatorowy efekt. W drugiej połowie piosenki na tle szumów pojawia się długa i wysoko brzmiąca, niemal świszcząca partia klawiszowa czy dodatkowo krótka, wysoko brzmiąca, chłodna i dynamicznie wibrująca partia syntezatorowa podszyta głębokim basowym wzdychającym chwytem, dalej zaś melancholijna i chłodna solówka klawiszowa o przestrzennym brzmieniu wiąże się z zapętloną, nisko i chropowato-gitarowo brzmiącą partią klawiszową. Także i tu sekcja wokalna w wykonaniu Dietera Meiera charakteryzuje się łagodnością i zmysłowością, choć strofy oparte są na deklamacji, zaś konwencjonalnie śpiewane refreny podszyte są przetworzonymi przez wokoder, wysoko i metalicznie brzmiącymi chórkami w wykonaniu Borisa Blanka. Piosenka wykorzystana została w komedii Planes, Trains and Automobiles (1987, reż. John Hughes) oraz jako dżingiel-intro w ostatnim sezonie programu BBC 2, Oxford Road Show. Singiel w Wlk. Brytanii dotarł do 73. miejsca zestawienia UK Singles, 26. miejsca w Niemczech oraz 10. miejsca w rodzimej Szwajcarii.
   Utwór No More Words to wczesna forma house'u z jednostajnym beatem automatycznej sekcji rytmicznej, transowo-house'owym pulsem syntezatorowego basu w podkładzie, twardymi, dynamicznymi, chłodnymi i wysoko brzmiącymi syntezatorowymi pętlami w tle, przetworzonymi, krótkimi i wysoko brzmiącymi riffami gitarowymi, chłodnymi i przestrzennie brzmiącymi w stylu motywów muzycznych z filmowych serii o Jamesie Bondzie solówkami klawiszowymi wspartymi odległymi glam rockowymi wejściami gitarowymi czy wreszcie finalnymi, poprzedzonymi krótką i chłodną przestrzenią, krótkimi, twardymi i basowo brzmiącymi solówkami klawiszowymi i charakterze industrialnym. W drugiej połowie utworu automatyczną sekcję perkusyjną wspomagają gęste groovy i latynoskie perkusjonalia, a także zmasowane elektroniczne werble. Tym razem nie ma mowy o zmysłowości w partii wokalnej w wykonaniu Dietera Meiera, którego sentencje polegają na różnorakich deklamacjach - od udziwnionych, przez bliskie formom rapowanym, po wykrzyczane w trybie rozkazującym. Partie wokalne w refrenach śpiewane przez Borisa Blanka przetworzone są przez wysoko i metalicznie brzmiący wokoder, choć da się również usłyszeć szeptany, naturalny głos wokalisty. Sama warstwa tekstowa piosenki śpiewana w językach angielskim i hiszpańskim nawiązuje do chłodnej groteski. Utwór zawiera wokalne, pozbawione warstwy muzycznej interlude w wykonaniu Dietera Meiera, który wyśpiewuje sentencję ,,Super cool, super cool, are you super cool? No, you're not .super cool (Jesteś super spoko? Nie, nie jesteś super spoko).
   Klimaty rodem z serii o Jamesie Bondzie obecne są w następnym, niedługim numerze, Crash Dance, co słychać w charakterystycznej, odległej, ale chwytliwej i ciężkiej, nisko brzmiącej partii gitarowej podszytej dodatkowo dyskretną, odległą i chłodną przestrzenią. W końcówce utworu chwytliwa partia gitarowa nabiera bardziej wyższego brzmienia, również podszywająca ją chłodna przestrzeń staje się wyrazistsza; w tle przewijają się szumy i zimne gwizdy. Elektroniczna sekcja perkusyjna jest niezwykle dynamiczna z czasem podszyta zagęszczonym podkładem rytmicznym. W początkowych, jak i w dalszych fazach utworu występuje wznosząca się i opadająca partia klawiszowa o odległym smyczkowo-gwiżdżącym brzmieniu. Podkład zawiera twardą i wyrazistą sekcję syntezatorowego basu. Przestrzeń, choć pojawia się sporadycznie, jest chłodna, odległa, przechodząca w zaszumienia. Groteskowa warstwa tekstowa naznaczona jest dynamiczną i równie groteskową deklamacją w wykonaniu Dietera Meiera.
   Jedyna na albumie piosenka w całości śpiewana przez Borisa Blanka, Swing, nawiązuje do amerykańskiej klasyki swingu i jazzu lat 20. i 30., także w warstwie wokalnej, gdzie Borisa Blanka w chórkach wspiera Dieter Meier. Po pierwszym refrenie pojawia się niedługa deklamacja w języku niemieckim - nieużywanym wcześniej, jak i później przez Yello w utworach. Sekcja perkusyjna ma wyraźnie jazzowo-swingowy charakter podbudowany jazzową sekcją kontrabasu w podkładzie. Kompozycja zawiera chwytliwe i swingujące chłodne solówki klawiszowe o wysokim wiolonczelowym brzmieniu, podszyte wznoszącą się i urywającą nagle przestrzenią o wokalicznym brzmieniu. W tle słychać również lekko przeciągłe i przytłumione brzmienie trąbki - raz niskie, innym razem wysokie. W drugiej części piosenki pojawia się, charakterystyczna dla twórczości Yello, chłodna, organowo brzmiąca, lekko wibrująca i melancholijna przestrzeń wsparta chłodną, przeciągłą i gwiżdżącą partią klawiszową oraz delikatną pętlą klawiszową o pozytywkowym brzmieniu, która ustępuje miejsca typowo house'owej solówce klawiszowej o chłodnym i smyczkowym, ale twardym brzmieniu, ta zaś przechodzi w również zabarwione house'em zapętlenia wiolonczelowo brzmiącej partii klawiszowej, po czym piosenka powraca do swojej podstawowej formy, choć pozostaje organowo brzmiąca chłodna przestrzeń, tym razem wsparta krótkimi i chłodnymi klawiszowymi partiami o xylofonowym brzmieniu.
   Heavy Whispers to trzeci singiel albumu wydany latem 1983 roku. Numer ma wyraźnie podtekst erotyczny, który jawi się w głębokiej, basowej partii wokalnej oscylującej między konwencjonalnym śpiewem a deklamacją w wykonaniu Dietera Meiera. Automatyczna sekcja rytmiczna charakteryzuje się jednostajnym beatem, w podkładzie występuje równomierny, basowo-industrialny puls sekwencera. Warstwa muzyczna zawiera podwójną i lekko zapętlającą się chłodną solówkę klawiszową o brzmieniu wokaliczno-przestrzennym i smyczkowym. Wraz z sekcją wokalną pojawia się akompaniament fortepianowo brzmiącej partii klawiszowej ze wsparciem wibrującej, wysoko i twardo brzmiącej solówki klawiszowej. W pierwszym pomoście występuje mechaniczna i metalicznie brzmiąca chłodna klawiszowa pętla. Drugi, znacznie dłuższy pomost wypełniają szumy, chłodna i wibrująca partia klawiszowa o wysokim brzmieniu oraz przytłumione i skumulowane dźwięki pianina, dalej zaś chłodna, twardo - wysoko brzmiąca solówka klawiszowa tworzy chwytliwą linię melodii na tle szumów i wibracji, z czasem pojawia się subtelna, nisko brzmiąca sekcja syntezatorowa tworząca tło. W finale kompozycji pojawia się zagęszczona i wibrująca chłodna przestrzeń z chłodnymi i wysoko brzmiącymi klawiszowymi wstawkami. Najbardziej charakterystyczną cechą piosenki są jednak krótkie krzyki przerażenia gwałconej dziewczyny, które w drugiej połowie kompozycji przechodzą w krzyki... podniecenia. Pewnie w dzisiejszych czasach poprawności politycznej i aktywności środowisk feministycznych, piosenka zostałaby oprotestowana i uznana za seksistowską i nawołującą do przemocy wobec kobiet. Na szczęście w latach 80. nie istniała taka hipokryzja.
   Piosenka Smile on You poprzedzona jest introdukcją złożoną z delikatnego, ale dynamicznego i jednostajnego beatu automatu perkusyjnego, podwójnego tła - wibrującego, psychodeliczno-organowego i nisko brzmiącego syntezatorowego - a także krótkich i wysoko brzmiących wstawek klawiszowych oraz narracji w wykonaniu Dietera Meiera. Warstwa muzyczna oparta jest na dynamicznym i jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej z zagęszczonym podkładem rytmicznym w refrenach, równomiernym syntezatorowym basie w podkładzie przechodzącym w twardsze basowe zapętlenia w refrenach, krótkich, ale chwytliwych, szorstko i wysoko brzmiących solówkach klawiszowych oraz długich, zimnych i wysoko brzmiących partiach klawiszowych finalizowanych przez krótkie, chłodne i ciężkie solówki klawiszowe o wiolonczelowym brzmieniu. W strofie występuje subtelna i krótka partia klawiszowa o fortepianowym brzmieniu zamieniająca się z krótkimi klawiszowymi wstawkami o brzmieniu orkiestrowym. Warstwę muzyczną przecinają krótkie, wibrujące partie syntezatorowe o wysokim i komputerowo-futurystycznym brzmieniu. Po drugim refrenie zimna i przeciągła partia klawiszowa o wysokim brzmieniu wznosi się i opada. Pojawia się też pomost z krótkimi i zapętlonymi solówkami klawiszy o stłumionym, smyczkowym brzmieniu. Po trzecim refrenie sytuacja powtarza się, choć brak już jest pomostu z krótkimi i zapętlonymi solówkami klawiszy, pojawia się za to reporterska narracja w wykonaniu Dietera Meiera, zaś zimna, przeciągła i wysoko brzmiąca partia klawiszowa na pewien czas nabiera wibracji i jeszcze wyższego brzmienia. Sekcja wokalna w wykonaniu Dietera Meiera jest dwojaka; krzykliwa z duchem post punka w refrenach, zaś w strofach oparta na dynamicznej, głębokiej i gardłowej deklamacji ze wsparciem w chórkach Borisa Blanka.
   Pumping Velvet to piąty singiel albumu wydany 22 października 1983 roku. Numer osadzony jest na jednostajnym tempie elektronicznej sekcji perkusyjnej, gęstym, ale urywającym się basowym pulsie sekwencera w podkładzie, nisko brzmiącym syntezatorowym tle, subtelnej i mechanicznej pętli syntezatorowej o lekko brzękliwym brzmieniu, lekko przetworzonym art rockowym riffie gitarowym tworzącym funkującą pętlę, krótkiej, gitarowo i warkotliwie brzmiącej oraz lekko zapętlonej solówce klawiszowej, krótkiej partii klawiszowej o twardym i basowym brzmieniu oraz chłodnej i melancholijnej przestrzeni, która początkowo się wznosi, w dalszych zaś fazach piosenki przechodzi w efekt Dopplera przypominający zresztą dość mocno klimaty z kultowego standardu niemieckiej formacji Kraftwerk, Trans-Europe Express (album Trans-Europe Express, 1977). Warstwę muzyczną wspierają zastępujące solówki klawiszowe krótkie krzykliwe wokalizy, przewijają się również efekty dźwiękowe, jak wibrujący efekt odpalania silnika auta (tzw. ,,piłowanie") czy tworzący zapętlenie odgłos... chrząkania świni w pierwszym pomoście. Warstwa wokalna opiera się na zabarwionej post punkiem i neue deutsche welle deklamacji w wykonaniu Dietera Meiera ze wsparciem Borisa Blanka w chórkach.
   Zwieńczeniem albumu jest instrumentalna, dwuczęściowa kompozycja Salut Mayoumba, poprzedzona potężnym, ale stłumionym odgłosem łomotu, po którym następuje eksperymentalna warstwa muzyczna składająca się z nisko i warkotliwie brzmiącego drone'owego tła syntezatorowego, elektronicznego szumu, lodowatej i wysoko zawieszonej przestrzeni, krótkiego i warkotliwego wejścia syntezatorowego, odległych i wysoko brzmiących delikatnych zgrzytów, odległego i przeciągle brzmiącego dzwonka alarmowego, przetworzonego dźwięku wyładowania atmosferycznego oraz futurystycznych dźwięków komputerowych i dźwięku radiostacji. W tej części kompozycji brak jest sekcji rytmicznej, choć pod sam jej koniec pojawia się powolne i twarde tykanie zegara stanowiące pewien substytut sekcji rytmicznej. Drugą część utworu poprzedza powtórzony dwukrotnie donośny i chropowaty dźwięk alarmu, po czym warstwa muzyczna rozkręca się w quasi plemiennym tempie automatycznej sekcji rytmicznej oraz afrykańskich bębnów, rozlega się dźwięk rosyjskiej domry tworzący długą linię melodii, która z czasem milknie zostawiając pole rytmowi bębnów, choć pojawia się krótka i subtelna wstawka syntezatorowa o wysokim i warkotliwym brzmieniu, dalej zaś epizod z hinduskim instrumentem ludowym oraz chłodną i melancholijną przestrzenią, po czym znowu powracają partie domry, która na moment ponownie milknie, w międzyczasie w tle rozlega się warkotliwie i wysoko brzmiąca wstawka syntezatorowa oraz orientalnie brzmiące piszczałki. W drugiej połowie utworu partie domry stopniowo ustępują, pojawia się lodowata i rozległa przestrzeń przechodząca w klimat melancholii, w końcówce unosząca się coraz wyżej, w tle zaś występują taśmowe wibracje. Całość kończy się dość nagle.
   You Gotta Say Yes To Another Excess, mimo braku trasy koncertowej promującej wydawnictwo, był pierwszym albumem w dyskografii Yello, który szerzej zaistniał na europejskich i światowych listach przebojów docierając do 13. miejsca w Szwajcarii, 26. miejsca w Niemczech, 36. miejsca w Holandii, 44. miejsca w Szwecji oraz w Wlk. Brytanii, gdzie dotarł do 65. miejsca w zestawieniu UK Albums Chart. Wydawnictwo zostało zauważone także za oceanem, w USA, gdzie dotarło do 184. miejsca w zestawieniu U.S. Billboard 200. Była to dopiero zapowiedź wielkiej kariery formacji, choć mimo sukcesu komercyjnego (a być może z jego powodu?) You Gotta Say Yes to Another Excess jest ostatnim albumem wydanym przez Yello w składzie z Carlosem Perónem, współzałożycielem zespołu, mającym już na koncie solowy debiut albumowy, Impersonator (1981). Rozczarowany jednak zbyt ograniczonymi możliwościami kompozytorskimi Carlos Perón postanowił opuścić formację w 1984 roku koncentrując się wyłącznie na karierze solowej i producenckiej.

Tracklista:

1. "I Love You" 3:14
2. "Lost Again" 4:18
3. "No More Words" 3:58
4. "Crash Dance" 2:08
5. "Great Mission" 2:56
6. "You Gotta Say Yes to Another Excess" 2:08
7. "Swing" 3:26
8. "Heavy Whispers" 3:56
9. "Smile on You" 3:09
10. "Pumping Velvet" 3:18
11. "Salut Mayoumba" 4:40

Personel:

Boris Blank – keyboards, synthesizers, samplers, arrangements, vocals
Dieter Meier – vocals
Carlos Peron – tapes

Muzycy dodatkowi:

Beat Ash – drums on "You Gotta Say Yes To Another Excess", "Swing", "Pumping Velvet" and "Salut Mayoumba"
Chico Hablas – guitar on "Pumping Velvet"

Written by, © copyright February 2012 by Genesis GM.

Solid State Survivor - drugi album studyjny japońskiej formacji synth popowej, Yellow Magic Orchestra, wydany 25 września 1979 roku, był przełomowym wydawnictwem nie tylko dla tokijskiej formacji, także i dla całego świata muzycznego na następne dekady. Muzycy Yellow Magic Orchestra zwrócili się tutaj w stronę zdecydowanie bardziej syntezatorowej muzyki, bliskiej twórczości brytyjskich, niemieckich i amerykańskich wykonawców, względem debiutanckiego albumu zespołu, Yellow Magic Orchestra (1978), gdzie dominował styl euro disco łączony najczęściej z elementami orientalnymi i funkiem, choć i te elementy całkiem jeszcze nie zanikły na wydawnictwie Solid State Survivor, co słychać na otwierającym album utworze Technopolis, choć utrzymanym w popularnym w latach 70. stylu euro disco, podobnie jak utwory z debiutanckiego wydawnictwa, Yellow Magic Orchestra, to kompozycja charakteryzuje znacznie większym stopniem zastosowania syntezatorów, w tym w sekcji basowej, która jest syntezatorowa, nieznacznie wspomagana przez gitarę basową. Pojawia się też przetworzony przez vocoder warkotliwy głos. Technopolis stał się jednym z najważniejszych utworów w twórczości Yellow Magic Orchestra, nie tylko z racji, że był singlem promującym album, po raz pierwszy bowiem użyto terminu ,,techno", co miało bezpośredni związek z narodzinami tego gatunku, poprzez pojawienie się w latach 80. terminu ,,techno-pop", którym wtedy określano synth pop, czy wreszcie narodziny sceny techno w Detroit, której wykonawcy wcale nie ukrywali głębokiej inspiracji utworem Technopolis, jak i całą twórczością Yellow Magic Orchestra.
   W podobnym stylu euro disco łączonym z synth popem utrzymany jest numer Absolute Ego Dance; utwór nawet w większym stopniu oparty jest na syntezatorach aniżeli Technopolis, choć klimat euro disco ciągle jest tu wyraźny. Numer utrzymany jest w dość mocno utanecznionym stylu z chwytliwymi liniami melodycznymi, zaś syntezatorową sekcję basu w podkładzie subtelnie wspomaga gitara basowa. Obok vocoderowych wokaliz pojawiają się partie deklamacji w wykonaniu japońskiej wokalistki, Sandii (Sandra O'Neale).
   Drugi z singlowych numerów albumu, Rydeen, charakteryzuje się klimatem euro disco w wyrazistych liniach melodycznych z elementami orientalnymi oraz chwytliwymi solówkami klawiszy przypominającymi do złudzenia te z debiutanckiego albumu Yellow Magic Orchestra, a konkretnie z utworu La Femme Chinoise. W Rydeen klimat euro disco łączy się z synth popem naznaczonym silnymi wpływami twórczości formacji Kraftwerk. utaneczniona sekcja perkusji współgra z szybkim pulsem automatu perkusyjnego przypominającym stukot kół pędzącego pociągu, w dodatku pulsujące sekcje sekwencera same z siebie nasuwają skojarzenia z twórczością Kraftwerk i z jego albumem, Trans-Europe Express (1977).
   Kompozycja Castalia zrywa jednak z modelem utanecznionego utworu euro disco na rzecz klasycznej elektroniki lat 80. Utwór oparty jest na spokojnej sekcji rytmicznej (przypominającej tą z późniejszego przeboju zespołu Ultravox - Vienna), partiach fortepianu oraz chłodnych przestrzeniach, w których dominują wpływy twórczości wykonawców pokroju Vangelisa, Tangerine Dream, Jeana-Michela Jarre'a i Cluster. W kompozycji Castalia można bezsprzecznie doszukać się inspiracji dla twórczości Ultravox i jego wspomnianego wielkiego przeboju, Vienna.
   Trzeci singiel wydawnictwa, Behind the Mask, idzie o krok dalej; kompozycja utrzymana jest już wyraźnie w klimacie synth popu z silną sekcją automatu perkusyjnego, mocnym pulsem syntetycznego basu w podkładzie i chwytliwymi partiami klawiszy oraz przetworzoną przez vocoder sekcją wokalną. Numer jest bliski twórczości formacji The Human League, Ultravox czy Kraftwerk, i na tyle przebojowy, że nie tylko do dziś jest wizerunkiem twórczości Yellow Magic Orchestra, ale doczekał się licznych coverów, w tym w wykonaniu samego Michaela Jacksona, Erica Claptona, Orbital, czy The Human League, zresztą ten ostatni chyba nieprzypadkowo i świadomie coverował piosenkę dostrzegając niesamowite podobieństwo do swojej własnej twórczości. Ponadto Behind the Mask został wykorzystany w reklamie japońskich zegarków marki Seiko.
   Numer Day Tripper, z repertuaru legendarnej brytyjskiej formacji The Beatles, utrzymany jest w formie post punkowego synth popu w stylu twórczości Ultravox z albumu Systems of Romance (1978); oprócz dynamicznego tempa elektronicznej sekcji perkusji na wzór punkowy, porcji syntezatorowych pulsów, klawiszowych slówek i pętli, piosenka opatrzona jest partiami new wave'owych gitar. Po raz pierwszy też sekcja wokalna jest tradycyjna, nieprzetworzona przez vocoder.
   Nieco spokojniejsza kompozycja, Insomnia, jest połączeniem synth popu, zimnej fali i reggae, w zasadzie można ten numer określić mianem elektronicznego reggae. W utworze słychać niewątpliwe fascynacje i wpływy twórczości kultowej niemieckiej formacji, Can, która jako pierwszy w latach 70. łączyła gorące reggae z chłodną elektroniką. Sekcja wokalna znowu zostaje przetworzona przez vocoder.
   Zamykający album utwór tytułowy, Solid State Survivor, z tradycyjną, nieprzetworzoną sekcją wokalną, chwytliwymi partiami klawiszy i gitarowym akompaniamentem w tle jest przykładem klasycznego synth popu lat 80. zabarwionego new wave'em, reprezentowanego przez formacje The Human League, wczesny Depeche Mode, Soft Cell, Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) czy Classix Nouveaux. Warto wspomnieć, że autorem wszystkich tekstów (poza Day Tripper) jest brytyjski pisarz i wokalista, Chris Mosdell, który w tamtym czasie mieszkał w Tokio, był też od samego początku istnienia Yellow Magic Orchestra stałym współpracownikiem zespołu.
   Solid State Survivor okazał się największym osiągnięciem komercyjnym i muzycznym w dorobku Yellow Magic Orchestra; album wpłynął na całą rzeszę wykonawców spod znaku synth w latach 80. oraz na scenę techno. Muzykę pochodzącą z wydawnictwa wielokrotnie wykorzystywano w samplach wielu wykonawców oraz w grach komputerowych. Album Solid State Survivor, choć nigdy nie został oficjalnie wydany w USA, okazał się największym sukcesem komercyjnym w historii zespołu sprzedając się w nakładzie ponad 2 milionów egzemplarzy. Wydawnictwo zostało nagrodzone również mianem najlepszego albumu w Japonii na 22. edycji Japan Record Awards.

Tracklista:

Technopolis 4:14
Absolute Ego Dance 4:38
Rydeen 4:26
Castalia 3:30
Behind The Mask 3:35
Day Tripper 2:39
Insomnia 4:57
Solid State Survivor 3:55

Personel:

Haruomi Hosono – bass guitar, synth bass, keyboards, vocoder, production
Ryuichi Sakamoto – keyboards, vocoder
Yukihiro Takahashi – vocals, drums, electronic drums, costume design

Muzycy sesyjni / obsługa techniczna:

Hideki Matsutake – Microcomposer programming
Chris Mosdell – lyrics
Sandii – vocals on "Absolute Ego Dance"
Makoto Ayukawa – electric guitar on "Day Tripper" and "Solid State Survivor"
Kunihiko Murai, Shōrō Kawazoe – executive producers
Norio Yoshizawa – recording engineer, remixing
Mitsuo Koike – recording engineer
Masako Hikasa and Akira Ikuta – recording coordinators
Lou Beach – logo type
Masayoshi Sukita – photography
Heikichi Harata – art director
Bricks – costumes
Takehime, Fumiko Iura and Mayo Tsutsumi – stylists
Mikio Honda (Clip) – hair

Written by, © copyright November 2019 by Genesis GM.

Savage, Songs from a Broken World - osiemnasty album brytyjskiego wokalisty, Gary'ego Numana, wydany 15 września 2017 roku. Album nagrywany był ze składek fanów, które przeprowadzono w trakcie kampanii muzycznej na Pledge, 12 listopada 2015 roku. Wydawnictwo miało być kontynuacją założeń z poprzedniego albumu artysty, Splinter Songs from a Broken Mind (2013).
   Savage, Songs from a Broken World jest koncept-albumem, na którym Gary Numan traktuje o zagrożeniach związanych z konfliktami współczesnej cywilizacji, zderzeniu się kultur - zachodniej i wschodniej - w postapokaliptycznym świecie, który uległ pustynnieniu w wyniku globalnego ocieplenia.
Gary Numan mówiąc o albumie w wywiadach twierdził: „Piosenki [na tym albumie] opowiadają o tym, do czego ludzie są zdolni w tak trudnym i przerażającym otoczeniu [...] Chodzi o desperacką potrzebę przetrwania, podczas gdy ludzie zrobią okropne rzeczy, żeby przetrwać, a niektórych [z nich] prześladuje to, co zrobili. To pragnienie wybaczenia zawartego w niektórych odkrytych pozostałościach starej księgi religijnej, [które] ostatecznie zachęca religię, żeby wynurzyć się na powierzchnię, by stamtąd rzeczywiście spaść w dół”.
   Sporą kontrowersję wywołała okłada albumu przestawiająca Gary'ego Numana ubranego w tradycyjny plemienny arabski strój, z zasłoniętą twarzą, stojącego na tle pustyni, zaś sygnatura liter przerobiona została na wzór pisma arabskiego, co wywołało oburzenie jednego z krytyków - Josha Graya z The Quietus - który stwierdził, że okładka jest kulturowo obraźliwa i w złym guście, choć jednocześnie chwalił zawartość muzyczną wydawnictwa.
   Album otwiera utwór Ghost Nation, w posępnym industrialnym pulsie sekwencera na tle lodowatej przestrzeni, w której słychać echa pustynnego wiatru i muzułmańskie plemienne wokalizy. W refrenie utwór przyśpiesza nabierając ostrych, spontanicznych gitarowych riffów, podobny scenariusz prezentuje piosenka Bed of Thorns, gdzie klimaty bliskowschodnie z kobiecymi wokalizami w wykonaniu córki Gary'ego Numana, Persii Numan, na tle chłodnej przestrzeni rodem z twórczości Ennio Morricone, opierają się na surowym industrialnym brzmieniu, zaś w refrenie utwór nabiera mocnych gitarowych riffów.
   Najbardziej przebojowym momentem wydawnictwa jest singlowy numer, My Name Is Ruin, który przyśpiesza beatem automatu perkusyjnego na tle industrialnego pulsu sekwencera, w refrenie sekcję rytmiczną wzbogaca groove nadając piosence przebojowości, numer nabiera brzmienia surowej sekcji syntezatorowej oraz chwytliwych solówek klawiszy, klimat zaś uwieńczają bliskowschodnie kobiece wokalizy w wykonaniu Persii Numan, która dodatkowo wokalnie wspomaga ojca w refrenie.
Kompozycja The End of Things jawi się niczym filmowa ścieżka dźwiękowa w stylu Ennio Morricone, nie zmienia tego nawet łagodna partia wokalna w wykonaniu Gary'ego Numana. W utworze dominuje orkiestrowa chłodna przestrzeń z zawieszonymi wysoko chorałami i subtelnymi solówkami klawiszy. W refrenie kompozycja nabiera surowej sekcji syntezatorowej i trip-hopowego tempa sekcji rytmicznej.
   Również And It All Began with You sprawia wrażenie muzyki filmowej, choć utwór pozbawiony jest orkiestrowych i bliskowschodnich elementów, za to muzyka jest tu bardziej ilustracyjna, oparta na smyczkowej a także chłodnej przestrzeni oraz delikatnych partiach klawiszy. Także i tu utwór nabiera trip-hopowego tempa sekcji rytmicznej.
   Numer When the World Comes Apart, z wyraźnymi wpływami twórczości formacji Nine Inch Nails, to najbardziej dynamiczny moment albumu, który opiera się na dynamicznym tempie sekcji rytmicznej, surowej sekcji syntezatorowej, chłodnej przestrzeni, w której pojawiają się akcenty bliskowschodnie, oraz przytłumionych partii gitary.
   Kompozycja Mercy, choć początkowo zaczyna się od surowych wyziewów syntezatora, w krótkim czasie nabiera miarowego, jednostajnego rytmu automatu perkusyjnego oraz wyraźnie gotyckiego klimatu z chłodną przestrzenią i wokalizami, brudnym, surowym i warczącym syntezatorowym tłem, zaś całość dopełniają mocne i spontaniczne partie gitarowe. Dość podobny schemat prezentuje utwór What God Intended, różniący się jednak w sekcji rytmicznej, która nie jest jednostajna, za to bardziej trip-hopowa, wspomagana żywą sekcją perkusyjną. Bardziej wyraźna - kosztem gitarowych riffów, które całkowicie tu zanikają - jest też przestrzenna partia smyków.
   Piosenka Pray for the Pain You Serve rozpoczyna się od dźwięków przemarszu wojsk i śpiewów muzułmańskich imamów, po czym kompozycja przechodzi w utaneczniony beat sekcji rytmicznej, surowe i warkotliwe tło syntezatora, lodowatą przestrzeń oraz podniosłe i wysokie klawiszowe partie.
   Zamykający album utwór Broken nie pozostawia wątpliwości co do ponurego i pesymistycznego przesłania wydawnictwa. Utwór jest dwuczęściowy; pierwsza, instrumentalna część przypomina filmowe produkcje Ennio Morricone, który, widać dla Gary'ego Numana, jest nieocenionym autorytetem; kompozycja jest mariażem brzmień smyków, chłodnej przestrzeni i plemiennych wokaliz o bliskowschodnim zabarwieniu. W drugiej, wokalnej części, utwór nabiera ciężkiego i powolnego trip-hopowego tempa automatu perkusyjnego. Album Savage, Songs from a Broken World bliski jest muzyce filmowej, zresztą Gary Numan nie ukrywał, iż jego marzeniem i celem jest skomponowanie ścieżki dźwiękowej do filmu, dlatego utwór Broken wydaje się być idealnym i naturalnym zwieńczeniem wydawnictwa.
   Album Savage, Songs from a Broken World przyniósł Gary'emu Numanowi sukces komercyjny na Wyspach Brytyjskich osiągając 1. miejsce w zestawieniu UK Indie Albums, 2. miejsce w zestawieniu UK Albums, 3. miejsce w Szkocji oraz 12. miejsce w Irlandii. Gorzej natomiast album zaprezentował się poza Wyspami Brytyjskimi; nie licząc Nowej Zelandii (10. miejsce), wydawnictwo uplasowało się na zaledwie 154. miejscu US Billboard 200 w USA, 87. miejscu w Niemczech w zerstawieniu Offizielle Top 100, czy 76. miejscu w Australii.

Tracklista:

1. "Ghost Nation" 4:56
2. "Bed of Thorns" 5:24
3. "My Name Is Ruin" 6:17
4. "The End of Things" 5:01
5. "And It All Began with You" 6:21
6. "When the World Comes Apart" 5:27
7. "Mercy" 5:35
8. "What God Intended" 5:25
9. "Pray for the Pain You Serve" 5:27
10. "Broken" 5:58

Personel:

Gary Numan – vocals, keyboards
Ade Fenton – keyboards, programming, mixing, production
Steve Harris – guitars
Tim Slade – bass
Persia Numan – backing vocals
Nathan Boddy – mixing
Paul Carr – mixing assistant
Matt Colton – mastering

Written by, © copyright November 2019 by Genesis GM.

Live in Berlin - album koncertowy legendarnej szwajcarskiej formacji synth popowej, Yello, który ukazał się 3 listopada 2017 roku, był zapisem pierwszej w historii Yello trasy koncertowej promującej album.
   Yello należy do największych i najbardziej znanych obok Depeche Mode, New Order, Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) czy Jeana-Michela Jarre'a wykonawców szeroko pojętej muzyki elektronicznej i, obok Kraftwerk, formacja uważana jest za pionierów nurtu techno.
   Mimo czterech dekad istnienia, muzycy Yello nigdy w dotychczasowej karierze nie promowali swoich albumów żadną trasą koncertową, zagrali tylko parę krótkich, raptem kilkunastominutowych setów, a mimo to formacja stała się fenomenem muzycznym na skalę światową, bowiem grając muzykę wcale niełatwą w odbiorze, łącząc eksperymentalizm z popem, i przy braku promocji albumów poprzez trasy koncertowe, Yello potrafił sprzedać miliony albumów na całym świecie, stając się żywą legendą synth popu. Największe albumy formacji, Stella (1985), One Second (1987), Flag (1988) czy Zebra (1991), nie tylko osiągały milionowe nakłady sprzedaży, ale miały wpływ na całą rzeszę wykonawców, od electro, po rockowych w latach 80., 90. jak i współcześnie. Zespół na niwie koncertowej pozostawał praktycznie nieaktywny, a śmiało można przyjąć teorię, że gdyby każdy album promował trasą koncertową, mogłby sprzedawać jeszcze więcej albumów, choć z drugiej strony sam wokalista, Dieter Meier, w jednym z wywiadów stwierdził, że nie interesuje go, czy albumy Yello będą się sprzedawać, czy też nie. W każdym razie przełom nastąpił w 2014 roku za sprawą solowego wydawnictwa Dietera Meiera, Out Of Chaos, które artysta postanowił promować poprzez regularną trasę koncertową, która zresztą okazała się na tyle udana, że zachęciła muzyków Yello, by w 2016 roku ich premierowy album, Toy, po raz pierwszy w historii zespołu promować trasą koncertową (niestety z pominięciem Polski). Bilety zostały praktycznie wyprzedane na pniu jeszcze długo przed koncertami, co tylko potwierdziło popularność Yello i ogromną chęć zobaczenia formacji na żywo. Zespół na scenie wsparła cała armia muzyków sesyjnych, wspomagając głównie sekcje dęte, (które są dość ważną częścią składową twórczości Yello) oraz partie gitarowe i żywą sekcję perkusji. Wystąpili też stali współpracownicy formacji, przede wszystkim wokalistki Fifi Rong i Malia, zaś za bębnami, współpracujący z Yello jeszcze w głębokich latach 80., Beat Ash.
   Live in Berlin jest zapisem występu w dość symbolicznym miejscu dla muzyki elektronicznej - w hali dawnej elektrowni Kraftwerk w Berlinie w dniu 29 października 2016 roku.
   Zespół prezentuje przede wszystkim materiał ze swojego najnowszego albumu, Toy, uzupełniony o największe klasyki w dorobku Yello.
   Utwory z Toy na ogół nie odbiegają zbytnio od wersji studyjnych, czego dowodem jest pełniąca rolę wprowadzenia kompozycja Magma, choć skrócona do czterech minut względem wersji studyjnej, muzycznie jednak nie ma zbytniego odchylenia od wersji albumowej. Poza tym utwory pochodzące z Toy - Limbo, Electrified II, Cold Flame, 30'000 Days, Kiss The Cloud, Lost In Motion oraz najlepiej wypadające na żywo Starlight Scene i Tool of Love, zaprezentowane są w wersjach bardzo bliskich albumowym, tylko w piosence Blue Biscuit Borisa Blanka wokalnie wspomagają Dieter Meier i kobiece chórki.
   Ciekawostki stanowią instrumentalny numer The Time Tunnel wywodzący się z solowego albumu Borisa Blanka, Electrified (2015) oraz fenomenalny The Yellofier Song, będący de facto utworem tworzonym przez Borisa Blanka od podstaw na oczach publiczności! Artysta pokazuje, jak w ciągu czterech minut można skomponować kompletny utwór muzyczny, i to z partią wokalną, bez pomocy nut i tekstu.
   Są też i klasyczne pozycje z twórczosci Yello, jedne zmienione, drugie zaś bliskie wersjom albumowym. Do tej pierwszej kategorii zalicza się z całą pewnością kompozycja Do It z albumu Zebra (1994), zmieniona w znacznym stopniu względem wersji albumowej; z jednej strony zawiera industrialny puls sekwencera, z drugiej zaś zyskuje dodatkowe jazzowe sekcje dęte i partie saksofonu.
   Piosenkab The Evening's Young z albumu Claro Que Si (1981) utrzymana jest w wersji albumowej, mimo dodatkowych partii gitar i żywej sekcji perkusji. Kompozycja Bostich z albumu Solid Pleasure (1980) również zachowuje brzmienie oryginalne, jest tylko znacznie bardziej wydłużona. Kompozycja Tied Up z albumu Flag wzbogacona jest o dodatkowe partie saksofonu, utwór Liquid Lies z albumu Motion Picture (1999) jest tylko nieco surowszy względem wersji studyjnej i zawiera bogatsze partie klawiszy.
   Wielki przebój, Oh Yeah z albumu Stella, choć początek ma podobny do albumowego, to utwór wyraźnie ma uwspółcześnioną sekcję rytmiczną, oprócz starego brzmienia, zawiera też dodatkowy puls sekwencera, funkowe partie gitary i dodatkowe solówki klawiszowe.
   Prawdziwie punk rockowy wymiar w wersji live prezentuje numer Si Senor The Hairy Grill z albumu One Second, brzmieniowo nie różniący się od wersji studyjnej, poza dodaniem dodatkowych sekcji klawiszowych i dodatkowego tekstu z utworu Move, Dance, Be Born z albumu Zebra.
   Show wieńczy - nie inaczej - The Race, kompozycja będąca przecież symbolem i wizerunkiem muzyki Yello. Numer, mimo iż uwspółcześniony został industrialnym pulsem sekwencera, zachował oryginalny klimat i brzmienie z albumu Flag. Nie ma chyba lepszego utworu na finał koncertu Yello.
   I pomimo odczuwalnego małego niedosytu, bowiem brakuje takich klasyków z twórczości Yello jak m.in. I Love You, Desire, Tremendous Pain i jeszcze paru innych, bo przecież w końcu nie da się wszystkiego zmieścić w niecałych 100 minutach koncertu, album dzięki dopracowaniu każdego dźwięku w najdrobniejszych detalach i wspaniałemu brzmieniu, wprowadza w nastrój istnego muzycznego święta, zaś Yello udowadnia, że jest świetnym koncertowym bandem, a zarówno premierowe numery, jak i kultowe przeboje i klasyki formacji, idealnie sprawdzają się na żywo.

Tracklista:

1-1 Magma 3:58
1-2 Do It 4:31
1-3 The Evening's Young 4:02
1-4 Limbo 4:56
1-5 Bostich 6:25
1-6 Electrified II - Featuring – Malia 3:49
1-7 Cold Flame - Featuring – Malia 4:40
1-8 30'000 Days 4:55
1-9 The Time Tunnel 5:02
1-10 Kiss The Cloud - Featuring – Fifi Rong 4:46
1-11 Lost In Motion - Featuring – Fifi Rong 4:45
2-1 Tied Up 5:38
2-2 Liquid Lies 4:49
2-3 Starlight Scene - Featuring – Malia 3:36
2-4 Tool Of Love 3:40
2-5 Oh Yeah 4:14
2-6 Blue Biscuit - Vocals – Boris Blank 3:53
2-7 Si Senor The Hairy Grill 7:05
2-8 The Yellofier Song 4:24
2-9 The Race 6:46

Personel:

Artwork – Martin Wanner
Brass [Brass Section], Baritone Saxophone – Noah Fischer
Brass [Brass Section], Tenor Saxophone – Fabia Mantwill
Brass [Brass Section], Trombone – Ulrich Röser
Brass [Brass Section], Trumpet [Trompet], Flugelhorn [Flügelhorn] – Semjon Barlas
Brass [Brass Section], Trumpet, Flugelhorn [Flügelhorn] – Jotham Bleiberg
Executive-Producer [Stage Live Production] – Kurt Bucher
Guest [Guest Musicians], Musician [Guest Musicians], Drums – Beat Ash
Guest [Guest Musicians], Musician [Guest Musicians], Guitar – Jeremy Baer
Guest [Guest Musicians], Musician [Guest Musicians], Percussion – Roland Peil
Guest [Guest Vocalists], Vocals [Guest Vocalists] – Fifi Rong, Malia
Liner Notes – Max Dax
Lyrics By, Vocals – Dieter Meier
Mastered By [Mastering] – Ursli Weber
Music By [Music Composed And Arranged By], Composed By [Music Composed And Arranged By], Arranged By [Music Composed And Arranged By] – Boris Blank
Performer [Yello] – Boris Blank, Dieter Meier
Performer, Backing Vocals – Louise Schumacher, Rebecca Schwietzke, Vivien Cutino Azahares
Performer, Producer [Produced By] – Yello
Performer, Vocals, Lyrics By – Fifi Rong (tracks: 1-10, 1-11), Malia (tracks: 1-6, 1-7, 2-3)
Photography By [Photos] – Martin Wanner, Michael Wilfling
Recorded By [Sound Recording], Mixed By [Sound Mixing] – Ulli Pallemanns

Written by, © copyright December 2019 by Genesis GM.

Lost - czwarty album łódzkiej formacji electro-industrialnej, Alles, wydany 1 marca 2021 roku nakładem niezależnej wytwórni, False Flag Records.
   Pierwsze prace nad albumem Lost muzycy Alles, Marcin Regucki i Paweł Strzelec, rozpoczęli jeszcze pod koniec 2018 roku, jednakże pełną parą nagrywanie nowego materiału ruszyło dopiero wiosną i latem 2020 roku, w trakcie trwania światowej pandemii COVID 19, album zaś powstawał dzięki dobrowolnym zbiórkom od fanów i przyjaciół zespołu. Trwająca pandemia i związany z nią lockdown sprawiły, że pesymistyczne i poruszające teksty piosenek Alles nabrały niebywałej autentyczności i głębi, wpasowując się w aktualną sytuację, choć tym razem warstwa liryczna wyraźnie odcina się od politycznego zaangażowania.
   Inną istotną zmianą jest kierunek, w którym podążył zespół, bowiem poczynając od debiutanckiego albumu Alles, Post (2015), każdy następny album miał coraz cięższy, industrialny wymiar. W przypadku wydawnictwa Lost mamy do czynienia ze zdecydowanie łagodniejszym, wręcz wyciszonym obliczem formacji, zorientowanym bardziej na retrospektywne electro i ambient z niewielką domieszką brzmienia industrialnego. Choć jedno nie zmienia się - teksty, choć już nie mają formy polityczno-społecznych protest songów, w dalszym ciągu poruszają tematy beznadziei współczesnego życia i rozczarowania aktualną rzeczywistością.
   Album otwiera utwór Świat Utracony z pełną rezygnacji i pogodzenia się z brutalną rzeczywistością łagodną deklamacją na tle melancholijnej ambientowej przestrzeni uzupełnionej o subtelne syntezatorowe pętle, cichą sekcję basową w podkładzie i retrospektywnie brzmiące solówki klawiszy. Całość opiera się o dość oszczędną, delikatną i lekko połamaną sekcję rytmiczną. Pod koniec utworu wokalistę, Pawła Strzelca, wokalnie deklamacją wspomaga jego 10-letnia córka - Lidia.
   Kompozycja Czarne opiera się na wyrazistych pulsujących sekwencerowych pętlach, cichej, retrospektywie brzmiącej sekcji basowej w podkładzie, melancholijnym organowym tle, subtelnych klawiszowych solówkach i delikatnym trip-hopowym tempie sekcji rytmicznej. Także i tu wokalistę wspomaga jego córka, wyśpiewując tym razem fragment znanej dziecięcej przyśpiewki "Idziemy na jagody".
   Piosenka Nieodwracalne osadzona jest we współcześnie brzmiącej sekcji syntezatorowej spod znaku twórczości berlińskiej formacji, Moderat, opartej na chłodnej, wysoko zawieszonej przestrzeni, delikatnych pulsach syntezatorowych i groovach, migoczących partiach smyczkowych oraz nisko brzmiącym syntezatorowym tle. Podkład rytmiczny charakteryzuje się jednostajnym, acz względnie delikatnym beatem. Tekst, pełen goryczy, głosi: "Nie dziękuję nikomu, nie pozdrawiam wcale".
   Utwór Serce, choć rozpoczyna się od melancholijnego tła i niemal szeptanej deklamacji, rozkręca się w wyraźniejszych syntezatorowych i sekwencerowych industrialnych pulsach, wyraźniejszej sekcji automatu perkusyjnego i tym razem głośniejszej deklamacji, częściowo powracając do schematów z poprzednich albumów. Numer cechuje się jednak częstą zmianą nastrojów przechodząc w klimaty minimal / ambient, a następnie w retrospektywny synth pop lat 80., by skończyć się tak jak się zaczął - melancholijnym tłem. To najlepszy moment całego wydawnictwa.
   Piosenka Kończę wyróżnia się podwójną przestrzenią - wysoko brzmiącą i zimną oraz nisko i retrospektywnie brzmiącą. Przestrzeń wypełniają migoczące syntezatorowe pętle przechodzące następnie w brzmienia industrialne, które na powrót wracają do migoczących pętli. Sekcja rytmiczna utrzymuje tempo trip-hopu, zaś warstwa tekstowa wyraża głębokie rozczarowanie otoczeniem i ludźmi. I jak na ironię, pojawia się tu na chwilę wesoła przyśpiewka córki wokalisty. Utwór wieńczy głęboki puls sekwencera w stylu twórczości Jeana-Michela Jarre'a oraz eksperymentalne interlude.
   Utwór Strona B opiera się na powtarzalnej, twardej i wyrazistej basowej pętli w podkładzie, zimnych, wysoko brzmiących i chaotycznych partiach klawiszy, krótkich, futurystycznie i wysoko brzmiących wibrujących solówkach klawiszowych, chłodnej, dynamicznej, fortepianowo brzmiącej i wibrującej klawiszowej pętli oraz nisko brzmiącym syntezatorowym tle. Sekcja rytmiczna utworu jest prosta i jednostajna. Podsycane niekiedy echami partie deklamacji są znacznie ostrzejsze i głośniejsze niż dotychczas, choć nie tak bezwzględne jak na poprzednich albumach. W drugiej części piosenki pojawia się sekcja dęta, zaś podkład gitary basowej staje się bardziej standardowy, zabarwiony funkiem.
   Zamykający album numer Ziemia jest powrotem do typowo industrialnego stylu Alles, choć łagodniejszego niż na poprzednich albumach. Utwór złożony jest z dynamicznych, choć względnie delikatnych, zabarwionych futuryzmem, gęstych i równomiernych industrialnych pulsów sekwencerowych, nisko i warkotliwie brzmiącego syntezatorowego tła oraz przeciągłych, retrospektywnie, chwiejnie i saksofonowo brzmiących solówek klawiszy podszytych również wyżej brzmiącymi partiami klawiszowymi. Sekcja rytmiczna jest połamana. W drugiej części kompozycji pojawia się odległa i psychodeliczna organowa przestrzeń. Tekst, jak zawsze w przypadku zamykających albumy Alles utworów, jest niezwykle ponury i pesymistyczny, opowiadający o nieuchronnej katastrofie, do której zmierza planeta Ziemia i ludzkość. Deklamacja, dość stanowcza, typowa dla Pawła Strzelca, pod koniec utworu przypomina zrezygnowaną narrację w stylu Czesława Niemena. W tle kompozycji słychać sample przetworzonych dialogów astronautów z misji kosmicznych.
   Album Lost jest dobitnym przykładem, że Alles potrafi zaskakiwać. Tym razem formacja prezentuje swoje łagodniejsze i bardziej wyciszone oblicze, choć odległe od politycznego zaangażowania, ponure i depresyjne teksty nie pozostawiają złudzeń wobec otaczającej nas rzeczywistości. Album tematyką idealnie wpasował się zatem w czas pandemii i lockdownu, jednakże jego przesłanie będzie aktualne pewnie i przez następne dziesięciolecia.

Tracklista:

Świat Utracony 4:51
Czarne 4:20
Nieodwracalne 5:50
Serce 5:11
Kończę 5:33
Strona B 4:26
Ziemia 4:53

Personel:

Lyrics & Vocals By – Paweł Strzelec
Music & Synthesizer By – Marcin Regucki

Written by, © copyright January 2022 by Genesis GM.